Σεπτέμβρης...

Τα καλοκαίρια μου, δεμένα μ' ένα κυκλαδίτικο χωριό...
Διακοπές ατέλειωτες, αυτό που βασικά θυμάμαι, είναι ράθυμα μεσημέρια, σε ένα κομπολόι 70-80 ημερών· από τα τέλη του Ιούνη, μέχρι τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη.
Σαγιονάρες στο χρώμα της μουστάρδας· άντεχαν ακριβώς ένα καλοκαίρι.
Γαλλικά τσιγάρα με μαύρο καπνό και άρωμα βαρύ.

Εφηβεία και τα πρώτα χρόνια σαν άντρας - λέμε τώρα...
Ο Σεπτέμβρης ερχόταν πάντα με τον λυγμό του αποχωρισμού. Ούτε θυμάμαι πια από πόσα χείλια άκουσα τον λυγμό αυτό...
Θυμάμαι την barwoman που την έβλεπα τα καλοκαίρια στο κυκλαδίτικο χωριό και τον χειμώνα στο DaDa στα Εξάρχεια. Μελαχροινή, μαυροντυμένη, με χαμόγελο "ξέρω εγώ..." και "manhattan, μπα, το ποτό της Merilyn, το ξέρεις;". Το ήξερα, μου τόχε πει και το περασμένο και το προπερασμένο καλοκαίρι, και κάθε καλοκαίρι στη σειρά... Και κάθε φορά χαμογελούσα και κούναγα το κεφάλι μου...

Θυμάμαι νάμαι πάντα ερωτευμένος. Τι ήταν κι αυτό...
Από το πλοίο - πούκανε 6 ώρες να φτάσει στο νησί - ένοιωθα σαν να βγαίνω από μια μακρυά χειμωνιάτικη νάρκη. Βρισκόμουν μέσα σε ώρες μεταλλαγμένος, να βλέπω τις γυναίκες μ' άλλο μάτι· μάλλον να τις βλέπω ξανά, μετά από μήνες και μήνες. Ένας χειμώνας με διάβασμα και μουσική, ένα καλοκαίρι με σκέτη ζωή.

Έρωτες άδολοι και ρομαντικοί.

Θυμάμαι την παραλία, είμασταν αγκαλιά και μιλάγαμε - μόνο μιλάγαμε - κι η υγρασία είχε ποτίσει τα ρούχα μας. Και ξαφνικά, είδα το πιο περίεργο φαινόμενο: μια τεράστια γραμμή σε βαθύ μωβ στον ορίζοντα. Σταματήσαμε να μιλάμε και μείναμε να κοιτάζουμε ατέλειωτα. Ποτέ πριν δεν είχα δει την ανατολή...

Θυμάμαι την κοπέλα που φίλησα την ώρα που είμασταν σε 5 μέτρα βάθος. Ανεβήκαμε στο φως, χαμογελώντας ντροπαλά και κοιταζόμασταν στα μάτια...

Θυμάμαι νύχτα και το bar να κλείνει· και "έλα ρε μεγάλε, δώσε μας ένα ποτό ακόμα". Και παίρναμε τα ποτά, και καθόμασταν στα τυλιγμένα δίχτυα, μέχρι να φύγουμε αγκαλιασμένοι, αφήνοντας τα ποτήρια άδεια, στα ασβεστωμένα σκαλάκια της εισόδου.

Τόσες γυναίκες... Δεν θυμάμαι τα ονόματά τους, μόνο ελάχιστα... Θυμάμαι όλα τα πρόσωπα, όλα τα χείλια· αλλά δεν θυμάμαι ονόματα.
Θυμάμαι νύχτες στα πλακόστρωτα δρομάκια, αγκαλιάσματα στα σκοτεινά. Κάθε φορά ερωτευόμουν δυνατά (σιχαινόμουν τα "καμάκια"). Εκεί έμαθα πως, αν ερωτευτείς με την καρδιά σου, θα σ' ερωτευτούν το ίδιο.

Τόσοι έρωτες καταδικασμένοι να πεθάνουν στον ερχομό του Σεπτέμβρη. Και τόσοι Σεπτέμβρηδες με λυγμούς. Καμμιά τους δεν κατάφερα να παρηγορήσω. Κι ένιωθα κάθε μια τους να παίρνει ένα κομμάτι μου, και να χάνω τον εαυτό μου μέσα σε ράθυμα, νωχελικά, ερωτευμένα καλοκαίρια...

