In a body

Στην Ελλάδα, το φρούτο εμφανίστηκε με την πρωθυπουργία Ράλλη. Ο εκλιπών, αναλαμβάνοντας καθήκοντα, παρουσίασε μια θεωρία, ότι θα προσπαθήσει να επιβάλλει το " ήπιο πολιτικό κλίμα ". Ήταν καταφανώς μια προσπάθεια να αδειάσει τον Αν. Παπανδρέου που την εποχή εκείνη σήκωνε συνεχώς την ένταση για να συσπειρώσει κόσμο στο ΠΑΣΟΚ. Ένα τέταρτο του αιώνα μετά, να που βρισκόμαστε: στην ήπια σκέψη . Η σχέση γλώσσας - σκέψης, είναι γνωστή, ας μην επεκταθώ σ' αυτό. Είναι όμως σχέση εξάρτησης: - Αν εκφράζομαι (κατά συρροήν) ήπια, καταλήγω να σκέφτομαι ήπια . - Αν στρογγυλεύω τις εκφράσεις μου, στρογγυλεύω τη σκέψη μου . Πως είναι να κάνεις έρωτα? Έτσι ακριβώς. Αν βάλεις φρένο στις φαντασιώσεις σου, καλύτερα να κρεμάσεις κι ένα "Μην ενοχλείτε" στο π.... σου. Είκοσι πέντε χρόνια μετά, το ήπιο πολιτικό κλίμα, θεωρείται μέγιστη κατάκτηση και βήμα προς την ολοκλήρωση(?!) της δημοκρατίας στην Ελλάδα. - Παρακολουθούμε ηλίθιους πολιτικούς να ανταλλάσουν ηλιθιότητες. - Δημοσιογράφους

Μπήκα λοιπόν στο στραό με ένα βαθύ μίσος για τους στρατιωτικούς. Και μια τεράστια αλαζονεία. Τους έβλεπα σαν τον "κώνωπα τον ανωφελή", αγράμματα μοσχάρια, φασίστες με δοτή εξουσία. Στην μονάδα που μετατέθηκα, ο διοικητής κόλλαγε στο στερεότυπο μια χαρά. Σύμφωνα με τον μύθο που τον περιέβαλλε, ήταν ένας χουντικός, καταδικασμένος με στέρηση βαθμού γιατί πήρε μέρος στο πραξικόπημα εναντίον του Μακάριου. Κουτσός από τόνα πόδι, γιατί - λέει - τον πήρανε τ' αέρια από μια βολή ΠΑΟ κάτω στην Κύπρο, όταν μπήκε ο Αττίλας. Ποιός ξέρει? Η φωνή του ήταν κυριολεκτικά σαν γάβγισμα. Οι τρόποι του, σαν τσομπάνη αγριόβλαχου. - "Που πας από κει ρε ζώον θα σε φάνεεεε!!!! Ηλίθιο στρατιωτάκι φάε χώμα βλάκαααα!". Και πλάτς! μεγαλοπρεπώς βουτούσες στις λάσπες. Ο τύπος μάλλον δεν έστεκε πολύ καλά. Στο νησί, όλοι, πολίτες και αξιωματικοί των άλλων μονάδων, τόνε φωνάζαν Ράμπο . Κι εμάς, τους στρατιώτες της μονάδας του, μας λέγανε Ραμπάκια . Σε μια άσκηση - ας πούμε - μας ρωτήσανε κάποιοι

Σε ένα μικρό, ιστορικό νησάκι, ήτανε τρία φυλάκια. Στο ένα (Α) ήμουν αρχιφύλακας εγώ, στο άλλο (Β) ένας κολλητός, στο τρίτο (Γ) ένας ανθυπολοχαγός. Το δικό μου το φυλάκιο, το Α, ήταν ένα παρατηρητήριο, στην κορφή ενός γκρεμού που έπεφτε απότομα, με αρνητική κλίση στη θάλασσα. Το μέρος ήτανε άγριο, ρεύμα δεν υπήρχε, ούτε νερό. Μόνο κάτι άγρια κατσίκια που γύρναγαν σε κοπάδια και δεν σ' άφηναν να τα ζυγώσεις κοντύτερα από 100 μέτρα. Τη λύση, και η ζωή, την προσέφερε ο Παναγιώτης. Ένας γάιδαρος ήταν ο Παναγιώτης... Της υπηρεσίας, μιας υπηρεσίας που γι' αυτόν δεν τέλειωσε μέχρι το θάνατό του. Τη μια μέρα κουβάλαγε 60 λίτρα νερό στο φυλάκιο Α, την άλλη στο Β. Και μαζί τρόφιμα, εφόδια, τα πάντα στη ράχη του. Κάθε μέρα... Ήταν ο πιο παλιός φαντάρος στο νησί. Όταν πρωτοπήγα, παρουσιάστηκα στο Γ και έπρεπε να πάω στο Α. Βαριόντουσαν να με πάνε. Μου λένε: - "Βάλε τον Παναγιώτη στην αρχή του μονοπατιού κι ακολούθα τον". Αυτό κι έκανα. Κι ο Παναγιώτης, που κατάλαβε τι ποντίκι άσ

