Απόδραση

Για πολλά χρόνια, η σχέση μου μαζί της ήταν άθλια.

Πόσα χρόνια; Τόσα όσα η ηλικία μου.



Καθαρά, δεν το επέλεξα από τα γεννοφάσκια μου - πως θα μπορούσα άλλωστε; Αλλά κάπου στα δώδεκα χρόνια μου, αποφάσισα ότι πρέπει να ξεμπερδέψω μια και καλή με το πρόβλημα, δηλαδή με εκείνην. Κατάλαβα ότι ήταν ζήτημα επιβίωσης κι αν ήθελα να τη βγάλω καθαρή, έπρεπε να την αγνοήσω τελείως.



Βέβαια, αγνοώντας κάποιον, δεν σημαίνει ότι αυτός σταματά να υπάρχει και να δρα. Απλώς εσύ αλλάζεις, διαμορφώνεις τις προσδοκίες σου, ακυρώνεις κάποιες άλλες, θωρακίζεσαι. Φυλάγεσαι. Κρύβεις ένα κομμάτι σου, περνάς από το αναπόφευκτο (και απαραίτητο ίσως) πένθος κι αν τα καταφέρεις, συνεχίζεις σε μια περίπλοκη ισορροπία.

Ο άλλος, αυτός που έχεις απορρίψει ολοκληρωτικά, συνεχίζει να δρα, συνεχίζει ίσως να σε βλάπτει, κι εσύ κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις. Δεν γίνεται βέβαια να μην καταλαβαίνεις πράγματι - πρέπει να είσαι ηλίθιος ή τυφλός. Απλώς, εστιάζεις εκεί που ο άλλος δεν μπορεί να σε βλάψει, εκεί που δεν έχει προσβάσεις κι ούτε ελπίδα να αποκτήσει.

Γίνεσαι έτσι ο πρώτος της γενιάς σου, κόβεις σύριζα τις προς τα πίσω αναφορές σου. Κάπως σαν εξωγήινος  ή σαν προϊόν παρθενογένεσης.



Επιλήσμων; Όχι - το αντίθετο μάλιστα. Κράτησα κάθε άσχημη μνήμη σφιχτά, από την ηλικία των δυο ετών κατάφερα να θυμάμαι. Το τείχος της άμυνας χρειάζεται συνεχή ανατροφοδότηση και επαγρύπνηση και, από ένα σημείο και πέρα όλα ήταν - και είναι - συνειδητά. Δυστυχία; Καθόλου. Ησυχία, γαλήνη, η δυνατότητα να αναλάβεις τις ευθύνες απέναντι στα παιδιά σου, στη σύζυγό σου. Βέβαια, κρατάς κι αυτούς προστατευμένους από το τείχος.



Δημιουργείς έτσι έναν κόσμο που δεν περιλαμβάνει έναν συγκεκριμένο άνθρωπο. Διαφέρει κατά έναν άνθρωπο, από τον κόσμο που αντιλαμβάνονται οι υπόλοιποι.



Και ξαφνικά, 34 χρόνια αργότερα από τη στιγμή που άρχισες να φτιάχνεις τον δικό σου κόσμο, το θηρίο επανέρχεται. Όχι δυναμικά όπως συνήθιζε, ούτε με το γνωστό σε όλους θράσος της. Αλλά δειλά και με αναστολές, σε κοιτά με μάτια άτονα από την άνοια. Ψάχνεις καχύποπτα και ασταμάτητα να δεις εκείνη τη λάμψη της πονηριάς, την πανέξυπνη ματιά που έψαχνε να βρει κάθε ασθενές, κάθε ασταθές σημείο για να χτυπήσει καγχάζοντας χαιρέκακα. Πουθενά.



- "Δε θα με πετάξεις ε;" ικετεύει.

- "Γιατί με αγαπάς;" ρωτάει τη σύντροφό σου  - προσπάθησε πολλές φορές να την βλάψει όταν ακόμα μπορούσε να σκεφτεί οργανωμένα.



Δε θα την πετάξεις βέβαια. Θα την περιθάλψεις στην πορεία της προς το πλήρες σκοτάδι. Αλλά όχι επειδή της αξίζει. Στην πραγματικότητα της αξίζει το χειρότερο, αυτό που επεφύλαξε στον πατέρα σου.

