i-SPY(κάι, κάι, κάι) - 3

(συνέχεια από τα δυο προηγούμενα)

Το ρεπορτάζ δεν αποκάλυψε και τίποτα σημαντικό, και τι ρεπορτάζ να γίνει στο πόδι στο εξάλλου;

Οπότε, αραχτοί προκυμαία, μπυρίτσες EFES, και σεργιάνι στον κοσμάκη. Φανταστείτε μια προκυμαία Θεσσαλονίκης, πεζοδρομημένη, κόσμος πάει κι έρχεται, κι ανάμεσα οι αύρες. Όχι αύρες από εκείνες των ανατολίτικων θρησκειών.. Από τις άλλες, τα τεθωρακισμένα της αστυνομίας.

Οι γυναίκες περπατάνε με έναν απίστευτο τρόπο, μάλλον πλέουν αέρινα, ο ήλιος πέφτει, και κάθε 5 λεπτά, περνάει μεγαλοπρεπώς και μια αύρα, με ταχύτητα όχι πάνω από 5-6 χλμ. Κάτι σαν τοπική πανίδα της Σμύρνης...

Στην πλατεία με το άγαλμα του Κεμάλ, που καβάλα στ' άλογο δείχνει το Αιγαίο, στήνουν μεγάφωνα για συναυλία.
(φαντασίωση: ανεβαίνω και του σπάω το τεντωμένο δάχτυλο - άσε καλύτερα δε ξέρεις που μπορεί να βρεθεί ξαφνικά το σπασμένο κομμάτι...)

Πάμε ν' ακούσουμε τι σόι μουσικοί είναι οι Τούρκοι. Η πλατεία γεμίζει μπάτσους. Πολλούς μπάτσους. Δηλαδή πάρα πολλούς!!!! Πιστεύω στα σοβαρά, ότι είναι εκδήλωση κάποιου συλλόγου αστυνομικών. Μπα... Μετά πλακώνουν κι οι θεατές. Αντιστοιχία δυο μπάτσοι σε κάθε θεατή.
Βγαίνουνε κι οι μουσικοί. Ποπ της πλάκας... Δυο δίδυμες τραγουδάνε, οι μουσικοί πολύ καλοί όλοι, αλλά η μουσική τρίχες....
Φεύγουμε. Γυρνάω και τους βλέπω από μακρυά: ρε μπας και τελικά είναι εκδήλωση της αστυνομίας; Έχουνε μαζεύτει κι όλες οι αύρες τριγύρω κι οι μπάτσοι είναι μιλιούνια....

Το επόμενο πρωί έχουμε την ανταπόκριση. Θα μας πάρουν τηλέφωνο - η εκπομπή έχει ξεκινήσει - στις 8 στο προξενείο.

Πριν όμως, πρόγευμα στις 7: κάτι φοβερά κρουασάν, με κάτι κομματάρες φέτα και σαλαμάρες δυο δάχτυλα πάχος το κομμάτι. Ο αρκούδος πεινάει και ξεκινάει μανιωδώς. Θυμάμαι ότι έχει μικροβιοφοβία:

- "Ρε συ έχει επιδημία χολέρας ε;", λέω (είχε πράγματι εκείνο το καλοκαίρι).
- "Ναι, ε και;", απαντάει μπουκωμένος.
- "Να ρε μαλάκα, η φέτα, μήπως είναι επικίνδυνη...".

Σαλτάρει τελείως. Τα παρατάει, πάει στην τουαλέτα και φτύνει, πλένει το στόμα του μετά μανίας. Τα βουτάω όλα και πάω στην βεράντα όπου τα τρώω μέχρι ψίχουλο με την ησυχία μου....

Βγαίνοντας από το ασανσέρ, δυο τύποι που έχουν βγει από ταινία κατασκόπων του '60, καμπαρντίνα (στο κατακαλόκαιρο), καβουράκια και μαύρα γυαλιά, μιλάνε με την υπάλληλο της reception. Μόλις πατάμε στο lobby, αυτή μας βλέπει και λέει κάτι στους τύπους: γυρνάνε και οι δυό σα ρομπότ και μας κόβουν καλά-καλά. Ο αρκούδος μουγκρίζει, εγώ κοιτάω αθώα. Βγαίνοντας από το ξενοδοχείο, να και το γκρίζο Dogan με την κεραία.
Διακριτικά τα παιδιά: το αμάξι τους, έχει καβαλήσει το πρώτο σκαλί της εισόδου. Αναγκαζόμαστε να πηδήξουμε από το δεύτερο σκαλί, για να φτάσουμε στο δρόμο.

