Ο Λάζαρος

Γνώρισα τον Λάζαρο περασμένο απόγευμα, φθινόπωρο του '95 νομίζω, στο μπαρ ενός ξενοδοχείου.
Γύρω του μαζεμένοι πολλοί ένοπλοι, αυτός έπινε μια μπύρα, μίλαγαν και χαχάνιζαν όλοι μαζί. Το λόμπυ χακί σε όλες τις αποχρώσεις της παραλλαγής και τα ΑΚ-47 κυκλοφορούσαν με την ίδια συχνότητα που κυκλοφορούν οι φωτογραφικές μηχανές, σ' ένα συνηθισμένο τουριστικό θέρετρο.

Μόνο που εκεί δεν είχε τουρίστες. Τα σέρβικα στρατεύματα είχανε στριμώξει τους Κροάτες στη Μπάνια Λούκα και τους σπρώχνανε συνέχεια προς τα δυτικά.
Όταν νύχτωνε, πίσσα το σκοτάδι. Εμπάργκο γενικό. Δεν υπήρχαν καύσιμα, δεν υπήρχε ρεύμα, ηλεκτρικό, νερό, τίποτα. Μεσ' τη νύχτα, κυκλοφορούσαν σιωπηλοί με τα kalasnikov κι αν ήσουν άτυχος, μπορούσες ν' αρπάξεις μια σφαίρα στο κεφάλι για πλάκα και το πρωί να πουν στο πτώμα σου, "συγγνώμη λάθος, μας φάνηκες για Κροάτης καταδρομέας".

Η πόλη κομμένη στα δυο. Το κάποτε Bronski Brod (Bronski-Βοσνιακό), είχε χωριστεί σε σέρβικο και κροατικό τομέα. Οι μουσουλμάνοι πάνε, νάταν κι άλλοι... Κανείς δε μιλούσε γι' αυτούς, μόνο το νεκροταφείο τους μαρτυρούσε ότι κάποτε υπήρξαν κι αυτοί εκεί.
Όριο, ο ποταμός Sava που χύνεται στο Δούναβη.

Μπήκαν μια μέρα οι Κροάτες στην πόλη, οι Σέρβοι φύγανε έντρομοι. Μαζικές σφαγές. Είδα γέρο Κροάτη να κυκλοφορεί με στολή Γερμανού του Α' Παγκοσμίου, αυτές με το καπελάκι με το σειρήτι, πάνω σε ποδήλατο και φορτωμένος ένα σκουριασμένο Μάουζερ. Πανάθεμα στην ψυχή του, σιχαμένο χούφταλο, έναν αιώνα φύλαγε τη στολή για να σκοτώσει μια μέρα τους γειτόνους του. Γέλαγε το κάθαρμα και δεν είχε δόντια.

Οι Σέρβοι αντεπιτέθηκαν σε καμμιά δεκαριά μέρες. Πιάσαν τους Κροάτες στον ύπνο. Ο κροατικός πληθυσμός τώρα, έτρεχε με τη σειρά του να σωθεί. Κι άλλη μαζική σφαγή.
Πανικόβλητοι οι Κροάτες, περνάνε από τον Sava στο βορεινό τμήμα της πόλης κι ανατινάζουν τη γέφυρα. Κόπηκε η κοινή τους πόλη.

Εκατοντάδες χήρες, μόνο σέρβες, ζούσαν πια εκεί. Και παιδιά αγέλαστα. Ένα μικρό, ίσα που περπατάει, δεν πλησιάζει το γάλα που του δίνουμε. Η μάνα λέει "αφήστε, θα του το δώσω εγώ, δεν τόχει ξαναδεί και φοβάται". Εμπάργκο.
Η σκωληκοειδήτιδα σκοτώνει. Η αμυγδαλίτιδα δολοφονεί. Εμπάργκο, είπαμε.

Το ξενοδοχείο που μένουμε, ήταν κάποτε ξενοδοχείο. Τώρα είναι κουφάρι. Κλειστό τόχανε, το άνοιξαν για να μείνουμε, είμαστε οι πρώτοι ξένοι που βλέπουν μετά από δυο χρόνια.
Δουλεύει και το μπαρ. Μοιράζει (δεν πουλάει) μια ύποπτη μπύρα και σλίβοβιτς, ένα εκρηκτικό απόσταγμα από δαμάσκηνα, που κάνει μόνο για εντριβές.

Ο Λάζαρος, με έχει ξαναδεί, κι έχουμε βγεί μαζί περιπολία νύχτα στο ποτάμι. Εγώ με την κάμερα, αυτός με το ΑΚ-47. Του χαμογελάω και μ' αγκαλιάζει. Έχω στη τσέπη μου μια πυξίδα στρατιωτική, του την χαρίζω. Με κοιτάει δακρυσμένος, τι να μου δώσει; Σκίζει ξαφνικά το διακριτικό από το μανίκι του και μου το βάζει στο χέρι.

Ο Αη-Γιώργης. Ο δράκος ματωμένος ξεψυχάει. Ποιός είναι ο δράκος; Ποιός είναι ο καβαλάρης;

Η νύχτα στο Brod φωτίζεται από τα δυτικά. Βοή και λάμψεις. Βολές πυροβολικού. Ο δράκος κι ο Αη-Γιώργης, λιανίσανε το Brod και τώρα χτυπιούνται πάνω στη Μπάνια Λούκα.

Κι ο Λάζαρος έμεινε πίσω. Στο Brod. έχει τη δική του αποστολή.
- "Εγώ δεν είμαι στρατιώτης", λέει. "Εγώ είμαι Τσέτνικ". Οι συντροφοί του τον χτυπάνε στην πλάτη και γελάνε.

Έχει κάτι χωράφια και πριν τον πόλεμο, ό,τι καλλιεργούσε εκεί, το πούλαγε σε ένα μικρό μαναβο-μπακαλικάκι που έχει στην άκρη της πόλης, δίπλα στο ποτάμι.
Μια μέρα, γυρνάει στο σπίτι, η στέγη έλειπε ολόκληρη, ερείπια. Η γριά μάνα του, με τα μάτια βγαλμένα και κομμένο λαιμό, η γυναίκα του χαμένη, δεν την βρήκε ποτέ. Το κοριτσάκι του, δυο χρονών, κρυμμένο κάτω από το κρεβάτι, νεκρό, ζεστό ακόμα. Μια μαχαιριά στη κοιλία. Μόνο μια. Όλοι εκεί πέρα ξέρουμε τι σημαίνει αυτό. Θάνατος μέσα σε φρικτούς πόνους, με τις ώρες. Καταλαβαίνεις για ώρες τον φρικτό πόνο, μέχρι να ξεψυχήσεις. Φαίνεται ότι το μωρό κρύφτηκε μόλις μπήκανε στο σπίτι οι φονιάδες. Το ανακάλυψαν, το μαχαίρωσαν και τ' αφησαν να ξαναχωθεί στην κρυψώνα του σαν ποντίκι.

Εκεί τους βρήκε ο Λάζαρος. Θυμάται ότι κουβαλούσε σιτάρι εκείνη τη μέρα για να πουλήσει αλεύρι. Στο μικρό μπακάλικο, μια τεράστια μαύρη σημαία, με νεκροκεφαλή και σταυρωτά κόκκαλα. Γράφει: "ελευθερία ή θάνατος".

Ο Λάζαρος είναι επικίνδυνος τρελός. Κι οι άλλοι το ξέρουν κι αποφεύγουν να τον παίρνουν κοντά τους στις επιχειρήσεις. Έχει ένα τεράστιο μαχαίρι, από πάνω με δόντια, από κάτω λεπίδα. Μου δείχνει πως, με μια κίνηση ξεκοιλιάζεις τον αντίπαλο, από κάτω προς τα πάνω και τον αφήνεις να ξεψυχήσει. Μου κλείνει το μάτι και γελάει.

Κάποια βράδυα, ξεφεύγει από τους σκοπούς που είναι απλωμένοι κι από τις δυο όχθες του ποταμού. Περνάει στον κροατικό τομέα με το μαχαίρι τούτο. Σκοτώνει όσους δράκους βρεί μπροστά του, άμαχους και μάχιμους και ξαναγυρνάει. Οι Κροάτες τον έχουν επικηρύξει. Οι Σέρβοι τον φοβούνται. Δε μιλάει ποτέ για το τι είδε, μου τα είπαν άλλοι, που τον βρήκαν να σφίγγει το κορμί της κορούλας του, κι έκανε μέρες να ξαναμιλήσει.