Αλλά, έχεις μάθει πια να κάνεις αυτό που είναι το καλύτερο για σένα. Και - για σένα και μόνο - δεν την πετάς.



Όταν το Reminyl ενεργεί, ξαναβλέπεις την πονηρή ματιά να εμφανίζεται, ξανακούς για λίγο τα περίπλοκα και οικεία λεκτικά σχήματα να προσπαθούν να χτυπήσουν εσένα, τη σύντροφο ή τα παιδιά σου. Ξαναγιγαντώνεται η οργή σου και προσπαθείς - όχι πάντα με επιτυχία - να συγκρατηθείς.



- "Θα ξαναγίνω όπως ήμουν;" ρωτάει.

- "Να βέβαια, είναι σίγουρο" τη διαβεβαιώνεις. Το Reminyl, καθυστερεί απλώς τη νόσο για 18 μήνες το πολύ.



- "Δε μου λες, σε έχω αδικήσει ποτέ;", ρωτάει.

- "Όχι" απαντάς.



Σκέφτεται...



- "Μα, είσαι σίγουρος;" επανέρχεται.

- "Απόλυτα", επιμένεις, "πως σου ήρθε τώρα αυτό, άντε πάμε να σε κεράσω ένα παγωτό". Πόσα παγωτά προλαβαίνει να φάει σε 18 μήνες;



Ό,τι ήταν αυτό που την έκανε ό,τι ήταν, τώρα έχει αποδράσει. Ό,τι μίσησα βαθιά και νίκησα με απίστευτη δαπάνη ενέργειας και βιώνοντας συχνά οδυνηρές ήττες, ξαφνικά κρύφτηκε. Έχασα τον παλιό μου αντίπαλο. Αναγκάζομαι, για πολλοστή φορά - έχω πάψει πια να τις μετράω - να επαναπροσδιοριστώ ριζικά.



Μα θα το πω το παράπονό μου - και μην θεωρείτε παρακαλώ ότι κλαίγομαι, μάλλον θυμώνω: τι διάολο, τόσο δύσκολο ήταν να έχω μια φυσιολογική καταγωγή, όπως τόσοι άνθρωποι; Ήταν ανάγκη να είναι τόσο ακραία τα πράγματα;



Κι αυτή πάλι, μέσα σ' όλη τη τρέλα της (φυσιολογικός άνθρωπος δεν θα έκανε ό,τι έκανε εκείνη) δεν μπορούσε να φύγει απλά; Ήταν ανάγκη να τελειώσει μέσα στο χάος και την ασυναρτησία; Ήταν ανάγκη, μετά απ' όλ' αυτά να την οικτίρω κιόλας στο τέλος;



Ας είναι καλά η σύντροφός μου, που θες λόγω ειδικότητας (κλ. ψυχολόγος), θες λόγω ενστίκτου, μου δείχνει το δρόμο της ανθρωπιάς και της συμπόνιας. Κι ας κοιμάται πλέον ήσυχος, αυτός που μου έμαθε - όσο πρόλαβε - την αξία της αξιοπρέπειας και της συμπόνιας. Παίρνει τώρα την καλύτερη εκδίκησή του, μέσα από τις αρχές του που συνεχίζουν να ζουν.

Σχόλια

Ο χρήστης athanasia είπε…
Τί να πώ; Σιωπή...
Ο χρήστης Αλεξία Ηλιάδου (synas) είπε…
Εγώ πάλι θέλω να πω ένα κάρο πράγματα, γιατί είχα παρακολουθήσει αυτήν την "ελληνική ταινία" απ' την αρχή.
Ότι κι ο πατέρας έκανε πολλά λάθη, ότι κι αυτός πλήγωσε κόσμο με τα πάθη του.
Ότι η μάνα είναι κλασική πουτάνα και ήταν εξ αρχής (ως μετρέσα).
Ότι μάλλον δεν ήταν και τόσο έξυπνη, όσο νόμιζε ο γιος της, γιατί οι έξυπνοι άνθρωποι συμπεριφέρονται με τέτοιον τρόπο, που να κρατούν τις ισορροπίες.
Ότι μπράβο στο γιο, που κατάφερε μετά απ' όλα αυτά να φτιάξει μια υγιή οικογένεια.
Ότι καλά κάνει, που της συμπαραστέκεται, γιατί αλλιώς θα γινόταν ίδιος.
Κι ότι μακάρι να πάει η μάνα μια ώρα αρχύτερα, γιατί θα τους πρήξει τ' αρ@!$#α.
Ο χρήστης heinz είπε…
synas said...

