Είμαι βαθύ ΠΑΣΟΚ τέλος πάντων, και διατί να το κρύψωμεν άλλωστε;

Τόσο βαθύ, που θες βαθυσκάφος για να με βρεις....

Επειδή, διάφορα τρολλάκια στο twitter, αλλά και κάποια «κυρία», μια (1) επωνύμως, με στόλισαν με μια γενική προπαγάνδα χτες το βράδυ (9/5/2013), κάποιοι φίλοι πρότειναν, εκτός των νομικών ενεργειών στις οποίες ήδη προχωρώ, να γράψω και μια πιο εκτενή απάντηση στο παρόν blog.

Θα τα διατρέξω χρονικά κι όχι κατά θέμα, για να βγει συμπέρασμα, γιατί - η αλήθεια είναι - ότι δεν είμαι ήσυχος άνθρωπος. Πάμε:

- Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Καλαμάκι (Αθήνα) το 1961.
- Το 1977, εντάχθηκα στην Ε.ΚΟ.Ν. «Ρήγας Φεραίος» (την τότε νεολαία του ΚΚΕ εσ.). Το τί καταλάβαινα από πολιτικές θεωρίες (τίποτα) είναι άλλο θέμα: απόδειξη ότι μια μέρα ο καθοδηγητής με ενημέρωσε ότι δεν είμαστε πλέον Ε.ΚΟ.Ν. «Ρήγας Φεραίος», αλλά Ε.ΚΟ.Ν. «Ρήγας Φεραίος - Β' Πανελλαδική» και είπα μόνο «ΟΚ»! Μας διέγραψαν και δεν το πήρα χαμπάρι, αλλά τέλος πάντων...

- Το 1978, πέρασα στο Τμήμα Μηχανολογίας του ΚΑΤΕΕ Λάρισας. Εκεί, εντάχθηκα στην ΠΑΣΠ (μέλος του ΠΑΣΟΚ). Στη συνέχεια, όπως ξέρετε, κερδίσαμε τις εκλογές, για τις οποίες, έκανα ό,τι μπορούσα κι εγώ. Εκείνη τη βραδιά θα τη θυμάμαι πάντα.

- Ήδη είχα αρχίσει να ανέρχομαι στην κομματική ιεραρχία, αλλά αρνήθηκα το 1982 να καταλάβω μια θέση «συμβούλου σε θέματα πολιτισμού» στη Γεν. Γραμ. Νέας Γενιάς (λέγε με «Λαλιώτη») με αποζημίωση 80,000 δρχ. γιατί το έβρισκα ανήθικο. Ο μαλάκας. Μ' αυτή τη λέξη με χαρακτήρισε κι ο σύντροφος που μου το είχε προτείνει· κατάμουτρα. Τέλος πάντων...

- Έχοντας γίνει πια γραμματέας της οργάνωσης μου, κάπου στο 1983 μάλλον, κάλεσα ένα πρωί σύσκεψη της οργάνωσης. Πρωί, γιατί ήξερα ότι όλοι πήγαιναν στη σχολή μετά το μεσημέρι. Αλλά ήρθαν μόνο καμιά 15αριά. «Που είναι ο σύντροφος τάδε»; «Δουλεύει στη τράπεζα» μου είπανε. Τυχαίο... «Κι ο σύντροφος δείνα»; «Δουλεύει στη ΔΕΗ». «Κι ο Θανάσης»; «Ο Θανάσης δουλεύει στον ΟΤΕ». Τότε κατάλαβα, ότι κάποιοι που πριν δεν δούλευαν, τώρα δουλεύουν, και κάποιοι μας δουλεύουν. Χοντρά. Οπότε, παραιτήθηκα από γραμματέας της οργάνωσής μου, πρόεδρος της σχολής μου και μέλος της Επιτροπής Νεολαίας ΠΑΣΟΚ. Έγινε κι ένας καυγάς με τον Μανίκα (γραμματέας της επιτροπής νεολαίας), και πέταξα κι ένα τασάκι. Τσίγκινο, δυστυχώς...

- Έμεινα ωστόσο στο ΠΑΣΟΚ. Και δούλευα πιανίστας σ' ένα μπαράκι στη Λάρισα. Η χρηματοδότηση από το σπίτι είχε κοπεί, διότι πτυχίο δεν έπαιρνα, οπότε δουλειά. ΟΚ. Δίπλα από κει που έπαιζα, στο ντουβάρι, είχε και μια οθόνη που έδειχνε τηλεόραση με κλειστό ήχο. Έπαιζα με τυφλό σύστημα και έβλεπα βουβές ειδήσεις. Ένα βραδάκι (μάλλον 1985), είδα τη φάτσα του Σημίτη. Από κάτω έγραφε "πρόγραμμα λιτότητας". Σοφόν το σαφές. Την άλλη μέρα, παρέδωσα το κείμενο της αποχώρησής μου από το ΠΑΣΟΚ. Κι αφού δε με διέγραφαν, τους διέγραψα εγώ, όλους, και διέλυσα το κίνημα. Αυτοί συνέχισαν βέβαια, δε κατάλαβα ποτέ πώς, και με ποιών την ανοχή. Τέλος πάντων...

- Ε, το 1986, με πήρανε φαντάρο. Πεζικό. Παρουσιάστηκα Τρίπολη. Όλοι πήραν ειδικότητες, εγώ δεν έπαιρνα. Μου είπανε ότι οι μόνες ειδικότητες που δεν είχαν έρθει ακόμα, ήταν των μαγείρων. Σκατά. Όταν ξαναρώτησα, αργότερα, μου είπαν «φύγε τσάτσε»! Καλό μου φάνηκε ;-) Τελικά ήταν «ανακριτής αιχμαλώτων - ΥΠΑΞ». Πώς; Όλοι οι παλιοί μου σύντροφοι που ήμασταν μαζί, πήγαν Αεροπορία - ασφάλεια. Εγώ, δεν ξέρω.. Υποθέτω (1): το ΠΑΣΟΚ δεν είχε καθαρίσει τους καταλόγους του και με χώσανε. Υποθέτω (2): αργότερα έμαθα ότι και τα 2 μεγάλα αδέλφια μου, ίδια ειδικότητα είχαν (επί χούντας μάλιστα). Διαλέγετε και παίρνετε, δεν ξέρω. Τέλος πάντων...

