Από το νησί...
Το παρακάτω κείμενο - γροθιά, είναι comment του Hliodendron. Δημοσιεύεται σαν post με την άδειά του:
Εύχομαι να είναι η τελευταία φορά... Είναι δύσκολο να γράφεις με τόσες καρφίτσες στην καρδιά. Έτσι σβήνω κι ύστερα μετανοιώνω και πάλι ξαναγράφω.
Χτες βράδυ μετέφερα εδώ κάτι που είχα γράψει στο μπλοκ του ΝΔ και σε μια δεύτερη σκέψη το είχα σβήσει απ' εκεί. Δεν έχει νόημα να πεις κάτι που -αν διαβαστεί- θα απαξιωθεί ή θα χλευαστεί. Την πατάω όμως κάποτε, ειδικά με τέτοια θέματα και ορμάω... Ύστερα κάθομαι και σβήνω...
Σήμερα το πρωί πάλι τα ίδια: Άσχημος ύπνος, έπιασα και έκανα delete τα γραφόμενά μου μόλις σηκώθηκα...
Ύστερα σκέφτηκα, γιατί δηλ; Κόντρα λοιπόν σε ...μένα, σας τα παραδίδω: Ζητώ ΣΥΓΓΝΩΜΗ αν δεν είναι τόσο κατανοητά -κομμάτι δύσκολο,καθώς είπα, να εξηγώ με χιλιάδες καρφίτσες στην καρδιά- και για την έκταση του κειμένου.
Κι ο Θεός βοηθός...
"Τουρκογύφτισσες με χρυσά δόντια παραπήγματα στα χώματα χορταριασμένης μνήμης, πλημμυρισμένης ρείθρα αποχαιρετισμών
"τίποτες να γανώσω", "κομμάτιν ψουμίν",
οδηγήθηκαν στο λαβέζι της ψυχής.
Φώναζε η μάνα κι η άλλη μάνα όπως νύχτωνε. Έσμιγαν οι φωνές με τον ήχο της πατεριμής που επέστρεφε τις σβησμένες φιγούρες στην ξώπορτα.
Έσμιγαν με τη μυρωδιά του μιτσικόρυδου.
Ιζιπά αχ Ιζιπά και Ιμπραήμ...
Κάτω από το γεφυράκι του νερού το πρόσωπο στα παιδικά μου χέρια.
Από ψηλά η αθκειά μάζευε φωνές, εικόνες, παιχνίδια, σκιές.
Μαζί με την κάμαρή σας κι οι φωλιές των δέντρων, τα δέντρα κι οι καλαμιές αφανίστηκαν. Ούτε ίχνος της αθκειάς.(ιτιάς)
Αχ Ιμπραήμ και Κρίτωνα στα ριζά της ανηφόρας μου
στον καφενέ περιμένει ένα τάβλι.
Τα βόδια του Κριτωνή μουγκανίζουν την ώρα που σχίζουν τη νύχτα λευκές καλοπροαίρετες κόρες θαμώνες "παραθύρων".
Ο τρισπάππος μου ξαπλωμένος σ' άβολο πλευρό προσμένει την ΕΛΛΑΔΑ.
Ας ήταν μονάχα
το άδικο να σταθεί αντικρύ στο δίκιο και να ομολογήσει!
Το πτώμα, συνοψίζοντας το αίμα των αθώων, γλυστρά μέσα σε φαράγγια του χρόνου. Πίσω του κουδουνίζουν νομίσματα.
Με ορθάνοιχτα μάτια καρφώνει τα χέρια μου! Δε βρέθηκε άνθρωπος να τα σφαλίσει. Πλησιάζω, αγγίζω τα αιχμηρά βλέφαρα κι αποτραβιέμαι!
Ετοιμάζομαι να πετάξω κι εγώ ένα νόμισμα
μα προτού
γη των ανθρώπων πες τη μοίρα του νησιού μου!
Τόσο αίμα, τόσος πόνος, πως να ξεμπερδέψω μ' ένα νόμισμα...
(Ευθύνη η λέξη που με σφάζει.)"
Εύχομαι να είναι η τελευταία φορά... Είναι δύσκολο να γράφεις με τόσες καρφίτσες στην καρδιά. Έτσι σβήνω κι ύστερα μετανοιώνω και πάλι ξαναγράφω.
Χτες βράδυ μετέφερα εδώ κάτι που είχα γράψει στο μπλοκ του ΝΔ και σε μια δεύτερη σκέψη το είχα σβήσει απ' εκεί. Δεν έχει νόημα να πεις κάτι που -αν διαβαστεί- θα απαξιωθεί ή θα χλευαστεί. Την πατάω όμως κάποτε, ειδικά με τέτοια θέματα και ορμάω... Ύστερα κάθομαι και σβήνω...
