Υποστράτηγος ε.α. Ράμπο

Κατά κόσμον: Αργυρόπουλος Κωνσταντίνος.

Βασικά, αχώνευτος. Ισχυρογνώμων, είρων και αλαζονικός και - κυρίως - δεξιός. Δηλαδή, ούτε που ξέρω τι ψήφιζε, αλλά σ' εμένα και πολλούς άλλους, για δεξιός φαινόταν· τουλάχιστον, δεν συνάντησα κανέναν που να μη τον θεωρεί δεξιό.


Διοικητής (ως αντισυνταγματάρχης) του 542 ΤΕΑ, στη Ρόδο. Γνωστός και ως «Ράμπο», δεν ξέρω αν το παρατσούκλι του το έλεγαν κάποιοι και κατάμουτρα. Σ' εμάς πάντως, όταν το τάγμα συναντούσε άλλες μονάδες στις ασκήσεις, το έλεγαν στα ίσα: «542, ααα, καλώς τα ραμπάκια». Και δώστου γέλια και συμπάθεια για τα όσα τραβάγαμε από τη μούρλα του Ράμπο.

Κλαδιά στερεωμένα παντού, από το κράνος μέχρι τη μέση, ουρλιαχτά και τρέξιμο στα υψώματα, πού στο διάολο είσαι ρε Τούρκο να σε φάω, να μ' αφήσει ήσυχο ο παλαβός; Αλλά οι κερατάδες οι Τούρκοι απτόητοι. Πότε κατεβαίνανε με Σινούκ κοντά στο στρατόπεδο, πότε στήνανε προγεφύρωμα στο στρατιωτικό αεροδρόμιο, πότε επιχειρούσαν να αποβιβαστούν σε κάποια παραλία, πότε εμφανιζόταν μια ίλη αρμάτων που υλοποιήθηκαν ξαφνικά εκεί κοντά, μάλλον από το διαστημόπλοιο Εντερπράιζ, υπό Τούρκο διοικητή, φυσικά. Άσε που αγενώς, ενίοτε στέλνανε τα αεροπλάνα τους στην πρωινή αναφορά και τρέχαμε πρωινιάτικο...

«Τακτική πλαισίωση» το έλεγε αυτό ο Ράμπο, μας έλεγε τι καινούργιο έκαναν πάλι οι Τούρκοι και τρέχαμε τσαντισμένοι να τους βρούμε. Ακούραστοι οι Τούρκοι, σε αντίθεση μ' εμάς, αλλά κι αόρατοι παρόλ' αυτά, ουδέποτε τους συναντήσαμε...

Στις πρώτες 100 ημέρες μου στο 542 ΤΕΑ, μέτρησα ότι είχα κοιμηθεί 78 νύχτες στο χώμα και μόλις 22 σε κρεβάτι. Βέβαια, παρεμβλήθηκε κι ο Μάρτης του 1987 και το επεισόδιο με το Πίρι Ρέις.

Σιχαινόμουν πάντα και το στρατό, και την ιεραρχική οργάνωση που εκπροσωπούσε και φυσικά και κάθε στρατοκράτη. Ωστόσο, πολύ δύσκολα θα χαρακτήριζα τον Ράμπο, στρατοκράτη. Κυκλοφορούσε με μια στολή ίδια με τη δική μας, χωρίς «βελτιώσεις». Ούτε διακριτικά δε φόραγε. Μούγκριζε διαταγές, ακολουθούσε συχνά πεζός στις πορείες, έβριζε σαν λιμενεργάτης αν τα έκανες σκατά στις ασκήσεις. Αλλά, δεν ασχολείτο με μαλλιά (δηλαδή: με τρίχες), γυαλίσματα, χαιρετούρες κι άλλα «ενδεικτικά της πειθαρχίας». Δεν έριχνε ποινές. Η μονομανία του ήταν, να παραμείνεις, ως στρατιώτης της μονάδας του, ζωντανός και φονικός. Και φυσικά, οι Τούρκοι.

