Σεπτέμβρης...


Τα καλοκαίρια μου, δεμένα μ' ένα κυκλαδίτικο χωριό...
Διακοπές ατέλειωτες, αυτό που βασικά θυμάμαι, είναι ράθυμα μεσημέρια, σε ένα κομπολόι 70-80 ημερών· από τα τέλη του Ιούνη, μέχρι τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη.
Σαγιονάρες στο χρώμα της μουστάρδας· άντεχαν ακριβώς ένα καλοκαίρι.
Γαλλικά τσιγάρα με μαύρο καπνό και άρωμα βαρύ.

Εφηβεία και τα πρώτα χρόνια σαν άντρας - λέμε τώρα...
Ο Σεπτέμβρης ερχόταν πάντα με τον λυγμό του αποχωρισμού. Ούτε θυμάμαι πια από πόσα χείλια άκουσα τον λυγμό αυτό...
Θυμάμαι την barwoman που την έβλεπα τα καλοκαίρια στο κυκλαδίτικο χωριό και τον χειμώνα στο DaDa στα Εξάρχεια. Μελαχροινή, μαυροντυμένη, με χαμόγελο "ξέρω εγώ..." και "manhattan, μπα, το ποτό της Merilyn, το ξέρεις;". Το ήξερα, μου τόχε πει και το περασμένο και το προπερασμένο καλοκαίρι, και κάθε καλοκαίρι στη σειρά... Και κάθε φορά χαμογελούσα και κούναγα το κεφάλι μου...

Θυμάμαι νάμαι πάντα ερωτευμένος. Τι ήταν κι αυτό...
Από το πλοίο - πούκανε 6 ώρες να φτάσει στο νησί - ένοιωθα σαν να βγαίνω από μια μακρυά χειμωνιάτικη νάρκη. Βρισκόμουν μέσα σε ώρες μεταλλαγμένος, να βλέπω τις γυναίκες μ' άλλο μάτι· μάλλον να τις βλέπω ξανά, μετά από μήνες και μήνες. Ένας χειμώνας με διάβασμα και μουσική, ένα καλοκαίρι με σκέτη ζωή.

Έρωτες άδολοι και ρομαντικοί.

Θυμάμαι την παραλία, είμασταν αγκαλιά και μιλάγαμε - μόνο μιλάγαμε - κι η υγρασία είχε ποτίσει τα ρούχα μας. Και ξαφνικά, είδα το πιο περίεργο φαινόμενο: μια τεράστια γραμμή σε βαθύ μωβ στον ορίζοντα. Σταματήσαμε να μιλάμε και μείναμε να κοιτάζουμε ατέλειωτα. Ποτέ πριν δεν είχα δει την ανατολή...

Θυμάμαι την κοπέλα που φίλησα την ώρα που είμασταν σε 5 μέτρα βάθος. Ανεβήκαμε στο φως, χαμογελώντας ντροπαλά και κοιταζόμασταν στα μάτια...

Θυμάμαι νύχτα και το bar να κλείνει· και "έλα ρε μεγάλε, δώσε μας ένα ποτό ακόμα". Και παίρναμε τα ποτά, και καθόμασταν στα τυλιγμένα δίχτυα, μέχρι να φύγουμε αγκαλιασμένοι, αφήνοντας τα ποτήρια άδεια, στα ασβεστωμένα σκαλάκια της εισόδου.

Τόσες γυναίκες... Δεν θυμάμαι τα ονόματά τους, μόνο ελάχιστα... Θυμάμαι όλα τα πρόσωπα, όλα τα χείλια· αλλά δεν θυμάμαι ονόματα.
Θυμάμαι νύχτες στα πλακόστρωτα δρομάκια, αγκαλιάσματα στα σκοτεινά. Κάθε φορά ερωτευόμουν δυνατά (σιχαινόμουν τα "καμάκια"). Εκεί έμαθα πως, αν ερωτευτείς με την καρδιά σου, θα σ' ερωτευτούν το ίδιο.