Σήμερα το πρωί πάλι τα ίδια: Άσχημος ύπνος, έπιασα και έκανα delete τα γραφόμενά μου μόλις σηκώθηκα...
Ύστερα σκέφτηκα, γιατί δηλ; Κόντρα λοιπόν σε ...μένα, σας τα παραδίδω: Ζητώ ΣΥΓΓΝΩΜΗ αν δεν είναι τόσο κατανοητά -κομμάτι δύσκολο,καθώς είπα, να εξηγώ με χιλιάδες καρφίτσες στην καρδιά- και για την έκταση του κειμένου.
Κι ο Θεός βοηθός...
"Τουρκογύφτισσες με χρυσά δόντια παραπήγματα στα χώματα χορταριασμένης μνήμης, πλημμυρισμένης ρείθρα αποχαιρετισμών
"τίποτες να γανώσω", "κομμάτιν ψουμίν",
οδηγήθηκαν στο λαβέζι της ψυχής.
Φώναζε η μάνα κι η άλλη μάνα όπως νύχτωνε. Έσμιγαν οι φωνές με τον ήχο της πατεριμής που επέστρεφε τις σβησμένες φιγούρες στην ξώπορτα.
Έσμιγαν με τη μυρωδιά του μιτσικόρυδου.
Ιζιπά αχ Ιζιπά και Ιμπραήμ...
Κάτω από το γεφυράκι του νερού το πρόσωπο στα παιδικά μου χέρια.
Από ψηλά η αθκειά μάζευε φωνές, εικόνες, παιχνίδια, σκιές.
Μαζί με την κάμαρή σας κι οι φωλιές των δέντρων, τα δέντρα κι οι καλαμιές αφανίστηκαν. Ούτε ίχνος της αθκειάς.(ιτιάς)
Αχ Ιμπραήμ και Κρίτωνα στα ριζά της ανηφόρας μου
στον καφενέ περιμένει ένα τάβλι.
Τα βόδια του Κριτωνή μουγκανίζουν την ώρα που σχίζουν τη νύχτα λευκές καλοπροαίρετες κόρες θαμώνες "παραθύρων".
Ο τρισπάππος μου ξαπλωμένος σ' άβολο πλευρό προσμένει την ΕΛΛΑΔΑ.
Ας ήταν μονάχα
το άδικο να σταθεί αντικρύ στο δίκιο και να ομολογήσει!
Το πτώμα, συνοψίζοντας το αίμα των αθώων, γλυστρά μέσα σε φαράγγια του χρόνου. Πίσω του κουδουνίζουν νομίσματα.
Με ορθάνοιχτα μάτια καρφώνει τα χέρια μου! Δε βρέθηκε άνθρωπος να τα σφαλίσει. Πλησιάζω, αγγίζω τα αιχμηρά βλέφαρα κι αποτραβιέμαι!
Ετοιμάζομαι να πετάξω κι εγώ ένα νόμισμα
μα προτού
γη των ανθρώπων πες τη μοίρα του νησιού μου!
Τόσο αίμα, τόσος πόνος, πως να ξεμπερδέψω μ' ένα νόμισμα...
(Ευθύνη η λέξη που με σφάζει.)"
Σχόλια
Μιλάμε για "δεν ξεχνώ" - "ξεχνώ", για ορθολογισμούς και συναισθήματα, χώρες και ανθρώπους σαν να είναι case study. Πως το είχε πει κάποιος; Νομίζω κάτι σαν -Πότε θα μπεί καινούργιο post ν' αρχίσουμε να σχολιάζουμε; Δεν είναι κακό και αυτό. Αλλά είναι λίγο φτηνό, ειδικά μπροστά στην πραγματικότητα, στη ζωή του άλλου, του δικού μας.
Και τι να κάνουμε; Τι άλλο να κάνουμε, το αναπόφευκτο ερωτημα. Ε, να ακούμε, να διαβάζουμε, να σκεπτόμαστε και κυρίως να μην προσπερνάμε. Ειδικά το τελευταίο.
αυτό ακριβώς φοβήθηκα αμέσως μετά την κατάφασή μου να γίνει ποστ το σχόλιό μου, εδώ στον φιλόξενο χώρο του Heinz: την προσπέραση του
από βλέμματα που κατευθύνονται προς άλλα πιο "σύγχρονα" θεάματα γραφής...προς πιο κουλτουρέ υποθέσεις. (Και δεν ανησύχησα για μένα αλλά για το μπλοκ του Heinz, να μη μειώσει τις επισκέψεις του.)
