Ο μικρός

Το παιδάκι που βλέπετε, γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1915.
Ο πατέρας του ήταν ένας πλούσιος έμπορος γλυκών (αντιπρόσωπος της εταιρείας Tobler) κι η μητέρα του μια δασκάλα, απόφοιτος του Κεντρικού Παρθεναγωγείου.
Η φωτογραφία είναι στην Κωνσταντινούπολη, όπου είχαν δημιουργήσει μια μεγάλη περιουσία, και ζούσαν σε ένα πενταόροφο ξύλινο σπίτι στην Χαλκηδόνα.

Η οικογένεια, στήριζε τα πάντα στο χρήμα. Το δόγμα ήταν "όσα περισσότερα, τόσο καλύτερα". Για να μπορέσουν τα παιδιά να αποκτήσουν κάτι, έπρεπε να δουλέψουν για "να καταλάβουν την αξία του χρήματος". Ο μικρός που βλέπετε, ήταν ο μικρότερος από 4 αδέλφια. Ο μεγάλος αδελφός, δυο δίδυμες αδελφές (που πέθαναν γύρω στα είκοσι κι οι δυο), κι αυτός. Το χαϊδεμένο παιδί της μαμάς.

Η οικογένεια, έφυγε από την Πόλη στα 1922, και ο πατέρας κατάφερε να διασώσει σχεδόν το σύνολο της περιουσίας. Σε κάθε περίπτωση, το τμήμα που διασώθηκε, ήταν τόσο μεγάλο που ένα χρόνο μετά την εγκατάστασή τους στην Αθήνα, ο πατέρας δημιούργησε μια μεγάλη βιομηχανία, που άφησε όνομα την περίοδο 1930 - 1960.

Ο μικρός της ιστορίας μας, έγινε ένα πανέξυπνο αγόρι και με πολύ καλό χαρακτήρα. Το μοναδικό που μπορούσε να του καταλογίσει κάποιος, ήταν η μανία του να λέει ψέματα. Ψέματα αβλαβή και παιδικά, που σκοπό είχαν να τον παρουσιάσουν σαν ήρωα που πήγαινε από το ένα ανδραγάθημα στο άλλο.


Με τα λεφτά της οικογένειας, έκανε μεγάλη ζωή. Εδώ τον βλέπετε σε κάποια κοσμική εκδήλωση, με την κοπέλα που έγινε η πρώτη του σύζυγος. Η ζωή του ήταν κοσμικές εμφανίσεις, έρωτες με διαστάσεις ιπποτικού μυθιστορήματος, και αγαθοεργίες.
Παντρεύτηκε στα 1939 κι απόκτησε τρία παιδιά. Αγόρι, κορίτσι, αγόρι, μ' αυτή την σειρά.

Στα 1944, ο πατέρας του πέθανε. Άφησε τον έλεγχο της βιομηχανίας στον "μικρό" της ιστορίας μας (που δεν ήταν πια μικρός).

Η βιομηχανία δούλευε στη βάση που σήμερα θα λέγαμε 24/7. Δηλαδή συνεχώς χωρίς σταματημό. Πελάτες, εκτός από σχεδόν όλη την Ελλάδα, ήταν και ξένες εταιρείες όπως η Michellin, η Siemens κι άλλες. Το χρήμα ήταν απίστευτο.

Τα παιδιά του "μικρού", μεγάλωσαν ακόμα καλύτερα απ' ότι αυτός. Στο σπίτι, υπήρχε πάντα κηπουρός, καμαριέρες, μαγείρισσες, οδηγός, μπράβοι. Δασκάλες χορού, αγγλικών, γαλλικών. Σύμφωνα με ό,τι καταθέτει ο μεγαλύτερος γυιός του,

Δεν είχαμε ιδέα τι γίνεται έξω από το σπίτι. Στα χρόνια της Κατοχής, αγοράσαμε ένα εξοχικό στην Γλυφάδα. Ακούγαμε ότι ο κόσμος πεινάει, αλλά δεν ξέραμε τι γίνεται ακριβώς. Όταν πηγαίναμε σ' ένα μαγαζί να ψωνίσουμε, ποτέ δεν ρωτάγαμε "πόσο κάνει". Λέγαμε "φέρε αυτό, κι αυτό, κι αυτό και στείλε το λογαριασμό στο εργοστάσιο". Δεν τα κουβαλάγαμε καν: οι μπράβοι τα φορτώνονταν και μετέφεραν μέχρι τη Mercedes.


