Απόδραση
Για πολλά χρόνια, η σχέση μου μαζί της ήταν άθλια. Πόσα χρόνια; Τόσα όσα η ηλικία μου. Καθαρά, δεν το επέλεξα από τα γεννοφάσκια μου - πως θα μπορούσα άλλωστε; Αλλά κάπου στα δώδεκα χρόνια μου, αποφάσισα ότι πρέπει να ξεμπερδέψω μια και καλή με το πρόβλημα, δηλαδή με εκείνην. Κατάλαβα ότι ήταν ζήτημα επιβίωσης κι αν ήθελα να τη βγάλω καθαρή, έπρεπε να την αγνοήσω τελείως. Βέβαια, αγνοώντας κάποιον, δεν σημαίνει ότι αυτός σταματά να υπάρχει και να δρα. Απλώς εσύ αλλάζεις, διαμορφώνεις τις προσδοκίες σου, ακυρώνεις κάποιες άλλες, θωρακίζεσαι. Φυλάγεσαι. Κρύβεις ένα κομμάτι σου, περνάς από το αναπόφευκτο (και απαραίτητο ίσως) πένθος κι αν τα καταφέρεις, συνεχίζεις σε μια περίπλοκη ισορροπία. Ο άλλος, αυτός που έχεις απορρίψει ολοκληρωτικά, συνεχίζει να δρα, συνεχίζει ίσως να σε βλάπτει, κι εσύ κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις. Δεν γίνεται βέβαια να μην καταλαβαίνεις πράγματι - πρέπει να είσαι ηλίθιος ή τυφλός. Απλώς, εστιάζεις εκεί που ο άλλος δεν μπορεί να σε βλάψει, εκεί που δεν έχει προσβά