Από τότε, δέκα χρόνια πριν, δεν πέρασε μέρα που να μη σκεφτώ τον Λάζαρο. Μπορεί να ξαναζήσει με τους ανθρώπους; Μπορεί να ξαναγίνει άνθρωπος; Μπορεί να σταματήσει να κυνηγάει τον δράκο;
Μήπως - και το λέω σοβαρά - η καλύτερη λύση ήταν να τον σκότωναν οι σύντροφοί του;

Δεν ξέρω καθόλου.

Από το νησί...

Το παρακάτω κείμενο - γροθιά, είναι comment του Hliodendron. Δημοσιεύεται σαν post με την άδειά του:


Εύχομαι να είναι η τελευταία φορά... Είναι δύσκολο να γράφεις με τόσες καρφίτσες στην καρδιά. Έτσι σβήνω κι ύστερα μετανοιώνω και πάλι ξαναγράφω.

Χτες βράδυ μετέφερα εδώ κάτι που είχα γράψει στο μπλοκ του ΝΔ και σε μια δεύτερη σκέψη το είχα σβήσει απ' εκεί. Δεν έχει νόημα να πεις κάτι που -αν διαβαστεί- θα απαξιωθεί ή θα χλευαστεί. Την πατάω όμως κάποτε, ειδικά με τέτοια θέματα και ορμάω... Ύστερα κάθομαι και σβήνω...

Σήμερα το πρωί πάλι τα ίδια: Άσχημος ύπνος, έπιασα και έκανα delete τα γραφόμενά μου μόλις σηκώθηκα...
Ύστερα σκέφτηκα, γιατί δηλ; Κόντρα λοιπόν σε ...μένα, σας τα παραδίδω: Ζητώ ΣΥΓΓΝΩΜΗ αν δεν είναι τόσο κατανοητά -κομμάτι δύσκολο,καθώς είπα, να εξηγώ με χιλιάδες καρφίτσες στην καρδιά- και για την έκταση του κειμένου.

Κι ο Θεός βοηθός...

"Τουρκογύφτισσες με χρυσά δόντια παραπήγματα στα χώματα χορταριασμένης μνήμης, πλημμυρισμένης ρείθρα αποχαιρετισμών
"τίποτες να γανώσω", "κομμάτιν ψουμίν",
οδηγήθηκαν στο λαβέζι της ψυχής.

Φώναζε η μάνα κι η άλλη μάνα όπως νύχτωνε. Έσμιγαν οι φωνές με τον ήχο της πατεριμής που επέστρεφε τις σβησμένες φιγούρες στην ξώπορτα.
Έσμιγαν με τη μυρωδιά του μιτσικόρυδου.

Ιζιπά αχ Ιζιπά και Ιμπραήμ...

Κάτω από το γεφυράκι του νερού το πρόσωπο στα παιδικά μου χέρια.
Από ψηλά η αθκειά μάζευε φωνές, εικόνες, παιχνίδια, σκιές.

Μαζί με την κάμαρή σας κι οι φωλιές των δέντρων, τα δέντρα κι οι καλαμιές αφανίστηκαν. Ούτε ίχνος της αθκειάς.(ιτιάς)

Αχ Ιμπραήμ και Κρίτωνα στα ριζά της ανηφόρας μου

στον καφενέ περιμένει ένα τάβλι.

Τα βόδια του Κριτωνή μουγκανίζουν την ώρα που σχίζουν τη νύχτα λευκές καλοπροαίρετες κόρες θαμώνες "παραθύρων".

Ο τρισπάππος μου ξαπλωμένος σ' άβολο πλευρό προσμένει την ΕΛΛΑΔΑ.
Ας ήταν μονάχα

το άδικο να σταθεί αντικρύ στο δίκιο και να ομολογήσει!



Το πτώμα, συνοψίζοντας το αίμα των αθώων, γλυστρά μέσα σε φαράγγια του χρόνου. Πίσω του κουδουνίζουν νομίσματα.
Με ορθάνοιχτα μάτια καρφώνει τα χέρια μου! Δε βρέθηκε άνθρωπος να τα σφαλίσει. Πλησιάζω, αγγίζω τα αιχμηρά βλέφαρα κι αποτραβιέμαι!
Ετοιμάζομαι να πετάξω κι εγώ ένα νόμισμα
μα προτού

γη των ανθρώπων πες τη μοίρα του νησιού μου!

Τόσο αίμα, τόσος πόνος, πως να ξεμπερδέψω μ' ένα νόμισμα...

(Ευθύνη η λέξη που με σφάζει.)"

Ένα γράμμα

Πήρα το παρακάτω μήνυμα σήμερα από ένα φίλο Τούρκο που ζει στην Αυστραλία.
Επειδή έχει σχέση με τα πλεονεκτήματα της επαφής ανάμεσα σε διαφορετικές κουλτούρες (είναι ...μύλος σκέτος, διαβάστε το) το δημοσιεύω χωρίς την άδεια, αλλά και χωρίς το όνομα του φίλου που μου τόστειλε.

How are you? How have you been? How is your family?

I haven’t heard from you for a long time. Hope everything is going well. I am back in Australia. My job is going well and I am trying to build on my other business (Kantura) and its going pretty good.

I met this Greek guy at work. His name is Nick (Nicholas) and he is around 55. Very funny and a nice man but many people at work find him weird and offensive sometimes (because they don’t understand his warmness and sense of humor – which I totally can relate with) but we are very good friends. Interesting though, he is a full-gear nationalist, right-winger (he used to chase left-wing, communist university students with a stick when he was in Athens) but he likes Turks and we have coffee once or twice a week. We fight over the bill - he never lets me pay, insists that he should pay because he is older. But I take my revenge by buying him take-away coffee and leaving it secretly on his desk in the mornings.

This weekend, my best friend Fabricio (he is Argentinean) got married.

I was the best man at his wedding. He married an Assyrian girl. Assyrians are Arabs but they are Christians. They are also called Chaldians (some sort of Catholics). They are pretty much like Muslims in a way, although they are Christians, they pray in the mornings, the way we pray in the mosque.

The girls family is from Sydney, the wedding was in Sydney, (I live in Brisbane) so I flew to Sydney Friday after work. At the airport, the taxi driver was picking up my luggage, I greeted him, he didn’t say anything back. I was a little offended. Why ? I know many of the taxi drivers in Australia are famous for being racist. Sometimes you would hear news of Taxi drivers refusing to take people of dark skin or middle-eastern looking people in their cars. But I ddint worry that much. I have my own revenge. Get in the taxi and keep the guy as busy as possible. So I started asking him about the weather, the traffic etc. in Sydney. He had a thick accent. His “R”s were very obvious. So I asked him where his accent was from, he said “I am greek” , so I told him “I am Turkish”. He stopped the car and hugged me!

He said his name was George. I said “Yorgo!”. He was so happy at the fact that I knew what “Yorgo” was.(in this country, people anglicize their names as Anglo-Saxons would refuse to call you with your ethnic name) His parents were from Aydin. They had to move to Greece in 1922. They were not welcomed back in Greece so they moved to Australia, but, his uncles stayed in Greece. Last year, his uncles and some other Greeks who lived in Aydin organized a tour and went to Aydin to see their old homes. The mayor of the town they went welcomed them, and organized a feast for their honor. The mayor told them, they were more than welcome to move back or claim the land they left. They were overwhelmed, happy. Andreas is planning to go there but he doesn’t know anyone. I gave him my parents and my cousins phone numbers. They will help him when he gets there.

Anyway, Fabricio’s mother is married to a Scottish man. So Fabricio’s side of the family at the wedding were all white people (well, you know what I mean, Anglo-Saxons). So I was their interpreter at the wedding as most of the Assyrians don’t speak English very well and me understanding their culture helped a lot. They escaped from Saddam in 1991 and seeked asylum in Turkey. Turkey gave them passports and some of them stayed but many of them were offered citizenship at countries like Australia, Canada and New Zealand so they came here. They are all rich. They work hard and they keep the money in the family as they have a family oriented lifestyle.

We had great time. We danced. We drank. We laughed. We hugged. They sang Turkish songs at the wedding, especially those of Ibrahim Tatlises (the short guy with the moustache). And the anglo Saxons found this weird- the fact that we understood each other and we (me and Assyrians) acted as if we knew each other for a long time. On the contrary- I had never met these people before. And when asked, the men and the women from the girls side of the family, told our Anglo-Saxon friends that we (me and Assyrians) were one nation, one culture with different colors..

The world has been busy with fake problems like culture clash, religious intolerance et cetera.. The media shows these events, as if there is no hope and that these people of the world actually have never lived together before.