Κι ένα διάχυτο ερωτικό κλίμα. Μια κατάσταση που σταδιακά σε οδηγούσε σε απόσχιση από την σεμνοτυφία. Κοίταζες δηλαδή το ερωτικό γύρω σου, αλλά δεν το έβλεπες πλέον.
Παίζανε ρόλο βέβαια κι οι παραλίες με τους γυμνιστές· δηλαδή, σχεδόν κάθε παραλία. Ο γυμνισμός ήταν τόσο κοινός τόπος που - πράγματι - ξεχνούσες ότι ήσουν γυμνός.
Κι άμα σ' έπαιρνε ο ύπνος μπρούμυτα στην άμμο (αν ήσουν άντρας) και ξυπνούσες σε ...περίεργη κατάσταση, το πράγμα ήταν ζόρικο· πως να σηκωθείς στην παραλία, που φοβόσουν μη σε πάρουν για ...μπανιστηριτζή; Και καθόσουν μπρούμυτα, και δώστου να σε καίει ο ήλιος και να μη μπορείς να κάνεις τίποτα και να βλαστημάς το θεό που δεν σ' έκανε γυναίκα, να μην είσαι τόσο ...εκτεθειμένος κι έβριζες και το μαραφέτι που αποφάσισε να εξεγερθεί με δική του πρωτοβουλία!!!!



Μυρωδιές από θυμάρι, θάλασσα, αντηλιακό καρύδα. Γυμνά κορμιά απλωμένα στη σειρά να διαβάζουν το 'Όνομα του Ρόδου" (πολύ της μόδας τότε). Δεκάδες επίδοξοι surfers, να προσπαθούν να αναδειχτούν στο - ολοκαίνουργιο τότε - παιχνίδι της μόδας. Άφιξη στην παραλία στις 11 το πρωί, αποχώρηση στις 6 το απόγευμα. Δέρμα κατάμαυρο.

Νύχτες. Μυρωδιές από ποτά, εξωτικά ονόματα στα cocktails, τύποι με κιθάρες, φλάουτα και φλογέρες στις γωνιές του χωριού. Αξιοθέατο: disco για λεσβίες. Ο μόνος καλόγουστος χώρος τότε. Πέντε - έξι μπαράκια· μιλάς στον barman με το μικρό του όνομα, σου απαντάει το ίδιο. Μια γειτονιά που διαλύεται κάθε Σεπτέμβρη και τον επόμενο Ιούνη είναι και πάλι ζωντανή.
Ο Antonio από το Torino. Με ένα τεράστιο μπλε τροχόσπιτο. Κάθε απόγευμα πιάνει βάρδια στο πλαϊνό μπαράκι με ένα τάβλι: μαδάει τα κορόιδα που νομίζουν πως μόνο οι Έλληνες ξέρουν τάβλι. "Χρηματοδοτώ τις διακοπές μου" μου λέει. "Παίζεις;"· ούτε κατά διάνοια!!!
Αποχώρηση από το bar αγκαλιά· με τον πρόσφατο έρωτα, που για μένα είναι πάντα ο μεγαλύτερος κι ο τελευταίος. Νυχτερινό μπάνιο στη θάλασσα γυμνοί. Το νερό γεμάτο φωτοπλαγκτόν, φωσφορίζει στην επαφή με τα ζεστά σώματα. Σαν να αγκαλιάζεσαι σε ένα ζεστό περιβάλλον γεμάτο αστέρια που στροβιλίζονται.
Η αίσθηση που έχω ακόμα και τώρα, είναι η μεγάλη ανάγκη τους για τρυφερότητα. Γυναίκες που φαίνεται να γίνονται γυναίκες μόνο το καλοκαίρι...

Τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη, το καράβι και πάλι.

Το χωριό έχει σχεδόν αδειάσει. Η γειτονιά έχει σκορπίσει.

Περιμένεις στο λιμάνι της Χώρας με το εισητήριο· αν είσαι τυχερός, καμμιά δεν είναι μαζί σου. Αλλιώς, στέκεται δίπλα σου. Πάει μακρύτερα από σένα: στη Γερμανία, στη Σουηδία, στην Ελβετία. Προσπαθείς να την παρηγορήσεις ατελέσφορα.

Αναμονή στις πλαστικές καρέκλες κάποιου καφενείου.
Σκέφτεσαι ότι πίσω, στην παραλία κάποιοι έχουν μείνει. Ο βράχος που πάνω του πρωτοέκανες έρωτα μαζί της, είναι πάντα εκεί. Κάποιος άλλος θα κάθεται πια επάνω του και θάχει απλώσει την πετσέτα του. Στην αγαπημενη σου θέση στο bar κάποιος άλλος πίνει manhattan· άλλοι έρωτες αυτό το βράδυ, θα πάρουν τον δρόμο για την παραλία που φωσφορίζει.

