In a body

Τα καλοκαίρια μου, δεμένα μ' ένα κυκλαδίτικο χωριό... Διακοπές ατέλειωτες, αυτό που βασικά θυμάμαι, είναι ράθυμα μεσημέρια, σε ένα κομπολόι 70-80 ημερών· από τα τέλη του Ιούνη, μέχρι τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη. Σαγιονάρες στο χρώμα της μουστάρδας· άντεχαν ακριβώς ένα καλοκαίρι. Γαλλικά τσιγάρα με μαύρο καπνό και άρωμα βαρύ. Εφηβεία και τα πρώτα χρόνια σαν άντρας - λέμε τώρα... Ο Σεπτέμβρης ερχόταν πάντα με τον λυγμό του αποχωρισμού. Ούτε θυμάμαι πια από πόσα χείλια άκουσα τον λυγμό αυτό... Θυμάμαι την barwoman που την έβλεπα τα καλοκαίρια στο κυκλαδίτικο χωριό και τον χειμώνα στο DaDa στα Εξάρχεια. Μελαχροινή, μαυροντυμένη, με χαμόγελο "ξέρω εγώ..." και "manhattan, μπα, το ποτό της Merilyn, το ξέρεις;". Το ήξερα, μου τόχε πει και το περασμένο και το προπερασμένο καλοκαίρι, και κάθε καλοκαίρι στη σειρά... Και κάθε φορά χαμογελούσα και κούναγα το κεφάλι μου... Θυμάμαι νάμαι πάντα ερωτευμένος. Τι ήταν κι αυτό... Από το πλοίο - πούκανε 6 ώρες να φτάσει στο νησί...

Η παραπάνω φωτογραφία, θα μπορούσαμε να πούμε ότι "είναι απ' αυτές που έγραψαν ιστορία". Και θα κάναμε λάθος. Οι φωτογραφίες, δεν γράφουν την Ιστορία. Οι άνθρωποι την γράφουν. Αλλά η παραπάνω φωτογραφία, οδήγησε ανθρώπους σε μια συγκεκριμένη αντίληψη της Ιστορίας. Δημιούργησε αφήγηση . Και η αφήγηση, δημιουργεί Ιστορία. Σχέσεις εξουσίας Μια σχέση εξουσίας, είναι μια συστημική σχέση. Το σύστημα Α είναι ο κυρίαρχος, το σύστημα Β ο κυριαρχούμενος . Η σχέση εξουσίας του Α επί του Β, προϋποθέτει μια σειρά από φαινόμενα, που δυο μας ενδιαφέρουν ιδιαίτερα: Την θεώρηση του Α ότι είναι ισχυρότερο του Β Την θεώρηση του Β ότι το Α είναι ισχυρότερο από το ίδιο Έτσι, αναδύεται ένα σύστημα, μέσα στο οποίο το Α κυριαρχεί επί του Β. Η κυριαρχία αυτή, δεν είναι απαραίτητο ότι επιβεβαιώνεται συνεχώς μέσω συγκρούσεων. αν ήταν έτσι, ο κόσμος θα ήταν ένα συνεχές πεδίο συγκρούσεων χωρίς στιγμή ηρεμίας, πουθενά. Αντίθετα, φαίνεται ότι η διαδικασία της αφήγησης , είναι αυτή που επιβεβαιώνει τις...

Τι σημαίνει "καλλιτέχνης"; Από την αρχή θα πω, πως μου προκαλούν αλλεργία. Δεν αντέχω με τίποτα, αυτό το στυλ, "αφήστε με να κάνω ό,τι θέλω, με καταδυναστεύουν οι ευαισθησίες μου". Μπλιάχ! (γλώσσα έξω). Δηλαδή οι άλλοι τι είναι; Αναίσθητοι; Φορτηγά γαϊδούρια; Γυμνοσάλιαγκες που έρπουν από την μήτρα στον τάφο; Με ποιά λογική αυτό που δεν επιτρέπεται στον μη-καλλιτέχνη, επιτρέπεται στον καλλιτέχνη; Και συνακόλουθα, επιτρέπεται και στον διανοούμενο, τον πανεπιστημιακό, και δε συμμαζεύεται. Μια ομάδα ανθρώπων, που ανάγει την ενοχλητική εκδοχή της ιδιαιτερότητας, σε αυτονόητο δικαίωμά της, λόγω της "καλλιτεχνικής" της φύσης. Τι σόι πράμα είναι η "καλλιτεχνική" φύση;; Ανάθεμά με κι αν μπορώ να καταλάβω. Λοιπόν, για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, να πω για μένα: Παίζω μουσική και πότε-πότε συνθέτω. Μη φανταστείτε τίποτα σπουδαίο δηλαδή, έτσι; Είμαι ο φανατικότερος ακροατής των συνθέσεών μου, γιατί - απλώς - δεν υπάρχουν άλλοι. Δε μ' ενδιαφέρει ν'...

Λοιπόν; Η τελευταία ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Κυριακής, σε μια πλειάδα άρθρων, μεταξύ των οποίων κι εκείνα από τον ECONOMIST όσο και από τον David Ignatius της Washington Post, επιβεβαιώνει αυτό που λέει τούτο το blog επί μέρες: το Ισραήλ την πάτησε άσκημα. Τα ίδια επιβεβαιώνει και η Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, σε άρθρα μεταξύ των οποίων και εκείνα δυο Ισραηλινών. Η καταστροφή των δυνάμεων και των υποδομών της Χεζμπολλά ΔΕΝ επιτεύχθηκε. Ο περίπατος σε 2-7 μέρες μέχρι την Βηρυτό, έγινε κόλαση για ένα κομμάτι λίγων χιλιομέτρων. Η Χεζμπολλά κάνει (αν και ερασιτεχνικά λόγω χαμηλής τεχνολογίας) ό,τι και το Ισραήλ: Βομβαρδίζει όπου βρεί. Το Ισραήλ μαθαίνει ότι δεν μπορεί να είναι πλέον ο τσαμπουκάς της γειτονιάς. Μην αναφέρω και την μητέρα ενός εκ των δύο "απαχθέντων" (προτιμώ τη λέξη "αιχμαλώτων πολέμου") Ισραηλινών στρατιωτών, που βγήκε στα ΜΜΕ και άδειασε κυριολεκτικά όλους που (κι εδώ στην Ελλάδα) εξυμνούν το "δικαίωμα του Ισραήλ στην άμυνα". Και τώρα; Οι Μανδραβέλης-Κα...