Όμως, πιο πολύ κι από τους στρατοκράτες, σιχαινόμουν πάντα τους δήθεν. Αυτούς που παριστάνουν κάτι που δεν είναι. Αυτό ακριβώς, δεν ήταν ο Ράμπο· δεν ήταν δήθεν. Θυμάμαι μια συζήτηση, μεταξύ κάποιων που είμαστε οι πιο «ηλικιωμένοι» της μονάδας. Ένας από εμάς (αριστεροί είμαστε όλοι), ισχυριζόταν ότι ο Ράμπο ήταν ακατάλληλος διοικητής, γιατί ήταν δεξιός, φασίστας, χουντικός κλπ. Οι άλλοι τον ακούγαμε δύσθυμα. Προσπάθησα να εξηγήσω ότι κάνει λάθος, ότι δεν υπάρχει συσχέτιση ανάμεσα στο ένα και στο άλλο, αλλά δεν με άκουγε καθόλου. Με διακόπτει ένας Κεφαλλονίτης (του ΚΚΕ αυτός): «Ρε μαλάκα, άμα πας να σου βγάλει ο χειρουργός τον καρκίνο, τον ρωτάς τι κόμμα ψηφίζει ή άμα ξέρει να σε γιάνει; Μαλάκα, ε μαλάκα»! Αγενέστατο, πλην όμως, ακριβέστατο· και τέλειωσε η συζήτηση.

Δεν ήταν λοιπόν δήθεν. Πίστευε σε αυτό που έκανε, είτε ως διοικητής, είτε ως εκπαιδευτής, είτε ως στρατιώτης αυτός ο ίδιος. Μπορεί να μη μου άρεσε να είμαι στρατιώτης (και δεν μου άρεσε - καθόλου), αλλά, αφού είχα την ατυχία να υπηρετήσω, χίλιες φορές καλύτερα με διοικητή τον Ράμπο, παρά με οποιονδήποτε ηλίθιο, κομπλεξικό και (πιθανόν) δειλό. Γιατί ο Ράμπο, ήταν στρατιώτης· έδειχνε με το παράδειγμά του τι σημαίνει στρατιώτης, και δεν προσπαθούσε να σου πουλήσει φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Ήταν απολύτως συνεπής. Κι επειδή η συνέπεια δεν είναι καθόλου χαρακτηριστικό της φυλής μας, είχε τον απόλυτο σεβασμό μου - αν κι όχι την συμπάθειά μου, αλλά αυτό το θεωρούσα (και το θεωρώ) δευτερεύον. Στο κάτω-κάτω, δεν πήγαμε εκεί για να γίνουμε φίλοι ή πρόσκοποι, ούτε ως κι εκδρομείς· πήγαμε (έστω και ακούσια) για να μάθουμε να πολεμάμε.

Έτσι, όταν τον Μάρτη του 1987 βρεθήκαμε στο χώρο διασποράς της μονάδας μας, με τις σφαίρες στα όπλα και τα πάντα έτοιμα (σε υποδειγματικό χρόνο), έτοιμοι να πολεμήσουμε, και τις φήμες να κυκλοφορούν («καταρρίφθηκαν ήδη δυο τουρκικά μαχητικά»), ο Ράμπο ήταν εκεί. Απτόητος, ενθάρρυνε, συμβούλευε, διέταζε (λιγότερο, οι περισσότεροι ξέραμε ήδη καλά τι ακριβώς έπρεπε να κάνουμε) ένας στρατιώτης-διοικητής, ανάμεσα στους στρατιώτες. Ξέραμε πώς είχε κάνει (κι είχαμε κάνει μαζί του) ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν για να είμαστε προετοιμασμένοι για αυτές τις ώρες. Όπως το έθεσε (πάλι ωμά, αλλά με ακρίβεια) κάποιος άλλος, διατυπώνοντας αυτό που θεωρώ τον μεγαλύτερο έπαινο για έναν διοικητή: «Κοίτα ρε μαλάκα, άμα πεθάνουμε με ετούτον διοικητή, ε, σημαίνει ότι δεν υπήρχε καμία περίπτωση να γλιτώσουμε. Οπότε, γάμισέ τους, όσους φάμε». Απόλυτη ψυχραιμία, ρομποτική οργάνωση· αυτό ακριβώς βιώναμε, κι ο Ράμπο, εκείνες τις ώρες, περνώντας με ένα παπάκι(!) να ρωτάει «παιδιά, το φρένο εδώ, πού είναι;» α λα Βέγγος, κάνοντάς μας να γελάμε.