Σ' ευχαριστώ που μπήκες, που άφησες το ίχνος της δικής σου ματιάς επάνω στο κείμενό μου.
Δε μετράνε τα πολλά σχόλια. Σε ένα τέτοιο κείμενο, τι να πεις. Το διαβάζεις και νοιώθεις.
Ευχαριστώ Hliodendron για την άδεια της αναδημοσίευσης.
αν είναι εύκολο να διορθωθεί, στο ποστ, το "γλυστά" σε "γλυστρά"...
Καληνύχτα.
εγώ ευχαριστώ.
" το "γλυστά" σε "γλυστρά".
Έγινε :-)
Ο νομπελίστας Γιώργος Σεφεριάδης είπε για τον "καημό της ρωμιοσύνης":
"Η μνήμη όπου και να την άγγίξεις πονεί".
Μερικοί δεν έχουν μνήμη όχι γιατί δεν θέλουν να πονέσουν αλλά γιατί δεν έχουν την Ελληνική αρετή.
Τα χαρακτηριστικά της είναι:
Καθαρή κρίση.
Ανθρώπινο θάρρος.
Περηφάνεια και σεβασμό για τους ήρωες προγόνους.
Ασίγαστη λαχτάρα γιά δημιουργία.
Αγάπη γιά αλήθεια και ελευθερία όσο κι αν μας κοστίζει.
Αποφυγή κάθε υπερβολής, στην πολιτική, στην κοινωνία, στην καθημερινή ζωη.
Ελευθερία δεν είναι η αναρχία.
Αυτές οι ιδέες για να γίνουν πργαματικότητα θέλουν προσπάθεια, ζήλο, αυτοσυγκράτηση.
Δεν είναι έυκολο να'σαι Έλληνας με φρόνημα.
"Ο ελληνισμός είναι δύσκολος, ναι μα γι' αυτό αξίζει τον κόπο"
ξέρετε, δεν έχω μεγάλη ικανότητα, να μιλώ γενικά. Συμφωνώ με όσα λέτε, γιατί τα βρίσκω όμορφα.
Για μένα μιλώντας, η "μνήμη" είναι
ένας δεύτερος κόσμος που μπλέκεται στα πόδια της καθημερινότητάς μου,
τολμώ να πω, της δίνει μια "αγία" διάσταση... Έτσι όχι μόνο δεν φοβάμαι να πονέσω αλλά ευλογώ τον πόνο που μου φέρνει. Και μη νομίσετε. Είναι καλή η ζωή μου.
Μέσα από τον κόσμο που ονομάζω "μνήμη" τα συναισθήματα που αναδύονται είναι αφόρητα έντονα και ζωντανά.
Τι να σας πω... Αρκεί μια γωνιά εικόνας, για να ξεχυθεί ολόκληρο κύμα σκιρτημάτων και σκέψεων. Αρκεί μια λέξη, όπως π.χ. ..."Ελλάδα" ή δυο λέξεις όπως "Ελλάδα, Κύπρος"...
Συναισθηματικός άνθρωπος θα πείτε. Και θα έχετε δίκιο.
Όμως δεν είναι μόνο έτσι τα πράγματα.
Υπάρχει μια λογική που βουλιάζει την πέτρα της βαθιά στην καρδιά του συναισθηματισμού μου. Εκεί πατάω για να πιστέψω σε αυτό που νιώθω. Για να πάρω δύναμη.
Βοηθά επίσης όταν ανακαλύπτεις κι άλλους ανθρώπους συναισθηματικούς, ρομαντικούς, ουτοπιστές, ακραίους,
(μέσα σε εισαγωγικά οι λέξεις αυτές.)
Καλή ώρα, εσείς.
(Ευθύνη η λέξη που με σφάζει.)"
***********
Είναι τόσες πολλές οι φορές που είμαστε λίγοι (όχι φαινόμαστε, πραγματικά είμαστε) που ευγνωμονώ εκείνες τις άλλες, που όταν έρχονται, γραπώνομαι και... καμώνομαι πως κάτι χρήσιμο έκανα μαθές!
Ωωωωωωωχ, ωραία το πάμε, το βασίλειό μου γαι μια γουλιά λήθης!
(πώς μπλέξαμ'έτσι?)
Την αγάπη μου!
"ξέρετε, δεν έχω μεγάλη ικανότητα, να μιλώ γενικά"
Να γράφετε όμως...έχετε άριστη ικανότητα και σας ευχαριστούμε που μας προσφέρετε τέτοια εικόνα:
"...Υπάρχει μια λογική που βουλιάζει την πέτρα της βαθιά στην καρδιά του συναισθηματισμού μου. Εκεί πατάω για να πιστέψω σε αυτό που νιώθω. Για να πάρω δύναμη."