Τι υπερασπίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ (και μάλλον δεν το γνωρίζει)
Προφανώς δεν αναφέρομαι στην ανεργία, την ύφεση, τη διάλυση του κοινωνικού κράτους και σε ό,τι άλλο ζούμε τα τελευταία χρόνια - όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Αυτά είναι πλέον προφανή και αποτελούν το βασικό αντικείμενο της αντιπαράθεσης σε όλη την Ευρώπη.
Ωστόσο, παρακολουθώντας τις συζητήσεις μετά τις εκλογές, και βλέποντας τη συσπείρωση τόσο ΝΔ, ΠΑΣΟΚ αλλά και ΔΗΜΑΡ εναντίον της στάσης του ΣΥΡΙΖΑ, άρχισα να συνειδητοποιώ κάτι περισσότερο.
Να εξηγήσω πρώτα όμως πως βλέπω τα πράγματα (αν και πολύ συμπυκνωμένα).
Η "ηπειρωτική εκδοχή"[1] του δημοκρατικού πολιτεύματος, έχει καταλήξει σε μια κοινωνία διαφοροποιημένων συστημάτων [2]. Π.χ. πολιτικό σύστημα, οικονομικό σύστημα, εκπαιδευτικό σύστημα, στρατιωτικό σύστημα, σύστημα υγείας, νομικό σύστημα κ.ο.κ. Τα συστήματα αυτά, απαντώνται σε κάθε δυτική δημοκρατία τέτοιου τύπου και είναι αυτόνομα. Δηλαδή, λειτουργούν με τις δικές τους, εσωτερικές νοηματουργούς διεργασίες - παράγουν το δικό τους νόημα κι έχουν τα δικά τους ενδιαφέροντα.
Μια τέτοια θεώρηση ωστόσο, κάνει καταρχήν την κοινωνία αδύνατη: πως είναι δυνατόν να υπάρχει κοινωνία, όταν κάθε σύστημα παράγει το δικό του νόημα; Κι αφού η κοινωνία υπάρχει de facto, πως λύνεται το πρόβλημα;
Αποφεύγω την μακροσκελή και περίπλοκη απάντηση περί διπλής ενδεχομενικότητας (double contingency) κλπ. και μένω σε μια πιο επιφανειακή, αλλά εξίσου σημαντική- ο ρόλος του πολιτικού συστήματος είναι αυτός ακριβώς: να αποτελεί δηλαδή το σύστημα που αναλαμβάνει το συντονισμό μεταξύ των άλλων συστημάτων[3,4].
Σ' αυτό το πλαίσιο λοιπόν, βλέπουμε εύκολα ότι ένα νέο παγκόσμιο σύστημα, το χρηματοπιστωτικό σύστημα [5] δηλαδή, έχει τα τελευταία χρόνια πετύχει το εξής: αρνείται να αναλάβει το επενδυτικό ρίσκο, και το μετακυλίει έντεχνα στην πλάτη του πολιτικού συστήματος. Έτσι το επενδυτικό ρίσκο γίνεται πολιτικό (μια εκδοχή του όρου «πολιτικό κόστος»). Αντί ο επενδυτής να διακινδυνεύσει τα χρήματα του (αν και γι' αυτό δραστηριοποιείται καταρχήν και γι' αυτό πληρώνεται), διακινδυνεύει το πολιτικό σύστημα τη νομιμοποίησή του. Οι τελευταίες εξελίξεις στη χώρα, είναι νομίζω ένα τρανό παράδειγμα και εξόχως αποδεικτικό του προηγούμενου ισχυρισμού. Τότε λοιπόν, το πολιτικό σύστημα καταφέρνει να απολέσει το λόγο ύπαρξής του, εκχωρώντας τον - συντονιστικό της κοινωνίας - ρόλο του σε δομές που δεν δεσμεύονται από το πλαίσιο του μοντερνισμού και παραπέμπουν μάλλον σε φεουδαρχικές νοοτροπίες (που στην πράξη έχουν εφαρμοστεί ιστορικά και καταρρεύσει).
Πολύ πρακτικά λοιπόν...
Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ μετά βδελυγμίας αρνείται να συμμετάσχει σε μια κυβέρνηση που θα εμφορείται από τη διάθεση «να τα βρούμε βρε παιδί μου με τους δανειστές μας», στυλώνει τα πόδια σ' αυτή ακριβώς την εξέλιξη. Λέει δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ: «Προτεραιότητα έχει πάντα το πολιτικό σύστημα, που κάνει την κοινωνία, κοινωνία». Στην αντίπερα όχθη, βρίσκονται ξεκάθαρα ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ που θεωρούν ότι το πολιτικό σύστημα, πρέπει «να τα βρει» με κάποιον τρόπο με το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Καθόλου τυχαία βέβαια, αυτή είναι η άποψη και της ΕΕ, του ΔΝΤ και της ΕΚΤ - και φυσικά του ίδιου του χρηματοπιστωτικού συστήματος (αυτό δα έλειπε!). Η ΔΗΜ.ΑΡ. φαίνεται να ψελλίζει το ...χαριτωμένο «προτεραιότητα στο πολιτικό σύστημα μεν, αλλά αφού έτσι έχουν τώρα τα πράγματα, βλέποντας και κάνοντας».