- Τότε, έβαλα μέσο, να πάω στο 525 ΤΠ στη Σαλονίκη που ήταν ο έρωτάς μου (εκείνης της εποχής). Πλην όμως, κάποιος άλλος με την ίδια ειδικότητα είχε βάλει μέσο να πάει στη Ρόδο (που ήταν η δικιά του). Τα μέσα τα μπέρδεψαν, και 'γω πήγα Ρόδο, κι αυτός Σαλονίκη. Τέλος πάντων...

- Οι Τούρκοι τότε βγάλανε το Πίρι Ρέις κι ο Παπανδρέου τα πήρε και τσαμπουκαλεύτηκε (Μάρτης 1987). Τα μαζέψαμε και πήγαμε στους «χώρους διασποράς». Σκηνές δηλαδή, αλλά ο διοικητής μας ήταν ένας παλαβούλης, οπότε είχα συνηθίσει. Αλλά οι Τούρκοι δεν ήρθαν ποτέ οπότε ξαναφύγαμε. Άλλαξε όμως ο (ακρο)δεξιός - αλλά καλός - διοικητής κι ήρθε ένας ΠΑΣΟΚος ("τζα"!). Που με ήθελε και καλά και μ' έκανε συσσιτιάρχη. Μου παρέδωσε το συσσίτιο με πλεόνασμα (!!!) 300,000 δρχ. Όταν το επέστρεψα είχε έλλειμμα 70,000 δρχ. (που μπορούσε νομίμως να καλυφθεί από τα κέρδη ΚΨΜ, αλλά τα τρώγανε και δε θέλανε). Λιγδώσαμε όμως τ' αντεράκι μας. Δε του άρεσε του ΠΑΣΟΚου καθόλου που χάλαγα (νομίμως με τους κανονισμούς) τη λιτότητα. Αλλά μόλις πήρε άδεια, ζήτησα από τον υποδιοικητή να πάω εθελοντικά στη Σύμη. Όπερ και εγένετο, κι εν τω μεταξύ ήμουν λοχίας.

- Η Σύμη ήταν τόπος εξορίας τότε. Στέλνανε τους απείθαρχους στρατιώτες κλπ.Αυτοί δε θέλανε, γιατί ήτανε μόνο βουνά και κατσίκια, ενώ στη Ρόδο πέρναγες και για Λατίνος εραστής, μπαράκια και ζωή. Οπότε, μόλις ακούσανε «εθελοντής», με στείλανε ευχαρίστως. Μια χαρά ήτανε εκεί. Είχα φτάσει στον 12ο μήνα, στη Σύμη είχα ήδη 5 μήνες, ήθελα άλλους 9 ν' απολυθώ, και δεν σκόπευα να πάω πουθενά. Βουνά, ερημιά, βιβλία και ησυχία. Αλλά, ήρθε εντολή «να έρθει Αθήνα για εκπαίδευση». Πιάνω τον ΔΑΝ (Διοικητής Αμύνης Νήσου), του λέω «κόψε τη μετάθεση», λέει «ΟΚ». Αλλά δεν. «Ανήκεις στους οπλίτες που παρακολουθεί το 2ο Γραφείο» μου λέει «και την εντολή υπογράφει ο υπαρχηγός ΓΕΣ. Σόρι». Αυτά και με την «καλή ειδικότητα». Τέλος πάντων...

- Τελειώνω τη Σχολή Πληροφοριών (ΣΠΛΗ) και μας καλούν να πούμε πού θέλουμε να πάμε.Λέω «Σαλονίκη». «Δε βάζεις Αθήνα που είσαι και ντόπιος;», μου λέει. «Όχι, Σαλονίκη θέλω», απαντώ· ο μαλάκας. «Μη βρεθείς καμιά Ξάνθη ας πούμε» μου λέει. Τίποτε εγώ. Ε, βρέθηκα Ξάνθη. ("Τζα"!). Στον 16ο μήνα της θητείας. Εκεί ήτανε πολύ χάλια γιατί ο διοικητής ήτανε μουρλός, κι η δουλειά μου εκεί στο 2ο γραφείο καλύπτεται από το νόμο περί απορρήτων· αυτό. Λέω «πιο καλά Αθήνα». Ξαναβάζω μέσο: παίρνω τηλέφωνο έναν σειρά μου, που ήτανε στις μεταθέσεις του 2ου γραφείου στην Αθήνα και τον γνώρισα στη ΣΠΛΗ. Με μεταθέτει Αθήνα, τον 19ο μήνα της θητείας μου κι απολύομαι από το ΓΕΣ, μετά από 642 μέρες θητείας. Βέβαια, τότε υπήρχε ένας νόμος που έλεγε ότι άμα κάνεις 12 μήνες παραμεθόριο (κι εγώ είχα κάνει 12 από Σύμη ήδη), πας κοντά στο σπίτι σου. Αλλά μάλλον κάποιος νόμιζε ότι είμαι Ξανθιώτης. Τέλος πάντων...

- Οπότε πετάω το σάκο με τα στρατιωτικά είδη σ' ένα βαρέλι λίγο πιο μέσα από την έξοδο του ΓΕΣ,  και παίρνω το τρένο για Σαλονίκη (το χαβά μου δηλαδή...).

[ Στο σημείο αυτό, πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι, από κάποιο σημείο και πέρα, ίσως από το θάνατο του πατέρα μου και μετά, δεν πήρα τίποτε σε σχέση με εμένα τον ίδιο πολύ στα σοβαρά. Για τους άλλους, ναι. Αλλά όχι για εμένα. Αντιμετώπιζα τα πάντα με ειρωνεία και σαρκασμό. Αυτό, έχει και θετικά και αρνητικά. Αλλά δεν κόβεται, όχι τελείως μάλλον. Το βασικότερο: δεν είχα μέχρι στιγμής κανένα πλάνο για τη ζωή μου]

