On a certain blindness in human beings*
Existence is a selective blindness.
Use 'blindness' as paradigmatic of any sense, e.g. 'deafness', 'tastelessness' etc.
We notice one side of the thing-boundary at the expense of paying less attention to the other side.
...
Were we to pay equal attention to both sides, we would have to attribute to them equal value, and then the thing-boundary would disappear.
...
You cannot have it both ways. Either you can see an apparent universe by being selectively blind, or you can see it all equally in which case it must disappear and so must you. Since both in reality are equally possible, but no more than possible, (the laws of form are not more than the laws of the possible), there is really nothing to choose between them.
London, 04:29 14/02/1997
[George Spencer-Brown, 'Laws of Form' (5th. edition), 2009(1969)] - η έμφαση δική μου.
Το Laws of Form ξανα-μανα-κυκλοφόρησε. Να το διαβάσετε, κι αν ακόμα δεν σας αρέσουν τα Μαθηματικά (ούτε και εμένα μου αρέσουν). Πρόκειται για μια άλγεβρα των διακρίσεων, την πρώτη που εμφανίστηκε απ' όσο γνωρίζω, κι έχει επηρεάσει τρομερά τη σκέψη πολλών σύγχρονων στοχαστών (αλλά ελάχιστων Μαθηματικών...).
Αλλά εγώ, θέλω να μιλήσω για την Θάλεια Δραγώνα και τον Αρκούδο. Ο τελευταίος, είναι ο κολλητός μου, η προηγούμενη είναι η γνωστή ακαδημαϊκός που της την έπεσε ο ΛΑΟΣ.
Βεβαίως, για να είμαστε καθαροί από την αρχή, είμαι μεταξύ αυτών που συνυπέγραψαν το κείμενο στήριξής της - αν κι αμφιβάλλω αν η Δραγώνα χρειαζόταν τη δική μας στήριξη... Και το έκανα συνειδητά - αλλά όχι επειδή συμφωνώ μαζί της.
Και πάμε στον Αρκούδο τώρα:
Απόγευμα του Ιουνίου του 2009 και περπατάμε με τον Αρκούδο στις όχθες του Νέβα στην Αγ. Πετρούπολη. Έχουμε πάει μαζί για ένα συνέδριο, ...ξεφωνίσαμε την ανακοίνωσή μας, ντερλικώσαμε στη συνέχεια τα Στρογκανώφ μας (Νιέφσκυ 88 είναι ένα συμπαθέστατο και φτηνό μπιστρό - θα γράψω ένα ταξιδιωτικό για το πάλαι ποτέ Λένινγκραντ άλλη φορά) και κόβουμε βόλτες, πρησμένοι από τη μπύρα στις όχθες του ποταμού, κάπου εκεί που βρίσκεται το παλάτι του μηχανικού δε-θυμάμαι-πως-τον-λενόφσκι....
Ο Αρκούδος, πανευτυχής ακαδημαϊκώς τε και στομαχικώς, ρεύεται μακαρίως - και (άρα) αποφασίζω να του τη σπάσω.
- "Δε μου λες ρε", λέω "αυτό το ότι δεν πρέπει να χωρίζουμε τους πολιτισμούς σε ανώτερους και κατώτερους, το πιστεύεις;".
- "Άντε γαμήσου ρε μαλάκα μεσημεριάτικα" απαντάει με τα γνωστά αντανακλαστικά του.
Πάει να γλυτώσει. Αλλά έλα που μ' έχει καβαλήσει ο διάολος (και τι διάολος ε? Ρασπούτιν!)
- "Όχι ρε μαλάκα λέγε", επιμένω "εσείς οι κοινωνικοί επιστήμονες" (αυτό είναι που του πατάει πάντα τον κάλο), "όλο μαλακίες λέτε και τις πιστεύετε κιόλας!".
Ακούγεται ένας υπόκωφος βρυχηθμός (σημάδι ότι βρήκα κέντρο) και αρχίζουν να τρέμουν τα μούσια του...
- "Τι θες ρε γελοίε την ώρα που χωνεύω ε;!" (φτύνει μερικές σάλτσες Στρογκανώφ). "Τώρα θα μας πεις να ξεχάσουμε κι αυτά που ξέρουμε ε;! Α, στο διάολο που νομίζετε ότι τα ξέρετε όλα μερικοί!!!"
- "Θα απαντήσεις ή θα έχουμε παράσταση ρε;" επιμένω.
