Ο ...κάλος!

Έχω πολλά κουσούρια, πολλούς κάλους (στον εγκέφαλο). Ένας απ' αυτούς είναι ο φετιχισμός μου (μάλλον κάπως έτσι θα χαρακτηρίζεται) με διάφορα χρηστικά αντικείμενα.

Δεν έχει σημασία αν είναι αντικείμενα οικονομικής αξίας ή όχι - είναι πως μου τη βαράει κατά περιόδους. Ας πούμε, δανείζω άνετα το αυτοκίνητό μου, το μηχανάκι μου. Μου το γυρνάνε πίσω ξεχαρβαλιασμένο, δεν μιλάω καθόλου. Δανείζω την φωτογραφική μου μηχανή, μου τη γυρνάνε με ένα λεκέ λάδι - γίνομαι βαπόρι!!!

Βέβαια, ένα αυτοκίνητο, κοστίζει όσο 10-15 φωτογραφικές μηχανές. Αλλά, έλα που δε μπορώ;! Με πιάνει πανικός.

Άλλα αντικείμενα που με πιάνει τρέλα όταν τα σκαλίζουν: τον φορητό μου υπολογιστή, τον ελβετικό σουγιά (όλους - έχω 3), τα βιβλία, τις ταινίες σε DVD, το τρίποδο της φωτ. μηχανής, τις τσάντες της φωτ. μηχανής. Τα καλοκαιρινά μου μπλουζάκια (ξεθωριασμένα όλα), τις πίπες μου. Δεν αντέχω ούτε να τ' αγγίζουν. Ειλικρινά, πάρε δανεικά κι αγύριστα (αν έχω) και πάρε μια δική σου μηχανή, αλλά you-toucha-mine I smasha-your-face (ε, καλά, που λέει ο λόγος).

Τσιγκουνιά μάλλον δεν είναι - είπα ότι δε με νοιάζει για τα λεφτά. Αλλά, αν χαλάσει το πράγμα μου (ένα αντικείμενο τελικά - μόνον) δεν μπορώ να το αντικαταστήσω με άλλο ίδιο και να νοιώθω το ίδιο. Α, ναι: νοιώθω για τα αντικείμενα - πολλές φορές, όταν δεν τα φέρνω βόλτα, κυρίως τα τεχνολογικά, θυμώνω και τα βρίζω γιατί ...αντιστέκονται!!! Και τα γυαλίζω, τα καθαρίζω κλπ. Άμα μου περάσει το βίτσιο, μπορεί και να τα χαρίσω στον πρώτο τυχαίο, έχει συμβεί κι αυτό.

Είμαι πολύ άρρωστος γιατρέ μου;

(στη φωτό, ηλιοβασίλεμα που τράβηξα στη Μυτιλήνη, ανεβασμένος σε κορφοβούνι, γιατί η πόλη βλέπει ανατολικά, κι από ηλιοβασίλεμα δεν...
Τελοσπάντων, η φωτογραφία αποτελεί αναβιωμένο βίτσιο μου, από την εποχή που ήμουν 20 χρόνων και μετά την εγκατέλειψα, κυρίως λόγω αφραγκίας, ...ασυναρτησίας και λοιπών συγγενών ...ασθενειών!!!!)

Υ.Γ: Α, είπα και ψέματα χάριν της συζήτησης: τη φωτογραφική μου μηχανή δεν τη δανείζω!

55 χρόνια

Η πρώτη φωτογραφία, τραβηγμένη (και ρετουσαρισμένη στο χέρι), στην Κωνσταντινούπολη, γύρω στα 1952.Η δεύτερη, στη Μυτιλήνη το φθινόπωρο του 2007.

Πέρασαν 55 χρόνια, μια ζωή αφιερωμένη στην ικανοποίηση του παράλογου και του αχόρταγου. Ανασφάλεια, δυστυχία, λεφτά, ταξίδια στην Ευρώπη, την Αμερική, την Ασία, κυνήγι πλούσιου γαμπρού κι έπειτα πλουσιότερου.
Σπίτια κι αυτοκίνητα, ειρωνεία στις ανθρώπινες αξίες, παροιμίες και σοφιστείες για το ότι τα λεφτά καλύπτουν τα πάντα.

Στο τέλος, η άνοια. Δεκάδες άνθρωποι που τους έβλαψε (ποτέ εκ λάθους) τώρα καγχάζουν: "καλά να πάθει, έχει το τέλος που της αξίζει!!!". Κανείς βέβαια, δεν της το 'πε κατάμουτρα όταν ακόμα μπορούσε να πολεμήσει τους άσκοπους πολέμους της.

Εκτός από μιαν οικογένεια, που της έκοψε (η οικογένεια) την καλημέρα και την πέρασε στα αζήτητα. Που δεν σήκωνε το τηλέφωνο να της απαντήσει, και που δεν δέχτηκε λεφτά για να την ανεχτεί.

Σ' αυτή την οικογένεια κατέφυγε, όταν ένοιωσε ότι η άνοια την κυκλώνει. Κι αυτή είναι η μοναδική οικογένεια που τη δέχτηκε, κι ανέλαβε την προστασία και την υπεράσπισή της...

Επαρχία!!!

Επαρχία με χίλια!!

Αθήνα γεννήθηκα, μεγάλωσα, αλλά από τα 18 έφυγα και δε ξαναγύρισα.
Όχι πως στην επαρχία είναι εύκολα τα πράγματα - κάθε άλλο. Αλλά να, είναι κάποια πράγματα που αξίζουν.

Στη φωτό, τμήμα από το λιμάνι της Μυτιλήνης, στις 9 Σεπτέμβρη 2007, στις 5:30 μ.μ.
Έπινα καφέ, κι είπα να τραβήξω και μια φωτό.

Αυτά είναι... (τα της επαρχίας).

Σε λήθαργο...

Τον τελευταίο καιρό, λόγω της ασθένειας - που αναφέρεται στο προηγούμενο post - και του κυκεώνα που έχει δημιουργήσει, έχω παραμελήσει το blog.
Ζητάω συγγνώμη.
Τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο που έχω, τραβάω καμιά φωτογραφία, να νοιώθω πως κάτι κάνω.

