Ποιός;

Είστε ο εισαγγελέας μιας πόλης με περίπου 100.000 κατοίκους.
Μια μέρα, εκεί που κάθεστε και πίνετε τον πρωϊνό σας καφέ, χτυπάει το τηλέφωνο. Σας καλούν από την αστυνομία, να αναλάβετε μια υπόθεση που αναμένεται να απασχολήσει τα αιμοβόρα ΜΜΕ όλης της χώρας.

Πρόκειται βέβαια, για ανθρωποκτονία. Ή μάλλον, ανθρωποκτονίες.

Η υπόθεση, όπως σας ενημερώνει ο διοικητής της Ασφάλειας, είναι μάλλον ξεκάθαρη - αν και φρικτή. Ο δολοφόνος, εισέβαλε πριν δυο βράδια στο σπίτι μιας τετραμελούς οικογένειας. Μια οικογένεια μεσοαστική.
O σύζυγος δημόσιος υπάλληλος, η σύζυγος ελεύθερη επαγγελματίας. Δυο παιδιά, αγόρι ηλικίας 3 ετών και κορίτσι 5 ετών.
O δολοφόνος φαίνεται να μπήκε για κλέψει. Εισέβαλε από το ανοικτό παράθυρο στο δωμάτιο των παιδιών.
Το κορίτσι τον αντιλήφθηκε και επεχείρησε να φωνάξει. Ο φονιάς το στραγγάλισε αδίστακτα. Στην συνέχεια, σκότωσε με τον ίδιο τρόπο το αγοράκι μέσα στον ύπνο του και κινήθηκε κατά μήκος του διαδρόμου που συνδέει τα υπνοδωμάτια.
Αφού έψαξε το σαλόνι, το γραφείο και την κουζίνα και δεν βρήκε τίποτε αξιόλογο, μπήκε οπλισμένος με ένα κουζινομάχαιρο, στο δωμάτιο των γονιών. Με τρομερή αγριότητα μαχαίρωσε και τους δυο στο λαιμό και τους άφησε να πνίγονται στο αίμα τους.

Εν τω μεταξύ, κι ενώ τα δυο πιο πρόσφατα θύματά του χαροπάλευαν, άρχισε να ψάχνει τα συρτάρια για χρήματα και τιμαλφή. Η Σήμανση, βρήκε πιτσιλιές από το αίμα των θυμάτων στο εσωτερικό όλων σχεδόν των συρταριών, γεγονός που αποδεικνύει ότι οι γονείς ήταν ακόμα ζωντανοί ενώ ο φονιάς έψαχνε ήδη στα συρτάρια.

Βρήκε απ' ό,τι φαίνεται, περίπου 1200 ευρώ, στο συρτάρι της συζύγου, τα πήρε και αποφάσισε να φύγει. Εκεί, η Τύχη, που είχε φερθεί απάνθρωπα στα θύματά του, αποφάσισε να τον εγκαταλείψει. Τρέχοντας για να βγει από κάποια από τις εισόδους του ισογείου, παραπάτησε στις μαρμάρινες σκάλες και κυριολεκτικά τσακίστηκε πέφτοντας.

Το πρωί, η μητέρα της συζύγου, που κρατούσε τα παιδιά όταν η κόρη κι ο γαμπρός της έλειπαν τα πρωϊνά, μπήκε στο σπίτι με το δικό της κλειδί...

Η Αστυνομία που κατέφθασε στο σπίτι, μπόρεσε να αναπαραστήσει το έγκλημα βήμα προς βήμα. Ο δολοφόνος δεν είχε κάνει τον κόπο να κρύψει τα ίχνη του, φαίνεται ότι λογάριαζε να χαθεί σε κάποια άλλη πόλη την ίδια εκείνη μέρα. Προς το παρόν όμως, ήταν στη βάση της σκάλας, με σπασμένο πόδι, ένα τεράστιο τραύμα στο κρανίο, και χωρίς τις αισθήσεις του.
Οι αστυνομικοί τον μετέφεραν στο νοσοκομείο όπου φρουρείται υπό φύλαξη μέχρι να συνέλθει και να μπορέσετε να τον ανακρίνετε. Το βασικότερο πρόβλημά του είναι το χτύπημα στο κεφάλι - "βαριά κρανιοεγκεφαλική κάκωση" λένε οι γιατροί.

Δέκα μέρες μετά, κι ενώ τα ΜΜΕ οργιάζουν, σας τηλεφωνούν στις 7 το πρωί από το νοσοκομείο: ο φονιάς ξύπνησε αργά χθες το βράδυ. Παίρνετε τον γραμματέα σας και φεύγετε επειγόντως για εκεί.
Στο δρόμο σκέφτεστε την ανάκριση που πρέπει να κάνετε. Σ' αυτό το δεκαήμερο, Αστυνομία (παραδόξως) έχει καταφέρει πολλά: η ταυτότητά του είναι γνωστή, είναι ένας γνωστός νταής του χώρου των συμμοριών, που φαίνεται ότι - λόγω χρεών από τζόγο - είχε ανάγκη από λίγα παραπάνω λεφτά. Το επεισόδιο έχει αναπαρασταθεί με κάθε λεπτομέρεια από την Σήμανση και δεν υπάρχει καμμία απολύτως αμφιβολία ότι είναι ο δράστης της τετραπλής άγριας δολοφονίας.

