Και τώρα;

Όταν γράφηκαν μερικές εκτιμήσεις για το τι πετυχαίνει το Ισραήλ με τη συμπεριφορά του, κάποιοι κάγχασαν: "αναλύσεις καφενείου", "προπαγάνδα" και άλλα ευτράπελα...

Φάνηκε ότι μερικοί είχαν καημό σε τούτη την μάχη, να νικήσουν οι δυνάμεις "του πολιτισμού και της δημοκρατίας" (a.k.a. Ισραήλ), εκείνες "του φονταμενταλισμού και της φανατικότητας".

Απολογισμός της ημέρας:

• Ο Γάλλος υπουργός των Εξωτερικών, δήλωσε ότι το Ιράν είναι μια μεγάλη και σπουδαία χώρα και δύναμη σταθερότητας στην περιοχή. Μπας κι είναι φανατικός φονταμενταλιστής;

• Ο πρωθυπουργός του Λιβάνου, ευχαρίστησε την Χεζμπολά "ότι διασώζει την αξιοπρέπεια του Λιβάνου", ενώ καθηγητής Κοινωνιολογίας του πανεπιστημίου της Βηρυτού, δήλωσε σε ελληνικό κανάλι ότι "σ' αυτόν τον πόλεμο, είμαστε όλοι Χεζμπολά". Λεπτομέρεια: ο καθηγητής είναι Μαρωνίτης (χριστιανός).

• Η ελληνική κρατική τηλεόραση, σε αλλεπάλληλες ανταποκρίσεις και σχόλια επεσήμανε την "αδυναμία του Ισραήλ να καταγάγει νίκες επί της Χεζμπολά, ενώ δεν είχε εκτιμήσει σωστά τις δυνάμεις της", ενώ ο Π. Χαρίτος τόνισε ότι "ουδέποτε κατάφεραν οι Ισραηλινοί να μπουν στο Bint Jbell".

• Οι Αμερικάνοι, στο ψήφισμα που προωθούν στον ΟΗΕ, μέχρι στιγμής, φαίνεται να αφήνουν στην άκρη το αίτημα του αφοπλισμού της Χεζμπολά.

Τι κατάφερε λοιπόν το Ισραήλ;

• Έκανε τη Χεζμπολά εκπρόσωπο του Λιβάνου.
• Πιέζει σε σύμπραξη Σιιτών και Σουνιτών σε όλα τα μέτωπα.
• Υποχρέωσε την Αμερική να δεχθεί την πραγματικότητα της Χεζμπολά.
• Ενεργοποίησε την Γαλλία και την Ρωσία.
  

Κοινώς: τάκανε σκατά.

Θα δούμε πράγματα τρομερά φοβάμαι, σε βάρος των αμάχων και του Ισραήλ και νομίζω ότι η Χεζμπολά εκεί ΔΕΝ θα ανακατευθεί. Φανατικότερες οργανώσεις θα αναλάβουν πια αυτές τις δουλειές...

Κάποτε δεν ήθελαν την PLO και τους έλεγαν τρομοκράτες.
Έτσι, γεννήθηκε η Χαμάς κι Χεζμπολά.

Μετά μίλαγαν με την PLO, αλλά δεν μίλαγαν με την Χαμάς και την Χεζμπολά.
Τώρα θα μιλήσουν με την Χαμάς και την Χεζμπολά.

Αλλά ήδη, έχουν πετύχει να γεννηθούν κι άλλοι...

XOR? Όχι ευχαριστώ!!!

Draw a distinction! (G. Spencer-Brown, 1969, Laws of Form)

Η πύλη XOR, αποτελεί βασικό δομικό στοιχείο στον σχεδιασμό κυκλωμάτων.

Για τους (ευτυχείς) αμύητους, είναι το εξής:

Μια λογική πύλη, που έχει (τουλάχιστον) δυο εισόδους και μια έξοδο.
Οι πύλες αυτές, είναι - ας πούμε - διακόπτες.
Έχουν εισόδους και μια μόνο έξοδο, που ενεργοποιείται ή όχι, ανάλογα με τις εισόδους.

Π.χ., μια πύλη AND, με δυο εισόδους A και B, και μια έξοδο C (που τη συμβολίζουμε "A and B"), δίνει σήμα (δηλαδή έχει τιμή 1 ή true, που είναι ταυτόσημο), αν και μόνο αν, δέχεται σήμα και στην Α και στην Β, δηλαδή ταυτόχρονα και στις δυο εισόδους της.

Η λειτουργία τους, περιγράφεται συχνά με έναν πίνακα αλήθειας.
Εδώ είναι ο πίνακας αλήθειας, μιας πύλης AND.

Μια πύλη AND, σημαίνει το εξής: κάτι συμβαίνει μόνο αν δυο άλλα συμβούν ταυτόχρονα.

Μια πύλη XOR, έχει τον παρακάτω πίνακα αλήθειας.

Δηλαδή, κάτι συμβαίνει μόνο αν, δυο γεγονότα δεν συμπέσουν, αλλά συμβεί μόνο το ένα (όποιο νάναι) από τα δυο. Αλλιώς: ή το ένα, ή το άλλο, αλλά ποτέ και τα δυο μαζί.

Ωραίαααααα ....και τώρα που λύσαμε τα βασικά (απέξω -απέξω) ενός φρικαλέου μαθήματος που λέγεται "ψηφιακή σχεδίαση", πάμε στο θέμα μας, κρατώντας το εξής:

ή το ένα, ή το άλλο, αλλά ποτέ και τα δυο μαζί

Πολλοί, μα πάρα πολλοί, φαίνεται να θεωρούν ότι οι άνθρωποι, είναι πύλες XOR.

Αυτό καταρχήν, είναι κατανοητό. Μπορούμε να θεωρήσουμε έναν άνθρωπο, σαν μια μηχανή διακρίσεων: γύρω μας υπάρχει ένας κόσμος, που παράγεται από τη δική μας δυνατότητα διακρίσεων. Διακρίνω το χρωματικό φάσμα στις περιορισμένες μου δυνατότητες, το ίδιο το ακουστικό φάσμα κι άλλα, και δομώ έτσι μια κοσμολογία, που είναι δικό μου δημιούργημα: είμαι ο Θεός του κόσμου που ζω (η θέα είναι δική μου επινόηση).

Κάθε φορά λοιπόν, που κάνω μια διάκριση (δηλαδή πάντα), κάνω ταυτόχρονα μιαν επιλογή. Επιλέγω να δω αυτό κι όχι το άλλο, και επιπλέον: επιλέγω να το δω, επιλέγοντας έτσι να μην επιλέξω να μην το δω. Αυτό το λέμε συνήθως κυκλική ανατροφοδοτούμενη διεργασία, κι έχει μια βασική υπόσταση: εμένα.

Η βασική διάκριση, βάσει της οποίας παράγω κάθε άλλη, είναι η διάκριση "εγώ - αυτό" (αλλιώς "Thou - I", "ego - alter" κλπ.). Άρα, καταρχήν διακρίνω εμένα και προσδιορίζομαι απέναντι στο μη συναφές (προς εμένα).
Πιο απλά: συνεχώς επαναλαμβάνω την ταυτότητά μου, επισφραγίζω ότι υπάρχω. Αν δεν υπάρχω, κάθε άλλο χάνεται.

Όπως έχει αποδειχθεί όμως και πειραματικά, η μηχανή διακρίσεων "άνθρωπος", δουλεύει αναπόφευκτα και ανάποδα: αν το "άλλο" δεν υφίσταται, εγώ χάνομαι.
Σε πειράματα με ανθρώπους που κλείστηκαν σε θαλάμους αισθητηριακής απομόνωσης, αποδείχθηκε ότι η απουσία ερεθισμάτων (διακρίσεων) προκαλούσε γρήγορα άγχος, παραισθήσεις, παραλήρημα, απώλεια της αίσθησης του χρόνου και απώλεια συνείδησης.
Άρα εγώ, αν δεν υπάρχει "άλλο", καταρρέω.