- Στη Σαλονίκη, υπήρχε έρως μεν, αλλά δεν υπήρχε φαΐ. Και, άνευ μάσας, ο έρως θνήσκει. Το έμαθα. Βρήκα μια δουλειά βέβαια, σαν keyboardίστας. Σε ένα μαγαζί που λεγόταν (1988) «Πανδούρα» και παίζαμε κάτι λαϊκά (που ροκάς ων, ουδέποτε είχα ξανακούσει). Αλλά, συμφωνήσαμε για 5 μεροκάματα τη βδομάδα και κάναμε μόνο 3. Οπότε, έρωτας-ξέρωτας, δεν έβγαινε. Πείνα. Χοντρή. Τα Χριστούγεννα του '88, είχαμε κι επισκέψεις: ένας φίλος της δικιάς μου, από Λάρισα κι αυτός, μηχανολόγος επίσης (αλλά είχε πάρει πτυχίο, ενώ εγώ δεν) από Μυτιλήνη. Μου λέει «ανοίξαμε ένα ραδιοφωνικό σταθμό στη Μυτιλήνη, έρχεσαι δημοσιογράφος»; Είχα γράψει κάτι κείμενα κάποτε σε κάποια τοπική εφημερίδα στη Λάρισα («Θεσσαλός» λεγότανε, αλλά ήταν ΚΚΕ, αρπαχτήκαμε για τον Γιαρουζέλσκι και με σούταραν), οπότε είπα να πάω Μυτιλήνη να δω.

- Ήρθα Μυτιλήνη τελικά, Φλεβάρη του 1989, για να μη ξαναφύγω ποτέ. Ο έρωτάς μου έφυγε, διότι δεν της άρεσε, κι εμένα δε μ' άρεσε η πείνα όμως, και τέρμα. Αυτό. Ο σταθμός λεγόταν «Ράδιο Αίολος - 92,8», υπάρχει και σήμερα. Αλλά τότε, στην «άνοιξη της ελεύθερης ραδιοφωνίας» κυριολεκτικά θέριζε. Είχε κι εκλογές το καλοκαίρι (οι τρεις διαδοχικές εκλογές '89-'90) και παρέλασαν από τα μικρόφωνα της εκπομπής μας (είμασταν 4 στον αέρα) όλοι οι υποψήφιοι βουλευτές. Αλλά το βάρος των πολιτικών συζητήσεων, αναμενόταν να το σηκώσω εγώ. Και το σήκωσα.

- Μόνο που, υπήρχε ένα θεματάκι με το ΠΑΣΟΚ. Ήξερα τα εσωκομματικά του πολύ καλά, κι επίσης, δεν τους επέτρεπα να λένε ό,τι θένε. Σε κανέναν δεν επέτρεπα βέβαια, αλλά στους ΠΑΣΟΚους, προφανώς, είχα πιο πολλά αντεπιχειρήματα. Αλλά! Αλλά, σε 2-3 μήνες ο σταθμός άρχισε να μπαίνει μέσα οικονομικά γιατί ο διευθυντής έκανε διαχείριση....τέλος πάντων... Οπότε, εμφανίστηκαν κάποιοι ντόπιοι εργολάβοι ΠΑΣΟΚοι, ν' αγοράσουν τις μετοχές και βεβαίως «ο σταθμός να διατηρήσει την ανεξαρτησία του». Βεβαίως. Οπότε σε μια συνέντευξη με τον υποψήφιο βουλευτή (τότε) Φρ. Παπαδέλλη, ήρθε η καταστροφή. Του είχα προτείνει να μιλήσουμε για θέματα Υγείας (γιατρός είναι). Αλλά εκείνος ήθελε να το παίξει large «παντού αυτά με ρωτάνε, να πούμε κάτι άλλο». «Ρε να πούμε για Υγεία σου λέω», «όχι δε θέλω, να μιλήσουμε γενικά». Γενικά θες; ΟΚ, γενικά. Καταλαβαίνετε τι έγινε... Ήταν μαζί του και κάποια κυρία. Στο τέλος της συνέντευξης, off-air, του λέω (τυπικά) «μπράβο, καλή κουβέντα έγινε». «Τι καλή», μου λέει η κυρία, «καταστροφή σκέτη ήτανε»! Μα εγώ, προσπάθησα να το αποφύγω... Τέλος πάντων...

- Το πράγμα βέβαια δεν έμεινε εκεί. Μας κουβαλήσανε έναν δικό τους (οι ΠΑΣΟΚοι). Δεν θα αναφέρω το ονοματάκι του, και σήμερα δουλεύει σε κάποιο υπουργείο ή κάτι τέτοιο, στην Αθήνα. Γκεστάπο σύστημα. Ε, κι επειδή η Γκεστάπο δεν έπειθε, καλά περνάγαμε όλοι μαζί. Εκείνη την εποχή παντρευτήκαμε με τη γυναίκα μου στην 9η εβδομάδα της γνωριμίας μας. Ακόμα μαζί είμαστε, καλά περνάμε, ευχαριστούμε. Συνεχίζω. Οι εργαζόμενοι λοιπόν ξεσηκώθηκαν, «να ξεκουμπιστεί ο Γκεσταπίτης, ή αυτός ή εμείς». Συνέλευση μετόχων, δηλαδή εις (1) μέτοχος, ο ΠΑΣΟΚος κι ο γκεσταπίτης δίπλα του: «Θωμά, εσύ συμφωνείς με τους συναδέλφους σου, ότι ή εσύ ή εγώ»; ρωτάει ο γκεσταπίτης. «Δε συμφωνώ καθόλου» του απάντησα. (ναι, είμαι καθίκι, του την είχα στημένη). Χαμογέλασε το ζώον: «εξήγησε Θωμά στους συναδέλφους σου πού κάνουν λάθος». Απαντώ: «Αυτοί σε παίρνουν στα σοβαρά, εγώ σ' έχω γραμμένο». Έπεσε σιγή. «Απολύεσαι» είπε ο εργολάβος. «Άντε καλέ!» (θα απαντούσα αν ήξερα τότε τον Βενιζέλο). Οπότε, πήρα τα παπούτσια στο χέρι. Μετά απέλυσαν και τους άλλους. Αυτά, Γενάρη του 1990. Α, είχα μαλώσει και με το ΚΚΕ, γιατί διαγράψανε τότε το Νομαρχιακό Συμβούλιο της ΚΝΕ (τότε με το ΝΑΡ), κι είπα τον βουλευτή του ΚΚΕ Κόρακα «σταλινικό» στον αέρα, και πολύ πικράθηκε, και πάνε κι αυτοί... Και με τον ενιαίο Συνασπισμό, ήμασταν επίσης στα μαχαίρια, γιατί τα είχα πάρει στο κρανίο που - μαζί με τη ΝΔ - προσπαθούσαν να χρεώσουν στο ΠΑΣΟΚ την 17 Ν. Κι είχαν πει ότι «ίσως είμαι κι εγώ τρομοκράτης» (οι Συνασπισμένοι). Τέλος πάντων...

