Το cafe Terrace στην place du Forum
Πριν από ένα περίπου χρόνο, επισκέφτηκα για πρώτη φορά το (πρώτο) blog του Νίκου Δήμου.
Δεν είμαι σε θέση να διευκρινίσω, τι σόι σχέση είχα με αυτό το blog.
Σε κάποια φάση, όταν το blog αυτό έκλεισε και πριν δημιουργηθεί η συνέχειά του, βρέθηκα ο ίδιος κατηγορούμενος από έναν τύπο δημοσιογράφο (ούτε θυμάμαι το όνομά του), που με στόλιζε ως "φασιστοειδές", "εθνικιστή" κι άλλα και με υποδείκνυε ως υπεύθυνο για το κλείσιμό του.
(αλλά είμαι εντελώς αναίσθητος άνθρωπος όταν αντιμετωπίζω την ανοησία, οπότε δεν συγχύστηκα).
Εκείνο το βράδυ (19/5/06 10:13 μμ) που έκλεισε το nikosdimou.blogspot.com, σε κάποιο διαδικτυακό χώρο, συγκεντρώθηκαν όλοι οι άνθρωποι που "ζούσαν" το blog αυτό, μαζί κι εγώ. Πιστοί φίλοι του nikosdimou όλοι, άνοιξαν την καρδιά τους ο ένας στον άλλο για το ό,τι ένοιωθαν. Λύπη, πανικός, άγχος, πένθος, μια σειρά από συναισθήματα που όποιος δεν είχε ζήσει τη λειτουργία του nikosdimou, θα τα έβρισκε ίσως παράλογα κι αδικαιολόγητα. Συζητούσαν για το τι μπορούν να κάνουν ώστε το nikosdimou να ξαναλειτουργήσει το ταχύτερο δυνατόν. Με κάλεσαν να συμμετέχω στην συζήτηση.
Το πράγμα ήταν περίεργο. Μια ομάδα ετερόκλητων ανθρώπων που τους ένωνε αυτό που είχαν ζήσει κι ας ήταν διαφορετικοί μεταξύ τους.
Είπα κι εγώ ό,τι μου έκοβε σαν προτάσεις - οι παρόντες δεν με κατηγορούσαν σαν υπεύθυνο του προβλήματος. Είχα σκεφτεί, να κάνουμε ο καθένας ένα post στα blogs μας και να καταγράψουμε την προσωπική μας εμπειρία. Είχα πει συγκεκριμένα:
Δεν έχω σκοπό να ερμηνεύσω εδώ το νέο κλείσιμο του blog του Νίκου Δήμου. Αλλά, όσο μπορώ, προσπαθώ να υλοποιήσω την τότε πρότασή μου.
Καταρχήν λοιπόν, άλλαξα την στάση μου απέναντι σε όσους - γενικά - με εκνευρίζουν. Κυρίως όταν θεωρώ ότι λένε ανοησίες. Κυρίως όταν λέω κάτι που πιστεύω ότι είναι απολύτως θεμελιωμένο κι εκείνοι αντιδρούν με τρόπο που δείχνει προκατάληψη. Η αλλαγή αυτή, που σφυρηλατήθηκε με δεκάδες συγκρούσεις, δεν περιορίστηκε στο blog, αλλά και στον τοπικό κοινωνικό μου χώρο. Συμμάζεψα μια άκαμπτη πλευρά μου (όσο μπορούσα) κι αυτό έγινε φανερό σε όσους έχουν επαφή μαζί μου.
Ακόμα, αναθεώρησα την τάση μου, να αξιολογώ το ρηθέν με βάση "ποιός το είπε" κι όχι "τι είπε". Όχι ότι άλλαξα τελείως γνώμη, αλλά υπήρξε σαφής τροποποίηση.
Έπαιξα μέχρι και με τον harrygreco ή harry reloaded, και έστησα μαζί του και μ' άλλους ένα χιουμοριστικό πλαίσιο που κι αυτός διασκέδασε. Κατάλαβα ότι το χιούμορ, μπορεί να αποτελέσει κοινό πλαίσιο ανάμεσα σ' ανθρώπους με αντικρουόμενες απόψεις και συμπεριφορές.
Ένοιωσα ότι υπάρχουν δεκάδες άνθρωποι εκεί έξω, που αξίζει να τους γνωρίσω από κοντά - και κάποιους απ' αυτούς μπόρεσα με μεγάλη χαρά να συναντήσω.
Κατάλαβα τέλος ότι, κι άλλοι άνθρωποι πέρασαν από την ίδια - ή παρόμοια - διαδικασία μαζί μου.
