Πρωτοχρονιά στη Σαλονίκη, το 1982.
Πάω να δω τον τότε έρωτα, μια Σαλονικιά (από τις Σαλονικιές, ξέρετε σεις....)
Με φιλοξενεί ο Πασχάλης. Ο Πασχάλης μένει με τους γονείς του, σε μια παλιά πολυκατοικία στο κέντρο.
Οι γονείς του περίπτωση. Εκείνη καχύποπτη, πολυλογού, με βλέπε με μισό μάτι. Γκρινιάζει και ρωτάει συνέχεια "που θα πάτε", "ποιούς θα συναντήσετε", "τι ώρα θα γυρίσετε"... καταλαβαίνετε το στυλ...
Κυκλοφορούμε στην όμορφη Σαλονίκη, με ένα πανάρχαιο Vauxhall, βαμένο πράσινο στο χέρι. Μια μέρα, πούχε πιεί καμμιά δεκαριά ούζα, ο πατέρας του Πασχάλη, αποφάσισε να το βάψει: πινέλο, λαχανί λαδομπογιά κι επί το έργον. Αυτοκινητάκι art nouveau που λεν κι οι κουλτουριάρηδες!!!
Δε μας πείραζε βέβαια, μόνο που έβγαινε η ντίζα του συμπλέκτη κάθε 4-5 χιλιόμετρα. Στη μέση της Εγνατίας, το καπό ανοικτό, ο Πασχάλης λαχανιασμένος μέσα στη μηχανή να τραβάει την ντίζα, εν μέσω κορναρισμάτων οργισμένων οδηγών κι ο ίδιος να βρίζει: "ά στο διάολο σερσέμηδες που δεν καταλαβαίνετε τον πόνο του άλλου!!!".
Η αφραγκία, αφραγκία, αλλά ο Πασχάλης μερακλής: θα πάμε για ρεβεγιόν (άλα της!!) στο "στέκι του χοντρού" (ή κάπως έτσι...). Τι να του πω; Ας πάμε....
Κόσμος και κουστούμια στην αράδα, τουαλέτες εξόδου, κυρίες και παιδάκια και γραβάτες, και μια παρέα άφραγκοι φοιτητές, ένα κρασί στα έξι. Το κατάστημα βγάζει λοταρία: όποιος κερδίσει τον λαχνό, παίρνει ένα γουρουνάκι του γάλακτος, ξαπλωμένο πάνω σε μια τάβλα, πιο νεκρό το έρμο κι απ' τον Σαντάμ, και μ' ένα μήλο στο στόμα. Πουλάνε λαχνούς, κι ο Πασχάλης λυσσάει να πάρουμε. Τι να κάνω, το βρίσκω γελοίο, δεν παίζω ποτέ τίποτα, αλλά αφού το θέλει το έθιμο ας είναι....
Ένα κοριτσάκι, τραβάει το νούμερο από μια σακούλα. Είναι το δικό μου. Τώρα θα πέσει η χοντρή ξεφτίλα - ο Heinz με τον χοίρο αγκαλιά. Κάνω το κορόιδο.
- Το 572, ποιός το έχει;
Μούγκα εγώ.
- Το 572, για κοιτάξτε παρακαλώ!!!!
Ο Πασχάλης βλαστημάει που δεν τόχει. Το πιάνω από τον ώμο:
- Σκύψε να σου πω κάτι.
Σκύβει.
- Κοίτα ρε, μη βάλεις τις φωνές, πάρε το νούμερο (του δίνω το χαρτάκι) κι πες ότι είναι δικό σου.
Μ' αρπάζει ο τρελαμένος από τον ώμο και με σηκώνει όρθιο.
- Εδώώώώώ!!!! Ουρλιάζει και πηδάει στην καρέκλα του και με περιχύνει με σάλια.
- Εδώώώώ, αυτός είναι ο τυχερόόόόός!!!!
Με χειροκροτάνε κιόλας. Ω ρε ξεφτίλα!!! Μου φέρνουν και το γουρούνι τυλιγμένο με μια κόκκινη κορδέλα και μου το χώνουν στην αγκαλιά. Στήνομαι και για φωτογραφία με το αφεντικό.
Τελοσπάντων, μετά από την σεμνή αυτή τελετή, γύρω στις 5 το πρωί, γυρίζουμε στο σπίτι του Πασχάλη. Ο Πασχάλης ανοίγει την πόρτα σιγά-σιγά και μπαίνει. Από πίσω εγώ με το γουρούνι αγκαλιά.
Πετάγεται μέσ' τη νύχτα η μάνα του (του Πασχάλη, όχι του γουρουνιού!). Μας βλέπει και γουρλώνει τα μάτια της τρελαμένη. Τρέχει πανικόβλητη στην κρεβατοκάμαρά της:
- Σήκω Νίκο, σήκωωωωω!!!! Ο αχαϊρευτος ο γυιός σου, κι άλλος ο Heinz, σκοτώσανε ένα μωρό και φέρανε το πτώμα στο σπίτιιιιιιιιι!!!!!!
Σκηνές τρέλας. Εγώ παγώνω και - ειλικρινά - σκύβω να δω τι είναι αυτό που κρατάω στα χέρια μου. Ο κυρ-Νίκος πετάγεται στον διάδρομο τρομαγμένος. Φοράει μακρύ νυχτικό, και σκούφο με φουντίτσα στην άκρη, ίδιος με τον Σκρούτζ στο έργο του Ντίκενς. Πλησιάζει με τα μάτια γουρλωμένα και κοιτάει στην αγκαλιά μου:
- Α, στο διάολο μωρή τρελή πρωϊνιάτικα!!! Τράβα στην κουζίνα και βάλε νερό να βράζει. Άντε μπράβο τώρα!!!!
Κι έτσι, ξημερώνοντας Πρωτοχρονιά του 1982, οι δυο σκοτεινοί δολοφόνοι, έφαγαν χοιρινά ποδαράκια πατσά.
Κυριακή, Δεκεμβρίου 17, 2006
Δεν είμαστε καλά!!!
Η ΚΛΕΙΔΑΡΟΤΡΥΠΑ, δημοσιεύει ένα post για την απόφαση της Αλβανικής κυβέρνησης να κλείσει την Αλβανική Ακαδημία Επιστημών γιατί - λέει - δεν παράγει έργο.
Πέρα από τις κατάρες και τους αφορισμούς, ας προσπαθήσουμε να δούμε ψύχραιμα τα πράγματα.
Η απόρριψη της λειτουργίας 13 επιστημονικών Ινστιτούτων σε μια χώρα, σημαίνει ότι η χώρα αυτή καταδικάζεται στην εποχή του Μεσαίωνα. Σημαίνει ότι η κυβέρνηση που πήρε την απόφαση αυτή, πιθανό στόχο έχει, να λύσει τα χέρια της, σε σχέση με ενέργειες που θα έβρισκαν αντίθετη την οργανωμένη επιστημονική / ερευνητική κοινότητα.
Σημαίνει ακόμα ότι, η Αλβανική κυβέρνηση, εκμεταλλεύεται την απαξιωμένη εικόνα της Αλβανίας στην Ευρώπη, για να μπορεί να περνά μέτρα που λογικά, θα έβρισκαν αντίθετο ολόκληρο τον κόσμο.
Σημαίνει τέλος, ότι έχουμε ευθύνες: εκτός κι αν θέλουμε η Αλβανία να επιστρέψει στην εποχή του Εμβέρ Χότζα, πρέπει να αντιδράσουμε.
Το πλήρες post, στο [παρακάτω link:
@ @ Η KΛΕΙΔΑΡΟΤΡΥΠΑ @ @: Ζήτω ,ταπεινά συγνώμη, για την ενόχληση !
Πέρα από τις κατάρες και τους αφορισμούς, ας προσπαθήσουμε να δούμε ψύχραιμα τα πράγματα.
Η απόρριψη της λειτουργίας 13 επιστημονικών Ινστιτούτων σε μια χώρα, σημαίνει ότι η χώρα αυτή καταδικάζεται στην εποχή του Μεσαίωνα. Σημαίνει ότι η κυβέρνηση που πήρε την απόφαση αυτή, πιθανό στόχο έχει, να λύσει τα χέρια της, σε σχέση με ενέργειες που θα έβρισκαν αντίθετη την οργανωμένη επιστημονική / ερευνητική κοινότητα.
Σημαίνει ακόμα ότι, η Αλβανική κυβέρνηση, εκμεταλλεύεται την απαξιωμένη εικόνα της Αλβανίας στην Ευρώπη, για να μπορεί να περνά μέτρα που λογικά, θα έβρισκαν αντίθετο ολόκληρο τον κόσμο.
Σημαίνει τέλος, ότι έχουμε ευθύνες: εκτός κι αν θέλουμε η Αλβανία να επιστρέψει στην εποχή του Εμβέρ Χότζα, πρέπει να αντιδράσουμε.
Το πλήρες post, στο [παρακάτω link:
@ @ Η KΛΕΙΔΑΡΟΤΡΥΠΑ @ @: Ζήτω ,ταπεινά συγνώμη, για την ενόχληση !
Σάββατο, Δεκεμβρίου 09, 2006
Ποιός;
Είστε ο εισαγγελέας μιας πόλης με περίπου 100.000 κατοίκους.
Μια μέρα, εκεί που κάθεστε και πίνετε τον πρωϊνό σας καφέ, χτυπάει το τηλέφωνο. Σας καλούν από την αστυνομία, να αναλάβετε μια υπόθεση που αναμένεται να απασχολήσει τα αιμοβόρα ΜΜΕ όλης της χώρας.
Πρόκειται βέβαια, για ανθρωποκτονία. Ή μάλλον, ανθρωποκτονίες.
Η υπόθεση, όπως σας ενημερώνει ο διοικητής της Ασφάλειας, είναι μάλλον ξεκάθαρη - αν και φρικτή. Ο δολοφόνος, εισέβαλε πριν δυο βράδια στο σπίτι μιας τετραμελούς οικογένειας. Μια οικογένεια μεσοαστική.
O σύζυγος δημόσιος υπάλληλος, η σύζυγος ελεύθερη επαγγελματίας. Δυο παιδιά, αγόρι ηλικίας 3 ετών και κορίτσι 5 ετών.
O δολοφόνος φαίνεται να μπήκε για κλέψει. Εισέβαλε από το ανοικτό παράθυρο στο δωμάτιο των παιδιών.
Το κορίτσι τον αντιλήφθηκε και επεχείρησε να φωνάξει. Ο φονιάς το στραγγάλισε αδίστακτα. Στην συνέχεια, σκότωσε με τον ίδιο τρόπο το αγοράκι μέσα στον ύπνο του και κινήθηκε κατά μήκος του διαδρόμου που συνδέει τα υπνοδωμάτια.
Αφού έψαξε το σαλόνι, το γραφείο και την κουζίνα και δεν βρήκε τίποτε αξιόλογο, μπήκε οπλισμένος με ένα κουζινομάχαιρο, στο δωμάτιο των γονιών. Με τρομερή αγριότητα μαχαίρωσε και τους δυο στο λαιμό και τους άφησε να πνίγονται στο αίμα τους.
Εν τω μεταξύ, κι ενώ τα δυο πιο πρόσφατα θύματά του χαροπάλευαν, άρχισε να ψάχνει τα συρτάρια για χρήματα και τιμαλφή. Η Σήμανση, βρήκε πιτσιλιές από το αίμα των θυμάτων στο εσωτερικό όλων σχεδόν των συρταριών, γεγονός που αποδεικνύει ότι οι γονείς ήταν ακόμα ζωντανοί ενώ ο φονιάς έψαχνε ήδη στα συρτάρια.
Βρήκε απ' ό,τι φαίνεται, περίπου 1200 ευρώ, στο συρτάρι της συζύγου, τα πήρε και αποφάσισε να φύγει. Εκεί, η Τύχη, που είχε φερθεί απάνθρωπα στα θύματά του, αποφάσισε να τον εγκαταλείψει. Τρέχοντας για να βγει από κάποια από τις εισόδους του ισογείου, παραπάτησε στις μαρμάρινες σκάλες και κυριολεκτικά τσακίστηκε πέφτοντας.
Το πρωί, η μητέρα της συζύγου, που κρατούσε τα παιδιά όταν η κόρη κι ο γαμπρός της έλειπαν τα πρωϊνά, μπήκε στο σπίτι με το δικό της κλειδί...
Η Αστυνομία που κατέφθασε στο σπίτι, μπόρεσε να αναπαραστήσει το έγκλημα βήμα προς βήμα. Ο δολοφόνος δεν είχε κάνει τον κόπο να κρύψει τα ίχνη του, φαίνεται ότι λογάριαζε να χαθεί σε κάποια άλλη πόλη την ίδια εκείνη μέρα. Προς το παρόν όμως, ήταν στη βάση της σκάλας, με σπασμένο πόδι, ένα τεράστιο τραύμα στο κρανίο, και χωρίς τις αισθήσεις του.
Οι αστυνομικοί τον μετέφεραν στο νοσοκομείο όπου φρουρείται υπό φύλαξη μέχρι να συνέλθει και να μπορέσετε να τον ανακρίνετε. Το βασικότερο πρόβλημά του είναι το χτύπημα στο κεφάλι - "βαριά κρανιοεγκεφαλική κάκωση" λένε οι γιατροί.
Δέκα μέρες μετά, κι ενώ τα ΜΜΕ οργιάζουν, σας τηλεφωνούν στις 7 το πρωί από το νοσοκομείο: ο φονιάς ξύπνησε αργά χθες το βράδυ. Παίρνετε τον γραμματέα σας και φεύγετε επειγόντως για εκεί.
Στο δρόμο σκέφτεστε την ανάκριση που πρέπει να κάνετε. Σ' αυτό το δεκαήμερο, Αστυνομία (παραδόξως) έχει καταφέρει πολλά: η ταυτότητά του είναι γνωστή, είναι ένας γνωστός νταής του χώρου των συμμοριών, που φαίνεται ότι - λόγω χρεών από τζόγο - είχε ανάγκη από λίγα παραπάνω λεφτά. Το επεισόδιο έχει αναπαρασταθεί με κάθε λεπτομέρεια από την Σήμανση και δεν υπάρχει καμμία απολύτως αμφιβολία ότι είναι ο δράστης της τετραπλής άγριας δολοφονίας.
Φτάνοντας στο νοσοκομείο, ο υπεύθυνος του νευρολογικού ζητάει να σας δει. Σας πληροφορεί ότι από μια πρώτη εξέταση που έκανε στον φονιά, αυτός φαίνεται να πάσχει από ολική αμνησία. Δεν θυμάται όνομα, τα στοιχεία του, κανένα προσωπικό του χαρακτηριστικό. Ρωτάτε τον νευρολόγο αν υπάρχει περίπτωση ο τύπος απλώς να υποκρίνεται αμνησία για να κερδίσει χρόνο. Ο νευρολόγος σας συνιστά να καλέσετε κάποιον που ασχολείται συστηματικά με τέτοια φαινόμενα.
Τις επόμενες 20 μέρες, πολλές ομάδες ερευνητών εξειδικευμένων στο θέμα, εξετάζουν τον δολοφόνο. Είναι όλοι κατηγορηματικοί: δεν υποκρίνεται. Δεν θυμάται τίποτα, όχι μόνον το έγκλημα, αλλά ούτε καν τον εαυτό του. Οι αναμνήσεις του, απλώς δεν υπάρχουν. Οι ειδικοί σας λένε ότι δεν ξέρουν αν θα επανέλθει η μνήμη, και πότε μπορεί ίσως να συμβεί αυτό, αν δηλαδή συμβεί ποτέ.
Οι ψυχίατροι, συμφωνούν με τους νευρολόγους αλλά σας επισημαίνουν ότι δεν είναι ψυχική νόσος. Δεν είναι ψυχοπαθής, έχει επαφή με την πραγματικότητα. Παρουσιάζει κάποιο άγχος βέβαια, γιατί, αν και κανείς δεν του έχει εξηγήσει την νομική του θέση, καταλαβαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά. Η συνεχής φρούρησή του και τα κάγκελα έξω από το παράθυρο, τον κάνουν να αναρωτιέται και να ανησυχεί. Και το γεγονός ότι δεν θυμάται τίποτα, τον αγχώνει περισσότερο. Αλλά είναι φυσιολογικός, δεν παρουσιάζει κάποια ιδιαίτερη νεύρωση, πολύ περισσότερο κάποια ψύχωση ή κάτι τελοσπάντων που θα τον έκανε ανίκανο να υπερασπιστεί επαρκώς τον εαυτό του στο δικαστήριο. Και έχει πλέον αναλάβει τις δυνάμεις του πλήρως. Οι γιατροί, αποφασίζουν να του δώσουν εξιτήριο και σας ενημερώνουν σχετικά.
Πρέπει πλέον να απαγγείλετε κατηγορίες για τις φρικτές ανθρωποκτονίες. Και ο τύπος που σε κάθε επίσκεψή σας, σας κοιτά αμήχανα και σας ρωτάει αν "υπάρχει κάποιο πρόβλημα" και "εσείς ποιός είστε;" θα μάθει για πρώτη φορά τι έχει κάνει.
Φτάνοντας στο νοσοκομείο, σταματάτε στην είσοδο. Δεξιά, υπάρχει ένα περίπτερο, οι τίτλοι από τις εφημερίδες ουρλιάζουν: "Ο Δράκος ξύπνησε", "Και τώρα, Δικαιοσύνη!". Η κοινή γνώμη, ζητάει αίμα - και δεν μπορείτε να την κατηγορήσετε. Αλλά μέσα στο δωμάτιο, κάθεται κάποιος άνθρωπος, που περιμένει να του πουν ποιός είναι, τι πρέπει να θυμάται ως παρελθόν του, τι να σκέφτεται ως πιθανό μέλλον του.
Γυρνάτε την πλάτη σας στην είσοδο και κάθεστε στο παγκάκι του απέναντι πάρκου. Σηκώνετε το κεφάλι και κοιτάτε το παράθυρο με τα κάγκελα. Πρέπει να απαγγείλετε - εδώ και τώρα - τις κατηγορίες. Αν δεν το κάνετε, και με τους ψυχιάτρους να λένε ότι είναι υγιής, δεν μπορείτε να τον κρατήσετε και είναι πιθανό να εξαφανιστεί. Πρέπει λοιπόν να απαγγείλετε τις κατηγορίες.
Αλλά σε ποιόν;
(Αυτή είναι μια ιστορία που επινόησα, ερευνώντας για τα περί προσωπικότητας και ανθρώπου. Αν είμαστε αδιάσπαστοι από το σώμα μας, ή αν είμαστε ό,τι πιστεύουμε / σκεφτόμαστε / θυμόμαστε. Αν δηλαδή είμαστε, ό,τι έχουμε γίνει. Δεν είμαι νομικός, ούτε και νευρολόγος ή ψυχίατρος. Αλλά νομίζω ότι είναι ένα σενάριο που δεν μπορούμε να αποκλείσουμε. Τι κάνουμε τότε;)
Μια μέρα, εκεί που κάθεστε και πίνετε τον πρωϊνό σας καφέ, χτυπάει το τηλέφωνο. Σας καλούν από την αστυνομία, να αναλάβετε μια υπόθεση που αναμένεται να απασχολήσει τα αιμοβόρα ΜΜΕ όλης της χώρας.
Πρόκειται βέβαια, για ανθρωποκτονία. Ή μάλλον, ανθρωποκτονίες.
Η υπόθεση, όπως σας ενημερώνει ο διοικητής της Ασφάλειας, είναι μάλλον ξεκάθαρη - αν και φρικτή. Ο δολοφόνος, εισέβαλε πριν δυο βράδια στο σπίτι μιας τετραμελούς οικογένειας. Μια οικογένεια μεσοαστική.
O σύζυγος δημόσιος υπάλληλος, η σύζυγος ελεύθερη επαγγελματίας. Δυο παιδιά, αγόρι ηλικίας 3 ετών και κορίτσι 5 ετών.
O δολοφόνος φαίνεται να μπήκε για κλέψει. Εισέβαλε από το ανοικτό παράθυρο στο δωμάτιο των παιδιών.
Το κορίτσι τον αντιλήφθηκε και επεχείρησε να φωνάξει. Ο φονιάς το στραγγάλισε αδίστακτα. Στην συνέχεια, σκότωσε με τον ίδιο τρόπο το αγοράκι μέσα στον ύπνο του και κινήθηκε κατά μήκος του διαδρόμου που συνδέει τα υπνοδωμάτια.
Αφού έψαξε το σαλόνι, το γραφείο και την κουζίνα και δεν βρήκε τίποτε αξιόλογο, μπήκε οπλισμένος με ένα κουζινομάχαιρο, στο δωμάτιο των γονιών. Με τρομερή αγριότητα μαχαίρωσε και τους δυο στο λαιμό και τους άφησε να πνίγονται στο αίμα τους.
Εν τω μεταξύ, κι ενώ τα δυο πιο πρόσφατα θύματά του χαροπάλευαν, άρχισε να ψάχνει τα συρτάρια για χρήματα και τιμαλφή. Η Σήμανση, βρήκε πιτσιλιές από το αίμα των θυμάτων στο εσωτερικό όλων σχεδόν των συρταριών, γεγονός που αποδεικνύει ότι οι γονείς ήταν ακόμα ζωντανοί ενώ ο φονιάς έψαχνε ήδη στα συρτάρια.
Βρήκε απ' ό,τι φαίνεται, περίπου 1200 ευρώ, στο συρτάρι της συζύγου, τα πήρε και αποφάσισε να φύγει. Εκεί, η Τύχη, που είχε φερθεί απάνθρωπα στα θύματά του, αποφάσισε να τον εγκαταλείψει. Τρέχοντας για να βγει από κάποια από τις εισόδους του ισογείου, παραπάτησε στις μαρμάρινες σκάλες και κυριολεκτικά τσακίστηκε πέφτοντας.
Το πρωί, η μητέρα της συζύγου, που κρατούσε τα παιδιά όταν η κόρη κι ο γαμπρός της έλειπαν τα πρωϊνά, μπήκε στο σπίτι με το δικό της κλειδί...
Η Αστυνομία που κατέφθασε στο σπίτι, μπόρεσε να αναπαραστήσει το έγκλημα βήμα προς βήμα. Ο δολοφόνος δεν είχε κάνει τον κόπο να κρύψει τα ίχνη του, φαίνεται ότι λογάριαζε να χαθεί σε κάποια άλλη πόλη την ίδια εκείνη μέρα. Προς το παρόν όμως, ήταν στη βάση της σκάλας, με σπασμένο πόδι, ένα τεράστιο τραύμα στο κρανίο, και χωρίς τις αισθήσεις του.
Οι αστυνομικοί τον μετέφεραν στο νοσοκομείο όπου φρουρείται υπό φύλαξη μέχρι να συνέλθει και να μπορέσετε να τον ανακρίνετε. Το βασικότερο πρόβλημά του είναι το χτύπημα στο κεφάλι - "βαριά κρανιοεγκεφαλική κάκωση" λένε οι γιατροί.
Δέκα μέρες μετά, κι ενώ τα ΜΜΕ οργιάζουν, σας τηλεφωνούν στις 7 το πρωί από το νοσοκομείο: ο φονιάς ξύπνησε αργά χθες το βράδυ. Παίρνετε τον γραμματέα σας και φεύγετε επειγόντως για εκεί.
Στο δρόμο σκέφτεστε την ανάκριση που πρέπει να κάνετε. Σ' αυτό το δεκαήμερο, Αστυνομία (παραδόξως) έχει καταφέρει πολλά: η ταυτότητά του είναι γνωστή, είναι ένας γνωστός νταής του χώρου των συμμοριών, που φαίνεται ότι - λόγω χρεών από τζόγο - είχε ανάγκη από λίγα παραπάνω λεφτά. Το επεισόδιο έχει αναπαρασταθεί με κάθε λεπτομέρεια από την Σήμανση και δεν υπάρχει καμμία απολύτως αμφιβολία ότι είναι ο δράστης της τετραπλής άγριας δολοφονίας.