Αλλά η θέση και η εμμονή (όπως εκδηλώνεται κάποιες στιγμές) του ΣΥΡΙΖΑ να μην συναινεί σε μια τέτοια κυβέρνηση, κάνει κάτι περισσότερο από το να διαφυλάττει τις κομματικές του δεσμεύσεις. Πρακτικά λέει: «είμαι μέρος του πολιτικού συστήματος, κι αυτό το σύστημα δεν εκχωρεί το ρόλο του - τελεία».
Κάτω απ' αυτή την οπτική, η προτροπή Τσίπρα προς Βενιζέλο και Σαμαρά να αναιρέσουν τις υπογραφές τους προς την τρόικα, αποκτά άλλη διάσταση: γίνεται προτροπή προς ΠΑΣΟΚ και ΝΔ να αναλάβουν ανοικτά το ρόλο τους ως παράγοντες του πολιτικού συστήματος και ν' αρνηθούν το ρόλο του ιμάντα μεταβίβασης αποφάσεων του χρηματοπιστωτικού συστήματος προς την κοινωνία. Δεν προσπαθεί να τους ταπεινώσει δηλαδή, αλλά μάλλον να τους επανατοποθετήσει στο φυσικό τους πλαίσιο. Αλλά και η άρνηση των δυο πρώην «μεγάλων» να συναινέσουν σε κάτι τέτοιο, αποκτά επίσης νέο νόημα (δεν το εξηγώ, το θεωρώ προφανές).
Ανάλογο νόημα έχει έτσι κι η επιστολή Τσίπρα προς την τρόικα, με την αναφορά σε «επανεξέταση στρατηγικής». Θέτοντας το ζήτημα των στρατηγικών επιλογών - για όποιον καταλαβαίνει την έννοια του όρου «στρατηγική» - διευρύνει το ζήτημα από το ελληνικό μνημόνιο, στη γενική ευρωπαϊκή στάση απέναντι στην επίθεση του χρηματοπιστωτικού συστήματος εναντίον των ευρωπαϊκών θεσμών. Το γεγονός ότι ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ και σ' ένα βαθμό ΔΗΜ.ΑΡ. αντιδρούν με απέχθεια σ' αυτή τη κίνηση, είναι επίσης ερμηνεύσιμο, τόσο σχετικά με τη θέση τους απέναντι στη Δημοκρατία, όσο και για εκείνη απέναντι στην Ευρώπη που θέλουν.
Συμπερασματικά, μόνος αυτή την ώρα ο ΣΥΡΙΖΑ, απέναντι σ' όλο το ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα, υπερασπίζεται την Ευρωπαϊκή προοπτική και τη Δημοκρατία. Υπερασπίζεται τη σημασία του πολιτικού συστήματος. Υπερασπίζεται - ας μη γελιόμαστε - την αστική δημοκρατία.
Το βάρος είναι τεράστιο και νομίζω ότι (παγιδευμένοι καθώς είναι οι περισσότεροι εκεί σε μια μαρξιστική οπτική), λειτουργούν μάλλον διαισθητικά παρά απολύτως συνειδητά. Αυτό βέβαια καθόλου δε μειώνει τη σημασία της προσπάθειάς τους.
Σταδιακά, ελπίζω να απονομιμοποιηθεί στη συνείδηση των πολιτών αυτή η «ελαστική» (επιεικώς) στάση του υπόλοιπου πολιτικού συστήματος και έχω την αίσθηση ότι ήδη συμβαίνει. Κι ο ΣΥΡΙΖΑ, ας συνειδητοποιήσει τι ακριβώς κάνει - νομίζω ότι αυτό θα τον δυναμώσει κι άλλο και θα του προσφέρει πλειάδα νέων επιχειρημάτων στον αγώνα του.
Υ.Γ. Για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν αναφέρομαι γιατί θεωρεί την αστική δημοκρατία τελειωμένη υπόθεση πλέον (μπορεί και να 'χει δίκιο - θα δούμε). Για δε το ΚΚΕ, δεν τρελάθηκα να ασχολούμαι με τέτοια...