Έβαλα μια απ' αυτές: ανατολή στο στενό ανάμεσα στη Λέσβο και την Τουρκία.

Θα επανέλθω.

Heinz

Απόδραση

Για πολλά χρόνια, η σχέση μου μαζί της ήταν άθλια.

Πόσα χρόνια; Τόσα όσα η ηλικία μου.



Καθαρά, δεν το επέλεξα από τα γεννοφάσκια μου - πως θα μπορούσα άλλωστε; Αλλά κάπου στα δώδεκα χρόνια μου, αποφάσισα ότι πρέπει να ξεμπερδέψω μια και καλή με το πρόβλημα, δηλαδή με εκείνην. Κατάλαβα ότι ήταν ζήτημα επιβίωσης κι αν ήθελα να τη βγάλω καθαρή, έπρεπε να την αγνοήσω τελείως.



Βέβαια, αγνοώντας κάποιον, δεν σημαίνει ότι αυτός σταματά να υπάρχει και να δρα. Απλώς εσύ αλλάζεις, διαμορφώνεις τις προσδοκίες σου, ακυρώνεις κάποιες άλλες, θωρακίζεσαι. Φυλάγεσαι. Κρύβεις ένα κομμάτι σου, περνάς από το αναπόφευκτο (και απαραίτητο ίσως) πένθος κι αν τα καταφέρεις, συνεχίζεις σε μια περίπλοκη ισορροπία.

Ο άλλος, αυτός που έχεις απορρίψει ολοκληρωτικά, συνεχίζει να δρα, συνεχίζει ίσως να σε βλάπτει, κι εσύ κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις. Δεν γίνεται βέβαια να μην καταλαβαίνεις πράγματι - πρέπει να είσαι ηλίθιος ή τυφλός. Απλώς, εστιάζεις εκεί που ο άλλος δεν μπορεί να σε βλάψει, εκεί που δεν έχει προσβάσεις κι ούτε ελπίδα να αποκτήσει.

Γίνεσαι έτσι ο πρώτος της γενιάς σου, κόβεις σύριζα τις προς τα πίσω αναφορές σου. Κάπως σαν εξωγήινος  ή σαν προϊόν παρθενογένεσης.



Επιλήσμων; Όχι - το αντίθετο μάλιστα. Κράτησα κάθε άσχημη μνήμη σφιχτά, από την ηλικία των δυο ετών κατάφερα να θυμάμαι. Το τείχος της άμυνας χρειάζεται συνεχή ανατροφοδότηση και επαγρύπνηση και, από ένα σημείο και πέρα όλα ήταν - και είναι - συνειδητά. Δυστυχία; Καθόλου. Ησυχία, γαλήνη, η δυνατότητα να αναλάβεις τις ευθύνες απέναντι στα παιδιά σου, στη σύζυγό σου. Βέβαια, κρατάς κι αυτούς προστατευμένους από το τείχος.



Δημιουργείς έτσι έναν κόσμο που δεν περιλαμβάνει έναν συγκεκριμένο άνθρωπο. Διαφέρει κατά έναν άνθρωπο, από τον κόσμο που αντιλαμβάνονται οι υπόλοιποι.



Και ξαφνικά, 34 χρόνια αργότερα από τη στιγμή που άρχισες να φτιάχνεις τον δικό σου κόσμο, το θηρίο επανέρχεται. Όχι δυναμικά όπως συνήθιζε, ούτε με το γνωστό σε όλους θράσος της. Αλλά δειλά και με αναστολές, σε κοιτά με μάτια άτονα από την άνοια. Ψάχνεις καχύποπτα και ασταμάτητα να δεις εκείνη τη λάμψη της πονηριάς, την πανέξυπνη ματιά που έψαχνε να βρει κάθε ασθενές, κάθε ασταθές σημείο για να χτυπήσει καγχάζοντας χαιρέκακα. Πουθενά.



- "Δε θα με πετάξεις ε;" ικετεύει.

- "Γιατί με αγαπάς;" ρωτάει τη σύντροφό σου  - προσπάθησε πολλές φορές να την βλάψει όταν ακόμα μπορούσε να σκεφτεί οργανωμένα.



Δε θα την πετάξεις βέβαια. Θα την περιθάλψεις στην πορεία της προς το πλήρες σκοτάδι. Αλλά όχι επειδή της αξίζει. Στην πραγματικότητα της αξίζει το χειρότερο, αυτό που επεφύλαξε στον πατέρα σου.

Αλλά, έχεις μάθει πια να κάνεις αυτό που είναι το καλύτερο για σένα. Και - για σένα και μόνο - δεν την πετάς.



Όταν το Reminyl ενεργεί, ξαναβλέπεις την πονηρή ματιά να εμφανίζεται, ξανακούς για λίγο τα περίπλοκα και οικεία λεκτικά σχήματα να προσπαθούν να χτυπήσουν εσένα, τη σύντροφο ή τα παιδιά σου. Ξαναγιγαντώνεται η οργή σου και προσπαθείς - όχι πάντα με επιτυχία - να συγκρατηθείς.



- "Θα ξαναγίνω όπως ήμουν;" ρωτάει.

- "Να βέβαια, είναι σίγουρο" τη διαβεβαιώνεις. Το Reminyl, καθυστερεί απλώς τη νόσο για 18 μήνες το πολύ.



- "Δε μου λες, σε έχω αδικήσει ποτέ;", ρωτάει.

- "Όχι" απαντάς.



Σκέφτεται...



- "Μα, είσαι σίγουρος;" επανέρχεται.

- "Απόλυτα", επιμένεις, "πως σου ήρθε τώρα αυτό, άντε πάμε να σε κεράσω ένα παγωτό". Πόσα παγωτά προλαβαίνει να φάει σε 18 μήνες;



Ό,τι ήταν αυτό που την έκανε ό,τι ήταν, τώρα έχει αποδράσει. Ό,τι μίσησα βαθιά και νίκησα με απίστευτη δαπάνη ενέργειας και βιώνοντας συχνά οδυνηρές ήττες, ξαφνικά κρύφτηκε. Έχασα τον παλιό μου αντίπαλο. Αναγκάζομαι, για πολλοστή φορά - έχω πάψει πια να τις μετράω - να επαναπροσδιοριστώ ριζικά.