Τόσοι έρωτες καταδικασμένοι να πεθάνουν στον ερχομό του Σεπτέμβρη. Και τόσοι Σεπτέμβρηδες με λυγμούς. Καμμιά τους δεν κατάφερα να παρηγορήσω. Κι ένιωθα κάθε μια τους να παίρνει ένα κομμάτι μου, και να χάνω τον εαυτό μου μέσα σε ράθυμα, νωχελικά, ερωτευμένα καλοκαίρια...

Κι ένα διάχυτο ερωτικό κλίμα. Μια κατάσταση που σταδιακά σε οδηγούσε σε απόσχιση από την σεμνοτυφία. Κοίταζες δηλαδή το ερωτικό γύρω σου, αλλά δεν το έβλεπες πλέον.
Παίζανε ρόλο βέβαια κι οι παραλίες με τους γυμνιστές· δηλαδή, σχεδόν κάθε παραλία. Ο γυμνισμός ήταν τόσο κοινός τόπος που - πράγματι - ξεχνούσες ότι ήσουν γυμνός.
Κι άμα σ' έπαιρνε ο ύπνος μπρούμυτα στην άμμο (αν ήσουν άντρας) και ξυπνούσες σε ...περίεργη κατάσταση, το πράγμα ήταν ζόρικο· πως να σηκωθείς στην παραλία, που φοβόσουν μη σε πάρουν για ...μπανιστηριτζή; Και καθόσουν μπρούμυτα, και δώστου να σε καίει ο ήλιος και να μη μπορείς να κάνεις τίποτα και να βλαστημάς το θεό που δεν σ' έκανε γυναίκα, να μην είσαι τόσο ...εκτεθειμένος κι έβριζες και το μαραφέτι που αποφάσισε να εξεγερθεί με δική του πρωτοβουλία!!!!



Μυρωδιές από θυμάρι, θάλασσα, αντηλιακό καρύδα. Γυμνά κορμιά απλωμένα στη σειρά να διαβάζουν το 'Όνομα του Ρόδου" (πολύ της μόδας τότε). Δεκάδες επίδοξοι surfers, να προσπαθούν να αναδειχτούν στο - ολοκαίνουργιο τότε - παιχνίδι της μόδας. Άφιξη στην παραλία στις 11 το πρωί, αποχώρηση στις 6 το απόγευμα. Δέρμα κατάμαυρο.

Νύχτες. Μυρωδιές από ποτά, εξωτικά ονόματα στα cocktails, τύποι με κιθάρες, φλάουτα και φλογέρες στις γωνιές του χωριού. Αξιοθέατο: disco για λεσβίες. Ο μόνος καλόγουστος χώρος τότε. Πέντε - έξι μπαράκια· μιλάς στον barman με το μικρό του όνομα, σου απαντάει το ίδιο. Μια γειτονιά που διαλύεται κάθε Σεπτέμβρη και τον επόμενο Ιούνη είναι και πάλι ζωντανή.
Ο Antonio από το Torino. Με ένα τεράστιο μπλε τροχόσπιτο. Κάθε απόγευμα πιάνει βάρδια στο πλαϊνό μπαράκι με ένα τάβλι: μαδάει τα κορόιδα που νομίζουν πως μόνο οι Έλληνες ξέρουν τάβλι. "Χρηματοδοτώ τις διακοπές μου" μου λέει. "Παίζεις;"· ούτε κατά διάνοια!!!
Αποχώρηση από το bar αγκαλιά· με τον πρόσφατο έρωτα, που για μένα είναι πάντα ο μεγαλύτερος κι ο τελευταίος. Νυχτερινό μπάνιο στη θάλασσα γυμνοί. Το νερό γεμάτο φωτοπλαγκτόν, φωσφορίζει στην επαφή με τα ζεστά σώματα. Σαν να αγκαλιάζεσαι σε ένα ζεστό περιβάλλον γεμάτο αστέρια που στροβιλίζονται.
Η αίσθηση που έχω ακόμα και τώρα, είναι η μεγάλη ανάγκη τους για τρυφερότητα. Γυναίκες που φαίνεται να γίνονται γυναίκες μόνο το καλοκαίρι...

Τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη, το καράβι και πάλι.

Το χωριό έχει σχεδόν αδειάσει. Η γειτονιά έχει σκορπίσει.

Περιμένεις στο λιμάνι της Χώρας με το εισητήριο· αν είσαι τυχερός, καμμιά δεν είναι μαζί σου. Αλλιώς, στέκεται δίπλα σου. Πάει μακρύτερα από σένα: στη Γερμανία, στη Σουηδία, στην Ελβετία. Προσπαθείς να την παρηγορήσεις ατελέσφορα.

Αναμονή στις πλαστικές καρέκλες κάποιου καφενείου.
Σκέφτεσαι ότι πίσω, στην παραλία κάποιοι έχουν μείνει. Ο βράχος που πάνω του πρωτοέκανες έρωτα μαζί της, είναι πάντα εκεί. Κάποιος άλλος θα κάθεται πια επάνω του και θάχει απλώσει την πετσέτα του. Στην αγαπημενη σου θέση στο bar κάποιος άλλος πίνει manhattan· άλλοι έρωτες αυτό το βράδυ, θα πάρουν τον δρόμο για την παραλία που φωσφορίζει.

Θέλεις να γυρίσεις στο χωριό· μα πίσω από τα βράχια που αγκαλιάζουν το λιμάνι, εμφανίζεται ο καπνός από το φουγάρο. Δεν έχεις τρόπο να σταματήσεις το πλοίο.

Δεν έχεις τρόπο να σταματήσεις το Σεπτέμβρη...

Υ.Γ. Τόσα χρόνια μετά, η εποχή εκείνη μου φαίνεται σαν μυθική. Για να είμαι ειλικρινής, κάπως έτσι μου φαίνεται ότι θα έπρεπε να τη βγάζουν κάτι τύποι σαν τον Bill Gates. Μήπως, όταν είμαστε μικροί, είμαστε πράγματι πάμπλουτοι;
(όλες οι φωτογραφίες, είναι από εκείνο το χωριό)

Σχόλια

Ο χρήστης Ecumene είπε…
Well come back!....

Τα καλοκαίρια μου, δεμένα μ' ένα κυκλαδίτικο χωριό...


Eίπα και εγω συμβαίνουν
τετοια πραγματα στη Λεσβο;;

:)
Ο χρήστης heinz είπε…
Ενεργοποίησα το κόλπο με τα γράμμτα που επιβεβαιώνει ότι γράφει άνθρωπος κι όχι μηχανή.
Με πρήξανε με τις διαφημίσεις με τα φάρμακα!!!
Ο χρήστης Debby είπε…
Ευχάριστη έκπληξη!
Μετά από τόσα ποστ για τον πόλεμο, χάρηκα πραγματικά που διάβάσα ένα τόσο όμορφο και αναλάφρο ποστ.
Ζήλεψα. Οχι το ποστ. Τα καλοκαίρια σου τότε!!
Ο χρήστης heinz είπε…
Κι εγώ τα ζηλεύω τώρα πια :-)
Ο χρήστης ΕΡΜΙΠΠΟΣ είπε…
Heinz, έχουμε πάνω κάτω την ίδια ηλικία και εικόνες σαν κιαυτές που περιγράφεις είναι νοσταλγικά οικείες. Η εποχή που μας φιλοξενούσαν στις παραλίες και τις αυλές τους έναντι μικράς αποζημίωσης, ξέρανε το όνομα μας και λυπόντουσαν όταν φεύγαμε. Και τώρα βέβαια λυπούνται αλλά αυτή τη φορά είναι επειδή τελειώνει η σαιζόν και αδειάζουν τα rooms.

Άραγε όμως τι είναι αυτό που προκαλεί την νοσταλγία; Είναι τα ίδια τα πράγματα που περιγράφεις ή μήπως αυτά είναι δευτερεύοντα και το κυρίαρχο στοιχείο είναι η αίσθηση που είχαμε τότε ότι "πολύ αρκετή είναι η διορία που ο θεός μας έδιδε".