Φτάνοντας στο νοσοκομείο, ο υπεύθυνος του νευρολογικού ζητάει να σας δει. Σας πληροφορεί ότι από μια πρώτη εξέταση που έκανε στον φονιά, αυτός φαίνεται να πάσχει από ολική αμνησία. Δεν θυμάται όνομα, τα στοιχεία του, κανένα προσωπικό του χαρακτηριστικό. Ρωτάτε τον νευρολόγο αν υπάρχει περίπτωση ο τύπος απλώς να υποκρίνεται αμνησία για να κερδίσει χρόνο. Ο νευρολόγος σας συνιστά να καλέσετε κάποιον που ασχολείται συστηματικά με τέτοια φαινόμενα.
Τις επόμενες 20 μέρες, πολλές ομάδες ερευνητών εξειδικευμένων στο θέμα, εξετάζουν τον δολοφόνο. Είναι όλοι κατηγορηματικοί: δεν υποκρίνεται. Δεν θυμάται τίποτα, όχι μόνον το έγκλημα, αλλά ούτε καν τον εαυτό του. Οι αναμνήσεις του, απλώς δεν υπάρχουν. Οι ειδικοί σας λένε ότι δεν ξέρουν αν θα επανέλθει η μνήμη, και πότε μπορεί ίσως να συμβεί αυτό, αν δηλαδή συμβεί ποτέ.
Οι ψυχίατροι, συμφωνούν με τους νευρολόγους αλλά σας επισημαίνουν ότι δεν είναι ψυχική νόσος. Δεν είναι ψυχοπαθής, έχει επαφή με την πραγματικότητα. Παρουσιάζει κάποιο άγχος βέβαια, γιατί, αν και κανείς δεν του έχει εξηγήσει την νομική του θέση, καταλαβαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά. Η συνεχής φρούρησή του και τα κάγκελα έξω από το παράθυρο, τον κάνουν να αναρωτιέται και να ανησυχεί. Και το γεγονός ότι δεν θυμάται τίποτα, τον αγχώνει περισσότερο. Αλλά είναι φυσιολογικός, δεν παρουσιάζει κάποια ιδιαίτερη νεύρωση, πολύ περισσότερο κάποια ψύχωση ή κάτι τελοσπάντων που θα τον έκανε ανίκανο να υπερασπιστεί επαρκώς τον εαυτό του στο δικαστήριο. Και έχει πλέον αναλάβει τις δυνάμεις του πλήρως. Οι γιατροί, αποφασίζουν να του δώσουν εξιτήριο και σας ενημερώνουν σχετικά.
Πρέπει πλέον να απαγγείλετε κατηγορίες για τις φρικτές ανθρωποκτονίες. Και ο τύπος που σε κάθε επίσκεψή σας, σας κοιτά αμήχανα και σας ρωτάει αν "υπάρχει κάποιο πρόβλημα" και "εσείς ποιός είστε;" θα μάθει για πρώτη φορά τι έχει κάνει.
Φτάνοντας στο νοσοκομείο, σταματάτε στην είσοδο. Δεξιά, υπάρχει ένα περίπτερο, οι τίτλοι από τις εφημερίδες ουρλιάζουν: "Ο Δράκος ξύπνησε", "Και τώρα, Δικαιοσύνη!". Η κοινή γνώμη, ζητάει αίμα - και δεν μπορείτε να την κατηγορήσετε. Αλλά μέσα στο δωμάτιο, κάθεται κάποιος άνθρωπος, που περιμένει να του πουν ποιός είναι, τι πρέπει να θυμάται ως παρελθόν του, τι να σκέφτεται ως πιθανό μέλλον του.
Γυρνάτε την πλάτη σας στην είσοδο και κάθεστε στο παγκάκι του απέναντι πάρκου. Σηκώνετε το κεφάλι και κοιτάτε το παράθυρο με τα κάγκελα. Πρέπει να απαγγείλετε - εδώ και τώρα - τις κατηγορίες. Αν δεν το κάνετε, και με τους ψυχιάτρους να λένε ότι είναι υγιής, δεν μπορείτε να τον κρατήσετε και είναι πιθανό να εξαφανιστεί. Πρέπει λοιπόν να απαγγείλετε τις κατηγορίες.
Αλλά σε ποιόν;
(Αυτή είναι μια ιστορία που επινόησα, ερευνώντας για τα περί προσωπικότητας και ανθρώπου. Αν είμαστε αδιάσπαστοι από το σώμα μας, ή αν είμαστε ό,τι πιστεύουμε / σκεφτόμαστε / θυμόμαστε. Αν δηλαδή είμαστε, ό,τι έχουμε γίνει. Δεν είμαι νομικός, ούτε και νευρολόγος ή ψυχίατρος. Αλλά νομίζω ότι είναι ένα σενάριο που δεν μπορούμε να αποκλείσουμε. Τι κάνουμε τότε;)
Πέμπτη, Νοεμβρίου 30, 2006
On constructing a reality *
Πριν καμιά βδομάδα, πήρα το ακόλουθο email:
Καλημέρα σας κ. xxxxxx,
Ονομάζομαι xxxx xxx και είμαι απόφοιτος του Τμήματος xxxxx (σ.σ. εκεί που δουλεύω).
Ο λόγος που θέλησα να επικοινωνήσω μαζί σας είναι το γεγονός ότι ήθελα να σας ευχαριστήσω για τη βοήθεια σας πριν κάποιους μήνες σε μια συζήτησή μας σχετικά με τα μεταπτυχιακά προγράμματα τμημάτων Πληροφορικής (Αθήνας-Καποδιστριακού και Θεσσαλονίκης-Αριστοτελείου). Για να σας υπενθυμίσω λίγο την κουβέντα μας, σ' αυτή τη συζήτησή μας είχατε σχολιάσει το πρόγραμμα σπουδών αυτών των τμημάτων και θίξαμε το γεγονός κατά πόσο ένας απόφοιτος του τμήματός μας θα μπορούσε, και κάτω υπό ποιές προϋποθέσεις θα μπορούσε να παρακολουθήσει ένα Π.Μ.Σ.(σ.σ. Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών) σαν τα παραπάνω. Όπως και να 'χει οι συμβουλές σας ήταν αυτές που με ενθάρρυναν ακόμα περισσότερο να υποβάλλω αίτηση στα Π.Μ.Σ. Πληροφορικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου και Πληροφορικής και Τηλεπικοινωνιών του Καποδιστριακού.
Σας ευχαριστώ λοιπόν για τη συμπαράσταση (αν και πέρασαν κάποιοι μήνες). Νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ μαζί μας το γεγονός ότι έγινα δεκτή στο Π.Μ.Σ. της Πληροφορικής και Τηλεπικοινωνιών του Καποδιστριακού για το λόγο ότι πέρα από τις χρήσιμες πληροφορίες μου δώσατε και κουράγιο. Ελπίζω να μην είμαι υπερβολική :-)
Να ' στε καλά
Με εκτίμηση
(το όνομά της)
Κανονικά έπρεπε να νιώσω καλά διαβάζοντάς το. Αντίθετα, μου 'ρθε κεραμίδα!
Θυμόμουν την συζήτηση που αναφέρει η κοπέλα, αλλά, την θυμόμουν αλλιώς:
Έναν Heinz κρύο και αποστασιοποιημένο, να εξηγεί τι είναι το ένα μάθημα και τι το άλλο και ποιές είναι οι δυσκολίες.
Η ανάμνησή μου ήταν (και είναι) ότι η κοπέλα ήθελε στήριξη κι εγώ - για να μην έχω ευθύνη για τις επιλογές της - το απέφυγα. Είπα μόνο τι βλέπω στα προγράμματα σπουδών και τίποτα άλλο. Κι είχα κάποιες ενοχές που έκανα την πάπια.
Αυτή όμως, άκουσε άλλα. Άκουσε στήριξη και ενθάρρυνση. Πήρε κουράγιο.
Ακόμα, δεν μπορώ να το χωνέψω:
- άλλο είχα στο κεφάλι μου (αγωνία),
- άλλο προσπάθησα να εκφράσω (αποστασιοποίηση),
- άλλο προσέλαβε (στήριξη).
Βέβαια, ήταν μια φοιτήτρια που είχα δει ότι - αν και δεν κυνηγούσε βαθμούς - ήταν πανέξυπνη και ικανότατη. Και θεωρούσα ότι πράγματι μπορεί να καταφέρει σ' αυτά τα - όχι εύκολα - προγράμματα σπουδών. Αλλά (για να μην την πάρω στο λαιμό μου) προσπάθησα να το κρύψω και να το παίξω κρύα, ώστε όλη απόφαση να είναι δική της. Ήμουν - και είμαι - σίγουρος ότι τόχα καταφέρει.
Ή τελικά όχι;
Όσοι δουλεύουμε με ανθρώπους, πρέπει πάντα να θυμόμαστε την διαφορετικότητα στις προσλήψεις (conceptualization) που δημιουργεί κάθε παρατηρητής. Άλλη παρατήρηση του εαυτού μου έκανα εγώ, κι άλλη η κοπέλα αυτή.
Τι με τρόμαξε; Ότι, με όση αφέλεια (αναισθησία είναι ο σωστός όρος) της έκανα καλό, εξίσου εύκολα θα μπορούσα και να την είχα βλάψει, και πάλι να μην το 'χω καταλάβει.
Ας μην το ξεχνάμε αυτό, όσοι δουλεύουμε με ανθρώπους.
*(On constructing a reality: Τίτλος ενός εξαιρετικού paper του Heinz von Foerster)
Καλημέρα σας κ. xxxxxx,
Ονομάζομαι xxxx xxx και είμαι απόφοιτος του Τμήματος xxxxx (σ.σ. εκεί που δουλεύω).
Ο λόγος που θέλησα να επικοινωνήσω μαζί σας είναι το γεγονός ότι ήθελα να σας ευχαριστήσω για τη βοήθεια σας πριν κάποιους μήνες σε μια συζήτησή μας σχετικά με τα μεταπτυχιακά προγράμματα τμημάτων Πληροφορικής (Αθήνας-Καποδιστριακού και Θεσσαλονίκης-Αριστοτελείου). Για να σας υπενθυμίσω λίγο την κουβέντα μας, σ' αυτή τη συζήτησή μας είχατε σχολιάσει το πρόγραμμα σπουδών αυτών των τμημάτων και θίξαμε το γεγονός κατά πόσο ένας απόφοιτος του τμήματός μας θα μπορούσε, και κάτω υπό ποιές προϋποθέσεις θα μπορούσε να παρακολουθήσει ένα Π.Μ.Σ.(σ.σ. Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών) σαν τα παραπάνω. Όπως και να 'χει οι συμβουλές σας ήταν αυτές που με ενθάρρυναν ακόμα περισσότερο να υποβάλλω αίτηση στα Π.Μ.Σ. Πληροφορικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου και Πληροφορικής και Τηλεπικοινωνιών του Καποδιστριακού.
Σας ευχαριστώ λοιπόν για τη συμπαράσταση (αν και πέρασαν κάποιοι μήνες). Νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ μαζί μας το γεγονός ότι έγινα δεκτή στο Π.Μ.Σ. της Πληροφορικής και Τηλεπικοινωνιών του Καποδιστριακού για το λόγο ότι πέρα από τις χρήσιμες πληροφορίες μου δώσατε και κουράγιο. Ελπίζω να μην είμαι υπερβολική :-)
Να ' στε καλά
Με εκτίμηση
(το όνομά της)
Κανονικά έπρεπε να νιώσω καλά διαβάζοντάς το. Αντίθετα, μου 'ρθε κεραμίδα!
Θυμόμουν την συζήτηση που αναφέρει η κοπέλα, αλλά, την θυμόμουν αλλιώς:
Έναν Heinz κρύο και αποστασιοποιημένο, να εξηγεί τι είναι το ένα μάθημα και τι το άλλο και ποιές είναι οι δυσκολίες.
Η ανάμνησή μου ήταν (και είναι) ότι η κοπέλα ήθελε στήριξη κι εγώ - για να μην έχω ευθύνη για τις επιλογές της - το απέφυγα. Είπα μόνο τι βλέπω στα προγράμματα σπουδών και τίποτα άλλο. Κι είχα κάποιες ενοχές που έκανα την πάπια.
Αυτή όμως, άκουσε άλλα. Άκουσε στήριξη και ενθάρρυνση. Πήρε κουράγιο.
Ακόμα, δεν μπορώ να το χωνέψω:
- άλλο είχα στο κεφάλι μου (αγωνία),
- άλλο προσπάθησα να εκφράσω (αποστασιοποίηση),
- άλλο προσέλαβε (στήριξη).
Βέβαια, ήταν μια φοιτήτρια που είχα δει ότι - αν και δεν κυνηγούσε βαθμούς - ήταν πανέξυπνη και ικανότατη. Και θεωρούσα ότι πράγματι μπορεί να καταφέρει σ' αυτά τα - όχι εύκολα - προγράμματα σπουδών. Αλλά (για να μην την πάρω στο λαιμό μου) προσπάθησα να το κρύψω και να το παίξω κρύα, ώστε όλη απόφαση να είναι δική της. Ήμουν - και είμαι - σίγουρος ότι τόχα καταφέρει.
Ή τελικά όχι;
Όσοι δουλεύουμε με ανθρώπους, πρέπει πάντα να θυμόμαστε την διαφορετικότητα στις προσλήψεις (conceptualization) που δημιουργεί κάθε παρατηρητής. Άλλη παρατήρηση του εαυτού μου έκανα εγώ, κι άλλη η κοπέλα αυτή.
Τι με τρόμαξε; Ότι, με όση αφέλεια (αναισθησία είναι ο σωστός όρος) της έκανα καλό, εξίσου εύκολα θα μπορούσα και να την είχα βλάψει, και πάλι να μην το 'χω καταλάβει.
Ας μην το ξεχνάμε αυτό, όσοι δουλεύουμε με ανθρώπους.
*(On constructing a reality: Τίτλος ενός εξαιρετικού paper του Heinz von Foerster)
Δευτέρα, Νοεμβρίου 20, 2006
Video
Αυτά είναι λοιπόν....
Πολλή δουλειά έχει πέσει και το άφησα για λίγο το blog.
Ανακάλυψα - από ένα άλλο Blog - αυτό το video
Καλό ε;
Πολλή δουλειά έχει πέσει και το άφησα για λίγο το blog.
Ανακάλυψα - από ένα άλλο Blog - αυτό το video
Καλό ε;
Κυριακή, Οκτωβρίου 29, 2006
Μαθητές...
Τις τελευταίες στη μικρή μας πόλη, παίχτηκε ένα μικρό δράμα. Υποθέτω ότι το ίδιο δράμα, παίχτηκε σε κάθε επαρχιακή πόλη (όπου τα πράγματα ελέγχονται ευκολότερα).
Γονείς βρέθηκαν αντιμέτωποι μεταξύ τους και με τα παιδιά τους, μαθητές βρέθηκαν σε κόντρες μεταξύ τους. Δεν γνωρίζω αν κάτι τέτοιο κάνει την Υπουργό Παιδείας υπερήφανη.
Δε μασάει η κυβέρνηση! δηλώνει η ΥΠΕΠΘ (η ίδια πάντως σίγουρα μασάει - γιουβαρλάκια αρειμανίως! - δεν φαίνεται να έχει χάσει την όρεξή της από το χάος που προκάλεσε).
Πολλοί ενήλικοι, έγιναν κατήγοροι των ανηλίκων:
- Δεν έχουν αιτήματα!
- Τα αιτήματά τους είναι μαλακίες!
- Κοιτάνε πως θα γλυτώσουν μαθήματα!
- Παρασύρονται από συμμαθητές τους!
- Παρασύρονται από φοιτητές!
- Παρασύρονται από γκόμενους/ες!
- Παρασύρονται από τα κόμματα!
- Παρασύρονται από καθηγητές!
Όλες αυτές οι αιτιάσεις - κι άλλες ακόμα - έχουν κάποιες κοινές υπόρρητες παραδοχές:
- Οι μαθητές είναι ανεύθυνοι. Δεν έχουν τη δυνατότητα να σχεδιάσουν ένα μέλλον για τον εαυτό τους οπότε εμείς (ως υπεύθυνοι) πρέπει να τους εμποδίσουμε να το πρoσπαθήσουν (και να το φανταστούν).
- Οι μαθητές είναι βασικά ηλίθιοι. Παρασύρονται από οποιονδήποτε, εύπιστοι και αφελείς. Όλοι οι προαναφερόμενοι, καθηγητές, φοιτητές, κόμματα, γκόμενοι/ες, φίλοι/ες είναι κακόβουλοι που εκμεταλλέυονται την αφέλεια των (προφανώς ηλιθίων) παιδιών μας.
- Η λίγη, έστω και στρεβλή εκπαίδευση, είναι καλύτερη από την καθόλου (λόγω καταλήψεων) εκπαίδευση.
- Η εκπαίδευση είναι κοινωνικό αγαθό. Δεν μπορούν πλαστές (!;) πλειοψηφίες να εμποδίζουν το δικαίωμα (της περίφημης "σιωπηρής πλειοψηφίας" - my ass) στην μόρφωση (που μπορεί μεν να είναι στρεβλή, αλλά από το τίποτα....)
Ας ασχοληθούμε με τα 3, 4 - σ' αυτό βασικά ενδιαφέρομαι να απαντήσω, για τα υπόλοιπα, αν κάποιοι θεωρούν τα παιδιά τους αφελείς ανεύθυνους ηλιθίους/ες, ας τα απαντήσουν μόνοι τους - κι ας αναρωτηθούν αν πρέπει να είναι γονείς ή μήπως χρειάζεται να τους αφαιρεθεί η επιμέλεια.
Η εκπαίδευση είναι λοιπόν κοινωνικό αγαθό. Και η εκπαίδευση είναι δικαίωμα κι υποχρέωση της κοινωνίας. Αλλά, τι είναι εκπαίδευση;
Εκπαίδευση είναι η διαδικασία προσαρμογής σε ένα συγκεκριμένο σύστημα.
Μαθαίνεις να σκέφτεσαι, να διακρίνεις αυτό ή εκείνο, να αναγνωρίζεις προβλήματα και να επεξεργάζεσαι λύσεις, πάντα σε κάποιο προσδιορισμένο πλαίσιο. Αν - ας πούμε - σας πετάξουν σε ένα νησί χωρίς βοήθεια και τροφή (αλα Survivor) μάλλον θα ...τα τινάξετε ταχύτατα: δεν έχετε την κατάλληλη εκπαίδευση/γνώση για αυτό το σύστημα. Κάποιος κάτοικος της Πολυνησίας όμως, μάλλον θα επιβιώσει - κι ας μην ξέρει ...αγγλικά!
Καταλήγουμε ότι ο ορισμός είναι ακριβής: εκπαίδευση σημαίνει απόκτηση γνώσεων, για να μπορείς να "υπάρχεις" (κυριολεκτικά ή μεταφορικά) σε ένα προσδιορισμένο περιβάλλον.
Σε ποιό περιβάλλον καλούνται να ζήσουν τα παιδιά μας λοιπόν;
Αυτό είναι το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί για να δούμε τι ποιότητα εκπαίδευσης παίρνουν.
Στο σύγχρονο περιβάλλον, βασικό ρόλο παίζει η ευελιξία, η εφευρετικότητα, η δυνατότητα αναγνώρισης των δυνατοτήτων, πρόβλεψης των προβλημάτων, η διαπολιτισμικότητα, η διεπιστημονικότητα.
Τι τους μαθαίνει το Λύκειο;
Απλά: ΤΙΠΟΤΑ.
Το Λύκειο, είναι ένας προθάλαμος του Πανεπιστημίου και ΜΟΝΟΝ. Απελπισμένοι καθηγητές προσπαθούν να κάνουν τη δουλειά τους, αλλά μάταια: οι μαθητές έχουν ήδη μάθει ότι μόνον το πτυχίο (εσχάτως και το μεταπτυχιακό) μετράει. Το Λύκειο είναι απλώς ένας κουραστικός σταθμός μέχρι το Πανεπιστήμιο, κι εξάλλου, μόνο το φροντιστήριο έχει σημασία.
Το αποτέλεσμα είναι, στην τρίτη Λυκείου να την κοπανάνε για να "μελετήσουν για τις εξετάσεις".
Ωραία (ας πούμε), ας είναι κι έτσι. Μαθαίνουν πάντως από το φροντιστήριο.
Μπιιιιπ!!! Και πάλι χάσατε!
Στο φροντιστήριο και πάλι δεν μαθαίνουν τίποτα χρήσιμο: εκπαιδεύονται για να επιβιώσουν στο σύστημα των εισαγωγικών εξετάσεων. Ό,τι έχουν μάθει από το φροντιστήριο, την επομένη των εξετάσεων έχει διαγραφεί - κι είναι απόλυτα φυσιολογικό. Δεν μαθαίνουν Φυσική, Αρχαία ή Μαθηματικά εκεί: μαθαίνουν πως θα περάσουν τις εξετάσεις - ρωτήστε όποιον φροντιστή θέλετε.
Άντε καλά. Αλλά μόλις μπουν στο Πανεπιστήμιο, κάτι μαθαίνουν ε;
Χοντρά γέλια παρακαλώ!!
Στο Πανεπιστήμιο πλέον, πρέπει να ξεμάθουν όλα όσα έχουν μάθει στραβά μέχρι να φτάσουν εκεί - και τα έμαθαν έτσι, ακριβώς για να φτάσουν εκεί. Έτσι, στην καλύτερη περίπτωση, ο καθηγητής του Πανεπιστημίου, αναγκάζεται να κάνει τον καθηγητή Λυκείου. Το σύστημα του Πανεπιστημίου, προϋποθέτει ότι ο πρωτοετής έχει κάποιες βάσεις μπαίνοντας σε κάποιο τμήμα.
Τι κάνεις λοιπόν όταν διαπιστώνεις ότι ΔΕΝ έχει αυτές τις βάσεις; Πας να του τις δώσεις.
Αλλά τότε, σκοντάφτεις στην στρεβλή εκπαίδευση.
Ο φοιτητής (πλεόν) έχει εκπαιδευτεί στα εξής:
- Όλα τα προβλήματα ανήκουν σε κάποια κατηγορία.
- Κάθε κατηγορία προβλημάτων έχει κάποιον τύπο λύσης.
- Αν μάθεις τις κατηγορίες και τις λύσεις τους, θα πετύχεις κέντρο.
- Ο καθηγητής είναι για να σου πει ποιά είναι τα προβλήματα και ποιές οι λύσεις.
Το να ξεριζώσεις αυτή την αντίληψη από το κεφάλι του (κακοπαθημένου ως μαθητή) φοιτητή, είναι περίπου αδύνατον. Η ιδέα της έρευνας, της εφευρετικότητας, της δημιουργίας νέας γνώσης, νέων μεθόδων, της αμφισβήτησης κλπ. κλπ., είναι άσχετη με ό,τι ο μαθητής έχει βιώσει επί 12 χρόνια.
Και, ξανακαταλήγουμε στην Ελλαδίτσα.
Η λύση; ΚΑΤΑΡΓΗΣΤΕ ΤΙΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ!!
Δεν το καταλαβαίνω, μεγαλομέτοχοι των φροντιστηρίων είναι οι εκάστοτε Υπουργοί Παιδείας;
"Μα", λένε, "δεν χωράνε όλοι στα Πανεπιστήμια!!!".
Μα... για πόσο μαλάκες μας περνάνε; Το 2005 τους έβαλαν όλους, ΟΛΟΥΣ!! Που χώρεσαν αυτοί; ΠΟΥ;
Τα Τμήματα, μπορούν να δέχονται ένα μεγάλο αριθμό υποψηφίων για ένα προπαρασκευαστικό έτος, στο αντικείμενο του Τμήματος. Ένα έτος θεωρητικό - χωρίς εργαστήρια. Κι αν στο τέλος του έτους δεν έχεις πάει καλά, "μας συγχωρείτε δεν μας κάνετε, περάστε αλλού να δοκιμάσετε εκεί".
Η λύση αυτή είναι παλιά ιδέα και κάποια στιγμή θα εφαρμοστεί αναπόφευκτα. Τότε και μόνο τότε το Λύκειο θα μπορέσει να κάνει την - αναντικατάστατη - δουλειά του. Μέχρι τότε, θα δημιουργεί προβλήματα, γιατί έτσι θέλει το ΥΠΕΠΘ. Συνιστώ, στην κυρία Μαριέτα, ανάμεσα στις πολλές και σπουδαίες σκέψεις της, να το σκεφτεί κι αυτό. Αλλιώς, ας πάει σπίτι της, άντε στο καλό - αυτή η κοινωνία πρέπει να προχωρήσει.