Αυτός ήταν (και είναι) ο Ράμπο. Απ' ό,τι βλέπω σε κάποια sites, συνεχίζει να είναι στρατιώτης, συνεχίζει να είναι συνεπής. Πολιτικά, βρισκόμαστε σε εντελώς αντιδιαμετρικούς χώρους και διαφωνώ (κι ιδεολογικά και επιστημονικά), με τις αναλύσεις που δημοσιεύει για το Ισλάμ και τους πρόσφυγες - ούτε λόγος να γίνεται. Αλλά, αν μάθαινα ότι τον αξιοποίησαν δεόντως κάπου, σε ζητήματα άμυνας, θα κοιμόμουν πιο ήσυχος.

Σχόλια

Ο χρήστης Γιάννης Καραμήτρος είπε…
Σαν Έλληνας του εξωτερικού ευτυχώς έκανα μόνο 6 μήνες θητείας και τα μόνα πράγματα που έμαθα να λουφάρω και να λέω ψέματα ευτυχώς ή δυστυχώς τα ξέχασα γρήγορα...

Για μονάδα με έστειλαν στη Ρόδο, δεν θυμάμαι το όνομα του τάγματος αλλά ήταν κοντά στην πόλη, με αποτέλεσμα να είναι γεμάτο βύσματα τσαμπίκους και δίπλα σε ένα τάγμα μηχανικού.

Βολές έκανα μόνο στη βασική εκπαίδευση και παρα τρίχα να κάνω μία πορεία αλλά σε λίγες μέρες ήταν να πάρω μέρος σε μία παρέλαση για τα 50 χρόνια που ενώθηκαν τα Δωδεκάνησα με την υπόλοιπη Ελλάδα μάλιστα ήταν παρόν η αυτού εξοχότης, όπως τον αποκάλεσε ο καραβανάς συνταγματάρχης..., Πρόεδρος της Δημοκρατίας, άρα απαλάχτηκα.

Στρατόκαυλους, δεν ξέρω αν ταιριάζει ο χαρακτηρισμός για τον Αργυρόπουλος συνάντησα μόνο στη βασική μου εκπαίδευση. Τέλος δεν έμαθα τα πολιτικά πιστεύω κανενός ούτε σταρτιώτη ούτε μόνιμου.