Μα θα το πω το παράπονό μου - και μην θεωρείτε παρακαλώ ότι κλαίγομαι, μάλλον θυμώνω: τι διάολο, τόσο δύσκολο ήταν να έχω μια φυσιολογική καταγωγή, όπως τόσοι άνθρωποι; Ήταν ανάγκη να είναι τόσο ακραία τα πράγματα;



Κι αυτή πάλι, μέσα σ' όλη τη τρέλα της (φυσιολογικός άνθρωπος δεν θα έκανε ό,τι έκανε εκείνη) δεν μπορούσε να φύγει απλά; Ήταν ανάγκη να τελειώσει μέσα στο χάος και την ασυναρτησία; Ήταν ανάγκη, μετά απ' όλ' αυτά να την οικτίρω κιόλας στο τέλος;



Ας είναι καλά η σύντροφός μου, που θες λόγω ειδικότητας (κλ. ψυχολόγος), θες λόγω ενστίκτου, μου δείχνει το δρόμο της ανθρωπιάς και της συμπόνιας. Κι ας κοιμάται πλέον ήσυχος, αυτός που μου έμαθε - όσο πρόλαβε - την αξία της αξιοπρέπειας και της συμπόνιας. Παίρνει τώρα την καλύτερη εκδίκησή του, μέσα από τις αρχές του που συνεχίζουν να ζουν.

Το cafe Terrace στην place du Forum

Πριν από ένα περίπου χρόνο, επισκέφτηκα για πρώτη φορά το (πρώτο) blog του Νίκου Δήμου.

Δεν είμαι σε θέση να διευκρινίσω, τι σόι σχέση είχα με αυτό το blog.



Σε κάποια φάση, όταν το blog αυτό έκλεισε και πριν δημιουργηθεί η συνέχειά του, βρέθηκα ο ίδιος κατηγορούμενος από έναν τύπο δημοσιογράφο (ούτε θυμάμαι το όνομά του), που με στόλιζε ως "φασιστοειδές", "εθνικιστή" κι άλλα και με υποδείκνυε ως υπεύθυνο για το κλείσιμό του.

(αλλά είμαι εντελώς αναίσθητος άνθρωπος όταν αντιμετωπίζω την ανοησία, οπότε δεν συγχύστηκα).



Εκείνο το βράδυ (19/5/06 10:13 μμ) που έκλεισε το nikosdimou.blogspot.com, σε κάποιο διαδικτυακό χώρο, συγκεντρώθηκαν όλοι οι άνθρωποι που "ζούσαν" το blog αυτό, μαζί κι εγώ. Πιστοί φίλοι του nikosdimou όλοι, άνοιξαν την καρδιά τους ο ένας στον άλλο για το ό,τι ένοιωθαν. Λύπη, πανικός, άγχος, πένθος, μια σειρά από συναισθήματα που όποιος δεν είχε ζήσει τη λειτουργία του nikosdimou, θα τα έβρισκε ίσως παράλογα κι αδικαιολόγητα. Συζητούσαν για το τι μπορούν να κάνουν ώστε το nikosdimou να ξαναλειτουργήσει το ταχύτερο δυνατόν. Με κάλεσαν να συμμετέχω στην συζήτηση.

Το πράγμα ήταν περίεργο. Μια ομάδα ετερόκλητων ανθρώπων που τους ένωνε αυτό που είχαν ζήσει κι ας ήταν διαφορετικοί μεταξύ τους.



Είπα κι εγώ ό,τι μου έκοβε σαν προτάσεις - οι παρόντες δεν με κατηγορούσαν σαν υπεύθυνο του προβλήματος. Είχα σκεφτεί, να κάνουμε ο καθένας ένα post στα blogs μας και να καταγράψουμε την προσωπική μας εμπειρία. Είχα πει συγκεκριμένα:

• Πείτε τι νοιώσατε
• Πείτε πότε γελάσατε
• Πείτε πότε θυμώσατε
• Πείτε τι αναθεωρήσατε
• Πείτε τι μάθατε οι ίδιοι
• Πείτε τι μάθατε στους άλλους

Τελικά όμως, ο Νίκος Δήμου ξανα-άνοιξε το blog του, σαν doncat και η κατάσταση εξομαλύνθηκε.



Δεν έχω σκοπό να ερμηνεύσω εδώ το νέο κλείσιμο του blog του Νίκου Δήμου. Αλλά, όσο μπορώ, προσπαθώ να υλοποιήσω την τότε πρότασή μου.



Καταρχήν λοιπόν, άλλαξα την στάση μου απέναντι σε όσους - γενικά - με εκνευρίζουν. Κυρίως όταν θεωρώ ότι λένε ανοησίες. Κυρίως όταν λέω κάτι που πιστεύω ότι είναι απολύτως θεμελιωμένο κι εκείνοι αντιδρούν με τρόπο που δείχνει προκατάληψη. Η αλλαγή αυτή, που σφυρηλατήθηκε με δεκάδες συγκρούσεις, δεν περιορίστηκε στο blog, αλλά και στον τοπικό κοινωνικό μου χώρο. Συμμάζεψα μια άκαμπτη πλευρά μου (όσο μπορούσα) κι αυτό έγινε φανερό σε όσους έχουν επαφή μαζί μου.



Ακόμα, αναθεώρησα την τάση μου, να αξιολογώ το ρηθέν με βάση "ποιός το είπε" κι όχι "τι είπε". Όχι ότι άλλαξα τελείως γνώμη, αλλά υπήρξε σαφής τροποποίηση.



Έπαιξα μέχρι και με τον harrygreco ή harry reloaded, και έστησα μαζί του και μ' άλλους ένα χιουμοριστικό πλαίσιο που κι αυτός διασκέδασε. Κατάλαβα ότι το χιούμορ, μπορεί να αποτελέσει κοινό πλαίσιο ανάμεσα σ' ανθρώπους με αντικρουόμενες απόψεις και συμπεριφορές.