Καλά ως εδώ...

Κάνουμε λοιπόν επιλογές και διακρίσεις και μάλιστα υποχρεωτικά.

Η λογική XOR λέγεται και αποκλειστική διάζευξη.

Ε λοιπόν, ισχυρίζομαι ότι όχι μόνον δεν ισχύει στους ανθρώπους η αποκλειστική διάζευξη, αλλά κι ότι είναι αδύνατον να ισχύσει.

Αν κάθε φορά που κάνω μιαν επιλογή Α, αποκλείω δια παντός την επιλογή όχι-Α, πολύ γρήγορα το σύνολο των διαθέσιμων επιλογών μου μειώνεται. Το σύνολο των πιθανών επιλογών μου το λέμε συχνά ενδεχομενικότητα (contingency). Μάλιστα, το λέμε διπλή ενδεχομενικότητα (double contingency). Γιατί, μπορώ να κάνω κάποιες επιλογές, αλλά γνωρίζοντας ότι και το "άλλο" μπορεί το ίδιο, μειώνω τις επιλογές μου έτσι ώστε να προσαρμοστώ στη σχέση με το "άλλο". Την διαδικασία μείωσης των επιλογών, τη λέμε αναστοχαστική [γερμαν. reflexiv], κι είναι βέβαια μια διαδικασία που εξαρτάται μόνο από εμένα (εγώ επιλέγω τελικά).

Αλλά, υπάρχει πάντα η δυνατότητα να θυμηθώ "σε ποιά γωνιά έστριψα". Μάλιστα, φέρω μαζί μου πάντα την επίγνωση εκείνης της "στροφής" (επιλογή). Άρα, συνεχίζω να διακρίνω το ενδεχόμενο που δεν επέλεξα (ή κάποιο ανάλογό του).
Έτσι, πετυχαίνω (αν μπορώ) να κρατάω μια υψηλή ενδεχομενικότητα που μάλιστα την αντιλαμβάνομαι σαν δικό μου βαθμό ελευθερίας. Και διατηρώ τη δυνατότητα της αλλαγής.
Κι όχι τυχαία, το "άλλο", αντιλαμβάνεται την δική μου ενδεχομενικότητα σαν απειλή και συχνά την χαρακτηρίζει ως παράδοξο. Εκτός δηλαδή των δοξασιών. Αλλά ποιών δοξασιών; Των δικών του ασφαλώς.

Έτσι, σε ό,τι αφορά τους ανθρώπους, η λογική ή το ένα, ή το άλλο, αλλά ποτέ και τα δυο μαζί, σαν τακτική αποκλειστικής διάζευξης καταρρέει. Κι ευτυχώς δηλαδή, αλλιώς θα καταρρέαμε οι ίδιοι, αν κάθε στιγμή πετάγαμε στον Καιάδα ενδεχόμενα. Στην πραγματικότητα, κουβαλάμε μαζί μας συνεχώς ένα σακί με ενδεχόμενα, που αλλάζουν, μεταμορφώνονται, αλλά ποτέ δεν χάνονται τελεσίδικα:

Act always so as to increase the number of choices [Heinz von Foerster]

Τι σημαίνουν αυτά;

• Ότι μπορώ να νοιώθω Έλληνας και πολίτης του κόσμου, ταυτόχρονα.
• Ότι μπορώ να σιχαίνομαι την αμερικάνικη πολιτική και να με συγκινεί το αμερικάνικο όνειρο, ταυτόχρονα.
• Ότι μπορώ να είμαι ορθόδοξος και μαρξιστής, ταυτόχρονα.
• Ότι μπορώ να εξασκώ το shopping therapy και να το κριτικάρω, ταυτόχρονα.
• Ότι μπορώ να διαφωνώ άγρια με τον ΧΥΖ και να τον σέβομαι, ταυτόχρονα.
• Ότι μπορώ να υποστηρίζω το δίκιο των Αράβων και να μην διανοούμαι καν να ζήσω στην κοινωνία τους, ταυτόχρονα.

Ότι δεν είμαι πύλη XOR, τελεσίδικα.

Υ.Γ. Όλοι οι ισχυρισμοί, είναι απολύτως τεκμηριωμένοι βιβλιογραφικά. Αν κάποιοι επιθυμούν την βιβλιογραφία, ευχαρίστως θα την παραθέσω.<

Israel quo vadis?

Ας προσπαθήσουμε (αν θέλετε) σ' αυτό το post, να ακουμπήσουμε στην άκρη την ηθική μας.
Δηλαδή:

1. Δε μας νοιάζει ποιοί και πόσοι πεθαίνουν.
2. Δε μας νοιάζει ποιός έχει δίκιο.
3. Δεν έχουμε κανένα συναίσθημα.

Δεν ισχυρίζομαι ότι είναι εύκολο. Ισχυρίζομαι όμως ότι είναι χρήσιμο (να δείτε που και πάλι στα ίδια συμπεράσματα καταλήγουμε για τούτη την σφαγή).

Άκουσα χτες στην τηλεόραση και έμεινα εμβρόντητος, ότι οι Ισραηλινές δυνάμεις καθηλώθηκαν στο Bint Jbell μέσα στο Λίβανο. Επιβεβαίωσα την είδηση σήμερα, από το BBC.

E, δεν είμαστε καλά!!!!
(δεν χάρηκες Heinz; Χάρηκα - δεν είναι αυτό το θέμα μας, θυμηθείτε!!)

Τι σημαίνει αυτό;
Σημαίνει ασφαλώς ότι, το Ισραήλ, έκανε κακή εκτίμηση των δυνάμεων της Χεζμπολά. Αλλά, μετά από 24 χρόνια ύπαρξης και δράσης της Χεζμπολά, είναι δυνατόν η Μοσάντ (η μυστική υπηρεσία του Ισραήλ) να την πάτησε έτσι;

Βέβαια, η Χεζμπολά μπορεί να δρα στα κρυφά. Ναι, αλλά γι' αυτό έχουμε τις υπηρεσίες πληροφοριών. Αλλιώς μας έφταναν και τα ειδησεογραφικά πρακτορεία.

Και, η Μοσάντ, θεωρείται μύθος στην πιάτσα. Με σχεδόν υπερφυσικές δυνατότητες.
Πούντες λοιπόν;;;
Γιατί, ο Λίβανος, είναι δίπλα, κολλητά στο Ισραήλ. Δεν είναι ας πούμε Αμερική - Ιράκ, που έγινε ο τάφος της CIA.

Ας σημειωθούν εδώ και τα εξής:

1. Το Ισραήλ χτυπάει με βόμβες διασποράς, βόμβες φωσφόρου και χημικά. Αυτό σημαίνει ότι, το Ισραήλ δεν έχει καθορισμένους στόχους. Με δυο λόγια, δεν ξέρει που να χτυπήσει.
2. Κατά συνέπεια, το Ισραήλ χτυπάει - κυρίως - αμάχους. Σήμερα χτύπησε δυο φάλαγγες με πρόσφυγες, φάρμακα και δημοσιογράφους που έφεραν τα καθορισμένα διακριτικά και είχαν άδεια από τις Ισραηλινές δυνάμεις να κινηθούν. Χτυπάει επίσης νοσοκομεία κι ό,τι άλλο χαρακτηρίζεται έγκλημα πολέμου. Γιατί να το κάνει αυτό; Θέλει το Ισραήλ (που εκμεταλλεύεται με χυδαίο τρόπο τους νεκρούς του Ολοκαυτώματος) την κοινή γνώμη εναντίον του; Δεν το πιστεύω. Νομίζω ότι απλώς, δείχνει την ανικανότητά του, να φέρει σε πέρας μια τακτική επιχείρηση.
   