I am listening to “Krata gia to telos” from Alexiou and am smiling, because I have hope in beautiful things, my beautiful people, my neighbors, brothers and sisters. And I know ***σ.σ. διέγραψα το όνομά μου*** will come to my wedding and dance “zeybek” with me one day !

Σημείωση: ο Fatih θα απογοητευτεί: δεν χορεύω ποτέ. Αλλά παίζω πιάνο και μπορώ να παίξω στο γάμο του. Στο κείμενο, η έμφαση δική μου.

Φασισμός και σκόρδα!!!

Ειλικρινά λοιπόν, όταν βλέπω ανθρώπους προοδευτικούς (κατά τεκμήριο) να αντιμετωπίζουν τον φασισμό με βασκανίες (φτου! φτου!), κατάρες, αλαζονεία, κραυγές, απειλές και βρισίδι, με πιάνει οργή και απελπισία ταυτόχρονα.
Οι διάφοροι διανοούμενοι (λες κι υπόλοιποι είμαστε άνοες!!), αντιμετωπίζουν τους φασίστες με τρομερή υπεροψία και αλαζονεία: τους σπρώχνουν έτσι βαθύτερα στον οχετό που γεννάει τον φασισμό (να που κι εγώ την πατάω: "οχετός" - δεν τους γεννά ο οχετός τους γεννά η αμάθεια και η ψευδοεπιστήμη).

Όμως, διαπιστώνω ότι, οι περισσότεροι απ' αυτούς, ποτέ δεν έκαναν τον κόπο συζητήσουν διεξοδικά με κάποιον πραγματικό φασίστα.
Ας πούμε: πόσοι συζήτησαν σε βάθος με κάποιον χρυσαυγίτη; Πόσοι παρακολούθησαν τι λέει πράγματι ο Λεπέν και ο Χάιντερ;
Φοβάμαι ειλικρινά, κανείς.

Κι ο φασισμός περιφέρεται γύρω μας, και φουντώνει ανάλογα με την ιστορική φάση, κι εμείς τον αντιμετωπίζουμε σταυρώνοντας τα δάχτυλα και φτύνοντας τον κόρφο μας.

Φαντάζεστε λευκούς φασίστες, με μαύρους φασίστες, σε αγαστή συνεργασία; Όχι ε; Ε, λοιπόν, επισκεφθείτε το

www.nazi.org

Διαβάστε τι γράφουν. Επαναλαμβάνω: ΔΙΑΒΑΣΤΕ!!! Kυρίως τα FAQs.

Aπόσπασμα:

To be a Nazi means that one is a nationalist, or one who believes that a nation should be delineated by genetic familiarity, and that within that nation one advocates "socialism" or the collective support of individuals in society. There are other beliefs including environmental standards that we uphold, and these are integration with the national socialist belief as part of our concept of naure: nature is everything, including ourselves, and in nature, race, family and environmental system as a whole are most important.

Nature as an ideal and actuality is the best centering for any political viewpoint. It ensures that first, we do not wipe ourselves out by disregarding our environment; second, that we learn early on to appreciate beauty and function and larger systems than the linear concepts that social logic permits (being of one form of power transfer, human, social logic becomes rapidly able to think only in these terms, thus linear); third, that we find inspiration in studying the largest and most complex form of creativity yet shown to us. Hell, we could go on all day. If you don't think nature is worth saving from greed, pollution, mini-malls, highways, strip shopping centers, plastic trash, toxic waste and endless parking lots, what's wrong with you?

Κι αφού διαβάσετε, προσέξτε τα links στ' αριστερά της σελίδας:

www.theblacknationalist.com

Nα δείτε τι καλά που συμφωνούν μεταξύ τους. Εξάλλου, οι λευκοί ναζί, από το site τους, προβάλλουν το site των μαύρων ναζί.

Έχοντας μιλήσει πολλές φορές με φασίστες και έχοντας διαβάσει πολλά κείμενα και συνεντεύξεις τους, σήμερα το πρωί, έπαιξα με μια καλή συνάδελφο, ιδιαζόντως έξυπνη, ένα παιχνίδι. Είχαμε αυτήν ακριβώς την κουβέντα και - για να της αποδείξω ότι το πράγμα δεν είναι καθόλου απλό - ανέλαβα το ρόλο του συγκροτημένου φασίστα και εκείνη, την αντιπαράθεση:

Heinz: Υπάρχει πρόβλημα με τους μετανάστες. Παίρνουν τις δουλειές και ρίχνουν τα μεροκάματα.
Eκείνη: Αυτά τα λες για τους διώξουμε.
Heinz: Πράγματι. Ποιό είναι το κακό σ' αυτό; Οι άνθρωποι ζουν πιο ευτυχισμένοι στον γενέθλιο τόπο τους, ανάμεσα στους συμπατριώτες τους.
Eκείνη: Ναι, αλλά αν μπορούσαν να ζήσουν εκεί, θα ζούσαν. Είναι η υπανάπτυξη που τους έφερε εδώ.
Heinz: Σύμφωνοι. Να φροντίσουμε να αναπτυχθεί ο τόπος τους, για να ζουν εκεί και να μην έρχονται εδώ.
Eκείνη: Και μέχρι ν' αναπτυχθεί, σε κάποιο αόριστο μέλλον ο τόπος τους, φαντάζομαι ότι θα τους έχουμε στείλει πίσω, και βλέπουμε...
Heinz: Αν τους στείλουμε πίσω, τα μεροκάματα εδώ θ' ανέβουν. Η οικονομία θα ορθοποδήσει και πάλι. Η ανάπτυξη θα φέρει κεφάλαιο, που μέρος του θα μπορεί να επενδυθεί και στον τόπο τους για να αναπτυχθεί. Αν μείνουν εδώ, αναπτύσσεται η υπανάπτυξη. Αν πάνε στον τόπο τους θα διασωθεί και η κουλτούρα τους. Γιατί θέλεις να καταστραφεί ο τόπος τους;
Eκείνη: Μα, δεν είμαστε στα καλά μας. Αυτό είπα;;
Heinz: Δεν είπες αυτό, αλλά άμα αφήσουμε τις χώρες του τρίτου κόσμου να αδειάσουν, αυτό θα συμβεί.
Eκείνη: Και καταρχήν, γιατί κατηγορείς τους μετανάστες ότι ρίχνουν τα μεροκάματα; Εγώ προτείνω να ασκήσουμε εδώ μια πολιτική τέτοια, ώστε και οι μετανάστες να έχουν ίση αμοιβή και ασφαλιστική κάλυψη. Ορίστε!!!
Heinz: Μα, δεν φταίνε οι μετανάστες. Φταίει το ντόπιο κεφάλαιο που εκμεταλλεύεται την εξαθλίωσή τους. Είναι εξαθλιωμένοι, αυτό δεν αλλάζει με νόμους. Και η οικονομία της αγοράς θα το εκμεταλλευθεί αναπόφευκτα.

Κάπου εκεί τελειώσαμε την στημένη ατιπαράθεση, μια και βαρεθήκαμε...
Συμπέρασμα:

• Ο φασίστας παρέκαμψε εύσχημα το βασικό μοτο του, και η αντιπαράθεση δεν το αποκάλυψε.
• Η αντιπαράθεση δέχθηκε σιωπηρά τον αστήρικτο ισχυρισμό του φασίστα "ζεις πιο ευτυχισμένος στον γενέθλιο τόπο σου". Αν το δεχθείς αυτό (που ακούγεται απλό, λογικό και αυτονόητο), μετά είναι αδύνατο να καταρρίψεις τα επιχειρήματα που ακολουθούν.

Τι προτείνω:
Να προσπαθούμε, χωρίς κατάρες, βρισιές, και άλλους τζάμπα ηρωϊσμούς, να κουβεντιάζουμε μαζί τους, τραβώντας στην επιφάνεια την βασική πεποίθησή τους:
Την φυλετική καθαρότητα ("ναι, αλλά τι μας ενοχλούν πράγματι οι ξένοι" - αυτό είναι το ερώτημα).
Και, όταν βγει στο φως η ουσία της άποψής τους, να είμαστε καλά προετοιμασμένοι: η θεωρία της φυλετικής καθαρότητας, είναι απόρροια:

1. Της ευρύτατα διαδεδομένης διαστρέβλωσης των θεωριών του Δαρβίνου (η επιβίωση του ισχυροτέρου - δεν ισχύει στην φύση)
2. Της επίσης ευρέως διαδεδομένης θεωρίας του συμπεριφορισμού - τάχα μαθαίνουμε μέσα από μια σειρά ερεθισμάτων - αντιδράσεων (σχήμα stimulus-response). H θεωρία αυτή που καπηλεύτηκε και τις απόψεις του Pavlov (ο Pavlov ποτέ δεν ισχυρίστηκε ότι όσα ισχύουν για τους σκύλους ισχύουν και για τους ανθρώπους) παρότι έχει πολλές φορές καταρριφθεί επιστημονικά, ούσα απλή σαν ιδέα συνεχίζει να κυριαρχεί στο μυαλό πολλών (επιστημόνων συμπεριλαμβανομένων).
   