- Αλλά, ήδη ένα μήνα πριν, με δανεικά λεφτά (80,000 δρχ) και πολλή προσωπική δουλειά, 3 άτομα από το σταθμό είχαμε ανοίξει μια μπουάτ. Το παλιό μου όνειρο, ένα χώρο που να παίζουν οι μουσικοί ό,τι γουστάρουν. Και το έκανα. Λεγόταν «Μπουάτ Ιστός». Και πήγε σφαίρα. Το Φλεβάρη ξεχρεώσαμε. Εγώ φυσικά, ξαναδούλευα μουσικός, αλλά ενορχηστρωτής επίσης, πλήκτρα, πρόγραμμα σε συνεργασία με τους άλλους μουσικούς κλπ. Πολύς κόσμος. Οπότε ζήσαμε απ' αυτό για 4,5 χρόνια. Εν τω μεταξύ, είδαν το κόλπο κι άλλοι (ήμασταν «πρωτοπόροι» στη Μυτιλήνη) κι άνοιξαν κι άλλα παρόμοια μαγαζιά. Αλλά αντέξαμε γερά χωρίς απώλειες. Το κλείσαμε τελικά, για προσωπικούς λόγους, το 1994. Πολλοί στην πόλη, το μνημονεύουν ακόμα «αχ να ξανάνοιγε ο Ιστός». Ναι παιδιά, αλλά δεν είμαι πλέον 30 χρόνων, να ξενυχτάω μέχρι τις 3 το πρωί (άγιος άνθρωπος ο Παπαθεμελής τότε - σοβαρά). Αυτά.

- Οπότε έπιασα δουλειά σαν μουσικός αλλού, εστιατόρια, ξενοδοχεία. Και βεβαίως αγριο-σκυλάδικα. Δούλεψα κι ένα φεγγάρι (παράλληλα με τη μπουάτ μου) σε έναν ραδιοφωνικό σταθμό που τον έλεγαν «Κανάλι 3», αλλά ήταν η ΝΔ κυβέρνηση τότε, κι εγώ δεν, οπότε... Αυτό.  Σε 4 μήνες τους παράτησα κι έφυγα, μου χρωστάνε ακόμα 1-2 μισθούς. Οι νεοδημοκράτες φεσώνουν, να το ξέρετε. Μετά έπιασα δουλειά σε μια εφημερίδα («Αιολικά Νέα»).

- Αλλάζει η κυβέρνηση το 1993. Στη Μυτιλήνη, υπάρχει ένας κρατικός περιφερειακός ραδιοφωνικός σταθμός. Ο σταθμός Αιγαίου της Ε.ΡΑ. Στέλνουν λοιπόν από Αθήνα μια κοπελιά για νέα διευθύντρια του σταθμού. Πάει η γυναίκα μου να δώσει μια συνέντευξη (και 'γω σε συνέντευξή της την είχα γνωρίσει). Τελειώνοντας της λέει η διευθύντρια «ο άντρας σου δεν έκανε πολιτικές εκπομπές; Θέλει να 'ρθει να αναλάβει στο σταθμό μια εκπομπή»; Αμ, δεν ήθελε (=ήθελα), μαλάκας ήτανε να θέλει; Γνώριζα πια καλά από ΠΑΣΟΚ. Ένας παλιός γνωστός, από το ράδιο Αίολος (σήμερα αυτός είναι μέτοχος εκεί), ήτανε φίλος με τη διευθύντρια του ΡΣ Αιγαίου: «μου είπε να σου πω να πας να σε δει, πήγαινε ρε, μαλάκας είσαι»; (πολλοί με έχουν πει έτσι και δεν συγκινούμαι πια). Οπότε, δεν πήγα. Μετά 3 μήνες, ο δικός μου επανήλθε «ρε αμάν, να τα πείτε θέλει, χωρίς υποχρεώσεις». Πήγα. Καταρχήν, δεν μου φάνηκε ΠΑΣΟΚα (και τελικά, δεν ήταν). Δεύτερον, η σύμβαση με την ΕΡΤ έλεγε ρητά ότι «η εταιρεία δεν μπορεί να παρέμβει στο έργο του παραγωγού». Οπότε υπέγραψα. Να σημειώσω ότι μέχρι τότε έκανε εκεί εκπομπές, το τότε στέλεχος κι αργότερα βουλευτής της ΝΔ και μετά βουλευτής των ΑΝ.ΕΛ. Σπύρος Γαληνός. Στον οποίο, δεν έχω να προσάψω τίποτε απολύτως. Η συμπεριφορά του ήταν άψογη παρότι (θεωρούσε ίσως) ότι εγώ εκπροσωπούσα το ΠΑΣΟΚ (όπως τα τρολλς).