Θέλεις να γυρίσεις στο χωριό· μα πίσω από τα βράχια που αγκαλιάζουν το λιμάνι, εμφανίζεται ο καπνός από το φουγάρο. Δεν έχεις τρόπο να σταματήσεις το πλοίο.

Δεν έχεις τρόπο να σταματήσεις το Σεπτέμβρη...

Υ.Γ. Τόσα χρόνια μετά, η εποχή εκείνη μου φαίνεται σαν μυθική. Για να είμαι ειλικρινής, κάπως έτσι μου φαίνεται ότι θα έπρεπε να τη βγάζουν κάτι τύποι σαν τον Bill Gates. Μήπως, όταν είμαστε μικροί, είμαστε πράγματι πάμπλουτοι;
(όλες οι φωτογραφίες, είναι από εκείνο το χωριό)

Σχέσεις εξουσίας

Η παραπάνω φωτογραφία, θα μπορούσαμε να πούμε ότι "είναι απ' αυτές που έγραψαν ιστορία". Και θα κάναμε λάθος. Οι φωτογραφίες, δεν γράφουν την Ιστορία. Οι άνθρωποι την γράφουν.
Αλλά η παραπάνω φωτογραφία, οδήγησε ανθρώπους σε μια συγκεκριμένη αντίληψη της Ιστορίας. Δημιούργησε αφήγηση.

Και η αφήγηση, δημιουργεί Ιστορία.

Σχέσεις εξουσίας

Μια σχέση εξουσίας, είναι μια συστημική σχέση.
Το σύστημα Α είναι ο κυρίαρχος, το σύστημα Β ο κυριαρχούμενος. Η σχέση εξουσίας του Α επί του Β, προϋποθέτει μια σειρά από φαινόμενα, που δυο μας ενδιαφέρουν ιδιαίτερα:

1. Την θεώρηση του Α ότι είναι ισχυρότερο του Β
2. Την θεώρηση του Β ότι το Α είναι ισχυρότερο από το ίδιο

Έτσι, αναδύεται ένα σύστημα, μέσα στο οποίο το Α κυριαρχεί επί του Β.
Η κυριαρχία αυτή, δεν είναι απαραίτητο ότι επιβεβαιώνεται συνεχώς μέσω συγκρούσεων. αν ήταν έτσι, ο κόσμος θα ήταν ένα συνεχές πεδίο συγκρούσεων χωρίς στιγμή ηρεμίας, πουθενά.
Αντίθετα, φαίνεται ότι η διαδικασία της αφήγησης, είναι αυτή που επιβεβαιώνει τις παραπάνω θεωρήσεις ισχύος, κι έτσι, μέσω της αφήγησης - συχνά την αναφέρουμε με τον εύσχημο όρο "ιστορική μνήμη" - αναδημιουργούνται σε ένα συνεχή κύκλο οι θεωρήσεις και κατά συνέπιεα και οι σχέσεις εξουσίας.

Η πρώτη φωτό λοιπόν, είναι μια από μια σειρά φωτογραφιών, που δεν άφησαν τους Άραβες να ξεχάσουν τον "Πόλεμο των Έξι Ημερών".

Οι στρατηγοί Ναρκίς, Νταγιάν και Ράμπιν, μπαίνουν στην Ιερουσαλήμ.
Μια καταφανώς στημένη φωτογραφία - για χάρη και πάλι της αφήγησης...

Ήταν μια υποδειγματική - από στρατιωτικής πλευράς - ενέργεια του Ισραήλ, το 1967, που κυριολεκτικά δημιούργησε σχολή στην τέχνη του πολέμου. Ο αιφνιδιασμός κι η αστραπιαία καταστροφή των αιγυπτιακών δυνάμεων, διδάσκονται έκτοτε σαν υποδειγματική και πρωτότυπη τακτική του σύγχρονου πολέμου, σε όλες τις σχετικές σχολές του ΝΑΤΟ (κι ίσως όχι μόνον του ΝΑΤΟ). Δεν έχει σημασία εδώ να αναλυθεί τι ακριβώς διδάσκεται - αν και μπορεί να γίνει . Αυτό που έχει σημασία είναι ότι, η αφήγηση της στρατιωτικής υπεροχής του Ισραήλ, έχει διαδοθεί τόσο στην Δύση όσο και στην Ανατολή, βάζοντας σε κίνηση μια διαδικασία συνεχούς αυτο-αναπαραγωγής της ("το Ισραήλ είναι ισχυρότερο->το Ισραήλ είναι ισχυρότερο->...").
Ο κύκλος αυτός, διατηρούσε το πλεονέκτημα του Ισραήλ επί των Αράβων, και προσέφερε απτά κέρδη στο Ισραήλ:

1. Την ειρήνευση με την Αίγυπτο και την Ιορδανία.
2. Την τήρηση αποστάσεων από το Παλαιστινιακό, από τις διάφορες αραβικές κυβερνήσεις που δεν ήθελαν μπλεξίματα με "το Ισραήλ που είναι ισχυρότερο...".
3. Την δυνατότητα να χειρίζεται το Παλαιστινιακό κατά βούληση.
4. Την σταθερή θέση των Δυτικών κυβερνήσεων στο πλευρό του Ισραήλ, μια και δεν είχαν διάθεση έλθουν σε ρήξη με τον "χωροφύλακα" (εδώ ο όρος είναι κυριολεξία) της Μέσης Ανατολής.

Συχνά οι Άραβες κατηγορούνται από τους "πολιτισμένους" Δυτικούς ότι είναι φανατικοί θρησκόληπτοι. Ενώ οι Ισραηλινοί βέβαια, είναι άλλο πράγμα...
(για όσους θέλουν φεσκάρισμα στα αγγλικά τους, η αφίσα γράφει:
"Ένας Λαός, Μια θρησκεία" - θυμίζει το "Ένας Λαός-Ένας Αρχηγός-Ένας Πολιτισμός").

Περίπου παράλληλη διεργασία, ήταν εκείνη που αναπτύχθηκε με κεντρική οντότητα τις ΗΠΑ. Μια ανάλογη, αυτο-αναπαραγόμενη αφήγηση: "Οι ΗΠΑ στηρίζουν το Ισραήλ->Οι ΗΠΑ στηρίζουν το Ισραήλ->...".

Αυτοκαταλυόμενες σχέσεις

Οι κυκλικές αυτο-αναπαραγόμενες διεργασίες, είναι αυτοκαταλυτικές. Καταστρέφονται με αίτιο τον εαυτό τους, κι αναδημιουργούνται κάνοντας τον εαυτό τους αιτιατό.
Αλλά, προκειμένου να διατηρούνται, θα πρέπει η ταυτότητά τους να παραμένει αναλλοίωτη.

Εδώ ακριβώς, το Ισραήλ διέπραξε θεμελιώδες σφάλμα με την τελευταία επίθεση στον Λίβανο.

Η φωτό που βλέπουμε στην κορυφή, μπορεί πλέον:

1. Από τους Άραβες να θεωρηθεί σαν μια άτυχη στιγμή.
2. Από τους Ευρωπαίους σαν ιστορική φάση που σήμερα πλέον δεν έχει υπόβαθρο.
3. Από το ίδιο το Ισραήλ σαν "περασμένα μεγαλεία" (θυμίζει κάτι;)

Με δυο λόγια, το Ισραήλ, πυροδοτώντας για μια ακόμη φορά έναν κύκλο αυτοκατάλυσης της αφήγησης "το Ισραήλ είναι ισχυρότερο->...", δεν κατάφερε να τον κλείσει όπως ήθελε, κι όπως είχε προβλέψει.

Σε τούτη την φωτό, το άρμα Merkava. Απειλητικό και -υποτίθεται- ανίκητο, σύμβολο κι αυτό της "ανίκητης ισραηλινής πολεμικής μηχανής". Και στα άρματα Merkava, οι μαχητές της Χεζμπολλά προκάλεσαν βαριές κι απρόβλεπτες απώλειες.

Αυτή τη στιγμή, ζούμε μιαν αποφασιστική καμπή στην Ιστορία της Μέσης Ανατολής. Η αφήγηση, τόσο από την πλευρά των Αράβων, όσο κι από την πλευρά του Ισραήλ, αυτή την στιγμή είναι: "Η Χεζμπολλά είναι ισχυρότερη->Η Χεζμπολλά είναι ισχυρότερη->...".
Φωτογραφίες με καιγόμενα άρματα Μερκάβα θα αντικαταστήσουν την παραπάνω φωτό, κι ο μύθος θα επαναπροσδιορίσει τις σχέσεις εξουσίας σε βάρος πλέον του Ισραήλ.
Η εικόνα απλώνεται ήδη στην Ευρώπη, ενώ τα προβλήματα έχουν αγγίξει και την κυβέρνηση των ΗΠΑ όπου η αξιοπιστία της Ράις τέθηκε αμφισβήτηση.

