In a body

Σημείωση : δοκιμάζω κάτι καινούργιο, να βάζω υποσημειώσεις μέσα στο κείμενο με τους χαρακτήρες [1], [2] κλπ. Όπου βλέπετε κάτι τέτοιο, κάνοντας κλικ, θα μπορείτε να δείτε την υποσημείωση (ελπίζω). Ναι, δεν είναι πολύ κομψό, αλλά ελπίζω να είναι λειτουργικό. Μια δοκιμή κάνουμε, μη βαράτε... Εδώ και μήνες σκέφτομαι να ανεβάσω μιαν ανάρτηση, για το πρόβλημα της Δημοκρατίας στην Ελλάδα (ίσως και ευρύτερα). Αντ' αυτού ο ωφελιμισμός μου με οδήγησε να κάνω ένα σχετικό επιστημονικό άρθρο (βρίσκεται σε φάση τελικής έγκρισης για δημοσίευση) σε ένα επιστημονικό περιοδικό. Αλλά, θα προσπαθήσω εδώ να πω δυο πράγματα, αποφεύγοντας τις βαρετές αναλύσεις που διυλίζουν τον κώνωπα και χαρακτηρίζουν την επιστήμη... Η ιδέα της Δημοκρατίας, όπως την ξέρουμε και την βιώνουμε, δεν είναι ούτε αυτονόητη, ούτε προφανής. Δεν είναι δηλαδή κάτι "εγγενές στον άνθρωπο που αναζητά την Ελευθερία". Πολύ περισσότερο, δεν μπορεί να θεωρείται στα σοβαρά, κάποιο τελικό, "ύψιστο" στάδιο της κοι

 [Όλες οι φωτογραφίες είναι από τη ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ ] Πριν μερικές ανέβασα μια δημοσίευση για το ρόλο του ΚΚΕ στη σημερινή συγκυρία (ή τον μη-ρόλο αλλά κι αυτό ρόλος είναι). Δε φανταζόμουν όμως ότι πολύ γρήγορα, το ΚΚΕ θα "απαντούσε" στις απορίες (και αγωνίες) μου με έναν τρόπο βγαλμένο κατευθείαν από τη χειρότερη περίοδο της ιστορίας της ελληνικής αριστεράς. Κυνηγώντας τον ταξικό εχθρό?! Παρακολουθώντας τα όσα έγιναν στις συγκρούσεις ανάμεσα στο "black block" (ή απλώς "κουκουλοφόρους") και στο μπλοκ του ΠΑΜΕ (ΚΚΕ), προσπάθησα να συγκρατήσω τη λογική μου και να καταλάβω τι βλέπω . Μέσα σε συζητήσεις στους χώρους κοινωνικής δικτύωσης, οι αντιπαραθέσεις ήταν έντονες και απαξιωτικές, με τη μια πλευρά να θεωρεί το ΠΑΜΕ alter ego των ΜΑΤ, την άλλη να θεωρεί τους κουκουλοφόρους πράκτορες της Ασφάλειας, Χρυσαυγίτες ή απλώς έξαλλους δολοφόνους που δε δίστασαν να πετάξουν μολότωφ σε απλούς πολίτες (δηλαδή στα μέλη του ΠΑΜΕ - ως εάν οι μολότωφ που πετάγ

Τα Χειμερινά Ανάκτορα. Αναμένω να δώσει εντολή η Αλέκα για να τα καταλάβουμε. Όσο παρακολουθώ τις εξελίξεις, τόσο περισσότερο εκπλήσσομαι από τη στάση του ΚΚΕ. Να διευκρινίσω αμέσως ότι, ουδέποτε ψήφισα το εν λόγω κόμμα, τόσο για λόγους ιδεολογικών διαφωνιών, όσο και για πρακτικούς (συνέπεια του προηγούμενου). Παρόλ' αυτά όμως, πάντα το θεωρούσα μια προοδευτική δύναμη, το βασικό πυλώνα της ελληνικής αριστεράς, οι ιστορικές παθογένειες του οποίου δικαιολογούν - ως ένα βαθμό - και την ανικανότητα της ευρύτερης ελληνικής αριστεράς να παρέμβει στο πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας, αλλά ταυτόχρονα αναδεικνύουν και μια οργανική, αδιάσπαστη σύνδεση με την ελληνική κοινωνία. Ωστόσο, ούτε στα χειρότερα όνειρά μου, δε μπορούσα να φανταστώ ότι την ώρα που το ελληνικό σύμπαν καταρρέει, εξαιτίας μιας καλοσχεδιασμένης επίθεσης εναντίον της ελληνικής κοινωνίας, το ιστορικό κόμμα της ελληνικής αριστεράς θα παρέμενε παθητικός θεατής. Βασικές δομές της χώρας διαλύονται με μεγάλη ταχύτητα, επιμ