Με έναν συγκροτημένο φασίστα, σ' αυτά τα δυο σημεία πρέπει να επικεντρώνουμε νομίζω. Με ηρεμία, σταθερότητα. Χωρίς ειρωνία και θυμό.
Ο φασίστας προσεύχεται να χάσεις την ψυχραιμία σου και ν' αρχίσεις να τον βρίζεις. Αν το κάνεις, την πάτησες, δικαιώνεις την εικόνα του κατατρεγμένου (και προστάτη των κατατρεγμένων) που πάντα προβάλλει.

Ένα θέλω να πω τελειώνοντας, και παρακαλώ πολύ σκεφτείτε το σοβαρά:

ΚΙΝΔΥΝΟΣ - ΚΙΝΔΥΝΟΣ - ΚΙΝΔΥΝΟΣ

Erwin Schrödinger

O Erwin Schrödinger θεωρείται ο πατέρας της κυματομηχανικής, και του απονεμήθηκε το Nobel Φυσικής 1938.

Αυτά ξέρω δηλαδή, και τίποτε περισσότερο.

Σήμερα το πρωί, πήγα μια βόλτα στη βιβλιοθήκη, πιο πολύ για να κάνω παρέα σε μια φίλη που ήθελε να δανειστεί κάτι βιβλία.
Καθώς δεν είχα τι να κάνω, έκοβα βόλτες κοιτάζοντας τα βιβλία στα ράφια.
Εκεί ανακάλυψα ένα τρομερό βιβλιαράκι του Erwin Schrödinger, με τίτλο "Κοντά στόν Άνθρωπο - Επιστήμη και Ανθρωπισμός - Η κοσμοθεωρία μου", εκδόσεις Π.Τραυλός - Ε. Κωσταράκη, 1996 (κεντρ. διάθεση βιβλιοπωλείο Κωσταράκη, Ιπποκράτους).

Από τότε, το διαβάζω μανιωδώς και δεν λέω να ξεκολλήσω. Μικρό είναι, μέχρι αύριο θάχω τελειώσει την πρώτη ανάγνωση και μετά αρχίζουν οι ...επαναλήψεις.

Το βιβλίο, είναι μια θεμελιωμένη κριτική της "επιστημοσύνης" και της Αριστοτελικής αυστηρότητας, και ένα μανιφέστο κατά της εξειδίκευσης και της περιχαράκωσης των επιστημών/επιστημόνων, από τη σκοπιά ένος "τρομερού παιδιού" της Φυσικής.

Το συνιστώ ανεπιφύλακτα, σε όσους διαφωνήσαμε για τον β' νόμο της θερμοδυναμικής, και σε όσους άλλους πιστεύουν ότι η επιστήμη, μπορεί να βρεί όλες τις απαντήσεις. Ελπίζω, ότι ο Erwin Schrödinger δεν θα ακούσει τα ...εξ αμάξης που άκουσα εγώ από κάποιους (λίγους). Αλλά πάλι, ποτέ δεν ξέρεις....

:-)

Για να σας πείσω, σαν καλός ...πωλητής, παραθέτω κάποια αποσπάσματα απ' όσο έχω - μέχρις εδώ - διαβάσει:

Μην ξεχνάτε ποτέ τον ρόλο που διαδραματίζει το συγκεκριμένο γνωστικό αντικείμενο στο πλαίσιο της μεγάλης ιλαροτραγικής παράστασης που λέγεται ανθρώπινη ζωή. Μη χάνετε την επαφή σας με τη ζωή —όχι τόσο με το πρακτικό της σκέλος, όσο με τις ιδέες που την υποβαστάζουν, σκέλος που είναι πάντοτε πολύ πιο σημαντικό. Και, αφήστε τη ζωή να έχει επαφή μαζί σας. Αν δεν είστε σε θέση —κάποια στιγμή— να πείτε σε όλους με τι ασχολείστε, η δραστηριότητα σας δεν έχει καμία αξία
..................

Ο στόχος δεν είναι εύκολος, καθώς κάποιος πρέπει να διαθέτει ως σημείο εκκίνησης ένα ελάχιστο γνωστικό υπόβαθρο και, όπως γνωρίζετε, η επιστημονική εκπαίδευση αγνοείται σε σημαντικό βαθμό όχι μόνο στη μια ή την άλλη χώρα, αλλά γενικά, παρότι βέβαια σε ορισμένες χώρες αυτό συμβαίνει πιο έντονα απ' ό,τι αλλού. Πρόκειται για ένα κακό που κληροδοτείται και μεταβιβάζεται από γενιά σε γενιά. Η πλειονότητα των μορφωμένων ανθρώπων δεν ενδιαφέρεται για την επιστήμη και δεν συνειδητοποιεί ότι η επιστημονική γνώση αποτελεί μέρος του υπόβαθρου των ιδεωδών της ανθρώπινης ζωής. Πολλοί —μέσα στην πλήρη άγνοια τους περί του τι πραγματικά είναι η επιστήμη, πιστεύουν ότι αυτή έχει ως κύριο σκοπό να εφευρίσκει ή να συνεισφέρει στην εφεύρεση νέων μηχανών που βελτιώνουν τις συνθήκες της ζωής. Οι άνθρωποι αυτοί είναι έτοιμοι να εκχωρήσουν αυτό το έργο στους ειδικούς, ακριβώς όπως παραδίδουν στους υδραυλικούς σωλήνες προς επισκευή. Αν το μέλλον των παιδιών μας αποφασίζεται από ανθρώπους αυτής της νοοτροπίας, το αποτέλεσμα θα είναι αναγκαστικά αυτό που περιέγραψα προηγουμένως.Βεβαίως, υπάρχουν ιστορικοί λόγοι που εξηγούν γιατί αυτή η στάση απέναντι στα πράγματα δεσπόζει ακόμη.
.........................

Προφανώς, αν το ιδεώδες της συνεχούς, "χωρίς κενά", περιγραφής καταρρέει, τότε καταρρέει και αυτή η ακριβής διατύπωση της αρχής της αιτιότητας και δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει το ότι, μέσα σ' αυτό το εννοιολογικό πλαίσιο, συναντάμε νέες, πρωτοφανείς δυσκολίες αναφορικά με την αιτιότητα. Θα συναντήσουμε μάλιστα (όπως γνωρίζετε) τον ισχυρισμό ότι υπάρχουν κενά ή ατέλειες στην αυστηρή αιτιότητα. Είναι δύσκολο να αποφανθούμε κατά πόσον αυτό είναι ή όχι η τελευταία λέξη επί του θέματος. Ορισμένοι πιστεύουν ότι το ζήτημα παραμένει ακόμα ανοιχτό (μεταξύ αυτών είναι και ο Άλμπερτ Αϊνστάιν). Λίγο παρακάτω θα σας μιλήσω σχετικά με την "έξοδο κινδύνου" που χρησιμοποιούμε σήμερα για να δια­φύγουμε από αυτή τη δύσκολη κατάσταση. Προς το παρόν θα ήθελα να προσθέσω ορισμένες επιπλέον παρατηρήσεις σχετικά με το κλασικό ιδεώδες της συνεχούς περιγραφής.

Αυτά, επιστρέφω στο διάβασμα!!!!

Ρατσισμός

Ρατσισμός: μορφή διάκρισης βασισμένη σε ομάδα, στην οποία το αντικείμενο της διάκρισης ανήκει.
(δικός μου ορισμός)

Ωραία...
Ερωτώ: Είμαι λοιπόν ρατσιστής;
Απαντώ: αναμφισβήτητα ναι.

Αλλά, μισό λεπτό. Τι σημαίνει - για μένα - ο όρος; Πέρα από τον ορισμό που ήδη έδωσα, αυτό που έχει σημασία, δεν είναι αν είμαι ή όχι ρατσιστής, αλλά αν επιτρέπω στον ρατσισμό μου να με χειραγωγεί.

