Κάλοι-τέχνες

Τι σημαίνει "καλλιτέχνης";

Από την αρχή θα πω, πως μου προκαλούν αλλεργία.
Δεν αντέχω με τίποτα, αυτό το στυλ, "αφήστε με να κάνω ό,τι θέλω, με καταδυναστεύουν οι ευαισθησίες μου".

Μπλιάχ! (γλώσσα έξω).

Δηλαδή οι άλλοι τι είναι; Αναίσθητοι; Φορτηγά γαϊδούρια; Γυμνοσάλιαγκες που έρπουν από την μήτρα στον τάφο;
Με ποιά λογική αυτό που δεν επιτρέπεται στον μη-καλλιτέχνη, επιτρέπεται στον καλλιτέχνη; Και συνακόλουθα, επιτρέπεται και στον διανοούμενο, τον πανεπιστημιακό, και δε συμμαζεύεται.

Μια ομάδα ανθρώπων, που ανάγει την ενοχλητική εκδοχή της ιδιαιτερότητας, σε αυτονόητο δικαίωμά της, λόγω της "καλλιτεχνικής" της φύσης.
Τι σόι πράμα είναι η "καλλιτεχνική" φύση;; Ανάθεμά με κι αν μπορώ να καταλάβω.

Λοιπόν, για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, να πω για μένα:

Παίζω μουσική και πότε-πότε συνθέτω.

Μη φανταστείτε τίποτα σπουδαίο δηλαδή, έτσι; Είμαι ο φανατικότερος ακροατής των συνθέσεών μου, γιατί - απλώς - δεν υπάρχουν άλλοι. Δε μ' ενδιαφέρει ν' ακούσουν άλλοι αυτά που γράφω, καθόλου μα καθόλου.
Έχω γράψει και κατά παραγγελία - αυτά τ' άκουσαν κι άλλοι:

- Για ένα φίλο μου που ήτανε μαθητής του Εθνικού Θεάτρου. Είχε κάτι εξετάσεις κι έπαιζε έναν μονόλογο, κι ήθελε πρωτότυπη μουσική. Του έγραψα, του άρεσε, την χρησιμοποίησε. Το έργο ήτανε "Ο άνθρωπος με το λουλούδι στο στόμα" του Πιραντέλο, μου τόδωσε να το διαβάσω, μ' άρεσε πολύ, έγραψα κάτι. Έδωσε ο άνθρωπος εξετάσεις, πήγε καλά, ΟΚ.
- Για μια θεατρική ομάδα που θάπαιζε το "Χάρολντ και Μοντ", δεν ξέρω τον συγγραφέα. Έγραψα και γι' αυτό, και την κρατήσανε. Αλλά αρπάχτηκαν στις πρόβες (κάλοι-τέχνες γαρ) και το διαλύσανε το μαγαζί, και πάει κι η μουσική, δεν παίχτηκε. Γρουσούζικια μουσική.
- Για μια θεατρική ομάδα που έπαιζε ένα παιδικό έργο του Τριβιζά, "Οι ιππότες της τηγανητής πατάτας". Ένα είδος ψιλο-μιούζικαλ. Εκεί είχα μεγάλες πιένες, διότι μουσική για παιδιά είναι εύκολο πράγμα, κι έγινα και ...σουξεδιάρης!!!
- Έκανα και κάτι ενορχηστρώσεις σε παρουσίαση θεατρικών τραγουδιών που είχε ερμηνεύσει (κάποτε) η Μερκούρη και κάτι άλλες ακόμα σε διάφορα που βαριέμαι ν' αναφέρω.
- Και κάτι συναυλίες, κι από δω κι από κει, και κάποτε στο Λυκαβηττό. Οι συναυλίες έχουνε πλάκα τουλάχιστον, γίνεται χαβαλές. Όχι πάντα δηλαδή, μια φορά, κάνω έτσι και βλέπω κάτω τον Θεοδωράκη, τον Ρίτσο και τον Λεοντή. Μάζεψα τα τσαμασφίρια μου και χώθηκα στο βάθος, να μη βλέπουνε, έχει κι όρια η ξεφτίλα ε; (και ξεφώνιζε ο ηχολήπτης "μη το σέρνεις ρε φίλε το πιάνο, θα ξεκουρδίσει!!!").