Ένοιωσα ότι υπάρχουν δεκάδες άνθρωποι εκεί έξω, που αξίζει να τους γνωρίσω από κοντά - και κάποιους απ' αυτούς μπόρεσα με μεγάλη χαρά να συναντήσω.



Κατάλαβα τέλος ότι, κι άλλοι άνθρωποι πέρασαν από την ίδια - ή παρόμοια - διαδικασία μαζί μου.



Αγάπησα ανθρώπους, συγκρούστηκα, έμαθα κι αναθεώρησα. Και νομίζω ότι σχεδόν όλοι, κι ο ίδιος ο Νίκος Δήμου επίσης, πέρασε από μια τέτοια διαδικασία, μια γέννα, τη δική του και πάλι αλλά και του καθένα μας.



Τι ήταν λοιπόν το blog αυτό; Για μένα τουλάχιστον, ό,τι δείχνει ο πίνακας του van Gogh:

το cafe Terrace στην place du Forum, το βράδυ*

*κυκλοφορούν κι άλλοι τίτλοι για αυτό το έργο. Αλλά διάλεξα αυτόν, σαν πλέον ακριβή για το nikosdimou.blogspot,.com και το doncat.blogspot.com

Powered by ScribeFire.

1984

Ένας τύπος, ονόματι Μάνος Μακράκης (ΜΜ), αποφάσισε να καταγγείλει το blog του Νίκου Δήμου ως περιέχον objectionable content (προσβλητικό περιεχόμενο).



Το ιστορικό:



Η highvoltagepress (ή depressed?) σημειώνει - σε ένα post για τον έρωτα - τα εξής:



Έπειτα, για την κατανόησή τους, οι άνδρες είναι τόσο απλός φυσικός μηχανισμός, amoebas, μονοκύτταρος. Ατυχώς πολλές γυναίκες τον θεωρούν πιο σύνθετο.

Εγώ πάντως, έστω και σ' αυτή τη μη-εξελιγμένη μορφή, χαίρομαι ιδαίτερα που υπάρχει το είδος των ανδρών, και το εκτιμώ πολύ. Είναι πολύ χρήσιμο, χαριτωμένο, εμπνέει, και σηκώνει εκπαίδευση. Δεν είναι για πολύ σύνθετα πράγματα, αλλά είναι ωραίο που κινείται γύρω μας, στη φύση προς άγραν και τέρψιν οφθαλμών.



Πεμ Μαρ 29, 03:30:00 μμ



ο Κ2825 σημειώνει στη συνέχεια:



Οι γυναίκες, ως οργανισμοί πλησιέστερoι προς το ζωικό βασίλειο και την τάξη των κατώτερων θηλαστικών από τους άνδρες, ...



Ο δε Μακράκης, απαθής στο πρώτο, ενοχλείται από το δεύτερο σχόλιο και στέλνει email στον Νίκο Δήμου όπου μεταξύ άλλων λέει:



διαπιστώνω ότι πολλοί "γνωστοί άγνωστοι" έχουν παραβιάσει πλέον τα όρια και της νομιμότητας της προσβλητικής, ρατσιστικής συμπεριφοράς τουλάχιστον

σύμφωνα με τους νόμους των ΗΠΑ που αποθηκεύονται οι σελίδες του χώρου σας. Θεωρώ ότι καλό θα ήταν να κλείσετε τα σχόλια μέχρι να ελεγχθεί η κατάσταση διότι πέρα από το νομικό πρόβλημα το σημαντικότερο πρόβλημα θεωρώ ότι θα ήταν η διάσυρση της προσωπικότητάς σας αφήνοντας τον καθένα να εκθέτει και να βεβηλώνει το χώρο σας. Αυτό βέβαια είναι προσωπική μου άποψη. Για την ώρα έκανα flag το ιστολόγιό σας για objectionable content.



(μετάφραση: για μαζέψου Δήμου και μάζεψε και τους ηλιθίους σου. Φώναξα την αστυνομία του διαδικτύου ήδη και θα δεις εσύ!)



και συνεχίζει απτόητος στο φασιστικό του παραλήρημα:



Γνώμη μου είναι πως όπως σε μια κοινωνία που σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα άνθρωποι ιατρικά "εντάξει" θα έπρεπε να καταδικάζονται για τέτοιου είδους ακραίες θέσεις, έτσι και σε ένα ιστοχώρο με δημοκρατικά ήθη θα έπρεπε να αφαιρούνται από το δικαίωμα να προσβάλουν τους συνανθρώπους τους.

Προσωπικά το θεωρώ "ατυχία" του ιστοχώρου σας να φιλοξενείτε τέτοιες ακραίες θέσεις και η δικαιολογία του "αστείου" δεν μειώνει την ακούσια έστω συνενοχή σας.



(μετάφραση: υπάρχουν θέσεις ακραίες και μη ακραίες. Εγώ είμαι σε θέση να κρίνω ποιες είναι αυτές, ποιοι οι ένοχοι και ποιοι οι συνένοχοι - ένας θέσει φασίστας δηλαδή)



Ακούω συνεχώς ένα θόρυβο σαν κόκκαλα που τρίβονται μεταξύ τους. Μάλλον θα 'ναι ο Orwell που στριφογυρίζει στο μνήμα του.



Υ.Γ. Φαίνεται ότι ο εν λόγω Μακράκης, την έχει κοπανήσει και δεν υπηρετεί την στρατιωτική του θητεία στην Ελλάδα. Αν πράγματι είναι έτσι τα πράγματα, το πράγμα είναι και γελοίο: ένας έκνομος, αυτοανακηρρύσεται σε τιμητή του νόμου και φωνάζει και τους μπάτσους.

Σε κάθε περίπτωση πάντως, η απάντηση που θεωρώ ότι έπρεπε να του δοθεί, ήταν μάλλον απλή:

ΒΡΕ ΟΥΣΤ!

powered by performancing firefox

Τα παιδιά που τα λέγαν κουκουλοφόρους...