Που πάμε τότε; Μόνο για μένα μπορώ να μιλήσω, για τον δικό μου ρατσισμό. Σε μένα, τον Heinz, ο ρατσισμός εκδηλώνεται ως εξής:

Όταν γνωρίσω κάποιον, που ανήκει σε συγκεκριμένη ομάδα, ανάλογα με την ομάδα αυτή, διατίθεμαι θετικά ή αρνητικά απέναντί του. Το να μην επιτρέπω στον ρατσισμό μου να με χειραγωγεί, για μένα σημαίνει να μην εκδηλώνω την (από ρατσιστική προκατάληψη προερχόμενη) διάθεσή μου. Κι αυτό το κάνω όσο καλύτερα μπορώ.
Αν βέβαια στην συναλλαγή μας, ο άλλος αποδείξει ότι έχω άδικο, δεν απορρίπτω τον ρατσισμό μου (μη λέμε και παραμύθια), απλώς στο κεφάλι μου μέσα τον ...αποκόπτω από την ομάδα. Αν βέβαια είναι πολλοί αυτοί που διαψεύδουν πρακτικά τον ρατσισμό μου, τον αναθεωρώ.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι, σαν καλός ρατσιστής, προσπαθώ συνεχώς να επιβεβαιώσω την προκατάληψή μου. Ε, είπα ότι είμαι ρατσιστής, δεν είμαι ότι είμαι ηλίθιος (όχι εντελώς δηλαδή)!!!

Ποιούς, καταρχήν, δεν εμπιστεύομαι:

• Στρατιωτικούς (τον Guererro π.χ. δεν τον θεωρώ στρατιωτικό - κι ας είναι).
• Αστυνομικούς
• Άγγλους
• Γάλλους
• Προτεστάντες
• Τους Σάξωνες γενικά
  
• Πολιτικούς
• Μέλη μη κυβερνητικών οργανώσεων
• Νορβηγούς
• Δανούς
• Ρώσους
• Σέρβους
• Ρουμάνους
• Τους μάστορες (υδραυλικούς, ηλεκτρολόγους, μπογιατζήδες κλπ.)
• Τους ενήλικες
• Τους ανθρώπους που θέλουν εξουσία
• Τους ανθρώπους που συστηματικά δεν έχουν ερωτική σχέση
• Τους ομοφυλόφιλους που το κρύβουν
• Τους Έλληνες μετανάστες σε Ν. Αφρική (κυρίως)
  

Ποιούς, καταρχήν, εμπιστεύομαι:

• Καναδούς
• Αμερικάνους
• Σουηδούς
• Φινλανδούς
  
• Ισπανούς
• Ιταλούς
  
• Βούλγαρους
  
• Ιρλανδούς
• Σκώτους
• Ουαλούς
• Τους Κέλτες γενικά
• Ούγγρους
• Τσέχους/Σλοβάκους
  
• Τούρκους
• Άραβες
• Τους κηπουρούς
• Τα παιδιά
• Τους ανθρώπους που αποστρέφονται τη εξουσία
  
• Τους ανθρώπους που ζουν συνεχώς σε ένα ερωτικό παραλήρημα
• Τους ομοφυλόφιλους που δεν το κρύβουν
• Τους ξένους μετανάστες που σε κοιτάνε και σου λένε καλημέρα (όπως κι αν την εκφέρουν)
  

Η περίπτωση των Εβραίων δεν πέφτει σε καμμιά κατηγορία. Εγώ το αντιλαμβάνομαι σαν θρησκευτική πίστη κι όχι σαν εθνοτικό προσδιορισμό, οπότε κρίνω κατά περίπτωση. Αλλά βέβαια, στην περίπτωση των προτεσταντών, κάνω εξαίρεση και τους χαρακτηρίζω. Αφού, δεν έχει λογική ο ρατσισμός, τι να κάνω;;

Το να πω ότι δεν είμαι ρατσιστής, θα ήταν γελοίο. Αφού, μόλις δω μπάτσο, κάτι με πιάνει!!! Να κάνω ότι δεν συμβαίνει; Να κάνω ...ψυχοθεραπεία;;

Κατά τη γνώμη μου, η ουσία δεν είναι εκεί.

Είναι σ' αυτό: να σεβαστώ τον μπάτσο, κι ας είναι μπάτσος (και πάει λέγοντας, Άγγλος, μπογιατζής,... κλπ.)

Ο δάσκαλος

Θα καταγράψω εδώ την ουσία της αντιπαράθεσής μου με τον κ. Νίκο Δήμου (ΝΔ). Γιατί μου ζητήθηκε, αλλά και γιατί νοιώθω ο ίδιος την ανάγκη.

Πριν μπω στο blog του ΝΔ, τον είχα υπόψη μου ως συγγραφέα, λίγο διανοητή, λίγο φιλόσοφο, αλλά όχι ως δάσκαλο.

Η επαφή όμως με το blog του, με ξάφνιασε.

Διαπίστωσα ότι πολλοί άνθρωποι τον αποκαλούν "Δάσκαλο", επιδαψιλεύουν τιμές, του απονέμουν εύσημα, εκδηλώσεις θαυμασμού...
Πολλοί μάλιστα, τον θεωρούν τον υπέρτατο κριτή μιας άποψης. Αν υπάρχει μια διαφωνία, περιμένουν από εκείνον να πάρει θέση κι έπειτα στοιχίζονται πίσω από τη θέση αυτή.
Ο ίδιος δε, δέχεται με συγκατάβαση τις εκφράσεις σεβασμού - και συχνά λατρείας. Συχνά, σημειώνει - με έναν χλιαρό τρόπο - ότι "κι αυτός μαθαίνει από τους άλλους", αλλά καθόλου δεν θίγει την εικόνα του δασκάλου που έχει απλωθεί γύρω του και βέβαια, όλη την συνακόλουθη διεργασία δάσκαλου-μαθητών.

Μπορώ προφανώς με copy&paste να καταγράψω εδώ πάμπολλα τέτοια παραδείγματα αυτής της ιδιότυπης συναλλαγής, στην οποία ο ΝΔ (Νίκος Δήμου), ενσαρκώνει τον ρόλο του δάσκαλου-διανοητή και κάποιοι άλλοι, αναλαμβάνουν τον ρόλο των θαυμαστών-μαθητών. Δεν το κάνω γιατί θα προσβάλω κάποιους, εξάλλου δεν έχει σημασία, ξέρει ο καθένας πως νοιώθει μέσα του.

Τυχαίνει προσωπικά, να έχω πολύ διαφορετική εικόνα για την λειτουργία ενός δασκάλου:

• Ο δάσκαλος, δείχνει σεβασμό στους μαθητές του και τους ωθεί ασταμάτητα να τον αμφισβητήσουν. Εκείνος όμως, δεν τους αμφισβητεί ποτέ.
  
• Ο δάσκαλος, παρουσιάζει στους μαθητές αυτό που γνωρίζει και τους καλεί να το αμφισβητήσουν. Γνωρίζει ότι είναι σε καλό δρόμο, όταν οι θέσεις του δεχθούν συγκροτημένη αμφισβήτηση.
• Ο δάσκαλος, στην πραγματικότητα, δεν διδάσκει στους μαθητές κάποια επιστήμη. Προσπαθεί να τους διδάξει τι είναι η "επιστήμη", ποιά είναι τα υπέρ και τα κατά της.
• Ο δάσκαλος, δεν διδάσκει στους μαθητές τη σιγουριά. Προσπαθεί να διδάξει την αμφιβολία, και την δράση μέσα από αμφιβολίες. Δεν τους παρουσιάζει βεβαιότητες. Παρουσιάζει θέσεις και την μεθοδολογία που αποδεικνύει αυτές τις θέσεις. Ωθεί τους μαθητές του, να αμφισβητήσουν την μεθοδολογία.
• Ο δάσκαλος, τρομάζει όταν διαπιστώνει ότι οι μαθητές του τον θεωρούν παντογνώστη και πανεπιστήμονα. Αποκηρρύσει με βδελυγμία την ίδια την αυθεντία που προσπαθούν να του προσάψουν οι μαθητές. Τους εξηγεί ότι κάτι τέτοιο είναι επικίνδυνο για όλους, και για την ίδια την επιστήμη. Συχνά τους τονίζει ότι, εκτός των άλλων, είναι και κακόγουστο. Πολλές φορές μάλιστα, καταφεύγει - στα πλαίσια μιας επί τόπου θεατρικής πράξης - στον ανελέητο αυτοσαρκασμό. Ξέρει ότι πάει καλά όταν οι μαθητές κι αυτός μαζί, ξεσπάν σε γέλια. Ποτέ όμως δεν σαρκάζει μαθητή. Και διδάσκει στους μαθητές, να μην τον σαρκάζουν αλλά να δεχθούν την αναπόφευκτη αμάθειά του. Τους διδάσκει επίσης να μην σαρκάζονται μεταξύ τους: όλες οι απόψεις είναι ισότιμες και ισοβαρείς.
• Ο δάσκαλος, διδάσκει στους μαθητές τι είναι θεώρημα και τι αξίωμα. Προσπαθεί να πει στους μαθητές ότι, τα θεωρήματα είναι για να καταρρίπτονται: χρήσιμα μεν, αλλά όχι νόμοι. Κάθε φορά που διατυπώνει ένα θεώρημα, τονίζει ότι δεν είναι τίποτε περισσότερο από θεώρημα και το παρουσιάζει ως εργαλείο. Χρήσιμο μεν, όχι όμως θρησκεία.
• Ο δάσκαλος, προσπαθεί να διδάξει στους μαθητές την σημασία των θεμελιωδών αξιωμάτων: των δικών τους αξιωμάτων. Των αξιών τους δηλαδή. Που δεν έχουν ανάγκη να τα αποδείξουν, γιατί δεν επιδέχονται απόδειξης, αλλά οι ίδιοι έχουν ζωτική ανάγκη να τα γνωρίζουν ρητά, να τα καταθέτουν ανοιχτά και να τα υπερασπίζονται με τη ζωή τους. Γιατί αυτά είναι η ζωή τους, είναι αυτοί οι ίδιοι.
• Ο δάσκαλος μπαίνει στην αίθουσα όρθιος, και βγαίνει παραπατώντας (κυριολεκτικά). Καίγεται στη διάρκεια του δίωρου μαθήματος και αχρηστεύεται για την υπόλοιπη μέρα (τουλάχιστον).
• Ο δάσκαλος, μαθαίνει στους μαθητές του, τι είναι δάσκαλος.
  