Αν η πρόσφατη σύγκρουση στην Μέση Ανατολή, θεωρηθεί σαν σύγκρουση Ιράν-ΗΠΑ, τότε καταλαβαίνουμε όλοι τι λέει πλέον η αφήγηση... Κι οι ΗΠΑ καταλαβαίνουν βέβαια. Κι η μόνη λογική για τις ΗΠΑ ενέργεια σ' αυτή την κρίσιμη για την παρουσία τους στην Μέση Ανατολή είναι, η τήρηση διακριτικών αποστάσεων από το Ισραήλ.

Σενάρια

1. Το Ισραήλ προσπαθεί να αποκαταστήσει τον κύκλο. Υποχώρησε για λόγους τακτικής, οργανώνεται καλύτερα και σε επόμενη φάση εξαπολύει μια νέα επίθεση που αναστυλώνει το προηγούμενο status.
Πιθανότητες: Μικρές. Η αεροπορική υπεροχή που σάρωσε τα πάντα το 1967, αποδείχθηκε ότι δεν παίζει κανέναν ρόλο εναντίον της Χεζμπολλά. Εξάλλου, αν έχουν αναπτυχθεί δυνάμεις του ΟΗΕ στον νότιο Λίβανο, θα υπάρξουν θύματα μεταξύ των κυανοκράνων, πράγμα ιδιαίτερα δυσάρεστο για τους Ευρωπαίους.

2. Το Ισραήλ προσπαθεί να αποκεφαλίσει την Χεζμπολλά, σκοτώνοντας τα ηγετικά της στελέχη.
Πιθανότητες: Αρκετές. Αλλά η εμπειρία έχει αποδείξει ότι το μόνο που θα καταφέρει θα είναι να την συσπειρώσει και να ανοίξει νέο κύκλο βίας και μάλιστα, την ώρα που θεωρείται ασθενές.

3. Οι Άραβες επιτίθενται και προσπαθούν να εξαφανίσουν το Ισραήλ από τον χάρτη.
Πιθανότητες: Μικρές στο ορατό μέλλον. Η αλλαγή του status δεν σημαίνει ότι αυτόματα τα αραβικά κράτη θα συσπειρωθούν μεταξύ τους.

4. Το Ισραήλ αναθεωρεί την στάση του και προσπαθεί να στήσει ένα πλαίσιο συνεργασίας με τους Άραβες.
Πιθανότητες: Μικρές στο ορατό μέλλον αλλά όχι απίθανες. Μια τέτοια κίνηση θα εθεωρείτο στο εσωτερικό του Ισραήλ σαν κίνηση ηττοπάθειας που θα επιβεβαίωνε την κατάρρευση του αρχικού status. Οι αφηγήσεις, δεν αλλάζουν εύκολα στο μυαλό όλων των ανθρώπων.

Στο μεταξύ, η νέα αφήγηση έχει αρχίσει να αυτοαναπαράγεται...

Κάλοι-τέχνες

Τι σημαίνει "καλλιτέχνης";

Από την αρχή θα πω, πως μου προκαλούν αλλεργία.
Δεν αντέχω με τίποτα, αυτό το στυλ, "αφήστε με να κάνω ό,τι θέλω, με καταδυναστεύουν οι ευαισθησίες μου".

Μπλιάχ! (γλώσσα έξω).

Δηλαδή οι άλλοι τι είναι; Αναίσθητοι; Φορτηγά γαϊδούρια; Γυμνοσάλιαγκες που έρπουν από την μήτρα στον τάφο;
Με ποιά λογική αυτό που δεν επιτρέπεται στον μη-καλλιτέχνη, επιτρέπεται στον καλλιτέχνη; Και συνακόλουθα, επιτρέπεται και στον διανοούμενο, τον πανεπιστημιακό, και δε συμμαζεύεται.

Μια ομάδα ανθρώπων, που ανάγει την ενοχλητική εκδοχή της ιδιαιτερότητας, σε αυτονόητο δικαίωμά της, λόγω της "καλλιτεχνικής" της φύσης.
Τι σόι πράμα είναι η "καλλιτεχνική" φύση;; Ανάθεμά με κι αν μπορώ να καταλάβω.