3. Η Χεζμπολά χρησιμοποιεί όπλα που το Ισραήλ δεν γνώριζε ότι έχει στην κατοχή της. Σήμερα χτύπησε με πύραυλο μέσου βεληνεκούς, βαθιά στο Ισραήλ κι έπεσε πανικός σε όλους. Αν το Ισραήλ είχε πληροφόρηση, έπρεπε λογικά νάχε στήσει την αντιπυραυλική προστασία του (όπως στον πρώτο πόλεμο του Κόλπου που λειτουργούσε συστοιχίες Patriot). Άρα, κι εδώ πληροφοριακό χάος.
4. Το Ισραήλ έχει καλέσει εφέδρους στα όπλα. Κάτι αρνητικό για την εσωτερική πολιτική του.
5. Το Ισραήλ ζητά να αγοράσει τώρα βόμβες από τις ΗΠΑ. Άρα έχει καταναλώσει τα λεγόμενα "πυρομαχικά 15 ημερών θεάτρου επιχειρήσεων", με ατελέσφορο τρόπο, και πολύ περισσότερα απ' αυτά: δεν έχει εφεδρείες πυρομαχικών και ψάχνεται.
   
6. Οι Αμερικανοί, βλέποντας ότι δεν τους στηρίζουν ούτε οι Βρετανοί, χαρακτήρισαν "εξωφρενική" τη θέση του Ισραήλ, ότι το στηρίζουν σ' αυτές τις επιχειρήσεις. Άρα, ούτε κι εδώ είχε προνοήσει το Ισραήλ να προλειάνει το έδαφος.
   

Έπεται το ερώτημα: γιατί συμβαίνουν αυτά;
Κάποιες πιθανές εξηγήσεις:

1. Το Ισραήλ έχει ανοιχτεί σε δυο μέτωπα: Παλαιστίνη και Λίβανο. Ναι, αλλά, υποτίθεται ότι οι Ισραηλινές δυνάμεις είναι πανέτοιμες να αντιμετωπίσουν ταυτόχρονη επίθεση από τους Παλαιστίνιους, το Λίβανο, την Συρία, την Ιορδανία και την Αίγυπτο. Που είναι η ετοιμότητά τους;;
2. Το Ισραήλ μάχεται σαν λεοντάρι στη γωνία (η θέση του ΝΔ) για να επιβιώσει. Λεοντάρι ναι. Αλλά λεοντάρι με IQ φυκιού; Μπορούσε να κερδίσει χρόνο, να το τραινάρει, να προσπαθήσει να οργανωθεί, και μετά να επιτεθεί. Αλλά δεν τόκανε. Ηλιθιότητα; Δεν το νομίζω.
3. Το Ισραήλ σύρθηκε σ' αυτές τις επιχειρήσεις από το Ιράν που συντόνισαν τη δράση Χεζμπολά - Χαμάς για να το προκαλέσουν και να το παρασύρουν. Ναι, αλλά, η Μοσάντ τι έκανε; Και οι πολιτικοί του Ισραήλ τι είναι; Τσαμπουκαλεμένοι πιτσιρικάδες που τους βγάζεις τη γλώσσα κι ορμάνε;;
4. Η νέα κυβέρνηση του Ισραήλ, έχει ανάγκη να δείξει ότι μπορεί να στηρίξει την πολιτική των προκατόχων της και καλύτερα ακόμα. Πριν καν να ενημερωθεί, αποφάσισε να τρίξει τα δόντια στους ενθρούς.

Η τελευταία, μου φαίνεται ότι είναι η πλέον λογική ερμηνεία. Μια κυβέρνηση - παιδική χαρά, μπορεί κάλλιστα να πάθει ότι έπαθε αυτή η ισραηλινή κυβέρνηση, αν δεν είναι σε θέση να ξέρει τι ακριβώς γίνεαται γύρω της.

Αλλά τι πειράζει;;

Πειράζει στο εξής:

Αν είναι έτσι τα πράγματα, αυξάνουν δραματικά οι πιθανότητες να αντιδράσει η Συρία και να επιτεθεί στο Ισραήλ. Και μετά, θα γίνει γενική σύρραξη στην οποία, ή θα εμπλακούν ενεργά οι Αμερικανοί, ή θα χαθεί το Ισραήλ από το χάρτη. Γιατί, αν η Συρία εμπλακεί και φανεί ότι αντιμετωπίζει το Ισραήλ ισότιμα, τότε μπαίνουν στο παιχνίδι και η Ιορδανία και η Αίγυπτος.
Αν πάλι εμπλακούν ενεργά οι Αμερικάνοι, μέσω του ΝΑΤΟ, τότε θα μπλέξει όλη η Ευρώπη στο πρόβλημα της Μέσης Ανατολής και τότε είναι που η τρομοκρατία θα εξαπλωθεί παντού.

Μην ξεχνάμε ότι, το Ιράν ΔΕΝ είναι αστείο και τα οπλικά του συστήματα είναι σύγχρονα. Δεν είναι Ιράκ, ούτε Συρία. Και μπορεί να αποφασίσει να εμπλακεί σε οποιαδήποτε φάση.

Αυτάααα.....

Η εξάπλωση της Δημοκρατίας

Επειδή έχουμε αρχίσει να χάνουμε το μέτρο, και να μην γνωρίζουμε τι σημαίνει νομιμότητα... Επειδή μια σειρά από σχολιαστές γύρω μας, τονίζουν ότι αυτά είναι τα "κακά του πολέμου"...
Επειδή ο πόλεμος από παλιά είχε κανόνες συμπεριφοράς μέσα σε όλη του την αγριότητα...

Λέω να δούμε:
Οι ενέργειες του Ισραήλ, εμπίπτουν στην περίπτωση των "πολεμικών πράξεων" ή των "εγκλημάτων πολέμου";
Γιατί, η γλώσσα μας (άρα κι η σκέψη μας), παρά έχει γίνει εύκαμπτη και πλαστική...

Σαν κανόνα, θα χρησιμοποιήσω τις συνθήκες της Γενεύης.

1. Area bombardments and other indiscriminate attacks are forbidden. If it becomes apparent that an objective is not a military one, or if an attack is expected to cause incidental loss of civilian life, injury to civilians or damage to civilian objects then the attack must be canceled or suspended. (Protocol I, Art. 57, Sec. 2b)

An indiscriminate attack affecting the civilian population or civilian objects and resulting in excessive loss of life, injury to civilians or damage to civilian objects is a grave breach of the Geneva Conventions. (Protocol I, Art. 85, Sec. 3)

Η έκφραση "grave breach", εξηγείται από το κείμενο της συνθήκης:

[Grave breaches of the Conventions and Protocols are war crimes.]

Καταφανώς, ο συστηματικός βομβαρδισμός του νοτίου Λιβάνου και ειδικά της Βυρητού, συνιστά έγκλημα πολέμου.

2. Transports of wounded and sick or of medical equipment must be respected and protected in the same way as mobile medical units. (Convention I, Art. 35)

Σε όλες τις περιπτώσεις που το Ισραήλ χτύπησε οχήματα του Ερυθρού Σταυρού ή της Ερυθράς Ημισελήνου ή ακόμα και του στρατιωτικού υγειονομικού, παραβίασε την σχετική πρόνοια και διάπραξε έγκλημα πολέμου.

