Ο κύριος Μιχάλης
Έμενε στην απέναντι μεριά του δρόμου, το σπίτι του ακριβώς φάτσα στο δικό μας. Μεγαλύτερος από εμένα και τη γυναίκα μου (που είμαστε συνομήλικοι) κατά 22 χρόνια. Άρα, "κύριε Μιχάλη" τον ανέβαζα, "κύριε Μιχάλη" τον κατέβαζα. Εκείνος, με αποκαλούσε Heinz. Φιλικός και πάντα αξιοπρεπής. Θα το ξαναπώ: αξιοπρεπής . Πολυτεχνίτης - τα χέρια του "έπιαναν" και ποτέ δεν έκανε πίσω στις τεχνικές δυσκολίες (ούτε και στις άλλες εδώ που τα λέμε). Στο υπόγειο του σπιτιού του στημένο ένα πλήρες ξυλουργικό εργαστήρι, με την τελευταία λέξη της σχετικής τεχνολογίας και γεμάτο πατέντες δικές του που έκαναν τη λεπτομερή επεξεργασία του ξύλου μια απλή δουλειά. Κουκέτες, βιβλιοθήκες, τραπέζια αλλά και πιο περίπλοκες κατασκευές, έβγαιναν από το υπόγειο κι έπαιρναν την άγουσα προς τους πάνω ορόφους. Στα θαυμαστικά μου σχόλια απαντούσα με απλότητα - "έλα βρε Heinz τίποτε δεν είναι, αρκεί να 'χεις τα εργαλεία". Μου το κόλλησε και μένα το κουσούρι της επιπλοκατασκευής ...