Θα καταγράψω εδώ την ουσία της αντιπαράθεσής μου με τον κ. Νίκο Δήμου (ΝΔ). Γιατί μου ζητήθηκε, αλλά και γιατί νοιώθω ο ίδιος την ανάγκη. Πριν μπω στο blog του ΝΔ, τον είχα υπόψη μου ως συγγραφέα, λίγο διανοητή, λίγο φιλόσοφο, αλλά όχι ως δάσκαλο . Η επαφή όμως με το blog του, με ξάφνιασε. Διαπίστωσα ότι πολλοί άνθρωποι τον αποκαλούν " Δάσκαλο ", επιδαψιλεύουν τιμές, του απονέμουν εύσημα, εκδηλώσεις θαυμασμού... Πολλοί μάλιστα, τον θεωρούν τον υπέρτατο κριτή μιας άποψης. Αν υπάρχει μια διαφωνία, περιμένουν από εκείνον να πάρει θέση κι έπειτα στοιχίζονται πίσω από τη θέση αυτή. Ο ίδιος δε, δέχεται με συγκατάβαση τις εκφράσεις σεβασμού - και συχνά λατρείας. Συχνά, σημειώνει - με έναν χλιαρό τρόπο - ότι "κι αυτός μαθαίνει από τους άλλους", αλλά καθόλου δεν θίγει την εικόνα του δασκάλου που έχει απλωθεί γύρω του και βέβαια, όλη την συνακόλουθη διεργασία δάσκαλου-μαθητών. Μπορώ προφανώς με copy&paste να καταγράψω εδώ πάμπολλα τέτοια παραδείγματα αυτής της ιδιότυπης...
Κατά κόσμον: Αργυρόπουλος Κωνσταντίνος . Βασικά, αχώνευτος . Ισχυρογνώμων, είρων και αλαζονικός και - κυρίως - δεξιός. Δηλαδή, ούτε που ξέρω τι ψήφιζε, αλλά σ' εμένα και πολλούς άλλους, για δεξιός φαινόταν· τουλάχιστον, δεν συνάντησα κανέναν που να μη τον θεωρεί δεξιό. Διοικητής (ως αντισυνταγματάρχης) του 542 ΤΕΑ, στη Ρόδο. Γνωστός και ως « Ράμπο », δεν ξέρω αν το παρατσούκλι του το έλεγαν κάποιοι και κατάμουτρα. Σ' εμάς πάντως, όταν το τάγμα συναντούσε άλλες μονάδες στις ασκήσεις, το έλεγαν στα ίσα: «542, ααα, καλώς τα ραμπάκια ». Και δώστου γέλια και συμπάθεια για τα όσα τραβάγαμε από τη μούρλα του Ράμπο. Κλαδιά στερεωμένα παντού, από το κράνος μέχρι τη μέση, ουρλιαχτά και τρέξιμο στα υψώματα, πού στο διάολο είσαι ρε Τούρκο να σε φάω, να μ' αφήσει ήσυχο ο παλαβός; Αλλά οι κερατάδες οι Τούρκοι απτόητοι. Πότε κατεβαίνανε με Σινούκ κοντά στο στρατόπεδο, πότε στήνανε προγεφύρωμα στο στρατιωτικό αεροδρόμιο, πότε επιχειρούσαν να αποβιβαστούν σε κάποια παραλία, πότε ε...
Πέρυσι, σχεδόν τέτοια εποχή, κάποια trolls ...εκ δεξιών, αποφάσισαν να μου επιτεθούν προσωπικά, γράφοντας διάφορες συκοφαντίες. Τέλος πάντων, σε αυτά έχω απαντήσει νομίζω επαρκώς. Αλλά, μέσα στην καλή σπουδή τους να εξυπηρετήσουν τα (γνωστά) αφεντικά τους, η λάσπη πήρε και το Τμήμα Πολιτισμικής Τεχνολογίας & Επικοινωνίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου , όπου εργάζομαι. Θεώρησαν ότι, για να σπιλωθώ αποτελεσματικότερα, έπρεπε να σπιλωθεί και μια ολόκληρη ακαδημαϊκή δομή. Στο δεύτερο λοιπόν θέμα, δεν είχα απαντήσει μέχρι τώρα, γιατί περίμενα τη δημοσίευση της Έκθεσης Εξωτερικής Αξιολόγησης . Η διαδικασία της Εξωτερικής Αξιολόγησης, με την οποία διαφωνώ για δεκάδες λόγους (πχ θες περίπου δυο εξάμηνα για να καταλάβεις πώς λειτουργεί μια τέτοια δομή), είναι μια από τις αγαπημένες καραμέλες των νεοφιλελεύθερων και των εραστών του μνημονίου, κατόρθωμα (και αυτό) της απερίγραπτης Άννας (Διαμαντοπούλου). Κι αφού, οι «φίλοι», αγαπούν τόσο πολύ τις αμερικανιές και τις νεοφιλελεύθερες ιδέες,...
Σχόλια