Σκέψου να πηγαίναμε ξανά σήμερα σαυτά τα μέρη και να διεκδικούσαμε την παλιά μας θέση. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μετά το πρώτο σοκ οι άνθρωποι θα φωνάζουν την αστυνομία.
Ο χρήστης heinz είπε…
ermippos said...

"Άραγε όμως τι είναι αυτό που προκαλεί την νοσταλγία; Είναι τα ίδια τα πράγματα που περιγράφεις ή μήπως αυτά είναι δευτερεύοντα και το κυρίαρχο στοιχείο είναι η αίσθηση που είχαμε τότε ότι "πολύ αρκετή είναι η διορία που ο θεός μας έδιδε"."

Νομίζω και τα δυο. Δεν με ενοχλεί που γερνάω. Είναι που ποτέ πια δεν θα είμαι τόσο ανέμελος.

Αυτό το συναίσθημα, το μέρα-με-τη-μέρα, το να μη σε νοιάζει, το να σου φαίνεται ότι ο Σεπτέμβρης απέχει μια ολόκληρη ζωή, αυτό είναι που λυπάμαι ότι δεν πρόκειται να το ξαναζήσω...
Ο χρήστης ioannisk είπε…
Καλό απόγευμα και καλό χειμώνα...

Για το ανέμελο καλοκαίρι: εδώ και χ χρόνια λέω πως θα παραιτηθώ τον Ιούνιο για να κάνω 3 μήνες διακοπές και μένω στα λόγια…

Υ.Γ. Γράψε κανά post πολιτικού περιεχομένου να βριστούμε :)))
Ο χρήστης petalida είπε…
Cheer up heinz! Κάτι χάνεις με τα χρόνια και κάτι κερδίζεις.
Έχασα την πολυτέλεια να ζώ για τρεις μήνες κάθε χρόνο εκείνα τα άπειρης διάρκειας καλοκαιρινά μεσημέρια με την αλύπητη ζέστη και την παράξενη ησυχία.
Τώρα όμως νιωθω διαφορετικά την ευτυχία του να ξεχνιέσαι κάτω από το δέντρο, να κοιτάς το ήλιο, να κοιτάς τον Άλλον στα μάτια, να μένεις μόνος με τη φύση, να μένεις μάζί με τον Άλλον. Τότε μου προσφερόταν απλόχερα αλλά δεν είχα ιδέα πόσο σπουδαίο και ζωτικό ειναι αυτό που μου δίνεται. Τώρα ξέρω. Και δεν είναι αργά!
Ο χρήστης heinz είπε…
@ioannisk

Χμ, το χειρότερο είναι να μπορείς (εγώ μπορώ λόγω δουλειάς), και να μην το κάνεις.

Γιατί; Γιατί έχει αλλάξει ο τρόπος που βλέπεις τον κόσμο...

@petalida

Ναι, δεν λέω ότι τώρα είναι άσχημα.
Αλλά πάλι, αυτή η ανεμελιά. Ο ορίζοντάς μου, την ώρα που καιγόμουν από την αλύπητη ζέστη όπως λές, έφτανε μέχρι το βράδυ, τη σχέση με κάποιον φίλο, ή καμμιά από κείνες τις ατέλειωτες φιλοσοφικές συζητήσεις.
Τώρα έχω συγκεκριμένους στόχους, που με κάνουν να απορρίπτω μια σειρά από ενδεχόμενα...
Ο χρήστης Ecumene είπε…
Shmera

H Mανα Σμυρνη Καιγεται.....


:(
Ο χρήστης Walter είπε…
Η δικιά μου άποψη για τις αγάπες του καλοκαιριού εδώ. Δεν πρόκειται για έμμεση αναφορά στις γυναίκες (μη μας επιτεθούν ξαφνικά οι φεμινίστριες...) αλλά για πραγματική αγάπη προς αυτό το τόσο παρεξηγημένο ζωάκι, τη σαύρα εννοώ.

