Έχω πολλά κουσούρια, πολλούς κάλους (στον εγκέφαλο). Ένας απ' αυτούς είναι ο φετιχισμός μου (μάλλον κάπως έτσι θα χαρακτηρίζεται) με διάφορα χρηστικά αντικείμενα.
Δεν έχει σημασία αν είναι αντικείμενα οικονομικής αξίας ή όχι - είναι πως μου τη βαράει κατά περιόδους. Ας πούμε, δανείζω άνετα το αυτοκίνητό μου, το μηχανάκι μου. Μου το γυρνάνε πίσω ξεχαρβαλιασμένο, δεν μιλάω καθόλου. Δανείζω την φωτογραφική μου μηχανή, μου τη γυρνάνε με ένα λεκέ λάδι - γίνομαι βαπόρι!!!
Βέβαια, ένα αυτοκίνητο, κοστίζει όσο 10-15 φωτογραφικές μηχανές. Αλλά, έλα που δε μπορώ;! Με πιάνει πανικός.
Άλλα αντικείμενα που με πιάνει τρέλα όταν τα σκαλίζουν: τον φορητό μου υπολογιστή, τον ελβετικό σουγιά (όλους - έχω 3), τα βιβλία, τις ταινίες σε DVD, το τρίποδο της φωτ. μηχανής, τις τσάντες της φωτ. μηχανής. Τα καλοκαιρινά μου μπλουζάκια (ξεθωριασμένα όλα), τις πίπες μου. Δεν αντέχω ούτε να τ' αγγίζουν. Ειλικρινά, πάρε δανεικά κι αγύριστα (αν έχω) και πάρε μια δική σου μηχανή, αλλά you-toucha-mine I smasha-your-face (ε, καλά, που λέει ο λόγος).
Τσιγκουνιά μάλλον δεν είναι - είπα ότι δε με νοιάζει για τα λεφτά. Αλλά, αν χαλάσει το πράγμα μου (ένα αντικείμενο τελικά - μόνον) δεν μπορώ να το αντικαταστήσω με άλλο ίδιο και να νοιώθω το ίδιο. Α, ναι: νοιώθω για τα αντικείμενα - πολλές φορές, όταν δεν τα φέρνω βόλτα, κυρίως τα τεχνολογικά, θυμώνω και τα βρίζω γιατί ...αντιστέκονται!!! Και τα γυαλίζω, τα καθαρίζω κλπ. Άμα μου περάσει το βίτσιο, μπορεί και να τα χαρίσω στον πρώτο τυχαίο, έχει συμβεί κι αυτό.
Είμαι πολύ άρρωστος γιατρέ μου;
(στη φωτό, ηλιοβασίλεμα που τράβηξα στη Μυτιλήνη, ανεβασμένος σε κορφοβούνι, γιατί η πόλη βλέπει ανατολικά, κι από ηλιοβασίλεμα δεν...
Τελοσπάντων, η φωτογραφία αποτελεί αναβιωμένο βίτσιο μου, από την εποχή που ήμουν 20 χρόνων και μετά την εγκατέλειψα, κυρίως λόγω αφραγκίας, ...ασυναρτησίας και λοιπών συγγενών ...ασθενειών!!!!)
Υ.Γ: Α, είπα και ψέματα χάριν της συζήτησης: τη φωτογραφική μου μηχανή δεν τη δανείζω!
