Οι δυο δολοφόνοι της Πρωτοχρονιάς

Πρωτοχρονιά στη Σαλονίκη, το 1982.
Πάω να δω τον τότε έρωτα, μια Σαλονικιά (από τις Σαλονικιές, ξέρετε σεις....)

Με φιλοξενεί ο Πασχάλης. Ο Πασχάλης μένει με τους γονείς του, σε μια παλιά πολυκατοικία στο κέντρο.

Οι γονείς του περίπτωση. Εκείνη καχύποπτη, πολυλογού, με βλέπε με μισό μάτι. Γκρινιάζει και ρωτάει συνέχεια "που θα πάτε", "ποιούς θα συναντήσετε", "τι ώρα θα γυρίσετε"... καταλαβαίνετε το στυλ...

Κυκλοφορούμε στην όμορφη Σαλονίκη, με ένα πανάρχαιο Vauxhall, βαμένο πράσινο στο χέρι. Μια μέρα, πούχε πιεί καμμιά δεκαριά ούζα, ο πατέρας του Πασχάλη, αποφάσισε να το βάψει: πινέλο, λαχανί λαδομπογιά κι επί το έργον. Αυτοκινητάκι art nouveau που λεν κι οι κουλτουριάρηδες!!!
Δε μας πείραζε βέβαια, μόνο που έβγαινε η ντίζα του συμπλέκτη κάθε 4-5 χιλιόμετρα. Στη μέση της Εγνατίας, το καπό ανοικτό, ο Πασχάλης λαχανιασμένος μέσα στη μηχανή να τραβάει την ντίζα, εν μέσω κορναρισμάτων οργισμένων οδηγών κι ο ίδιος να βρίζει: "ά στο διάολο σερσέμηδες που δεν καταλαβαίνετε τον πόνο του άλλου!!!".

Η αφραγκία, αφραγκία, αλλά ο Πασχάλης μερακλής: θα πάμε για ρεβεγιόν (άλα της!!) στο "στέκι του χοντρού" (ή κάπως έτσι...). Τι να του πω; Ας πάμε....

Κόσμος και κουστούμια στην αράδα, τουαλέτες εξόδου, κυρίες και παιδάκια και γραβάτες, και μια παρέα άφραγκοι φοιτητές, ένα κρασί στα έξι. Το κατάστημα βγάζει λοταρία: όποιος κερδίσει τον λαχνό, παίρνει ένα γουρουνάκι του γάλακτος, ξαπλωμένο πάνω σε μια τάβλα, πιο νεκρό το έρμο κι απ' τον Σαντάμ, και μ' ένα μήλο στο στόμα. Πουλάνε λαχνούς, κι ο Πασχάλης λυσσάει να πάρουμε. Τι να κάνω, το βρίσκω γελοίο, δεν παίζω ποτέ τίποτα, αλλά αφού το θέλει το έθιμο ας είναι....

Ένα κοριτσάκι, τραβάει το νούμερο από μια σακούλα. Είναι το δικό μου. Τώρα θα πέσει η χοντρή ξεφτίλα - ο Heinz με τον χοίρο αγκαλιά. Κάνω το κορόιδο.

- Το 572, ποιός το έχει;

Μούγκα εγώ.

- Το 572, για κοιτάξτε παρακαλώ!!!!

Ο Πασχάλης βλαστημάει που δεν τόχει. Το πιάνω από τον ώμο:

- Σκύψε να σου πω κάτι.

Σκύβει.

- Κοίτα ρε, μη βάλεις τις φωνές, πάρε το νούμερο (του δίνω το χαρτάκι) κι πες ότι είναι δικό σου.

Μ' αρπάζει ο τρελαμένος από τον ώμο και με σηκώνει όρθιο.

- Εδώώώώώ!!!! Ουρλιάζει και πηδάει στην καρέκλα του και με περιχύνει με σάλια.
- Εδώώώώ, αυτός είναι ο τυχερόόόόός!!!!

Με χειροκροτάνε κιόλας. Ω ρε ξεφτίλα!!! Μου φέρνουν και το γουρούνι τυλιγμένο με μια κόκκινη κορδέλα και μου το χώνουν στην αγκαλιά. Στήνομαι και για φωτογραφία με το αφεντικό.

Τελοσπάντων, μετά από την σεμνή αυτή τελετή, γύρω στις 5 το πρωί, γυρίζουμε στο σπίτι του Πασχάλη. Ο Πασχάλης ανοίγει την πόρτα σιγά-σιγά και μπαίνει. Από πίσω εγώ με το γουρούνι αγκαλιά.

Πετάγεται μέσ' τη νύχτα η μάνα του (του Πασχάλη, όχι του γουρουνιού!). Μας βλέπει και γουρλώνει τα μάτια της τρελαμένη. Τρέχει πανικόβλητη στην κρεβατοκάμαρά της:

- Σήκω Νίκο, σήκωωωωω!!!! Ο αχαϊρευτος ο γυιός σου, κι άλλος ο Heinz, σκοτώσανε ένα μωρό και φέρανε το πτώμα στο σπίτιιιιιιιιι!!!!!!

Σκηνές τρέλας. Εγώ παγώνω και - ειλικρινά - σκύβω να δω τι είναι αυτό που κρατάω στα χέρια μου. Ο κυρ-Νίκος πετάγεται στον διάδρομο τρομαγμένος. Φοράει μακρύ νυχτικό, και σκούφο με φουντίτσα στην άκρη, ίδιος με τον Σκρούτζ στο έργο του Ντίκενς. Πλησιάζει με τα μάτια γουρλωμένα και κοιτάει στην αγκαλιά μου:

- Α, στο διάολο μωρή τρελή πρωϊνιάτικα!!! Τράβα στην κουζίνα και βάλε νερό να βράζει. Άντε μπράβο τώρα!!!!

Κι έτσι, ξημερώνοντας Πρωτοχρονιά του 1982, οι δυο σκοτεινοί δολοφόνοι, έφαγαν χοιρινά ποδαράκια πατσά.