Καφεδάκι στο προξενείο, κι όλοι ακούνε τον σταθμό μας. Ο σταθμός, με τεράστια ισχύ, ακούγεται μέχρι την Άγκυρα. Ό,τι πούμε, θα το ακούσουν ζωντανά οι Τούρκοι σε πραγματικό χρόνο. Ο αρκούδος, ιδιαιτέρως, μου δίνει τις τελευταίες συμβουλές (έχω πει ότι αυτό το παιδί έχει μια μανία συμβουλών;):

- "Λοιπόν μαλάκα!!! Πρόσεξε τι θα πεις!!! Να σου λείπουν τα εθνικιστικά και οι μαλακίες κατάλαβες;".
- "Κατάλαβα".
- "Μικρά Ασία και χαμένες πατρίδες, απαγορεύεται. Θα λες Ανατολία".
- "Μάλιστα".
- "Ελληνισμός και άλλα τέτοια κομμένα. Θα λές Ρωμιοί".
- "Μάλιστα".
- "Καταστροφές και λοιπά, ούτε να σκεφτείς να τα ξεστομίσεις, σύμφωνοι;"
- "Σύμφωνοι".
- "Κανόνισε γιατί δεν τόχω σε τίποτα να σου πάρω το ακουστικό την ώρα που θα είσαι στον αέρα. Δεν αστειεύομαι, κατάλαβες;".
- "Κατάλαβα".
- "Κανόνισε μαλακισμένο. Εγώ δεν ήρθα για ρεπορτάζ, ήρθα για σε προσέχω μην σε πιάσει εθνικιστικό παραλήρημα και μπλέξεις, κατάλαβες;".
- "Ναι μωρέ, ουφ!".

Ντριν, το τηλέφωνο. Heinz στον αέρα. Ε, τι νάλεγα δηλαδή;;;; Είπα τα εξής:

1. Από 250.000 Έλληνες της Ιωνίας, σήμερα ζουν μόνο 38 που δηλώνουν Ρωμιοί και όχι Έλληνες για ευνόητους λόγους.(είπα: Ρωμιοί όχι Έλληνες)
2. Η Μικρά Ασία, που το τουρκικό κράτος την αποκαλεί Ανατολία, έχει χάσει όλο τον πλούτο που της προσέφερε το αμάλγαμα των λαών που επί αιώνες ζούσαν εκεί και εξοντώθηκαν από το κεμαλικό καθεστώς (είπα: Ανατολία)
3. Η καταστροφή του προξενείου της Σμύρνης το 1955, κατέληξε στην απώλεια όλων των τίτλων ιδιοκτησίας των Ελλήνων της Σμύρνης καθώς και των γενεαλογικών δέντρων τους και ουσιαστικά, ολοκλήρωσε την καταστροφή του 1922. Χάθηκαν όλα τα ντοκουμέντα που απεδείκνυαν ότι κάποτε εκεί υπήρξε μια μεγάλη, ανθούσα κοινωνία Ελλήνων.

Ο αρκούδος με κοιτάει εμβρόντητος. Αλλά ο πρόξενος είναι μπροστά και παρακολουθεί, η παρουσία του εμποδίζει τον αρκούδο να με πλακώσει στις γρήγορες. Πάντως το μάτι του γυαλίζει. Τελειώνω, κι έρχεται η σειρά του, λέει για το έργο και τις ανάγκες του προξενείου.

- "Ευχαριστούμε τους συναδέλφους Heinz και Αρκούδο που βρέθηκαν στη Σμύρνη ειδικά για της ανάγκες της σημερινής εκπομπής", λέει ο συνάδελφος του ΡΙΚ, και ξεμπερδεύουμε.

(και τώρα πως βγαίνουμε έξω από το προξενείο;)

Με τα πόδια, προφανώς. Ο ηρωϊκός μπάτσος, ανοίγει την πόρτα και κοιτάει συνομωτικά δεξιά - αριστερά στο πεζοδρόμιο.

- "Εντάξει, φύγατε!".