Και - όσοι έχετε παιδιά - για σκεφτείτε: μπας κι έχουν δίκιο, ακόμα κι αν δεν ξέρουν να το εκφράσουν έτσι?
Ενημερωθείτε: www.mathites.gr
Κυριακή, Οκτωβρίου 08, 2006
Πάσχωωωωωωω!!!!!!!!!!
Στη σημερινή ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, ο Πάσχος Μανδραβέλης (Π.Μ.), δημοσιεύει ένα αποκαλυπτικό άρθρο, με τον βαρύγδουπο τίτλο "Περί της φύσεως του συντηρητισμού".
Αποκαλυπτικό είπα;
Εεεε, ναι. Γιατί αποτυγχάνει παταγωδώς να εξερευνήσει την φύση του συντηρητισμού, αλλά αναπόφευκτα αποκαλύπτει την αντίληψη - και την πρόθεση - του συγγραφέα.
Για να μην αδικήσουμε τον Π.Μ., ας δούμε σε ποιό σημείο αγγίζει (απλώς αγγίζει) τις διαπιστώσεις της επιστημονικής κοινότητας:
- Πράγματι, όπως φαίνεται να υπονοεί, ο συντηρητισμός είναι στην φύση κάθε συστήματος.
Εδώ - προς το παρόν - αφήνουμε τον Π.Μ.
Ορισμός:
Ένα σύστημα, είναι ένα δίκτυο από αλληλεπιδρώσες μεταβλητές.
Περιβάλλον:
Οι μεταβλητές αυτές, κινούνται μεταξύ ορισμένων ορίων που προσιδιάζουν στο σύστημα.
Η σχέση ενός συστήματος με το περιβάλλον του, είναι σχέση διαταραχής.
Το περιβάλλον, προκαλεί διαταραχές στο σύστημα και το σύστημα, αναπροσαρμόζεται με έναν μόνο στόχο: να διατηρήσει τις βασικές μεταβλητές του σταθερές (εντός των ορίων).
Κοινωνικά και ψυχικά συστήματα:
Η βασικότερη μεταβλητή, στα ανθρώπινα συστήματα, είναι η ταυτότητα. Αυτή είναι η βασική μεταβλητή που πρέπει να παραμένει αναλλοίωτη, προκειμένου το σύστημα να συνεχίζει να υφίσταται ως ολότητα.
Αλλαγές για να αποφευχθεί η αλλαγή:
Σε κάθε διαταραχή που το περιβάλλον προκαλεί, το σύστημα ανταποκρίνεται με κάποια δική του αλλαγή. Στην περίπτωση αυτή, έχουμε μορφογένεση.
Αλλιώς, το σύστημα καταρρέει κι από τα συστατικά του, μπορεί να αναδυθεί ένα νέο, με άλλη ταυτότητα (π.χ. Σοβ. Ένωση->Ρωσία). Σ' αυτή την περίπτωση, έχουμε οντογένεση.
Η περίπτωση που το περιβάλλον αλλάζει και το σύστημα παραμένει αναλλοίωτο, ΔΕΝ έχει παρατηρηθεί πουθενά.
Διάδραση:
Αν το σύστημα είναι σύστημα (βλ. ορισμό), το ίδιο είναι και το περιβάλλον του. Το σύστημα, αποτελεί το περιβάλλον του περιβάλλοντός του. Έπεται ότι, η αλλαγή στο σύστημα, πυροδοτεί αλλαγές και στο περιβάλλον.
Έλεγχος:
Για λόγους που δεν θα αναλύσω εδώ για να μην γίνει βιβλίο, η διαταραχή από το περιβάλλον στο σύστημα, πυροδοτεί μεν αλλαγή, αλλά δεν μπορεί να την προσδιορίσει: το σύστημα αλλάζει με τον τρόπο που το ίδιο επιλέγει, προκειμένου να προστατεύσει όσα το ίδιο θεωρεί ότι δεν πρέπει να αλλάξουν.
Πίσω, στις πάσχουσες απόψεις του Πάσχου Μανδραβέλη:
"Το πρόβλημα όμως των συντηρητικών είναι το ίδιο με των δεινοσαύρων. Πολλές φορές οι συνθήκες αλλάζουν ραγδαία και η προσαρμογή είναι η μόνη εναλλακτική λύση έναντι της εξαφάνισης. Η προσαρμογή, βέβαια, δεν είναι εύκολη διαδικασία και η βιοϊστορία δείχνει ότι συντριπτικά περισσότεροι οργανισμοί απέτυχαν από εκείνους που επέτυχαν. Είναι φυσικό: χρειάστηκαν χιλιάδες γενιές για να βγάλει κάποιος φολίδες και δεν μπορεί σε διάστημα λίγων χρόνων να τις μετατρέψει σε τρίχωμα επειδή έπεσε ένας μετεωρίτης. Κατά τον ίδιο τρόπο δεν μπορεί κάποιος να αλλάξει συσσωρευμένη θεωρία ετών, επειδή έπεσε το Τείχος του Βερολίνου".
Εδώ λοιπόν, φαίνεται να λέει τα ίδια, που γράφηκαν παραπάνω. Αλλά - με τίποτα - δεν είναι έτσι:
Ο μετεωρίτης που πέφτει, είναι ένα φυσικό φαινόμενο, μια διαταραχή του φυσικού (εδώ και του κοσμικού) περιβάλλοντος. Το ίδιο οι σεισμοί, οι καταποντισμοί, τα ηφαίστεια κτλ.
Το Τείχος του Βερολίνου που πέφτει, είναι μια διαταραχή του κοινωνικού περιβάλλοντος, κι έτσι, είναι πολύ διαφορετικό έως τελείως άσχετο.
Και να γιατί:
Οι άνθρωποι, έχουν την δυνατότητα να διαδράσουν με το κοινωνικό περιβάλλον.
Δηλαδή, να του παρουσιάσουν διαταραχές προσπαθώντας να το στρέψουν σε κατεύθυνση που για αυτούς είναι συναφής, απλούστερα: να αλλάξουν την κοινωνία, φέρνοντάς την στα μέτρα τους, στο νόημά τους.
Γιατί, έκαστος των ανθρώπων αλλά και η κοινωνία, διακρίνονται από αυτογνωσία: έχουν ταυτότητα και εννοούν να την διατηρήσουν (συντηρητισμός).
Προσωπικά φρονώ ότι, ούτε ο μετεωρίτης ούτε οι δεινόσαυροι είχαν κάποια αυτογνωσία. Ήταν λοιπόν αδύνατο να διαδράσουν με τους όρους της συναινετικής συμπόρευσης. Ήταν αδύνατη η συνεξέλιξη των δεινοσαύρων, με το φυσικό περιβάλλον.
Ο Π.Μ., με μια βαρέως πάσχουσα επιχειρηματολογία, προσπαθεί να πει οι Έλληνες (ή όποιο άλλοι) είναι ανάλογο των δεινοσαύρων και η παγκοσμιοποίηση ανάλογο του μετεωρίτη. Ότι το ανθρώπινο περιβάλλον (η παγκοσμιοποιημένη κοινωνία), είναι το περιέχον, και εμείς το πλήρωμα.
Ένα κουτί που αλλάζει και μεις μέσα του που πρέπει να προσαρμοζόμαστε ώστε να επιβιώσουμε. Δηλαδή κάτι σαν σαρδέλες σε κονσέρβα...
Αλλιώς: ο Π.Μ. πηδάει σαν ευτυχές λαγουδάκι πάνω από τη διάκριση φυσικό φαινόμενο/κοινωνικό φαινόμενο και κάνει ότι δεν το βλέπει (αν πράγματι δεν το βλέπει, κακώς γράφει!!).
Η αντίληψη αυτή, είναι βαθύτατα συντηρητική. Προσπαθώντας να χτυπήσει τον συντηρητισμό, ο Π.Μ. δεν τον αμφισβητεί στην ουσία, παρά μόνον ως προς τα πλαίσια: αντί του "Έλληνας", προτείνει το "παγκόσμιος πολίτης" με όλα τα συμπαρομαρτούντα.
Αλλά αυτό, είναι αλλαγή διάκρισης και μόνον.
Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι ο Π.Μ., προσπαθεί να πει ότι πρέπει να υιοθετούμε τα συστήματα διακρίσεων που προτείνει το περιβάλλον, όποια είναι αυτά, προϋποθέτωντας την ανικανότητά μας να διαδράσουμε με το περιβάλλον αυτό και να προτείνουμε δικά μας συστήματα διακρίσεων. Πιο απλά: πρέπει να προσαρμοστούμε στις αξίες που το περιβάλλον προτείνει (το περιβάλλον που ο Μανδραβέλης θεωρεί->ΗΠΑ) όποιες κι αν είναι αυτές.
Ο Π.Μ. λοιπόν, είναι βαθύτατα συντηρητικός, ακριβώς γιατί προτείνει να συντηρήσουμε την βασική διάκριση που πάνω της στηρίζεται η αυταρχική κοινωνία απαράλλακτη:
Προσαρμόσου να μη σε πάρει ο διάολος!!
(Διάκριση: Προσαρμοσμένος - Απροσάρμοστος)
Αυτή η επιταγή, έχει το εξής χαρακτηριστικό: προσπαθεί να διασφαλίσει την δημιουργία τετριμμένων συστημάτων. Να αποφύγει το απρόβλεπτο, το παράδοξο, το αλλόδοξο. Να αποφύγει δηλαδή την διαταραχή σε μια εξελισσόμενη διεργασία: να αποφύγει την αλλαγή της διαταραχής.
Πολύ απλά: μη μου χαλάς το μαγαζί που τόχω βάλει σε μια σειρά και δουλεύει!!!
Η προσπάθεια αυτή του Π.Μ., είναι προφανώς άνευ σημασίας. Οι αλλαγές είναι αναπόφευκτες όσο ένα σύστημα είναι ζωντανό (και πάλι δεν θα εξηγήσω το γιατί). Άρα, και το περιβάλλον μας αλλάζει εξαιτίας μας.
Προτροπές όπως του Π.Μ., έχουν το εξής πρόβλημα: μας καλούν να δεχθούμε το προτεινόμενο μέλλον σαν να είναι κάτι αναπόφευκτο (μετεωρίτης). Θεωρώ ότι, θάπρεπε να μας καλούν να αντιπροτείνουμε το δικό μας μέλλον, αυτό που για μας έχει νόημα.
Όπως λέει ο Heinz von Foerster, είναι ανάγκη να προσλαμβάνουμε συνέχεια ένα άλλο μέλλον, δηλαδή το μόνο μέλλον: αν το μέλλον δεν είναι άλλο από το παρόν, τότε είναι παρόν.
Το μέλλον βέβαια ποτέ δεν έρχεται: ζούμε πάντα το παρόν. Και η διάκριση ενός εναλλακτικού μέλλοντος, είναι ο τρόπος για να ενεργήσουμε στο παρόν. Ενός μέλλοντος συνεξέλιξης - με αλληλοδιαμόρφωση συστημάτων - περιβάλλοντος.
Αν ΔΕΝ μπορούμε να διακρίνουμε το μέλλον που θέλουμε, δεν ξέρουμε πως να ενεργήσουμε ΤΩΡΑ.
[Heinz von Foerster, 1971: Perception of the Future and the Future of Perception].
Αποκαλυπτικό είπα;
Εεεε, ναι. Γιατί αποτυγχάνει παταγωδώς να εξερευνήσει την φύση του συντηρητισμού, αλλά αναπόφευκτα αποκαλύπτει την αντίληψη - και την πρόθεση - του συγγραφέα.
Για να μην αδικήσουμε τον Π.Μ., ας δούμε σε ποιό σημείο αγγίζει (απλώς αγγίζει) τις διαπιστώσεις της επιστημονικής κοινότητας:
- Πράγματι, όπως φαίνεται να υπονοεί, ο συντηρητισμός είναι στην φύση κάθε συστήματος.
Εδώ - προς το παρόν - αφήνουμε τον Π.Μ.
Ορισμός:
Ένα σύστημα, είναι ένα δίκτυο από αλληλεπιδρώσες μεταβλητές.
Περιβάλλον:
Οι μεταβλητές αυτές, κινούνται μεταξύ ορισμένων ορίων που προσιδιάζουν στο σύστημα.
Η σχέση ενός συστήματος με το περιβάλλον του, είναι σχέση διαταραχής.
Το περιβάλλον, προκαλεί διαταραχές στο σύστημα και το σύστημα, αναπροσαρμόζεται με έναν μόνο στόχο: να διατηρήσει τις βασικές μεταβλητές του σταθερές (εντός των ορίων).
Κοινωνικά και ψυχικά συστήματα:
Η βασικότερη μεταβλητή, στα ανθρώπινα συστήματα, είναι η ταυτότητα. Αυτή είναι η βασική μεταβλητή που πρέπει να παραμένει αναλλοίωτη, προκειμένου το σύστημα να συνεχίζει να υφίσταται ως ολότητα.
Αλλαγές για να αποφευχθεί η αλλαγή:
Σε κάθε διαταραχή που το περιβάλλον προκαλεί, το σύστημα ανταποκρίνεται με κάποια δική του αλλαγή. Στην περίπτωση αυτή, έχουμε μορφογένεση.
Αλλιώς, το σύστημα καταρρέει κι από τα συστατικά του, μπορεί να αναδυθεί ένα νέο, με άλλη ταυτότητα (π.χ. Σοβ. Ένωση->Ρωσία). Σ' αυτή την περίπτωση, έχουμε οντογένεση.
Η περίπτωση που το περιβάλλον αλλάζει και το σύστημα παραμένει αναλλοίωτο, ΔΕΝ έχει παρατηρηθεί πουθενά.
Διάδραση:
Αν το σύστημα είναι σύστημα (βλ. ορισμό), το ίδιο είναι και το περιβάλλον του. Το σύστημα, αποτελεί το περιβάλλον του περιβάλλοντός του. Έπεται ότι, η αλλαγή στο σύστημα, πυροδοτεί αλλαγές και στο περιβάλλον.
Έλεγχος:
Για λόγους που δεν θα αναλύσω εδώ για να μην γίνει βιβλίο, η διαταραχή από το περιβάλλον στο σύστημα, πυροδοτεί μεν αλλαγή, αλλά δεν μπορεί να την προσδιορίσει: το σύστημα αλλάζει με τον τρόπο που το ίδιο επιλέγει, προκειμένου να προστατεύσει όσα το ίδιο θεωρεί ότι δεν πρέπει να αλλάξουν.
Πίσω, στις πάσχουσες απόψεις του Πάσχου Μανδραβέλη:
"Το πρόβλημα όμως των συντηρητικών είναι το ίδιο με των δεινοσαύρων. Πολλές φορές οι συνθήκες αλλάζουν ραγδαία και η προσαρμογή είναι η μόνη εναλλακτική λύση έναντι της εξαφάνισης. Η προσαρμογή, βέβαια, δεν είναι εύκολη διαδικασία και η βιοϊστορία δείχνει ότι συντριπτικά περισσότεροι οργανισμοί απέτυχαν από εκείνους που επέτυχαν. Είναι φυσικό: χρειάστηκαν χιλιάδες γενιές για να βγάλει κάποιος φολίδες και δεν μπορεί σε διάστημα λίγων χρόνων να τις μετατρέψει σε τρίχωμα επειδή έπεσε ένας μετεωρίτης. Κατά τον ίδιο τρόπο δεν μπορεί κάποιος να αλλάξει συσσωρευμένη θεωρία ετών, επειδή έπεσε το Τείχος του Βερολίνου".
Εδώ λοιπόν, φαίνεται να λέει τα ίδια, που γράφηκαν παραπάνω. Αλλά - με τίποτα - δεν είναι έτσι:
Ο μετεωρίτης που πέφτει, είναι ένα φυσικό φαινόμενο, μια διαταραχή του φυσικού (εδώ και του κοσμικού) περιβάλλοντος. Το ίδιο οι σεισμοί, οι καταποντισμοί, τα ηφαίστεια κτλ.
Το Τείχος του Βερολίνου που πέφτει, είναι μια διαταραχή του κοινωνικού περιβάλλοντος, κι έτσι, είναι πολύ διαφορετικό έως τελείως άσχετο.
Και να γιατί:
Οι άνθρωποι, έχουν την δυνατότητα να διαδράσουν με το κοινωνικό περιβάλλον.
Δηλαδή, να του παρουσιάσουν διαταραχές προσπαθώντας να το στρέψουν σε κατεύθυνση που για αυτούς είναι συναφής, απλούστερα: να αλλάξουν την κοινωνία, φέρνοντάς την στα μέτρα τους, στο νόημά τους.
Γιατί, έκαστος των ανθρώπων αλλά και η κοινωνία, διακρίνονται από αυτογνωσία: έχουν ταυτότητα και εννοούν να την διατηρήσουν (συντηρητισμός).
Προσωπικά φρονώ ότι, ούτε ο μετεωρίτης ούτε οι δεινόσαυροι είχαν κάποια αυτογνωσία. Ήταν λοιπόν αδύνατο να διαδράσουν με τους όρους της συναινετικής συμπόρευσης. Ήταν αδύνατη η συνεξέλιξη των δεινοσαύρων, με το φυσικό περιβάλλον.
Ο Π.Μ., με μια βαρέως πάσχουσα επιχειρηματολογία, προσπαθεί να πει οι Έλληνες (ή όποιο άλλοι) είναι ανάλογο των δεινοσαύρων και η παγκοσμιοποίηση ανάλογο του μετεωρίτη. Ότι το ανθρώπινο περιβάλλον (η παγκοσμιοποιημένη κοινωνία), είναι το περιέχον, και εμείς το πλήρωμα.
Ένα κουτί που αλλάζει και μεις μέσα του που πρέπει να προσαρμοζόμαστε ώστε να επιβιώσουμε. Δηλαδή κάτι σαν σαρδέλες σε κονσέρβα...
Αλλιώς: ο Π.Μ. πηδάει σαν ευτυχές λαγουδάκι πάνω από τη διάκριση φυσικό φαινόμενο/κοινωνικό φαινόμενο και κάνει ότι δεν το βλέπει (αν πράγματι δεν το βλέπει, κακώς γράφει!!).
Η αντίληψη αυτή, είναι βαθύτατα συντηρητική. Προσπαθώντας να χτυπήσει τον συντηρητισμό, ο Π.Μ. δεν τον αμφισβητεί στην ουσία, παρά μόνον ως προς τα πλαίσια: αντί του "Έλληνας", προτείνει το "παγκόσμιος πολίτης" με όλα τα συμπαρομαρτούντα.
Αλλά αυτό, είναι αλλαγή διάκρισης και μόνον.
ΔΕΝ είναι αλλαγή του συστήματος διακρίσεων.
Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι ο Π.Μ., προσπαθεί να πει ότι πρέπει να υιοθετούμε τα συστήματα διακρίσεων που προτείνει το περιβάλλον, όποια είναι αυτά, προϋποθέτωντας την ανικανότητά μας να διαδράσουμε με το περιβάλλον αυτό και να προτείνουμε δικά μας συστήματα διακρίσεων. Πιο απλά: πρέπει να προσαρμοστούμε στις αξίες που το περιβάλλον προτείνει (το περιβάλλον που ο Μανδραβέλης θεωρεί->ΗΠΑ) όποιες κι αν είναι αυτές.
Ο Π.Μ. λοιπόν, είναι βαθύτατα συντηρητικός, ακριβώς γιατί προτείνει να συντηρήσουμε την βασική διάκριση που πάνω της στηρίζεται η αυταρχική κοινωνία απαράλλακτη:
Προσαρμόσου να μη σε πάρει ο διάολος!!
(Διάκριση: Προσαρμοσμένος - Απροσάρμοστος)
Αυτή η επιταγή, έχει το εξής χαρακτηριστικό: προσπαθεί να διασφαλίσει την δημιουργία τετριμμένων συστημάτων. Να αποφύγει το απρόβλεπτο, το παράδοξο, το αλλόδοξο. Να αποφύγει δηλαδή την διαταραχή σε μια εξελισσόμενη διεργασία: να αποφύγει την αλλαγή της διαταραχής.
Πολύ απλά: μη μου χαλάς το μαγαζί που τόχω βάλει σε μια σειρά και δουλεύει!!!
Η προσπάθεια αυτή του Π.Μ., είναι προφανώς άνευ σημασίας. Οι αλλαγές είναι αναπόφευκτες όσο ένα σύστημα είναι ζωντανό (και πάλι δεν θα εξηγήσω το γιατί). Άρα, και το περιβάλλον μας αλλάζει εξαιτίας μας.
Προτροπές όπως του Π.Μ., έχουν το εξής πρόβλημα: μας καλούν να δεχθούμε το προτεινόμενο μέλλον σαν να είναι κάτι αναπόφευκτο (μετεωρίτης). Θεωρώ ότι, θάπρεπε να μας καλούν να αντιπροτείνουμε το δικό μας μέλλον, αυτό που για μας έχει νόημα.
Όπως λέει ο Heinz von Foerster, είναι ανάγκη να προσλαμβάνουμε συνέχεια ένα άλλο μέλλον, δηλαδή το μόνο μέλλον: αν το μέλλον δεν είναι άλλο από το παρόν, τότε είναι παρόν.
Το μέλλον βέβαια ποτέ δεν έρχεται: ζούμε πάντα το παρόν. Και η διάκριση ενός εναλλακτικού μέλλοντος, είναι ο τρόπος για να ενεργήσουμε στο παρόν. Ενός μέλλοντος συνεξέλιξης - με αλληλοδιαμόρφωση συστημάτων - περιβάλλοντος.
Αν ΔΕΝ μπορούμε να διακρίνουμε το μέλλον που θέλουμε, δεν ξέρουμε πως να ενεργήσουμε ΤΩΡΑ.
if we can't perceive,
we can't perceive of the future
and thus, we don't know how to act now.
we can't perceive of the future
and thus, we don't know how to act now.
[Heinz von Foerster, 1971: Perception of the Future and the Future of Perception].
Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 21, 2006
Στομαχόπονος του Σεπτέμβρη
Θυμάμαι κάθε Σεπτέμβρη, να υποφέρω από στομαχόπονο.
Φορτωμένος με μια τσάντα δερμάτινη, βαριά από μόνη της, που μύριζε άθλια.
Ντυμένος με μια μπλε ποδιά και λευκό γιακαδάκι να πηγαίνω κακόκεφος και μουτρωμένος στο σχολείο.
(και τότε για Καραμανλή και Παπανδρέου λέγανε τα ραδιόφωνα)
Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί με στείλαν σχολείο.
Καθόμουν ήσυχος, δεν πείραζα κανέναν. Εντάξει, για να είμαι ειλικρινής, σφαλιάριζα κανένα παιδάκι που παίζαμε μαζί άμα με τσάντιζε, αλλά γενικά ήμουνα πονόψυχος κι ευγενικός.
Ό,τι μου λέγανε τόκανα.
Μη βρίζεις - δεν έβριζα.
Φάε το φαί σου - το έτρωγα (ή τόφτυνα στα κρυφά).
Βάλε αυτά τα ρούχα - τάβαζα.
Πες "ευχαριστώ" - τόλεγα.
Κάτσε μέσα - καθόμουν.
Κάτσε έξω - καθόμουν.
Μη μιλάς - έσκαγα.
Και ξαφνικά, μια μαύρη μέρα, χωρίς νάχω παραβιάσει κανέναν κανόνα, με παραδώσανε στην Πένυ, να με πάρει μαζί της στο σχολείο.
Η Πένυ, ήταν μια φίλη, 5 χρόνια πιο μεγάλη από μένα. Με παίρνει η Πένυ από το χεράκι, την ακολούθησα ανυποψίαστος - την εμπιστευόμουν και την θαύμαζα για τα πράγματα που ήξερε.
Παμε, πάμε, φτάνουμε στο σχολείο. Φρίκη! Γεμάτο άγνωστα παιδιά που ξεφώνιζαν και μεγάλους που μας κοιτούσαν όπως οι τσομπάνηδες τα κοπάδια τους. Ήρθε κι ένας παπάς, έψελνε και με πιτσίλισε πρωϊνιάτικο με τον βασιλικό, μπουρ-μπουρ, ούτε κατάλαβα και τι έλεγε...