Αναδημοσίευση από το :

http://locandiera.blogspot.com/2007/03/blog-post_14.html

"Kατ’ αρχάς ζητώ συγγνώμη σε όσους θεωρήσουν αυτό το e-mail spam, εν τούτοις συνεχίζω να θεωρώ ότι το θέμα είναι αρκετά σημαντικό ώστε να λάβουν όλα τα μέλη του συλλόγου άμεση γνώση. Επίσης, ζητώ να με συγχωρήσετε που δεν ήμουν στη γενική συνέλευση για να πω αυτά που θα σας πω, αλλά δεν μπόρεσα τελικά να κατέβω στην Πάτρα στην ώρα μου. Θα λείπω και από την επόμενη Γ.Σ., αφού θα είμαι εν αναμονή του δικαστηρίου.
Να σημειώσω ότι δεν ανήκω σε καμία παράταξη, και πιστεύω ότι οι φίλοι φοιτητές που ανήκουν σε οποιαδήποτε παράταξη θα διαβάσουν το κείμενο, παρά το γεγονός ότι εγώ δεν ανήκω κάπου.

Θα προσπαθήσω να είμαι σύντομος (αν και δεν νομίζω να τα καταφέρω) στην περιγραφή των γεγονότων, μιας και λίγο πολύ θα τα έχετε ακούσει (παραμορφωμένα)στις ειδήσεις. Επίσης, συγχωρήστε την απουσία λογοκρισίας στις άσεμνες λέξεις, αλλά θεωρώ ότι δεν υπάρχει λόγος να κρυβόμαστε πίσω απ’ τα δάχτυλα μας και να προβάλλουμε μία πλασματική ηθικολαγνεία. Τα πράγματα αυτά συμβαίνουν και ακούγονται καθημερινά, και θεωρώ ότι αυτός που προσβάλλεται ακούγοντας ωμά αυτές τις λέξεις είναι ανειλικρινής πρώτα στον εαυτό του, και έπειτα στους συνανθρώπους του.

Είμαι ένας από τους 49 συλληφθέντες της 08/03/2007. Με προσήγαγαν μαζί με άλλα 48 παιδιά από το ίδιο σημείο (από τη νησίδα που υπάρχει στη γωνία Μ. Βρετανία και Βας. Σοφίας) στη ΓΑΔΑ, άνευ λόγου και αιτίας. Ήμουν από τους λίγους τυχερούς που δεν έφαγαν ξύλο και πραγματικά ακόμα απορώ πως την γλύτωσα. Δεν κατάφερα να ξεφύγω αφού, όπως θα έχετε δει στα βίντεο, μας κύκλωσαν περί τους 100 και παραπάνω αστυνομικοί και μας εξήγησαν με τον πλέον αποτελεσματικό τρόπο πως νοιώθει μία κατσαρίδα όταν, αφού την έχεις ψεκάσει 10 φορές με AROXOL, συνεχίζεις επίμονα να την βαράς με μία παντόφλα. Τη στιγμή εκείνη είχα κάτσει κάτω σκυμμένος και περίμενα απλά να με δείρουν. Οι ατάκες των αστυνομικών συνοψίζονταν στο «Έτσι, έτσι, στα τέσσερα πρέπει να είστε». Πέρα από την ασφυξία λόγω των χημικών και της φυσούνας που έφαγα στο πρόσωπο, γύρω μου άκουγα πολύ δυνατά τις κραυγές των παιδιών που έβλεπα να χτυπάνε με μεγάλη μανία οι κ. αστυνομικοί. Πλέον κατάλαβα ακόμα πιο ζωντανά γιατί ο κόσμος τους λέει μπάτσους, και ελπίζω να έχετε καταλάβει και εσείς. Κάποια στιγμή κάποιος ΜΑΤατζής με έδωσε σε κάποιον άλλο να με πάει στην κλούβα. Τα «γαμώ τη μάνα σου ρε μουνί» από τους φίλους αστυνομικούς έδιναν και έπαιρναν, όπως άλλωστε ήταν αναμενόμενο. Μία κοπέλα που δεν μπορούσε να αναπνεύσει και ήταν έτοιμη να λιποθυμήσει είπε στους ΜΑΤατζήδες «θα λιποθυμήσω», και αυτοί της απάντησαν «Λιποθύμα τώρα να σε γαμήσουμε και από πάνω».

Με έβαλαν στην κλούβα και περιέργως δεν μου πέρασαν χειροπέδες. Χειροπέδες έβαλαν στους μισούς από εμάς και στους περισσότερους τις έβγαλαν στην κλούβα. Σε μερικά παιδιά τις άφησαν, έτσι για τιμωρία. Μέσα στην κλούβα είχαμε ένα παιδί με ανοιγμένο κεφάλι, μία κοπέλα με σκισμένο φρύδι, ένα παιδί με σπασμένη μύτη, έναν άλλο με μισή μπλούζα και χέρι που σχεδόν δεν κούναγε (ρήξη μυών πίσω απ’ τον καρπό), ένα κάρο παιδιά με μελανιές και καρούμπαλα και άλλους που πιθανότατα ξεχνάω. Ζητάγαμε επίμονα γιατρό και φωνάζαμε συνέχεια (αφού ξέραμε ότι δεν είχαμε κάνει τίποτα απολύτως) και ρωτάγαμε γιατί μας είχαν μαζέψει. Προφανώς δεν υπήρχε απάντηση, και προφανώς ούτε γιατρός. Μάλιστα ένας «άνδρας των ΜΑΤ» φόρεσε και την αντιασφυξιογόνο του(!!!) μέσα στην κλούβα, προφανώς για να μας φοβίσει. Κάποια στιγμή (κατά τις 7 το απόγευμα) φτάσαμε στη ΓΑΔΑ όπου ακόμα δεν ξέραμε γιατί μας πάνε. Μας ανέβασαν στον 11ο όροφο, τα κινητά απαγορεύονταν, αλλά εμείς τα βγάζαμε στη ζούλα μέσα στο γενικότερο χάος που επικρατούσε. Στον 11ο μας πέταξαν σ’ ένα διάδρομο και άρχισε η διαδικασία του πολέμου των νεύρων. (Ατάκα ασφαλίτη όταν μας πήγαν στο διάδρομο: «Ρε τι μαλάκες είμαστε, τι μαλακίες κάνουμε, τι είναι αυτά που φέραμε εδώ?». Την ψιθύρισε ένας ασφαλήτης σε έναν άλλο, και ήμουν αρκετά κοντά να το ακούσω).