Αυτός πρέπει να είναι, κατά τη γνώμη μου ο δάσκαλος. Άσχετα από την επιστήμη, το γνωστικό πεδίο, την ειδικότητα και τους τεχνητούς διαχωρισμούς Θετικών - Θεωρητικών.

Και, από τα (λίγα) που είδα στο μικρό διάστημα της περιδιάβασής μου από το blog του ΝΔ, "δάσκαλο" μεν τον αποκαλούν, δάσκαλος όμως, σύμφωνα με τα προσωπικά μου - και απολύτως βέβαια αμφισβητήσιμα - κριτήρια δεν είναι.
Βρήκα την όλη διεργασία επικίνδυνη, μια επανάληψη του αποτυχημένου σχήματος που σήμερα επικρατεί σ' όλη την εκπαίδευση του τόπου μας.
Και ανοικτά, όπως κάνω πάντα στη ζωή μου, το έδειξα.

Αυτή ήταν για μένα η βάση της αντιπαράθεσης μαζί του και μου ήταν απολύτως συνειδητή.
(και γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε??? - τικ/τικ οι ώμοι...)

Στην εικόνα, ο γνωστός "Στοχαστής" του Rodin. Το κείμενο αφιερώνεται με αναμνήσεις αγάπης στον μεγάλο γεωμέτρη και Δάσκαλο της διδακτικής, Γιάννη Ντάνη.

Περί εβραίων - εν κατακλείδι

Είχα σκεφτεί να καταγράψω την άποψή μου για το κράτος του Ισραήλ και την εκμετάλλευση των θυμάτων του Ολοκαυτώματος. Αλλά, είδα τα comments του κ. Τάκη Αλεβάντη πάνω στα οποία δεν έχω να προσθέσω τίποτε απολύτως.
Αν τα διαβάσετε, θα έχετε μια καλή εικόνα του τι γίνεται με τη υπόθεση αυτή.

Το μόνο που έχω να πω συμπληρωματικά, είναι - όσοι δεν το γνωρίζουν - να βρείτε ντοκουμέντα για την εξέγερση των Εβραίων της Βαρσοβίας. Πρόκειται για έναν ύμνο στην υπεράσπιση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, για το πως οι - ουσιαστικά νεκροί - αρνήθηκαν τον θάνατο και πέθαναν πολεμώντας στις επάλξεις τις αξιοπρέπειας.
Και κάνετε μια σύγκριση με την παλαιστινιακή indifanta. Εγώ τουλάχιστον, θεωρώ ότι είναι στα ίδια πλαίσια.

Γρηγόρης Φαράκος

O Γρ. Φαράκος, παλιός αντάρτης του ΕΛΑΣ και του Δημοκρατικού Στρατού, για μας που στα φοιτητικά μας χρόνια δεν είμαστε προσκείμενοι στην ΚΝΕ, ήταν κόκκινο πανί.

Διευθυντής για χρόνια του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ, κατέπνιγε κάθε φωνή που προσπαθούσε να εκφράσει αντίθετη άποψη μέσα στο ΚΚΕ. Όποια άρθρα δεν του άρεσαν , τα εξοβέλιζε στις μέσα σελίδες, κι όσα ξέφευγαν από την κομματική νομιμοφροσύνη, τα έκοβε τελείως.

Χαρακτηριστική ήταν η περίπτωση των "τεσσάρων" Γιαλκέτσης, Μπίστης, Ιωάννου και δεν θυμάμαι τον άλλο, που δημοσίευσαν κάποτε στην Κομμουνιστική Επιθεώρηση (ΚΟΜΕΠ), τις διαφωνίες τους με το κόμμα, εν όψει συνεδρίου του ΚΚΕ. Όχι μόνο τους διέγραψαν ακαριαία, αλλά μέσα σε ώρες ο Φαράκος φρόντισε - και πέτυχε - την απόσυρση όλων των "μολυσμένων" τευχών της ΚΟΜΕΠ από την κυκλοφορία.
Μπαίνω στη σχολή πρωί, 8 η ώρα, και παίρνω την ΚΟΜΕΠ. Πιο πολύ μηχανικά, απλώς ήθελα να ξέρω τις θέσεις του ΚΚΕ. Την ανοίγω και διαβάζω ένα καταπληκτικό άρθρο του Θ. Γιαλκέτση, με τίτλο "Ο σοσιαλισμός για τον οποίο αγωνιζόμαστε". Καταλαβαίνω ότι κρατάω ένα ιστορικό ντοκουμέντο στα χέρια μου, βγαίνω από την αίθουσα και πάω ν' αγοράσω κι άλλο τεύχος (άπληστος).
Στο τραπεζάκι της ΚΝΕ δεν υπάρχει κανένα. Ο Κνίτης κάνει ότι δεν καταλαβαίνει και ισχυρίζεται ότι "η ΚΟΜΕΠ δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα". Του δείχνω το αντιτυπό μου και κάνει να το αρπάξει, τον σπρώχνω και μαζεύεται. Μέχρις εκεί έφτανε η ισχύς και μονολιθικότητα του Γρ. Φαράκου.

Είχε γράψει κι ένα βιβλίο, που ειρωνικά το λέγαμε "το εγχειρίδιο του καλού κνίτη". Ο πραγματικός τίτλος ήταν νομίζω "Για μια ταξική, πατριωτική, ηθική διαπαιδαγώγιση της νεολαίας".
Κι απ' αυτό είχα αντίτυπο. Ένα βαθιά αντιδραστικό κείμενο, που έλεγε στα ίσια ότι ο/η καλός/-ή κομμουνιστής/-ίστρια παντρεύεται μόνο κομμουνιστή/-ίστρια. Δεν γυρνάει αργά στο σπίτι, δεν προκαλεί τους γειτόνους με τη συμπεριφορά του, είναι εργατικός, φιλότιμος και διαβαστερός. Εξ ου και το παλιό μοτό της ΚΝΕ "πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στους αγώνες".

Νέος ων και εντελώς μανιχαϊστής εγώ, καταλαβαίνετε τη γνώμη μου για τον Γρ. Φαράκο. Ήταν ο ορισμός της παθογένειας της ελληνικής Αριστεράς.
Σταλινικός, μονολιθικός, αδίστακτος, τυχοδιώκτης (μ' όλες τις ηγεσίες μέσα ήτανε), πουριτανός και ηλίθιος. Αυτή ήταν η γνώμη μου. Και δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θ' άλλαζε.

Κι όμως. Μετά τη δημιουργία του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ και μετά την αποχώρηση του ΚΚΕ από εκεί, ο Γρ. Φαράκος άνοιξε το στόμα του.
Και είπε ότι έκανε λάθος. Ότι επί 50 χρόνια της (μοναδικής) ζωής του έκανε λάθος.
Ήταν γέρος πια, είχε μόνο να χάσει από την παραδοχή αυτή, τίποτε να κερδίσει.
Κι όμως τόκανε. Δημόσια. Ωμά. Χωρίς περιστροφές.
Είπε: "Πήραμε τη ζωή μας λάθος". Και στρώθηκε να μιλάει στην Αριστερά για τα λάθη της και τι πρέπει να γίνει από δω και πέρα.