Στη φωτό, ο "μικρός" πατέρας, με τον μικρότερο γυιό του. Εκεί γύρω στο εμφύλιο, που οι πληγές ήταν ακόμα ανοικτές, βγήκε αυτή η φωτό, στο σπίτι τους, όπου - προφανώς - υπήρχαν τουλάχιστον δυο φωτογραφικές μηχανές.

Το σπίτι τους, ήταν η χώρα του Peter Pan. Κλειστό για τον έξω κόσμο, με ό,τι ήθελαν κι ότι τους ερχόταν σαν επιθυμία. Το εργοστάσιο δούλευε 24/7. Ο "συνήθης τόπος διακοπών" της οικογένειας, ήταν στην Κέρκυρα.
Κάθε πρώτη του μήνα, οι φτωχοί της περιοχής περνούσαν απο το εργοστάσιο κι έπαιρναν ένα "οικονομικό βοήθημα", από τον ...τοπικό άρχοντα.

Δεν ήταν ακατάδεκτος - κάθε άλλο. Οι παρέες του, αυτές που προτιμούσε, ήταν εργάτες, εφαρμοστές, άνθρωποι της δουλειάς. Η θεωρία του ήταν "ποτέ μην κοιτάξεις κάποιον από ψηλά, ποτέ!".

Αλλά όλη η οικογένεια, φαινόταν να πιστεύει ότι το εργοστάσιο, ήταν κάτι που τους το έστειλε ο Θεός, και μπορούσε να συνεχίσει να δουλεύει από συνήθεια.
Ο "μικρός", διευθυντής του εργοστασίου πια, είχε σαν βασική ασχολία να διοργανώνει πρωταθλήματα μπάσκετ και ποδοσφαίρου με τους εργάτες. Α, και ποδοσφαιράκι, αυτό που παίζουν στα σφαιριστήρια. Είχε μάλιστα αγοράσει ένα και τόχε στο γραφείο του. Κάποτε, οι εκπρόσωποι της Siemens, περίμεναν μιάμιση ώρα για να τον συναντήσουν, γιατί "είχε σύσκεψη". Η "σύσκεψη" ολοκληρώθηκε όταν τέλειωσε το πρωτάθλημα στο ποδοσφαιράκι, πούχε στήσει στο γραφείο του. Οι δε διαγωνιζόμενοι, εργάτες της βάρδιας, μπαινόβγαιναν από την πίσω πόρτα.

Στη φωτό, ο ίδιος με τον μεγάλο του γυιό, στο εξοχικό τους στη Γλυφάδα, γύρω στα 1950.

Κάπου στα 1949 όμως, ερωτεύτηκε. Μια κοπέλα "ταπεινής καταγωγής", πολύ όμορφη, που έδειχνε να τον αγαπάει. Το να χωρίσει την γυναίκα του, απαιτούσε μεγάλη δαπάνη δυνάμεων - κάτι που απόφευγε. Κι αφού, από χρήμα υπήρχε άφθονο, νοίκιασε ένα δεύτερο σπίτι και ζούσε πότε με την οικογένειά του, και πότε με τον έρωτά του.
Τα παιδιά του, δεν ζορίστηκαν ιδιαίτερα - ούτε όπως φαίνεται κι η σύζυγος. Αφού το χρήμα ήταν παρόν, δεν υπήρχε πρόβλημα. Κι έτσι πέρασαν δέκα χρόνια.

Σ' αυτά τα δέκα χρόνια, η παιδική χαρά συνεχίστηκε. Και τότε, τελείως ξαφνικά, αποφάσισε να χωρίσει και να παντρευτεί τον έρωτά του. Όλη η οικογένεια, έπεσε πάνω του. Μέχρι και τον παπά της περιοχής κουβαλήσανε, για να του μιλήσει. "Καλά, δεν μπορείς να την έχεις γκόμενα, όπως τόσα χρόνια κάνεις, γιατί να χωρίσεις;", είπε ο παπάς.
Δεν μπορούσε, ή δεν ήθελε. Τότε ορθώθηκε μπροστά του η τάξη του. "Αυτή είναι μια παρακατιανή! Αν την κάνεις γυναίκα σου, θα σου γυρίσει την πλάτη όλη η Αθήνα!". Αλλά τίποτα. Ήταν όπως φαίνεται άγρια ερωτευμένος.
Τέλος, μπήκε το θέμα των χρημάτων. Όταν εγγυήθηκε ότι όλοι τους θα συνεχίσουν να παίρνουν απρόσκοπτα χρήματα όποτε ήθελαν από τον ταμείο της βιομηχανίας, η οικογένεια ηρέμησε.