Ήμασταν χάμω μες τη βρώμα και τις γόπες, σε ένα διάδρομο 2.50 επί 12 μέτρα (περίπου), 49 άτομα, μεταξύ των οποίων 20 περίπου κοπέλες, ο ένας πάνω στον άλλο, με ασφαλήτες να περνάνε συνέχεια από πάνω μας για να μας σπάσουν τα νεύρα. Κουνιόμουν, και έβηχα από τα χημικά που έβγαζαν τα ρούχα τα δικά μου και των άλλων. Μας έκαναν σωματικό έλεγχο (γυμνό για όσους δεν γνωρίζουν), χωρίς ακόμα να μας λένε γιατί μας έχουν προσάγει, και χωρίς γιατρό για τα χτυπημένα παιδιά.

Οι προκλητικές ατάκες έδιναν κ έπαιρναν. Επαφή με δικηγόρο δεν υπήρχε, και δεν υπήρξε για 19 ώρες !!!! Μας πήραν δακτυλικά αποτυπώματα, πράγμα που είναι παράνομο χωρίς κατηγορίες και αφού ήδη μας είχαν κάνει εξακρίβωση. Απλά μας τρομοκρατούσαν.
Κατά τη διάρκεια της νύχτας μας έφεραν την εντολή σύλληψης να υπογράψουμε, όπου λέει είχαμε συλληφθεί για διατάραξη κοινής ειρήνης και «εγκληματική οργάνωση» (έτσι έλεγε το χαρτί). Προφανώς και δεν υπέγραψε κανείς, και ζητούσαμε πολύ έντονα δικηγόρο. Αρχικά είχαμε πάει μόνο για απλή προσαγωγή, και η εντολή σύλληψης εμφανίστηκε ως δια μαγείας μετά τις 1 το βράδυ (αφού είχαμε ήδη 5 ώρες χωρίς δικηγόρο και γιατρό στη ΓΑΔΑ). Κάποια στιγμή ήρθε και έναν υποτιθέμενος εισαγγελέας και μας έβαλε να συντάξουμε απολογία ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΗΓΟΡΟ, πράγμα παράνομο και ανήκουστο. Οι κατηγορία, για 45 (οι 4 νομίζω είχαν ελάχιστα διαφορετική) άτομα?

«Ο κατηγορούμενος συμμετείχε σε κομμάτι της πορείας που αποκόπηκε από τον κύριο όγκο της και επιτέθηκε στους άνδρες της αστυνομίας με πέτρες, μάρμαρα και ξύλα. Κατά την σύλληψη του άφησε στο έδαφος 1 ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΗ ΜΑΣΚΑ, 2 ΑΝΤΙΑΣΦΥΞΙΟΓΟΝΕΣ ΜΑΣΚΕΣ, 1 ΒΑΡΙΟΠΟΥΛΑ, 1 ΣΦΕΝΤΟΝΑ, 1 ΠΑΛΟΥΚΙ, ΠΕΤΡΕΣ ΚΑΙ ΜΑΡΜΑΡΑ».

Του τέστην, αφήσαμε κάτω 90 αντιασφυξιογόνες, 45 βαριοπούλες , 45 σφεντόνες, και υπολογίζω περί τις 150-200 πέτρες. Δεν ξέρω αν γελάτε, αλλά μ’ αυτές τις αδιανόητες κατηγορίες είναι πιθανή η καταδίκη. Οι περισσότεροι δεν υπέγραψαν,
εγώ δήλωσα αθώος και ότι αρνούμαι τις αστείες αυτές κατηγορίες και ότι θα μιλήσω μόνο παρουσία δικηγόρου, και υπέγραψα. Τους τραυματίες τους πήγαν στις 4 το πρωί στον Ερυθρό σταυρό (9 ώρες αργότερα). Σε μερικά παιδιά δεν μπόρεσαν να κάνουν ράμματα που χρειαζόταν, γιατί οι πληγές είχαν κλείσει.

Φαί δεν είχαμε. Αγοράσαμε με ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΕΞΟΔΑ champion κρουασάν από το κυλικείο, στις 2 το βράδυ. Μαζέψαμε όλοι μαζί τα λεφτά και πήγαν 2 παιδιά από εμάς συνοδεία 6 αστυνομικών (έπιασαν την Αλ κάιντα οι μαλάκες) να τα φέρουν. 35 παιδιά ήταν από Θες/νίκη, όπως φαντάζεστε κανείς δεν έχει φάει κάτι ιδιαίτερο μες τη μέρα. Αντιστοιχούσαν για 19 ώρες, 2,5 κρουασάν στον καθένα και 1/15 του πακέτου των τσακίρης τσίπς. Νερό απ’ τον ψύκτη και απουσία χαρτιού υγείας.
Κοιμηθήκαμε στον διάδρομο αυτό που είχε και γραφεία, ακουμπώντας με τον απέναντι μας τα γόνατά μας που ήταν λυγισμένα για να χωρέσουμε. Συνέχεια πέρναγαν οι ασφαλήτες από πάνω μας για να μας ξυπνάνε, και κάθε λίγο και λιγάκι προέκυπτε και μία άλλη γραφειοκρατική βλακεία για να μην κοιμόμαστε. Την επομένη το πρωί μας φωτογράφησαν, και περιμέναμε από τις 9 που υποτίθεται θα μας πήγαιναν στην Ευελπίδων μέχρι τις 7 το απόγευμα που μας πήγαν τελικά. Βλέπετε, η γραφειοκρατία ζει και βασιλεύει, και μία χαρά εξυπηρετεί τους σκοπούς της.