Φέτος εφάρμοσα την αρχή: "no blood in summer makes a happy winter" και δεν έχω παράπονο!
Ο χρήστης Aphrodite είπε…
Υπέροχο κείμενο!

Τι ζωντανό...

Και τι αλήθειες...

Το τίμημα της ωριμότητας είναι μεγάλο - κι εγώ η ηλίθια ξέμεινα από αθωότητα, έδωσα ό,τι χαρτονόμισμα έβγαζε το ΑΤΜ των καλοκαιριών μου. Τα ξόδεψα...

Μόνο κάτι ψιλά μείναν στις τσέπες και δε φτάνουν να τα ξαναδω έτσι μέχρι τον όποιον Σεπτέμβρη...

(και τι δεν θά'δινα για λίγο...)

Αναστεναγμός...

Νά'σαι πάντα καλά!

ΥΓ- αν δεν διορθωθεί το η-μαιηλ μου δεν θα αλληλοπετυχηθούμε τελικά!
;)
Ο χρήστης Ecumene είπε…
http://synomosiatonison.blogspot.com/

Mυτιλινιά Blogger!...

Φαινεται μορφωμένη σαν κι εσενα....
:)
Ο χρήστης Alexandra είπε…
πάμπλουτοι... φυσικά!

Τί άλλο θέλει ένας άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος από αυτά που μόλις περιέγραψες... τόσο γλαφυρά;

Έτσι είναι τα ξένοιαστα και χωρίς ενοχές καλοκαίρια. Γεμάτα αναμνήσεις ερωτικές, με υπερβολές σε όλα τα επίπεδα, γεμάτα εικόνες και μυρωδιές...

Αυτή ονομάζεται γεμάτη ζωή heinz.
Ο χρήστης heinz είπε…
Ergo te Lina said...

"Φαινεται μορφωμένη σαν κι εσενα...."

Φαίνεται στραβωμένη σαν εμενα είπατε???
Ο χρήστης heinz είπε…
Εεπιδή κάποιοι εξέφρασαν την απορία πως τραβήχτηκε το ...γοητευτικό 3/4 στην δεύτερη φωτό στη σειρά:

Παίρνεις μια μηχανή, απ' αυτές που το μισό τους σώμα - το τμήμα με την LCD οθόνη - γυρνάει όπως θές. Εγώ χρησιμοποίησα μια Nikon 4500 τότε. Ακουμπάς τη μηχανή στο τραπέζι που πίνεις καφέ. Βλέπεις στην οθόνη (κάθετα δηλαδή), αλλά ο φακός βλέπει οριζόντια. Σκοπεύεις, και κλικ!
Έτσι!
Ο χρήστης SALOME είπε…
Κάποια μου είπε ότι μένεις Μυτιλήνη. Αληθεύει; Τότε σίγουρα θα έχουμε συναντηθεί, όχι βέβαια σε παραλία...
Ο χρήστης paragrafos είπε…
Υπέροχο ποστ!

Μόνο που η τελευταία φωτογραφία (με τις γλάστρες) είναι σκέτη ζωγραφιά και κλέβει την παράσταση!

Με αγάπη

Α.

ΥΓ. Σας παρακαλώ, κι εσας προσωπικά και όποιον φίλος σας επιθυμεί, να μου στείλετε με ιμέιλ τη διεύθυνσή σας για να σας ταχυδρομήσω την ταινία με την επιληψία και τη δίαιτα.
Ο χρήστης Heliotypon είπε…
Αν και ποτέ δεν έκανα τόσο μακρόχρονες διακοπές και ποτέ δεν είχα τόσες επιτυχίες με τους "διακοποέρωτες", (αδεξιότητα, εμφάνιση, ακόμα δεν έμαθα...) αναπολώ με νοσταλγία την ατμόσφαιρα που περιγράφεις. Κι οι φωτογραφίες σου εξαιρετικές!

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Υποστράτηγος ε.α. Ράμπο

Ο Λάζαρος

Συνδιαμορφώνοντας την κοινωνία που οραματιζόμαστε