Μόλις τέλειωσε ο παπάς, κινάω να φύγω για το σπίτι μου. Χλαπ! μ' αρπάζει η Πένυ, με κρατάει δίπλα της για μην την κοπανήσω. Κρατούμενος.
Ο διευθυντής βγάζει λόγο. Λέει, λέει, αδιάφορα πράγματα και βλακείες. Στο δωμάτιό μου περιμένουν τα παιχνίδια και χάνω την ώρα μου με μεγάλους που κάνουν τους τσομπάνηδες. Λέω "που θα πάει, θα τελειώσει κι αυτός και θα φύγουμε. Κι άμα ξαναπατήσω εδώ, γράψτε μου!!".
Αλλά δε! Μόλις τέλειωσε ο τύπος, αρχίσαν τα κοπάδια να χώνονται στο κτίριο. Με έπιασε πανικός πλέον. Με βάλανε στο κοπάδι της πρώτης, έτρεξα και χώθηκα στο κοπάδι της έκτης, δίπλα στην Πένυ, την μόνη που γνώριζα. Χώθηκα στην τάξη της, καθόμουν ήσυχος δίπλα της και σκεφτόμουν τι άλλο θα μου τύχει. Λέει εκείνη ξαφνικά "κύριε, μπορώ να πάρω τον μικρό να τον πάω στην πρώτη;". Βάλανε όλοι τα γέλια. Γελάγανε μαζί μου. Στα παλιά μου τα παπούτσια. Αφού δεν είχα σκοπό να ξαναπατήσω εκεί μέσα, μήπως θα τους ξανάβλεπα;
Με βουτάει η Πένυ, με πάει στη πρώτη. Λέω "Πένυ κάτσε μαζί...", με χαϊδεύει στο κεφάλι και με εγκαταλείπει εκεί.
Δεν κατάφερα βέβαια να μην ξαναπάω. Κάθε μέρα πήγαινα και πάλι. Ο δάσκαλος, κακή του ώρα όπου βρίσκεται, είχε ένα ξύλινο χάρακα. Ήτανε το εκπαιδευτικό του όργανο.
Δε διάβασες - χάρακας.
Δεν έγραψες - χάρακας.
Δεν κατάλαβες - χάρακας.
Γράφεις με το αριστερό - χάρακας (έγινα με το ζόρι δεξιόχειρας, στα 30 μου ανιχνεύθηκε ότι υπήρχε conflict στα ημισφαίρια του εγκεφάλου - έπρεπε νάμαι αριστερόχειρας, γι' αυτό συχνά τραύλιζα).
Ο χάρακας, ήταν επιεικής συμπεριφορά. Ο γυιός της αδελφής του δασκάλου, ήταν συμμαθητής μας. Τα δικά του παραπτώματα, γίνονταν αφορμές για επίδειξη αγριότητας του δασκάλου. Τον κλωτσούσε, τον χαστούκιζε, το παιδί ούρλιαζε πανικόβλητο, έπεφτε κάτω κι αυτός τον πάταγε. Ζαρώναμε τρομοκρατημένοι.
Έπινε συνέχεια γκαζόζα το κάθαρμα. Τον μίσησα βαθιά, σπάνια στη ζωή μου έχω μισήσει κάποιον έτσι - ίσως ποτέ ξανά. Μιλούσε, καθάριζε τα δόντια του με μια καρφίτσα, ξέπλενε το στόμα με την γκαζόζα και την έφτυνε στο πάτωμα. Πλήρες πρόγραμμα στοματικής υγιεινής παράλληλα με το μάθημα. Δηλαδή ποιό μάθημα, δεν θυμάμαι τίποτε άλλο εκτός από απειλές, ξύλο και αγριάδες. Τον καταριόμουν συνέχεια, όπως τον έβλεπα να κάθεται με τον χάρακα να ανεμίζει στο ένα χέρι, και την καρφίτσα να σκαλίζει τα δόντια του στο άλλο. Ευχόμουν να την καταπιεί κι έδινα υποσχέσεις στον Θεό ότι, αν μ' άφηνε να φύγω από κει μέσα, θα ήμουν πάντα το πιο καλό παιδί του κόσμου.
Μια μέρα, ο Θεός με άκουσε. Το θηρίο κατάπιε την καρφίτσα!!!
Γούρλωσε τα μάτια του και βγήκε τρέχοντας από την αίθουσα. Νοσοκομείο και χειρουργείο. Τον ξεφορτωθήκαμε για κανένα μήνα. Αλλά, επέστρεψε βέβαια.
Με είχε τρελάνει στα εξάρια. 6 6 6 6 , ούτε ο αντίχριστος να ήμουνα. Καμμιά διάθεση δεν είχα να πάρω 7 ή παραπάνω. Βρε άι σιχτίρ!! Εγώ ζήτησα να με χώσουν εκεί μέσα; Τώρα θέλανε να κάνω και τον καλό; Τον σιχαινόμουν βαθιά κι εκείνος το ίδιο.
Και το σχολείο γενικά δεν το ήθελα. Ούτε μια μέρα, για έξι συνεχή χρόνια, δεν πήγα με καλή καρδιά. Ούτε μια.
Κάθε πρωί, έφευγα από το σπίτι μου στραβολαιμιάζοντας, κοίταζα πίσω σαν τον ναυτικό που βλέπει το λιμάνι να απομακρύνεται. Το στομάχι μου ήταν πάντα χάλια. Μεγάλος πια, διαγνώστηκε έλκος. Αλλά, μέχρι να πάω σχολείο, δεν με πονούσε καθόλου.
Προσπαθούσα βέβαια να γλυτώσω. Δεν συμβιβάστηκα ποτέ με την ιδέα. Το πιο αφελές σχέδιό μου ήταν, να κρύβω την σάκκα μου μόλις ξυπνούσα.
- "Πάρε την σάκκα σου και πήγαινε".
- "Δεν μπορώ να βρω τη σάκκα μου, τι να κάνω;".
Βέβαια, ποτέ δεν απέδωσε το τέχνασμα. Όσο ευρηματικός κι αν ήμουν στις κρυψώνες, τόσο έξυπνοι ήταν και εκείνοι στην έρευνα και ανεύρεση. Κι έτσι, κάθε πρωί, με το στομάχι να ανακατεύεται, έπαιρνα τον ίδιο δρόμο...
---------------------------------
Τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη, όταν οι γυιοί μου πάνε στο σχολείο, με πιάνει πάλι το στομάχι μου. Καταναλώνω Zantac με τις χούφτες κάθε αρχή του Σεπτέμβρη.
Ηλίθιοι δάσκαλοι, υπάρχουν και σήμερα. Κι όσοι έχουν άποψη, γονείς ή δάσκαλοι, προτιμούν να μη μιλάνε. Δεν ανήκω σ'αυτούς. Μιλάω, φωνάζω στις συναντήσεις με τους δασκάλους, κι άμα δω να ορθώνεται μπροστά μου η αυθεντία τους, τους κοιτάω με τρομακτική αλαζονεία - και τους ισοπεδώνω δημοσίως με δεκαπλάσια αλαζονεία.
Αλλά, ποιός θα σώσει τα παιδιά μας; Το θέμα μας δεν είναι να μάθουν γράμματα. Ούτε "να γίνουν άνθρωποι". Ούτε να "κοινωνικοποιηθούν". Πολύ περισσότερο, δεν είναι να μάθουν να είναι "υπάκουα και πειθαρχημένα".
Είναι, νομίζω, σαφές: Ο ρόλος του σχολείου, στη σημερινή κοινωνία της διάχυτης γνώσης, είναι να μάθει στα παιδιά να μαθαίνουν. Ασχολείται κανείς με αυτό;;;;
Σε ποιούς εμπιστευόμαστε τα παιδιά μας; Δεν είναι δικαίωμά μας να ξέρουμε; Από που αντλεί το Κράτος το δικαίωμα να παίζει ανεύθυνα με τις ψυχές των παιδιών μας;
Και σήμερα, υπάρχει μια ανεξέλεγκτη κατάσταση σε όλες, ΟΛΕΣ τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Κι αυτό πρέπει να λήξει. Άμεσα.
Φορτωμένος με μια τσάντα δερμάτινη, βαριά από μόνη της, που μύριζε άθλια.
Ντυμένος με μια μπλε ποδιά και λευκό γιακαδάκι να πηγαίνω κακόκεφος και μουτρωμένος στο σχολείο.
(και τότε για Καραμανλή και Παπανδρέου λέγανε τα ραδιόφωνα)
Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί με στείλαν σχολείο.
Καθόμουν ήσυχος, δεν πείραζα κανέναν. Εντάξει, για να είμαι ειλικρινής, σφαλιάριζα κανένα παιδάκι που παίζαμε μαζί άμα με τσάντιζε, αλλά γενικά ήμουνα πονόψυχος κι ευγενικός.
Ό,τι μου λέγανε τόκανα.
Μη βρίζεις - δεν έβριζα.
Φάε το φαί σου - το έτρωγα (ή τόφτυνα στα κρυφά).
Βάλε αυτά τα ρούχα - τάβαζα.
Πες "ευχαριστώ" - τόλεγα.
Κάτσε μέσα - καθόμουν.
Κάτσε έξω - καθόμουν.
Μη μιλάς - έσκαγα.
Και ξαφνικά, μια μαύρη μέρα, χωρίς νάχω παραβιάσει κανέναν κανόνα, με παραδώσανε στην Πένυ, να με πάρει μαζί της στο σχολείο.
Η Πένυ, ήταν μια φίλη, 5 χρόνια πιο μεγάλη από μένα. Με παίρνει η Πένυ από το χεράκι, την ακολούθησα ανυποψίαστος - την εμπιστευόμουν και την θαύμαζα για τα πράγματα που ήξερε.
Παμε, πάμε, φτάνουμε στο σχολείο. Φρίκη! Γεμάτο άγνωστα παιδιά που ξεφώνιζαν και μεγάλους που μας κοιτούσαν όπως οι τσομπάνηδες τα κοπάδια τους. Ήρθε κι ένας παπάς, έψελνε και με πιτσίλισε πρωϊνιάτικο με τον βασιλικό, μπουρ-μπουρ, ούτε κατάλαβα και τι έλεγε...
Μόλις τέλειωσε ο παπάς, κινάω να φύγω για το σπίτι μου. Χλαπ! μ' αρπάζει η Πένυ, με κρατάει δίπλα της για μην την κοπανήσω. Κρατούμενος.
Ο διευθυντής βγάζει λόγο. Λέει, λέει, αδιάφορα πράγματα και βλακείες. Στο δωμάτιό μου περιμένουν τα παιχνίδια και χάνω την ώρα μου με μεγάλους που κάνουν τους τσομπάνηδες. Λέω "που θα πάει, θα τελειώσει κι αυτός και θα φύγουμε. Κι άμα ξαναπατήσω εδώ, γράψτε μου!!".
Αλλά δε! Μόλις τέλειωσε ο τύπος, αρχίσαν τα κοπάδια να χώνονται στο κτίριο. Με έπιασε πανικός πλέον. Με βάλανε στο κοπάδι της πρώτης, έτρεξα και χώθηκα στο κοπάδι της έκτης, δίπλα στην Πένυ, την μόνη που γνώριζα. Χώθηκα στην τάξη της, καθόμουν ήσυχος δίπλα της και σκεφτόμουν τι άλλο θα μου τύχει. Λέει εκείνη ξαφνικά "κύριε, μπορώ να πάρω τον μικρό να τον πάω στην πρώτη;". Βάλανε όλοι τα γέλια. Γελάγανε μαζί μου. Στα παλιά μου τα παπούτσια. Αφού δεν είχα σκοπό να ξαναπατήσω εκεί μέσα, μήπως θα τους ξανάβλεπα;
Με βουτάει η Πένυ, με πάει στη πρώτη. Λέω "Πένυ κάτσε μαζί...", με χαϊδεύει στο κεφάλι και με εγκαταλείπει εκεί.
Δεν κατάφερα βέβαια να μην ξαναπάω. Κάθε μέρα πήγαινα και πάλι. Ο δάσκαλος, κακή του ώρα όπου βρίσκεται, είχε ένα ξύλινο χάρακα. Ήτανε το εκπαιδευτικό του όργανο.
Δε διάβασες - χάρακας.
Δεν έγραψες - χάρακας.
Δεν κατάλαβες - χάρακας.
Γράφεις με το αριστερό - χάρακας (έγινα με το ζόρι δεξιόχειρας, στα 30 μου ανιχνεύθηκε ότι υπήρχε conflict στα ημισφαίρια του εγκεφάλου - έπρεπε νάμαι αριστερόχειρας, γι' αυτό συχνά τραύλιζα).
Ο χάρακας, ήταν επιεικής συμπεριφορά. Ο γυιός της αδελφής του δασκάλου, ήταν συμμαθητής μας. Τα δικά του παραπτώματα, γίνονταν αφορμές για επίδειξη αγριότητας του δασκάλου. Τον κλωτσούσε, τον χαστούκιζε, το παιδί ούρλιαζε πανικόβλητο, έπεφτε κάτω κι αυτός τον πάταγε. Ζαρώναμε τρομοκρατημένοι.
Έπινε συνέχεια γκαζόζα το κάθαρμα. Τον μίσησα βαθιά, σπάνια στη ζωή μου έχω μισήσει κάποιον έτσι - ίσως ποτέ ξανά. Μιλούσε, καθάριζε τα δόντια του με μια καρφίτσα, ξέπλενε το στόμα με την γκαζόζα και την έφτυνε στο πάτωμα. Πλήρες πρόγραμμα στοματικής υγιεινής παράλληλα με το μάθημα. Δηλαδή ποιό μάθημα, δεν θυμάμαι τίποτε άλλο εκτός από απειλές, ξύλο και αγριάδες. Τον καταριόμουν συνέχεια, όπως τον έβλεπα να κάθεται με τον χάρακα να ανεμίζει στο ένα χέρι, και την καρφίτσα να σκαλίζει τα δόντια του στο άλλο. Ευχόμουν να την καταπιεί κι έδινα υποσχέσεις στον Θεό ότι, αν μ' άφηνε να φύγω από κει μέσα, θα ήμουν πάντα το πιο καλό παιδί του κόσμου.
Μια μέρα, ο Θεός με άκουσε. Το θηρίο κατάπιε την καρφίτσα!!!
Γούρλωσε τα μάτια του και βγήκε τρέχοντας από την αίθουσα. Νοσοκομείο και χειρουργείο. Τον ξεφορτωθήκαμε για κανένα μήνα. Αλλά, επέστρεψε βέβαια.
Με είχε τρελάνει στα εξάρια. 6 6 6 6 , ούτε ο αντίχριστος να ήμουνα. Καμμιά διάθεση δεν είχα να πάρω 7 ή παραπάνω. Βρε άι σιχτίρ!! Εγώ ζήτησα να με χώσουν εκεί μέσα; Τώρα θέλανε να κάνω και τον καλό; Τον σιχαινόμουν βαθιά κι εκείνος το ίδιο.
Και το σχολείο γενικά δεν το ήθελα. Ούτε μια μέρα, για έξι συνεχή χρόνια, δεν πήγα με καλή καρδιά. Ούτε μια.
Κάθε πρωί, έφευγα από το σπίτι μου στραβολαιμιάζοντας, κοίταζα πίσω σαν τον ναυτικό που βλέπει το λιμάνι να απομακρύνεται. Το στομάχι μου ήταν πάντα χάλια. Μεγάλος πια, διαγνώστηκε έλκος. Αλλά, μέχρι να πάω σχολείο, δεν με πονούσε καθόλου.
Προσπαθούσα βέβαια να γλυτώσω. Δεν συμβιβάστηκα ποτέ με την ιδέα. Το πιο αφελές σχέδιό μου ήταν, να κρύβω την σάκκα μου μόλις ξυπνούσα.
- "Πάρε την σάκκα σου και πήγαινε".
- "Δεν μπορώ να βρω τη σάκκα μου, τι να κάνω;".
Βέβαια, ποτέ δεν απέδωσε το τέχνασμα. Όσο ευρηματικός κι αν ήμουν στις κρυψώνες, τόσο έξυπνοι ήταν και εκείνοι στην έρευνα και ανεύρεση. Κι έτσι, κάθε πρωί, με το στομάχι να ανακατεύεται, έπαιρνα τον ίδιο δρόμο...
---------------------------------
Τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη, όταν οι γυιοί μου πάνε στο σχολείο, με πιάνει πάλι το στομάχι μου. Καταναλώνω Zantac με τις χούφτες κάθε αρχή του Σεπτέμβρη.
Ηλίθιοι δάσκαλοι, υπάρχουν και σήμερα. Κι όσοι έχουν άποψη, γονείς ή δάσκαλοι, προτιμούν να μη μιλάνε. Δεν ανήκω σ'αυτούς. Μιλάω, φωνάζω στις συναντήσεις με τους δασκάλους, κι άμα δω να ορθώνεται μπροστά μου η αυθεντία τους, τους κοιτάω με τρομακτική αλαζονεία - και τους ισοπεδώνω δημοσίως με δεκαπλάσια αλαζονεία.
Αλλά, ποιός θα σώσει τα παιδιά μας; Το θέμα μας δεν είναι να μάθουν γράμματα. Ούτε "να γίνουν άνθρωποι". Ούτε να "κοινωνικοποιηθούν". Πολύ περισσότερο, δεν είναι να μάθουν να είναι "υπάκουα και πειθαρχημένα".
Είναι, νομίζω, σαφές: Ο ρόλος του σχολείου, στη σημερινή κοινωνία της διάχυτης γνώσης, είναι να μάθει στα παιδιά να μαθαίνουν. Ασχολείται κανείς με αυτό;;;;
Σε ποιούς εμπιστευόμαστε τα παιδιά μας; Δεν είναι δικαίωμά μας να ξέρουμε; Από που αντλεί το Κράτος το δικαίωμα να παίζει ανεύθυνα με τις ψυχές των παιδιών μας;
Και σήμερα, υπάρχει μια ανεξέλεγκτη κατάσταση σε όλες, ΟΛΕΣ τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Κι αυτό πρέπει να λήξει. Άμεσα.
Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 14, 2006
Αντιπαράθεση
(Debate στην νεοελληνική)
Ο Nicholas_on_Europe πρότεινε, επειδή διαφωνούμε στο blog του ΝΔ, να καταγράψω εδώ τα σημεία που διαφωνώ μαζί του και να αντιπαρατεθούμε. Το κάνω λοιπόν: με πλάγια γράμματα τα πρωτότυπα του Nicholas, με κανονικά αυτά που μου τη δίνουν!!!
Have fun, and participate - if you may!!!
Nicholas_on_Europe said...
Να το πούμε ΚΑΙ αυτό!
Παγκοσμιοποίηση δεν είναι το παγκόσμιο εμπόριο (το "world trade center" κτύπησε ο ΜΛ μαζί με Πεντάγωνο και Λευκό Οίκο, αν δεν ήταν οι ήρωες της πτήσης της UAL).
Είναι το ό,τι συμβαίνει σε ένα σημείο του κόσμου (πχ πέταγμα μιάς πεταλούδας στην Κίνα - ή ένας υιός πτηνών, η τρύπα στο ώζον, το λυώσιμο των πάγων στα βουνά της Ελβετίας, κ.α. πολλά μη οικονομικά), έχουν ΕΝ ΔΥΝΑΜΕΙ επίπτωση σε όλους τους πολίτες αυτής της Γης. Μέχρι να έλθει ένας κομήτης (κάποτε) και τότε .... lights out!!!
Αυτό ΔΕΝ είναι παγκοσμιοποίηση. Αντίθετα, είναι η θεωρία του χάους. Και "αντίθετα", γιατί η "παγκοσμιοποίηση", υποδηλώνει διεθνείς κανονιστικές αρχές (που δεν γνωρίζουμε τα όριά τους). Η θεωρία του χάους, αποδεικνύει το αντίθετο, ότι δηλαδή κάτι τέτοιο ΔΕΝ γίνεται.
Η απάντηση δεν είναι "ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε ...." ούτε "οι κακοί Αμερικάνοι". Η απάντηση είναι ΑΓΑΠΗ για όλους και ΦΩΣ για όλους! Και ένας πιό ανθρωποκεντρικός καπιταλισμός (ας μην κάνουν πλέον όνειρα οι απανταχού κομμουνιστές και ψάχνουν για "εχθρούς των εχθρών τους").
Τρι Σεπ 12, 03:11:30 μμ
Εδώ αναδύεται ένας απροκάλυπτος αντικομμουνισμός. Τόσο καημό πια έχουν οι απολογητές του καπιταλισμού; Ακόμα και τώρα, "ένα φάντασμα πλανιέται πάνω απ' την Ευρώπη";
Αυτό είναι καλό: σημαίνει ότι οι άνθρωποι δεν βολεύονται στη μιζέρια που γεννά το καπιταλιστικό περιβάλλον.
Και κάτι ακόμα: για τους ίδιους λόγους που ο υπαρκτός σοσιαλισμός κατάρρευσε, θα καταρρεύσει κι ο καπιταλισμός. Οι ερμηνείες μαζικής κατανάλωσης της θεωρίας της εξέλιξης, είναι απλώς λανθασμένες. Δεν επιβιώνει ο ισχυρότερος. Επιβιώνουν όλοι όσοι μπορούν να επιβιώσουν.
Nicholas_on_Europe said...
Για ποιούς χιλιάδες νεκρούς από στρατιωτικές επεμβάσεις των ΗΠΑ μιλάμε προ 9/11; Ή οι ΗΠΑ έκαναν την 21/4/67, την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο, ή την "επέμβαση" στο Αφγανιστάν (οι Σοβιετικοί την έκαναν). Ή μήπως ήταν το Ιρακ του 1991 (μετά την ειρηνιστική παρέμβαση Σαντάμ στο Κουβέιτ) ή η Γρενάδα; Ή μήπως οι χαμένοι του Λας Βέγγας;
Το λάθος πατέρα Μπους ήταν ότι δεν ολοκλήρωσε την επέμβαση στο Ιράκ το 1991.
Αυτό πια, είναι εξοργιστικά σου-τη-δινει-κό!!!
Οι ΗΠΑ όντως έχουν ατυχήσει σε στηρίξεις ή ανοχές που έδειξαν σε γεγονότα και "πλευρές" σε άλλες χώρες (Χιλή, εισβολή Τούρκων σε Κύπρο). Όμως στην Κύπρο εγγυήτρια δύμανη δεν ήταν η Βρετανία; Που ήταν αυτή το 1974; Και το καλοκαίρι του 1974 ποιός προήδρευε στις ΗΠΑ (ο Νίξόν ήταν με το ένα πόδι εκτός).
Και τα ψηφίσμστα του ΟΗΕ πότε έγιναν χαρτί για ....; Τι αποτέλεσμα είχαν αυτά του ΟΗΕ για την Κύπρο. Οι ΗΠΑ τα ξέχασαν όταν έκαναν το Ιρακ ΙΙ;
Πολλές επιλεκτικές και μνήμες κυκλοφορούν.
Ή χρεώνουν ορισμένοι ακόμη στις ΗΠΑ το Βιετνάμ ή την Κορέα; Και τη Χιροσίμα; Γιατί τότε δεν τους χρεώνουν και το D-Day, και την συμμετοχή τους στο Α' ΠΠ.
Γιατί τότε οι ΗΠΑ, ΔΕΝ ήταν ο παγκόσμιος μπάτσος. Η Βρετανία ήταν. Μετά τον Β' Π.Π. ανέλαβαν οι ΗΠΑ.
"Καλά να πάθουν" οι ΗΠΑ που κάνουν μπίζνες (ειγαγωγές και εξαγωγές, επενδύσεις, κτλ, κυριολεκτικά "μπίζνες" όχι μεταφορικά) με εχθρούς και φίλους και όχι μόνον με φίλους.
Τετ Σεπ 13, 11:46:55 πμ
Αυτό λέει κι ο Θάμνος(Bush): Όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας. Εμείς-αυτοί, μανιχαϊσμός.
Αμερική, αγάπη μου. Αν δεν είχα και σένανε τι θα ήμουν στη γη!