Λοιπόν, σε κάποια άλλη φάση πούλαγα τυρόπιτες σ' ένα θερινό θέατρο. Έπαιζε ο Μαρκόπουλος το βράδυ και το μεσημέρι στήνανε. Δυο πιτσιρικάδες βάζανε τα τσαμασφίρια των καλλιτεχνών στη σκηνή και μετά, αρχίσανε να βασανίζουνε το πιάνο. Είπα να γελάσω λίγο, ανέβηκα πάνω και τους κοιτούσα με θαυμασμό. Ένας έπαιζε (την τύφλα του) και είχε κολλήσει και το sustain pedal κάτω (να μη σταματάνε να δονούνται οι χορδές - διάρκεια στο ήχο). Πάει λοιπόν ο τυροπιτάς (εγώ) από δίπλα και κοιτάει με θαυμασμό:

Heinz: Ρε φίλε πόσα χρόνια παίζεις;
- Α, πολλά!!!
Heinz: Και είναι δύσκολο;
- Ου... Άσε μη το ψάχνεις, θέλει πολύ δουλειά.
Heinz: Κι αυτό το γκάζι κάτω γιατί το πατάς, για να παίζεις πιο γρήγορα ε;
- Ναι ρε φίλε, ξέρεις βλέπω ε; (χασκογελάει ο wanna-be κάλοι-τέχνης).
Heinz: Εγώ μπορώ να μάθω;
- Άσε ρε φίλε, πούλα καλύτερα τις τυροπιτούλες. Μιλάμε για ζόρικα πράγματα εδώ. Ξέρεις πόση ταλαιπωρία έχω περάσει εγώ;
Heinz: Ναι ε; Ε μάλλον δεν θα τα καταφέρω, αλλά πάντα μ' άρεσε να βλέπω τους μουσικούς να παίζουν.
- Ναι ρε μεγάλε, αλλά ο καλλιτέχνης είναι άλλη ψυχή.
Heinz: Ναι ε;
- Ναι.
Heinz: Δηλαδή ο καλλιτέχνης, δεν κάνει να πουλάει τυρόπιτες;
- Τι λες ρε φίλε, δε γίνεται, θα σαλτάρει τελείως. Ο καλλιτέχνης είναι φύση ευγενική, εκφράζεται με το όργανό του, κατάλαβες; Άκου ...τυρόπιτες!!!!
Heinz: Να παίξω κι εγώ λίγο;
- Πως, πως, ορίστε, αλλά σιγά-σιγά ε, γιατί χαλάει!!!

Αρχίζει να χασκογελάει και σκουντάει τον διπλανό του.
Βαράω το κλαβιέ άτσαλα, γκλιν-γκλαν... Πετάγεται ο καλοι-τέχνης:

- Με το μαλακό φίλε ε; Δεν είναι τυρόπιτα το πιάνο.
Heinz: Να πατήσω λίγο το γκάζι;
- Ναι, αλλά κρατήσου, (γελάει ο τύπος). Κοίτα, παίξε κανά πεντάλεπτο, και μετά άστο μη ξεκουρδίσει.
Heinz: Οκ, ευχαριστώ.

Τα μαζεύει και πάει προς τα παρασκήνια.
Παίζω το Spain (το αγαπημένο μου του Chick Corea).

O ...καλλιτέχνης (που δεν έπαιζε τίποτα), παγώνει. Με κοιτάει βραχυκυκλωμένος και δεν μπορεί να συνδυάσει τις τυρόπιτες με τον Corea. Εγώ τον κοιτάω αθώα:

Heinz: Ρε φίλε, ωραίο πράμα το γκάζι, γκαζώνουν τα χέρια σου ε;
- ....ρεζίλι μ' έκανες ρε φίλε.
Heinz: Όχι ρε μεγάλε, αλλά μην κοιτάς αφ' υψηλού τους άλλους. Ποτέ δε ξέρεις ποιός ειν' αυτός που πουλάει τυρόπιτες.
- .... δίκιο έχεις ρε μεγάλε....

Ελπίζω να έμαθε κάτι και να είπε το σκηνικό και σ' άλλους. Αρκετές δικτατορίες ζούμε, δεν χρειαζόμαστε κι αυτή των κάλοι-τεχνών!!!

Στη εικόνα ο αγαπημένος μου καλλιτέχνης, ζωγράφισε τον εαυτό του.

Υ.Γ. Ξέρω τι σκέφτεστε ε; Ποτέ όμως δεν ισχυρίστηκα ότι είμαι καλός άνθρωπος!!!