Τα βλαμένα

Ο τίτλος είναι επίτηδες σε ουδέτερο γένος, αυτοί στους οποίους αναφέρεται δεν έχουν ξεπεράσει τη συναισθηματική ανωριμότητα - ούτε και τη διανοητική, η δυνατότητά τους για αφηρημένη σκέψη βρίσκεται ακόμα στο επίπεδο των γενικεύσεων, υποθέτω κάπου γύρω στα 8 χρόνια.

Μιλάω για την "Σέχτα Επαναστατών", μια ομάδα βασικά αμόρφωτων, αγράμματων, πλην ενόπλων. Ηλίθιοι πιτσιρικάδες που άφησαν το Playstation κι έπιασαν τα κουμπούρια, και μέσα στη θλιβερή και απολύτως προσωπική τους φαντασίωση, αυτοαναγορεύονται σε "αντάρτες πόλης".

Διαφωνώ - και διαφωνώ ριζικά - σε οποιασδήποτε μορφής διάλογο, με οποιονδήποτε αυτοαναγορεύεται σε κριτή, εισαγγελέα, δικαστή και δήμιο με την ...φώτιση του Αγ. Πνεύματος..!! Για τους ίδιους λόγους θεώρησα (πριν πολλά χρόνια) απαράδεκτη μια ανοικτή επιστολή που είχε δημοσιεύσει ο Γ. Βότσης (νομίζω τιτλοφορούνταν "Στο σύντροφο με το 45άρι") στην Ελευθεροτυπία για την 17Ν. Ελπίζω ότι ο Βότσης, αντικρύζοντας εκ των υστέρων τους αδελφούς Ξηρούς και τα λοιπά μαζώματα της οργάνωσης - ανέκδοτο, να κατάλαβε τι πεπονόφλουδα είχε πατήσει.

Λυπάμαι που το λέω, αλλά η Ελλάδα δεν είναι Γερμανία π.χ. - δεν έχουμε κόκκινη Ρόζα, δεν είναι Γαλλία - δεν έχουμε Παρισινή κομμούνα, δεν είναι Ισπανία - δεν είχαμε ποτέ κίνημα αναρχικών κλπ. Είχαμε απλώς Ζαχαριάδη και Κολλιγιάννη, κλάψε με μάνα....
Κι η χούντα μας (συγκριτικά με Χιλή ή Τουρκία) της πλάκας ήτανε, κι η τρομοκρατία μας το ίδιο (κρατάω μιαν επιφύλαξη ίσως για τον ΕΛΑ).

Ξεκίνησα με τη διάθεση να ξετινάξω την προκήρυξή τους - είναι μνημείο ηλιθιότητας, ασυναρτησίας και τσαμπουκά τύπου shoot-em-up game. Αλλά ειλικρινά, βαριέμαι. Ελπίζω οι μπάτσοι να τους μαζέψουν σύντομα - κι αν πέρναγε από το χέρι μου θα έκανα ό,τι μπορώ, κι ας μην πάω τους μπάτσους καθόλου. Ας τους κλείσουν σε ένα άσυλο, κι ας τους ξεχάσουν εκεί - προσφέρομαι να τους εξασφαλίσω από ένα Playstation 3 στα δωμάτιά τους, να 'χουν να εκτονώνονται....

Συγκρίσεις

Δεκαοκτώ Οκτώβρη του '81, αχάραγα.

Τρέχω να φτάσω στο εκλογικό τμήμα που είμαι ορισμένος σαν εκλογικός αντιπρόσωπος.
Κουβαλάω ένα φάκελο με ψηφοδέλτια (μήπως ξεμείνουμε), κερί, βουλοκέρι, πέντε έντυπα ενστάσεων, το χαρτί του διορισμού μου, στυλό (δύο), το χαρτί με τα τηλέφωνα των εκλογικών υπευθύνων του "κινήματος".

Πάνω μου έχω τρία πακέτα τσιγάρα (συνεταιριστικής εταιρείας βεβαίως), καμιά 20αριά αυτοκόλλητα (με τον πράσινο ήλιο), μια μεταλλική καρφίτσα στο μπλουζάκι (με τον πράσινο ήλιο).

Μέσα μου έχω τρομερή ελπίδα. Μόλις έχω κλείσει τα 21, πρώτη φορά ψηφίζω. Θολά τα πράγματα στο κεφάλι μου, αλλά είμαι απόλυτα πεπεισμένος: Εθνική Ανεξαρτησία - Λαϊκή Κυριαρχία - Κοινωνική Απελευθέρωση, όλα θα γίνουν - και μάλιστα γρήγορα. Δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι η νίκη μας θα είναι τεράστια. Δεν εννοώ την εκλογική - εννοώ την ηθική νίκη.