Ώστε η Αμερική είναι παρθενώπη. Ίσως.... Προφανώς τότε, ο Κλίντον ήτανε βλάκας όταν ζήτησε συγγνώμη από τους Έλληνες για την χούντα των συνταγματαρχών.
Nicholas_on_Europe said...
Το τι λέγεται έχει σημασία και η συλλογιστική και όχι ποιός το λέει ("ξέρεις ποιός είμαι εγώ" νοοτροπία). Αυτό δεν είναι η βάση της Ελληνιστικής μας παράδοσης (και όχι οι θεωρίες "συνομοσίας" και η "VIP-centered-valuation-of-ideas");
Τετ Σεπ 13, 01:39:32 μμ
Με τίποτα! Ό,τι λέγεται, λέγεται από κάποιον παρατηρητή. Αυτός είναι που κάνει διακρίσεις, για λόγους δικούς του, που δεν είμαι - και δεν μπορώ να είμαι - σε θέση να γνωρίζω. Μπορώ μόνο να ξέρω αν ο παρατηρητής αυτός έχει τον ίδιο μηχανισμό διακρίσεων με μένα (περίπου), αλλιώς: υποστηρίζουμε το ίδιο αξιακό σύστημα. Κάποιος μ@λάκας (για μένα) μπορεί σαφώς να δει καθαρότερα από εμένα κάτι: δεν με ενδιαφέρει.
Η διάκριση, είναι στην πραγματικότητα η δημιουργία ενός κόσμου: τι κόσμο προσπαθεί να δημιουργήσει αυτός που διακρίνει κάτι; Αυτό είναι το θέμα.
Και για σένα Nicholas, το ερώτημά μου είναι απλό: τι κόσμο θέλεις;
Ο Nicholas_on_Europe πρότεινε, επειδή διαφωνούμε στο blog του ΝΔ, να καταγράψω εδώ τα σημεία που διαφωνώ μαζί του και να αντιπαρατεθούμε. Το κάνω λοιπόν: με πλάγια γράμματα τα πρωτότυπα του Nicholas, με κανονικά αυτά που μου τη δίνουν!!!
Have fun, and participate - if you may!!!
Nicholas_on_Europe said...
Να το πούμε ΚΑΙ αυτό!
Παγκοσμιοποίηση δεν είναι το παγκόσμιο εμπόριο (το "world trade center" κτύπησε ο ΜΛ μαζί με Πεντάγωνο και Λευκό Οίκο, αν δεν ήταν οι ήρωες της πτήσης της UAL).
Είναι το ό,τι συμβαίνει σε ένα σημείο του κόσμου (πχ πέταγμα μιάς πεταλούδας στην Κίνα - ή ένας υιός πτηνών, η τρύπα στο ώζον, το λυώσιμο των πάγων στα βουνά της Ελβετίας, κ.α. πολλά μη οικονομικά), έχουν ΕΝ ΔΥΝΑΜΕΙ επίπτωση σε όλους τους πολίτες αυτής της Γης. Μέχρι να έλθει ένας κομήτης (κάποτε) και τότε .... lights out!!!
Αυτό ΔΕΝ είναι παγκοσμιοποίηση. Αντίθετα, είναι η θεωρία του χάους. Και "αντίθετα", γιατί η "παγκοσμιοποίηση", υποδηλώνει διεθνείς κανονιστικές αρχές (που δεν γνωρίζουμε τα όριά τους). Η θεωρία του χάους, αποδεικνύει το αντίθετο, ότι δηλαδή κάτι τέτοιο ΔΕΝ γίνεται.
Η απάντηση δεν είναι "ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε ...." ούτε "οι κακοί Αμερικάνοι". Η απάντηση είναι ΑΓΑΠΗ για όλους και ΦΩΣ για όλους! Και ένας πιό ανθρωποκεντρικός καπιταλισμός (ας μην κάνουν πλέον όνειρα οι απανταχού κομμουνιστές και ψάχνουν για "εχθρούς των εχθρών τους").
Τρι Σεπ 12, 03:11:30 μμ
Εδώ αναδύεται ένας απροκάλυπτος αντικομμουνισμός. Τόσο καημό πια έχουν οι απολογητές του καπιταλισμού; Ακόμα και τώρα, "ένα φάντασμα πλανιέται πάνω απ' την Ευρώπη";
Αυτό είναι καλό: σημαίνει ότι οι άνθρωποι δεν βολεύονται στη μιζέρια που γεννά το καπιταλιστικό περιβάλλον.
Και κάτι ακόμα: για τους ίδιους λόγους που ο υπαρκτός σοσιαλισμός κατάρρευσε, θα καταρρεύσει κι ο καπιταλισμός. Οι ερμηνείες μαζικής κατανάλωσης της θεωρίας της εξέλιξης, είναι απλώς λανθασμένες. Δεν επιβιώνει ο ισχυρότερος. Επιβιώνουν όλοι όσοι μπορούν να επιβιώσουν.
Nicholas_on_Europe said...
Για ποιούς χιλιάδες νεκρούς από στρατιωτικές επεμβάσεις των ΗΠΑ μιλάμε προ 9/11; Ή οι ΗΠΑ έκαναν την 21/4/67, την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο, ή την "επέμβαση" στο Αφγανιστάν (οι Σοβιετικοί την έκαναν). Ή μήπως ήταν το Ιρακ του 1991 (μετά την ειρηνιστική παρέμβαση Σαντάμ στο Κουβέιτ) ή η Γρενάδα; Ή μήπως οι χαμένοι του Λας Βέγγας;
Το λάθος πατέρα Μπους ήταν ότι δεν ολοκλήρωσε την επέμβαση στο Ιράκ το 1991.
Αυτό πια, είναι εξοργιστικά σου-τη-δινει-κό!!!
Οι ΗΠΑ όντως έχουν ατυχήσει σε στηρίξεις ή ανοχές που έδειξαν σε γεγονότα και "πλευρές" σε άλλες χώρες (Χιλή, εισβολή Τούρκων σε Κύπρο). Όμως στην Κύπρο εγγυήτρια δύμανη δεν ήταν η Βρετανία; Που ήταν αυτή το 1974; Και το καλοκαίρι του 1974 ποιός προήδρευε στις ΗΠΑ (ο Νίξόν ήταν με το ένα πόδι εκτός).
Και τα ψηφίσμστα του ΟΗΕ πότε έγιναν χαρτί για ....; Τι αποτέλεσμα είχαν αυτά του ΟΗΕ για την Κύπρο. Οι ΗΠΑ τα ξέχασαν όταν έκαναν το Ιρακ ΙΙ;
Πολλές επιλεκτικές και μνήμες κυκλοφορούν.
Ή χρεώνουν ορισμένοι ακόμη στις ΗΠΑ το Βιετνάμ ή την Κορέα; Και τη Χιροσίμα; Γιατί τότε δεν τους χρεώνουν και το D-Day, και την συμμετοχή τους στο Α' ΠΠ.
Γιατί τότε οι ΗΠΑ, ΔΕΝ ήταν ο παγκόσμιος μπάτσος. Η Βρετανία ήταν. Μετά τον Β' Π.Π. ανέλαβαν οι ΗΠΑ.
"Καλά να πάθουν" οι ΗΠΑ που κάνουν μπίζνες (ειγαγωγές και εξαγωγές, επενδύσεις, κτλ, κυριολεκτικά "μπίζνες" όχι μεταφορικά) με εχθρούς και φίλους και όχι μόνον με φίλους.
Τετ Σεπ 13, 11:46:55 πμ
Αυτό λέει κι ο Θάμνος(Bush): Όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας. Εμείς-αυτοί, μανιχαϊσμός.
Αμερική, αγάπη μου. Αν δεν είχα και σένανε τι θα ήμουν στη γη!
Ώστε η Αμερική είναι παρθενώπη. Ίσως.... Προφανώς τότε, ο Κλίντον ήτανε βλάκας όταν ζήτησε συγγνώμη από τους Έλληνες για την χούντα των συνταγματαρχών.
Nicholas_on_Europe said...
Το τι λέγεται έχει σημασία και η συλλογιστική και όχι ποιός το λέει ("ξέρεις ποιός είμαι εγώ" νοοτροπία). Αυτό δεν είναι η βάση της Ελληνιστικής μας παράδοσης (και όχι οι θεωρίες "συνομοσίας" και η "VIP-centered-valuation-of-ideas");
Τετ Σεπ 13, 01:39:32 μμ
Με τίποτα! Ό,τι λέγεται, λέγεται από κάποιον παρατηρητή. Αυτός είναι που κάνει διακρίσεις, για λόγους δικούς του, που δεν είμαι - και δεν μπορώ να είμαι - σε θέση να γνωρίζω. Μπορώ μόνο να ξέρω αν ο παρατηρητής αυτός έχει τον ίδιο μηχανισμό διακρίσεων με μένα (περίπου), αλλιώς: υποστηρίζουμε το ίδιο αξιακό σύστημα. Κάποιος μ@λάκας (για μένα) μπορεί σαφώς να δει καθαρότερα από εμένα κάτι: δεν με ενδιαφέρει.
Η διάκριση, είναι στην πραγματικότητα η δημιουργία ενός κόσμου: τι κόσμο προσπαθεί να δημιουργήσει αυτός που διακρίνει κάτι; Αυτό είναι το θέμα.
Και για σένα Nicholas, το ερώτημά μου είναι απλό: τι κόσμο θέλεις;
Σάββατο, Σεπτεμβρίου 09, 2006
Αυτό είναι
Σε συνέχεια των συζητήσεων περί φόβου και εξουσίας.
Ο Χικμέτ έγραψε:
Το ζήτημα δεν είναι να είσαι λεύτερος·
το να μην παραδίνεσαι, αυτό είναι.
Δεν είναι νέα ιδέα το να κρατάς το κεφάλι ψηλά και να μη φοβάσαι.
Να μη φοβάσαι το φόβο, αυτό είναι.
Ακολουθεί το ανατρεπτικό κείμενο του Αισχύλου από τον Προμηθέα Δεσμώτη, μαχαίρι στη καρδιά κάθε τυραννίας και παρακάτω, η μετάφρασή του:
Χορός
καὶ προσδοκᾶν χρὴ δεσπόσειν Ζηνός τινα;
Προμηθεύς
καὶ τῶνδέ γ᾽, ἕξει δυσλοφωτέρους πόνους.
Χορός
πῶς δ᾽ οὐχὶ ταρβεῖς τοιάδ᾽ ἐκρίπτων ἔπη;
Προμηθεύς
τί δ᾽ ἂν φοβοίμην ᾧ θανεῖν οὐ μόρσιμον;
Χορός
ἀλλ᾽ ἆθλον ἄν σοι τοῦδ᾽ ἔτ᾽ ἀλγίω πόροι.
Προμηθεύς
ὁ δ᾽ οὖν ποιείτω· πάντα προσδοκητά μοι.
Χορός
οἱ προσκυνοῦντες τὴν Ἀδράστειαν σοφοί.
Προμηθεύς
σέβου, προσεύχου, θῶπτε τὸν κρατοῦντ᾽ ἀεί.
ἐμοὶ δ᾽ ἔλασσον Ζηνὸς ἢ μηδὲν μέλει.
Μετάφραση Ι. Γρυπάρη:
Χορός
Κι είναι να ελπίζεις πως ποτέ θα πέσει ο Δίας;
Προμηθέας
Κι άλλα πιο αβάσταχτ' απ' αυτά κακά θα πάθει.
Χορός
Και δε φοβάσαι εσύ να πετάς τέτοια λόγια;
Προμηθέας
Τι να φοβούμαι, αφού δεν μπορεί να πεθάνω;
Χορός
Μα ίσως και σ' άλλους πιο σκληρούς σε ρίξει μόχτους.
Προμηθέας
Ό,τι έχει ας κάμει, κι όλα εγώ τα περιμένω.
Χορός
Είναι σοφοί, μπρος στην Αδράστεια (σ.σ. το Πεπρωμένο) όσοι σκύβουν.
Προμηθέας
Σέβου, προσκυνά, χάιδευε πάντα σου εκείνον που κρατά την αρχή·
μα εγώ το Δία πιο λίγο ψηφώ κι απ' το μηδέν.
Ο Χικμέτ έγραψε:
Το ζήτημα δεν είναι να είσαι λεύτερος·
το να μην παραδίνεσαι, αυτό είναι.
Δεν είναι νέα ιδέα το να κρατάς το κεφάλι ψηλά και να μη φοβάσαι.
Να μη φοβάσαι το φόβο, αυτό είναι.
Ακολουθεί το ανατρεπτικό κείμενο του Αισχύλου από τον Προμηθέα Δεσμώτη, μαχαίρι στη καρδιά κάθε τυραννίας και παρακάτω, η μετάφρασή του:
Χορός
καὶ προσδοκᾶν χρὴ δεσπόσειν Ζηνός τινα;
Προμηθεύς
καὶ τῶνδέ γ᾽, ἕξει δυσλοφωτέρους πόνους.
Χορός
πῶς δ᾽ οὐχὶ ταρβεῖς τοιάδ᾽ ἐκρίπτων ἔπη;
Προμηθεύς
τί δ᾽ ἂν φοβοίμην ᾧ θανεῖν οὐ μόρσιμον;
Χορός
ἀλλ᾽ ἆθλον ἄν σοι τοῦδ᾽ ἔτ᾽ ἀλγίω πόροι.
Προμηθεύς
ὁ δ᾽ οὖν ποιείτω· πάντα προσδοκητά μοι.
Χορός
οἱ προσκυνοῦντες τὴν Ἀδράστειαν σοφοί.
Προμηθεύς
σέβου, προσεύχου, θῶπτε τὸν κρατοῦντ᾽ ἀεί.
ἐμοὶ δ᾽ ἔλασσον Ζηνὸς ἢ μηδὲν μέλει.
Μετάφραση Ι. Γρυπάρη:
Χορός
Κι είναι να ελπίζεις πως ποτέ θα πέσει ο Δίας;
Προμηθέας
Κι άλλα πιο αβάσταχτ' απ' αυτά κακά θα πάθει.
Χορός
Και δε φοβάσαι εσύ να πετάς τέτοια λόγια;
Προμηθέας
Τι να φοβούμαι, αφού δεν μπορεί να πεθάνω;
Χορός
Μα ίσως και σ' άλλους πιο σκληρούς σε ρίξει μόχτους.
Προμηθέας
Ό,τι έχει ας κάμει, κι όλα εγώ τα περιμένω.
Χορός
Είναι σοφοί, μπρος στην Αδράστεια (σ.σ. το Πεπρωμένο) όσοι σκύβουν.
Προμηθέας
Σέβου, προσκυνά, χάιδευε πάντα σου εκείνον που κρατά την αρχή·
μα εγώ το Δία πιο λίγο ψηφώ κι απ' το μηδέν.
Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 07, 2006
Τραγούδι...
And now, the end is near
And so I face the final curtain
My friend, I'll say it clear
I'll state my case, of which I'm certain
I've lived a life that's full
I've traveled each and every highway
But more, much more than this
I did it my way
Regrets, I've had a few
But then again, too few to mention
I did what I had to do
And saw it through without exemption
I planned each charted course
Each careful step along the byway
But more, much more than this
I did it my way
Yes, there were times, I'm sure you knew
When I bit off more than I could chew
But through it all, when there was doubt
I ate it up and spit it out
I faced it all and I stood tall
And did it my way
<
I've loved, I've laughed and cried
I've had my fill, my share of losing
And now, as tears subside
I find it all so amusing
To think I did all that
And may I say - not in a shy way
No, oh no not me
I did it my way
For what is a man, what has he got
If not himself, then he has naught
To say the things he truly feels
And not the words of one who kneels
The record shows I took the blows
And did it my way
[Written by Revaux and Claude François, translated by Anka]
And so I face the final curtain
My friend, I'll say it clear
I'll state my case, of which I'm certain
I've lived a life that's full
I've traveled each and every highway
But more, much more than this
I did it my way
Regrets, I've had a few
But then again, too few to mention
I did what I had to do
And saw it through without exemption
I planned each charted course
Each careful step along the byway
But more, much more than this
I did it my way
Yes, there were times, I'm sure you knew
When I bit off more than I could chew
But through it all, when there was doubt
I ate it up and spit it out
I faced it all and I stood tall
And did it my way
<
I've loved, I've laughed and cried
I've had my fill, my share of losing
And now, as tears subside
I find it all so amusing
To think I did all that
And may I say - not in a shy way
No, oh no not me
I did it my way
For what is a man, what has he got
If not himself, then he has naught
To say the things he truly feels
And not the words of one who kneels
The record shows I took the blows
And did it my way
[Written by Revaux and Claude François, translated by Anka]
Το τραγούδι εδώ.
Τι θέλω να πω; Τίποτα. Τα λέει όλα ο στίχος και η απίθανη ερμηνεία του Sinatra.
Κυριακή, Σεπτεμβρίου 03, 2006
Οι Έλληνες ανήκουν στην Ελλάδα
Κάποιος φίλος, μου έστειλε ένα email για κάτι που έγραψα στο blog του ΝΔ, σε σχέση με το θέμα του φόβου. Ήθελα από καιρό να κάνω ένα post γι' αυτό, αν και κυρίως για τον φόβο του καθένα, παρά για τους φόβους των Ελλήνων. Αλλά αυτό που είχα γράψει και προκάλεσε το ερώτημα του φίλου, αφορούσε τον φόβο των Ελλήνων. Και να η απάντηση που του έστειλα:
Η Ελλάδα, είναι ένα σύστημα, που δεν εννοεί να αντιληφθεί ότι υπάρχει μόνο στο βαθμό που υπάρχουν Έλληνες. Η στάση αυτή, είναι το υπόβαθρο του πολιτικού ολοκληρωτισμού: όταν ένα σύστημα αντιλαμβάνεται τα συστατικά του στοιχεία ως απλά συστατικά, κι όχι σαν ζωντανά συστήματα, με τις ανάγκες τους και τις επιδιώξεις τους.
Άρα: Τα συστατικά (εμείς οι Έλληνες) αντιμετωπίζουν ένα υπερσύστημα (Ελλάδα) που εμπειρικά διαπιστώνουν ότι τους αγνοεί:
Η Ελλάδα δεν χρωστάει στους Έλληνες, αλλά οι Έλληνες χρωστάνε στην Ελλάδα. Το παλιό σύνθημα του Ανδρέα Παπανδρέου, ήταν στην πραγματικότητα πάντα ανάποδο:
Η Ελλάδα, είναι ένα σύστημα, που δεν εννοεί να αντιληφθεί ότι υπάρχει μόνο στο βαθμό που υπάρχουν Έλληνες. Η στάση αυτή, είναι το υπόβαθρο του πολιτικού ολοκληρωτισμού: όταν ένα σύστημα αντιλαμβάνεται τα συστατικά του στοιχεία ως απλά συστατικά, κι όχι σαν ζωντανά συστήματα, με τις ανάγκες τους και τις επιδιώξεις τους.
Άρα: Τα συστατικά (εμείς οι Έλληνες) αντιμετωπίζουν ένα υπερσύστημα (Ελλάδα) που εμπειρικά διαπιστώνουν ότι τους αγνοεί:
- Στην Παιδεία (μέλλον)
- Στην Υγεία/Πρόνοια (επιβίωση)
- Στην κοινωνική δικαιοσύνη (ανακατανομή εισοδήματος)
- Στην κοινωνική συνοχή (συνεχής ανασυγκρότηση της κοινωνίας των πολιτών)
- Γενικά στη στοχοθεσία (το κράτος θέτει στόχους ερήμην των πολιτών: ποτέ δεν έχει γίνει δημοψήφισμα στην Ελλάδα)
- πληρώνουν φόρους (αλλά καμμία κάλυψη των αναγκών τους - πόσο στοιχίζει η "δωρεάν παιδεία", τα φακελάκια στις εγχειρήσεις;)
- να πάνε φαντάροι (αλλά καμμιά πρόνοια για τις τρέχουσες ανάγκες τους)
- να πληρώνουν ασφάλιστρα (αλλά σύνταξη για να πεινάνε, να είναι αναξιοπρεπείς)
Η Ελλάδα δεν χρωστάει στους Έλληνες, αλλά οι Έλληνες χρωστάνε στην Ελλάδα. Το παλιό σύνθημα του Ανδρέα Παπανδρέου, ήταν στην πραγματικότητα πάντα ανάποδο:
Οι Έλληνες ανήκουν στην Ελλάδα
Η στάση της Ελλάδας λοιπόν, απειλεί την επιβίωση κάθε Έλληνα.
Αυτό υποβιβάζει την σχέση, στη σχέση των απλών συστημάτων. Τα συστήματα, έχουν σαν κριτήριο ηνιόχησης (steering - οδήγηση) τα μεν απλά (ζώα) την επιβίωση, τα δε περίπλοκα (complex - άνθρωποι και κοινωνίες ανθρώπων) το νόημα.
Αυτό είναι μάλλον αυταπόδεικτο: αν οι άνθρωποι είχαν σαν κριτήριο την επιβίωση κι όχι το νόημα, δεν θα μπορούσαμε να ερμηνεύσουμε τα φαινόμενα των ηρώων, των μαρτύρων κλπ. κλπ.
Εξ ου και ο φόβος (των Ελλήνων). Όταν η επιβίωση δεν είναι διασφαλισμένη, δεν υπάρχει χώρος για να αναπτυχθεί νόημα.
Το θέμα όμως είναι τεράστιο. Ο φόβος, γιατί υπάρχει ο φόβος και σε άλλους εκτός Ελλάδας, αποτελεί την κινητήρια δύναμη των κρατών και των θεσμών τους. Η ίδια η εξουσία, στηρίζεται στον φόβο. Γιατί π.χ. οι ΗΠΑ βαράνε το Ιράν? Φόβος. Γιατί μισούμε τους Αλβανούς? Φόβος. Γιατί μιλάμε για "πολιτισμική αλλοίωση"? Φόβος.
Άρα υπάρχει και μια διάσταση ακόμη, που μένει ανεξήγητη: ο "εγγενής" φόβος (που ΔΕΝ πιστεύω ότι είναι εγγενής).
Νομίζω ότι, φόβος και έλλειψη νοήματος ταυτίζονται.
Φοβόμαστε αυτό που δεν μπορούμε να ερμηνεύσουμε (κι η "πρόβλεψη" είναι μια διαδικασία ερμηνείας). Άρα, φοβόμαστε αυτό που δεν μπορούμε να νοηματοδοτήσουμε. Η σημερινή κοινωνία, έχει χάσει την κοινή παραγωγή νοήματος, κάτι που υπήρχε στις παραδοσιακές κοινωνίες. Καθένας ζει όπως μπορεί, σε μια κοινή χωρική/χρονική διάσταση, αλλά το "καλό" του ενός, δεν σμαίνει τίποτε για τον άλλο (δεν έχει νόημα για την κοινότητα). Αυτό, επαναφέρει το πρόβλημα της επιβίωσης: καθένας προσπαθεί να τη βγάλει μόνος του. Κι ό,τι κάνω, το κάνω για μένα (ή/και την οικογένειά μου), κι αν ο δίπλα υποφέρει, λυπηρό μεν (ίσως), αλλά "τι να κάνουμε;".
Αυτό νομίζω ότι, είναι το νόημα της έκφρασης "διάλυση του κοινωνικού ιστού". Δεν υπάρχει "κοινωνικό γίγεσθαι", αλλά ένα συνοθύλευμα ατομικών "γίγνεσθαι". Το όλον όμως, σ' αυτή την περίπτωση, δεν είναι περισσότερο από το άθροισμα των μερών που το απαρτίζουν.
Σε υγιείς καταστάσεις, είναι το νόημα που κινεί την δημιουργικότητα κι όχι ο φόβος.
αυτάαααα....
Υ.Γ. Το θέμα προφανώς δεν κλείνει εδώ. Ο φόβος είναι το θέμα για κάθε άνθρωπο....
Η στάση της Ελλάδας λοιπόν, απειλεί την επιβίωση κάθε Έλληνα.