Στις 2 περίπου επιτέλους είδαμε τους δικηγόρους, και μας έφεραν μερικά κρουασάν παραπάνω και φρυγανιές, και τσιγάρα στα παιδιά (κακή επιλογή γιατί ο χώρος έγινε απίστευτα αποπνικτικός). Κατά τις 16:30 μας έφεραν και φασολάδα, ευγενική χορηγία της ΕΛ.ΑΣ. (νομίζω). Συνέχεια μας τρομοκρατούσαν λέγοντας μας ότι θα μείνουμε και άλλη μέρα μέσα τελικά, γιατί η γραφειοκρατία είχε καθυστερήσει τις διαδικασίες κ δεν θα προλαβαίναμε το αυτόφωρο.

Περάσαμε ευτυχώς μετά από χίλια βάσανα από τον εισαγγελέα (πράγμα που σήμαινε ότι θα περνάγαμε αυτόφωρο), ο οποίος πρωτοφανώς ήρθε στη ΓΑΔΑ παρόλο που ο νόμος λέει ότι δεν μετακινείται από την έδρα του και ότι οι κατηγορούμενοι πάνε σ’ αυτόν. Να χιλιοευχαριστήσω εδώ όλα τα παιδιά που εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους έξω από τη ΓΑΔΑ. Τους ακούγαμε έξω από το παράθυρο του εισαγγελέα που ήταν στον
6ο όροφο να φωνάζουν και ήταν απίστευτη η ψυχολογική βοήθεια (στο διάδρομο που μέναμε δεν είχαμε παράθυρα). Η αλληλεγγύη βοηθά πραγματικά πολύ και είναι ανεξάρτητη κομματικών φραγμών.

Μας έδεσαν λοιπόν με χειροπέδες μεταξύ μας και μας μετέφεραν συνοδεία 25 ασφαλητών και δεν ξέρω και γω πόσων ένστολων στα δικαστήρια με κλούβες. Οι κλούβες είχαν κελιά των τεσσάρων που κανονικά δεν χωράγανε ούτε 2 άτομα, και έκλειναν ερμητικά με σιδερένιους τοίχους που είχαν μόνο μικρές τρυπούλες για να παίρνεις αέρα. Δεν ξέρω καν πόσοι αστυνομικοί και ζητάδες και περιπολικά μας ακολουθούσαν και άνοιγαν τον δρόμο, αλλά ακούγονταν πολλοί (είπαμε, έπιασαν την Αλ Κάιντα οι μαλάκες).

Στο δικαστήριο και έπειτα από 24 ώρες κράτησης και αϋπνίας πρακτικά, μπορέσαμε να δούμε για μία στιγμή και από μακριά τους γονείς μας. Μερικοί κατάφεραν και μπήκαν και στο δικαστήριο για λίγο, άλλους δεν τους αφήσανε καν. Και άρχισε το θέατρο του παραλόγου. Αφού μας κάθισαν αλφαβητικά και ο καθένας ανακοίνωσε τη σχολή του, οι 30 περίπου δικηγόροι που ήταν μέσα στην αίθουσα ζήτησαν την τριήμερη αναβολή που δικαιούται οποιοσδήποτε συλληφθέντας για να ετοιμάσει την απολογία του. Η μόνη περίπτωση να μην σε αφήσουν να φύγεις ελεύθερος από κει για το τριήμερο είναι ή να μην έχεις καθαρό ποινικό μητρώο, ή να μην έχεις γνωστή κατοικία, ή η κατηγορία σου να είναι πολύ βαριά, ή γενικά να συντρέχει κάποιος λόγος που να σε καθιστά ύποπτο φυγής. Διακόπτουν λοιπόν αι «αδιάβλητοι» δικασταί για 5 (και καλά) λεπτά, και επιστρέφουν μετά από 50!!!!!!!!!

Λέει λοιπόν ο εισαγγελέας, με σίγουρη, τρεμάμενη φωνή:

«Σέβομαι την ιδιότητα του φοιτητή, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αν τους αφήσουμε ελεύθερους το τριήμερο δεν θα επαναλάβουν τις πράξεις που έκαναν, και άρα εισηγούμαι την τριήμερη κράτησή τους»

Ο γελοίος λοιπόν αυτός άνθρωπος δεν δίστασε και δεν ντράπηκε να μας καταδικάσει σε τελείως άκυρη χρονική στιγμή, τη στιγμή που έπρεπε να εξετάσει αν ήμασταν γνωστοί εγκληματίες και ύποπτοι φυγής. Δεν μπορώ καν να μετρήσω (γιατί δεν ξέρω ακριβώς) πόσους δικονομικούς νόμους παρέβη εκείνο το δικαστήριο. Σαφής στόχος αυτής της εισήγησης ήταν η προληπτική και παραδειγματική τιμωρία μας επειδή συμμετείχαμε στην πορεία.

Στα 50 λεπτά που μεσολάβησαν, φαντάζομαι (και όλοι οι δικηγόροι το ίδιο φαντάστηκαν) ότι αυτός ο παπάρας (και συγχωρήστε το μένος παρακαλώ) πήρε και δέχτηκε τηλέφωνα από πολύ ψηλά. Οι δικηγόροι έπεσαν απ’ τα σύννεφα και άρχισαν να τραβάνε τα μαλλιά τους, και μέσα από μία αστεία και υποτιμητική για την υποτιθέμενη «δημοκρατία» μας διαδικασία, που κράτησε δυόμιση ώρες, έπεισαν το τριμελές πλημμελειοδικείο ναι πλειοψηφήσει (!!!!!!!!! και όχι ομόφωνα) να διατάξει την άρση της κράτησης μας. Η αξιότιμη πρόεδρος, θεωρούσε ότι έπρεπε να φύγουν μόνο οι τραυματίες, πρόταση χωρίς καμία δικονομική λογική.