Αγάπησα ανθρώπους, συγκρούστηκα, έμαθα κι αναθεώρησα. Και νομίζω ότι σχεδόν όλοι, κι ο ίδιος ο Νίκος Δήμου επίσης, πέρασε από μια τέτοια διαδικασία, μια γέννα, τη δική του και πάλι αλλά και του καθένα μας.
Τι ήταν λοιπόν το blog αυτό; Για μένα τουλάχιστον, ό,τι δείχνει ο πίνακας του van Gogh:
Δεν είμαι σε θέση να διευκρινίσω, τι σόι σχέση είχα με αυτό το blog.
Σε κάποια φάση, όταν το blog αυτό έκλεισε και πριν δημιουργηθεί η συνέχειά του, βρέθηκα ο ίδιος κατηγορούμενος από έναν τύπο δημοσιογράφο (ούτε θυμάμαι το όνομά του), που με στόλιζε ως "φασιστοειδές", "εθνικιστή" κι άλλα και με υποδείκνυε ως υπεύθυνο για το κλείσιμό του.
(αλλά είμαι εντελώς αναίσθητος άνθρωπος όταν αντιμετωπίζω την ανοησία, οπότε δεν συγχύστηκα).
Εκείνο το βράδυ (19/5/06 10:13 μμ) που έκλεισε το nikosdimou.blogspot.com, σε κάποιο διαδικτυακό χώρο, συγκεντρώθηκαν όλοι οι άνθρωποι που "ζούσαν" το blog αυτό, μαζί κι εγώ. Πιστοί φίλοι του nikosdimou όλοι, άνοιξαν την καρδιά τους ο ένας στον άλλο για το ό,τι ένοιωθαν. Λύπη, πανικός, άγχος, πένθος, μια σειρά από συναισθήματα που όποιος δεν είχε ζήσει τη λειτουργία του nikosdimou, θα τα έβρισκε ίσως παράλογα κι αδικαιολόγητα. Συζητούσαν για το τι μπορούν να κάνουν ώστε το nikosdimou να ξαναλειτουργήσει το ταχύτερο δυνατόν. Με κάλεσαν να συμμετέχω στην συζήτηση.
Το πράγμα ήταν περίεργο. Μια ομάδα ετερόκλητων ανθρώπων που τους ένωνε αυτό που είχαν ζήσει κι ας ήταν διαφορετικοί μεταξύ τους.
Είπα κι εγώ ό,τι μου έκοβε σαν προτάσεις - οι παρόντες δεν με κατηγορούσαν σαν υπεύθυνο του προβλήματος. Είχα σκεφτεί, να κάνουμε ο καθένας ένα post στα blogs μας και να καταγράψουμε την προσωπική μας εμπειρία. Είχα πει συγκεκριμένα:
Τελικά όμως, ο Νίκος Δήμου ξανα-άνοιξε το blog του, σαν doncat και η κατάσταση εξομαλύνθηκε.
- Πείτε τι νοιώσατε
- Πείτε πότε γελάσατε
- Πείτε πότε θυμώσατε
- Πείτε τι αναθεωρήσατε
- Πείτε τι μάθατε οι ίδιοι
- Πείτε τι μάθατε στους άλλους
Δεν έχω σκοπό να ερμηνεύσω εδώ το νέο κλείσιμο του blog του Νίκου Δήμου. Αλλά, όσο μπορώ, προσπαθώ να υλοποιήσω την τότε πρότασή μου.
Καταρχήν λοιπόν, άλλαξα την στάση μου απέναντι σε όσους - γενικά - με εκνευρίζουν. Κυρίως όταν θεωρώ ότι λένε ανοησίες. Κυρίως όταν λέω κάτι που πιστεύω ότι είναι απολύτως θεμελιωμένο κι εκείνοι αντιδρούν με τρόπο που δείχνει προκατάληψη. Η αλλαγή αυτή, που σφυρηλατήθηκε με δεκάδες συγκρούσεις, δεν περιορίστηκε στο blog, αλλά και στον τοπικό κοινωνικό μου χώρο. Συμμάζεψα μια άκαμπτη πλευρά μου (όσο μπορούσα) κι αυτό έγινε φανερό σε όσους έχουν επαφή μαζί μου.
Ακόμα, αναθεώρησα την τάση μου, να αξιολογώ το ρηθέν με βάση "ποιός το είπε" κι όχι "τι είπε". Όχι ότι άλλαξα τελείως γνώμη, αλλά υπήρξε σαφής τροποποίηση.
Έπαιξα μέχρι και με τον harrygreco ή harry reloaded, και έστησα μαζί του και μ' άλλους ένα χιουμοριστικό πλαίσιο που κι αυτός διασκέδασε. Κατάλαβα ότι το χιούμορ, μπορεί να αποτελέσει κοινό πλαίσιο ανάμεσα σ' ανθρώπους με αντικρουόμενες απόψεις και συμπεριφορές.