Αυτό υποβιβάζει την σχέση, στη σχέση των απλών συστημάτων. Τα συστήματα, έχουν σαν κριτήριο ηνιόχησης (steering - οδήγηση) τα μεν απλά (ζώα) την επιβίωση, τα δε περίπλοκα (complex - άνθρωποι και κοινωνίες ανθρώπων) το νόημα.Αυτό είναι μάλλον αυταπόδεικτο: αν οι άνθρωποι είχαν σαν κριτήριο την επιβίωση κι όχι το νόημα, δεν θα μπορούσαμε να ερμηνεύσουμε τα φαινόμενα των ηρώων, των μαρτύρων κλπ. κλπ.
Εξ ου και ο φόβος (των Ελλήνων). Όταν η επιβίωση δεν είναι διασφαλισμένη, δεν υπάρχει χώρος για να αναπτυχθεί νόημα.
Το θέμα όμως είναι τεράστιο. Ο φόβος, γιατί υπάρχει ο φόβος και σε άλλους εκτός Ελλάδας, αποτελεί την κινητήρια δύναμη των κρατών και των θεσμών τους. Η ίδια η εξουσία, στηρίζεται στον φόβο. Γιατί π.χ. οι ΗΠΑ βαράνε το Ιράν? Φόβος. Γιατί μισούμε τους Αλβανούς? Φόβος. Γιατί μιλάμε για "πολιτισμική αλλοίωση"? Φόβος.
Άρα υπάρχει και μια διάσταση ακόμη, που μένει ανεξήγητη: ο "εγγενής" φόβος (που ΔΕΝ πιστεύω ότι είναι εγγενής).
Νομίζω ότι, φόβος και έλλειψη νοήματος ταυτίζονται.
Φοβόμαστε αυτό που δεν μπορούμε να ερμηνεύσουμε (κι η "πρόβλεψη" είναι μια διαδικασία ερμηνείας). Άρα, φοβόμαστε αυτό που δεν μπορούμε να νοηματοδοτήσουμε. Η σημερινή κοινωνία, έχει χάσει την κοινή παραγωγή νοήματος, κάτι που υπήρχε στις παραδοσιακές κοινωνίες. Καθένας ζει όπως μπορεί, σε μια κοινή χωρική/χρονική διάσταση, αλλά το "καλό" του ενός, δεν σμαίνει τίποτε για τον άλλο (δεν έχει νόημα για την κοινότητα). Αυτό, επαναφέρει το πρόβλημα της επιβίωσης: καθένας προσπαθεί να τη βγάλει μόνος του. Κι ό,τι κάνω, το κάνω για μένα (ή/και την οικογένειά μου), κι αν ο δίπλα υποφέρει, λυπηρό μεν (ίσως), αλλά "τι να κάνουμε;".
Αυτό νομίζω ότι, είναι το νόημα της έκφρασης "διάλυση του κοινωνικού ιστού". Δεν υπάρχει "κοινωνικό γίγεσθαι", αλλά ένα συνοθύλευμα ατομικών "γίγνεσθαι". Το όλον όμως, σ' αυτή την περίπτωση, δεν είναι περισσότερο από το άθροισμα των μερών που το απαρτίζουν.
Σε υγιείς καταστάσεις, είναι το νόημα που κινεί την δημιουργικότητα κι όχι ο φόβος.
αυτάαααα....
Υ.Γ. Το θέμα προφανώς δεν κλείνει εδώ. Ο φόβος είναι το θέμα για κάθε άνθρωπο....
Παρασκευή, Αυγούστου 25, 2006
Σεπτέμβρης...
Τα καλοκαίρια μου, δεμένα μ' ένα κυκλαδίτικο χωριό...
Διακοπές ατέλειωτες, αυτό που βασικά θυμάμαι, είναι ράθυμα μεσημέρια, σε ένα κομπολόι 70-80 ημερών· από τα τέλη του Ιούνη, μέχρι τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη.
Σαγιονάρες στο χρώμα της μουστάρδας· άντεχαν ακριβώς ένα καλοκαίρι.
Γαλλικά τσιγάρα με μαύρο καπνό και άρωμα βαρύ.
Εφηβεία και τα πρώτα χρόνια σαν άντρας - λέμε τώρα...
Ο Σεπτέμβρης ερχόταν πάντα με τον λυγμό του αποχωρισμού. Ούτε θυμάμαι πια από πόσα χείλια άκουσα τον λυγμό αυτό...
Θυμάμαι την barwoman που την έβλεπα τα καλοκαίρια στο κυκλαδίτικο χωριό και τον χειμώνα στο DaDa στα Εξάρχεια. Μελαχροινή, μαυροντυμένη, με χαμόγελο "ξέρω εγώ..." και "manhattan, μπα, το ποτό της Merilyn, το ξέρεις;". Το ήξερα, μου τόχε πει και το περασμένο και το προπερασμένο καλοκαίρι, και κάθε καλοκαίρι στη σειρά... Και κάθε φορά χαμογελούσα και κούναγα το κεφάλι μου...
Θυμάμαι νάμαι πάντα ερωτευμένος. Τι ήταν κι αυτό...
Από το πλοίο - πούκανε 6 ώρες να φτάσει στο νησί - ένοιωθα σαν να βγαίνω από μια μακρυά χειμωνιάτικη νάρκη. Βρισκόμουν μέσα σε ώρες μεταλλαγμένος, να βλέπω τις γυναίκες μ' άλλο μάτι· μάλλον να τις βλέπω ξανά, μετά από μήνες και μήνες. Ένας χειμώνας με διάβασμα και μουσική, ένα καλοκαίρι με σκέτη ζωή.
Έρωτες άδολοι και ρομαντικοί.
Θυμάμαι την παραλία, είμασταν αγκαλιά και μιλάγαμε - μόνο μιλάγαμε - κι η υγρασία είχε ποτίσει τα ρούχα μας. Και ξαφνικά, είδα το πιο περίεργο φαινόμενο: μια τεράστια γραμμή σε βαθύ μωβ στον ορίζοντα. Σταματήσαμε να μιλάμε και μείναμε να κοιτάζουμε ατέλειωτα. Ποτέ πριν δεν είχα δει την ανατολή...
Θυμάμαι την κοπέλα που φίλησα την ώρα που είμασταν σε 5 μέτρα βάθος. Ανεβήκαμε στο φως, χαμογελώντας ντροπαλά και κοιταζόμασταν στα μάτια...
Θυμάμαι νύχτα και το bar να κλείνει· και "έλα ρε μεγάλε, δώσε μας ένα ποτό ακόμα". Και παίρναμε τα ποτά, και καθόμασταν στα τυλιγμένα δίχτυα, μέχρι να φύγουμε αγκαλιασμένοι, αφήνοντας τα ποτήρια άδεια, στα ασβεστωμένα σκαλάκια της εισόδου.
Τόσες γυναίκες... Δεν θυμάμαι τα ονόματά τους, μόνο ελάχιστα... Θυμάμαι όλα τα πρόσωπα, όλα τα χείλια· αλλά δεν θυμάμαι ονόματα.
Θυμάμαι νύχτες στα πλακόστρωτα δρομάκια, αγκαλιάσματα στα σκοτεινά. Κάθε φορά ερωτευόμουν δυνατά (σιχαινόμουν τα "καμάκια"). Εκεί έμαθα πως, αν ερωτευτείς με την καρδιά σου, θα σ' ερωτευτούν το ίδιο.
Τόσοι έρωτες καταδικασμένοι να πεθάνουν στον ερχομό του Σεπτέμβρη. Και τόσοι Σεπτέμβρηδες με λυγμούς. Καμμιά τους δεν κατάφερα να παρηγορήσω. Κι ένιωθα κάθε μια τους να παίρνει ένα κομμάτι μου, και να χάνω τον εαυτό μου μέσα σε ράθυμα, νωχελικά, ερωτευμένα καλοκαίρια...
Κι ένα διάχυτο ερωτικό κλίμα. Μια κατάσταση που σταδιακά σε οδηγούσε σε απόσχιση από την σεμνοτυφία. Κοίταζες δηλαδή το ερωτικό γύρω σου, αλλά δεν το έβλεπες πλέον.Παίζανε ρόλο βέβαια κι οι παραλίες με τους γυμνιστές· δηλαδή, σχεδόν κάθε παραλία. Ο γυμνισμός ήταν τόσο κοινός τόπος που - πράγματι - ξεχνούσες ότι ήσουν γυμνός.
Κι άμα σ' έπαιρνε ο ύπνος μπρούμυτα στην άμμο (αν ήσουν άντρας) και ξυπνούσες σε ...περίεργη κατάσταση, το πράγμα ήταν ζόρικο· πως να σηκωθείς στην παραλία, που φοβόσουν μη σε πάρουν για ...μπανιστηριτζή; Και καθόσουν μπρούμυτα, και δώστου να σε καίει ο ήλιος και να μη μπορείς να κάνεις τίποτα και να βλαστημάς το θεό που δεν σ' έκανε γυναίκα, να μην είσαι τόσο ...εκτεθειμένος κι έβριζες και το μαραφέτι που αποφάσισε να εξεγερθεί με δική του πρωτοβουλία!!!!
Μυρωδιές από θυμάρι, θάλασσα, αντηλιακό καρύδα. Γυμνά κορμιά απλωμένα στη σειρά να διαβάζουν το 'Όνομα του Ρόδου" (πολύ της μόδας τότε). Δεκάδες επίδοξοι surfers, να προσπαθούν να αναδειχτούν στο - ολοκαίνουργιο τότε - παιχνίδι της μόδας. Άφιξη στην παραλία στις 11 το πρωί, αποχώρηση στις 6 το απόγευμα. Δέρμα κατάμαυρο.
Νύχτες. Μυρωδιές από ποτά, εξωτικά ονόματα στα cocktails, τύποι με κιθάρες, φλάουτα και φλογέρες στις γωνιές του χωριού. Αξιοθέατο: disco για λεσβίες. Ο μόνος καλόγουστος χώρος τότε. Πέντε - έξι μπαράκια· μιλάς στον barman με το μικρό του όνομα, σου απαντάει το ίδιο. Μια γειτονιά που διαλύεται κάθε Σεπτέμβρη και τον επόμενο Ιούνη είναι και πάλι ζωντανή.
Ο Antonio από το Torino. Με ένα τεράστιο μπλε τροχόσπιτο. Κάθε απόγευμα πιάνει βάρδια στο πλαϊνό μπαράκι με ένα τάβλι: μαδάει τα κορόιδα που νομίζουν πως μόνο οι Έλληνες ξέρουν τάβλι. "Χρηματοδοτώ τις διακοπές μου" μου λέει. "Παίζεις;"· ούτε κατά διάνοια!!!
Αποχώρηση από το bar αγκαλιά· με τον πρόσφατο έρωτα, που για μένα είναι πάντα ο μεγαλύτερος κι ο τελευταίος. Νυχτερινό μπάνιο στη θάλασσα γυμνοί. Το νερό γεμάτο φωτοπλαγκτόν, φωσφορίζει στην επαφή με τα ζεστά σώματα. Σαν να αγκαλιάζεσαι σε ένα ζεστό περιβάλλον γεμάτο αστέρια που στροβιλίζονται.
Η αίσθηση που έχω ακόμα και τώρα, είναι η μεγάλη ανάγκη τους για τρυφερότητα. Γυναίκες που φαίνεται να γίνονται γυναίκες μόνο το καλοκαίρι...
Τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη, το καράβι και πάλι.Το χωριό έχει σχεδόν αδειάσει. Η γειτονιά έχει σκορπίσει.
Περιμένεις στο λιμάνι της Χώρας με το εισητήριο· αν είσαι τυχερός, καμμιά δεν είναι μαζί σου. Αλλιώς, στέκεται δίπλα σου. Πάει μακρύτερα από σένα: στη Γερμανία, στη Σουηδία, στην Ελβετία. Προσπαθείς να την παρηγορήσεις ατελέσφορα.
Αναμονή στις πλαστικές καρέκλες κάποιου καφενείου.
Σκέφτεσαι ότι πίσω, στην παραλία κάποιοι έχουν μείνει. Ο βράχος που πάνω του πρωτοέκανες έρωτα μαζί της, είναι πάντα εκεί. Κάποιος άλλος θα κάθεται πια επάνω του και θάχει απλώσει την πετσέτα του. Στην αγαπημενη σου θέση στο bar κάποιος άλλος πίνει manhattan· άλλοι έρωτες αυτό το βράδυ, θα πάρουν τον δρόμο για την παραλία που φωσφορίζει.
Θέλεις να γυρίσεις στο χωριό· μα πίσω από τα βράχια που αγκαλιάζουν το λιμάνι, εμφανίζεται ο καπνός από το φουγάρο. Δεν έχεις τρόπο να σταματήσεις το πλοίο.
Δεν έχεις τρόπο να σταματήσεις το Σεπτέμβρη...
Υ.Γ. Τόσα χρόνια μετά, η εποχή εκείνη μου φαίνεται σαν μυθική. Για να είμαι ειλικρινής, κάπως έτσι μου φαίνεται ότι θα έπρεπε να τη βγάζουν κάτι τύποι σαν τον Bill Gates. Μήπως, όταν είμαστε μικροί, είμαστε πράγματι πάμπλουτοι;
(όλες οι φωτογραφίες, είναι από εκείνο το χωριό)
Τετάρτη, Αυγούστου 16, 2006
Σχέσεις εξουσίας
Η παραπάνω φωτογραφία, θα μπορούσαμε να πούμε ότι "είναι απ' αυτές που έγραψαν ιστορία". Και θα κάναμε λάθος. Οι φωτογραφίες, δεν γράφουν την Ιστορία. Οι άνθρωποι την γράφουν.
Αλλά η παραπάνω φωτογραφία, οδήγησε ανθρώπους σε μια συγκεκριμένη αντίληψη της Ιστορίας. Δημιούργησε αφήγηση.
Και η αφήγηση, δημιουργεί Ιστορία.
Σχέσεις εξουσίας
Μια σχέση εξουσίας, είναι μια συστημική σχέση.
Το σύστημα Α είναι ο κυρίαρχος, το σύστημα Β ο κυριαρχούμενος. Η σχέση εξουσίας του Α επί του Β, προϋποθέτει μια σειρά από φαινόμενα, που δυο μας ενδιαφέρουν ιδιαίτερα:
- Την θεώρηση του Α ότι είναι ισχυρότερο του Β
- Την θεώρηση του Β ότι το Α είναι ισχυρότερο από το ίδιο
Η κυριαρχία αυτή, δεν είναι απαραίτητο ότι επιβεβαιώνεται συνεχώς μέσω συγκρούσεων. αν ήταν έτσι, ο κόσμος θα ήταν ένα συνεχές πεδίο συγκρούσεων χωρίς στιγμή ηρεμίας, πουθενά.
Αντίθετα, φαίνεται ότι η διαδικασία της αφήγησης, είναι αυτή που επιβεβαιώνει τις παραπάνω θεωρήσεις ισχύος, κι έτσι, μέσω της αφήγησης - συχνά την αναφέρουμε με τον εύσχημο όρο "ιστορική μνήμη" - αναδημιουργούνται σε ένα συνεχή κύκλο οι θεωρήσεις και κατά συνέπιεα και οι σχέσεις εξουσίας.
Η πρώτη φωτό λοιπόν, είναι μια από μια σειρά φωτογραφιών, που δεν άφησαν τους Άραβες να ξεχάσουν τον "Πόλεμο των Έξι Ημερών".
Οι στρατηγοί Ναρκίς, Νταγιάν και Ράμπιν, μπαίνουν στην Ιερουσαλήμ.Μια καταφανώς στημένη φωτογραφία - για χάρη και πάλι της αφήγησης...
Ήταν μια υποδειγματική - από στρατιωτικής πλευράς - ενέργεια του Ισραήλ, το 1967, που κυριολεκτικά δημιούργησε σχολή στην τέχνη του πολέμου. Ο αιφνιδιασμός κι η αστραπιαία καταστροφή των αιγυπτιακών δυνάμεων, διδάσκονται έκτοτε σαν υποδειγματική και πρωτότυπη τακτική του σύγχρονου πολέμου, σε όλες τις σχετικές σχολές του ΝΑΤΟ (κι ίσως όχι μόνον του ΝΑΤΟ). Δεν έχει σημασία εδώ να αναλυθεί τι ακριβώς διδάσκεται - αν και μπορεί να γίνει . Αυτό που έχει σημασία είναι ότι, η αφήγηση της στρατιωτικής υπεροχής του Ισραήλ, έχει διαδοθεί τόσο στην Δύση όσο και στην Ανατολή, βάζοντας σε κίνηση μια διαδικασία συνεχούς αυτο-αναπαραγωγής της ("το Ισραήλ είναι ισχυρότερο->το Ισραήλ είναι ισχυρότερο->...").
Ο κύκλος αυτός, διατηρούσε το πλεονέκτημα του Ισραήλ επί των Αράβων, και προσέφερε απτά κέρδη στο Ισραήλ:
- Την ειρήνευση με την Αίγυπτο και την Ιορδανία.
- Την τήρηση αποστάσεων από το Παλαιστινιακό, από τις διάφορες αραβικές κυβερνήσεις που δεν ήθελαν μπλεξίματα με "το Ισραήλ που είναι ισχυρότερο...".
- Την δυνατότητα να χειρίζεται το Παλαιστινιακό κατά βούληση.
- Την σταθερή θέση των Δυτικών κυβερνήσεων στο πλευρό του Ισραήλ, μια και δεν είχαν διάθεση έλθουν σε ρήξη με τον "χωροφύλακα" (εδώ ο όρος είναι κυριολεξία) της Μέσης Ανατολής.
Συχνά οι Άραβες κατηγορούνται από τους "πολιτισμένους" Δυτικούς ότι είναι φανατικοί θρησκόληπτοι. Ενώ οι Ισραηλινοί βέβαια, είναι άλλο πράγμα...(για όσους θέλουν φεσκάρισμα στα αγγλικά τους, η αφίσα γράφει:
"Ένας Λαός, Μια θρησκεία" - θυμίζει το "Ένας Λαός-Ένας Αρχηγός-Ένας Πολιτισμός").
Περίπου παράλληλη διεργασία, ήταν εκείνη που αναπτύχθηκε με κεντρική οντότητα τις ΗΠΑ. Μια ανάλογη, αυτο-αναπαραγόμενη αφήγηση: "Οι ΗΠΑ στηρίζουν το Ισραήλ->Οι ΗΠΑ στηρίζουν το Ισραήλ->...".
Αυτοκαταλυόμενες σχέσεις
Οι κυκλικές αυτο-αναπαραγόμενες διεργασίες, είναι αυτοκαταλυτικές. Καταστρέφονται με αίτιο τον εαυτό τους, κι αναδημιουργούνται κάνοντας τον εαυτό τους αιτιατό.
Αλλά, προκειμένου να διατηρούνται, θα πρέπει η ταυτότητά τους να παραμένει αναλλοίωτη.
Εδώ ακριβώς, το Ισραήλ διέπραξε θεμελιώδες σφάλμα με την τελευταία επίθεση στον Λίβανο.
Η φωτό που βλέπουμε στην κορυφή, μπορεί πλέον:
- Από τους Άραβες να θεωρηθεί σαν μια άτυχη στιγμή.
- Από τους Ευρωπαίους σαν ιστορική φάση που σήμερα πλέον δεν έχει υπόβαθρο.
- Από το ίδιο το Ισραήλ σαν "περασμένα μεγαλεία" (θυμίζει κάτι;)
Σε τούτη την φωτό, το άρμα Merkava. Απειλητικό και -υποτίθεται- ανίκητο, σύμβολο κι αυτό της "ανίκητης ισραηλινής πολεμικής μηχανής". Και στα άρματα Merkava, οι μαχητές της Χεζμπολλά προκάλεσαν βαριές κι απρόβλεπτες απώλειες.Αυτή τη στιγμή, ζούμε μιαν αποφασιστική καμπή στην Ιστορία της Μέσης Ανατολής. Η αφήγηση, τόσο από την πλευρά των Αράβων, όσο κι από την πλευρά του Ισραήλ, αυτή την στιγμή είναι: "Η Χεζμπολλά είναι ισχυρότερη->Η Χεζμπολλά είναι ισχυρότερη->...".
Φωτογραφίες με καιγόμενα άρματα Μερκάβα θα αντικαταστήσουν την παραπάνω φωτό, κι ο μύθος θα επαναπροσδιορίσει τις σχέσεις εξουσίας σε βάρος πλέον του Ισραήλ.
Η εικόνα απλώνεται ήδη στην Ευρώπη, ενώ τα προβλήματα έχουν αγγίξει και την κυβέρνηση των ΗΠΑ όπου η αξιοπιστία της Ράις τέθηκε αμφισβήτηση.
Αν η πρόσφατη σύγκρουση στην Μέση Ανατολή, θεωρηθεί σαν σύγκρουση Ιράν-ΗΠΑ, τότε καταλαβαίνουμε όλοι τι λέει πλέον η αφήγηση... Κι οι ΗΠΑ καταλαβαίνουν βέβαια. Κι η μόνη λογική για τις ΗΠΑ ενέργεια σ' αυτή την κρίσιμη για την παρουσία τους στην Μέση Ανατολή είναι, η τήρηση διακριτικών αποστάσεων από το Ισραήλ.
Σενάρια
1. Το Ισραήλ προσπαθεί να αποκαταστήσει τον κύκλο. Υποχώρησε για λόγους τακτικής, οργανώνεται καλύτερα και σε επόμενη φάση εξαπολύει μια νέα επίθεση που αναστυλώνει το προηγούμενο status.
Πιθανότητες: Μικρές. Η αεροπορική υπεροχή που σάρωσε τα πάντα το 1967, αποδείχθηκε ότι δεν παίζει κανέναν ρόλο εναντίον της Χεζμπολλά. Εξάλλου, αν έχουν αναπτυχθεί δυνάμεις του ΟΗΕ στον νότιο Λίβανο, θα υπάρξουν θύματα μεταξύ των κυανοκράνων, πράγμα ιδιαίτερα δυσάρεστο για τους Ευρωπαίους.
2. Το Ισραήλ προσπαθεί να αποκεφαλίσει την Χεζμπολλά, σκοτώνοντας τα ηγετικά της στελέχη.
Πιθανότητες: Αρκετές. Αλλά η εμπειρία έχει αποδείξει ότι το μόνο που θα καταφέρει θα είναι να την συσπειρώσει και να ανοίξει νέο κύκλο βίας και μάλιστα, την ώρα που θεωρείται ασθενές.
3. Οι Άραβες επιτίθενται και προσπαθούν να εξαφανίσουν το Ισραήλ από τον χάρτη.
Πιθανότητες: Μικρές στο ορατό μέλλον. Η αλλαγή του status δεν σημαίνει ότι αυτόματα τα αραβικά κράτη θα συσπειρωθούν μεταξύ τους.
4. Το Ισραήλ αναθεωρεί την στάση του και προσπαθεί να στήσει ένα πλαίσιο συνεργασίας με τους Άραβες.
Πιθανότητες: Μικρές στο ορατό μέλλον αλλά όχι απίθανες. Μια τέτοια κίνηση θα εθεωρείτο στο εσωτερικό του Ισραήλ σαν κίνηση ηττοπάθειας που θα επιβεβαίωνε την κατάρρευση του αρχικού status. Οι αφηγήσεις, δεν αλλάζουν εύκολα στο μυαλό όλων των ανθρώπων.
Στο μεταξύ, η νέα αφήγηση έχει αρχίσει να αυτοαναπαράγεται...
Παρασκευή, Αυγούστου 11, 2006
Κάλοι-τέχνες
Τι σημαίνει "καλλιτέχνης";
Από την αρχή θα πω, πως μου προκαλούν αλλεργία.
Δεν αντέχω με τίποτα, αυτό το στυλ, "αφήστε με να κάνω ό,τι θέλω, με καταδυναστεύουν οι ευαισθησίες μου".
Μπλιάχ! (γλώσσα έξω).
Δηλαδή οι άλλοι τι είναι; Αναίσθητοι; Φορτηγά γαϊδούρια; Γυμνοσάλιαγκες που έρπουν από την μήτρα στον τάφο;
Με ποιά λογική αυτό που δεν επιτρέπεται στον μη-καλλιτέχνη, επιτρέπεται στον καλλιτέχνη; Και συνακόλουθα, επιτρέπεται και στον διανοούμενο, τον πανεπιστημιακό, και δε συμμαζεύεται.