- Δούλεψα λοιπόν εκεί από το 1993, αλλά οι ΠΑΣΟΚοι, παραμένουν ΠΑΣΟΚοι βέβαια. ΟΚ, ας μη γενικεύω· συνέβησαν τα εξής (πάντα όταν απέναντί μου βρίσκεται κόμμα, κάτι στραβώνει): ο σταθμός Αιγαίου, έχει (υποτίθεται) συγκεκριμένο εθνικό ρόλο. Η δική μου εκπομπή λεγόταν «Αιγαίο - Ελλάδα - Κόσμος». Αντιληπτόν ελπίζω. Στη Τουρκία γινόταν χαμός με το PKK. Είχε και δημοσιογραφικό ενδιαφέρον, είχε και «εθνικό». Οπότε, κυρίως τέτοια ήταν η θεματική, με άκρες κι ανταποκριτές αλλά κι άλλους που είχα βρει από Ουάσινγκτον, Εριβάν (Αρμενία), από το ERNK (πολιτικό PKK στην Αθήνα) τον Αλή που 'χαμε γίνει και τηλεφωνικοί «φίλοι» (κρατείστε το αυτό, θα χρειαστεί), τον τότε πρόεδρο του ΕΔΕΚ Βάσσο Λυσσαρίδη και τον Πάρι Ποταμίτη (ζωντανά παρόντα στη δολοφονία Σολωμού)  από Κύπρο κι άλλους. Κι έκανα κι όλες τις πολιτικές συνεντεύξεις όσων έρχονταν στον κρατικό σταθμό. Επιτυχία ήταν, που έφερα βόλτα στον αέρα τον μουσουλμάνο βουλευτή Θράκης Μουσταφά Μουσταφά, να καταδικάσει στα ίσα την κεμαλική γενοκτονία εναντίον του κουρδικού λαού (είχαν φυλάξει τη μπομπίνα στο σταθμό, ίσως υπάρχει πλέον σε ψηφιακή μορφή εκεί). Και πήγα και 2 αποστολές για λογαριασμό της Ε.ΡΑ. Αιγαίου, στη  Τουρκία [1], [2], [3], και στην εμπόλεμη Βοσνία, και κάλυψα κι από σπόντα τα εγκαίνια της αεροπορικής βάσης στην Πάφο.

- Εν τω μεταξύ όμως, ήρθε ένας «φίλος του ΠΑΣΟΚ» στο σταθμό (ναι, η ιστορία επαναλαμβάνεται). Αλλά, εδώ υπήρχε σύμβαση με προβλέψεις αυτονομίας του παραγωγού, οπότε δεν... Ο διευθυντής όμως του σταθμού (είχε γίνει αλλαγή), είχε σοβαρό οικογενειακό πρόβλημα. Κι είχε αφήσει το σταθμό έρμαιο. Ο ΠΑΣΟΚος, έλυνε κι έδενε. Και, μια μέρα με ενημέρωσε ότι δεν ανανεώνεται η σύμβασή μου και «πωπω ρε φίλε, πολύ στενοχωριέμαι, γιατί συνέβη αυτό»; Ναι. Εν τω μεταξύ είχα φάει το θάψιμο της ζωής μου πίσω απ' τη πλάτη μου, και μου τα κάρφωναν όλα οι συνάδελφοι, αλλά εγώ τον είχα γραμμένο - κατά τα ειωθότα. Με κατηγορούσε για «εθνικιστή τουρκοφάγο, ακροδεξιό» κλπ., καταλαβαίνετε. Απλώς ήθελε να αλλάξει στυλ η εκπομπή. Αλλά δεν, και ξαναμάζεψα τα τσαμασφίρια μου κι είχα μόνο την εφημερίδα στην οποία συνέχιζα. (γίναν κι επεισόδια με τους τεχνικούς του σταθμού που με στήριξαν, αλλά πάμε παρακάτω). Ο διευθυντής επέστρεψε, ο θάνατος έδωσε λύση στο οικογενειακό του θέμα και 1. Απέλυσε τον ΠΑΣΟΚο, και 2. Επιχείρησε να με ξαναπροσλάβει σαν αρχισυντάκτη. Αλλά, την ίδια μέρα ο Χυτήρης ανακοίνωσε στο press room, ότι «ο διευθυντής του σταθμού Αιγαίου της Ε.ΡΑ., υπέβαλλε την παραίτησή του που έγινε δεκτή». Και πάει κι ο διευθυντής, κι εμείς καλύτερα.

- Αλλά, επειδή ο διάολος έχει πολλά ποδάρια, ήρθε ο παλιός μου φίλος ο Σημίτης στην εξουσία. Ου χαράάάά... Είχα ήδη αρχίσει μέσω της εφημερίδας να πλακώνομαι με τους «εκσυγχρονιστές». Κάτι λίγες γρατζουνιές δηλαδή, δεν είχαμε ακόμα αγκαλιαστεί καλά. Κάτι έγραφα, κάτι απαντάγανε, τέτοια. Ναι. Λοιπόν, η εκσυγχρονισμένη εξουσία ΠΑΣΟΚ, αποφάσισε να τα διορθώσει όλα. Είχανε γίνει και τα Ίμια και αποφάσισαν να «κυριαρχήσει η λογική». ΟΚ. Οπότε, βάλανε τον Γιάννη Τζαννετάκο διευθυντή της Ε.ΡΑ., που έβαλε κάποιον Μεσσήνη διευθυντή περιφερειακών σταθμών, ο οποίος Μεσσήνης έβαλε τη παραγωγό Μ. Σ. διευθύντρια του σταθμού Αιγαίου, για τον συμμαζέψει γιατί είχε πλέον γίνει μπάχαλο... Αλλά η Σ. - η εκπρόσωπος όπως νόμιζα του αγαπημένου μου Σημίτη - με πλησιάζει σε μιαν εκδήλωση: «ξέρεις ποια είμαι εγώ»; Την έβλεπα και γυάλιζε το μάτι της. «Βρε, ξέρεις ποια είμαι εγώ»;. «Ποια είσαι, η διευθύντρια της ΕΡΑ Αιγαίου είσαι». «Ναι» λέει. «Είμαι επίσης η σύζυγος του Αλή» (σας είπα: κρατήστε το αυτό). «Ωχ, θα πέσει γέλιο» της είπα. «Δε φαντάζεσαι», μου απάντησε· και με ξαναπροσέλαβε για να συνεχίσω την εκπομπή. Πλάκώθηκα βέβαια με τον Τζαννετάκο, αλλά τον προκάλεσα να βγούμε να στον αέρα να μονομαχήσουμε ;-) Άλλος παλαβός αυτός, συμφώνησε, βγήκαμε στο Αιγαίο και πλακωθήκαμε στον αέρα για τα ελληνοτουρκικά, και πολύ καλά περάσαμε. Και το λέω: ο Τζαννετάκος είναι ΚΥΡΙΟΣ· κι εξαιρετικός συζητητής.