Αν είναι δυνατόν!!!!!

Από τότε, ο Γρ. Φαράκος, κέρδισε τον βαθύτατο σεβασμό μου. Ειλικρινά, τον βαθύτατο. Θέλει τεράστια δύναμη ψυχής, στη δύση σου να απορρίψεις το έργο της ζωής σου. Γιατί δεν μίλησε για κάποια λάθη. Μίλησε για συνολικά λανθασμένη πορεία.
Θέλει μια μεγαλωσύνη που τη ζηλεύω και δεν νομίζω ότι την έχω.

Κι από τότε, όταν θυμώνω ότι κάποιος αδυνατεί να αναγνωρίσει τα λάθη του, σκέφτομαι τον Φαράκο με βαθιά συγκίνηση:

Αφού ο αρχιερέας του σταλινισμού μπόρεσε, τότε υπάρχει ελπίδα για όλους μας.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ (προς αποφυγή παρεξηγήσεων) :

ΔΕΝ συγκρίνω τον ΝΔ με τον Φαράκο.
Λέω το απλό: Αν ο Φαράκος, βρήκε τη δύναμη να απορρίψει πενήντα χρόνια - μισόν αιώνα - της ζωής του, θα ανέμενε κανείς από τον ΝΔ και τον οποιονδήποτε από μας, να έχει τη δύναμη να παραδεχθεί 1, 2, 3 λάθη του.

ΔΕΝ ΛΕΩ ότι ο ΝΔ έχει μισόν αιώνα λάθη.

Υ.Γ.1 - Όλα αυτά, έχουν σχέση με όσα συνέβησαν στο blog του ΝΔ. Ελπίζω ότι οι θαμώνες εκεί, αντιλαμβάνονται τη σχέση.
Υ.Γ.2 - Ο Παν. Δημητράς, είναι ο μοναδικός άνθρωπος σε πέντε χρόνια (καθημερινή εκπομπή) που - παίρνοντας του συνέντευξη - τον συνέλαβα ψευδόμενο και τον εξέθεσα, στον αέρα. Οι μαγνητοταινίες υπάρχουν στα αρχεία της ΕΡΑ ακόμα, τόχω ελέγξει και μπορώ να τις επικαλεστώ.
Υ.Γ. 3 - Θα επανέλθω, με άλλο κείμενο, για το κράτος του Ισραήλ και την χυδαία εκμετάλλευση των ανυποψίαστων θυμάτων του Ολοκαυτώματος, από πολλές πλευρές.

Εντροπή και Εντροπία

Ο δεύτερος νόμος της θερμοδυναμικής, η σημασία και οι συνέπειές του.

Κατά Kelvin:

Δεν είναι δυνατή κυκλική διαδικασία μοναδικό αποτέλεσμα της οποίας είναι η παραγωγή έργου και η ανταλλαγή θερμότητας με έναν μόνο θερμοστάτη, (δηλ. δεν μπορούμε να έχουμε απόδοση 100%).

Kατά Clausius:

Δεν είναι δυνατή κυκλική διαδικασία μοναδικό αποτέλεσμα της οποίας είναι η μετάδοση της θερμότητας χωρίς την δαπάνη κάποιου έργου (δηλ. δεν μπορούμε να έχουμε απόδοση 100%)..

Άλλος ορισμός (συνδυαστικός):

Νόμος που δηλώνει ότι μηχανικό έργο μπορεί να παραχθεί από ένα σώμα μόνον όταν το σώμα διαδρά με άλλο που βρίσκεται σε χαμηλότερη θερμοκρασία· κάθε αυτογενής διαδικασία καταλήγει σε αύξηση της εντροπίας.

[http://www.thefreedictionary.com/second+law+of+thermodynamics]

Συμπερασματικά:

Σε οποιαδήποτε φυσική ή χημική διαδικασία, η εντροπία του σύμπαντος τείνει να αυξηθεί.

[http://www.biochem.northwestern.edu/holmgren/Glossary/Definitions/Def-S/2nd_law_of_thermodynamics.html]

Ας δούμε και τον βασικό τύπο της εντροπίας:

S = Q/T (ο τύπος του Clausius)

όπου Q είναι η θερμότητα (ενέργεια) σε ένα σύμπαν και T η θερμοκρασία του (το μέτρο της ενέργειας)

Τι λέει δηλαδή ο β' νόμος;

Ότι ένα (κλειστό ενεργειακά) σύστημα δεν μπορεί να λειτουργεί επ' άπειρον.

Αλλιώς: ένα κλειστό ενεργειακά σύστημα, τείνει προς την μέγιστη (άπειρη) εντροπία.

Αλλιώς: το σύμπαν τείνει προς την μέγιστη εντροπία (αν θεωρήσουμε το σύμπαν κλειστό ενεργειακά)

[http://www.physlink.com/Education/AskExperts/ae261.cfm]

Και μάλιστα, λέγεται χαρακτηριστικά:

"The American Heritage Dictionary gives as the first definition of entropy, "For a closed system, the quantitative measure of the amount of thermal energy not available to do work." So it's a negative kind of quantity, the opposite of available energy. "

Άρα, η εντροπία, ΔΕΝ συμβολίζει την ενέργεια του συστήματος γενικώς, αλλά το ποσό εκείνο ενέργειας που δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για παραγωγή έργου. Αν βέβαια το έργο είναι παράγωγο της ενέργειας, τότε ο (μεταφρασμένος στα ελληνικά) ορισμός, είναι αντιφατικός. Άρα:

Εντροπία: ανέργεια (ενέργεια χωρίς χρησιμότητα, συγχωρήστε μου τον νεολογισμό!!! ).

Και ακόμα,

"Today, it is customary to use the term entropy to state the second law: Entropy in a closed system can never decrease"

[http://www.panspermia.org/seconlaw.htm]

…παρά μόνον (προφανώς) να αυξηθεί.

Αν η μέγιστη εντροπία σημαίνει ταυτόχρονη την μέγιστη αταξία (χάος) και την εξίσωση των θερμοκρασιών (ενεργειακή ισορροπία) τότε, αναπόφευκτα βγαίνει το συμπέρασμα:

Η εντροπία, δεν είναι μόνον το μέτρο της αταξίας αλλά ταυτόχρονα το (αντίστροφο) μέτρο της ενεργειακής διαφοράς ανάμεσα στις οντότητες - μονάδες του σύμπαντος.

Δηλαδή, όσο η ενεργειακή διαφορά ανάμεσα στις μονάδες-οντότητες μειώνεται, τόσο αυξάνει η εντροπία.

Μάλιστα….

Αλλά γιατί αταξία;

Εδώ πρόκειται για κληρονομική παρανόηση του ορισμού της εντροπίας. Επειδή η εντροπία θεωρήθηκε στην εξέταση αερίων:

• Έχουμε τάξη όταν τα μόρια κινούνται προς συγκεκριμένη κατεύθυνση (ζεστό->κρύο)
• Αταξία, όταν κινούνται προς οποιαδήποτε κατεύθυνση σε ένα χαοτικό σύνολο (θερμική ισορροπία).

Η ταύτιση της αταξίας με την εντροπία, όπως πειραματικά αποδείχθηκε είναι απλώς λανθασμένη και ιστορικά οφείλεται σε παρεξήγηση (λόγω και πολλών εκλαϊκεύσεων).

[http://www.tim-thompson.com/entropy1.html]

Αλλά τότε, τι μας μένει από το προηγούμενο συμπέρασμα; Ας το ξαναδιατυπώσουμε, αποφεύγοντας αυτή τη φορά τα λάθη λόγω (αέριας…) παραδρομής:

Η εντροπία, είναι το (αντίστροφο) μέτρο της ενεργειακής διαφοράς ανάμεσα στις οντότητες - μονάδες του σύμπαντος.

Μάλιστα λοιπόν, είναι μια καταστατική μονάδα, δείχνει την κατάσταση του συστήματός μας (σύμπαν). Ωραία αλλά, ο β' νόμος, γιατί ισχύει; Η εμπειρία λέει ότι έτσι είναι: το σύμπαν έχει την τάση να εξισώνει τις θερμοκρασίες. Άρα ο β' νόμος ισχύει γιατί υπάρχει στο σύμπαν αυτή η τάση.