3. Parties to a conflict must respect children, provide them with any care or aid they require, and protect them from any form of indecent assault (Protocol I, Art. 77, Sec. 1).
Children under 15 must not participate in hostilities and must not be recruited into the armed forces. (Protocol I, Art. 77, Sec. 2; Protocol II, Art. 4, Sec. 3C)

Η επίθεση με θύματα παιδιά, είναι αναμφισβήτητα έγκλημα πολέμου, πολύ περισσότερο όταν είναι επαναλαμβανόμενη.

Η εμπλοκή παιδιών (υπογράφουν βόμβες) μπορεί να θεωρηθεί παραβίαση των συνθηκών.

Μπορώ βέβαια να συνεχίσω. Αλλά δεν έχει νόημα. Στις ίδιες παραβιάσεις φαίνεται να έχουν υποπέσει και οι Αμερικανοί στο Ιράκ και τη Σερβία, οι Σέρβοι και οι Αλβανοί στο Κόσοβο, κλπ.

Αυτό που έχει σημασία εδώ είναι, διάφοροι τύπου guerrero (συμπαθέστατος κατά τα άλλα) να μην επιχειρηματολογούν σαν χασάπηδες σε σφαγείο, με την λογική ότι "έτσι είναι ο πόλεμος").

Σημειώνω εδώ ότι οι ναζί, πέρα από το εγκληματικό Ολοκαύτωμα (που νόμιζαν ότι δεν τους βλέπουν), εκεί που τους έβλεπαν, στα στρατόπεδα αιχμαλώτων δηλαδή, σέβονταν - σε γενικές γραμμές - τις συνθήκες. Υπήρξαν και εξαιρέσεις για τις οποίες οι υπεύθυνοι καταδικάστηκαν. Και σε ό,τι αφορούσε τους Ρώσους αιχμαλώτους, το γεγονός ότι η Ρωσία δεν είχε υπογράψει τις συνθήκες, λειτούργησε φρικτά.

Άρα, που θέτουν οι διαπιστώσεις αυτές το Ισραηλινό κράτος σε σχέση με τους ναζί;

Υ.Γ. Στη φωτό, φαίνεται μια βόμβα φωσφόρου σε δράση. Μια τέτοια βόμβα (ή χειροβομβίδα που έχω δει με τα μάτια μου), σκάει σαν συντριβάνι με φλεγόμενα κομμάτια φωσφόρου που έχουν την εξής ιδιότητα: κολλάνε στη σάρκα και δεν φεύγουν με τίποτα, δεν σβήνουν ούτε με νερό, και καίνε μέχρι το κόκκαλο, όπου βέβαια πια ο φώσφορος έχει εξαντληθεί.
Η διεθνής κοινότητα κατήγγειλε χτες το ισραήλ για ρίψη τέτοιων βομβών σε κατοικημένες περιοχές της Βηρυτού. Είναι κι αυτός, ένας τρόπος εξάπλωσης της Δημοκρατίας....

Είμεθα επικινδύνως γκαβοί!

Υπάρχει στην Ελλάδα, μια ομάδα φωτισμένων Ελλήνων που με άοκνες προσπάθειες, προσπαθούν να σώσουν εμάς τους υπόλοιπους.

Ξεκουράζονται άραγε ποτέ αυτοί οι άνθρωποι;
Άγρυπνοι φρουροί της λογικής, προσπαθούν να φωτίσουν τα σκότη της αμάθειας και της εθνικιστικής υστερίας που είναι η βάση της κουλτούρας αυτού του βαρβαρικού φύλου, των Ελλήνων.

Οι Έλληνες, είναι ένα φύλο αγρίων βουκόλων, που καθοδηγούνται μαζικά από έναν πολεμοχαρή παπά, ονόματι Χριστόδουλο Παρασκευαΐδη. Ο τύπος αυτός, δεν εκπροσωπεί μόνο τους θρησκόληπτους. Στην ουσία είναι ο καθοδηγητής κάθε Έλληνα, γιατί κάθε Έλληνας είναι κατά βάση εθνικιστής, λόγω της τεράστιας αμορφωσιάς που διακρίνει τους Έλληνες.

Οι λίγοι αυτοί πεφωτισμένοι, σαν το Σίσυφο, προσπαθούν να φωτίσουν με το φως της γνώσης τα αχανή σκοτάδια του Ελληνικού πνεύματος, αλλά εις μάτην...

Τελευταία, εξηγούν με ακλόνητα επιχειρήματα ότι το Ισραήλ έχει κάθε λόγο να αμυνθεί όπως νομίζει στις επιθέσεις των αποκτηνωμένων Αράβων (άλλοι αμαθείς αυτοί...) που με τίποτα δεν εννοούν να σεβαστούν το συμβόλαιο που συνήψε ο Θεός μετά των Ιουδαίων για το ιδιοκτησιακό καθεστώς της γης Χαναάν.
Αλλά οι Έλληνες, κτήνη όντες, ασφαλώς συναγελάζονται άλλα κτήνη (τους Άραβες). Κι έτσι η προσπάθεια αυτών των ελαχίστων γνησίων φιλελλήνων Ελλήνων, πέφτει στο κενό.

Διότι οι Έλληνες, εκτός της τεράστιας αμορφωσιάς τους, είναι και οκνηροί.
Αφού δεν είναι σε θέση να παράξουν γνώση - πλην των πεφωτισμένων τοιούτων - θάπρεπε τουλάχιστον να εργάζονται περισσότερο, ώστε να αναπληρώνουν αυτή την εγγενή αδυναμία τους.
Αλλά δυστυχώς, ούτε αυτό πράττουν.
Το Ελληνικό ΥΠ.ΕΞ., όπως δείχνει η σχετική φωτογραφία, στελεχώνεται από αμαθείς βουκόλους, που ακούν μεν τις συμβουλές του κ. Μανδραβέλη π.χ., λόγω όμως πνευματικής οκνηρίας και εγγενούς βλακείας, αδυνατούν να τις εφαρμόσουν. Κι έτσι περιορίζονται εις την ατέρμονον αναρρόφησην του ναργιλέ, κι αφήνουν έτσι τις εθνικές καταστροφές να διαδέχονται η μια την άλλη.

Τι κι αν οι κ.κ. Σωμερίτης Ριχάρδος, Γιαννάκης Πρετεντεράκος, Πάσχος Μανδραβέλης, Μακάριος Δρουσιώτης (για να αναφέρουμε ελαχίστους) είχαν προειδοποιήσει για την επερχόμενη καταστροφή που θα επέφερε η απόρριψις του σχεδίου Α(υ)νάν ες νήσον Κύπρον;
Τι κι αν άοκνα φώναξαν, ανέλυσαν, υπέδειξαν; Τι κι αν διακινδύνευσαν να γίνουν αντιπαθείς, κουνώντας το δαχτύλι (δείκτης) σαν κάθε δάσκαλος που σέβεται τον εαυτό του;

Οι εκεί ιθαγενείς, μολυσμένοι από το μικρόβιον που κρατά τον Ελληνισμόν εις τα πηχτά σκότη της αμαθείας, απέρριψαν το μέλλον. Και απήντησαν (αποκτηνωμένοι όντες) κουνώντας το δακτύλι επίσης (μέσος).


Και - βεβαίως - η καταστροφή επήλθε. Η Κύπρος απεβλήθει της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και περιθωριοποιήθει ως νήσος αμαθών βουκόλων. Η κατεχόμενη δε Κύπρος, έγινε μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του ΝΑΤΟ, ανέλαβε την προεδρία του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ (ΟΕ-ΟΕ-ΟΕ) και απέδειξε ότι οι Έλληνες μη ακούωντες, βαίνουν από καταστροφής εις καταστροφήν.

