Όλγα Τρέμη - Αννίτα Πάνια, σημειώσατε 2!
Την Όλγα Τρέμη την παρακολουθώ κάθε βράδυ. Με επισκέπτεται σπίτι στις 8 - ναι, βλέπω τις ειδήσεις στο MEGA. Μαζί, ψωνίζω και Πρετεντέρη, που σχολιάζει επί παντός του επιστητού, με ύφος καλομαθημένου μπόξερ που το τάισαν ληγμένα Friskies. Μα σοβαρά τώρα, ύφος είναι αυτό που έχει αυτός ο τύπος; Σαν στερημένη, γηραιά - πλην εισέτι αχόρταγος - κυρία των βορείων προαστίων που αντιμετωπίζει ένα προσωπικό μέλλον στο οποίο η (πάντα πολυπόθητη) σεξουαλικότητα, είναι πλέον ξεθωριασμένη ανάμνηση...
Αλλά τελοσπάντων, λίγο με νοιάζουν τα προβλήματα του Πρετεντέρη (aka Ντερμπεντέρη) και η προφανής ξινίλα της ζωής του, σεξουαλικής ή άλλως. Το θέμα, είναι η Αννίτα Πάνια και η Τρέμη.
Την Πάνια λοιπόν, την θεωρούσα κάτι σαν τσόλι. Ένα απόβρασμα, ό,τι χειρότερο έχει να παρουσιάσει όχι μόνο η τηλεόραση της Ελλάδας, αλλά ο τόπος μας συνολικά. Περιθωριακή, αγράμματη, αδίστακτη, πιάνει την ανθρώπινη δυστυχία και την κάνει χρήμα (για την ίδια) και θεαματικότητα (για κάποιους ανόητους). Ανθρώπινα ναυάγια παρελαύνουν στο studio της, προσωπικές στιγμές γεμάτες πίκρα κι απαξίωση, εκτίθενται στο φιλοθεάμον κοινό, με την Αννίτα πότε να πανηγυρίζει και πότε να ειρωνεύεται - πάντα απροκάλυπτα. Θλιβερά ευρήματα, πότε κύμβαλα που κοπανάει όταν οι καλεσμένοι της περιγράφουν τα βιώματά τους, πότε σκυλάδικα τραγούδια και ...φιλόδοξοι ερμηνευτές, που όσο πιο φάλτσοι (δεν μιλάμε βέβαια για ποιότητα) και γελοίοι είναι, τόσο περισσότερο τη χαροποιούν.
Κι από την άλλη η Τρέμη. Σοβαρή, anchor woman επιπέδου, ειλικρινής (έκανε πλαστική και δεν το έκρυψε), με άποψη, που ενημερώνει κάθε βράδυ εκατομμύρια πολιτών.
Πλαισιωμένη βέβαια από το ξινισμένο ύφος του προαναφερθέντος μπόξερ και τον "πως-κατάντησα-τόσο-ξεφτίλας" Παύλο Τσίμα (Τσίμας, με "μ", όχι όπως "τσίπα", που προφανώς γράφεται με "π". "Τσίμας", όπως λέμε "προσπαθώ να ελιχθώ τσίμα-τσίμα, ανάμεσα στον απόλυτο πρετεντερισμό και τη λησμονημένη νεότητά μου - θα με συγχωρήσουν τα αφεντικά που κάποτε έκανα τον προοδευτικό;").