Μα, είναι στα καλά του; Τι φανταζόταν δηλαδή, ότι απέξω θάχαν μαζευτεί οι Τσέτες να επαναληφθούν τα σκηνικά με τον Χρυσόστομο Σμύρνης;

Βγαίνουμε στην προκυμαία (φτιάχνω με μιαν αέρινη κίνηση την κελεμπία μου να μη μου κλείνει το πρόσωπο και κοιτάω τους Τούρκους με ύφος αυτοκράτορα). Ο αρκούδος μουρμουρίζει μεσ' τα δόντια του, αλλά ούτε ακούω τι λέει.

Δωμάτιο ξενοδοχείου και τα μαζεύουμε για επιστροφή. Ο αρκούδος παραδόξως ήρεμος.
Ξαφνικά, τακ-τακ-τακ η πόρτα. Κοιταζόμαστε. Ανοίγω:

- "Ογλούπ νοτουρντάν κοντρόλ", (ή κάτι τέτοιο) λέει ο τύπος. Φοράει μια μπλε στολή, πηλήκιο και σηρίτια.

Του κλείνω την πόρτα στα μούτρα, χλαπ!

- "Ρε μαλάκα, είναι ένας με στολή απέξω και λέει για κοντρόλ".
- "Άντε ρε δε κατάλαβες καλά", απαντά ο αρκούδος, "κάτσε να του μιλήσω εγώ". Ο τύπος ξαναβαράει επίμονα. Ανοίγει ο αρκούδος:

- "Ογλούπ νοτουρντάν κοντρόλ", ξαναλέει λέει ο τύπος.
Του ρίχνει κι αρκούδος την πόρτα στα μούτρα.

(ο Λώρενς της Αραβίας κάνει fade-out. Σκηνές από το "Εξπρές του μεσονυκτίου" με μουσική υπόκρουση "Εγώ καλά σου τάλεγα". Ο Συνταγματάρχης Πλαστήρας, καλπάζοντας περήφανα, κοιτάει πίσω του: όλο το 5/42 σύνταγμα ευζώνων έχει εξαφανιστεί...)

- "Λοιπόν άκου", λέω. "Τον βάζουμε μέσα και δεν τον αφήνουμε να κάνει βήμα μόνος του".
- "ΟΚ", λέει ο αρκούδος, "μη μας φυτέψει και τίποτα και μετά μας μαζεύουν για ναρκωτικά".

Ανοίγουμε, ο τύπος με τη στολή μπαίνει. Του κολλάμε από δεξιά κι αριστερά, μπράτσο με μπράτσο. Τον περνάμε κι από ένα κεφάλι. Μας κοιτάει έκπληκτος. Κάνει μερικά βήματα, πάει προς την βεράντα. Σταματάει, γονατίζει. Σκύβουμε άγρια από πάνω του. Ανοίγει το ψυγειάκι του δωματίου κι αρχίζει να μετράει πόσα ποτά ήπιαμε και τα χρεώνει σ' ένα μπλοκάκι.
Κοιταζόμαστε με τον αρκούδο αμήχανα. Ο τύπος σηκώνεται μας κοιτάει ψιλοτρομαγμένος και βιάζεται να φύγει. Κάτσε ρε παιδί, πάρε και κατιτίς, και πατ-πατ στην πλάτη, άντε στο καλό.

Επιστροφή Αϊβαλί. Τουρκοκρητικός έμπορος, πουλάει λουκούμια. Αγοράζουμε:

- "Εγώ είμ' από την Κρήτη".
- "ναι, ναι" απαντάμε με συγκατάβαση (ποιόν δουλεύεις ρε φίλε;)
- "Απ' το Ρέθυμνο είμαι, εν λέω ψώματα!!!".

Ωχ! Γυαλίζει και το μάτι του, ακριβώς όπως των Κρητικών. Μάλλον αλήθεια λέει...

- "Να πάρεις απ' αυτά τα λουκούμια! Τέτοια έτρωγε κι ο σουλτάνος και πήδαγε το μισό χαρέμι, είναι ένα κι ένα".

Παίρνω ένα κιλό. (εκεί πάντως όπως αποδείχθηκε, έλεγε ...ψώματα ή εγώ δεν κάνω για σουλτάνος).

Κι επιστροφή στη Μυτιλήνη.

Και το i-SPY που κολλάει; Ε, δυο μέρες μετά, μια τούρκικη εφημερίδα, η ZAMAN, έγραψε ότι δυο Έλληνες κατάσκοποι που παρίσταναν τους δημοσιογράφους, πήγανε στη Σμύρνη κι είχαν λέει περίεργες επαφές με το προξενείο... Εγώ, κι ο αρκούδος!!!