Ότι κι ο πατέρας έκανε πολλά λάθη, ότι κι αυτός πλήγωσε κόσμο με τα πάθη του.

Ναι, αλήθεια είναι. Αλλά δεν τόθελε νομίζω. Όχι ότι έχει σημασία για τα αδέλφια μου βέβαια...

Κι ότι μακάρι να πάει η μάνα μια ώρα αρχύτερα, γιατί θα τους πρήξει τ' αρ@!$#α.

Μπα, δεν είμαι τόσο βολικός. Οριοθετώ, είναι το μεσαίο όνομά μου. ;-)
Ο χρήστης Stavros P (isisdoros) είπε…
heinz said...
τι διάολο, τόσο δύσκολο ήταν να έχω μια φυσιολογική καταγωγή, όπως τόσοι άνθρωποι;

Καλά μή το'χεις τόσο δεδομένο αυτό!
Ο χρήστης heinz είπε…
Καλά, δεν τόχω. Απλώς την ώρα που έγραφα πήρα ανάποδες.
Ο χρήστης glenn είπε…
Γειά σου Heinz. Φαρδειά καρδιά όπως πάντα.

Μαχαιριές απανωτές το ποστ. "Σ' έχω αδικήσει ποτέ; Όχι". Και μετά η αμφιβολία.

Μπορεί η άνοια να είναι άμυνα για να μη θυμάται και κυρίως, να μην ξέρει, τι έκανε.

Δεν ξέρω άνθρωπο που να μην έχει ένα βαθύ παράπονο απ' τη μάνα του. Δεν ξέρω τι σκατά τις πιάνει τις γυναίκες με τ' αγόρια τους. Τα οιδιπόδεια τα ξεπερνώ.
Ο χρήστης heinz είπε…
Ναι, πράγματι glenn.
Ζοφερά πράγματα ;-)

Αλλά, εδώ έχουμε μια ειδική περίπτωση. Όσοι φίλοι την γνώρισαν, αφού άκουσαν από μένα πράγματα και νόμιζαν ότι είναι πάνω-κάτω σαν τη δικιά τους, αναθεώρησαν πάραυτα.

Ο (κατ' εξοχήν ευγενικός) κολλητός, αποφάνθηκε διακριτικά:

"Ε, πολύ extreme είναι η μάνα σου...".
ΛΟΛ!
Ο χρήστης butterfly είπε…
Με άγγιξε πολύ το κείμενό σου.
Ο χρήστης KikhSiapka είπε…
ουφ Θωμά! μού ΄γινε το στομάχι κόμπος! θυμήθηκα και το παλιό... [θ´ αποχαιρετήσω άλλo βράδυ!]
Ο χρήστης KikhSiapka είπε…
λοιπόν. νομίζω πως έχουμε την ευθύνη για τον πολιτισμό που χτίζεται στο διαδίκτυο. τι θέλω να πω μ΄ αυτό; όπως όταν έρχεται ένας φίλος μας στο σπίτι και τον τρατάρουμε γλυκό του κουταλιού, έτσι και στο διαδίκτυο, όταν φεύγουμε από εκεί που μας έβρισκαν αυτοί που μας εκτιμούσαν πρέπει να αφήνουμε σημάδι για το που έχουμε πάει. έτσι, όταν ξαναμπώ σε τούτα τα λημέρια και ετούτο έχει κλείσει, πρέπει η τελευταία λέξη του να λέει, είμαι εκεί.
Νά ΄σαι καλά Θωμά. είμαι τυχερή που χάρη στο ΝΔ συνάντησα πέντε ανθρώπους που η σκέψη τους μου έδωσε συγκίνηση και περηφάνεια. (περηφάνεια για πολλά!)
Σε χαιρετώ, :)
[μη γράψεις τίποτα, δεν θα το διαβάσω, :)]
Ο χρήστης Aphrodite είπε…
Αυτό που με κάνει έξαλλη στη φάση αυτή (μη νόμιζες ότι έχεις μονοπώλιο στο συγκεκριμένο είδος της σχέσης...) είναι που όταν ο άλλος νοσεί στο μυαλό, αισθάνομαι ότι είναι ανέντιμο να κονταροχτυπηθώ όπως εάν ήταν ακόμη υγιής και μαχιμος, κάτι σα "μη κλωτσάς τον πεσμενο" - όπου βέβαια ο πεσμένος μπορεί να σου γαμεί το κέρατο στις φασεις της διαύγειάς του, όσο δεν παίρνει, με λύσσα τρεις φορές χειρότερη, ν'αφήσει το σημαδι του, ότι έζησε, ότι ζει ακόμα, ότι σ'επηρρεάζει, ότι να, τον έχεις ακόμα στη ζωή σου, ότι τον αγαπας...