Μια ομάδα ανθρώπων, που ανάγει την ενοχλητική εκδοχή της ιδιαιτερότητας, σε αυτονόητο δικαίωμά της, λόγω της "καλλιτεχνικής" της φύσης.
Τι σόι πράμα είναι η "καλλιτεχνική" φύση;; Ανάθεμά με κι αν μπορώ να καταλάβω.
Λοιπόν, για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, να πω για μένα:
Παίζω μουσική και πότε-πότε συνθέτω.
Μη φανταστείτε τίποτα σπουδαίο δηλαδή, έτσι; Είμαι ο φανατικότερος ακροατής των συνθέσεών μου, γιατί - απλώς - δεν υπάρχουν άλλοι. Δε μ' ενδιαφέρει ν' ακούσουν άλλοι αυτά που γράφω, καθόλου μα καθόλου.
Έχω γράψει και κατά παραγγελία - αυτά τ' άκουσαν κι άλλοι:
- Για ένα φίλο μου που ήτανε μαθητής του Εθνικού Θεάτρου. Είχε κάτι εξετάσεις κι έπαιζε έναν μονόλογο, κι ήθελε πρωτότυπη μουσική. Του έγραψα, του άρεσε, την χρησιμοποίησε. Το έργο ήτανε "Ο άνθρωπος με το λουλούδι στο στόμα" του Πιραντέλο, μου τόδωσε να το διαβάσω, μ' άρεσε πολύ, έγραψα κάτι. Έδωσε ο άνθρωπος εξετάσεις, πήγε καλά, ΟΚ.
- Για μια θεατρική ομάδα που θάπαιζε το "Χάρολντ και Μοντ", δεν ξέρω τον συγγραφέα. Έγραψα και γι' αυτό, και την κρατήσανε. Αλλά αρπάχτηκαν στις πρόβες (κάλοι-τέχνες γαρ) και το διαλύσανε το μαγαζί, και πάει κι η μουσική, δεν παίχτηκε. Γρουσούζικια μουσική.
- Για μια θεατρική ομάδα που έπαιζε ένα παιδικό έργο του Τριβιζά, "Οι ιππότες της τηγανητής πατάτας". Ένα είδος ψιλο-μιούζικαλ. Εκεί είχα μεγάλες πιένες, διότι μουσική για παιδιά είναι εύκολο πράγμα, κι έγινα και ...σουξεδιάρης!!!
- Έκανα και κάτι ενορχηστρώσεις σε παρουσίαση θεατρικών τραγουδιών που είχε ερμηνεύσει (κάποτε) η Μερκούρη και κάτι άλλες ακόμα σε διάφορα που βαριέμαι ν' αναφέρω.
- Και κάτι συναυλίες, κι από δω κι από κει, και κάποτε στο Λυκαβηττό. Οι συναυλίες έχουνε πλάκα τουλάχιστον, γίνεται χαβαλές. Όχι πάντα δηλαδή, μια φορά, κάνω έτσι και βλέπω κάτω τον Θεοδωράκη, τον Ρίτσο και τον Λεοντή. Μάζεψα τα τσαμασφίρια μου και χώθηκα στο βάθος, να μη βλέπουνε, έχει κι όρια η ξεφτίλα ε; (και ξεφώνιζε ο ηχολήπτης "μη το σέρνεις ρε φίλε το πιάνο, θα ξεκουρδίσει!!!").
Λοιπόν, σε κάποια άλλη φάση πούλαγα τυρόπιτες σ' ένα θερινό θέατρο. Έπαιζε ο Μαρκόπουλος το βράδυ και το μεσημέρι στήνανε. Δυο πιτσιρικάδες βάζανε τα τσαμασφίρια των καλλιτεχνών στη σκηνή και μετά, αρχίσανε να βασανίζουνε το πιάνο. Είπα να γελάσω λίγο, ανέβηκα πάνω και τους κοιτούσα με θαυμασμό. Ένας έπαιζε (την τύφλα του) και είχε κολλήσει και το sustain pedal κάτω (να μη σταματάνε να δονούνται οι χορδές - διάρκεια στο ήχο). Πάει λοιπόν ο τυροπιτάς (εγώ) από δίπλα και κοιτάει με θαυμασμό:
Heinz: Ρε φίλε πόσα χρόνια παίζεις;
- Α, πολλά!!!
Heinz: Και είναι δύσκολο;
- Ου... Άσε μη το ψάχνεις, θέλει πολύ δουλειά.
Heinz: Κι αυτό το γκάζι κάτω γιατί το πατάς, για να παίζεις πιο γρήγορα ε;
- Ναι ρε φίλε, ξέρεις βλέπω ε; (χασκογελάει ο wanna-be κάλοι-τέχνης).
Heinz: Εγώ μπορώ να μάθω;
- Άσε ρε φίλε, πούλα καλύτερα τις τυροπιτούλες. Μιλάμε για ζόρικα πράγματα εδώ. Ξέρεις πόση ταλαιπωρία έχω περάσει εγώ;
Heinz: Ναι ε; Ε μάλλον δεν θα τα καταφέρω, αλλά πάντα μ' άρεσε να βλέπω τους μουσικούς να παίζουν.
- Ναι ρε μεγάλε, αλλά ο καλλιτέχνης είναι άλλη ψυχή.
Heinz: Ναι ε;
- Ναι.
Heinz: Δηλαδή ο καλλιτέχνης, δεν κάνει να πουλάει τυρόπιτες;
- Τι λες ρε φίλε, δε γίνεται, θα σαλτάρει τελείως. Ο καλλιτέχνης είναι φύση ευγενική, εκφράζεται με το όργανό του, κατάλαβες; Άκου ...τυρόπιτες!!!!
Heinz: Να παίξω κι εγώ λίγο;
- Πως, πως, ορίστε, αλλά σιγά-σιγά ε, γιατί χαλάει!!!
Αρχίζει να χασκογελάει και σκουντάει τον διπλανό του.
Βαράω το κλαβιέ άτσαλα, γκλιν-γκλαν... Πετάγεται ο καλοι-τέχνης:
- Με το μαλακό φίλε ε; Δεν είναι τυρόπιτα το πιάνο.
Heinz: Να πατήσω λίγο το γκάζι;
- Ναι, αλλά κρατήσου, (γελάει ο τύπος). Κοίτα, παίξε κανά πεντάλεπτο, και μετά άστο μη ξεκουρδίσει.
Heinz: Οκ, ευχαριστώ.
Τα μαζεύει και πάει προς τα παρασκήνια.
Παίζω το Spain (το αγαπημένο μου του Chick Corea).
O ...καλλιτέχνης (που δεν έπαιζε τίποτα), παγώνει. Με κοιτάει βραχυκυκλωμένος και δεν μπορεί να συνδυάσει τις τυρόπιτες με τον Corea. Εγώ τον κοιτάω αθώα:
Heinz: Ρε φίλε, ωραίο πράμα το γκάζι, γκαζώνουν τα χέρια σου ε;
- ....ρεζίλι μ' έκανες ρε φίλε.
Heinz: Όχι ρε μεγάλε, αλλά μην κοιτάς αφ' υψηλού τους άλλους. Ποτέ δε ξέρεις ποιός ειν' αυτός που πουλάει τυρόπιτες.
- .... δίκιο έχεις ρε μεγάλε....
Ελπίζω να έμαθε κάτι και να είπε το σκηνικό και σ' άλλους. Αρκετές δικτατορίες ζούμε, δεν χρειαζόμαστε κι αυτή των κάλοι-τεχνών!!!
Στη εικόνα ο αγαπημένος μου καλλιτέχνης, ζωγράφισε τον εαυτό του.
Υ.Γ. Ξέρω τι σκέφτεστε ε; Ποτέ όμως δεν ισχυρίστηκα ότι είμαι καλός άνθρωπος!!!
Δευτέρα, Αυγούστου 07, 2006
Τι ακολουθεί;
Λοιπόν;
Η τελευταία ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Κυριακής, σε μια πλειάδα άρθρων, μεταξύ των οποίων κι εκείνα από τον ECONOMIST όσο και από τον David Ignatius της Washington Post, επιβεβαιώνει αυτό που λέει τούτο το blog επί μέρες: το Ισραήλ την πάτησε άσκημα.
Τα ίδια επιβεβαιώνει και η Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, σε άρθρα μεταξύ των οποίων και εκείνα δυο Ισραηλινών.
Και τώρα;
Οι Μανδραβέλης-Καρκαγιάννης, σε μιαν εκπληκτική εκδήλωση πνευματικής στειρότητας, ξαναγράφουν ό,τι ακριβώς έγραψαν και την προηγούμενη Κυριακή: το χαβά τους.
Βέβαια, για να είμαστε και δίκαιοι, ο Μανδραβέλλης είναι ευρηματικότερος του Καρκαγιάννη: του φταίνε τώρα τα ελληνικά ΜΜΕ (μάλλον οι συντάκτες των ελληνικών εφημερίδων βομβάρδισαν την Κανά, έτσι για νάχουν θέμα).
Αλλά το ερώτημα παραμένει: και τώρα;
Ένα πράγμα θα πω καθαρά, με όσες αντιδράσεις κι αν ξεσηκώσει απ' όλες τις πλευρές:
Το Ισραήλ, μου φαίνεται να βολεύεται εξαιρετικά με κάτι τέτοιο. Να το φυλάει η διεθνής κοινότητα από τον εξωτερικό εχθρό, για να μπορεί να ξεκαθαρίζει ησύχως τον "εσωτερικό εχθρό": τους Παλαιστίνιους.
Να λείπει. Θα το πω απλούστερα:
Δεν μπορεί το Ισραήλ (ή κάθε κράτος) να διεκδικεί το "δικαίωμά του στην ασφάλεια", όταν λειτουργεί σαν χασάπικο στο εσωτερικό του.
Γιατί, μη γελιόμαστε: η Παλαιστίνη γεννάει την οργή και το μίσος. Εκτός βέβαια κι αν δεχθούμε ότι, οι Άραβες είναι γενετικά μεταλλαγμένοι και έχουν το μίσος στο DNA τους.
Το Ισραήλ λοιπόν, το γνωρίζει καλά αυτό. Και θέλει "ασφάλεια στα σύνορα", για να μπορεί να επιβάλλει στους Παλαιστίνιους ό,τι τούρχεται και να δολοφονεί αδιακρίτως και κτηνωδώς.
Λένε πολλοί: μα, το ψήφισμα 1559 (τόσο νομίζω είναι...) του ΟΗΕ;
Αυτά είναι διακριτικές αναγνώσεις και σαν τέτοιες, καθιστούν όλους όσοι τις επικαλούνται αφερέγγυους υποκριτές.
Ή η διεθνής κοινότητα θα επιβάλλει ΟΛΑ τα ψηφίσματα για το Μεσανατολικό, ή ΟΧΙ.
Κι αν είναι να επιβληθούν "κάποια", γιατί να ξεκινήσουμε από το 1559;;
(πόσο μαλάκες μας θεωρούν ορισμένοι;)
Τα ΜΜΕ μιλάνε για 1.000.000 ανθρώπους που εγκατέλειψαν τον Λίβανο.
Για μικρότερο αριθμό Αλβανών του Κοσόβου, ισοπεδώθηκε το Βελιγράδι.
Το Τελ-Αβίβ, γιατί όχι;
Δεν θα συμφωνούσα σε κάτι τέτοιο, προφανώς (ούτε και για το Βελιγράδι συμφώνησα).
Αλλά, όχι και να τους φυλάμε για να μπορούν να εγκληματούν ησύχως!!!!
Άμα θέλουν να κάνουν τους θεόσταλτους φονιάδες, ας τα βγάλουν πέρα μόνοι τους με την οργή που δημιουργούν.
Κάποιοι θα πουν: κι η προστασία του λαού του Λιβάνου;
Αμέσως ν' απαντήσω: να κινητοποιηθούμε να σταματήσουν οι αποστολές οπλισμού στο Ισραήλ από Αμερική και Βρετανία, όπως έκαναν χτες Βρετανοί ακτιβιστές.
Ή, διαφορετικά,
Η τελευταία ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Κυριακής, σε μια πλειάδα άρθρων, μεταξύ των οποίων κι εκείνα από τον ECONOMIST όσο και από τον David Ignatius της Washington Post, επιβεβαιώνει αυτό που λέει τούτο το blog επί μέρες: το Ισραήλ την πάτησε άσκημα.
Τα ίδια επιβεβαιώνει και η Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, σε άρθρα μεταξύ των οποίων και εκείνα δυο Ισραηλινών.
- Η καταστροφή των δυνάμεων και των υποδομών της Χεζμπολλά ΔΕΝ επιτεύχθηκε.
- Ο περίπατος σε 2-7 μέρες μέχρι την Βηρυτό, έγινε κόλαση για ένα κομμάτι λίγων χιλιομέτρων.
- Η Χεζμπολλά κάνει (αν και ερασιτεχνικά λόγω χαμηλής τεχνολογίας) ό,τι και το Ισραήλ: Βομβαρδίζει όπου βρεί.
- Το Ισραήλ μαθαίνει ότι δεν μπορεί να είναι πλέον ο τσαμπουκάς της γειτονιάς.
Και τώρα;
Οι Μανδραβέλης-Καρκαγιάννης, σε μιαν εκπληκτική εκδήλωση πνευματικής στειρότητας, ξαναγράφουν ό,τι ακριβώς έγραψαν και την προηγούμενη Κυριακή: το χαβά τους.
Βέβαια, για να είμαστε και δίκαιοι, ο Μανδραβέλλης είναι ευρηματικότερος του Καρκαγιάννη: του φταίνε τώρα τα ελληνικά ΜΜΕ (μάλλον οι συντάκτες των ελληνικών εφημερίδων βομβάρδισαν την Κανά, έτσι για νάχουν θέμα).
Αλλά το ερώτημα παραμένει: και τώρα;
Ένα πράγμα θα πω καθαρά, με όσες αντιδράσεις κι αν ξεσηκώσει απ' όλες τις πλευρές:
ΟΧΙ στην ειρηνευτική δύναμη στο έδαφος του Λιβάνου.
Το Ισραήλ, μου φαίνεται να βολεύεται εξαιρετικά με κάτι τέτοιο. Να το φυλάει η διεθνής κοινότητα από τον εξωτερικό εχθρό, για να μπορεί να ξεκαθαρίζει ησύχως τον "εσωτερικό εχθρό": τους Παλαιστίνιους.
Να λείπει. Θα το πω απλούστερα:
Δεν μπορεί το Ισραήλ (ή κάθε κράτος) να διεκδικεί το "δικαίωμά του στην ασφάλεια", όταν λειτουργεί σαν χασάπικο στο εσωτερικό του.
Γιατί, μη γελιόμαστε: η Παλαιστίνη γεννάει την οργή και το μίσος. Εκτός βέβαια κι αν δεχθούμε ότι, οι Άραβες είναι γενετικά μεταλλαγμένοι και έχουν το μίσος στο DNA τους.
Το Ισραήλ λοιπόν, το γνωρίζει καλά αυτό. Και θέλει "ασφάλεια στα σύνορα", για να μπορεί να επιβάλλει στους Παλαιστίνιους ό,τι τούρχεται και να δολοφονεί αδιακρίτως και κτηνωδώς.
Λένε πολλοί: μα, το ψήφισμα 1559 (τόσο νομίζω είναι...) του ΟΗΕ;
Αυτά είναι διακριτικές αναγνώσεις και σαν τέτοιες, καθιστούν όλους όσοι τις επικαλούνται αφερέγγυους υποκριτές.
Ή η διεθνής κοινότητα θα επιβάλλει ΟΛΑ τα ψηφίσματα για το Μεσανατολικό, ή ΟΧΙ.
Κι αν είναι να επιβληθούν "κάποια", γιατί να ξεκινήσουμε από το 1559;;
(πόσο μαλάκες μας θεωρούν ορισμένοι;)
Τα ΜΜΕ μιλάνε για 1.000.000 ανθρώπους που εγκατέλειψαν τον Λίβανο.
Για μικρότερο αριθμό Αλβανών του Κοσόβου, ισοπεδώθηκε το Βελιγράδι.
Το Τελ-Αβίβ, γιατί όχι;
Δεν θα συμφωνούσα σε κάτι τέτοιο, προφανώς (ούτε και για το Βελιγράδι συμφώνησα).
Αλλά, όχι και να τους φυλάμε για να μπορούν να εγκληματούν ησύχως!!!!
Άμα θέλουν να κάνουν τους θεόσταλτους φονιάδες, ας τα βγάλουν πέρα μόνοι τους με την οργή που δημιουργούν.
Κάποιοι θα πουν: κι η προστασία του λαού του Λιβάνου;
Αμέσως ν' απαντήσω: να κινητοποιηθούμε να σταματήσουν οι αποστολές οπλισμού στο Ισραήλ από Αμερική και Βρετανία, όπως έκαναν χτες Βρετανοί ακτιβιστές.
Ή, διαφορετικά,
Ειρηνευτική δύναμη ΚΑΙ στα σύνορα με το Λίβανο,
ΚΑΙ στα σύνορα με τις Παλαιστινιακές περιοχές!!!
ΚΑΙ στα σύνορα με τις Παλαιστινιακές περιοχές!!!
Μια δύναμη με δικαίωμα εμπλοκής ("μπαμ! μπαμ! μπαμ!!") που:
- Θα φυλάει το Ισραήλ από τους "εχθρούς" του.
- Θα φυλάει τους Άραβες από την Ισραηλινή μισαλλοδοξία.
Δευτέρα, Ιουλίου 31, 2006
Και τώρα;
Όταν γράφηκαν μερικές εκτιμήσεις για το τι πετυχαίνει το Ισραήλ με τη συμπεριφορά του, κάποιοι κάγχασαν: "αναλύσεις καφενείου", "προπαγάνδα" και άλλα ευτράπελα...
Φάνηκε ότι μερικοί είχαν καημό σε τούτη την μάχη, να νικήσουν οι δυνάμεις "του πολιτισμού και της δημοκρατίας" (a.k.a. Ισραήλ), εκείνες "του φονταμενταλισμού και της φανατικότητας".
Απολογισμός της ημέρας:
Κοινώς: τάκανε σκατά.
Θα δούμε πράγματα τρομερά φοβάμαι, σε βάρος των αμάχων και του Ισραήλ και νομίζω ότι η Χεζμπολά εκεί ΔΕΝ θα ανακατευθεί. Φανατικότερες οργανώσεις θα αναλάβουν πια αυτές τις δουλειές...
Κάποτε δεν ήθελαν την PLO και τους έλεγαν τρομοκράτες.
Έτσι, γεννήθηκε η Χαμάς κι Χεζμπολά.
Μετά μίλαγαν με την PLO, αλλά δεν μίλαγαν με την Χαμάς και την Χεζμπολά.
Τώρα θα μιλήσουν με την Χαμάς και την Χεζμπολά.
Αλλά ήδη, έχουν πετύχει να γεννηθούν κι άλλοι...
Φάνηκε ότι μερικοί είχαν καημό σε τούτη την μάχη, να νικήσουν οι δυνάμεις "του πολιτισμού και της δημοκρατίας" (a.k.a. Ισραήλ), εκείνες "του φονταμενταλισμού και της φανατικότητας".
Απολογισμός της ημέρας:
- Ο Γάλλος υπουργός των Εξωτερικών, δήλωσε ότι το Ιράν είναι μια μεγάλη και σπουδαία χώρα και δύναμη σταθερότητας στην περιοχή. Μπας κι είναι φανατικός φονταμενταλιστής;
- Ο πρωθυπουργός του Λιβάνου, ευχαρίστησε την Χεζμπολά "ότι διασώζει την αξιοπρέπεια του Λιβάνου", ενώ καθηγητής Κοινωνιολογίας του πανεπιστημίου της Βηρυτού, δήλωσε σε ελληνικό κανάλι ότι "σ' αυτόν τον πόλεμο, είμαστε όλοι Χεζμπολά". Λεπτομέρεια: ο καθηγητής είναι Μαρωνίτης (χριστιανός).
- Η ελληνική κρατική τηλεόραση, σε αλλεπάλληλες ανταποκρίσεις και σχόλια επεσήμανε την "αδυναμία του Ισραήλ να καταγάγει νίκες επί της Χεζμπολά, ενώ δεν είχε εκτιμήσει σωστά τις δυνάμεις της", ενώ ο Π. Χαρίτος τόνισε ότι "ουδέποτε κατάφεραν οι Ισραηλινοί να μπουν στο Bint Jbell".
- Οι Αμερικάνοι, στο ψήφισμα που προωθούν στον ΟΗΕ, μέχρι στιγμής, φαίνεται να αφήνουν στην άκρη το αίτημα του αφοπλισμού της Χεζμπολά.
- Έκανε τη Χεζμπολά εκπρόσωπο του Λιβάνου.
- Πιέζει σε σύμπραξη Σιιτών και Σουνιτών σε όλα τα μέτωπα.
- Υποχρέωσε την Αμερική να δεχθεί την πραγματικότητα της Χεζμπολά.
- Ενεργοποίησε την Γαλλία και την Ρωσία.
Κοινώς: τάκανε σκατά.
Θα δούμε πράγματα τρομερά φοβάμαι, σε βάρος των αμάχων και του Ισραήλ και νομίζω ότι η Χεζμπολά εκεί ΔΕΝ θα ανακατευθεί. Φανατικότερες οργανώσεις θα αναλάβουν πια αυτές τις δουλειές...
Κάποτε δεν ήθελαν την PLO και τους έλεγαν τρομοκράτες.
Έτσι, γεννήθηκε η Χαμάς κι Χεζμπολά.
Μετά μίλαγαν με την PLO, αλλά δεν μίλαγαν με την Χαμάς και την Χεζμπολά.
Τώρα θα μιλήσουν με την Χαμάς και την Χεζμπολά.
Αλλά ήδη, έχουν πετύχει να γεννηθούν κι άλλοι...
Σάββατο, Ιουλίου 29, 2006
XOR? Όχι ευχαριστώ!!!
Η πύλη XOR, αποτελεί βασικό δομικό στοιχείο στον σχεδιασμό κυκλωμάτων.
Για τους (ευτυχείς) αμύητους, είναι το εξής:
Μια λογική πύλη, που έχει (τουλάχιστον) δυο εισόδους και μια έξοδο.
Οι πύλες αυτές, είναι - ας πούμε - διακόπτες.
Έχουν εισόδους και μια μόνο έξοδο, που ενεργοποιείται ή όχι, ανάλογα με τις εισόδους.
Π.χ., μια πύλη AND, με δυο εισόδους A και B, και μια έξοδο C (που τη συμβολίζουμε "A and B"), δίνει σήμα (δηλαδή έχει τιμή 1 ή true, που είναι ταυτόσημο), αν και μόνο αν, δέχεται σήμα και στην Α και στην Β, δηλαδή ταυτόχρονα και στις δυο εισόδους της.
Η λειτουργία τους, περιγράφεται συχνά με έναν πίνακα αλήθειας.
Εδώ είναι ο πίνακας αλήθειας, μιας πύλης AND.
Μια πύλη AND, σημαίνει το εξής: κάτι συμβαίνει μόνο αν δυο άλλα συμβούν ταυτόχρονα.Μια πύλη XOR, έχει τον παρακάτω πίνακα αλήθειας.
Δηλαδή, κάτι συμβαίνει μόνο αν, δυο γεγονότα δεν συμπέσουν, αλλά συμβεί μόνο το ένα (όποιο νάναι) από τα δυο. Αλλιώς: ή το ένα, ή το άλλο, αλλά ποτέ και τα δυο μαζί.Ωραίαααααα ....και τώρα που λύσαμε τα βασικά (απέξω -απέξω) ενός φρικαλέου μαθήματος που λέγεται "ψηφιακή σχεδίαση", πάμε στο θέμα μας, κρατώντας το εξής:
ή το ένα, ή το άλλο, αλλά ποτέ και τα δυο μαζί
Πολλοί, μα πάρα πολλοί, φαίνεται να θεωρούν ότι οι άνθρωποι, είναι πύλες XOR.