Σημειώσεις
[1] Δηλαδή, ουσιαστικά αυτή που προκύπτει από τη Γαλλική Επανάσταση και βρίσκεται σε σχέση αλληλεπίδρασης με τον μοντερνισμό.
[2] Niklas Luhmann, Social Systems, 1995 link
[3] του ιδίου, Political Theory in the Welfare State, 1990 link
[4] Ενώ τον ρυθμιστικό ρόλο π.χ. αναλαμβάνει το νομικό σύστημα.
[5] Εδώ περιλαμβάνω όχι μόνο τις τράπεζες, αλλά και τα χρηματιστήρια, τις επενδύσεις, τους οίκους αξιολόγησης κλπ.
Ωστόσο, παρακολουθώντας τις συζητήσεις μετά τις εκλογές, και βλέποντας τη συσπείρωση τόσο ΝΔ, ΠΑΣΟΚ αλλά και ΔΗΜΑΡ εναντίον της στάσης του ΣΥΡΙΖΑ, άρχισα να συνειδητοποιώ κάτι περισσότερο.
Να εξηγήσω πρώτα όμως πως βλέπω τα πράγματα (αν και πολύ συμπυκνωμένα).
Η "ηπειρωτική εκδοχή"[1] του δημοκρατικού πολιτεύματος, έχει καταλήξει σε μια κοινωνία διαφοροποιημένων συστημάτων [2]. Π.χ. πολιτικό σύστημα, οικονομικό σύστημα, εκπαιδευτικό σύστημα, στρατιωτικό σύστημα, σύστημα υγείας, νομικό σύστημα κ.ο.κ. Τα συστήματα αυτά, απαντώνται σε κάθε δυτική δημοκρατία τέτοιου τύπου και είναι αυτόνομα. Δηλαδή, λειτουργούν με τις δικές τους, εσωτερικές νοηματουργούς διεργασίες - παράγουν το δικό τους νόημα κι έχουν τα δικά τους ενδιαφέροντα.
Μια τέτοια θεώρηση ωστόσο, κάνει καταρχήν την κοινωνία αδύνατη: πως είναι δυνατόν να υπάρχει κοινωνία, όταν κάθε σύστημα παράγει το δικό του νόημα; Κι αφού η κοινωνία υπάρχει de facto, πως λύνεται το πρόβλημα;
Αποφεύγω την μακροσκελή και περίπλοκη απάντηση περί διπλής ενδεχομενικότητας (double contingency) κλπ. και μένω σε μια πιο επιφανειακή, αλλά εξίσου σημαντική- ο ρόλος του πολιτικού συστήματος είναι αυτός ακριβώς: να αποτελεί δηλαδή το σύστημα που αναλαμβάνει το συντονισμό μεταξύ των άλλων συστημάτων[3,4].
Σ' αυτό το πλαίσιο λοιπόν, βλέπουμε εύκολα ότι ένα νέο παγκόσμιο σύστημα, το χρηματοπιστωτικό σύστημα [5] δηλαδή, έχει τα τελευταία χρόνια πετύχει το εξής: αρνείται να αναλάβει το επενδυτικό ρίσκο, και το μετακυλίει έντεχνα στην πλάτη του πολιτικού συστήματος. Έτσι το επενδυτικό ρίσκο γίνεται πολιτικό (μια εκδοχή του όρου «πολιτικό κόστος»). Αντί ο επενδυτής να διακινδυνεύσει τα χρήματα του (αν και γι' αυτό δραστηριοποιείται καταρχήν και γι' αυτό πληρώνεται), διακινδυνεύει το πολιτικό σύστημα τη νομιμοποίησή του. Οι τελευταίες εξελίξεις στη χώρα, είναι νομίζω ένα τρανό παράδειγμα και εξόχως αποδεικτικό του προηγούμενου ισχυρισμού. Τότε λοιπόν, το πολιτικό σύστημα καταφέρνει να απολέσει το λόγο ύπαρξής του, εκχωρώντας τον - συντονιστικό της κοινωνίας - ρόλο του σε δομές που δεν δεσμεύονται από το πλαίσιο του μοντερνισμού και παραπέμπουν μάλλον σε φεουδαρχικές νοοτροπίες (που στην πράξη έχουν εφαρμοστεί ιστορικά και καταρρεύσει).
Πολύ πρακτικά λοιπόν...
Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ μετά βδελυγμίας αρνείται να συμμετάσχει σε μια κυβέρνηση που θα εμφορείται από τη διάθεση «να τα βρούμε βρε παιδί μου με τους δανειστές μας», στυλώνει τα πόδια σ' αυτή ακριβώς την εξέλιξη. Λέει δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ: «Προτεραιότητα έχει πάντα το πολιτικό σύστημα, που κάνει την κοινωνία, κοινωνία». Στην αντίπερα όχθη, βρίσκονται ξεκάθαρα ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ που θεωρούν ότι το πολιτικό σύστημα, πρέπει «να τα βρει» με κάποιον τρόπο με το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Καθόλου τυχαία βέβαια, αυτή είναι η άποψη και της ΕΕ, του ΔΝΤ και της ΕΚΤ - και φυσικά του ίδιου του χρηματοπιστωτικού συστήματος (αυτό δα έλειπε!). Η ΔΗΜ.ΑΡ. φαίνεται να ψελλίζει το ...χαριτωμένο «προτεραιότητα στο πολιτικό σύστημα μεν, αλλά αφού έτσι έχουν τώρα τα πράγματα, βλέποντας και κάνοντας».
Αλλά η θέση και η εμμονή (όπως εκδηλώνεται κάποιες στιγμές) του ΣΥΡΙΖΑ να μην συναινεί σε μια τέτοια κυβέρνηση, κάνει κάτι περισσότερο από το να διαφυλάττει τις κομματικές του δεσμεύσεις. Πρακτικά λέει: «είμαι μέρος του πολιτικού συστήματος, κι αυτό το σύστημα δεν εκχωρεί το ρόλο του - τελεία».
Κάτω απ' αυτή την οπτική, η προτροπή Τσίπρα προς Βενιζέλο και Σαμαρά να αναιρέσουν τις υπογραφές τους προς την τρόικα, αποκτά άλλη διάσταση: γίνεται προτροπή προς ΠΑΣΟΚ και ΝΔ να αναλάβουν ανοικτά το ρόλο τους ως παράγοντες του πολιτικού συστήματος και ν' αρνηθούν το ρόλο του ιμάντα μεταβίβασης αποφάσεων του χρηματοπιστωτικού συστήματος προς την κοινωνία. Δεν προσπαθεί να τους ταπεινώσει δηλαδή, αλλά μάλλον να τους επανατοποθετήσει στο φυσικό τους πλαίσιο. Αλλά και η άρνηση των δυο πρώην «μεγάλων» να συναινέσουν σε κάτι τέτοιο, αποκτά επίσης νέο νόημα (δεν το εξηγώ, το θεωρώ προφανές).
Ανάλογο νόημα έχει έτσι κι η επιστολή Τσίπρα προς την τρόικα, με την αναφορά σε «επανεξέταση στρατηγικής». Θέτοντας το ζήτημα των στρατηγικών επιλογών - για όποιον καταλαβαίνει την έννοια του όρου «στρατηγική» - διευρύνει το ζήτημα από το ελληνικό μνημόνιο, στη γενική ευρωπαϊκή στάση απέναντι στην επίθεση του χρηματοπιστωτικού συστήματος εναντίον των ευρωπαϊκών θεσμών. Το γεγονός ότι ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ και σ' ένα βαθμό ΔΗΜ.ΑΡ. αντιδρούν με απέχθεια σ' αυτή τη κίνηση, είναι επίσης ερμηνεύσιμο, τόσο σχετικά με τη θέση τους απέναντι στη Δημοκρατία, όσο και για εκείνη απέναντι στην Ευρώπη που θέλουν.
Συμπερασματικά, μόνος αυτή την ώρα ο ΣΥΡΙΖΑ, απέναντι σ' όλο το ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα, υπερασπίζεται την Ευρωπαϊκή προοπτική και τη Δημοκρατία. Υπερασπίζεται τη σημασία του πολιτικού συστήματος. Υπερασπίζεται - ας μη γελιόμαστε - την αστική δημοκρατία.
Το βάρος είναι τεράστιο και νομίζω ότι (παγιδευμένοι καθώς είναι οι περισσότεροι εκεί σε μια μαρξιστική οπτική), λειτουργούν μάλλον διαισθητικά παρά απολύτως συνειδητά. Αυτό βέβαια καθόλου δε μειώνει τη σημασία της προσπάθειάς τους.
Σταδιακά, ελπίζω να απονομιμοποιηθεί στη συνείδηση των πολιτών αυτή η «ελαστική» (επιεικώς) στάση του υπόλοιπου πολιτικού συστήματος και έχω την αίσθηση ότι ήδη συμβαίνει. Κι ο ΣΥΡΙΖΑ, ας συνειδητοποιήσει τι ακριβώς κάνει - νομίζω ότι αυτό θα τον δυναμώσει κι άλλο και θα του προσφέρει πλειάδα νέων επιχειρημάτων στον αγώνα του.