Άμποτε να ξεγκαβωθώμεν ομαδικώς και να ανοίξουμε τους οφθαλμούς του νου, στα κηρύγματα αυτών των ολίγων Ελλήνων.
Ότι δεν θα βρίσκονται για πάντα σιμά μας, κι ας προσπαθήσωμεν να εγκολπωθώμεν (κι ας μας έλθει κόλπος) ολίγην της σοφίας που ακτινοβολούν.
(όχι βλάχο, καμμία σχέση με την "ολίγη" του πατσά - βάρβαρε!!!!)

Αμήν!

Κι άντε πάλι...

Το Ισραήλ, είτε αρέσει σε κάποιους να το ακούν είτε όχι, αποτελεί το ριζικό πρόβλημα της νοτιο-ανατολικής Μεσογείου.
Με τον τρόπο που συμπεριφέρεται, δεκαετίες τώρα, αποτελεί καρκίνωμα στη Μεσόγειο και πηγή κινδύνου για οποιοδήποτε κράτος ή θεσμό.

Μια συμπεριφορά, νοσηρής, τσαμπουκαλεμένης και αλαζονικής συμμορίας ματαιόδοξων πιτσιρικάδων της γειτονιάς. Πλην όμως οπλισμένων και μαστουρωμένων με crack.

Γιατί, αυτό ακριβώς επιβεβαιώνει συνέχεια με τη στάση του. Εδώ πλέον, μιλάμε για μια πολιτική εγκληματική, χωρίς καμμία νομιμοποίηση. Μια πολιτική εξόντωσης όλων των πληθυσμών που συνορεύουν μαζί του. Ακριβώς: μια πολιτική επιθετικής μορφής καρκίνου. Εξαπλώνει τον πόλεμο, την αστάθεια, τη δυστυχία. Την αβεβαιότητα και την καταστροφή.
(σημείωση για τον Thodoras: ένας εντροπικός πόλος απορρόφησης).

Οι συνήθεις χειροκροτητές των ΝΑΤΟϊκών επιδρομών στην Ελλάδα, σιωπούν. Βέβαια, μόλις οι ισλαμιστές βομβιστές αυτοκτονίας, σκοτώσουν πάλι καμμιά 30ριά άμαχους στο Τελ-Αβίβ, οι εδώ απολογητές του ΝΑΤΟ, θα θυμηθούν και πάλι πως έχουν στόμα και θα αρχίσουν να βελάζουν για "τρομοκράτες", "φονιάδες" κλπ. Και θάχουν δίκιο. Αλλά, αφού τώρα δεν μιλούν, όπως δεν μίλησαν και το καλοκαίρι του 1982, καλά θα κάνουν να σωπάσουν για πάντα.

Αντιλαμβάνονται οι Ισραηλινοί που οδηγεί αυτή η τακτική;
Όταν ζεις σε μια γειτονιά, και συνεχώς δέρνεις τους γειτόνους, σκοτώνεις τα παιδιά τους, καταστρέφεις τα σπίτια τους, τους πετάς έξω από τη στέγη τους και χώνεις μέσα τα σόγια σου, ε, η γειτονιά στο τέλος θα αντιδράσει. Και θα προσπαθήσει να πετύχει μια οριστική λύση: θα κοιτάξουν, με κάθε τρόπο, να σε διώξουν από τη γειτονιά. Αυτή δεν είναι η αναμενόμενη αντίδραση απέναντι σ' έναν μαστουρωμένο τραμπούκο;

Όσοι (λένε ότι τάχα) ενδιαφέρονται για την επιβίωση του Ισραήλ, δηλαδή των Ισραηλινών, των αμάχων και αθώων πολιτών του, καλά θα κάνουν να κινητοποιηθούν άμεσα για να συμμαζέψουν τον τραμπούκο. Γιατί, όπως είναι γνωστό, οι αντικαρκινικές θεραπείες καταστρέφουν αδιακρίτως κύτταρα, και υγιή και άρρωστα. Κι αν φτάσουμε εκεί - γιατί προς τα εκεί πιέζει το Ισραήλ - κλάφτα Χαράλαμπε....

Ειδήσεις

Με το συμπάθιο...

Μια κοινωνία βασισμένη στην επιβίωση.
Αυτό είναι η Ελλάδα. Αυτό είμαστε.
Όχι στην δημιουργία, όχι στην γνώση, όχι στην επιλογή: απλά και μόνο στην επιβίωση.

"Να τη βγάλουμε".

Είμαστε η κοινωνία του 10. Όχι του "δέκα του καλού", αλλά της βάσης στο σύστημα της εικοσάβαθμης κλιμάκας αξιολόγησης.
Τι σημαίνει "έγραψες για 10";
Σημαίνει:
"Τελοσπάντων, τη βγάζεις".
Αυτό σημαίνει. Δεν σημαίνει "είσαι καλός", πολύ λιγότερο δε "είσαι επιτυχημένος". Σημαίνει απλώς "είσαι ανεκτός". Άρα, τη βγάζεις• επιβιώνεις• αλλιώς, πεθαίνεις. Είσαι νεκρός για την επιστημονική κοινότητα (μπλιάχ!).

Και πόσοι λοιπόν την βγάλανε φέτος; Το 58%.
Αλλιώς: το 42% κατατάσσεται στους νεκρούς.

Λένε: "Μα καλά, όλοι επιστήμονες θα γίνουν;;;". Ενδιαφέρον αντεπιχείρημα (του κώλου δηλαδή ...συγγνώμη κιόλας). Αυτή την ηλιθιότητα, την άκουσα πρώτη φορά εκ στόματος Ευαγγέλου Αβέρωφ. Είχε ξεράσει το εξής:
- "Aν γίνουν όλοι γιατροί, ποιοί θα είναι κηπουροί; Ποιοί θα είναι εργάτες;".
Και βέβαια πήρε φόρα το ΚΚΕ και τον έλουσε πατόκορφα.

Αρνούμαι να συζητήσω σε μια τέτοια ανόητη βάση. Το θέμα είναι άλλο για μένα:

Μετά από 6 χρόνια Δημοτικό κι άλλα 6 Γυμνάσιο-Λύκειο κι άλλα 3 (τουλάχιστον) παράλληλα φροντιστήρια, αυτό είναι που πετυχαίνει το εκπαιδευτικό μας σύστημα; Οι μισοί να κρίνονται ως απαράδεκτοι;
Μετά από μεταρρυθμίσεις, μετά από πακτωλό χρημάτων στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο (άλλο μπουρδέλο αυτό... συγγνώμη κιόλας), μετά από έρευνες επί ερευνών, αυτό είναι; Το 42% νεκροί;

Τι σκατά (...συγγνώμη κιόλας) μάθανε σ' αυτά τα 12+3 χρόνια;
Αυτό είναι οι Έλληνες σήμερα; Ένα έθνος από βόδια; (...συγγνώμη κιόλας).

Οι τύποι κι οι τύπισσες που κάνουν τους δασκάλους στα Δημοτικά και στα Γυμνάσια-Λύκεια, δεν ανησυχούν; Γιατί πληρώνονται;

Kαι, μη φανταστεί κανείς ότι οι υπόλοιποι, το 58%, είναι τίποτα φωστήρες. Ανοίγουν το στόμα τους όταν μπουν στα Πανεπιστήμια και ξερνάνε καλαπόδια!!! Κι οι δάσκαλοι στα Πανεπιστήμια, προσαρμόζονται ανάλογα: "Κάτσε λοιπόν να σου πω το Πυθαγόρειο θεώρημα, γιατί δεν πάμε παρακάτω με τίποτα". Και το γυρνάνε σε μάθημα Γυμνασίου.