Αλλά, δεν ηρέμησε η τάξη του. Κανείς από τους φίλους στις δεξιώσεις και τα γλέντια, δεν παραβρέθηκε στον γάμο του. Μόνο το σόι της νύφης φαίνεται στις φωτογραφίες. Κι έτσι, όσοι είχε μάθει να θεωρεί "δικούς του", τον εγκατέλειψαν. Εκτός από όσους τον χρησιμοποιούσαν σαν πηγή δανεικών (κι αγύριστων).
Η νεόκοπη σύζυγος, όπως κι η προηγούμενη, τράβαγε ένα σωρό λεφτά. Αλλά σε αντίθεση με την προκάτοχό της, τα επένδυε. Έκτισε μια βίλλα στο όνομά της, κι αγόρασε και κάποια ακόμα ακίνητα (πάντα στο όνομά της).
Γέννησε κι ένα παιδί, το τελευταίο παιδί του ήρωά μας.

Και τότε, στα 1961, η βιομηχανία έκλεισε. Κανείς δεν κατάλαβε πως έγινε. Απλώς έκλεισε κι έγινε γενική κατάσχεση. Η απόφαση έλεγε ότι μπορούν να πάρουν μαζί τους "ό,τι μπορούσαν να κρατήσουν στα χέρια τους". Κι ο "μικρός", έμεινε στο δρόμο. Όλοι έμειναν στο δρόμο.

Όλοι; Όχι, όχι. Η δεύτερη σύζυγος, είχε κάνει το κουμάντο της. Μόνο που, τώρα πλέον, τι να τον κάνει τον γάμο με τον "μικρό". Τον έδιωξε λοιπόν. Και, για να έχει ήσυχη τη συνείδησή της, του παραχώρησε για να μένει μια καλυβούλα, εκεί παραδίπλα από τις εγκαταστάσεις της άλλοτε βιομηχανίας του. Και βέβαια, ζούσε πια ολομόναχος.

Κάποιοι της τάξης του, παλιοί σύντροφοι στα γλέντια, τον πήραν στη βιομηχανία τους σαν "χημικό". Τούδιναν ένα μισθό και λέγαν "δείτε τι μπορεί να πάθει ο άνθρωπος, να προσέχουμε παιδιά!".
Τελείως μόνος του, δεν ήταν βέβαια... Είχε κρεμαστεί από το τελευταίο του παιδί, εκείνο που είχε αποκτήσει με τη δεύτερη σύζυγο. Το παιδί, που τίποτε δεν ήξερε απ' αυτά, τον είχε σαν θεό. Ήταν ο τελευταίος άνθρωπος από τον οποίο ο "μικρός" έπαιρνε αποδοχή, θαυμασμό, αγάπη.

Έτσι, ο μικρός κι ο "μικρός", ζούσαν στο καλυβάκι. Ο μικρός ήταν πανευτυχής - αν και δεν υπήρχαν λεφτά - και, σαν παιδί, πίστευε ότι το ίδιο ήταν κι ο "μικρός". Αλλά ο "μικρός", συχνά έκλαιγε σιωπηλά και τότε ο μικρός έτρεχε και τον αγκάλιαζε: "τι έχεις μπαμπάκα;". Κι έκλαιγε χειρότερα τότε ο "μικρός". Κι ο μικρός ρώταγε "σου έκανα κάτι;". Και τότε ο "μικρός", έσφιγγε πολύ δυνατά στην αγκαλιά του τον μικρό. Και πέρασαν έτσι, άλλα δέκα χρόνια.

Πέθανε ένα απόγευμα του Ιούλη, την ώρα που έπινε ούζο, με δυο εργάτες από την παλιά βιομηχανία, και μια εργάτρια που ζούσε κι αυτή κοντά του, τα τελευταία χρόνια. Ζήτησε ένα ποτήρι νερό, και έγειρε πίσω στην καρέκλα του, νεκρός. Ο μικρός εκείνη την ώρα έπαιζε στην γιετονιά, άκουσε τις φωνές κι έτρεξε μέσα. Είδε τον πατέρα του νεκρό, και δεν είχε πια κι εκείνος κανέναν να αγαπήσει και να εμπιστεύεται.