Από τη Δευτέρα, θα σαρώσουμε κάθε παλιά νοοτροπία που δίχαζε τους Έλληνες. Είμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε τους αγροτοβιομηχανικούς συνεταιρισμούς, να αυξήσουμε τις συντάξεις, να καταργήσουμε τις εισαγωγικές στα ΑΕΙ. Οι Αμερικάνοι θα πάρουν πόδι, οι Ευρωπαίοι θα τα βρουν σκούρα, η Ελλάδα θα ανήκει στους Έλληνες - για πρώτη φορά!
Οι άνθρωποι που χάθηκαν στον εμφύλιο, που ξεψύχησαν στα ξερονήσια, που έπεσαν στο Πολυτεχνείο θα βρουν ανάπαυση.

Και τρέχω να προλάβω πριν ξεκινήσει η ψηφοφορία - τίποτα δεν μπορούμε να αφήσουμε στην τύχη.

Ο δικαστικός αντιπρόσωπος με βλέπει και το μάτι του πέφτει στη μεταλλική πράσινη κονκάρδα - χαμογελάει διακριτικά... Ο κνίτης δίπλα μου, έχει φτάσει πρώτος (αυτά τα παιδιά τέλος πάντων....). Ο νεοδημοκράτης είναι μεγάλος (για εμάς, τότε...). Κι αντιπροσωπεύει ό,τι πολεμάμε να γκρεμίσουμε. Μας κοιτάει αλαζονικά και πιάνει κουβεντούλα με τον δικαστικό.

...

Νύχτα πια, όταν η κάλπη αναποδογυρίζεται επάνω στα θρανία κι αρχίζει το άνοιγμα των φακέλων, η καρδιά μου πάει στην Κούλουρη. Ο κνίτης έχει γίνει κίτρινος... Παρατηρώ τον νεοδημοκράτη όμως - κάνει το κορόιδο...

Τα ψηφοδέλτια βγαίνουν με ρυθμό 10 - Νέα Δημοκρατία, 3 - ΠΑΣΟΚ, 1 - ΚΚΕ.
Κάτω Καλαμάκι, πάνω στην παραλία βρισκόμαστε, στο παραδοσιακό κτίριο του Δημοτικού σχολείου που πήγαινα μικρός. Εκλογικό τμήμα σε συντηρητική περιοχή της Β' Αθηνών, και σα να μη φτάνει αυτό, ψηφίζει και το 20ο Αστυνομικό Τμήμα (του αεροδρομίου του Ελληνικού) με ειδικό εκλογικό κατάλογο.

Απ' έξω, στην Ποσειδώνος περνάνε ήδη αυτοκίνητα με σημαίες και κορνάρουν πανηγυρικά. Αλλά δεν μπορούμε να διακρίνουμε τι σημαίες κρατάνε... Και πάνω στα θρανία, εκεί μέσα, η Νέα Δημοκρατία θριαμβεύει.

Ο δικαστικός αρχίζει να ανησυχεί. Λέει:

- "Προτείνω το εξής: θα αφήσουμε τα πάντα όπως είναι εδώ - δεν θα μείνει κανείς στην αίθουσα. Θα κλείσουμε την πόρτα και θα πω στον φρουρό να προσέχει. Θα πάμε στο γραφείο του διευθυντή του σχολείου που έχει τηλεόραση να δούμε μια στιγμή τα συγκεντρωτικά και θα γυρίσουμε αμέσως. Συμφωνείτε όλοι;"

Συμφωνήσαμε. Ο νεοδημοκράτης είχε κάποιες ψιλοαντιρρήσεις αλλά δεν το τράβηξε πολύ...

Θρίαμβος - ήταν πραγματικός θρίαμβος. Μέσα μου, δεν υπήρχε τίποτε πια να μας σταματήσει από την βαθιά αλλαγή, που θα έκανε τους Έλληνες κυρίαρχους στον τόπο τους.

Σύνταξη πρακτικών, υπογραφές και τηλεγράφημα στο Υπουργείο Εσωτερικών.

Φεύγω τρέχοντας και πάω σε έναν γνωστό που κατεβαίνει με το αυτοκίνητό του στο Σύνταγμα.
Σταματάμε στου Φιξ - αδιαχώρητο, δεν πάει παραπέρα. Στις 11 το βράδυ το κέντρο της Αθήνας έχει σηκωθεί στο πόδι. Τρελά πράγματα, πανηγυρίζουν με σημαίες του ΠΑΣΟΚ, αλλά και του ΚΚΕ, της 4ης Διεθνούς (τροτσκιστές), του ΚΚΕ εσ... Βλέπω ένα αυτοκίνητο με σημαίες της Νέας Δημοκρατίας, έχει κλείσει τα παράθυρά του και κοιτάει να περάσει προς την Καλλιρρόης. Του χτυπάω το καπό, γυρνάει και με κοιτάει τρομαγμένος.

- "Αλλαγή ρε φίλεεεεε!!!" του λέω γελώντας. Χαμογελάει και σηκώνει τους ώμους του...

---------------------------------------

Χτες, 7 Ιούνη του 2009, πήγα με το γυιο μου να ψηφίσει για πρώτη φορά - ψηφίζουμε στο ίδιο τμήμα (προφανώς). Δεν είχα χαρά, ούτε ελπίδα, απλώς έκανα αυτό που όφειλα να κάνω.

Αλλά, ο 19χρονος γυιός μου, δεν είχε ούτε κι αυτός....