Κι ο εκάστοτε Υπουργός της (κατ' ευφημισμόν) Παιδείας τι κάνει; Εμ, έλα ντε!!!! Δεν καταλαβαίνω με τίποτα τι σκατά (...συγγνώμη κιόλας) κάνει ο καθ' ύλην αρμόδιος, που βέβαια καταπίνει τον μισθό του εξ ολοκλήρου και σκουπίζεται κιόλας. Εμ, αυτός δεν είναι μισθός, είναι αργομισθία!!! Ή όχι;;;

Κι αντί η Μαριέττα (a.k.a. Αντουανέττα) να συγκινηθεί από τα χάλια αυτά, βρήκε τη λύση: κατέβασε τη βάση στο 9. Αντί να κατεβάσει το ξερό της κεφάλι και να φύγει από το Υπουργείο, είπε: "Ας κατεβάσουμε τον πάτο του βαρελιού κι άλλο".

Ας βάλουμε χαμηλότερα κριτήρια για την Ελλαδίτσα λοιπόν. Αλλά βέβαια αυτό, συμπαρασύρει τα πάντα• όλη την κοινωνία. Και τι την νοιάζει την Μαριέττα (ή τον Ευθυμίου, ή τον Γιωργάκη ή τον Αρσένη); Η αργομισθία πέφτει κανονικά. Κι έχουμε και τα λούσα και τη δόξα μας. Βγάζουμε καπάκι κι έναν δεκάρικο και αφορίζουμε τους "αιώνιους φοιτητές" και ξεμπερδέψαμε.

Άμα τώρα την διαολοστείλω, φταίω;

Λέω (απλώς λέω):

• Πλήρης διαχωρισμός του Λυκείου από το Πανεπιστήμιο. ΠΛΗΡΗΣ.
• Ελεύθερη εισαγωγή στα Πανεπιστήμια με κρίσιμο (και μόνον θεωρητικό) προπαρασκευαστικό έτος, με κόψιμο όσων δεν κάνουν για την συγκεκριμένη επιστήμη.
• Εκπαιδευτική αλλαγή ΑΠΟ ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ.

Κι άλλα έχω να πω, αλλά τέλοσπαντων...

Υ.Γ. Επειδή η γυναίκα μου διαβάζει τώρα που γράφω και κάνει παρατηρήσεις: δεν έχει σημασία ποιοί θα γίνουν κηπουροί. Αυτό που έχει σημασία είναι, ένα εκπαιδευτικό σύστημα που μεθοδικά παράγει άγνοια. Κι αυτό, είναι πλέον μετρήσιμο.

Ο μικρός

Το παιδάκι που βλέπετε, γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1915.
Ο πατέρας του ήταν ένας πλούσιος έμπορος γλυκών (αντιπρόσωπος της εταιρείας Tobler) κι η μητέρα του μια δασκάλα, απόφοιτος του Κεντρικού Παρθεναγωγείου.
Η φωτογραφία είναι στην Κωνσταντινούπολη, όπου είχαν δημιουργήσει μια μεγάλη περιουσία, και ζούσαν σε ένα πενταόροφο ξύλινο σπίτι στην Χαλκηδόνα.

Η οικογένεια, στήριζε τα πάντα στο χρήμα. Το δόγμα ήταν "όσα περισσότερα, τόσο καλύτερα". Για να μπορέσουν τα παιδιά να αποκτήσουν κάτι, έπρεπε να δουλέψουν για "να καταλάβουν την αξία του χρήματος". Ο μικρός που βλέπετε, ήταν ο μικρότερος από 4 αδέλφια. Ο μεγάλος αδελφός, δυο δίδυμες αδελφές (που πέθαναν γύρω στα είκοσι κι οι δυο), κι αυτός. Το χαϊδεμένο παιδί της μαμάς.

Η οικογένεια, έφυγε από την Πόλη στα 1922, και ο πατέρας κατάφερε να διασώσει σχεδόν το σύνολο της περιουσίας. Σε κάθε περίπτωση, το τμήμα που διασώθηκε, ήταν τόσο μεγάλο που ένα χρόνο μετά την εγκατάστασή τους στην Αθήνα, ο πατέρας δημιούργησε μια μεγάλη βιομηχανία, που άφησε όνομα την περίοδο 1930 - 1960.

Ο μικρός της ιστορίας μας, έγινε ένα πανέξυπνο αγόρι και με πολύ καλό χαρακτήρα. Το μοναδικό που μπορούσε να του καταλογίσει κάποιος, ήταν η μανία του να λέει ψέματα. Ψέματα αβλαβή και παιδικά, που σκοπό είχαν να τον παρουσιάσουν σαν ήρωα που πήγαινε από το ένα ανδραγάθημα στο άλλο.


Με τα λεφτά της οικογένειας, έκανε μεγάλη ζωή. Εδώ τον βλέπετε σε κάποια κοσμική εκδήλωση, με την κοπέλα που έγινε η πρώτη του σύζυγος. Η ζωή του ήταν κοσμικές εμφανίσεις, έρωτες με διαστάσεις ιπποτικού μυθιστορήματος, και αγαθοεργίες.
Παντρεύτηκε στα 1939 κι απόκτησε τρία παιδιά. Αγόρι, κορίτσι, αγόρι, μ' αυτή την σειρά.

Στα 1944, ο πατέρας του πέθανε. Άφησε τον έλεγχο της βιομηχανίας στον "μικρό" της ιστορίας μας (που δεν ήταν πια μικρός).

Η βιομηχανία δούλευε στη βάση που σήμερα θα λέγαμε 24/7. Δηλαδή συνεχώς χωρίς σταματημό. Πελάτες, εκτός από σχεδόν όλη την Ελλάδα, ήταν και ξένες εταιρείες όπως η Michellin, η Siemens κι άλλες. Το χρήμα ήταν απίστευτο.

Τα παιδιά του "μικρού", μεγάλωσαν ακόμα καλύτερα απ' ότι αυτός. Στο σπίτι, υπήρχε πάντα κηπουρός, καμαριέρες, μαγείρισσες, οδηγός, μπράβοι. Δασκάλες χορού, αγγλικών, γαλλικών. Σύμφωνα με ό,τι καταθέτει ο μεγαλύτερος γυιός του,

Δεν είχαμε ιδέα τι γίνεται έξω από το σπίτι. Στα χρόνια της Κατοχής, αγοράσαμε ένα εξοχικό στην Γλυφάδα. Ακούγαμε ότι ο κόσμος πεινάει, αλλά δεν ξέραμε τι γίνεται ακριβώς. Όταν πηγαίναμε σ' ένα μαγαζί να ψωνίσουμε, ποτέ δεν ρωτάγαμε "πόσο κάνει". Λέγαμε "φέρε αυτό, κι αυτό, κι αυτό και στείλε το λογαριασμό στο εργοστάσιο". Δεν τα κουβαλάγαμε καν: οι μπράβοι τα φορτώνονταν και μετέφεραν μέχρι τη Mercedes.


Στη φωτό, ο "μικρός" πατέρας, με τον μικρότερο γυιό του. Εκεί γύρω στο εμφύλιο, που οι πληγές ήταν ακόμα ανοικτές, βγήκε αυτή η φωτό, στο σπίτι τους, όπου - προφανώς - υπήρχαν τουλάχιστον δυο φωτογραφικές μηχανές.

Το σπίτι τους, ήταν η χώρα του Peter Pan. Κλειστό για τον έξω κόσμο, με ό,τι ήθελαν κι ότι τους ερχόταν σαν επιθυμία. Το εργοστάσιο δούλευε 24/7. Ο "συνήθης τόπος διακοπών" της οικογένειας, ήταν στην Κέρκυρα.
Κάθε πρώτη του μήνα, οι φτωχοί της περιοχής περνούσαν απο το εργοστάσιο κι έπαιρναν ένα "οικονομικό βοήθημα", από τον ...τοπικό άρχοντα.