Και η Τρέμη, στη μέση αλλά και στο κέντρο με κάθε έννοια: μαέστρος! Μέχρι - δυστυχώς - που παρακολούθησα τα σχετικά με την "κατάληψη" του κτιρίου της Νομικής από 300 μετανάστες. Εκεί πια, η αγαπημένη μου Όλγα (καλά, μη το παραχέζουμε, που λέει ο λόγος "αγαπημένη"), έβγαλε όλη την ιερή της αγανάκτηση, για το άσυλο, για τους ανεύθυνους που στηρίζουν τους μετανάστες και ξεσπάθωσε. Χαρά ο Πρετεντέρης, ψιλοαμηχανία (σαν ψευτοπαρθένα) ο Τσίμας, αλλά η γραμμή, γραμμή: το άσυλο να καταργηθεί τώρα. Να μπουν τα ΜΑΤ τώρα! Και να απολογηθεί ο πρύτανης του Καποδιστριακού που "έτρεχε στα θέατρα" την ώρα που εάλω η Πόλις! Και δώστου επιθέσεις και ειρωνείες στον Πρύτανη. Μετά 2-3 24ωρα, είδα τον ίδιο Πρύτανη, που ήταν μειλίχιος και ήρεμος όταν η Όλγα (μας) τον κατακεραύνωνε, να παίρνει το αίμα του πίσω, πάντα με την ίδια ηρεμία, υποδεικνύοντας σαφώς και στην anchor woman και στις διακοσμητικές ορντινάντσες της ότι είχαν (οι του MEGA) άγνοια του πλαισίου, των διεργασιών που βρίσκονταν σε εξέλιξη, και εν τέλει άδικο στις επιθέσεις τους. Τόσο η Όλγα, όσο και οι γλάστρες Πρετεντέρης-Τσίμας, έκαναν το χέσιμο (ακαδημαϊκό μεν, συγκροτημένο και ευγενές, πλην αναμφισβήτητα χέσιμο), γαργάρα. Κατάπιαν δηλαδή τον δημόσιο τηλεοπτικό ευτελισμό τους, και συνέχισαν απτόητοι προς νέους ενημερωτικούς στόχους.
Και τότε θυμήθηκα την Αννίτα και το κύμβαλο: τουλάχιστον εκείνη, είναι αυτό που είναι. Κρατάει ένα κύμβαλο και το κοπανάει, παριστάνει το τσόλι, και μπορεί κιόλας να είναι. Δεν παριστάνει όμως το τσόλι που προσπαθεί να μεταμφιεστεί σε anchor woman. Και - τουλάχιστον - εκτίμησα την ειλικρίνειά της. Σκέφτηκα μάλιστα, πόσο απαραίτητη είναι - χρειάζεται μια Πάνια, για να μπορεί να επιβιώνει μια Τρέμη ως αρνητικό της. Η Τρέμη δηλαδή κυρίως, είναι που χρειάζεται την Αννίτα. Αυτό που σίγουρα δεν χρειάζεται η Όλγα, είναι ο Πρύτανης. Εκεί η σύγκριση είναι συντριπτική - ήττα εντός έδρας (δηλ. on camera) και μάλιστα από έναν άσχετο με το άθλημα της τηλεόρασης.
Κι είδα την Όλγα με άλλο μάτι. Εντάξει, για να είμαι ειλικρινής δεν ήταν ποτέ και ψηλά στην εκτίμησή μου. Θυμάμαι τη ξεφτίλα με τη τσόντα του Ζαχόπουλου κλπ. κλπ. και βέβαια την καθημερινή πρακτική της. Αλλά τους τελευταίους μήνες, έχει πια χάσει κάθε φραγμό - θεωρεί περιττά μάλλον τα προσχήματα και ξεδιπλώνει αδίστακτα τη Πάνια που έχει μέσα της. Για την ακρίβεια, η Όλγα Τρέμη είναι η Αννίτα Πάνια, αλλά σε μια εκδοχή πονηρή, κρυμμένη και εξωραϊσμένη. Δυστυχώς, δε μπορεί πια να το κρύψει.
Θάλεγα μάλιστα να αλλάξουν θέσεις. Αναμένω από την αδίστακτη και απροκάλυπτη Αννίτα, πολύ καλύτερες (και σίγουρα πιο ενδιαφέρουσες) συνεντεύξεις από εκείνες που κάνει η Όλγα. Άσε δηλαδή που άμα ξοδέψει όσα η Τρέμη για την εμφάνιση της, μάλλον η τελευταία θα πηδήξει αυτοβούλως από την Ακρόπολη...
