Δευτέρα, Απριλίου 09, 2007

Το cafe Terrace στην place du Forum





Πριν από ένα περίπου χρόνο, επισκέφτηκα για πρώτη φορά το (πρώτο) blog του Νίκου Δήμου.

Δεν είμαι σε θέση να διευκρινίσω, τι σόι σχέση είχα με αυτό το blog.



Σε κάποια φάση, όταν το blog αυτό έκλεισε και πριν δημιουργηθεί η συνέχειά του, βρέθηκα ο ίδιος κατηγορούμενος από έναν τύπο δημοσιογράφο (ούτε θυμάμαι το όνομά του), που με στόλιζε ως "φασιστοειδές", "εθνικιστή" κι άλλα και με υποδείκνυε ως υπεύθυνο για το κλείσιμό του.

(αλλά είμαι εντελώς αναίσθητος άνθρωπος όταν αντιμετωπίζω την ανοησία, οπότε δεν συγχύστηκα).



Εκείνο το βράδυ
(19/5/06 10:13 μμ) που έκλεισε το nikosdimou.blogspot.com, σε κάποιο διαδικτυακό χώρο, συγκεντρώθηκαν όλοι οι άνθρωποι που "ζούσαν" το blog αυτό, μαζί κι εγώ. Πιστοί φίλοι του nikosdimou όλοι, άνοιξαν την καρδιά τους ο ένας στον άλλο για το ό,τι ένοιωθαν. Λύπη, πανικός, άγχος, πένθος, μια σειρά από συναισθήματα που όποιος δεν είχε ζήσει τη λειτουργία του nikosdimou, θα τα έβρισκε ίσως παράλογα κι αδικαιολόγητα. Συζητούσαν για το τι μπορούν να κάνουν ώστε το nikosdimou να ξαναλειτουργήσει το ταχύτερο δυνατόν. Με κάλεσαν να συμμετέχω στην συζήτηση.

Το πράγμα ήταν περίεργο. Μια ομάδα ετερόκλητων ανθρώπων που τους ένωνε αυτό που είχαν ζήσει κι ας ήταν διαφορετικοί μεταξύ τους.




Είπα κι εγώ ό,τι μου έκοβε σαν προτάσεις - οι παρόντες δεν με κατηγορούσαν σαν υπεύθυνο του προβλήματος. Είχα σκεφτεί, να κάνουμε ο καθένας ένα post στα blogs μας και να καταγράψουμε την προσωπική μας εμπειρία. Είχα πει συγκεκριμένα:



  • Πείτε τι νοιώσατε
  • Πείτε πότε γελάσατε
  • Πείτε πότε θυμώσατε
  • Πείτε τι αναθεωρήσατε
  • Πείτε τι μάθατε οι ίδιοι
  • Πείτε τι μάθατε στους άλλους
Τελικά όμως, ο Νίκος Δήμου ξανα-άνοιξε το blog του, σαν doncat και η κατάσταση εξομαλύνθηκε.



Δεν έχω σκοπό να ερμηνεύσω εδώ το νέο κλείσιμο του blog του Νίκου Δήμου. Αλλά, όσο μπορώ, προσπαθώ να υλοποιήσω την τότε πρότασή μου.



Καταρχήν λοιπόν, άλλαξα την στάση μου απέναντι σε όσους - γενικά - με εκνευρίζουν. Κυρίως όταν θεωρώ ότι λένε ανοησίες. Κυρίως όταν λέω κάτι που πιστεύω ότι είναι απολύτως θεμελιωμένο κι εκείνοι αντιδρούν με τρόπο που δείχνει προκατάληψη. Η αλλαγή αυτή, που σφυρηλατήθηκε με δεκάδες συγκρούσεις, δεν περιορίστηκε στο blog, αλλά και στον τοπικό κοινωνικό μου χώρο. Συμμάζεψα μια άκαμπτη πλευρά μου (όσο μπορούσα) κι αυτό έγινε φανερό σε όσους έχουν επαφή μαζί μου.



Ακόμα, αναθεώρησα την τάση μου, να αξιολογώ το ρηθέν με βάση "ποιός το είπε" κι όχι "τι είπε". Όχι ότι άλλαξα τελείως γνώμη, αλλά υπήρξε σαφής τροποποίηση.



Έπαιξα μέχρι και με τον harrygreco ή harry reloaded, και έστησα μαζί του και μ' άλλους ένα χιουμοριστικό πλαίσιο που κι αυτός διασκέδασε. Κατάλαβα ότι το χιούμορ, μπορεί να αποτελέσει κοινό πλαίσιο ανάμεσα σ' ανθρώπους με αντικρουόμενες απόψεις και συμπεριφορές.



Ένοιωσα ότι υπάρχουν δεκάδες άνθρωποι εκεί έξω, που αξίζει να τους γνωρίσω από κοντά - και κάποιους απ' αυτούς μπόρεσα με μεγάλη χαρά να συναντήσω.



Κατάλαβα τέλος ότι, κι άλλοι άνθρωποι πέρασαν από την ίδια - ή παρόμοια - διαδικασία μαζί μου.



Αγάπησα ανθρώπους, συγκρούστηκα, έμαθα κι αναθεώρησα. Και νομίζω ότι σχεδόν όλοι, κι ο ίδιος ο Νίκος Δήμου επίσης, πέρασε από μια τέτοια διαδικασία, μια γέννα, τη δική του και πάλι αλλά και του καθένα μας.



Τι ήταν λοιπόν το blog αυτό; Για μένα τουλάχιστον, ό,τι δείχνει ο πίνακας του van Gogh:





το cafe Terrace στην place du Forum, το βράδυ*





*κυκλοφορούν κι άλλοι τίτλοι για αυτό το έργο. Αλλά διάλεξα αυτόν, σαν πλέον ακριβή για το nikosdimou.blogspot,.com και το doncat.blogspot.com











Powered by ScribeFire.