ΟΥΦ!!!

Να δοξάζεις το θεό που έχεις την στήριξη που χρειάζεσαι για να μπορέσεις να διατηρήσεις αυτή την ψυχραιμία "πάμε για παγωτό καλύτερα", θα βοηθήσει πολύ μετά... στις τύψεις που θα έρχονται ανάκατες με θυμό και παράπονο "μα γιατί δεν μου κλήρωσε μια μάνα-μέσος όρος"...

Πάντως ό,τι κι αν έκανε ή δεν έκανε, εγώ από μακρυά την ευχαριστώ που φρόντισε/συνετέλεσε να βγεις εσύ, ο συγκεκριμένος εσύ, οκ?
;)

Μη χάνεσαι μωρέεεεε....

ΧΧΧΧΧΧΧΧΧ
Ο χρήστης ladybug είπε…
Θα ήθελα να σου πω με όλο το θάρρος, και αν μου επιτρέπεις, να προσέξεις πολύ τον εαυτό σου. Αν και είμαι σίγουρη πως έχεις τις αρχές και τις βάσεις για να το κάνεις.
Πιστεύω πως η στάση σου δείχνει πραγματικά μεγαλείο ψυχής. Αν ήμουν στη θέση σου, δεν είμαι καθόλου σίγουρη πως θα στεκόμουν έτσι σ' αυτή την τόσο δύσκολη κατάσταση.
Όσο για την απορία σου, την απαντάς νομίζω μόνος σου στο τέλος. Θεία δίκη τη λέω εγώ και πιστεύω στ'αλήθεια πως υπάρχει.
Κι αν ακόμα δεν είναι "Θεία" είναι δικαιοσύνη της ζωής.
Καλή σου μέρα και να είσαι καλά.
Ο χρήστης heinz είπε…
@Aphrodite

ο πεσμένος μπορεί να σου γαμεί το κέρατο στις φασεις της διαύγειάς του, όσο δεν παίρνει, με λύσσα τρεις φορές χειρότερη

Απολύτως αληθές Αφροδίτη. Το διαπίστωσα. Αλλά έχω αρχίσει να μην υποχωρώ, και να αρνούμαι να συζητήσω ανούσιες φαντασιώσεις της.

Σε ευχαριστώ για τα υπόλοιπα, αλλά βρε Αφροδίτη, με υπερτιμάς...

