Ωραία λοιπόν, αλλά δεν μπορώ να μην μιλήσω για αυτό που θεωρώ ότι είναι η ουσία του προβλήματος - η περίφημη διαδικασία της γενίκευσης.
Πίσω από την γενίκευση κρύβεται η Αλήθεια. Όταν δηλαδή πιστεύεις ότι υπάρχει αυτό που ονομάζουμε αλήθεια (Αλήθεια), ο δρόμος μέχρι τις εκτελέσεις γίνεται βραχύς. Ο Στάλιν, αλλά κι ο Χίτλερ, στάθηκαν πάνω στο βάθρο της Αλήθειας (όπως πολύ χαρακτηριστικά έκανε η Ιερά εξέταση πριν από αυτούς) κι αποφάσισαν να καθαρίσουν το σύστημα (την κοινωνία) από το Ψεύδος.
(Α, ναι! Αν υπάρχει Αλήθεια τότε αναπόφευκτα υπάρχει και Ψεύδος).
Δεχόμαστε λοιπόν την ύπαρξη της Αλήθειας, άρα και του Ψεύδους και κατά συνέπεια οικοδομούμε ένα ηθικό πλαίσιο. Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, ταξινομούμε γενικεύοντας: από 'δω οι Αληθείς, από ΄κει οι Ψευδείς. Και στέλνουμε εκτός - ή έστω στο περιθώριο - του ηθικού μας πλαισίου τους Ψευδείς. Χαρακτηριστικό είναι ότι όποιος κάνει μια τέτοια διάκριση, διασφαλίζει για τον εαυτό του μια θέση στην πλευρά του "Καλού" [N. Luhmann]. Δεν έχω γνωρίσει κανέναν που να ισχυρίζεται ότι τα κίνητρά του είναι κακά (Ψευδή).
Ζούμε δηλαδή σε έναν μεταφυσικό κόσμο, που θεοί του (δημιουργοί του) είμαστε εμείς οι ίδιοι: και αποφασίζουμε τι (ή ποιος) χωράει σ' αυτόν τον κόσμο και τι όχι.
Τα κατηγορήματα του φαινομένου, μπορούν να αποδίδονται σ' αυτό τούτο το αντικείμενο στη σχέση του προς τις αισθήσεις μας, όπως λ.χ. το κόκκινο χρώμα ή το άρωμα στο ρόδο - αλλά η απατηλή όψη δεν μπορεί ποτέ να αποδοθεί ως κατηγόρημα στο αντικείμενο, για το λόγο ότι αυτή προσνέμει στο αντικείμενο καθ' εαυτό ό,τι του αποδίδεται μόνο σε σχέση προς τις αισθήσεις ή γενικά προς το υποκείμενο
...
Αντίθετα, όταν αποδίδω το κόκκινο χρώμα στο ρόδο καθ' εαυτό, ..., χωρίς να προσβλέπω σε μια ορισμένη σχέση των αντικειμένων αυτών προς το υποκείμενο και χωρίς να περιορίζω σ' αυτό την κρίση μου, τότε ακριβώς γεννιέται η απατηλή όψη [Καντ Ιμμ.]
Τι λέει δηλαδή ότι ο ...ποιητής; Ότι, αν αποκόψουμε το προϊόν της παρατήρησης (το φαινόμενο) από τον παρατηρητή (εμάς), τότε γεννιέται η απατηλή όψη: η Αλήθεια. Και μαζί με αυτή την απάτη (που μια χαρά μπορεί να μας βολεύει) γεννιέται και ο πόλεμος εναντίον των "φορέων" του Ψεύδους: του Άλλου δηλαδή...
Βέβαια, το ΚΚΕ, σαν κάθε καλή θρησκεία, δεν έχει τέτοια προβλήματα. Ο καλός (και ΕΝΑΣ) Θεός, είναι πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, άρα: ό,τι ίσχυε τότε ισχύει και τώρα (πανταχού παρών - η θεωρία μας δεν αλλάζει ΠΟΤΕ) και η θεωρία μας εξηγεί όλα τα φαινόμενα πλήρως ("και τα πάντα πληρών"). Κι αφού ο Θεός είναι ένας, όλες οι άλλες απόψεις είναι αναγκαστικά Ψευδείς - δε φταίει το ΚΚΕ, έτσι δουλεύει η πρωτόγονη μεταφυσική.
Αλλά, ο τρόπος αυτός σκέψης, συνήθως γαρνίρεται με πτώματα - όλων όσοι δεν μπορούσαν να δουν το Φως το Αληθινό.
Θα μπορούσα προφανώς να γράφω για αιώνες - για το πως η Αλήθεια δομεί τον κόσμο αλλά σε μια εκδοχή του μόνο, άρα περιορίζει τις επιλογές σε μια και μόνη επιλογή, κατά συνέπεια αποδομεί τον κόσμο σε μια μονήρη εκδοχή του και στη συνέχεια τον σφυρηλατεί για να τον προσαρμόσει εκεί κλπ. Προτιμώ όμως να κλείσω με μερικά αποσπάσματα από το έργο του Heinz von Foerster:
- Η αλήθεια είναι αιτία πολέμου.
- Η Γένεσις μας λέει ότι ο Θεός είπε "γεννηθήτω Φως και εγένετο Φως". Αλλά, αφού κανείς δεν ήταν εκεί για να το δει, πως μπορεί να υπήρξε Φως; Μπορεί ο Θεός να είπε "γεννηθήτω ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία στο συγκεκριμένο φάσμα συχνοτήτων" και να έγινε έτσι, - αλλά αυτό κυρίες και κύριοι δεν είναι καθόλου ποιητικό και το απορρίπτω. Να σας πω λοιπόν, τι νομίζω ότι έγινε: ο Θεός είπε "Γεννηθήτω Όρασις" - και εγένετο Φως.
- Act always so as to increase the number of choices.