- Παράλληλα, το 1994, κάτι διαγραμμένοι από το ΠΑΣΟΚ, με πλησιάσανε. Θέλανε να κατεβούν στις δημοτικές και ν' αναλάβω το γραφείο τύπου πριν και μετά. Διαγραμμένοι αυτοί, το ΠΑΣΟΚ είχα διαγράψει εγώ, κολλήσαμε. Και πήραμε τις εκλογές. Ανέλαβα το γραφείο τύπου του Δημάρχου λοιπόν. Έγραφα τις ομιλίες, απαντήσεις στον τύπο, παράθυρα και σκούπισμα,αυτό που σήμερα θα λέγαμε επικοινωνία. Τότε έγινα και μέλος του Συνασπισμού. Ο Δήμαρχος με μονιμοποίησε (μαζί με αρκετούς άλλους). Αλλά στις επόμενες εκλογές, χάσαμεεεεε.... Αν κι αυτή τη δεύτερη φορά, είχαμε τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ. Ίσως γι' αυτό.

- Οπότε δεν είχα καμιά διάθεση να παραμείνω στο Δήμο. Εν τω μεταξύ, είχα παραιτηθεί από την ΕΡΑ (όσοι ήταν τότε μαζί μου μονιμοποιήθηκαν μετά) γιατί η «επικοινωνία» είναι σκληρή δουλειά και θέλει αφοσίωση και σοβαρότητα. Όχι σαν μερικούς - μερικούς, τέλος πάντων... Αλλά ήταν αδύνατο να μη παραιτηθώ κι από το Δήμο (για την ακρίβεια: είχα προσληφθεί στη ΔΕΥΑ) γιατί θα γινόμουν ρεζίλι των σκυλιών, σαν διορισμένο κομματόσκυλο. Βεβαίως, τότε είχα ήδη 2 παιδιά, κι όχι άλλη προοπτική δουλειάς κι ήταν κάπως μυστήριο αυτό. Αλλά παραιτήθηκα από τη  μόνιμη (αορίστου)  θέση γιατί άμα τα σκέφτεσαι αυτά πολύ, μπορεί και να δειλιάσεις κι ησυχάσαμε (και μας τη λένε κι από πάνω). Τέλος πάντων...

- Μαλακία, διότι τα λεφτά δεν φυτρώνουν στα δέντρα. Γνωστό αυτό. Και καλά εγώ, αλλά τα παιδιά; Βεβαίως η σύζυγος δούλευε, αλλά τι άντρας είναι αυτός που.... (είπα εγώ) κλπ. Οπότε, πάλι σκυλάδικο. ΟΚ.

- Αλλά στο σταθμό της ΕΡΑ γνωρίστηκα με κάποιον από το Πανεπιστήμιο Αιγαίου που είχε τη ζώνη πριν από εμένα. (εμφανίζεται στα περί αποστολής στη Τουρκία, δες λινκς παραπάνω). Εκεί, σε κάποιο εργαστήριο είχανε κάτι computers αλλά οι του συγκεκριμένου εργαστηρίου τίποτε άλλο δε ξέρανε (το Πανεπιστήμιο δεν είχε αναπτυχθεί ακόμα πλήρως). «Μπορείς να ρίξεις μια ματιά»; Μπορούσα. Κι έπιασα μια άκρη με το Πανεπιστήμιο να κάνω κανά λογισμικό, ψιλά πράγματα, και λεφτά δεν. Αλλά είχε ενδιαφέρον.

- Έτσι, όταν άνοιξε το τμήμα Πολιτισμικής Τεχνολογίας & Επικοινωνίας, μου πρότειναν να κάνω σύμβαση εξωτερικού συνεργάτη - εγκρίνονταν από το Πρυτανικό Συμβούλιο, αυτό εννοούσα σε κάποια απάντηση στα τρολλς - και δούλευα είτε αναπτύσσοντας λογισμικό (πολυμέσα για την ακρίβεια) είτε βοηθώντας σε όσα εργαστήρια μπορούσα. Tutoring λέγεται αυτό, αλλά τα trolls δεν... Τέλος πάντων... Βέβαια, οι συμβάσεις εξωτερικού συνεργάτη, πληρώνονταν ...κάποτε. Θεωρητικά κάθε μήνα, αλλά στην πράξη, Ελλάδα σύστημα. Έμεινα μέχρι και 11 μήνες απλήρωτος. Με μπλοκάκι. Αυτό.

- Αλλά, και πρέπει να το πω αυτό, ενώ κανείς από το προσωπικό του Τμήματος δεν με υποτίμησε ποτέ, κι οι φοιτητές με εμπιστεύονταν στο πρακτικό κομμάτι που τους έδειχνα, υπήρχε ένα θεματάκι. Πάλι. Δηλαδή, πώς είναι δυνατόν να μην έχω πτυχίο και οι φοιτητές, που και ΄γω τους μάθαινα, να παίρνουν πτυχίο; ΟΚ, ο Νόμος το προβλέπει. Αλλά ο Θωμάς, δεν το προβλέπει. Και για να μη διαγράψω το Πανεπιστήμιο όπως το ΠΑΣΟΚ παλιότερα (και τι έφταιγε άλλωστε) κάπως έπρεπε να λυθεί αυτό.

- Τυχαία, νομίζω στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ είδα ένα ρεπορτάζ για το νέο τότε πρόγραμμα σπουδών «Πληροφορική» του Ανοικτού Πανεπιστημίου. Αιτήσεις τότε γίνονταν, αν δεν κάνω λάθος (γεράματα πλέον) με ταχυδρομείο και κλήρωση μετά, με παρουσία εισαγγελέα σε ανοικτή διαδικασία (αυτό ισχύει και σήμερα). Δηλαδή, η κληρωτίδα πετάει αριθμούς αστυνομικής ταυτότητας των υποψηφίων. Ανόητο σύστημα αν με ρωτήσεις, γιατί το ΕΑΠ έχει ένα ποσοστό εγκατάλειψης 50% στο 1ο έτος. Αλλά, άμα σου χαρίζουν γάιδαρο δε τον κοιτάς στα δόντια. Βίτσιο με τζόγο δεν είχα ποτέ. Μια φορά στη ζωή μου έπαιξα ΠΡΟΠΟ και κέρδισα κάτι λίγα. Η δεύτερη ήταν στο ΕΑΠ· και κέρδισα και πάλι. Να σημειώσω ξανά το εξής: γνωστός μου εδώ, προσπαθεί να μπει στο ΕΑΠ χρόνια και δεν. Τέλος, έβαλε μέσο ισχυρό υπουργό (επί Σημίτη): η κληρωτίδα είπε «όχι». Αυτά για το πώς μπήκα στο ΕΑΠ. Για πλάκα, το 2008, ξαναέκανα αίτηση σε ένα μεταπτυχιακό τους: ξαναμπήκα - αλλά δεν πήγα. Κι όχι, δεν θα πάρω λαχείο. Τέλος.