Αυτό καταρχήν, είναι κατανοητό. Μπορούμε να θεωρήσουμε έναν άνθρωπο, σαν μια μηχανή διακρίσεων: γύρω μας υπάρχει ένας κόσμος, που παράγεται από τη δική μας δυνατότητα διακρίσεων. Διακρίνω το χρωματικό φάσμα στις περιορισμένες μου δυνατότητες, το ίδιο το ακουστικό φάσμα κι άλλα, και δομώ έτσι μια κοσμολογία, που είναι δικό μου δημιούργημα: είμαι ο Θεός του κόσμου που ζω (η θέα είναι δική μου επινόηση).
Κάθε φορά λοιπόν, που κάνω μια διάκριση (δηλαδή πάντα), κάνω ταυτόχρονα μιαν επιλογή. Επιλέγω να δω αυτό κι όχι το άλλο, και επιπλέον: επιλέγω να το δω, επιλέγοντας έτσι να μην επιλέξω να μην το δω. Αυτό το λέμε συνήθως κυκλική ανατροφοδοτούμενη διεργασία, κι έχει μια βασική υπόσταση: εμένα.
Η βασική διάκριση, βάσει της οποίας παράγω κάθε άλλη, είναι η διάκριση "εγώ - αυτό" (αλλιώς "Thou - I", "ego - alter" κλπ.). Άρα, καταρχήν διακρίνω εμένα και προσδιορίζομαι απέναντι στο μη συναφές (προς εμένα).
Πιο απλά: συνεχώς επαναλαμβάνω την ταυτότητά μου, επισφραγίζω ότι υπάρχω. Αν δεν υπάρχω, κάθε άλλο χάνεται.
Όπως έχει αποδειχθεί όμως και πειραματικά, η μηχανή διακρίσεων "άνθρωπος", δουλεύει αναπόφευκτα και ανάποδα: αν το "άλλο" δεν υφίσταται, εγώ χάνομαι.
Σε πειράματα με ανθρώπους που κλείστηκαν σε θαλάμους αισθητηριακής απομόνωσης, αποδείχθηκε ότι η απουσία ερεθισμάτων (διακρίσεων) προκαλούσε γρήγορα άγχος, παραισθήσεις, παραλήρημα, απώλεια της αίσθησης του χρόνου και απώλεια συνείδησης.
Άρα εγώ, αν δεν υπάρχει "άλλο", καταρρέω.
Καλά ως εδώ...
Κάνουμε λοιπόν επιλογές και διακρίσεις και μάλιστα υποχρεωτικά.
Η λογική XOR λέγεται και αποκλειστική διάζευξη.
Ε λοιπόν, ισχυρίζομαι ότι όχι μόνον δεν ισχύει στους ανθρώπους η αποκλειστική διάζευξη, αλλά κι ότι είναι αδύνατον να ισχύσει.
Αν κάθε φορά που κάνω μιαν επιλογή Α, αποκλείω δια παντός την επιλογή όχι-Α, πολύ γρήγορα το σύνολο των διαθέσιμων επιλογών μου μειώνεται. Το σύνολο των πιθανών επιλογών μου το λέμε συχνά ενδεχομενικότητα (contingency). Μάλιστα, το λέμε διπλή ενδεχομενικότητα (double contingency). Γιατί, μπορώ να κάνω κάποιες επιλογές, αλλά γνωρίζοντας ότι και το "άλλο" μπορεί το ίδιο, μειώνω τις επιλογές μου έτσι ώστε να προσαρμοστώ στη σχέση με το "άλλο". Την διαδικασία μείωσης των επιλογών, τη λέμε αναστοχαστική [γερμαν. reflexiv], κι είναι βέβαια μια διαδικασία που εξαρτάται μόνο από εμένα (εγώ επιλέγω τελικά).
Αλλά, υπάρχει πάντα η δυνατότητα να θυμηθώ "σε ποιά γωνιά έστριψα". Μάλιστα, φέρω μαζί μου πάντα την επίγνωση εκείνης της "στροφής" (επιλογή). Άρα, συνεχίζω να διακρίνω το ενδεχόμενο που δεν επέλεξα (ή κάποιο ανάλογό του).
Έτσι, πετυχαίνω (αν μπορώ) να κρατάω μια υψηλή ενδεχομενικότητα που μάλιστα την αντιλαμβάνομαι σαν δικό μου βαθμό ελευθερίας. Και διατηρώ τη δυνατότητα της αλλαγής.
Κι όχι τυχαία, το "άλλο", αντιλαμβάνεται την δική μου ενδεχομενικότητα σαν απειλή και συχνά την χαρακτηρίζει ως παράδοξο. Εκτός δηλαδή των δοξασιών. Αλλά ποιών δοξασιών; Των δικών του ασφαλώς.
Έτσι, σε ό,τι αφορά τους ανθρώπους, η λογική ή το ένα, ή το άλλο, αλλά ποτέ και τα δυο μαζί, σαν τακτική αποκλειστικής διάζευξης καταρρέει. Κι ευτυχώς δηλαδή, αλλιώς θα καταρρέαμε οι ίδιοι, αν κάθε στιγμή πετάγαμε στον Καιάδα ενδεχόμενα. Στην πραγματικότητα, κουβαλάμε μαζί μας συνεχώς ένα σακί με ενδεχόμενα, που αλλάζουν, μεταμορφώνονται, αλλά ποτέ δεν χάνονται τελεσίδικα:
Τι σημαίνουν αυτά;
Πολλοί, μα πάρα πολλοί, φαίνεται να θεωρούν ότι οι άνθρωποι, είναι πύλες XOR.
Αυτό καταρχήν, είναι κατανοητό. Μπορούμε να θεωρήσουμε έναν άνθρωπο, σαν μια μηχανή διακρίσεων: γύρω μας υπάρχει ένας κόσμος, που παράγεται από τη δική μας δυνατότητα διακρίσεων. Διακρίνω το χρωματικό φάσμα στις περιορισμένες μου δυνατότητες, το ίδιο το ακουστικό φάσμα κι άλλα, και δομώ έτσι μια κοσμολογία, που είναι δικό μου δημιούργημα: είμαι ο Θεός του κόσμου που ζω (η θέα είναι δική μου επινόηση).
Κάθε φορά λοιπόν, που κάνω μια διάκριση (δηλαδή πάντα), κάνω ταυτόχρονα μιαν επιλογή. Επιλέγω να δω αυτό κι όχι το άλλο, και επιπλέον: επιλέγω να το δω, επιλέγοντας έτσι να μην επιλέξω να μην το δω. Αυτό το λέμε συνήθως κυκλική ανατροφοδοτούμενη διεργασία, κι έχει μια βασική υπόσταση: εμένα.
Η βασική διάκριση, βάσει της οποίας παράγω κάθε άλλη, είναι η διάκριση "εγώ - αυτό" (αλλιώς "Thou - I", "ego - alter" κλπ.). Άρα, καταρχήν διακρίνω εμένα και προσδιορίζομαι απέναντι στο μη συναφές (προς εμένα).
Πιο απλά: συνεχώς επαναλαμβάνω την ταυτότητά μου, επισφραγίζω ότι υπάρχω. Αν δεν υπάρχω, κάθε άλλο χάνεται.
Όπως έχει αποδειχθεί όμως και πειραματικά, η μηχανή διακρίσεων "άνθρωπος", δουλεύει αναπόφευκτα και ανάποδα: αν το "άλλο" δεν υφίσταται, εγώ χάνομαι.
Σε πειράματα με ανθρώπους που κλείστηκαν σε θαλάμους αισθητηριακής απομόνωσης, αποδείχθηκε ότι η απουσία ερεθισμάτων (διακρίσεων) προκαλούσε γρήγορα άγχος, παραισθήσεις, παραλήρημα, απώλεια της αίσθησης του χρόνου και απώλεια συνείδησης.
Άρα εγώ, αν δεν υπάρχει "άλλο", καταρρέω.
Καλά ως εδώ...
Κάνουμε λοιπόν επιλογές και διακρίσεις και μάλιστα υποχρεωτικά.
Η λογική XOR λέγεται και αποκλειστική διάζευξη.
Ε λοιπόν, ισχυρίζομαι ότι όχι μόνον δεν ισχύει στους ανθρώπους η αποκλειστική διάζευξη, αλλά κι ότι είναι αδύνατον να ισχύσει.
Αν κάθε φορά που κάνω μιαν επιλογή Α, αποκλείω δια παντός την επιλογή όχι-Α, πολύ γρήγορα το σύνολο των διαθέσιμων επιλογών μου μειώνεται. Το σύνολο των πιθανών επιλογών μου το λέμε συχνά ενδεχομενικότητα (contingency). Μάλιστα, το λέμε διπλή ενδεχομενικότητα (double contingency). Γιατί, μπορώ να κάνω κάποιες επιλογές, αλλά γνωρίζοντας ότι και το "άλλο" μπορεί το ίδιο, μειώνω τις επιλογές μου έτσι ώστε να προσαρμοστώ στη σχέση με το "άλλο". Την διαδικασία μείωσης των επιλογών, τη λέμε αναστοχαστική [γερμαν. reflexiv], κι είναι βέβαια μια διαδικασία που εξαρτάται μόνο από εμένα (εγώ επιλέγω τελικά).
Αλλά, υπάρχει πάντα η δυνατότητα να θυμηθώ "σε ποιά γωνιά έστριψα". Μάλιστα, φέρω μαζί μου πάντα την επίγνωση εκείνης της "στροφής" (επιλογή). Άρα, συνεχίζω να διακρίνω το ενδεχόμενο που δεν επέλεξα (ή κάποιο ανάλογό του).
Έτσι, πετυχαίνω (αν μπορώ) να κρατάω μια υψηλή ενδεχομενικότητα που μάλιστα την αντιλαμβάνομαι σαν δικό μου βαθμό ελευθερίας. Και διατηρώ τη δυνατότητα της αλλαγής.
Κι όχι τυχαία, το "άλλο", αντιλαμβάνεται την δική μου ενδεχομενικότητα σαν απειλή και συχνά την χαρακτηρίζει ως παράδοξο. Εκτός δηλαδή των δοξασιών. Αλλά ποιών δοξασιών; Των δικών του ασφαλώς.
Έτσι, σε ό,τι αφορά τους ανθρώπους, η λογική ή το ένα, ή το άλλο, αλλά ποτέ και τα δυο μαζί, σαν τακτική αποκλειστικής διάζευξης καταρρέει. Κι ευτυχώς δηλαδή, αλλιώς θα καταρρέαμε οι ίδιοι, αν κάθε στιγμή πετάγαμε στον Καιάδα ενδεχόμενα. Στην πραγματικότητα, κουβαλάμε μαζί μας συνεχώς ένα σακί με ενδεχόμενα, που αλλάζουν, μεταμορφώνονται, αλλά ποτέ δεν χάνονται τελεσίδικα:
Act always so as to increase the number of choices [Heinz von Foerster]
Τι σημαίνουν αυτά;
- Ότι μπορώ να νοιώθω Έλληνας και πολίτης του κόσμου, ταυτόχρονα.
- Ότι μπορώ να σιχαίνομαι την αμερικάνικη πολιτική και να με συγκινεί το αμερικάνικο όνειρο, ταυτόχρονα.
- Ότι μπορώ να είμαι ορθόδοξος και μαρξιστής, ταυτόχρονα.
- Ότι μπορώ να εξασκώ το shopping therapy και να το κριτικάρω, ταυτόχρονα.
- Ότι μπορώ να διαφωνώ άγρια με τον ΧΥΖ και να τον σέβομαι, ταυτόχρονα.
- Ότι μπορώ να υποστηρίζω το δίκιο των Αράβων και να μην διανοούμαι καν να ζήσω στην κοινωνία τους, ταυτόχρονα.
Ότι δεν είμαι πύλη XOR, τελεσίδικα.
Υ.Γ. Όλοι οι ισχυρισμοί, είναι απολύτως τεκμηριωμένοι βιβλιογραφικά. Αν κάποιοι επιθυμούν την βιβλιογραφία, ευχαρίστως θα την παραθέσω.<
Παρασκευή, Ιουλίου 28, 2006
Israel quo vadis?
Ας προσπαθήσουμε (αν θέλετε) σ' αυτό το post, να ακουμπήσουμε στην άκρη την ηθική μας.
Δηλαδή:
- Δε μας νοιάζει ποιοί και πόσοι πεθαίνουν.
- Δε μας νοιάζει ποιός έχει δίκιο.
- Δεν έχουμε κανένα συναίσθημα.
Άκουσα χτες στην τηλεόραση και έμεινα εμβρόντητος, ότι οι Ισραηλινές δυνάμεις καθηλώθηκαν στο Bint Jbell μέσα στο Λίβανο. Επιβεβαίωσα την είδηση σήμερα, από το BBC.
E, δεν είμαστε καλά!!!!
(δεν χάρηκες Heinz; Χάρηκα - δεν είναι αυτό το θέμα μας, θυμηθείτε!!)
Τι σημαίνει αυτό;
Σημαίνει ασφαλώς ότι, το Ισραήλ, έκανε κακή εκτίμηση των δυνάμεων της Χεζμπολά. Αλλά, μετά από 24 χρόνια ύπαρξης και δράσης της Χεζμπολά, είναι δυνατόν η Μοσάντ (η μυστική υπηρεσία του Ισραήλ) να την πάτησε έτσι;
Βέβαια, η Χεζμπολά μπορεί να δρα στα κρυφά. Ναι, αλλά γι' αυτό έχουμε τις υπηρεσίες πληροφοριών. Αλλιώς μας έφταναν και τα ειδησεογραφικά πρακτορεία.
Και, η Μοσάντ, θεωρείται μύθος στην πιάτσα. Με σχεδόν υπερφυσικές δυνατότητες.
Πούντες λοιπόν;;;
Γιατί, ο Λίβανος, είναι δίπλα, κολλητά στο Ισραήλ. Δεν είναι ας πούμε Αμερική - Ιράκ, που έγινε ο τάφος της CIA.
Ας σημειωθούν εδώ και τα εξής:
- Το Ισραήλ χτυπάει με βόμβες διασποράς, βόμβες φωσφόρου και χημικά. Αυτό σημαίνει ότι, το Ισραήλ δεν έχει καθορισμένους στόχους. Με δυο λόγια, δεν ξέρει που να χτυπήσει.
- Κατά συνέπεια, το Ισραήλ χτυπάει - κυρίως - αμάχους. Σήμερα χτύπησε δυο φάλαγγες με πρόσφυγες, φάρμακα και δημοσιογράφους που έφεραν τα καθορισμένα διακριτικά και είχαν άδεια από τις Ισραηλινές δυνάμεις να κινηθούν. Χτυπάει επίσης νοσοκομεία κι ό,τι άλλο χαρακτηρίζεται έγκλημα πολέμου. Γιατί να το κάνει αυτό; Θέλει το Ισραήλ (που εκμεταλλεύεται με χυδαίο τρόπο τους νεκρούς του Ολοκαυτώματος) την κοινή γνώμη εναντίον του; Δεν το πιστεύω. Νομίζω ότι απλώς, δείχνει την ανικανότητά του, να φέρει σε πέρας μια τακτική επιχείρηση.
- Η Χεζμπολά χρησιμοποιεί όπλα που το Ισραήλ δεν γνώριζε ότι έχει στην κατοχή της. Σήμερα χτύπησε με πύραυλο μέσου βεληνεκούς, βαθιά στο Ισραήλ κι έπεσε πανικός σε όλους. Αν το Ισραήλ είχε πληροφόρηση, έπρεπε λογικά νάχε στήσει την αντιπυραυλική προστασία του (όπως στον πρώτο πόλεμο του Κόλπου που λειτουργούσε συστοιχίες Patriot). Άρα, κι εδώ πληροφοριακό χάος.
- Το Ισραήλ έχει καλέσει εφέδρους στα όπλα. Κάτι αρνητικό για την εσωτερική πολιτική του.
- Το Ισραήλ ζητά να αγοράσει τώρα βόμβες από τις ΗΠΑ. Άρα έχει καταναλώσει τα λεγόμενα "πυρομαχικά 15 ημερών θεάτρου επιχειρήσεων", με ατελέσφορο τρόπο, και πολύ περισσότερα απ' αυτά: δεν έχει εφεδρείες πυρομαχικών και ψάχνεται.
- Οι Αμερικανοί, βλέποντας ότι δεν τους στηρίζουν ούτε οι Βρετανοί, χαρακτήρισαν "εξωφρενική" τη θέση του Ισραήλ, ότι το στηρίζουν σ' αυτές τις επιχειρήσεις. Άρα, ούτε κι εδώ είχε προνοήσει το Ισραήλ να προλειάνει το έδαφος.
Κάποιες πιθανές εξηγήσεις:
- Το Ισραήλ έχει ανοιχτεί σε δυο μέτωπα: Παλαιστίνη και Λίβανο. Ναι, αλλά, υποτίθεται ότι οι Ισραηλινές δυνάμεις είναι πανέτοιμες να αντιμετωπίσουν ταυτόχρονη επίθεση από τους Παλαιστίνιους, το Λίβανο, την Συρία, την Ιορδανία και την Αίγυπτο. Που είναι η ετοιμότητά τους;;
- Το Ισραήλ μάχεται σαν λεοντάρι στη γωνία (η θέση του ΝΔ) για να επιβιώσει. Λεοντάρι ναι. Αλλά λεοντάρι με IQ φυκιού; Μπορούσε να κερδίσει χρόνο, να το τραινάρει, να προσπαθήσει να οργανωθεί, και μετά να επιτεθεί. Αλλά δεν τόκανε. Ηλιθιότητα; Δεν το νομίζω.
- Το Ισραήλ σύρθηκε σ' αυτές τις επιχειρήσεις από το Ιράν που συντόνισαν τη δράση Χεζμπολά - Χαμάς για να το προκαλέσουν και να το παρασύρουν. Ναι, αλλά, η Μοσάντ τι έκανε; Και οι πολιτικοί του Ισραήλ τι είναι; Τσαμπουκαλεμένοι πιτσιρικάδες που τους βγάζεις τη γλώσσα κι ορμάνε;;
- Η νέα κυβέρνηση του Ισραήλ, έχει ανάγκη να δείξει ότι μπορεί να στηρίξει την πολιτική των προκατόχων της και καλύτερα ακόμα. Πριν καν να ενημερωθεί, αποφάσισε να τρίξει τα δόντια στους ενθρούς.
Αλλά τι πειράζει;;
Πειράζει στο εξής:
Αν είναι έτσι τα πράγματα, αυξάνουν δραματικά οι πιθανότητες να αντιδράσει η Συρία και να επιτεθεί στο Ισραήλ. Και μετά, θα γίνει γενική σύρραξη στην οποία, ή θα εμπλακούν ενεργά οι Αμερικανοί, ή θα χαθεί το Ισραήλ από το χάρτη. Γιατί, αν η Συρία εμπλακεί και φανεί ότι αντιμετωπίζει το Ισραήλ ισότιμα, τότε μπαίνουν στο παιχνίδι και η Ιορδανία και η Αίγυπτος.
Αν πάλι εμπλακούν ενεργά οι Αμερικάνοι, μέσω του ΝΑΤΟ, τότε θα μπλέξει όλη η Ευρώπη στο πρόβλημα της Μέσης Ανατολής και τότε είναι που η τρομοκρατία θα εξαπλωθεί παντού.
Μην ξεχνάμε ότι, το Ιράν ΔΕΝ είναι αστείο και τα οπλικά του συστήματα είναι σύγχρονα. Δεν είναι Ιράκ, ούτε Συρία. Και μπορεί να αποφασίσει να εμπλακεί σε οποιαδήποτε φάση.
Αυτάααα.....
Πέμπτη, Ιουλίου 27, 2006
Η εξάπλωση της Δημοκρατίας
Επειδή έχουμε αρχίσει να χάνουμε το μέτρο, και να μην γνωρίζουμε τι σημαίνει νομιμότητα... Επειδή μια σειρά από σχολιαστές γύρω μας, τονίζουν ότι αυτά είναι τα "κακά του πολέμου"...
Επειδή ο πόλεμος από παλιά είχε κανόνες συμπεριφοράς μέσα σε όλη του την αγριότητα...
Λέω να δούμε:
Οι ενέργειες του Ισραήλ, εμπίπτουν στην περίπτωση των "πολεμικών πράξεων" ή των "εγκλημάτων πολέμου";
Γιατί, η γλώσσα μας (άρα κι η σκέψη μας), παρά έχει γίνει εύκαμπτη και πλαστική...
Σαν κανόνα, θα χρησιμοποιήσω τις συνθήκες της Γενεύης.
1. Area bombardments and other indiscriminate attacks are forbidden. If it becomes apparent that an objective is not a military one, or if an attack is expected to cause incidental loss of civilian life, injury to civilians or damage to civilian objects then the attack must be canceled or suspended. (Protocol I, Art. 57, Sec. 2b)
An indiscriminate attack affecting the civilian population or civilian objects and resulting in excessive loss of life, injury to civilians or damage to civilian objects is a grave breach of the Geneva Conventions. (Protocol I, Art. 85, Sec. 3)
Η έκφραση "grave breach", εξηγείται από το κείμενο της συνθήκης:
[Grave breaches of the Conventions and Protocols are war crimes.]
Καταφανώς, ο συστηματικός βομβαρδισμός του νοτίου Λιβάνου και ειδικά της Βυρητού, συνιστά έγκλημα πολέμου.
2. Transports of wounded and sick or of medical equipment must be respected and protected in the same way as mobile medical units. (Convention I, Art. 35)
Σε όλες τις περιπτώσεις που το Ισραήλ χτύπησε οχήματα του Ερυθρού Σταυρού ή της Ερυθράς Ημισελήνου ή ακόμα και του στρατιωτικού υγειονομικού, παραβίασε την σχετική πρόνοια και διάπραξε έγκλημα πολέμου.
3. Parties to a conflict must respect children, provide them with any care or aid they require, and protect them from any form of indecent assault (Protocol I, Art. 77, Sec. 1).
Children under 15 must not participate in hostilities and must not be recruited into the armed forces. (Protocol I, Art. 77, Sec. 2; Protocol II, Art. 4, Sec. 3C)
Η επίθεση με θύματα παιδιά, είναι αναμφισβήτητα έγκλημα πολέμου, πολύ περισσότερο όταν είναι επαναλαμβανόμενη.
Η εμπλοκή παιδιών (υπογράφουν βόμβες) μπορεί να θεωρηθεί παραβίαση των συνθηκών.Μπορώ βέβαια να συνεχίσω. Αλλά δεν έχει νόημα. Στις ίδιες παραβιάσεις φαίνεται να έχουν υποπέσει και οι Αμερικανοί στο Ιράκ και τη Σερβία, οι Σέρβοι και οι Αλβανοί στο Κόσοβο, κλπ.
Αυτό που έχει σημασία εδώ είναι, διάφοροι τύπου guerrero (συμπαθέστατος κατά τα άλλα) να μην επιχειρηματολογούν σαν χασάπηδες σε σφαγείο, με την λογική ότι "έτσι είναι ο πόλεμος").
Σημειώνω εδώ ότι οι ναζί, πέρα από το εγκληματικό Ολοκαύτωμα (που νόμιζαν ότι δεν τους βλέπουν), εκεί που τους έβλεπαν, στα στρατόπεδα αιχμαλώτων δηλαδή, σέβονταν - σε γενικές γραμμές - τις συνθήκες. Υπήρξαν και εξαιρέσεις για τις οποίες οι υπεύθυνοι καταδικάστηκαν. Και σε ό,τι αφορούσε τους Ρώσους αιχμαλώτους, το γεγονός ότι η Ρωσία δεν είχε υπογράψει τις συνθήκες, λειτούργησε φρικτά.
Υ.Γ. Στη φωτό, φαίνεται μια βόμβα φωσφόρου σε δράση. Μια τέτοια βόμβα (ή χειροβομβίδα που έχω δει με τα μάτια μου), σκάει σαν συντριβάνι με φλεγόμενα κομμάτια φωσφόρου που έχουν την εξής ιδιότητα: κολλάνε στη σάρκα και δεν φεύγουν με τίποτα, δεν σβήνουν ούτε με νερό, και καίνε μέχρι το κόκκαλο, όπου βέβαια πια ο φώσφορος έχει εξαντληθεί.
Η διεθνής κοινότητα κατήγγειλε χτες το ισραήλ για ρίψη τέτοιων βομβών σε κατοικημένες περιοχές της Βηρυτού. Είναι κι αυτός, ένας τρόπος εξάπλωσης της Δημοκρατίας....
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