Τελικά κρατήθηκε ένα παιδί, ο Κώστας, που δεν ήταν φοιτητής και άρα ανήκε σε πιο ευαίσθητη κοινωνική μερίδα, και δεν είχε αυτή τη «νεφελώδη» ασυλία της ιδιότητας του φοιτητή που χαρακτήριζε τους υπόλοιπους. Γι’ αυτό και παρόλο που τον έπιασαν μαζί με μας του φόρτωσαν και απόπειρα σωματικής βλάβης σε συγκεκριμένο αστυνομικό. Τα παιδία που φορτώθηκαν με τα κακουργήματα εξετάζονταν ξεχωριστά, και έμειναν προφανώς μέσα σε συνθήκες χειρότερες απ’ τις δικές μας.

Τη Δευτέρα το πρωί πήγαμε στο δικαστήριο πάλι. Τη δικογραφία την έλαβαν οι δικηγόροι στις 11:30 και εμείς δικαζόμασταν στις 12. Πήγαμε να μπούμε στην αίθουσα οι πρώτοι κατηγορούμενοι κατά τις 4 αν θυμάμαι σωστά. Μέσα λοιπόν στην αίθουσα ήταν οι δικηγόροι, 30 περίπου ασφαλήτες, και περίπου 15-20 ένστολοι αστυνομικοί. Έξω από την αίθουσα υπήρχαν παρατεταγμένα ΜΑΤ. Οι γονείς διαμαρτυρήθηκαν πολύ έντονα, αφού οι μπάτσοι και οι δικαστές δεν τους άφησαν να μπουν με τη δικαιολογία ότι «δεν χώραγαν στην αίθουσα»!!! Πώς να χωρέσουν, με 50 αστυνομικούς και 49 κατηγορούμενους?????? Είπαμε, έπιασαν την Αλ Κάιντα, οι μαλάκες.

Ξεκίνησε η δίκη με τους γονείς απ’ έξω, οι δικηγόροι σύσσωμοι ζήτησαν αναβολή εντός του 15μέρου λόγω του ότι έλαβαν πολύ αργά τη δικογραφία. Και λίγο πριν κάνει την εισήγηση η εισαγγελέας , ακούμε από τον διάδρομο φωνές και φασαρία. Μπαίνει ένας μέσα στο δικαστήριο και φωνάζει «Ένα γιατρό, ένα γιατρό, έπεσαν δακρυγόνα έξω από το δικαστήριο». Φοβερή αναμπουμπούλα, αφού τα χημικά άρχισαν να πιάνουν και εμάς που ήμασταν μέσα στην αίθουσα. Ένας πατέρας προσπάθησε να μπει μέσα και έφαγε κάτι ψιλές με τα γκλομπ, ενώ ένας αλήτης ΜΑΤατζής τον ψέκασε εξ’ επαφής στο πρόσωπο. Σημειώνω εδώ ότι αυτό μπορεί να αποβεί μοιραίο και απαγορεύεται ρητά ακόμα και από την αστική δικαιοσύνη. Ο άνθρωπος λιποθύμησε και έγινε μπλε, έτρεξαν κάποιοι να τον βοηθήσουν, κάποιες άλλες μανάδες έπεσαν στα σκαλιά της εισόδου του δικαστηρίου, γενικά φοβερή αναταραχή. Δεν ξέρω άλλες λεπτομέρειες του τι έγινε έξω αφού ήμουν μέσα, αλλά ξέρω ότι η εισαγγελέας έτρεμε και αυτή λέγοντας ότι προτείνει να πάρουμε την αναβολή. Επίσης ξέρω ότι οι ένστολοι που ήταν μέσα αναρωτιόντουσαν δυνατά, πώς είναι δυνατόν να έχουν τόσο μαλάκες συναδέλφους. Να σημειώσω εδώ ότι υπάρχει συγκεκριμένος νόμος που απαγορεύει τη χρήση των χημικών μέσα στα δικαστήρια συγκεκριμένα. Στο Ελλαδιστάν όμως, κάτι τρέχει στα γύφτικα. Με τα πολλά φύγαμε, και μετά από λίγες ακόμα μικροαναταραχές.

Θα περάσει η τρομοκρατία? Πρέπει όλοι μας να αναρωτηθούμε, και να μην απαντήσουμε επιπόλαια όχι. Γιατί αν δεν θέλουμε να περάσει, απαιτούνται πολλά περισσότερα από αυτά που κάνουμε, και το τελευταίο που πρέπει να μας απασχολεί είναι η κοντόφθαλμη τρομολαγνεία που χαρακτηρίζει την πραγματικά χαμένη (και όχι αναβεβλημένη) εξεταστική. Το πρόβλημα μάλλον είναι αρκετά πιο ευρύ, και ελπίζω να μπορέσουν να το δουν αρκετοί άνθρωποι. Ας αναρωτηθούμε λίγο για το πανεπιστήμιο που υπερασπίζουμε και για την κοινωνία που ζούμε γενικότερα, τώρα που έχουμε την πολυτέλεια να το κάνουμε. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι οποιοσδήποτε από εσάς στην θέση μου. Ας αναρωτηθούμε λίγο για την «δημοκρατία» μας. Πιστεύω πως ο καθένας πρέπει να αναλάβει δράση ανάλογα με το πώς εκείνος θεωρεί σωστό, και όχι μόνο στα πλαίσια μίας παράταξης. Σας παρακαλώ να είστε δυναμικοί την Πέμπτη, αλλά και κάθε μέρα. Εγώ λόγω της κρατικής τρομοκρατίας δεν μπορώ να έρθω στην πορεία, για να μην επιβαρύνω την θέση μου, και με μία έννοια, η κυβέρνηση πέτυχε αυτό που ήθελε. Και μην ξεχνάτε ότι ακόμα 11 φοιτητές και ένας εργαζόμενος βαρύνονται με χειρότερες κατηγορίες απ’ τις δικές μου, και μόνο από τύχη δεν μου φόρτωσαν και εμένα τις ίδιες. Οι 12 αυτοί άνθρωποι χρειάζονται την συμπαράσταση όλων μας.

Οι δικηγόροι άρχισαν να λένε ότι τέτοια φαινόμενα έχουν να δουν από τη χούντα. Σας καλώ να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα από τα παραπάνω, και ελπίζω να μην ήμουν κουραστικός.

Α. Δ., Μηχ. Η/Υ κ’ Πληρ.
Πολυτεχνείο Πατρών"