Υ.Γ. Για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν αναφέρομαι γιατί θεωρεί την αστική δημοκρατία τελειωμένη υπόθεση πλέον (μπορεί και να 'χει δίκιο - θα δούμε). Για δε το ΚΚΕ, δεν τρελάθηκα να ασχολούμαι με τέτοια...
Σημειώσεις
[1] Δηλαδή, ουσιαστικά αυτή που προκύπτει από τη Γαλλική Επανάσταση και βρίσκεται σε σχέση αλληλεπίδρασης με τον μοντερνισμό.
[2] Niklas Luhmann, Social Systems, 1995 link
[3] του ιδίου, Political Theory in the Welfare State, 1990 link
[4] Ενώ τον ρυθμιστικό ρόλο π.χ. αναλαμβάνει το νομικό σύστημα.
[5] Εδώ περιλαμβάνω όχι μόνο τις τράπεζες, αλλά και τα χρηματιστήρια, τις επενδύσεις, τους οίκους αξιολόγησης κλπ.
Σχόλια
Για το ΣΥΡΙΖΑ, νομίζω, εκφράζει τρία κύματα στην ελληνική κοινωνία αυτή τη στιγμή: 1. την αντικειμενική ανάγκη που έχουν πολλοί για καλύτερες συνθήκες εργασίας, ζωής, υγείας κτλ (μετά από όλα που επέφεραν ένα διεφθαρμένο κράτος, μια κρίση και δύο μνημόνια) 2. την ψυχολογική ανάγκη να κερδίσουν τη χαμένη τους αξιοπρέπεια (μετά από 2 χρόνια συνεχούς κριτικής και επίπληξης από το εξωτερικό και τους Έλληνες πολιτικούς) 3. την οργή για το δούλεμα που έχουν φάει από το πολιτικό σύστημα σταδιακά και ακόμα περισσότερο τα τελευταία δύο χρόνια. Και ο συνδυασμός και των τριών δημιουργεί ένα μίγμα που δεν μπορούν να το ελέγξουν οι λοιπές πολιτικές δυνάμεις και ούτε να το καταλάβουν. Για αυτό και την τελευταία βδομάδα η υποστήριξη προς το ΣΥΡΙΖΑ αυξάνεται. Και για αυτό όσο οι εγχώριοι πολιτικοί υπαναχωρούν στις θέσεις τους και όσο οι ξένοι πιστωτές και πολιτικοί εμμένουν στην υπάρχουσα πολιτική, τόσο ενισχύονταν οι δυναμικές αυτές.
Σας ευχαριστώ πολύ. Θεωρώ το οικονομικό σύστημα, σαν υποσύστημα του εθνικού κράτους, ενώ το χρηματοπιστωτικό σαν κάτι άλλο.Βεβαίως έχετε δίκιο ότι η αστική δημοκρατία είναι μεταβλητή και η συνταγματική της εκδοχή μετεξελίχθηκε στην Ευρώπη στο "κοινωνικό κράτος". Δεν ξέρουμε ποια θα είναι η επόμενη εξέλιξή της (αν υπάρξει βέβαια) και απλώς υπερασπιζόμαστε πολύ λογικά, αυτό που ξέρουμε ήδη ότι μπορεί να λειτουργήσει. Υπό την προϋπόθεση φυσικά, ότι θα εξελιχθεί ενσωματώνοντας νέα χαρακτηριστικά.
Πιθανόν να υπάρχει κάποιο "σημείο μη επιστροφής" (όπως ίσως θα 'λεγε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ) πέραν του οποίου το ευρύτερο σύστημα (κοινωνία) να επιλέξει ότι πλέον δεν "επισκευάζεται" και χρειάζεται κάποιο άλλο σύστημα διακυβέρνησης. Ελπίζω τότε να είμαστε έτοιμοι να ενσωματώσουμε την ιστορική μας εμπειρία.
(κι ήλπιζα να ζήσω μια μη ενδιαφέρουσα ζωή ωστόσο...)
Αυτή την αγωνία την έχω και 'γω. Μέχρι στιγμής όμως, είμαι ικανοποιημένος - για την ακρίβεια έχω εκπλαγεί ευχάριστα - από τη στάση και τους χειρισμούς του.
Κι εδώ κάνεις λάθος όμως. Δες το προηγούμενο post για να δεις ποια είναι προσέγγισή μου.
Τι άποψη έχεις για τους Ανεξάρτητους Έλληνες;. γιατί αγνοείς την προσπάθεια αντίδρασης που γίνεται σε ένα μεγάλο χώρο της ελληνικής πολιτικής;..
Δεν πρέπει να τη λάβουμε υπόψη;..