Φτάνοντας στο νοσοκομείο, ο υπεύθυνος του νευρολογικού ζητάει να σας δει. Σας πληροφορεί ότι από μια πρώτη εξέταση που έκανε στον φονιά, αυτός φαίνεται να πάσχει από ολική αμνησία. Δεν θυμάται όνομα, τα στοιχεία του, κανένα προσωπικό του χαρακτηριστικό. Ρωτάτε τον νευρολόγο αν υπάρχει περίπτωση ο τύπος απλώς να υποκρίνεται αμνησία για να κερδίσει χρόνο. Ο νευρολόγος σας συνιστά να καλέσετε κάποιον που ασχολείται συστηματικά με τέτοια φαινόμενα.

Τις επόμενες 20 μέρες, πολλές ομάδες ερευνητών εξειδικευμένων στο θέμα, εξετάζουν τον δολοφόνο. Είναι όλοι κατηγορηματικοί: δεν υποκρίνεται. Δεν θυμάται τίποτα, όχι μόνον το έγκλημα, αλλά ούτε καν τον εαυτό του. Οι αναμνήσεις του, απλώς δεν υπάρχουν. Οι ειδικοί σας λένε ότι δεν ξέρουν αν θα επανέλθει η μνήμη, και πότε μπορεί ίσως να συμβεί αυτό, αν δηλαδή συμβεί ποτέ.

Οι ψυχίατροι, συμφωνούν με τους νευρολόγους αλλά σας επισημαίνουν ότι δεν είναι ψυχική νόσος. Δεν είναι ψυχοπαθής, έχει επαφή με την πραγματικότητα. Παρουσιάζει κάποιο άγχος βέβαια, γιατί, αν και κανείς δεν του έχει εξηγήσει την νομική του θέση, καταλαβαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά. Η συνεχής φρούρησή του και τα κάγκελα έξω από το παράθυρο, τον κάνουν να αναρωτιέται και να ανησυχεί. Και το γεγονός ότι δεν θυμάται τίποτα, τον αγχώνει περισσότερο. Αλλά είναι φυσιολογικός, δεν παρουσιάζει κάποια ιδιαίτερη νεύρωση, πολύ περισσότερο κάποια ψύχωση ή κάτι τελοσπάντων που θα τον έκανε ανίκανο να υπερασπιστεί επαρκώς τον εαυτό του στο δικαστήριο. Και έχει πλέον αναλάβει τις δυνάμεις του πλήρως. Οι γιατροί, αποφασίζουν να του δώσουν εξιτήριο και σας ενημερώνουν σχετικά.

Πρέπει πλέον να απαγγείλετε κατηγορίες για τις φρικτές ανθρωποκτονίες. Και ο τύπος που σε κάθε επίσκεψή σας, σας κοιτά αμήχανα και σας ρωτάει αν "υπάρχει κάποιο πρόβλημα" και "εσείς ποιός είστε;" θα μάθει για πρώτη φορά τι έχει κάνει.

Φτάνοντας στο νοσοκομείο, σταματάτε στην είσοδο. Δεξιά, υπάρχει ένα περίπτερο, οι τίτλοι από τις εφημερίδες ουρλιάζουν: "Ο Δράκος ξύπνησε", "Και τώρα, Δικαιοσύνη!". Η κοινή γνώμη, ζητάει αίμα - και δεν μπορείτε να την κατηγορήσετε. Αλλά μέσα στο δωμάτιο, κάθεται κάποιος άνθρωπος, που περιμένει να του πουν ποιός είναι, τι πρέπει να θυμάται ως παρελθόν του, τι να σκέφτεται ως πιθανό μέλλον του.

Γυρνάτε την πλάτη σας στην είσοδο και κάθεστε στο παγκάκι του απέναντι πάρκου. Σηκώνετε το κεφάλι και κοιτάτε το παράθυρο με τα κάγκελα. Πρέπει να απαγγείλετε - εδώ και τώρα - τις κατηγορίες. Αν δεν το κάνετε, και με τους ψυχιάτρους να λένε ότι είναι υγιής, δεν μπορείτε να τον κρατήσετε και είναι πιθανό να εξαφανιστεί. Πρέπει λοιπόν να απαγγείλετε τις κατηγορίες.

Αλλά σε ποιόν;

(Αυτή είναι μια ιστορία που επινόησα, ερευνώντας για τα περί προσωπικότητας και ανθρώπου. Αν είμαστε αδιάσπαστοι από το σώμα μας, ή αν είμαστε ό,τι πιστεύουμε / σκεφτόμαστε / θυμόμαστε. Αν δηλαδή είμαστε, ό,τι έχουμε γίνει. Δεν είμαι νομικός, ούτε και νευρολόγος ή ψυχίατρος. Αλλά νομίζω ότι είναι ένα σενάριο που δεν μπορούμε να αποκλείσουμε. Τι κάνουμε τότε;)