Ο "μικρός" κηδεύτηκε την άλλη μέρα. Η αστική τάξη, τον θυμήθηκε με τα στέφανα. Μια ουρά περίπου 200 μέτρων από στέφανα, που δήλωναν ότι η τάξη του έπαιρνε στα σοβαρά τις κοινωνικές της υποχρεώσεις. Κι έτσι, ο "μικρός" που πέθανε σε ένα καλυβάκι, σε μιαν αυλή, με γείτονες έναν τρελό και κάτι πρόσφυγες, κηδεύτηκε στο πρώτο νεκροταφείο - ο οικογενειακός τάφος ήταν το μόνο που δεν είχε κατασχεθεί.

Ήταν τότε 56 χρόνων.

------------------------------------------------
Y.Γ.

Γιατί τόγραψα αυτό;
Γιατί ξέρω αυτή την ιστορία - και την έχω ψάξει αρκετά, είναι ακριβώς όπως την διηγούμαι.

Τι σημαίνει όμως;
Σημαίνει ότι, τίποτε δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι αφήνουμε στα παιδιά μας, ώστε να τα διασφαλίσουμε.

Εκτός ίσως από αρχές.

Αλλά γι' αυτό, χρειαζόμαστε χρόνο με τα παιδιά μας.

Σχόλια

Ο χρήστης Debby είπε…
Δύο πράγματα έχει να πει νομίζω η ιστορία.
Το ένα είναι αυτό που είπες. Το μέλλον δεν μπορούμε να το διασφαλίσουμε με τίποτα.
Το άλλο το είπε ο Ουγκό και λέει μέσες άκρες τα εξής:
"Στους ζωντανούς οφείλουμε τον σεβασμό , και στους νεκρούς την αλήθεια"...
Ο χρήστης glenn είπε…
Σε αυτό το ποστ δεν πρέπουν σχόλια. Πρέπουν ποστς αντί απαντήσεων και σχολιασμού. Θα κάνω σύντομα ένα ποστ για την διαφορά αξιών και αρχών. Και θα τα πω χοντρά για μερικούς - μερικούς.

Από τώρα πάντως σπεύδω να πω ότι δεν γνωρίζω τις αξίες του heinz. Δεν τον ξέρω σαν άνθρωπο για να έχω γνώμη. Αλλά ξέρω ότι έχει αρχές. Αυτό εννοούσα όταν σε προηγούμενο σχόλιο είχα δηλώσει ότι τον "πάω" και ότι είναι solid like a rock και είναι WYSIWYG.

Εύγε heinz!
Ο χρήστης dodo είπε…
Διάβασα το κείμενο απνευστί. Συγχαρητήρια!
Χρειαζόμαστε χρόνο με τα παιδιά μας, ναι. Αλλά πόσοι έχουν εγκαίρως ξεκαθαρίσει τις αρχές τους;
Έχει ειπωθεί, ότι ακόμη και γιά να οδηγήσεις παπί, πρέπει να περάσεις εξετάσεις. Γιά να γίνεις γονιός;...
Ο χρήστης Ρωξάνη είπε…
Εκεί που σκέφτομαι να τα παρατήσω, να σηκώσω τα χέρια ψηλά σε τούτο το "παιχνίδι" που αποδεικνύει καθημερινά την ανικανότητά μου να το παίξω σωστά -δικό μου και μόνο το φταίξιμο-
έρχεται ένα τέτοιο ποστ και..

Είναι αγάπη η αγάπη μας;
Μήπως εννοούμε "ΜΕ αγαπώ" όταν -από χίλιες πλάγιες οδούς- βγαίνει το "ΣΕ αγαπώ;"

Κι όταν λέω "είμαι ΦΙΛΟΣ σου" πόση διάρκεια ζωής δίνουμε στη λέξη;

Ποιες ανάγκες μας άραγε καλύπτουμε λέγοντας λόγια λόγια λόγια μπροστά στους καθρέφτες που μας κρατούν οι άλλοι;

Για να γίνει ένας άνθρωπος σκιά σε μια καρέκλα γηροκομείου, να περιμένει ό,τι ποτέ δεν θά 'ρθει,
για να γείρει νεκρός, πεταμένος σε γωνιά μιας ταβέρνας, ενός μπαρ, πόσους φίλους και πόσες αγάπες προϋποθέτει;