ΘΜ
Καλημέρα. Ευχαριστώ για το σχόλιο :-)
Πρώτον και κύριον, η "ελληνική εκδοχή" του δημοκρατικού πολιτεύματος διαφέρει από την "ηπειρωτική", καθότι δεν συνιστά κοινωνία διαφοροποιημένων συστημάτων. Τα συστήματα που αναφέρει ο αρθρογράφος και τα οποία απαντώνται όντως αυτόνομα σε κάθε δυτική δημοκρατία τέτοιου τύπου, στην Ελλάδα αποτελούν ένα ενιαίο σύστημα, χωρίς καμία διακριτότητα, συγκοινωνούντα δοχεία. Οι κομματικοί σωλήνες (όλων των αποχρώσεων και όχι μόνο των κομμάτων εξουσίας) ελέγχουν σε κρίσιμο βαθμό τη μεταξύ τους διακίνηση χρημάτων, προσώπων, ιδεών. Αυτό είναι και το κατά τη γνώμη μου κύριο πρόβλημα της λειτουργίας της ελληνικής κοινωνίας -φαινοτυπικά τουλάχιστον.
Δεύτερον, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν παλεύει να αποκαταστήσει το κύρος και την εξουσία του πολιτικού συστήματος, έστω εν αγνοία του, αλλά να το ακυρώσει ολοκληρωτικά. Θα ισχυριστώ, μάλιστα, πως ένα μεγάλο μέρος των οπαδών του αυτό ακριβώς επιθυμούν. Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ πάλευε να εγκαθιδρύσει ένα πολιτικό σύστημα που θα λειτουργούσε ως θεσμικός εγγυητής της ελευθερίας της δραστηριότητας και της σκέψης των υπολοίπων συστημάτων, θα έβρισκε πολλούς επιπλέον οπαδούς, παρά την παρωχημένη του ιδεολογία. Όμως, απλά επιζητεί να εκπληρώσει τον προορισμό του ως γνήσιο ελληνικό κόμμα: να επικυριαρχήσει κάθε κοινωνικής ομάδας και να καθορίσει τις επιλογές της και τις προτεραιότητές της.
Αυτό είναι το παρελθόν της κοινωνίας μας και σε αυτό ανήκει χωρίς επιφύλαξη, δική του ή δική μου, ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο λόγος των στελεχών του δεν αφήνει αμφιβολία, είτε ως εκφορά είτε ως περιεχόμενο. Κι αυτή είναι η εποχή που προσωπικά ευελπιστώ ότι θα αφήσουμε πίσω μας κάποια στιγμή, αν και δεν είμαι αισιόδοξος πως η στιγμή αυτή όντως έφτασε.
-m-
Και το ΚΚΕ την ίδια άρνηση επιδεικνύει που η διαφορά λοιπόν?
Πόθεν προκύπτει όμως ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, επιχειρεί απλώς να καταλάβει τη θέση κάποιων προηγούμενων παλαιοκομματικών φορέων? Δεν παρουσιάζετε κάποια τεκμηρίωση που να δίνει εμπειρικές αποδείξεις.
Όσο για μένα, μη έχοντας δανειστεί - ούτε καν 50€ από τράπεζα, προτιμώ να μην πληρώσω αυτά που δεν χρωστάω.
Το θέμα είναι ότι σίγουρα έπρεπε να γνώριζε και κάποια άλλα στοιχεία, που είναι πρακτικά και απολύτως αναγκαία.
Ποτέ δεν είναι αργά; Δεν ξέρω..
Τι δεν γνώριζε;
Τι είδε και τι άκουσε ο ΣΥΡΙΖΑ στο Γενικό Λογιστήριο
Το πρώτο ερώτημα που ετέθη από τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ήταν:
«Αν καταγγελθεί το μνημόνιο, πόσο θα αντέξει το Δημόσιο να πληρώνει;».
Και η απάντηση ήταν: «Δεν καταλαβαίνετε ότι την επομένη θα γίνει πανζουρλισμός, κανένας δεν θα πληρώνει τίποτε, αυτόματα θα στερέψουν οι τράπεζες;».
Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, τα έσοδα του κράτους, μετά το πρώτο τρίμηνο που παρουσίασαν μικρή αυξητική τάση, μειώθηκαν κατά 13% τον Απρίλιο και κατέρρευσαν το πρώτο δεκαήμερο του Μαΐου παρουσιάζοντας μείωση 17,5% στις εισπράξεις από ΦΠΑ και 20% στο σύνολο. Υπό αυτές τις συνθήκες το Δημόσιο αντέχει να καταβάλλει μισθούς και συντάξεις ως το τέλος Ιουνίου.