Αλλά τότε:

• Σαν φυσική έννοια, η εντροπία είναι το μέτρο της ενεργειακής διαφοροποίησης. Αλλά,
• Σαν λογική έννοια, η εντροπία συμβολίζει αυτή την τάση του σύμπαντος.

Ας δούμε κάτι ακόμα:

Προφανές είναι (σε όποιον έχει σχέση με Φιλοσοφία ή με Μαθηματική Λογική) ότι ο όρος σύμπαν προσδιορίζει όχι αυτό που οι αστρονόμοι εννοούν όταν εκλαϊκεύουν, αλλά οποιοδήποτε προσδιορισμένο πλαίσιο με:

• Σαφή όρια
• Διακριτές οντότητες μέσα του (έστω και μια)
• Ένα σύνολο αξιωμάτων με βάση τα οποία κρίνεται η αλήθεια κάθε ισχυρισμού (θεωρήματος) που το αφορά.

Με τα χρόνια, η εντροπία πήρε τον ανήφορο προς την γενίκευση. Κάθε επιστήμη και η εντροπία της.

Ας δούμε τώρα (πολύ γρήγορα) την εντροπία στην Πληροφορική:

Τι μας ενδιαφέρει; Στην ανάκτηση πληροφορίας από ένα (ψηφιοποιημένο) σήμα. Κι εδώ οι Πληροφορικοί (όσοι μένουν σε ότι λένε κατά λέξη τα συγγράμματα, μπορεί να μανιάσουν).

Τι σημαίνει όμως αυξημένη εντροπία σε ένα σήμα; Σημαίνει ότι δεν μπορούμε να ανακτήσουμε πληροφορία. Η πληροφορία υπάρχει, μόνον όπου υπάρχουν διακριτά μεγέθη. Εξ ου βέβαια και οι διαδικασίες quantization, οι κώδικες Hamming για διορθώσεις κλπ. κλπ.

• Ωπ! Νάτη πάλι η διαφοροποίηση σαν ικανή και αναγκαία συνθήκη για παραγωγή έργου (ανάκτηση πληροφορίας).

Το ξαναλέω: η διαφοροποίηση σαν ικανή και αναγκαία συνθήκη για παραγωγή έργου, και συμπληρώνω, πληροφορίας, δράσης, διάδρασης, πολιτισμού, γνώσης, κουλτούρας, ζωής.

Όποιος, και με αυτές τις γνώσεις, δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει εντροπία στην κοινωνική οργάνωση και στην οντολογία, ας διαβάσει το post μου με τίτλο "Μιλώντας αντικειμενικά…", σ' αυτό στο site.

Κατακλείδα

Εντροπή (που λέει κι ο ΝΔ) δεν είναι να μην ξέρεις την σημασία της εντροπίας. Εντροπή είναι να πιστεύεις ότι ο κόσμος μας αποτελείται από μικρά κουτάκια (επιστήμες) σαφώς περιχαρακωμένα μεταξύ τους. Και περισσότερη εντροπή είναι, να έχεις γνώση, και να την θεωρείς χρήσιμη σε μια σου διάσταση σαν άνθρωπος, και άχρηστη και άσχετη στις άλλες σου διαστάσεις.

Τέλος (και τω Θεώ δόξα!!!)

Απίστευτο κι όμως...

(μ' έκανε να το θυμηθώ, ένα από τα σχόλια στο προηγούμενο post)

Πριν πολλά χρόνια ζούσα στη Σαλονίκη. Μια μέρα, πήρα ταξί να πάω στο Κορδελιό να δω έναν μεγάλο μου έρωτα (θα τα πω σε άλλο post).

Μπαίνω στο ταξί, με την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ στο χέρι.

- "Που πάμε?".
- "Κορδελιό. Μπορώ να καπνίσω?".
- "Ναι, αμέ!! Εμένα η μυρωδιά του καπνού μου αρέσει, άσχετα που δεν καπνίζω".

Ανάβω τσιγάρο. Κίνηση, το ταξί σέρνεται...
Ανοίγω την εφημερίδα. Ο ταξιτζής με κοιτάζει και στραβώνει το στόμα του.

- "Να σας ρωτήσω κάτι?".
- "Ελεύθερα".
- "Γιατί διαβάζετε Αθηναϊκή εφημερίδα?? Δε σας κάνουν οι Θεσσαλονικιές???".

Οι Θεσσαλλλονικιές μου κάνανε και πολύ μάλιστα. Οι Θεσσαλονικιές εφημερίδες όμως...

- "Ε, έχουν περισσότερες ειδήσεις".
- "Κι οι Θεσσαλονικιές έχουν!!".
- "Ναι, αλλά έχουν διεθνείς ειδήσεις οι αθηναϊκές, πολιτικές ειδήσεις γενικότερες, γι' αυτό".
- "Και τι με νοιάζει εμένα?? Εμένα με νοιάζει για τη Σαλονίκη. Τι με κόβει τι γίνεται στην Αθήνα??".

Τι να του πω τώρα???
Ξαφνικά είχα μιαν έκλαμψη, ότι ίσως μπορούσα να σταματήσω τον οίστρο του.

- "Εγώ είμαι Αθηναίος!".
- "Ααααααα, πέστο έτσι ρε παιδί, τώρα δικαιολογείται".

Το ξαναρίχνω στην εφημερίδα.

- "Να ρωτήσω κάτι ακόμα?"
- "Ορίστε".
- "Και διαβάζεις εφημερίδα για τα πολιτικά δηλαδή?".
- "Ναι".
- "Είσαι δηλαδή πολιτικός?".
- "Όχι!!!" (προς Θεού!!)
- "Ναι, αλλά ανακατεύεσαι με τα πολιτικά?".
- "Ε, παλιότερα πιο πολύ, τώρα όχι τόσο".

Και μετά, με έστειλε ...αδιάβαστο!!!!

- "Καλά κάνεις ρε φίλε, μη χώνεσαι εκεί μέσα, όλοι τομάρια πουλημένοι είναι".
- "Ε, όχι κι όλοι".
- "Μωρέ όλοι, άκου με που σου λέω, εγώ είμαι μεγάλος άνθρωπος, έχω ζήσει πολλά".
- "Μάλιστα".
- "Εμένα που με βλέπεις, οι πολιτικοί με καταστρέψανε".
- "Γιατί?".
- "Για το κέφι τους, ξέρω γω? Με ανακατέψανε στα σχέδιά τους και με πατήσανε κάτω".

(εκ των υστέρων σκέφτηκα ότι γυάλιζε το μάτι του...)

- "Σα σκουλήκι σου λέω!! Λες και δεν ήμουνα άνθρωπος εγώ".
- "Που σ' ανακατέψανε?"

(ήμουνα και περίεργος...)

- "Εγώ έκανα μεταφορές. Είχα μια μοτοσυκλέτα και κουβαλούσα πράματα, κατάλαβες??".
- "Κατάλαβα, και?"

(σκέφτηκα ότι μάλλον θα του πήρε την άδεια κανένας κομματάρχης...)

- "Και να μια μέρα, είχα πιεί και λίγο, χτύπησα έναν τύπο κατά λάθος, ίσα-ίσα ξυστά δηλαδή, και έπεσε και χτύπησε το κεφάλι του, και πέθανε. Λίγο παρακάτω από κει που σε πήρα".

Εκεί έχασα το μπούσουλα. Τι να πω?? Μου έπεσε κεραμίδα στο κεφάλι!

- "Καλά", λέω "πως έκανες μεταφορές με τη μοτοσυκλέτα, τα πράματα που τάβαζες??".
- "Τρίκυκλο είχα ρε φίλε, πίσω τάριχνα".

Φτου!!! Ξαναφτού ρε γαμώτο, από όλους τους ταξιτζήδες της Θεσσαλονίκης, σ' αυτόν έπεσα???

- "Και τι έγινε?" ρωτάω (λες και δεν ήξερα).
- "Να αυτός ήτανε πολιτικός, βουλευτής αριστερός. Τότε ήτανε στα μαχαίρια οι δεξιοί με τους αριστερούς, σκοτώνονταν δηλαδή, χάλια, και μου τα φορτώσανε πως ήθελα να τόνε φάω. Λες και τον ήξερα. Γιαυτό σου λέω φίλε, μην ανακατεύεσαι με τα πολιτικά, πρέπει νάσαι κάθαρμα για να τη βγάλεις καθαρή. Εσύ - δε ξέρω πάλι - αλλά δε μου φαίνεσαι για κάθαρμα".

(εσύ όμως μου φαίνεσαι!!!)

Κατέβηκα λίγο παρακάτω και πάντως όχι στον προορισμό μου ακριβώς.
Και ναι, τούδωσα και πουρμπουάρ...