Από την εφηβεία και πέρα είχα μια παθολογική αντιπάθεια στον στρατό. Μάλλον όχι την συνηθισμένη. Κοιτούσα να παρατείνω όσο περισσότερο μπορούσα μιαν αδιαφόρη φοιτητική ιδιότητα, για να αποφύγω το αναπόφευκτο: την θητεία. Ξυπνούσα ιδρωμένος τη νύχτα, από εφιάλτες που έβλεπα να με παίρνουν φαντάρο με το ζόρι. Φυσικά, δεν τη γλύτωσα. Έτσι μια Δεκεμβριανή νύχτα, πέρασα τις πύλες ενός στρατοπέδου και μπήκα στη μεγάλη, παρανοϊκή, γελοία και αστεία ταυτόχρονα στρατιωτική οικογένεια - τρομάρα της!!! Ξέρω, είναι μονότονοι οι άντρες που μιλάνε για τη θητεία τους. Η δικιά μου, φαίνεται να είχε πολλά ευτράπελα και πολλά άσχημα (ίσως γιατί ήταν δικιά μου και την πήρα προσωπικά). :-) Μετά από πολλά χρόνια, τα είχα ξεχάσει. Πρόσφατα, είδα το "Σειρήνες στο Αιγαίο". Τρελάθηκα στα γέλια!!!! Λες και ο Περάκης κρυβόταν με μια κάμερα και τράβαγε όλα τα τρελά που έζησα (μαζί με άλλους) την περίοδο '86-'88. Μέσα σε δυο ώρες ταινία, πολλά (κι όχι όλα) από τα ευτράπελα του στρατού μιας χώρας

Ένα αγριολούλουδο, που ούτε που ξέρω πως το λένε. Το τσάκωσα σε μια βόλτα... Μου φαίνεται αναστάσιμο πάντως. ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!

...απλώς δε γίνεται. Αυτό είναι ένα κείμενο βαρύ και ξενέρωτο, αλλά το ζήτησε ο Mickey, να πει την άποψή του. Λόγω χώρου (και προσωπικής βαρεμάρας) θα είναι κατά το δυνατόν σύντομο. Είναι ξενέρωτο γιατί είναι γραμμένο με τον επίσημο αγγλοσαξωνικό (= ξενέρωτο) τρόπο. Δεν είναι αυτός ο ρόλος τούτου του blog. Ο άμαχος και εχέφρων πληθυσμός συνίσταται να το αποφύγει μετά βδελυγμίας (προειδοποίησα και αμαρτίαν ουκ έχω). Ιδού λοιπόν: 0. Το κείμενο θα επιχειρήσει να αποδείξει ότι η λεγόμενη αντικειμενική θέση δεν είναι δυνατή, από τη στιγμή που αποτελεί αποτέλεσμα επιστημονικής ή άλλης ανάλυσης ανθρώπων. Επίσης, θα γίνει προσπάθεια να φανεί ότι υπάρχει τρόπος οι άνθρωποι να συλλειτουργούν, και επιπλεόν οι άνθρωποι και οι μηχανές να συλλειτουργούν, κι ο τρόπος αυτός είναι η νοηματουργός επικοινωνία . 1. "Ο,τιδήποτε λέγεται, λέγεται από έναν παρατηρητή" [Maturana, 1970]. O παρατηρητής - κι αυτό είναι κοινοτοπία - είναι ένα φαινόμενο, που αναδύεται παράλληλα με τη συγκρότηση του εγ

Ή αλλιώς ο Peter Pan και τα π αι δία των μαχών. Καιρό τώρα, 5-6 χρόνια, παίζω παιχνίδια στο Internet. Όχι τάβλια, σκάκια κι άλλα που θέλουν σκέψη. Του σκοτωμού παιχνίδια, δηλαδή πολεμικά. Σε πολλούς φαίνεται περίεργο. Και σε κάποιους αρνητικό: - Βγάζεις την επιθετικότητά σου! - Είναι δείγμα ανωριμότητας! - Ντροπή, ξεμωράθηκες? Αλλά εγώ το χαβά μου. Τι κόλλημα είναι αυτό? Το αγαπημένο μου είναι το Call of Duty 2. Μια χολλυγουντιανή αναπαράσταση πεδίων μάχης του Β' Παγκοσμίου. Εκεί γίνομαι Kirk Douglas, John Wayne κλπ. κλπ., όταν τους έβλεπα πιτσιρικάς στο σινεμά. Οι ταινίες του Β' Παγκ. Πολέμου, ήταν οι αγαπημένες του πατέρα μου. Όταν ήμουν κοντά του, βλέπαμε 2 σε μια μέρα, 6-8 και μετά 8-10 στον παρακάτω κινηματογράφο. Αυτό ξαναζώ μέσα από τα παιχνίδια. Μάχες στην Τυνησία, σαμποτάζ στη Νορμανδία, σφαγή στο Στάλινγκραντ! Αναπαραστάσεις πιστές (έχω ελέγξει φωτογραφίες από τις περιοχές εκείνες την ίδια εποχή). Και μεις, μονίμως πολεμάμε. Κι ούτε που λαχανιάζουμε... Σε μια περιοχή