Δεν ήταν ακατάδεκτος - κάθε άλλο. Οι παρέες του, αυτές που προτιμούσε, ήταν εργάτες, εφαρμοστές, άνθρωποι της δουλειάς. Η θεωρία του ήταν "ποτέ μην κοιτάξεις κάποιον από ψηλά, ποτέ!".

Αλλά όλη η οικογένεια, φαινόταν να πιστεύει ότι το εργοστάσιο, ήταν κάτι που τους το έστειλε ο Θεός, και μπορούσε να συνεχίσει να δουλεύει από συνήθεια.
Ο "μικρός", διευθυντής του εργοστασίου πια, είχε σαν βασική ασχολία να διοργανώνει πρωταθλήματα μπάσκετ και ποδοσφαίρου με τους εργάτες. Α, και ποδοσφαιράκι, αυτό που παίζουν στα σφαιριστήρια. Είχε μάλιστα αγοράσει ένα και τόχε στο γραφείο του. Κάποτε, οι εκπρόσωποι της Siemens, περίμεναν μιάμιση ώρα για να τον συναντήσουν, γιατί "είχε σύσκεψη". Η "σύσκεψη" ολοκληρώθηκε όταν τέλειωσε το πρωτάθλημα στο ποδοσφαιράκι, πούχε στήσει στο γραφείο του. Οι δε διαγωνιζόμενοι, εργάτες της βάρδιας, μπαινόβγαιναν από την πίσω πόρτα.

Στη φωτό, ο ίδιος με τον μεγάλο του γυιό, στο εξοχικό τους στη Γλυφάδα, γύρω στα 1950.

Κάπου στα 1949 όμως, ερωτεύτηκε. Μια κοπέλα "ταπεινής καταγωγής", πολύ όμορφη, που έδειχνε να τον αγαπάει. Το να χωρίσει την γυναίκα του, απαιτούσε μεγάλη δαπάνη δυνάμεων - κάτι που απόφευγε. Κι αφού, από χρήμα υπήρχε άφθονο, νοίκιασε ένα δεύτερο σπίτι και ζούσε πότε με την οικογένειά του, και πότε με τον έρωτά του.
Τα παιδιά του, δεν ζορίστηκαν ιδιαίτερα - ούτε όπως φαίνεται κι η σύζυγος. Αφού το χρήμα ήταν παρόν, δεν υπήρχε πρόβλημα. Κι έτσι πέρασαν δέκα χρόνια.

Σ' αυτά τα δέκα χρόνια, η παιδική χαρά συνεχίστηκε. Και τότε, τελείως ξαφνικά, αποφάσισε να χωρίσει και να παντρευτεί τον έρωτά του. Όλη η οικογένεια, έπεσε πάνω του. Μέχρι και τον παπά της περιοχής κουβαλήσανε, για να του μιλήσει. "Καλά, δεν μπορείς να την έχεις γκόμενα, όπως τόσα χρόνια κάνεις, γιατί να χωρίσεις;", είπε ο παπάς.
Δεν μπορούσε, ή δεν ήθελε. Τότε ορθώθηκε μπροστά του η τάξη του. "Αυτή είναι μια παρακατιανή! Αν την κάνεις γυναίκα σου, θα σου γυρίσει την πλάτη όλη η Αθήνα!". Αλλά τίποτα. Ήταν όπως φαίνεται άγρια ερωτευμένος.
Τέλος, μπήκε το θέμα των χρημάτων. Όταν εγγυήθηκε ότι όλοι τους θα συνεχίσουν να παίρνουν απρόσκοπτα χρήματα όποτε ήθελαν από τον ταμείο της βιομηχανίας, η οικογένεια ηρέμησε.

Αλλά, δεν ηρέμησε η τάξη του. Κανείς από τους φίλους στις δεξιώσεις και τα γλέντια, δεν παραβρέθηκε στον γάμο του. Μόνο το σόι της νύφης φαίνεται στις φωτογραφίες. Κι έτσι, όσοι είχε μάθει να θεωρεί "δικούς του", τον εγκατέλειψαν. Εκτός από όσους τον χρησιμοποιούσαν σαν πηγή δανεικών (κι αγύριστων).
Η νεόκοπη σύζυγος, όπως κι η προηγούμενη, τράβαγε ένα σωρό λεφτά. Αλλά σε αντίθεση με την προκάτοχό της, τα επένδυε. Έκτισε μια βίλλα στο όνομά της, κι αγόρασε και κάποια ακόμα ακίνητα (πάντα στο όνομά της).
Γέννησε κι ένα παιδί, το τελευταίο παιδί του ήρωά μας.

Και τότε, στα 1961, η βιομηχανία έκλεισε. Κανείς δεν κατάλαβε πως έγινε. Απλώς έκλεισε κι έγινε γενική κατάσχεση. Η απόφαση έλεγε ότι μπορούν να πάρουν μαζί τους "ό,τι μπορούσαν να κρατήσουν στα χέρια τους". Κι ο "μικρός", έμεινε στο δρόμο. Όλοι έμειναν στο δρόμο.

Όλοι; Όχι, όχι. Η δεύτερη σύζυγος, είχε κάνει το κουμάντο της. Μόνο που, τώρα πλέον, τι να τον κάνει τον γάμο με τον "μικρό". Τον έδιωξε λοιπόν. Και, για να έχει ήσυχη τη συνείδησή της, του παραχώρησε για να μένει μια καλυβούλα, εκεί παραδίπλα από τις εγκαταστάσεις της άλλοτε βιομηχανίας του. Και βέβαια, ζούσε πια ολομόναχος.

Κάποιοι της τάξης του, παλιοί σύντροφοι στα γλέντια, τον πήραν στη βιομηχανία τους σαν "χημικό". Τούδιναν ένα μισθό και λέγαν "δείτε τι μπορεί να πάθει ο άνθρωπος, να προσέχουμε παιδιά!".
Τελείως μόνος του, δεν ήταν βέβαια... Είχε κρεμαστεί από το τελευταίο του παιδί, εκείνο που είχε αποκτήσει με τη δεύτερη σύζυγο. Το παιδί, που τίποτε δεν ήξερε απ' αυτά, τον είχε σαν θεό. Ήταν ο τελευταίος άνθρωπος από τον οποίο ο "μικρός" έπαιρνε αποδοχή, θαυμασμό, αγάπη.

Έτσι, ο μικρός κι ο "μικρός", ζούσαν στο καλυβάκι. Ο μικρός ήταν πανευτυχής - αν και δεν υπήρχαν λεφτά - και, σαν παιδί, πίστευε ότι το ίδιο ήταν κι ο "μικρός". Αλλά ο "μικρός", συχνά έκλαιγε σιωπηλά και τότε ο μικρός έτρεχε και τον αγκάλιαζε: "τι έχεις μπαμπάκα;". Κι έκλαιγε χειρότερα τότε ο "μικρός". Κι ο μικρός ρώταγε "σου έκανα κάτι;". Και τότε ο "μικρός", έσφιγγε πολύ δυνατά στην αγκαλιά του τον μικρό. Και πέρασαν έτσι, άλλα δέκα χρόνια.