Ένοιωσα ότι υπάρχουν δεκάδες άνθρωποι εκεί έξω, που αξίζει να τους γνωρίσω από κοντά - και κάποιους απ' αυτούς μπόρεσα με μεγάλη χαρά να συναντήσω.
Κατάλαβα τέλος ότι, κι άλλοι άνθρωποι πέρασαν από την ίδια - ή παρόμοια - διαδικασία μαζί μου.
Αγάπησα ανθρώπους, συγκρούστηκα, έμαθα κι αναθεώρησα. Και νομίζω ότι σχεδόν όλοι, κι ο ίδιος ο Νίκος Δήμου επίσης, πέρασε από μια τέτοια διαδικασία, μια γέννα, τη δική του και πάλι αλλά και του καθένα μας.
Τι ήταν λοιπόν το blog αυτό; Για μένα τουλάχιστον, ό,τι δείχνει ο πίνακας του van Gogh:
το cafe Terrace στην place du Forum, το βράδυ*
*κυκλοφορούν κι άλλοι τίτλοι για αυτό το έργο. Αλλά διάλεξα αυτόν, σαν πλέον ακριβή για το nikosdimou.blogspot,.com και το doncat.blogspot.com
Powered by ScribeFire.
Σχόλια
Ο Manuel Castels κι ο William Mitchel, μιλάνε για την αποτοπικοποίηση (de-spatialization) των κοινωνικών χώρων μέσω του διαδικτύου.
Νομίζω ότι ο κ. Δήμου στα πλαίσια μιας τέτοιας νοοτροπίας, λειτούργησε μέσα από το blog του, ανοίγωντας ένα δρόμο πρωτόγνωρο για την Ελλάδα και δεν ξέρω που αλλού έχει γίνει κάτι ανάλογο, αν έχει γίνει.
----------
Μόλις με πέρασαν με το ζόρι στον νέο blogger - φτού!
Αν ξέχασες, καλό θα είναι να ανατρέξεις στο συγκεκριμένο ποστ.
Από 04:48 ώς 05:53, τα δύο σχόλια σου και το ενδιάμεσο του Δήμου
Δεν νομίζω ότι με το blogging ο Γάτος επεδίωκε την αποκλειστική μάζωξη της υψηλής διανόησης στον χώρο του.
Εγραφε του ναντίον, απλά και κατανοητά γιά όλους, και εδώ είναι η μαεστρία του, να γίνεται κατανοητός χωρίς να κουράζει.
Τον ευγνωμονώ όμως και για την όμορφη και σπάνια παρέα του που αξιώθηκα να γνωρίσω και την έχω μέσα μου κρυφή χαρά και περηφάνια!!!
"Ημουν κι εγώ εκεί", μαζί σας!!!
Με αγάπη και ευγνωμοσύνη
Παράγραφος
Τώρα είδα το profile μου στον νέο blogger, μου βγάζει ηλικία 250.
Βρε λες;
Εγώ πάντως, όχι, ούτε νομίζω κι οι υπόλοιποι. Δεν έχω ξεχάσει τίποτε μέσα σ' έναν χρόνο. Γι' αυτό εξάλλου κι έμαθα ό,τι έμαθα.
Ωραία επιλογή και ο πίνακας και ο τιτλος!
Ωστόσο, η αξιοποίηση ενός cafe terrace προϋποθέτει περισσότερη ηρεμία στην υποστήριξη των θέσεων και περισσότερο χιούμορ.
Η εντύπωσή μου είναι (το είχα γράψει σε περιπτώσεις που με είχε ενοχλήσει το ύφος της συζήτησης) ότι μερικές φορές συζητούμε σαν να θέλουμε να "νικήσουμε", σαν ο άλλος να είναι αντίπαλος και να πρέπει να τον "κατατροπώσουμε".
Αποτέλεσμα; Η συζήτηση χάνει το γούστο της, γίνεται πόλεμος με τη σχετική ανταλλαγή "πυρών" - και το κωμικοτραγικό είναι ότι αυτό μπορεί να συμβαίνει ακόμη και σε θέματα που κανονικά δεν προσφέρονται για πόλεμο (όπως στο τελευταίο ποστ).
Δεν ξέρω τι φταίει, μάλλον ότι έχουμε την τάση να εκτιμούμε τα πράγματα όταν τα χάσουμε...
Πάντως το 250 νόμιζα πως το βαλες γιά πλάκα ο ίδιος.
Υ.Γ. Σύμφωνω απόλυτα με τα σχόλια της Παράγραφου, Αθανασίας και lot
alcarin
;)))
Sorry, I get VERY emotional που θυμάμαι, ξέρεις...