Υ.Γ. Πολύ ενδιαφέρουσα σχετική παρέμβαση, που αδίστακτα συνυπογράφω (λες και το χρειάζεται...) του ΣΤΑΘΗ, εδώ.
Αλλά τελοσπάντων, λίγο με νοιάζουν τα προβλήματα του Πρετεντέρη (aka Ντερμπεντέρη) και η προφανής ξινίλα της ζωής του, σεξουαλικής ή άλλως. Το θέμα, είναι η Αννίτα Πάνια και η Τρέμη.
Την Πάνια λοιπόν, την θεωρούσα κάτι σαν τσόλι. Ένα απόβρασμα, ό,τι χειρότερο έχει να παρουσιάσει όχι μόνο η τηλεόραση της Ελλάδας, αλλά ο τόπος μας συνολικά. Περιθωριακή, αγράμματη, αδίστακτη, πιάνει την ανθρώπινη δυστυχία και την κάνει χρήμα (για την ίδια) και θεαματικότητα (για κάποιους ανόητους). Ανθρώπινα ναυάγια παρελαύνουν στο studio της, προσωπικές στιγμές γεμάτες πίκρα κι απαξίωση, εκτίθενται στο φιλοθεάμον κοινό, με την Αννίτα πότε να πανηγυρίζει και πότε να ειρωνεύεται - πάντα απροκάλυπτα. Θλιβερά ευρήματα, πότε κύμβαλα που κοπανάει όταν οι καλεσμένοι της περιγράφουν τα βιώματά τους, πότε σκυλάδικα τραγούδια και ...φιλόδοξοι ερμηνευτές, που όσο πιο φάλτσοι (δεν μιλάμε βέβαια για ποιότητα) και γελοίοι είναι, τόσο περισσότερο τη χαροποιούν.
Κι από την άλλη η Τρέμη. Σοβαρή, anchor woman επιπέδου, ειλικρινής (έκανε πλαστική και δεν το έκρυψε), με άποψη, που ενημερώνει κάθε βράδυ εκατομμύρια πολιτών.
Πλαισιωμένη βέβαια από το ξινισμένο ύφος του προαναφερθέντος μπόξερ και τον "πως-κατάντησα-τόσο-ξεφτίλας" Παύλο Τσίμα (Τσίμας, με "μ", όχι όπως "τσίπα", που προφανώς γράφεται με "π". "Τσίμας", όπως λέμε "προσπαθώ να ελιχθώ τσίμα-τσίμα, ανάμεσα στον απόλυτο πρετεντερισμό και τη λησμονημένη νεότητά μου - θα με συγχωρήσουν τα αφεντικά που κάποτε έκανα τον προοδευτικό;").