@ladybug

Προσπαθώ και δεν είναι εύκολο. Πάλι μαθαίνω. Ευτυχώς, η διατριβή μου είναι σχετική με το πρόβλημα κι έτσι η ματιά μου είναι πιο ψύχραιμη. Όχι ότι με θωρακίζει βέβαια, αλλά είναι κάτι.
Νάσαι καλά, σ' ευχαριστώ.
Ο χρήστης dodo είπε…
Ώστε πλησιάζει λοιπόν η ώρα τού επιλόγου- και τού οριστικού πιά επαναπροσδιορισμού τής σχέσης.
"Γίνεσαι έτσι ο πρώτος της γενιάς σου": αυτό είναι πάντοτε το πιό δύσκολο- να αποφύγεις την επανάληψη τής διαβρωτικής συμπεριφοράς στην δική σου οικογένεια. Αφού το επιτύχατε αυτό, μπορείτε τουλάχιστον να χαρείτε, ότι από όσα αρνητικά βιώσατε, κερδίσατε κάτι, επιτέλους, θετικό: γίνατε σοφότερος...
Ο χρήστης rosie είπε…
χμ..επειδη τα παω καλα με τους συνειρμους, διαβαζοντας το, μου ηρθε στο νου μια σκηνη απο το βιβλιο του Πασκάλ Μπρυκνέρ, "Ο αγιος ζιγκολό", εκδοσεις Ασταρτη, σελ.331-333..

Ειναι μεγαλο για να το αντιγραψω..Οσοι το χετε διαβασει ισως θυμηθειτε καποια πραγματα που αφορουν στα ξεκαθαρισματα των ανοιχτων λογαριασμων που εχουμε με τους πρωταγωνιστες της παιδικης μας ηλικιας..

Το πως θ αντιδρασουμε οταν εκεινοι ειναι ηδη στην πτωση τους κι εμεις στην δυναμη μας, ειναι θεμα πραγματικα αυτοαναλυσης μας..κοιταγματος απο την πλευρα του ενηλικα και πενθωντας εκεινα τα κομματια μας που εφυγαν και δεν ξαναγυρνανε πια..
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Τι να πω, πραγματικά με αιφνιδίασες.

Καθένας με τους δαίμονές του. Μην παρεξηγηθώ, με την παλιά τους έννοια που είμαι σίγουρος πως γνωρίζεις.
Το ποιοι είμαστε είναι μεγάλη ιστορία, το ποιοι θα μπορούσαμε να είμαστε αν... μάταιη και ατελείωτη.

Αν δεν μπορούμε να ξεφορτωθούμε κάτι, αυτό είναι το φορτίο που μας φόρτωσαν. Διότι χωρίς αυτό δεν ξέρεις που πατάς και που βρίσκεσαι.
Τι λεπτή ειρωνεία η νόσος αυτή εν προκειμένω.
Παιχνίδια της τύχης;

Η ζωή είναι, πάντως, τόσο μικρή, και κυλάει τόσο γρήγορα, που αντέχουμε και τις χειρότερες αναμνήσεις, όσο επώδυνες και επίμονες κι αν είναι. Τι είναι άλλωστε παρά γεγονότα συν τον χρόνο. Προτιμώ τη μνήμη μου άθικτη για τα καλά.

Πάντα ευγνώμων για στάλες αλήθειας, να χαίρεσαι τους ανθρώπους που αγαπάς,
Γρηγόρης.


Υ.Γ: Η δική μου ζωή φίλε μου Heinz μόνο ακραία δεν ήταν. Αυτό πασχίζω να την κάνω εδώ και αρκετά χρόνια, αν και τελευταία ψιλοκουράστηκα.
Μην το ψάχνεις, ό,τι μας λείπει θέλουμε και, τελικά, καλό είναι να μην το βρούμε ποτέ.
Ο χρήστης ολα θα πανε καλα... είπε…
Δύσκολες και επώδυνες οι σχέσεις...Το κείμενο με άγγιξε για δικούς μου λόγους.
Καλή σας μέρα.
Ο χρήστης heinz είπε…
Καλή μέρα εύχομαι και σε σας,
Ο χρήστης Univers είπε…
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ο χρήστης giant13 είπε…
cnΔιαβάζω τώρα το κείμενο , γιά πρώτη φορά.
Συγκλονιστικό.
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Θα ανεβάσεις κανένα post επιτέλους;
Ο χρήστης DimitrizZzZz είπε…
Γιός του Νίκου Βούτση, ηγετικού στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ, ο κλέφτης τραπεζών

που συνελήφθη, και τα ΜΜΕ καλύπτουν το όνομα του.
Γι αυτόν πρόκειται:
http://www.nvoutsis.gr/

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Υποστράτηγος ε.α. Ράμπο

Ο Λάζαρος

Συνδιαμορφώνοντας την κοινωνία που οραματιζόμαστε