Προφανώς και μακάρι να είναι όλοι οι Έλληνες αξιωματικοί σαν αυτόν αλλά η μικρή μου εμπειρία μου έμαθε ότι οι περισσότεροι μετά από λίγα χρόνια αποκτούν τη νοοτροπία του δημόσιου υπαλλήλου...
Ο χρήστης heinz είπε…
Σ´ αυτό ακριβώς το στρατόπεδο, στο Πεζικό ήταν διοικητής ο Ράμπο, 1986-87
Ο χρήστης Γιάννης Καραμήτρος είπε…
Δε σε κατάλαβα ήταν σε αυτό που υπηρέτησα και εγώ;
Ο χρήστης heinz είπε…
Ναι, ακριβώς. Τότε, ήταν το 542 ΤΕΑ.
Ο χρήστης Γιάννης Καραμήτρος είπε…
Δεν θυμάμαι το όνομα του ήταν διακόσα κάτι αλλά στον λόχο μου όλοι οι αξιωματικοί είχαν τελειώσει τη σχολή υπαξιωματικών.
Ο χρήστης heinz είπε…
Το 211 ίσως; Που ήταν πριν στις Πεταλούδες;
Ο χρήστης Γιάννης Καραμήτρος είπε…
Δεν θυμάμαι ακριβώς νομίζω 204 ήταν κοντά στη πόλη δίπλα σε κάτι κεραίες.
Ο χρήστης heinz είπε…
Οι κεραίες είναι η Φωνή της Αμερικής. Το σημείο λέγεται "Τσαΐρι" (υγρασία), για προφανείς λόγους. Το χαρακτηριστικό που το ταύτισα, ήταν το στρατόπεδο του Μηχανικού που ανέφερες. Λίγο παρακάτω είναι το Φαληράκι, σωστά;
Ο χρήστης heinz είπε…
Όπως έρχεσαι από Ρόδο, αριστερά μέσα από κάτι ελιές και βρίσκεις την πύλη, σωστά;
Ο χρήστης heinz είπε…
Έχει κλείσει, δεν υπάρχει πια (νομίζω)
Ο χρήστης Γιάννης Καραμήτρος είπε…
Δεν ξέρω δεν θυμάμαι πολλά πράγματα...
Ο χρήστης Μανολης Ψαρρος είπε…
Ιανουάριος 86 μέχρι Ιανουάριο 87 και μετα Σύμη μέχρι το τέλος της επιστράτευσης στα τέλη Μαρτίου. 542 ΤΕΑ 3ος λόχος διοικητής Τάγματος Ραμπο ένας και μοναδικος πολεμιστης με μεγαλη ιστορία στην κυπρο το 74. Η σειρά μου 179
Ο χρήστης χαραλαμπος αμπουλερης είπε…
και εγω ειμουν εκει 86-87 η σειρα μου ηταν 180 με τον ραμπο ο λοχος μου ηταν ο εμουλου 542 τσαιρι ετσι και διπλα το μηχανικο απιστευτος ο ραμπος μαχητης ηταν ο ανθρωπος ακουστικε καποια στιγμη οτι κρατουσε το αεροδρομιο της κυρρινειας 12 μερες μονος με ενα 50ρι πολυβολο
Ο χρήστης tsolo είπε…
Είχα την τύχη να τον γνωρίσω. Όπως ακριβώς τα περιγράφεις. Ένας ανιδιοτελής στρατιώτης. Ένας άνθρωπος που αγαπούσε τους στρατιώτες του και γι αυτό πίστευε πως πρέπει να τους έχει άρτια εκπαιδευμένους για την κακία την ώρα. Πολέμησε ηρωικά στην Κύπρο και βίωσε στο πετσί του το ξεπούλημα της μάνας Ελλάδας... Ειναι και άνθρωπος των τεχνών, με έφεση στη ζωγραφική. Η εισβολή χάραξε ανεξίτηλα τη ζωή του. Έκανε 3 ή 4 γάμους κι αυτό επειδή πάνω απ όλα έβαζε το στρατιωτικό του καθήκον και υπερβολή ... Ναι δίπλα σε έναν τέτοιο στρατιώτη αξίζει να πεθάνεις στη μάχη. πολιτικα κι εγω βρίσκομαι εκ διαμέτρου αντίθετα αλλά.. μιλάμε για σπάνιο άνθρωπο.
Ο χρήστης Unknown είπε…
ΣΤΟ 542 ΤΕΑ ΗΜΟΥΝ ΑΠΟ ΟΚΤΩΒΡΙΟ 1986 ΕΩΣ ΜΑΙΟ 1988 ΣΕΙΡΑ 183 3ος ΛΟΧΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΔΟΙΗΚΗΤΗΣ
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
202 ΕΣΣΟ 542 ΤΕΑ - Τσαϊρι. 2ος λόχος. Διοικητής Καμπουράκης. Υπηρέτησα εκεί από το Νοέμβριο του 89 μέχρι τον Αύγουστο του 90.
Ο χρήστης Unknown είπε…
Πραγματικά ηταν μακραν ο καλύτερος διοικητής που περασε απο το 542.Ειμουν εκει 86 87 στον λοχο ΕΜΛ με λοχαγο Μαστρογιαννοπουλο Ηλια..Όντως καλες εποχες εαν εξαιρέσουμε οτι κατσαμε καποιες μερες επιπλέον για το θεμα με την επιστράτευση...
Ο χρήστης Μανολης Ψαρρος είπε…
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ο χρήστης Μανολης Ψαρρος είπε…
542 ΤΕΑ ημουν απο τον Μαρτιο του 86 μεχρι τον ιανουαριο του 87 και μετα Συμη μεχρι που τελειωσε η επιστρατευση με το ''ΧΩΡΑ''.....Αργυροπουλος Κωνσταντινος μοναδικος πολεμιστης και ανθρωπος. Τιμη μου που ημουν εναμιση χρονο μαζι του. Μακαρι καποια στιγμη να αποφασισει να γραψει οσα εζησε και οσα ξερει. Εχω ακομα επαφες μαζι του.Σειρα μου ηταν 179
Ο χρήστης Κωστας Χριστοφης. είπε…
542 ΤΕΑ.85 β ΕΣΣΟ. Στο ΛΥΤ και μετά στην Σύμη με διοικητή το κομάντο Γιαλυρη. Πραγματικά ο Αργυροπουλος ήταν άνθρωπος που τον σεβόσουνα. Στις πορείες μαζί με τους φαντάρους. Τιμή μου που τον είχα τότε υποδιοικητη.
Ο χρήστης Unknown είπε…
Από τον Οκτώβριο του1986 έως το Αύγουστο του 1987 στον 3το λόχο επιλοχίας για αρκετούς μήνες. Ο κ. Αργυρόπουλος ήταν από τους ποιο μάχη ους αξιοματικους και ένας από τους καλύτερους ανθρώπους που γνώρισα. Τιμη μου που υπηρετισα υπό τις διαταγές του.
Ο χρήστης Δανδουλακης Γιαννης είπε…
542ΤΕΑ Στον3ο λόχο από Σεπτέμβρη 86μεχρι Αύγουστο 87 για αρκετό καιρό επιλοχίας. Ο κ. Αργυρόπουλος ήταν από τους ποιο μάχημους αξιοματικους. Τιμη μου που υπηρετισα υπό τις διαταγές του
Ο χρήστης Μανώλης Πομώνης είπε…
185 σειρά. 2ος Λόχος 542 ΤΕΑ από 17 Φεβρουαρίου 1987 έως 6 Σεπτεμβρίου 1988. Τους τελευταίους 7 μήνες επιλοχίας στον 2ο Λόχο. 19 μήνες στο τάγμα συνολικά. Λοχαγός Αχιλλέας Γαλανόπουλος (Φοβερός). 27 Μαρτίου 1987 ενώ θα πηγαίναμε ΛΥΒ ακυρώνεται γιατί μπαίνουμε σε επιφυλακή "Πέλεκυς 3" για το Πίρι Ρέις το γνωστό Σισμίκ Με τον Ράμπο διοικητή όλα καλά. Στις 3 Ιουλίου 1987 ο Αργυρόπουλος κάνει παράδοση του Τάγματος στον Σκούρα. Αργυρόπουλος κορυφή απλά.
Ο χρήστης heinz είπε…
Ναι Μανώλη, περάσαμε ΛΥΒ μετά, με τον Γιαννάκη ;-)
Ο χρήστης ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΟΛΟΚΥΘΑΣ-ΑΝΕΜΟΣ είπε…
Υπηρέτησα στο 542 ΤΕΑ Απο τα Χριστούγεννα του 1986 μέχρι τον Οκτώβριο του 1987,με επιλοχία τον εξαίρετο Γιάννη Δανδουλάκη στον τρίτο λόχο..ο κ.Αργυρόπουλος αγαπούσε πραγματικά τον Γιάννη για το παράστημά του και συνήθως τον φώναζε με το μικρό του όνομα...Γιάννη αν το διαβάσεις θυμήσου όταν κάναμε απεικόνιση τους τούρκους στην άσκηση που μας υποχρέωσε να παραδοθούμε κι έβαλε το άρμα να μας σημαδεύει..Ενα έχω να πω.ΑΝ ΠΡΈΠΕΙ ΝΑ ΕΊΝΑΙ ΠΕΡΗΦΑΝΗ Η ΠΑΤΡΊΔΑ ΓΙΑ ΚΆΤΙ ΝΑ ΕΊΝΑΙ ΓΙΑΤΙ ΓΕΝΝΗΣΕ ΑΝΤΡΕΣ ΣΑΝ ΤΟΝ κ.ΚΩΝΣΤΑΝΤΊΝΟ ΑΡΓΥΡΌΠΟΥΛΟ...Τιμή μου που υπηρέτησα υπο τις διαταγές του...