Τα έσοδα του κράτους καταρρέουν
Οπως επισημάνθηκε στη συζήτηση, «το Δημόσιο εισπράττει μόνο τα έσοδα που παρακρατούνται στην πηγή - Φόρος Μισθωτών Υπηρεσιών, ειδικοί φόροι στα καύσιμα, τσιγάρα και ποτά - και τους φόρους από τις λίγες συναλλαγές που γίνονται στην αγορά των αυτοκινήτων και στην κτηματαγορά».
«Ο κόσμος δεν πληρώνει άλλες οφειλές από τακτικούς ή έκτακτους φόρους, πολλοί καθυστερούν την πληρωμή ΦΠΑ και άλλων υποχρεώσεων. Εχει δημιουργηθεί κλίμα στον κόσμο και περιμένει την καταγγελία του μνημονίου».
*Ο κ. Λαφαζάνης επανήλθε λέγοντας ότι θα καταγγελθεί το μνημόνιο και θα αλλάξει το κλίμα.
Στη συζήτηση παρενέβη ο κ. Τσακαλώτος, ο οποίος είπε «έχετε δίκιο» και έθεσε το ερώτημα αν το υπουργείο Οικονομικών έχει επεξεργαστεί σενάρια - αν έχει «plan B» - για το πώς θα κινηθεί και θα λειτουργήσει το Δημόσιο στην περίπτωση καταγγελίας του μνημονίου, αν «παγώσουν» οι δόσεις της βοήθειας με απόφαση είτε της Ελλάδας είτε της τρόικας.
Δεν υπάρχει «plan B»."...
...............
Θα πρέπει να ξέρουμε και τι ακριβώς θέλουμε, αλλά και ΠΩΣ θα το πάρουμε.
Ας φτιαχτεί, λοιπόν ENA σχέδιο για να ξέρουμε.
τα λόγια να αντιστοιχούν στα γεγονότα.
1. Ο ΣΥΡΙΖΑ εισάγει καινά δαιμόνια στην Ελληνική πολιτική σκηνή. Οι συχνά αντιφατικές δηλώσεις των στελεχών του δεν με ενοχλούν καθόλου και είναι αναζωογονητικός άνεμος στο από χρόνια μουχλιασμένο σκηνικό. Πόσο καιρό έχουμε να ζήσουμε μια τέτοια κατάσταση στις παρυφές της εξουσίας;
2. Η απαραίτητη ανανέωση των Ελληνικών πολιτικών σχηματισμών, δεν είναι δυνατό να προκύψει από τα εσωτερικά τους, όπου έχουν κυριαρχήσει από χρόνια οι κομματικές γραφειοκρατίες και οι σκοπιμότητες, ενώ οι φέροντες ανεξάρτητο και ανανεωτικό πολιτικό λόγο έχουν εδώ και πολλά χρόνια περιθωριοποιηθεί ή αποχωρήσει. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα παίξει κι εδώ ιδιαίτερα θετικό ρόλο, τόσο με τις θέσεις του, όσο και με το παράδειγμά του.
3. Η πλειοψηφία των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ είναι για την ώρα έξω από τα κυκλώματα νομής της εξουσίας και αξιοποίησής της προς ίδιον όφελος (ή προς όφελος κηδεμόνων).
4. Τα περιορισμένα πολιτικά ταμπού που χαρακτηρίζουν το ΣΥΡΙΖΑ, του επιτρέπουν να θέτει ζητήματα σχεδόν εξορισμένα από την πολιτική ατζέντα και τον κάνουν να φαίνεται σαν απειλή για την Ευρωπαϊκή τάξη και ασφάλεια. Έτσι όμως δημιουργούνται νέα ερεθίσματα όχι μόνο στο εσωτερικό αλλά και και στο εξωτερικό της χώρας, όπου κατά τα ειωθότα κυβερνούν λομπίστες, τεχνοκράτες και λογιστές. Αυτό κι αν είναι θετικό.
Δεν μπορώ επομένως να διαφωνήσω με τα συμπεράσματά σου, κυρίως σε ότι έχει να κάνει με την επιστροφή της πολιτικής στο προσκήνιο. Από την άλλη μεριά όμως δεν μπορώ να παραβλέψω ότι:
α. Η δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ, αν και στην αρχή φάνηκε να δίνει μια υπόσχεση ουσιαστικής ανανέωσης στον αριστερό πολιτικό λόγο και πράξη, γενικά έμεινε εκεί απ' όπου ξεκίνησε καθώς οδήγησε σε ελάχιστες πρωτότυπες αναλύσεις και πρωτοβουλίες ενώ δεν ενεργοποίησε πολιτικών διαδικασίες συνθέσεων. Οι συνιστώσες του διατήρησαν μια σαφή ιδεολογική και πολιτική αυτονομία και ασχολήθηκαν περισσότερο με τα δικά τους, αξιοποιώντας και την κρατική ενίσχυση η οποία λειτούργησε ενοποιητικά δημιουργώντας κοινά συμφέροντα. Η διαφορές των συνιστωσών σε θέματα αρχής και στρατηγικής, με κάνουν να θεωρώ ότι το σύστημα αυτό έχει πλέον φθάσει στα όριά του, καθώς δεν παράγει το αναγκαίο πολιτικό υπόβαθρο για ενδεχόμενη άσκηση εξουσίας.