Χρόνο χρειαζόμαστε ναι, για να περισυλλέξουμε ένα ένα όλα τα ψέματά μας, να τα αποδυναμώσουμε, ίσως αντικρίζοντάς τα, για να φανούμε άξιοι θραυσμάτων μιας αλήθειας που ζητούν τα παιδιά μας.
Ο χρήστης heinz είπε…
Σας ευχαριστώ όλους για τα καλά σας λόγια...
Ο χρήστης tyn είπε…
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Ο χρήστης heinz είπε…
@serafina delarosa

Η αλήθεια είναι ότι, ζορίστηκα για να αποφύγω το μελόδραμα.

Κάποιοι πρωταγωνιστές της ιστορίας είναι εν ζωή και δεν θάθελα να τους εκθέσω.

Πάντως ενημερωτικά, η δεύτερη σύζυγος του "μικρού", δεν είχε καλή τύχη. Όλα εδώ πληρώνονται...
Ο χρήστης heinz είπε…
Ο δε μικρός του "μικρού", φαίνεται σαν κάπου μέσα του να θέλει να αποκαταστήσει τον πατέρα του, απαξιώνοντας όσους είχαν απαξιώσει τον "μικρό".
Ο χρήστης cyberdustz είπε…
Το ξέρω ότι θα αποκαλυφθεί η ηλιθιότητα μου, αλλά περί τίνος πρόκειται? Ποιος είναι ο μικρός? Κάτι μου θυμίζει η φωτογραφία, αλλά δεν μου έρχεται το όνομα.
Ο χρήστης heinz είπε…
@cyberdust

Ποιά ηλιθιότητα;

Δεν είναι κάποιος που τον ξέρετε, αυτό είναι μάλλον σίγουρο: δεν είναι διάσημος.
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
συγχωρήστε μου τη σχολαστική παρατήρηση -- επαγγελματική διαστροφή.

Αν ο μεγάλος γιος θυμάται κατοχή, η φωτογραφία στη Γλυφάδα μάλλον είναι νωρίτερα του 1950.
Ο χρήστης dodo είπε…
Τι νομίζετε, το καταφέρνει ο μικρός τού "μικρού" - να αποκαταστήσει μέσα του τον πατέρα του;
Ο χρήστης heinz είπε…
@thodoros

Ο μεγάλος γυιός, γεννήθηκε το 1941.

@dodos

Δεν νομίζω ότι κλονίστηκε ποτέ μέσα του η εικόνα του πατέρα του.
Νομίζω όμως ότι, μεγαλώνοντας τον είδε σε πιο ανθρώπινες διαστάσεις. Πράγμα όχι εύκολο, μια και η σχέση τους διακόπηκε απότομα, όταν ο μικρός του "μικρού" ήταν μόλις 10.
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
@ heinz
άρα δε θυμάται κατοχή. δίνει αυτό που λέμε "a secondary account" αυτών που ίσως του διηγόταν η μάνα του. Βέβαια και τα μετακατοχικά χρόνια είχαν πείνα και δυσκολίες.

Θα ήταν ενδιαφέρον να συνδέσει κανείς τέτοιες προσωπικές ιστορίες, με την 'γενική' ιστορία. Αυτό που λένε οι δάσκαλοι τη 'μικρή' ιστορία με την 'μεγάλη'
Ο χρήστης heinz είπε…
thodoras said...

"Θα ήταν ενδιαφέρον να συνδέσει κανείς τέτοιες προσωπικές ιστορίες, με την 'γενική' ιστορία. Αυτό που λένε οι δάσκαλοι τη 'μικρή' ιστορία με την 'μεγάλη'"

Ναι, έχετε δίκιο.

Η ιστορία, αν σας την πω αναλυτικά, συνδέοντάς την και με την οικογενειακή ιστορία των δυο συζύγων, αλλά και τις ιστορίες των προγόνων του "μικρού", περιέχει τη δράση των Ελλήνων στην Μικρά Ασία, δυο εκδοχές της προσφυγιάς (με λεφτά και χωρίς), την εκβιομηχάνιση, την κατοχή και την αποβιομηχάνιση της Ελλάδας.
Ο χρήστης heinz είπε…
@στρουθίον

Σ' ευχαριστώ ειλικρινά.
Δεν έχω μετρητή - και δεν θέλω να βάλω - στο blog. Όχι πως δεν μπορώ, η δουλειά μου είναι εξάλλου. Αλλά, για λόγους που δεν ξέρω, δεν θέλω μετρητή.