Χριστός Ανέστη, εύχομαι ανάσταση στα πάντα, ακόμη κι εκεί που δεν το περιμένεις!
Καλό ΑπόΠασχα και σε όλη την παρέα...
Το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο, είναι να στηρίξεις έναν ωραίο κι αξιόλογο άνθρωπο.
Άλλα είναι τα δύσκολα ;-)
Υ.Γ. Ίσως να επέλεγα κάποιο άλλο καφέ αλλά δεν νομίζω πως έχει σημασία!
Υπήρξατε μεταξύ των ανθρώπων που μου δημιούργησαν πραγματική έκπληξη με την όλη παρουσία σας. Δηλαδή, συγκαταλέγομαι μεταξύ όσων σας εκτιμούν ειλικρινά.
@athanasia
Ποιό πάρτυ;
Απλώς μπείτε στον Doncat (κατά τα γνωστά)!
Μετά το πάρτυ:
To Cafe Terrace (δηλαδή Doncat) έχει ποστάρει αναστολή, αλλά δέχεται σχόλια (με moderation, αλλά σχόλια).
Δεν ξέρω τί μπορεί να σημαίνει αυτό, αλλά το θεωρώ πολύ σημαντικό.
Έμαθα τόσα πολλά, κυρίως από τη συμπεριφορά του οικοδεσπότη, που τα θεωρώ ανεπανάληπτο μάθημα.
Ελπίζω να ξανανοίξει, αλλά πάνω από όλα προτιμώ ότι κάνει τον ίδιο ήρεμο.
ΥΓ. Το αβατάρ μου είναι από το cafe Terrace, είναι ο αγαπημένος μου πίνακας!
Είναι κάτι παραπάνω από το «αλάτι» στη ζωή κάθε σκεπτόμενου ατόμου.
Μαθαίνεις, αναθεωρείς, αμφισβητείς, αμφισβητείσαι, ανανεώνεσαι, δε βαλτώνεις.
Δε μένεις κολλημένος στα ίδια, βρε αδερφέ!
Υ.Γ.
Κάποτε ο κ.Κόυνερ αντάμωσε κάποιον που είχε να τον δει πολύ καιρό.
-"Μα εσείς δεν αλλάξατε καθόλου" του είπε ο άλλος καθώς τον χαιρετούσε.
-"ΩΧ" έκανε ο κ.Κόυνερ και χλόμιασε
(B.Brecht)
Τέλειωσε το πάρτυ, τέλειωσε κι η "κατάληψη", έπεσε σιωπή και στα μπλογκς - ή μου φαίνεται;
Έχετε δίκιο. Ο ΝΔ υπήρξε η κινητήριος δύναμη πίσω από πολλά Blogs και πάντως σίγουρα αυτού εδώ.
Από την άλλη, έχω μπλέξει και μ' ένα οικογενειακό πρόβλημα και τρέχω - είναι απ' αυτά που δεν ξεπερνιούνται παρά μόνον προσαρμόζεσαι πάνω τους.
Πάντως, θα γράψω κάτι μόλις μπορέσω...
Τί να πώ, δύσκολες οι προσαρμογές -αλλά αναπόφευκτες.
Μακάρι να ξαναβρεθούμε όλοι!
Σε άλλα θέματα, κοινωνικά, φιλοσοφικά, ή αισθητικά, προσέγγιζα κάπως τις απόψεις του, αλλά στα πολιτικά, όπως και στον τρόπο που αντιμετώπιζε όσους διαφωνούσαν μαζί του, μας χώριζε άβυσσος. :))
Σε αυτή τη φάση του απολογισμού αυτά σκέφτομαι με χαμόγελο και ευχάριστη διάθεση, μιας και ο χρόνος που περνάει, μου αφήνει μόνο τα όμορφα.
δε συμφωνώ ότι "έπεσε σιωπή στα blogs"
μπορεί ο ΝΔ, o heinz, o antvol και ο mickey να το έριξαν στη... θεραπεία, αλλά πολλές άλλες βλογοπαρέες ανθούν.
Ο librofilo και ο I döda vinkeln είναι οι αγαπημένοι μου αυτό τον καιρό. Και σταθερή αναφορά η synas
Ζήτω η αποκέντρωση!! ;-Ρ
Μακάρι να ξαναβρεθούμε όλοι!
24 Απρίλιος, 2007 11:18
-----
Αυτό εξαρτάται από τον γάτο εν πολλοίς.
Αν και έστω και σκορποχώρι βρισκόμαστε εδώ κι εκεί.
doctor
Eίδατε τα Επίκαιρα; Mάλλον θα ξαναβρεθούμε όλοι...
:)))