...την κρίση μου!!!
Λοιπόν για να είμαστε ξεκάθαροι: τα οικονομικά δεν είναι ο τομέας και δεν παριστάνω ότι είναι. Στην πραγματικότητα είμαι διαβόητα άσχετος για τις "οικονομικές πολιτικές", αλλά και για απλά πράγματα όπως τα επιτόκια δανεισμού και άλλα τέτοια, που μόνο γενικά αντιλαμβάνομαι τη σημασία τους. Κι επίσης, δεν αντιλαμβάνομαι τις αντιδράσεις των όσων (λένε ότι) αντιλαμβάνονται τα οικονομικά σε τούτη την κρίση...
Υποψιάζομαι όμως, ότι δεν φταίει η συγκεκριμένη άγνοιά μου που δεν καταλαβαίνω τους επαΐοντες. Ας δοκιμάσω λοιπόν μια προσέγγιση που (ίσως) την καταλαβαίνω....
Οι υπέρμαχοι της ελεύθερης οικονομίας, λένε συχνά ότι "η αγορά αυτορρυθμίζεται" και γι' αυτό δεν πρέπει να γίνονται παρεμβάσεις.
Συμφωνώ ότι τα ζωντανά συστήματα αυτορρυθμίζονται, αλλά: οι διαδικασίες αυτορύθμισης τους δεν είναι απαραίτητα προφανείς σε κάποιον παρατηρητή - είναι εσωτερικές, κλειστές προς το περιβάλλον διαδικασίες. Το περιβάλλον τις πυροδοτεί μεν, δεν τις καθορίζει δε. Αυτό δε θέλει και πολύ μυαλό για να το καταλάβει κάποιος: διαφορετικά θα ζούσαμε σε έναν κόσμο που θα στέλναμε συγκεκριμένα σήματα και θα παίρναμε συγκεκριμένες απαντήσεις. Θα ζούσαμε δηλαδή σε έναν κόσμο χωρίς εκπλήξεις - αλλά, δεν είναι έτσι ο κόσμος.
Τα συστήματα, πράγματι λοιπόν αυτορυθμίζονται, αλλά με βάση κάποιους κανόνες, δικούς τους, εσωτερικούς, που συχνά είναι αόρατοι για έναν εξωτερικό παρατηρητή. Αλλά οι κανόνες, υποκρύπτουν κάποια στοχοθεσία (μια τελεολογία). Υπάρχει δηλαδή ένας στόχος (=τέλος) προς τον οποίο τείνουν κάποια συστήματα και, ανάλογα με τις συνθήκες και το πόσο εκτιμούν ότι έχουν πλησιάσει το στόχο τους, αυτορυθμίζονται (κι επίσης στην πορεία, μπορεί να αλλάζουν στόχο).
Έτσι μια εταιρεία, τράπεζα κλπ., μπορεί κάλλιστα να εξεταστεί σαν κυβερνητικό σύστημα -υπάρχει μια ανατροφοδότηση από τα αποτελέσματα των ενεργειών της, που την οδηγεί σε νέες επιλογές. Αλλά, στόχος της εταιρείας είναι η μεγιστοποίηση του κέρδους.
Αντίθετα, στην ιδέα της "ευρείας αγοράς", αν αφήσουμε απ' έξω τους μηχανισμούς διοίκησης της κοινωνίας (δηλ. το κράτος), δεν μπορούμε να εντοπίσουμε που βρίσκεται ο βρόγχος ανατροφοδότησης.
Η πολιτική ηγεσία της κοινωνίας είναι αυτή που εκφράζει (...λέμε τώρα - αλλά τέλος πάντων...) τους στόχους της κοινωνίας (της οποίας η οικονομία αποτελεί υποσύστημα). Κατά συνέπεια, σκέτο το οικονομικό σύστημα, είναι αδύνατον να αυτορυθμιστεί - δεν υπάρχει ένας μηχανισμός για να καθορίζει στόχους και να ελέγχει την πορεία. Στην λεγόμενη (σουπερ-ντουπερ) ελεύθερη αγορά, τρέχουν άπειροι βρόγχοι ανατροφοδότησης (όλων όσοι δραστηριοποούνται οικονομικά) που κανένας δεν λαμβάνει υπόψη τις κοινωνικές ανάγκες (παρά μόνον σαν εμπορικές ευκαιρίες).
Συμπέρασμα: είναι αδύνατον να ξεπεραστεί η κρίση - που αποτελεί σύμπτωμα της οργανωτικής συγκρότησης - αν η (φερόμενη ως...) κοινωνική ηγεσία, δεν επιβάλει τη θέλησή της πάνω στις δυνάμεις της αγοράς.
(Αν κάπου κάνω λάθος, παρακαλώ ενημερώστε με).
Υποψιάζομαι όμως, ότι δεν φταίει η συγκεκριμένη άγνοιά μου που δεν καταλαβαίνω τους επαΐοντες. Ας δοκιμάσω λοιπόν μια προσέγγιση που (ίσως) την καταλαβαίνω....
Οι υπέρμαχοι της ελεύθερης οικονομίας, λένε συχνά ότι "η αγορά αυτορρυθμίζεται" και γι' αυτό δεν πρέπει να γίνονται παρεμβάσεις.