Πέθανε ένα απόγευμα του Ιούλη, την ώρα που έπινε ούζο, με δυο εργάτες από την παλιά βιομηχανία, και μια εργάτρια που ζούσε κι αυτή κοντά του, τα τελευταία χρόνια. Ζήτησε ένα ποτήρι νερό, και έγειρε πίσω στην καρέκλα του, νεκρός. Ο μικρός εκείνη την ώρα έπαιζε στην γιετονιά, άκουσε τις φωνές κι έτρεξε μέσα. Είδε τον πατέρα του νεκρό, και δεν είχε πια κι εκείνος κανέναν να αγαπήσει και να εμπιστεύεται.

Ο "μικρός" κηδεύτηκε την άλλη μέρα. Η αστική τάξη, τον θυμήθηκε με τα στέφανα. Μια ουρά περίπου 200 μέτρων από στέφανα, που δήλωναν ότι η τάξη του έπαιρνε στα σοβαρά τις κοινωνικές της υποχρεώσεις. Κι έτσι, ο "μικρός" που πέθανε σε ένα καλυβάκι, σε μιαν αυλή, με γείτονες έναν τρελό και κάτι πρόσφυγες, κηδεύτηκε στο πρώτο νεκροταφείο - ο οικογενειακός τάφος ήταν το μόνο που δεν είχε κατασχεθεί.

Ήταν τότε 56 χρόνων.

------------------------------------------------
Y.Γ.

Γιατί τόγραψα αυτό;
Γιατί ξέρω αυτή την ιστορία - και την έχω ψάξει αρκετά, είναι ακριβώς όπως την διηγούμαι.

Τι σημαίνει όμως;
Σημαίνει ότι, τίποτε δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι αφήνουμε στα παιδιά μας, ώστε να τα διασφαλίσουμε.

Εκτός ίσως από αρχές.

Αλλά γι' αυτό, χρειαζόμαστε χρόνο με τα παιδιά μας.

Επιχείρηση Gillette

Μου τη δίνουν οι σίγουροι!
Δηλαδή πολύ!
Δηλαδή, κάποτε φτάνω στο σημείο να θέλω να τους δείρω! Είμαι σίγουρος γι' αυτό.

Υπάρχει στον πολιτισμό μας (σαν Δύση) μια κουλτούρα βεβαιότητας.
Είμαστε σίγουροι για τις οικονομικές μας θεωρίες.
Είμαστε σίγουροι κάποτε και για τις κοινωνικές μας θεωρίες.

Κάνουμε μιαν επιλογή, όντες σίγουροι ότι κάνουμε σωστά, αλλά εκ των υστέρων αποφασίζουμε αν ήταν ή όχι σωστή. Και βέβαια, λέμε ότι "κάναμε λάθος τότε", αλλά δεν διδασκόμαστε γιατί κάναμε λάθος. Αν είχαμε "αρκετή πληροφόρηση", δεν θα κάναμε λάθος, σίγουρα θα κάναμε άλλη επιλογή.
Άρα η σιγουριά είναι δεδομένη και αυθύπαρκτη, απλώς είναι πρόβλημα "επαρκούς πληροφόρησης". Και βέβαια, ποτέ δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε πότε η πληροφόρηση θα είναι αρκετή. Αλλά είμαστε σίγουροι ότι μπορεί να είναι κάποτε.

Τα νεύρα μου!

Υπήρχε ένας τύπος, εκεί στον 14ο αιώνα, που τονε 'λέγαν Όκαμ (William of Ockham ή Occam).
Αυτός λοιπόν έφτιαχνε ξυραφάκια, κάτι σαν την εταιρεία Gillette. Πολύ μεγάλη επιτυχία, τίναξε την αγορά στον αέρα! Αν είχε μετοχές στη Wall Street, θα 'δινε φιλοδωρήματα στον Bill Gates.
Βέβαια, σ' όλο το μήκος της επιχειρηματικής του ζωής, έφτιαξε μόνο ένα ξυράφι. Αλλά τι ξυράφι! Απ' αυτά που αλλάζουν την μορφή του κόσμου για πάντα! Το ξυράφι του Όκαμ μάλιστα, ήτανε άυλο. Ήτανε μόνο μια φράση:

Pluralitas non est ponenda sine neccesitate

Δηλαδή, οι οντότητες δεν θα πρέπει να πολλαπλασιάζονται αναίτια. Αυτό μεταφράστηκε στην πράξη, στα πλαίσια της δυτικής επιστημολογίας σαν αρχή της απλότητας: ας το κρατήσουμε απλό.

Έστω ότι έχουμε ένα φαινόμενο, π.χ. μια μεταλλική σφαίρα στέκεται στον αέρα. Άντε και ρίχνουμε δυο θεωρίες:

1. Τη σφαίρα την κρατάει εκεί ένα ηλεκτρομαγνητικό πεδίο
2. Τη σφαίρα την κρατάει εκεί ένας αόρατος άνθρωπος

Η πρώτη θεωρία επιβεβαιώνεται πειραματικά, η δεύτερη όχι κι έτσι υιοθετούμε την πρώτη. Ξεμπερδέψαμε!

Έστω ότι έχουμε ένα άλλο φαινόμενο, π.χ. πάμε να ελευθερώσουμε τους Ιρακινούς που καταπιέζονται από έναν χασάπη, αλλά αυτοί μας υποδέχονται με βόμβες. Ρίχνουμε άλλες θεωρίες:

1. Μαλακία μας καταρχήν, γιατί προσπαθήσαμε να εξηγήσουμε το Ιράκ, με βάση μια σειρά απλουστεύσεις, που τότε, μας φαίνονταν λογικές.
2. Μαλακία των Ιρακινών που δεν είναι σε θέση να καταλάβουν τι σημαίνει ελευθερία.

Διαλέγουμε τη δεύτερη, που είναι καταφανώς παράλογη (θεωρεί ότι η βλακεία είναι μάλλον πληθυσμιακό χαρακτηριστικό - που ακούστηκε κάτι τέτοιο;).

Αλλά γιατί διαλέγουμε βλακωδώς μια τέτοια εξήγηση;
Γιατί, αν διαλέξουμε την πρώτη, τότε αναγκαστικά θα απορρίψουμε τις απλουστεύσεις. Θα πέσει η μετοχή του Όκαμ στη Wall Street και θα 'χουμε γενικότερο πρόβλημα.
Άρα καταρχήν, σχεδόν ενστικτωδώς, θα προστατέψουμε το ξυράφι. Που είναι η κουλτούρα μας, άρα εμείς.

Συμπέρασμα: αν μπορέσουμε να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω, θα ήτανε μια καλή ιδέα να κόψουμε με ξυράφι τον λαιμό του Όκαμ - το αναλαμβάνω προσωπικά!

Φιλικά,
Ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το ξυράφι

Υστερόγραφο 1:

Μπορείτε να πείτε:

1. Είναι χαρακτηριστικό των Αμερικάνων να κάνουν τέτοιες απλουστεύσεις, ή
   
2. Δεν υπήρξε απλούστευση, οι Αμερικάνοι ήξεραν τι έκαναν αλλά συνέχισαν διότι "τα οικονομικά συμφέροντα", ο "έλεγχος της ροής του πετρελαίου", κλπ. κλπ.

Και στην απάντηση 1 καθώς και στην 2, θα 'χετε πάρει και σεις το ξυράφι ανά χείρας.

Υστερόγραφο 2:

Υπάρχει κι άλλο ξυράφι, το ξυράφι του Hanlon:
Never attribute to malice that which can be adequately explained by stupidity,
δηλαδή,
ποτέ μην συνεισφέρετε σε μια θεωρία συνομωσίας, που μπορεί επαρκώς να εξηγηθεί με τη βλακεία.

Με συνδυαστική χρήση:
ποτέ μην συνεισφέρετε σε θεωρίες, που μπορούν να εξηγηθούν επαρκώς από τη χρήση του ξυραφιού του Όκαμ.