Οπότε, μόνον από τα σχόλια μπορώ να ξέρω αν μονολογώ ή όχι...
Ο χρήστης avissos είπε…
Πόσο πολύ μπορεί ν αγάπησε τη 2η γυναίκα?!
Ο χρήστης Aphrodite είπε…
@heinz,

Είναι η όγδοη ή η ένατη φορά που το διαβάζω. Και μέσα βλέπω το πλαίσιο που λες, προσφυγιά με ή χωρίς λεφτά, βιομηχάνιση, εκ/απο-βιομηχάνιση, έρωτα, κατοχή, κοινωνικές υποχρεώσεις, το όλο θέατρο.

Και μετά βλέπω τις φωτογραφίες - ενός ανθρώπου που αγαπούσε πολύ, που πήρε επάνω του πολύ περισσότερα πράγματα απ'όσα του αναλογούσαν, που υπήρξε «large” για όλους κι “extra large” για τα παιδιά του, ειδικά το μικρό-μικρό...

Κι εκεί είναι που μένω ακίνητη: στο μεγαλείο αυτού του ανθρώπου, που δεν κοίταζε τάξεις, αλλά καρδιές, που ζούσε με την άπλα του πραγματικά χορτάτου, κι ας είχε να φάει εκείνος μέρες, που όσο έδινε, τόσο γέμιζε, και ειδικά στη σχέση του με το στερνοπαίδι του, το πλάσμα το πιο κοντινό του όλων. Το αποκούμπι, το μοναδικό του στήριγμα, αυτό που αγαπάμε τελικά πιο πολύ γιατί είναι η τελευταία μας σύνδεση με ό,τι έχουμε κάνει κι ελπίζουμε να προλάβουμε να κάνουμε πριν κλείσουμε τα μάτια μας...

56 χρονών, αν ζούσε κι άλλο θα τα ξανάκανε- μπορεί όχι έτσι, σίγουρα όχι μια που τα έβαλε με ολόκληρη κοινωνία, αλλά θα έφτιαχνε κάτι να έχει να πατήσει ο μικρός – η αγάπη του γι αυτόν ήταν από τις πολύ μεγάλες. Κι η σύνδεση, η ταύτιση φαίνεται κι από το ότι ο μικρός έγινε μαχητής στη θέση του μεγάλου-μικρού, και στάθηκε ενάντια στη μη –αναγνώριση, στην υποκρισία, στο φτύσιμο.

Κι αυτό είναι που λες καλέ μου, ότι ο χρόνος που δίνουμε στα παιδιά μας, να μας ζήσουν, να μας ρουφήξουν, να μας καταλάβουν, είναι ό,τι πολυτιμότερο μπορούμε να τους δώσουμε, αυτό που θα κρατήσουν στα χέρια τους όταν φεύγουν από τη φωλιά να τραβήξουν το δρόμο τους...

Δεν είμαι καλά μετά από τέτοια. Σε χαίρομαι όταν γράφεις τα πανεπιστημιακά σου, σε απολαμβάνω όταν έχεις τα κέφια σου, αλλά πραγματικά σε θαυμάζω όταν μπορείς να βγάλεις ψυχή καταγράφοντας απλώς ιστορία. Απογειώνεις, διδάσκεις, διαποτίζεις, ξυπνάς μέσα μας και πας...

Θέλει χάρισμα αυτό, και πιστεύω χωρίς να σε ξέρω ότι για κάτι τέτοιο μοχθούσε κι αυτός ο πατέρας, να έχει ο μικρός «χάρισμα» αυτό που εκείνου δεν του χαρίστηκε, αλλά το πάλεψε για να τ’αποκτήσει.