β. Ο Τσίπρας τραβάει πάνω του τα φώτα της δημοσιότητας, το τι μπορεί όμως να κάνει περιορίζεται από την έλλειψη ουσιαστικής πολιτικής επιρροής που είναι σε θέση να ασκήσει στο μηχανισμό του κόμματός του και την περιορισμένη ως μη ορατή βαρύτητά του σε θέματα διαμόρφωσης πολιτικής.
Θα μπορούσε κανείς να παραθέσει κι άλλα προβλήματα, αυτά όμως κατά την άποψή μου είναι τα πιο σημαντικά. Τίθεται λοιπόν το ερώτημα αν είμαστε μπροστά σε κάτι καινούργιο ή πρόκειται για αναπαλαίωση σε νέο περιτύλιγμα. Η πολιτική ιστορία είναι γεμάτη από επικοινωνιακές φούσκες που έσκασαν με πάταγο, όταν προεκλογικές θέσεις και εξαγελίες δεν μπορούσαν να εκπληρωθούν από θέση άσκησης εξουσίας. Τότε όμως είναι σίγουρη η απομυθοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ και η απογοήτευση ενός ζωντανού τμήματος της Ελληνικής κοινωνίας που προσβλέπει σε μια πολιτική διαφορετική από τη σημερινή. Και στην περίπτωση αυτή, αποδέκτης της φθοράς θα είναι η πιο αντιδραστική δεξιά...
Σ' ευχαριστώ.
Συμφωνώ με όλα ανεξαίρετα τα σχόλια και συμπεράσματά σου.
Επισημαίνεις το πολύ ουσιαστικό σημέιο, ότι δηλαδή, μόνο μέσα από διαταραχές είναι δυνατόν τα συστήματα να εξελίσσονται· και ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί αυτή την ώρα μια πρόκληση για εξέλιξη τόσο στην ΕΕ όσο και στην Ελλάδα και στο πολιτικό της σύστημα.
Από την άλλη, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το γεγονός ότι η εξουσία, αποτελεί μια πρόκληση και για τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ. Πράγματι, μπορεί να καταρρεύσει (=ενσωματωθεί) ή να αλλάξει ο ίδιος, αλλάζοντας ταυτόχρονα και την Ελλάδα.
Τέλος, όχι, δεν έχω κάποιο κείμενο στο blog, γιατί αποφεύγω τη "βαριά θεωρία" εδώ, αλλά αν θέλεις, μπορείς να δεις μια σχετική παρουσίασή μου εδώ όπου θα βρεις κι άλλα σχετικά papers. Μόνο στ' αγγλικά δυστυχώς :-(
http://grbloopers.blogspot.gr/2012/05/blog-post_5355.html
http://grbloopers.blogspot.gr/2012/05/blog-post_5355.html
http://grbloopers.blogspot.gr/2012/06/blog-post.html
Το πρόβλημα είναι οτι στην σημερινή Ελλάδα τα κόμματα που προτείνουν καθαρά πολιτική λύση, στο οικονομικό θέμα, ΔΕΝ εγγυώνται οτι αυτή δεν θα φορτώσει τον λαό με περισσότερα δεινά στο όνομα του.
Και δικές τους βίλες με θέα την Ακρόπολη.
Δυστυχώς για τον Συριζα, αρθρογράφε, έχει προηγηθεί το πασοκ. Το πασοκ, που σήκωσε την αριστερή σημαία, δανειζόταν από το εξωτερικό για την... ανεξαρτησία του λαού. (όσοι τώρα καταλάβατε το εξωφρενικό της υπόθεσης, καθίστε)
Τότε αν ρωτούσες τα πολιτικά λαμόγια θα σου έλεγαν "πολιτική λύση εφαρμόζουμε, για την κοινωνία".
Ότι ευμάρεια απόλαυσε ο λαός ήταν χωρίς ανάπτυξη. Ήταν με δανεικά στο όνομα του, τα οποία τώρα πληρώνει. Και υπέρογκα δανεικά γιατί δεν πήγε ο λαός για την χρέωση στις τράπεζες αλλά κάποιοι άλλοι ερήμην του, και πάντα στο δικό του όνομα. Καταλάβατε, ας μην συνεχίσω και γίνομαι περιττολόγος.