Ο κύριος Μιχάλης

Έμενε στην απέναντι μεριά του δρόμου, το σπίτι του ακριβώς φάτσα στο δικό μας. Μεγαλύτερος από εμένα και τη γυναίκα μου (που είμαστε συνομήλικοι) κατά 22 χρόνια. Άρα, "κύριε Μιχάλη" τον ανέβαζα, "κύριε Μιχάλη" τον κατέβαζα. Εκείνος, με αποκαλούσε Heinz.

Φιλικός και πάντα αξιοπρεπής. Θα το ξαναπώ: αξιοπρεπής. Πολυτεχνίτης - τα χέρια του "έπιαναν" και ποτέ δεν έκανε πίσω στις τεχνικές δυσκολίες (ούτε και στις άλλες εδώ που τα λέμε). Στο υπόγειο του σπιτιού του στημένο ένα πλήρες ξυλουργικό εργαστήρι, με την τελευταία λέξη της σχετικής τεχνολογίας και γεμάτο πατέντες δικές του που έκαναν τη λεπτομερή επεξεργασία του ξύλου μια απλή δουλειά. Κουκέτες, βιβλιοθήκες, τραπέζια αλλά και πιο περίπλοκες κατασκευές, έβγαιναν από το υπόγειο κι έπαιρναν την άγουσα προς τους πάνω ορόφους. Στα θαυμαστικά μου σχόλια απαντούσα με απλότητα - "έλα βρε Heinz τίποτε δεν είναι, αρκεί να 'χεις τα εργαλεία". Μου το κόλλησε και μένα το κουσούρι της επιπλοκατασκευής για πολύ καιρό.

Με τη γυναίκα του τα πήγαιναν σαν το σκύλο με τη γάτα εκείνη την εποχή. Αλλά: και σκύλος και γάτα αξιοπρεπείς. Ποτέ δεν τους ακούσαμε στους καυγάδες τους. Άκουγαν βέβαια αυτοί εμάς... Νιόπαντροι και νέοι κι άσχετοι, κι άγνωστοι μεταξύ μας εγώ κι η γυναίκα μου (μεταξύ γνωριμίας και γάμου μεσολάβησαν 61 μέρες), γινόταν πανηγύρι κανονικό. Ποτέ δεν σχολίασαν τίποτε. Κι όταν η γυναίκα μου γκρίνιαζε  (στη γυναίκα του κυρίου Μιχάλη) εκείνη έλεγε, "καλό παιδί είναι ο Heinz, μη το ξεχνάς αυτό, εγώ το βλέπω ότι είναι καλός άνθρωπος, ίσως να 'ναι ζορισμένος στη ζωή του".

Φυσικός ήταν με μεταπτυχιακό στη "Ραδιο-ηλεκτρολογία" (ό,τι κι αν είναι αυτό). Αλλά, το μεράκι του ήταν οι ...σεισμοί.

- "Δε μου λες Heinz, αυτή την τρελή θεωρία με τις τεκτονικές πλάκες την ξέρεις ε";
- "Ναι βεβαίως".
- "Και δε μου λες ρε παιδί,  αυτές τις πλάκες εσύ τις έχεις δει";
- "Όχι βέβαια, αφού βρίσκονται ανάμεσα στη διάπυρη μάζα του κέντρου της Γης και την επιφάνεια"!
- "Κι αφού δεν τις έχεις δει, πως πιστεύεις ότι υπάρχουν";
- "Ε,.... αφού όλοι οι ειδικοί συμφωνούν...".
- "Ε, εγώ δε το πιστεύω! Κι από που προκύπτει ότι το κέντρο της Γης είναι διάπυρο";
- "......" (τι να πω;!)
- "Άκου να δεις τι πιστεύω: συγκεκριμένες συγκεντρώσεις πετρωμάτων μέσα στη Γη, λειτουργούν σαν ηλεκτρικοί πυκνωτές. Με τους κεραυνούς φορτίζονται με διαφορετικά φορτία. Όταν λοιπόν γειτονικές συστάδες πετρωμάτων φορτιστούν αρκετά, ξεσπάν υπόγειοι κεραυνοί - σπινθήρες σαν αυτοί του βολταϊκού τόξου. Λυώνει τότε από τις τρομερές θερμοκρασίες ένα τμήμα των πετρωμάτων και ξεσπάει προς τα πάνω. Αυτό είναι το ηφαίστειο".