Και τώρα λοιπόν, τι να γράψω? Η ανωνυμία είναι βολικό πλαίσιο. Γι' αυτό και υφάρπαξα το όνομα κάποιου άλλου... Αλλά, μιλώντας για τη ζωή σου, αν είσαι γνωστός στο χώρο σου, εύκολα κλείνουν οι συνάψεις και εντοπίζεσαι. Δεν έχω να κρύψω τίποτα, όλα τα λέω ανοιχτά ούτως ή άλλως, αλλά να πω την αμαρτία μου, βαριέμαι. Να τα συζητήσω με τον Α και μετά με τον Β, πάλι τα ίδια και "τι λες βρε παιδί μου" και "χιχιχι τι αστείο αυτό για ξαναπές μας" και "τι έγινε με κείνη την υπόθεση που λέγαμε τις προάλλες". Και πως να τους ξεφορτωθείς, που το θεωρούν αγένεια να μην τους απαντήσεις. Οπότε, θα γράφω εδώ, ότι μούρχεται στη κεφάλι, με άλλα ονόματα πρωταγωνιστών και χώρων. Μέχρι τώρα, έχω ζήσει μια ζωή που τη βρήκα ενδιαφέρουσα. Κι αν αύριο πέθαινα, δε θα διαμαρτυρόμουν ότι αδικήθηκα. Ό,τι με ενδιέφερε να κάνω, τόκανα. Κι ότι δεν έκανα, πείστηκα ότι δεν ήταν και τόσο σημαντικό. Μόνο που, από τότε που απόκτησα παιδιά, έχω ένα άγχος μη φύγω, όσο τουλάχιστον με χρειάζον

Λοιπόν, είχα από μικρός μια περίεργη αίσθηση. Μεγαλώνοντας, ανακάλυψα με έκπληξη ότι - όπως και για αμέτρητα άλλα πράγματα - οι άλλοι δεν τα έβλεπαν όπως εγώ. Για να το πω συγκεκριμένα: είχα - από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου - την εντύπωση ότι κάποιος, με φύτεψε μέσα στο σώμα μου . Ένα αόρατο χέρι με άρπαξε, και μ' έχωσε μέσα εδώ που βρίσκομαι. Τριγύρναγα γύρω από τους φίλους μου και κοιτούσα διερευνητικά τις κόρες των ματιών τους. Προσπαθούσα να καταλάβω, αν βλέπουν ό,τι βλέπω, αν ακούν ό,τι ακούω. Μανιωδώς προσπαθούσα να δω μέσα από τα μάτια τους ποιός κρύβεται. Μη φανταστείτε ότι το έκανα ...ποιητικά. Μπα, καθόλου. Το έκανα απολύτως ειλικρινά . Μεγαλώνοντας έμαθα ότι (κι αυτό) θεωρείται δείγμα σχιζοφρένειας. Αλλά, από τρέλα τίποτα (δηλαδή τρέλα από κείνη που σε στέλνει πίσω από σίδερα ή μέσα σε φάρμακα). Και σε ψυχιάτρους πήγα (όχι γι' αυτό, για άλλα ζόρια), αλλά νορμάλ με βγάζανε, στα πλαίσια της φυσιολογικότητας οποιουδήποτε σύγχρονου ανθρώπου δηλαδή. Το θεωρούσα τόσο α

Διάβαζα σήμερα το post του Ν. Δήμου. Πολύ ενδιαφέρον, δεν ήξερα ότι υπάρχει κι αυτή του η πλευρά. Αλλά, προς τι η αγωνία; Ψάχνουμε όλοι για τη Χαρά. Αλλά, ποια Χαρά? Η Χαρά είναι το Νόημα. Ας μη το φιλοσοφούμε (ή ας το φιλοσοφήσουμε). Για να είμαι χαρούμενος, πρέπει να είμαι. Για να είμαι επιτυχημένος (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό), πρέπει να είμαι. Για να είμαι, πρέπει να είμαι. - "Είσαι (μια ειδικότητα που έχω); Είσαι (άλλη ειδικότητα που έχω); Είσαι (άλλη ειδικότητα που έχω); Πες μας τι είσαι ρε παιδί μου και μπερδευτήκαμε (ειρωνικό)". Μου τόχουν ρωτήσει αυτό κι ένιωσα έκπληξη. Η απάντησή μου ακούστηκε αλαζονική, αλλά δεν ήταν αυτή η πρόθεσή μου. Ήμουν απλά εικρινής: - "Είμαι εγώ". Μ' απάντησε: - "Α ναι, στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις". Ένας από τους πασπαρτού αφορεσμούς αυτής της διαλυμένης (κι όχι δε φταίει ο Τσαρούχης) κοινωνίας. Ε, να το ξαναπώ: - "Είμαι εγώ . Αυτή είναι η δουλειά μου. Είναι δουλειά πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης κι έπ