- Το πώς βγήκα, είναι άλλη υπόθεση. Έπρεπε να βγω στα 4 χρόνια, γιατί γερνάμε πια και δεν έχουμε περιθώριο. Και βγήκα στα 4. Μπήκαμε στο έτος μου 525 φοιτητές. Ορκιστήκαμε το 2004, μόλις 23 από την Πληροφορική. Αυτά. (δεν το συνιστώ, είναι άγριο και κτηνώδες, σοβαρά μιλάω. Το ΕΑΠ, δεν είναι «κλασικό» Πανεπιστήμιο, έχουν την ιδέα [διαφωνώ] ότι όσο πιο δύσκολες είναι οι σπουδές τόσο πιο ποιοτικές είναι. ΕΑΠ, σου οφείλω πάρα πολλά, αλλά έχεις πρόβλημα τεράστιου ποσοστού εγκαταλείψεων στα 2 πρώτα χρόνια, δες το).

- Εν τω μεταξύ, το Τμήμα προκήρυξε μια θέση ΕΤΕΠ. Αλλά ήταν κατηγορίας ΠΕ κι εγώ δεν είχα ακόμα πτυχίο, οπότε την πήρε κάποιος άλλος και παρέμεινα εξωτερικός συνεργάτης. Μπορούσα βέβαια να μονιμοποιηθώ με το νόμο Παυλόπουλου, αλλά δεν έκανα αίτηση γιατί ...δεν ήθελα (θα πήγαινα μάλλον σε γραμματεία και δε μπορώ τα γραφεία). Μετά προκήρυξε μια θέση ΕΤΕΠ ΔΕ που μπορούσα να την πάρω, αλλά υπήρχε ένα θεματάκι: ήμουν 42 και διορισμοί πάνω από 40 δεν γίνονταν. Κάποιος (υψηλός), είπε να πάω ένα ψεύτικο πιστοποιητικό γέννησης και δε πειράζει. Τι λες υψηλέ μου, που θα γίνω από @blacktom1961 --> @blacktom1963; Out of the question. Κι αυτό ξεφτίλα ήτανε και παράνομο από πάνω. Βέβαια, οι θέσεις δε φυτρώνουν στα πεζοδρόμια, αλλά δεν γινόταν. Αυτό. Οπότε, την πήρε κι αυτή τη θέση κάποιος άλλος, κι ευτυχώς δηλαδή, γιατί βγήκε πολύ καλός και ικανός στο αντικείμενό του. Τέλος, αφού είχα πάρει πια πτυχίο, βγήκε μια ακόμα θέση ΕΤΕΠ ΔΕ (τις θέσεις τις βγάζει το Υπουργείο, όχι το Πανεπιστήμιο). Κι ο νόμος για τα 40 είχε καταργηθεί, διότι η Ευρωπαϊκή Ένωση γάβγισε. Οπότε τη διεκδίκησα και την πήρα σε κανονική διαδικασία εκλεκτορικού σώματος. Το ΦΕΚ εκδόθηκε τον Αύγουστο του 2005, που ΄τανε πρωθυπουργός ο ...σχωρεμένος ο Καραμανλής. Βαθιά ΝΔ ο Θωμάς. Εν τω μεταξύ, από τη λήξη της σύμβασης μέχρι το διορισμό, από διοικητικό λάθος, δημιουργήθηκε ένα κενό 5 μηνών που έμεινα απλήρωτος. Κι άλλο φέσι. Ξανά: οι νεοδημοκράτες φεσώνουν. Αυτό.

- Τέλος πάντων, τώρα είχα και πτυχίο. Τότε συνειδητοποίησα ότι - δεν το έχω αναφέρει μέχρι τώρα - το μοναδικό πράγμα που έκανα με απόλυτη συνέπεια από παιδί, ήταν το διάβασμα. Άσχετα αν δεν πήρα το 1ο μου πτυχίο, διάβαζα συνεχώς. Σχεδόν τα πάντα. Οπότε, αφού διαβάζουμε συνεχώς, να μη κάνουμε κι ένα διδακτορικό; Και τι διδακτορικό να κάνουμε; Να κάνουμε για την Οθωμανική Αυτοκρατορία, που μας αρέσει. Και γιατί όχι για την Ελληνική Σμύρνη; Και γιατί να κάνουμε κάτι που κάνουν όλοι; Και την κολοκυθιά έπαιζα, μέχρι που έκατσε η μπίλια. Πώς θα σχεδιάζαμε ένα πληροφοριακό σύστημα για τις ανάγκες μιας ολόκληρης πόλης; Κι άρα, τι είναι μια πόλη; Και πώς ρωτάς μια πόλη; Να ένα διδακτορικό που είχε αυτό που πάντα πραγματικά συμπαθούσα: Κοινωνιολογία.

- ΟΚ, άλλο να το λες κι άλλο να το κάνεις. Χρειαζόταν μια 3μελής επιτροπή. Αυτή πρέπει να έχει έναν τουλάχιστον εκτός του οικείου τμήματος για λόγους διαφάνειας. Η δική μου ήταν από 3 διαφορετικά τμήματα, διαφορετικά πανεπιστήμια. Χμ. Γύρισα από δω, έστριψα από κει, έκανα το Amazon πλούσιο. Αφού θα τα πλήρωνα ούτως ή άλλως όμως, γιατί να μη βγει κι ένα διδακτορικό; Πέρα από την 3μελή μου, είχα μεγάλη βοήθεια και μέσω email και προσωπικά από τον Helmut Willke και τον ευχαριστώ ξανά, όπως και από το Ινστιτούτο Matriztica στη Χιλή. Oπότε το έκανα, και «μπράβο Δρ» και πάει κι αυτό. Πέρα από τη πλάκα: η στήριξη των φοιτητών του τμήματός μου ήταν συγκινητική. Άσε που έκαναν κι εξέδρα στην πρώτη μου παρουσίαση σε συνέδριο εδώ στη Μυτιλήνη. Ξανά - ΕΑΠ ακούς; Καλύτερα κι άλλο διδακτορικό ή ξανά φαντάρος παρά ξανά ΕΑΠ. Τέλος πάντων...