Λοιπόν, για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, να πω για μένα:

Παίζω μουσική και πότε-πότε συνθέτω.

Μη φανταστείτε τίποτα σπουδαίο δηλαδή, έτσι; Είμαι ο φανατικότερος ακροατής των συνθέσεών μου, γιατί - απλώς - δεν υπάρχουν άλλοι. Δε μ' ενδιαφέρει ν' ακούσουν άλλοι αυτά που γράφω, καθόλου μα καθόλου.
Έχω γράψει και κατά παραγγελία - αυτά τ' άκουσαν κι άλλοι:

- Για ένα φίλο μου που ήτανε μαθητής του Εθνικού Θεάτρου. Είχε κάτι εξετάσεις κι έπαιζε έναν μονόλογο, κι ήθελε πρωτότυπη μουσική. Του έγραψα, του άρεσε, την χρησιμοποίησε. Το έργο ήτανε "Ο άνθρωπος με το λουλούδι στο στόμα" του Πιραντέλο, μου τόδωσε να το διαβάσω, μ' άρεσε πολύ, έγραψα κάτι. Έδωσε ο άνθρωπος εξετάσεις, πήγε καλά, ΟΚ.
- Για μια θεατρική ομάδα που θάπαιζε το "Χάρολντ και Μοντ", δεν ξέρω τον συγγραφέα. Έγραψα και γι' αυτό, και την κρατήσανε. Αλλά αρπάχτηκαν στις πρόβες (κάλοι-τέχνες γαρ) και το διαλύσανε το μαγαζί, και πάει κι η μουσική, δεν παίχτηκε. Γρουσούζικια μουσική.
- Για μια θεατρική ομάδα που έπαιζε ένα παιδικό έργο του Τριβιζά, "Οι ιππότες της τηγανητής πατάτας". Ένα είδος ψιλο-μιούζικαλ. Εκεί είχα μεγάλες πιένες, διότι μουσική για παιδιά είναι εύκολο πράγμα, κι έγινα και ...σουξεδιάρης!!!
- Έκανα και κάτι ενορχηστρώσεις σε παρουσίαση θεατρικών τραγουδιών που είχε ερμηνεύσει (κάποτε) η Μερκούρη και κάτι άλλες ακόμα σε διάφορα που βαριέμαι ν' αναφέρω.
- Και κάτι συναυλίες, κι από δω κι από κει, και κάποτε στο Λυκαβηττό. Οι συναυλίες έχουνε πλάκα τουλάχιστον, γίνεται χαβαλές. Όχι πάντα δηλαδή, μια φορά, κάνω έτσι και βλέπω κάτω τον Θεοδωράκη, τον Ρίτσο και τον Λεοντή. Μάζεψα τα τσαμασφίρια μου και χώθηκα στο βάθος, να μη βλέπουνε, έχει κι όρια η ξεφτίλα ε; (και ξεφώνιζε ο ηχολήπτης "μη το σέρνεις ρε φίλε το πιάνο, θα ξεκουρδίσει!!!").

Λοιπόν, σε κάποια άλλη φάση πούλαγα τυρόπιτες σ' ένα θερινό θέατρο. Έπαιζε ο Μαρκόπουλος το βράδυ και το μεσημέρι στήνανε. Δυο πιτσιρικάδες βάζανε τα τσαμασφίρια των καλλιτεχνών στη σκηνή και μετά, αρχίσανε να βασανίζουνε το πιάνο. Είπα να γελάσω λίγο, ανέβηκα πάνω και τους κοιτούσα με θαυμασμό. Ένας έπαιζε (την τύφλα του) και είχε κολλήσει και το sustain pedal κάτω (να μη σταματάνε να δονούνται οι χορδές - διάρκεια στο ήχο). Πάει λοιπόν ο τυροπιτάς (εγώ) από δίπλα και κοιτάει με θαυμασμό:

Heinz: Ρε φίλε πόσα χρόνια παίζεις;
- Α, πολλά!!!
Heinz: Και είναι δύσκολο;
- Ου... Άσε μη το ψάχνεις, θέλει πολύ δουλειά.
Heinz: Κι αυτό το γκάζι κάτω γιατί το πατάς, για να παίζεις πιο γρήγορα ε;
- Ναι ρε φίλε, ξέρεις βλέπω ε; (χασκογελάει ο wanna-be κάλοι-τέχνης).
Heinz: Εγώ μπορώ να μάθω;
- Άσε ρε φίλε, πούλα καλύτερα τις τυροπιτούλες. Μιλάμε για ζόρικα πράγματα εδώ. Ξέρεις πόση ταλαιπωρία έχω περάσει εγώ;
Heinz: Ναι ε; Ε μάλλον δεν θα τα καταφέρω, αλλά πάντα μ' άρεσε να βλέπω τους μουσικούς να παίζουν.
- Ναι ρε μεγάλε, αλλά ο καλλιτέχνης είναι άλλη ψυχή.
Heinz: Ναι ε;
- Ναι.
Heinz: Δηλαδή ο καλλιτέχνης, δεν κάνει να πουλάει τυρόπιτες;
- Τι λες ρε φίλε, δε γίνεται, θα σαλτάρει τελείως. Ο καλλιτέχνης είναι φύση ευγενική, εκφράζεται με το όργανό του, κατάλαβες; Άκου ...τυρόπιτες!!!!
Heinz: Να παίξω κι εγώ λίγο;
- Πως, πως, ορίστε, αλλά σιγά-σιγά ε, γιατί χαλάει!!!

Αρχίζει να χασκογελάει και σκουντάει τον διπλανό του.
Βαράω το κλαβιέ άτσαλα, γκλιν-γκλαν... Πετάγεται ο καλοι-τέχνης:

- Με το μαλακό φίλε ε; Δεν είναι τυρόπιτα το πιάνο.
Heinz: Να πατήσω λίγο το γκάζι;
- Ναι, αλλά κρατήσου, (γελάει ο τύπος). Κοίτα, παίξε κανά πεντάλεπτο, και μετά άστο μη ξεκουρδίσει.
Heinz: Οκ, ευχαριστώ.

Τα μαζεύει και πάει προς τα παρασκήνια.
Παίζω το Spain (το αγαπημένο μου του Chick Corea).

O ...καλλιτέχνης (που δεν έπαιζε τίποτα), παγώνει. Με κοιτάει βραχυκυκλωμένος και δεν μπορεί να συνδυάσει τις τυρόπιτες με τον Corea. Εγώ τον κοιτάω αθώα:

Heinz: Ρε φίλε, ωραίο πράμα το γκάζι, γκαζώνουν τα χέρια σου ε;
- ....ρεζίλι μ' έκανες ρε φίλε.
Heinz: Όχι ρε μεγάλε, αλλά μην κοιτάς αφ' υψηλού τους άλλους. Ποτέ δε ξέρεις ποιός ειν' αυτός που πουλάει τυρόπιτες.
- .... δίκιο έχεις ρε μεγάλε....

Ελπίζω να έμαθε κάτι και να είπε το σκηνικό και σ' άλλους. Αρκετές δικτατορίες ζούμε, δεν χρειαζόμαστε κι αυτή των κάλοι-τεχνών!!!

Στη εικόνα ο αγαπημένος μου καλλιτέχνης, ζωγράφισε τον εαυτό του.

Υ.Γ. Ξέρω τι σκέφτεστε ε; Ποτέ όμως δεν ισχυρίστηκα ότι είμαι καλός άνθρωπος!!!

Τι ακολουθεί;

Λοιπόν;

Η τελευταία ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Κυριακής, σε μια πλειάδα άρθρων, μεταξύ των οποίων κι εκείνα από τον ECONOMIST όσο και από τον David Ignatius της Washington Post, επιβεβαιώνει αυτό που λέει τούτο το blog επί μέρες: το Ισραήλ την πάτησε άσκημα.

Τα ίδια επιβεβαιώνει και η Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, σε άρθρα μεταξύ των οποίων και εκείνα δυο Ισραηλινών.

• Η καταστροφή των δυνάμεων και των υποδομών της Χεζμπολλά ΔΕΝ επιτεύχθηκε.
• Ο περίπατος σε 2-7 μέρες μέχρι την Βηρυτό, έγινε κόλαση για ένα κομμάτι λίγων χιλιομέτρων.
• Η Χεζμπολλά κάνει (αν και ερασιτεχνικά λόγω χαμηλής τεχνολογίας) ό,τι και το Ισραήλ: Βομβαρδίζει όπου βρεί.
• Το Ισραήλ μαθαίνει ότι δεν μπορεί να είναι πλέον ο τσαμπουκάς της γειτονιάς.

Μην αναφέρω και την μητέρα ενός εκ των δύο "απαχθέντων" (προτιμώ τη λέξη "αιχμαλώτων πολέμου") Ισραηλινών στρατιωτών, που βγήκε στα ΜΜΕ και άδειασε κυριολεκτικά όλους που (κι εδώ στην Ελλάδα) εξυμνούν το "δικαίωμα του Ισραήλ στην άμυνα".