Δε ξέρω πως τον κοίταξα, αλλά ήταν πανέξυπνος:

- "Heinz δεν είμαι τρελός!! Μπορώ να το τεκμηριώσω επιστημονικά. Θα μου δώσεις ένα χέρι";

Να του δώσω, αλλά τι ήξερα από Φυσική; Τίποτε - κι ούτε τώρα ξέρω δηλαδή... Η βοήθεια που χρειαζόταν πάντως ήταν με τα computers: πως να γράφει, πως να αποθηκεύει τα έγγραφα, και μετά βέβαια με το Internet, πως να συνδέεται (με εκείνα τα προβληματικά modems για dial-up), εκτυπωτές, κι ασπρόμαυροι και έγχρωμοι (για να βγαίνουν ζωντανές οι γραφικές του παραστάσεις). Όποτε προλάβαινα πεταγόμουν να τον βοηθήσω, ακούραστος έγραφε, έψαχνε, εξέταζε, μελετούσε, από τον Ηράκλειτο ξεκινώντας και φτάνοντας μέχρι τις σύγχρονες δημοσιεύσεις σε σχετικά επιστημονικά περιοδικά.

Μια μέρα τον βρήκα με την αξιοπρέπεια του λυγισμένη...

- "Έστειλα ένα άρθρο μου σε ένα Γιαπωνέζικο περιοδικό σεισμολογίας, ξέρεις αυτοί οι Γιαπωνέζοι είναι οι πλέον ειδικοί παγκοσμίως στους σεισμούς. Και ξέρεις τι μου απάντησαν βρε Heinz; Ότι το περιοδικό τους είναι επιστημονικό και δε μπορούν να δημοσιεύσουν το άρθρο μου και μου συνιστούν να πάω σε κανένα περιοδικό επιστημονικής φαντασίας καλύτερα!!! Κατάλαβες, με είπανε φαντασιόπληκτο και άσχετο"!

Απαρηγόρητος ήτανε, αλλά κι αυτό κράτησε για λίγο. Σηκώθηκε μια και δυο και πήγε στον Παπαζάχο.
Γύρισε ευχαριστημένος.

- "Ο Παπαζάχος μου είπε ότι είμαι αιρετικός και γι' αυτό οι απόψεις μου πολύ δύσκολα θα αναγνωριστούν. Αλλά εγώ Heinz δε το βάζω κάτω. Θα προσπαθώ συνεχώς".

Είκοσι χρόνια, ούτε μια μέρα δεν πέρασε χωρίς να ταλαιπωρηθεί στον υπολογιστή του, ψάχνοντας, συγκρίνοντας, γράφοντας. Έβγαλε κι ένα βιβλίο και μου χάρισε ένα αντίτυπο, "Κεραυνοί - Σεισμοί - Ηφαίστεια". Το διάβασα όσο μπορούσα, ανάθεμά με κι αν κατάλαβα πολλά πράγματα, είπαμε, η Φυσική μου είναι επιπέδου Λυκείου (χωρίς να υπολογίσουμε και την άνοια της μέσης ηλικίας...). Αυτό πάντως  που κατάλαβα καλά είναι ότι δεν σκόπευε να παραιτηθεί. Μόνος, απέναντι στην επιστημονική βεβαιότητα των "σοφών"... Αξιοπρεπής πάντα κι επίμονος, μέρα και νύχτα το πάλεψε.

Όταν έμαθε ότι έχει καρκίνο, δε θέλησε να παλέψει τον θάνατο. Αρνήθηκε να υποβληθεί σε χημειοθεραπείες που απλώς θα παρέτειναν τη ζωή του ελάχιστα, ούτε στο νοσοκομείο ήθελε να περάσει τις τελευταίες μέρες του. Την Κυριακή που πέρασε μας είπε:

- "Ο φίλος σας ο Μιχάλης, διανύει τις τελευταίες μέρες τη ζωής του. Αυτό που με στενοχωρεί είναι που δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω την εργασία μου".

Δεν πρόλαβε δηλαδή να πει, σε επιστημονική γλώσσα, πως ο Ηράκλειτος είχε δίκιο και πως ο κεραυνός κυβερνάει τις ζωές μας. Ο μεγαλύτερος κεραυνός όλων, τον χτύπησε μετά από λίγες ώρες και προχτές παρακολούθησα τη νεκρώσιμη ακολουθία.

Σκέψου όμως κύριε Μιχάλη - από κει που βρίσκεσαι - να αποδειχτεί ότι είχες δίκιο, κι ότι οι τεκτονικές πλάκες είναι παραμύθι. Ότι ο κεραυνός είναι που κανονίζει το μικρό μας πλανήτη και μοιράζει ζωή ή θάνατο απροσδόκητα. Κι οι μαλάκες (συγγνώμη για την έκφραση, ξέρω ότι σε πειράζουν τέτοιες λέξεις) οι Γιαπωνέζοι να γράφουν μακροσκελείς αναλύσεις στα "επιστημονικά" περιοδικά τους για τον κεραυνό, και κανείς να μη θυμάται τι τους είχες πει και τι σου απάντησαν. Α ναι, σε φαντάζομαι να γελάς με την καρδιά σου από κει πάνω...
Εκτός από αστείρευτη αξιοπρέπεια είχες κι αστείρευτο χιούμορ...