- "Ε, ναι ρε μαλάκα, ναι!!! Το να χωρίζεις τους πολιτισμούς σε ανώτερους και κατώτερους είναι χωρίς νόημα, είναι μια ρατσιστική μαλακία. Μη με πρήζεις να σου εξηγώ, αφού τα ξέρεις" καταλήγει (με τρίπλα πονηρή, ώστε να με κολακεύσει και να μπορέσει να χωνέψει ήσυχος). Αμ δε!
- "Δηλαδή αυτό είναι σωστό ε; Δηλαδή, έτσι έχουν τα πράγματα, δεν υπάρχουν ανώτεροι και κατώτεροι πολιτισμοί ε;" ξαναρωτάω γλυκά.
Με κοιτάει απορημένος. Δε μπορεί να καταλάβει αν ξαφνικά έγινα οπαδός του ΛΑΟΣ ή έχω πάθει εγκεφαλικό. Κουνάει το κεφάλι του:
- "Που το πας ρε μαλάκα, πες το να τελειώνουμε", λέει παραιτημένος.
- "Το πάω στο ότι είσαι ρατσιστής του κερατά" του λέω γελώντας χαιρέκακα "και μάλιστα επικίνδυνος γιατί δεν το ξέρεις κιόλας".
Ακόμα κι η Αικατερίνη η Μεγάλη (που χάρισε το παλάτι στον γκόμενο-μηχανικό) θα κώλωνε - αλλά όχι ο Heinz ladies and gentlemen!! Γουρλώνει τα μάτια του και πάλι, και αποφαίνεται ξεφωνίζοντας και χοροπηδώντας επί τόπου (απολαυστικότατο θέαμα):
- "Ε - είσαι ΗΛΙΘΙΟΣ!!!!".
Με παίρνουν τα γέλια - δε μπορούσα δυστυχώς να κρατηθώ. Ηρεμεί, νομίζοντας ότι ήταν ένα ακόμα ιδιαίτερα βλακώδες αστείο μου. Αλλά, δεν ήταν:
- "Άκου Αρκούδο να δεις τι λέω. Όταν λες αυτό το πράγμα, επαναλαμβάνεις ένα από τα συμπεράσματα του δυτικού επιστημονικού πολιτισμού. Όταν δηλώνεις τη βεβαιότητά σου για κάτι τέτοιο, δηλώνεις τη βεβαιότητά σου για το αλάθητο του πολιτισμού αυτού - από τον οποίο προέρχεσαι. Και τότε, γίνεσαι ρατσιστής".
Πολλά μπορεί κανείς να χρεώσει στον Αρκούδο - αλλά όχι έλλειψη επιστημονικής ευφυΐας. Μένει ξερός και με κοιτάει άφωνος. Συνέρχεται σχετικά γρήγορα - βλέπω την πονηρή λάμψη στα μάτια του:
- "Αυτό," λέει υπεροπτικά "είναι σόφισμα!"
- "Όχι ρε," απαντάω" "δε θα μου κάνεις τρίπλες με μαγικές λέξεις εδώ. Δεν είναι σόφισμα και το ξέρεις, είναι απλώς ψόφισμα της αντικειμενικότητάς μας".
Φυσάει και μουγκρίζει και δε μπορεί να το χωνέψει. Στο μεταξύ έχουμε φτάσει στη γέφυρα που περνάμε πάλι στη λεωφόρο Νιέφσκυ και τον πιάνω για να μην τον πατήσει κανένας Ρώσος με 7μετρη λιμουζίνα - τόσο τα έχει χάσει.
Η κουβέντα κράτησε έξι μήνες. Πείστηκε ότι έχω δίκιο. Αλλά βέβαια, ποιο είναι το κέρδος;
Το να παριστάνουμε ότι δεν είμαστε προϊόντα του πολιτισμού μας, είναι μεν χαριτωμένο, αλλά απολύτως ανέλπιδο και τελικά ανούσιο.
Το να το γνωρίζουμε όμως, και να μπορούμε να αναγνωρίζουμε την τυφλότητά μας, αυτό ίσως είναι κάτι. Εκεί - πιστεύω - πρέπει να αναζητήσουμε τη διαφορά μας από το κάθε ΛΑΟΣ, στην ικανότητά μας να βλέπουμε κι απ' τις δυο πλευρές του ορίου. Μόνο το να πηγαίνουμε στην αντίθετη πλευρά, απλώς ενισχύει το όριο, άρα και την άλλη πλευρά.
Υ.Γ.: Το μάτι δεν μπορεί να δει το μάτι.
*Ο τίτλος, από ένα άρθρο του William James
Use 'blindness' as paradigmatic of any sense, e.g. 'deafness', 'tastelessness' etc.
We notice one side of the thing-boundary at the expense of paying less attention to the other side.
...
Were we to pay equal attention to both sides, we would have to attribute to them equal value, and then the thing-boundary would disappear.