Και τώρα;

Οι Μανδραβέλης-Καρκαγιάννης, σε μιαν εκπληκτική εκδήλωση πνευματικής στειρότητας, ξαναγράφουν ό,τι ακριβώς έγραψαν και την προηγούμενη Κυριακή: το χαβά τους.
Βέβαια, για να είμαστε και δίκαιοι, ο Μανδραβέλλης είναι ευρηματικότερος του Καρκαγιάννη: του φταίνε τώρα τα ελληνικά ΜΜΕ (μάλλον οι συντάκτες των ελληνικών εφημερίδων βομβάρδισαν την Κανά, έτσι για νάχουν θέμα).

Αλλά το ερώτημα παραμένει: και τώρα;

Ένα πράγμα θα πω καθαρά, με όσες αντιδράσεις κι αν ξεσηκώσει απ' όλες τις πλευρές:

ΟΧΙ στην ειρηνευτική δύναμη στο έδαφος του Λιβάνου.

Το Ισραήλ, μου φαίνεται να βολεύεται εξαιρετικά με κάτι τέτοιο. Να το φυλάει η διεθνής κοινότητα από τον εξωτερικό εχθρό, για να μπορεί να ξεκαθαρίζει ησύχως τον "εσωτερικό εχθρό": τους Παλαιστίνιους.
Να λείπει. Θα το πω απλούστερα:
Δεν μπορεί το Ισραήλ (ή κάθε κράτος) να διεκδικεί το "δικαίωμά του στην ασφάλεια", όταν λειτουργεί σαν χασάπικο στο εσωτερικό του.

Γιατί, μη γελιόμαστε: η Παλαιστίνη γεννάει την οργή και το μίσος. Εκτός βέβαια κι αν δεχθούμε ότι, οι Άραβες είναι γενετικά μεταλλαγμένοι και έχουν το μίσος στο DNA τους.
Το Ισραήλ λοιπόν, το γνωρίζει καλά αυτό. Και θέλει "ασφάλεια στα σύνορα", για να μπορεί να επιβάλλει στους Παλαιστίνιους ό,τι τούρχεται και να δολοφονεί αδιακρίτως και κτηνωδώς.

Λένε πολλοί: μα, το ψήφισμα 1559 (τόσο νομίζω είναι...) του ΟΗΕ;
Αυτά είναι διακριτικές αναγνώσεις και σαν τέτοιες, καθιστούν όλους όσοι τις επικαλούνται αφερέγγυους υποκριτές.

Ή η διεθνής κοινότητα θα επιβάλλει ΟΛΑ τα ψηφίσματα για το Μεσανατολικό, ή ΟΧΙ.
Κι αν είναι να επιβληθούν "κάποια", γιατί να ξεκινήσουμε από το 1559;;
(πόσο μαλάκες μας θεωρούν ορισμένοι;)

Τα ΜΜΕ μιλάνε για 1.000.000 ανθρώπους που εγκατέλειψαν τον Λίβανο.
Για μικρότερο αριθμό Αλβανών του Κοσόβου, ισοπεδώθηκε το Βελιγράδι.
Το Τελ-Αβίβ, γιατί όχι;

Δεν θα συμφωνούσα σε κάτι τέτοιο, προφανώς (ούτε και για το Βελιγράδι συμφώνησα).
Αλλά, όχι και να τους φυλάμε για να μπορούν να εγκληματούν ησύχως!!!!
Άμα θέλουν να κάνουν τους θεόσταλτους φονιάδες, ας τα βγάλουν πέρα μόνοι τους με την οργή που δημιουργούν.

Κάποιοι θα πουν: κι η προστασία του λαού του Λιβάνου;
Αμέσως ν' απαντήσω: να κινητοποιηθούμε να σταματήσουν οι αποστολές οπλισμού στο Ισραήλ από Αμερική και Βρετανία, όπως έκαναν χτες Βρετανοί ακτιβιστές.

Ή, διαφορετικά,

Ειρηνευτική δύναμη ΚΑΙ στα σύνορα με το Λίβανο,
ΚΑΙ στα σύνορα με τις Παλαιστινιακές περιοχές!!!

Μια δύναμη με δικαίωμα εμπλοκής ("μπαμ! μπαμ! μπαμ!!") που:

1. Θα φυλάει το Ισραήλ από τους "εχθρούς" του.
2. Θα φυλάει τους Άραβες από την Ισραηλινή μισαλλοδοξία.