Συμφωνώ ότι τα ζωντανά συστήματα αυτορρυθμίζονται, αλλά: οι διαδικασίες αυτορύθμισης τους δεν είναι απαραίτητα προφανείς σε κάποιον παρατηρητή - είναι εσωτερικές, κλειστές προς το περιβάλλον διαδικασίες. Το περιβάλλον τις πυροδοτεί μεν, δεν τις καθορίζει δε. Αυτό δε θέλει και πολύ μυαλό για να το καταλάβει κάποιος: διαφορετικά θα ζούσαμε σε έναν κόσμο που θα στέλναμε συγκεκριμένα σήματα και θα παίρναμε συγκεκριμένες απαντήσεις. Θα ζούσαμε δηλαδή σε έναν κόσμο χωρίς εκπλήξεις - αλλά, δεν είναι έτσι ο κόσμος.
Τα συστήματα, πράγματι λοιπόν αυτορυθμίζονται, αλλά με βάση κάποιους κανόνες, δικούς τους, εσωτερικούς, που συχνά είναι αόρατοι για έναν εξωτερικό παρατηρητή. Αλλά οι κανόνες, υποκρύπτουν κάποια στοχοθεσία (μια τελεολογία). Υπάρχει δηλαδή ένας στόχος (=τέλος) προς τον οποίο τείνουν κάποια συστήματα και, ανάλογα με τις συνθήκες και το πόσο εκτιμούν ότι έχουν πλησιάσει το στόχο τους, αυτορυθμίζονται (κι επίσης στην πορεία, μπορεί να αλλάζουν στόχο).
Έτσι μια εταιρεία, τράπεζα κλπ., μπορεί κάλλιστα να εξεταστεί σαν κυβερνητικό σύστημα -υπάρχει μια ανατροφοδότηση από τα αποτελέσματα των ενεργειών της, που την οδηγεί σε νέες επιλογές. Αλλά, στόχος της εταιρείας είναι η μεγιστοποίηση του κέρδους.
Αντίθετα, στην ιδέα της "ευρείας αγοράς", αν αφήσουμε απ' έξω τους μηχανισμούς διοίκησης της κοινωνίας (δηλ. το κράτος), δεν μπορούμε να εντοπίσουμε που βρίσκεται ο βρόγχος ανατροφοδότησης.
Η πολιτική ηγεσία της κοινωνίας είναι αυτή που εκφράζει (...λέμε τώρα - αλλά τέλος πάντων...) τους στόχους της κοινωνίας (της οποίας η οικονομία αποτελεί υποσύστημα). Κατά συνέπεια, σκέτο το οικονομικό σύστημα, είναι αδύνατον να αυτορυθμιστεί - δεν υπάρχει ένας μηχανισμός για να καθορίζει στόχους και να ελέγχει την πορεία. Στην λεγόμενη (σουπερ-ντουπερ) ελεύθερη αγορά, τρέχουν άπειροι βρόγχοι ανατροφοδότησης (όλων όσοι δραστηριοποούνται οικονομικά) που κανένας δεν λαμβάνει υπόψη τις κοινωνικές ανάγκες (παρά μόνον σαν εμπορικές ευκαιρίες).
Συμπέρασμα: είναι αδύνατον να ξεπεραστεί η κρίση - που αποτελεί σύμπτωμα της οργανωτικής συγκρότησης - αν η (φερόμενη ως...) κοινωνική ηγεσία, δεν επιβάλει τη θέλησή της πάνω στις δυνάμεις της αγοράς.
(Αν κάπου κάνω λάθος, παρακαλώ ενημερώστε με).
Σχόλια
Επαναλαμβάνω "παρατηρείται", δηλαδή πρόκειται για μια φαινομενολογία του συστήματος.
Αλλά, αυτό που εννοώ εγώ ότι το σύστημα συνεχίζει να επιδιώκει τον στόχο του. Αλλά, ποιος είναι αυτός ο στόχος; - αυτό είναι το πρόβλημα.
Θέλω να πω ότι δεν έχει καμμία σημασία αν το σύστημα έχει στόχο, αν αυτορρυθμίζεται κλπ. κλπ. Το σύστημα υποτίθεται ότι υπηρετεί την ανθρώπινη ευημερία οπότε τι νόημα έχει να αυτορρυθμιστεί αν στο μεταξύ καταστραφούν εκατομμύρια ζωές.
Α, μα ποιος είπε ότι στόχος της Microsoft π.χ. είναι να υπηρετεί την ανθρώπινη ευημερία?
Αυτό είναι στόχος (υποτίθεται) της κρατικής οντότητας.
Προφανώς, αυτό που λέω καθαρά είναι, ή κρατικός παρεμβατισμός (νυν και αεί) ή καλά κόλλυβα!
Ευχαριστώ πολύ, βρίσκω το δημοσίευμα τρομερά ενδιαφέρον!
Αντιγράφω τι λέει ο τύπος, που εγώ καταλαβαίνω ως υποστήριξη της επιχειρηματολογίας μου:
Greenspan admitted to a congressional committee yesterday that he had been "partially wrong" in his hands-off approach towards the banking industry and that the credit crunch had left him in a state of shocked disbelief. "I have found a flaw," said Greenspan, referring to his economic philosophy. "I don't know how significant or permanent it is. But I have been very distressed by that fact."
It was the first time the man hailed for masterminding the world's longest postwar boom has accepted any culpability for the crisis that has engulfed the global banking system.
During a feisty exchange on Capitol Hill, he told the House oversight committee that he regretted his opposition to regulatory curbs on certain types of financial derivatives which have left banks on Wall Street and in the Square Mile facing billions of dollars worth of liabilities.
"I made a mistake in presuming that the self-interests of organisations, specifically banks and others, were such that they were best capable of protecting their own shareholders and their equity in the firms," said Greenspan.
Κάλλιο αργά, παρά ποτέ.
Θα 'λεγα κάλλιο αυγά παρά πουρέ. αλλά τα αυγά έχουν πάρει την ανηφόρα....