Να’σαι καλά. Σ’ευχαριστώ.
Την αγάπη μου στον μικρό-μικρό. Οπου και νά’ναι το 10-χρόνο σε σώμα άντρα πλέον...
;)
Ο χρήστης museologist είπε…
Αγαπητέ Heinz, μια αναπνοή όλη η ιστορία. Τόσο ζωντανή, σαν παραμύθι.
Ο χρήστης Αλεξία Ηλιάδου (synas) είπε…
Έχω ορισμένες απορίες:
Ο μικρός του «μικρού» γεννήθηκε το ’61 –τη χρονιά της γενικής κατάσχεσης- από τη δεύτερη γυναίκα. Γιατί ζούσε στην «καλύβα» με τον «μικρό» κι όχι με τη μάνα του; Εκτός απ’ όλα τ’ άλλα, αυτή η γυναίκα εγκατέλειψε και το παιδί της; Και τι απέγινε αυτό το παιδί μετά το θάνατο του «μικρού»;
Ελπίζω να μην γίνομαι αδιάκριτη…
Ο χρήστης Alexiev είπε…
Good Pict... I'm love the Old photografia...
Ο χρήστης dodo είπε…
heinz,
Ο Αργεντίνος είναι ...δικός μου! Τού έγραψα, μού απάντησε και έκανε και μιά βόλτα λίγο πιό πέρα (υπέθεσα ότι θα απορήσετε με την παρουσία του).
Το ηλεκτρονικό σας ταχυδρομείο το ελέγχετε τακτικά;
Ο χρήστης heinz είπε…
synas said...

"Γιατί ζούσε στην «καλύβα» με τον «μικρό» κι όχι με τη μάνα του; Εκτός απ’ όλα τ’ άλλα, αυτή η γυναίκα εγκατέλειψε και το παιδί της; Και τι απέγινε αυτό το παιδί μετά το θάνατο του «μικρού»;"


Απ' όσο ξέρω, ο μικρός επέλεξε να ζει με τον πατέρα του, μια και η δεύτερη σύζυγος ήταν συνεχώς απασχολημένη με το μεγάλωμα της περιουσίας της κι ο μικρός της ήταν κάτι το ...οχληρό. Και ζούσε εκεί μόνο Κυριακές, και όλες τις διακοπές. Αλλά, δεν φαίνεται να μπορεί να ανακαλέσει τις περιόδους που δεν ζούσε με τον πατέρα του.

Στη συνέχεια βέβαια, μετά τα δέκα, έζησε μέχρι τα 18 με τη μάνα του και δεν νομίζω ότι καλοπέρασε. Φαίνεται όμως ότι η εμπειρία του πατέρα του, τον κράτησε αρκετά καλά - κι ας ήταν μικρή.
Μάλλον καλά πάει τώρα, απ' ό,τι καταλαβαίνω.
Ο χρήστης heinz είπε…
στρουθίον said...

"Εγκλωβίστηκε τραγικά σε ένα αίσθημα χρέους και ενοχής κυρίως λόγω της ταξικής καταγωγής της, την οποία μπορώ να φαντασθώ με ποιούς πολυποίκιλους συναισθηματικούς τρόπους την αξιοποιούσε... "

!!!!

=:-0

Νομίζω ότι έχεις απόλυτο δίκιο και περιγράφεις αυτό που διαπίστωσα και γω με τρομερή ακρίβεια.

Μέντιουμ;
Έχεις και γραμμή 090;;;

:-)
Ο χρήστης avissos είπε…
στρουθίον δε συμφωνώ. Για μένα το νόημα βγήκε από την 'καταστροφική' αγάπη.Αυτή που στην ουσία προκάλεσε την προσύλωση στο 4ο παιδί του.
υποκειμενική αντίληψη, πάντα.
'εγκλωβισμένος'μήπως σ'έναν έρωτα χωρίς ανταπόκριση? κοιτάζοντας 'απ εξω' ολα φαίνονται λογικά κ αναμενόμενα.
Ο χρήστης rosie είπε…
Κοιτα τί εχανα που τοσα χρονια δεν εμπαινα ή δεν εψαχνα να βρω τι σημαινει blogs.. Περιεργο οντως για γυναικα να μην εχω εστω και στοιχειωδη περιεργεια.. Ισως παλι μενω σ αυτα που ξερω - ασφαλης τακτικη, προβλεψιμη και καθολου "επικινδυνη"..Συνηθως αργω να μπω σε μια κατασταση..αλλα αμα μπω..:)

Υπεροχη η εξιστορηση.. Δεν με νοιαζει να μαθω λεπτομερειες μου φτανει η αισθηση που αφησε στη ψυχη μου...

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Υποστράτηγος ε.α. Ράμπο

Συνδιαμορφώνοντας την κοινωνία που οραματιζόμαστε

Israel quo vadis?