- Οπότε τώρα, μπορώ να διδάσκω κι αυτόνομα. Ναι. Και δημοσιεύω άρθρα για ό,τι με ενδιαφέρει σε ξένα (μόνο) επιστημονικά περιοδικά, κι ελληνικά και ξένα συνέδρια. Και γράφω κι ένα βιβλίο και κάτι άλλα, κι ό,τι κάνει κάθε «ακαδημαϊκός» τέλος πάντων.

- Στις εκλογές του 2012, έγινα (ξανά) μέλος του ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη φορά, γιατί ήμουν στο Συνασπισμό από το 1994 όπως είπα, αλλά το ΄χα ξεχάσει κι εγώ κι αυτοί. Πλήρωσα και 5€.

Αυτά.

Προφανώς έκανα λάθη, και ανοησίες. Η δουλειά πχ στη ΔΕΥΑ, πληρωνόταν 2,5-3 φορές πάνω από τα λεφτά του Πανεπιστημίου. Αν ήμουν εκεί, με διδακτορικό, θα έπαιρνα σε τιμές του 2000 ~350,000 δρχ. Και υπόψη: δώρα Χριστουγέννων, Πάσχα, άδειες, στο σύνολο των αποδοχών, όχι στον καθαρό μισθό. Αλλά, αν έμενα, δε θα με λέγαν blacktom. Και, κάπως θα έπρεπε να εξηγήσω στα παιδιά μου γιατί κάνω  αυτή τη δουλειά. Ενώ τώρα, δεν χρειάζεται να εξηγήσω· ξέρουν. Και κοιταζόμαστε στα μάτια. Αυτό. Κι από την αρχή, πάλι τα ίδια θα έκανα - τίποτε δε θ' άλλαζα. Μη γελιέσαι καθόλου.

- Και μετά τι θα κάνω;

Μια θειά μου έλεγε: «ό,τι είχε ο Θεός για μένα μέχρι εδώ το ξέρω, τι έχει παρακάτω, δεν το ξέρω».

Ο Popper έγραψε: «Τίποτε δεν έχει συμβεί ήδη. Το μέλλον είναι ανοικτό».

- Βέβαια, κάποια στιγμή θα πεθάνω. Πσόφος, αυτό. Τέλος πάντων... Και στο τάφο μου θα γράψουνε: «έκανε ό,τι θέλησε κι έλεγε ό,τι σκεφτόταν». Και θα με θάψουν με τζην. Levi's 501.

Το αυτό συνιστώ και δι' υμάς.





Σχόλια

Ο χρήστης Dormammu είπε…
Ξαναδιάβασα, μετά από χρόνια, την ιστορία του πατέρα σου.

Εύχομαι να είσαι καλά.
Ο χρήστης Σκληρο-Πυρηνικός Φυσικός είπε…
Μαλακία έκανες που ανέβασες το ποστ.
Κυρίως όχι επειδή δεν τους άξιζε να απαντήσεις δίνοντας χαρτί και καλαμάρι όλη σου τη ζωή -δεν έχεις και κάτι να κρύψεις άλλωστε- ,αλλά γιατί θα μπορούσες άνετα να βγάλεις βιβλίο με τόσα περιστατικά και θα πούλαγε κιόλας σαν τρελό. Μαλάκα! :) :Ρ
(εγώ αναλαμβάνω ακόμα και τώρα τη συγγραφή πάντως :Ρ)
Ο χρήστης heinz είπε…
@Dormammu Ευχαριστώ φίλε μου, κι εσύ

@Σκληρο-Πυρηνικός Φυσικός
LOL!
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Καλή δύναμη και xρόνια πολλά με υγεία!

Σωστός ο @Σκληρο-Πυρηνικός Φυσικός
Μέσα για το βιβλίο, συνεισφέρω με αρκετά επεισόδια από την μεριά μου :)
Ο χρήστης tzonakos είπε…
Εξαιρετικός.
Πολύ σπάνια πια διαβάζω τέτοια κείμενα στα μπλογκς.
Σχεδόν ντρέπομαι επειδη δε μπορώ να κάνω το ίδιο, να ανεβάσω τόσα πράγματα απο την προσωπική μου ζωή, που ωστόσο δεν ειναι και τοσο πλούσια.
Μιά ζωή περιπέτεια είσαι απο οσα λες καταλαβαίνω πολλά και βλέπω επίσης αρκετά που και εγω είδα τις εποχές εκείνες, απο το 88 και μετά περίπου.
+ 1000 και συνέχισε να εισαι ο εαυτός σου.

* απο το twitter ήρθα εδω.
Ο χρήστης heinz είπε…
@ tzonakos

Καθενός η ζωή είναι μια περιπέτεια. Απλώς κάποιοι την παρακολουθούμε πιο έντονα, αλλά όλοι πάνω-κάτω, τα ίδια ζούμε. Σ' ευχαριστώ.
Ο χρήστης ΑΕΙ ΠΑΙΔΕΣ είπε…
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Άσε Σκληρο-Πυρηνικέ τον καιρό που μου τα πρωτοδιηγιόταν, του είχα πει το ίδιο: Θα γράψω βιβλίο, αλλά πού βόις ρικόρντερ και τα τοιαύτα τότε...Μούχει μείνει ένα διήγημα (Μαρία Αμυγδάλου) και δυο τραγουδάκια(Η Ιουλία και Η Μικροκαμωμένη) αλλά ας είναι. Πρέπει εδώ να συμπληρώσω, ότι τη χρυσή εποχή του ΑΙΟΛΟΥ όπου και τον γνώρισα, είχε ιδρύσει, μαζί με άλλους δυο φίλους, ένα κόμμα: Το ΚΙ.ΓΑ.ΜΑ.ΜΑ.ΦΙ.-Α. δε λέω άλλα. Ας κάνουν τίποτε και οι ιστορικοί!

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Υποστράτηγος ε.α. Ράμπο

Συγκρίσεις

Συνδιαμορφώνοντας την κοινωνία που οραματιζόμαστε