...
You cannot have it both ways. Either you can see an apparent universe by being selectively blind, or you can see it all equally in which case it must disappear and so must you. Since both in reality are equally possible, but no more than possible, (the laws of form are not more than the laws of the possible), there is really nothing to choose between them.
London, 04:29 14/02/1997
[George Spencer-Brown, 'Laws of Form' (5th. edition), 2009(1969)] - η έμφαση δική μου.
Το Laws of Form ξανα-μανα-κυκλοφόρησε. Να το διαβάσετε, κι αν ακόμα δεν σας αρέσουν τα Μαθηματικά (ούτε και εμένα μου αρέσουν). Πρόκειται για μια άλγεβρα των διακρίσεων, την πρώτη που εμφανίστηκε απ' όσο γνωρίζω, κι έχει επηρεάσει τρομερά τη σκέψη πολλών σύγχρονων στοχαστών (αλλά ελάχιστων Μαθηματικών...).
Αλλά εγώ, θέλω να μιλήσω για την Θάλεια Δραγώνα και τον Αρκούδο. Ο τελευταίος, είναι ο κολλητός μου, η προηγούμενη είναι η γνωστή ακαδημαϊκός που της την έπεσε ο ΛΑΟΣ.
Βεβαίως, για να είμαστε καθαροί από την αρχή, είμαι μεταξύ αυτών που συνυπέγραψαν το κείμενο στήριξής της - αν κι αμφιβάλλω αν η Δραγώνα χρειαζόταν τη δική μας στήριξη... Και το έκανα συνειδητά - αλλά όχι επειδή συμφωνώ μαζί της.
Και πάμε στον Αρκούδο τώρα:
Απόγευμα του Ιουνίου του 2009 και περπατάμε με τον Αρκούδο στις όχθες του Νέβα στην Αγ. Πετρούπολη. Έχουμε πάει μαζί για ένα συνέδριο, ...ξεφωνίσαμε την ανακοίνωσή μας, ντερλικώσαμε στη συνέχεια τα Στρογκανώφ μας (Νιέφσκυ 88 είναι ένα συμπαθέστατο και φτηνό μπιστρό - θα γράψω ένα ταξιδιωτικό για το πάλαι ποτέ Λένινγκραντ άλλη φορά) και κόβουμε βόλτες, πρησμένοι από τη μπύρα στις όχθες του ποταμού, κάπου εκεί που βρίσκεται το παλάτι του μηχανικού δε-θυμάμαι-πως-τον-λενόφσκι....
Ο Αρκούδος, πανευτυχής ακαδημαϊκώς τε και στομαχικώς, ρεύεται μακαρίως - και (άρα) αποφασίζω να του τη σπάσω.
- "Δε μου λες ρε", λέω "αυτό το ότι δεν πρέπει να χωρίζουμε τους πολιτισμούς σε ανώτερους και κατώτερους, το πιστεύεις;".
- "Άντε γαμήσου ρε μαλάκα μεσημεριάτικα" απαντάει με τα γνωστά αντανακλαστικά του.
Πάει να γλυτώσει. Αλλά έλα που μ' έχει καβαλήσει ο διάολος (και τι διάολος ε? Ρασπούτιν!)
- "Όχι ρε μαλάκα λέγε", επιμένω "εσείς οι κοινωνικοί επιστήμονες" (αυτό είναι που του πατάει πάντα τον κάλο), "όλο μαλακίες λέτε και τις πιστεύετε κιόλας!".
Ακούγεται ένας υπόκωφος βρυχηθμός (σημάδι ότι βρήκα κέντρο) και αρχίζουν να τρέμουν τα μούσια του...
- "Τι θες ρε γελοίε την ώρα που χωνεύω ε;!" (φτύνει μερικές σάλτσες Στρογκανώφ). "Τώρα θα μας πεις να ξεχάσουμε κι αυτά που ξέρουμε ε;! Α, στο διάολο που νομίζετε ότι τα ξέρετε όλα μερικοί!!!"
- "Θα απαντήσεις ή θα έχουμε παράσταση ρε;" επιμένω.
- "Ε, ναι ρε μαλάκα, ναι!!! Το να χωρίζεις τους πολιτισμούς σε ανώτερους και κατώτερους είναι χωρίς νόημα, είναι μια ρατσιστική μαλακία. Μη με πρήζεις να σου εξηγώ, αφού τα ξέρεις" καταλήγει (με τρίπλα πονηρή, ώστε να με κολακεύσει και να μπορέσει να χωνέψει ήσυχος). Αμ δε!