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Αργυρόπουλος άρχοντας.
Σκουρας Ι ευτυχια γελοίος.
Γαλανόπουλος σωστός.
Γιαλυρης κομαντο.
Καλικας κωλοπαιδο απο τα λιγα.
Μηπως θυμασαι Τσαφο;
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
ΛΥΤ ήμουν αλλά εκ παραδρομής εγραψα ΕΜΛ
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Υπηρέτησα στο 542 από 01/1986-02/1987 σειρά 179
ΛΥΒ πέρασα στις Πεταλούδες και μετά μαζί με τον Λοχαγό Τότε Στασινό Ιωάννη
πήγαμε πάλι στα ΛΥΒ σαν διόίκηση για μια σειρά. Εγώ επιλοχίας και ο Στασινός
διοικητής. Γυρίσαμε 542 και ήμουν επιλοχίας στον 3 λόχο.
φεύγοντας παρέδωσα στον καλό φίλο Δανδουλάκη Ιωάννη, όπου τον είχα εκπαιδεύσει στα ΛΥΒ
Μαζί με την Σειρά μου Ψαρρό Μανώλη έχουμε επαφές με τον Κκ Αργυρόπουλο
Τιμή μου που υπηρέτησα μαζί του , αλλά και στο 542.
Μεγάλη συγκίνηση που μετά από 37 χρόνια τον συναντήσαμε
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Στο 542 ΤΕΑ πηγα στις 10/1/88 σειρα 87στ η 191 Και απολυθηκα 20/7/89 με διοικητη τονΣκουρα που εκανε οτι ειναι δυνατο ναμαυρησει το στρατοπεδο ειρων αλαζονας!!
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Μεγαγιάννης Θεόδωρος 183 σειρά 542 ΤΕΑ ΤΣΑΙΡΙ 3ος λόχος με διοικητή Αργυροπουλο (Ραμπο) και υποδιοικητη Γιαλύρη Νικόλαο υπηρέτησα σαν επιλοχίας στον 3ο με λοχαγό τον Συμεωνίδη 2 σειρές εκπαιδευτής στα ΛΥΒ (πεταλουδες) και από τον 15ο μηνα έως το τέλος της θητείας επιλοχίας στη Σύμη. Αξέχαστη εμπειρία τι να πρωτοθυμηθούμε "θυμάμαι όλα τα ονόματα των παραπάνω σειρών στο τάγμα "Καλή αντάμωση παιδιά.
Ο χρήστης Takis-P είπε…
Παιδιά καλησπέρα . Με αφορμή την καταστροφική φωτιά στο νησί
Αυτές τις ημέρες και επειδή υπηρέτησα στο συγκεκριμένο τάγμα 17 μήνες και κάτι μέρες από Οκτώβριο του '88 έως Πάσχα ( Απρίλιο) του '90 θα ήθελα εάν κάποιος θέλει να επικοινωνήσει μαζί μου . Πρώτα ας μου απαντήσει στο μνμ και μετά σας περνάω στοιχεία. Ευχαριστώ πολύ
, με πολλές αναμνήσεις .
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Τον Αργυρόπουλο είχα την τιμή να τον γνωρίσω το 1985 που έκανε χρέος σαν υποδιοικητής στο 542.Σαν στρατιωτικός και σαν άνθρωπος υπέροχος.Αν και ήμουν πολιτικά αντίθετος,πολλές φορές μέχρι και σήμερα τον θυμάμαι.
Για ένα χρόνο του έφτιαχνα κάθε μέρα Ελληνικό καφέ,Και πάντα μου έλεγε ευχαριστώ.....

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Συνδιαμορφώνοντας την κοινωνία που οραματιζόμαστε

Israel quo vadis?