Και η Τρέμη, στη μέση αλλά και στο κέντρο με κάθε έννοια: μαέστρος! Μέχρι - δυστυχώς - που παρακολούθησα τα σχετικά με την "κατάληψη" του κτιρίου της Νομικής από 300 μετανάστες. Εκεί πια, η αγαπημένη μου Όλγα (καλά, μη το παραχέζουμε, που λέει ο λόγος "αγαπημένη"), έβγαλε όλη την ιερή της αγανάκτηση, για το άσυλο, για τους ανεύθυνους που στηρίζουν τους μετανάστες και ξεσπάθωσε. Χαρά ο Πρετεντέρης, ψιλοαμηχανία (σαν ψευτοπαρθένα) ο Τσίμας, αλλά η γραμμή, γραμμή: το άσυλο να καταργηθεί τώρα. Να μπουν τα ΜΑΤ τώρα! Και να απολογηθεί ο πρύτανης του Καποδιστριακού που "έτρεχε στα θέατρα" την ώρα που εάλω η Πόλις! Και δώστου επιθέσεις και ειρωνείες στον Πρύτανη. Μετά 2-3 24ωρα, είδα τον ίδιο Πρύτανη, που ήταν μειλίχιος και ήρεμος όταν η Όλγα (μας) τον κατακεραύνωνε, να παίρνει το αίμα του πίσω, πάντα με την ίδια ηρεμία, υποδεικνύοντας σαφώς και στην anchor woman και στις διακοσμητικές ορντινάντσες της ότι είχαν (οι του MEGA) άγνοια του πλαισίου, των διεργασιών που βρίσκονταν σε εξέλιξη, και εν τέλει άδικο στις επιθέσεις τους. Τόσο η Όλγα, όσο και οι γλάστρες Πρετεντέρης-Τσίμας, έκαναν το χέσιμο (ακαδημαϊκό μεν, συγκροτημένο και ευγενές, πλην αναμφισβήτητα χέσιμο), γαργάρα. Κατάπιαν δηλαδή τον δημόσιο τηλεοπτικό ευτελισμό τους, και συνέχισαν απτόητοι προς νέους ενημερωτικούς στόχους.
Και τότε θυμήθηκα την Αννίτα και το κύμβαλο: τουλάχιστον εκείνη, είναι αυτό που είναι. Κρατάει ένα κύμβαλο και το κοπανάει, παριστάνει το τσόλι, και μπορεί κιόλας να είναι. Δεν παριστάνει όμως το τσόλι που προσπαθεί να μεταμφιεστεί σε anchor woman. Και - τουλάχιστον - εκτίμησα την ειλικρίνειά της. Σκέφτηκα μάλιστα, πόσο απαραίτητη είναι - χρειάζεται μια Πάνια, για να μπορεί να επιβιώνει μια Τρέμη ως αρνητικό της. Η Τρέμη δηλαδή κυρίως, είναι που χρειάζεται την Αννίτα. Αυτό που σίγουρα δεν χρειάζεται η Όλγα, είναι ο Πρύτανης. Εκεί η σύγκριση είναι συντριπτική - ήττα εντός έδρας (δηλ. on camera) και μάλιστα από έναν άσχετο με το άθλημα της τηλεόρασης.
Κι είδα την Όλγα με άλλο μάτι. Εντάξει, για να είμαι ειλικρινής δεν ήταν ποτέ και ψηλά στην εκτίμησή μου. Θυμάμαι τη ξεφτίλα με τη τσόντα του Ζαχόπουλου κλπ. κλπ. και βέβαια την καθημερινή πρακτική της. Αλλά τους τελευταίους μήνες, έχει πια χάσει κάθε φραγμό - θεωρεί περιττά μάλλον τα προσχήματα και ξεδιπλώνει αδίστακτα τη Πάνια που έχει μέσα της. Για την ακρίβεια, η Όλγα Τρέμη είναι η Αννίτα Πάνια, αλλά σε μια εκδοχή πονηρή, κρυμμένη και εξωραϊσμένη. Δυστυχώς, δε μπορεί πια να το κρύψει.
Θάλεγα μάλιστα να αλλάξουν θέσεις. Αναμένω από την αδίστακτη και απροκάλυπτη Αννίτα, πολύ καλύτερες (και σίγουρα πιο ενδιαφέρουσες) συνεντεύξεις από εκείνες που κάνει η Όλγα. Άσε δηλαδή που άμα ξοδέψει όσα η Τρέμη για την εμφάνιση της, μάλλον η τελευταία θα πηδήξει αυτοβούλως από την Ακρόπολη...
Υ.Γ. Πολύ ενδιαφέρουσα σχετική παρέμβαση, που αδίστακτα συνυπογράφω (λες και το χρειάζεται...) του ΣΤΑΘΗ, εδώ.
Σχόλια