- "Δηλαδή αυτό είναι σωστό ε; Δηλαδή, έτσι έχουν τα πράγματα, δεν υπάρχουν ανώτεροι και κατώτεροι πολιτισμοί ε;" ξαναρωτάω γλυκά.
Με κοιτάει απορημένος. Δε μπορεί να καταλάβει αν ξαφνικά έγινα οπαδός του ΛΑΟΣ ή έχω πάθει εγκεφαλικό. Κουνάει το κεφάλι του:
- "Που το πας ρε μαλάκα, πες το να τελειώνουμε", λέει παραιτημένος.
- "Το πάω στο ότι είσαι ρατσιστής του κερατά" του λέω γελώντας χαιρέκακα "και μάλιστα επικίνδυνος γιατί δεν το ξέρεις κιόλας".
Ακόμα κι η Αικατερίνη η Μεγάλη (που χάρισε το παλάτι στον γκόμενο-μηχανικό) θα κώλωνε - αλλά όχι ο Heinz ladies and gentlemen!! Γουρλώνει τα μάτια του και πάλι, και αποφαίνεται ξεφωνίζοντας και χοροπηδώντας επί τόπου (απολαυστικότατο θέαμα):
- "Ε - είσαι ΗΛΙΘΙΟΣ!!!!".
Με παίρνουν τα γέλια - δε μπορούσα δυστυχώς να κρατηθώ. Ηρεμεί, νομίζοντας ότι ήταν ένα ακόμα ιδιαίτερα βλακώδες αστείο μου. Αλλά, δεν ήταν:
- "Άκου Αρκούδο να δεις τι λέω. Όταν λες αυτό το πράγμα, επαναλαμβάνεις ένα από τα συμπεράσματα του δυτικού επιστημονικού πολιτισμού. Όταν δηλώνεις τη βεβαιότητά σου για κάτι τέτοιο, δηλώνεις τη βεβαιότητά σου για το αλάθητο του πολιτισμού αυτού - από τον οποίο προέρχεσαι. Και τότε, γίνεσαι ρατσιστής".
Πολλά μπορεί κανείς να χρεώσει στον Αρκούδο - αλλά όχι έλλειψη επιστημονικής ευφυΐας. Μένει ξερός και με κοιτάει άφωνος. Συνέρχεται σχετικά γρήγορα - βλέπω την πονηρή λάμψη στα μάτια του:
- "Αυτό," λέει υπεροπτικά "είναι σόφισμα!"
- "Όχι ρε," απαντάω" "δε θα μου κάνεις τρίπλες με μαγικές λέξεις εδώ. Δεν είναι σόφισμα και το ξέρεις, είναι απλώς ψόφισμα της αντικειμενικότητάς μας".
Φυσάει και μουγκρίζει και δε μπορεί να το χωνέψει. Στο μεταξύ έχουμε φτάσει στη γέφυρα που περνάμε πάλι στη λεωφόρο Νιέφσκυ και τον πιάνω για να μην τον πατήσει κανένας Ρώσος με 7μετρη λιμουζίνα - τόσο τα έχει χάσει.
Η κουβέντα κράτησε έξι μήνες. Πείστηκε ότι έχω δίκιο. Αλλά βέβαια, ποιο είναι το κέρδος;
Το να παριστάνουμε ότι δεν είμαστε προϊόντα του πολιτισμού μας, είναι μεν χαριτωμένο, αλλά απολύτως ανέλπιδο και τελικά ανούσιο.
Το να το γνωρίζουμε όμως, και να μπορούμε να αναγνωρίζουμε την τυφλότητά μας, αυτό ίσως είναι κάτι. Εκεί - πιστεύω - πρέπει να αναζητήσουμε τη διαφορά μας από το κάθε ΛΑΟΣ, στην ικανότητά μας να βλέπουμε κι απ' τις δυο πλευρές του ορίου. Μόνο το να πηγαίνουμε στην αντίθετη πλευρά, απλώς ενισχύει το όριο, άρα και την άλλη πλευρά.
Υ.Γ.: Το μάτι δεν μπορεί να δει το μάτι.
*Ο τίτλος, από ένα άρθρο του William James
Σχόλια
Υπαρχει αλλος ενας πολυ ενθουσιωδης και παραγωγικος σε ποστς που ασχολειται με αυτα, εχει κανει μαλιστα και προσωπικη εργασια
Ριξε μια ματια
http://omadeon.wordpress.com/
http://multiforms.netfirms.com/
Έχω κάποιες διαφωνίες στη χρήση του τελεστή XOR μια και είναι σύνθετος τελεστής (σε αντίθεση με τα AND, NOT, OR) κάτι που δημιουργεί προβλήματα στο πλαίσιο που προτείνει ο συγγραφέας.