Στομαχόπονος του Σεπτέμβρη

Θυμάμαι κάθε Σεπτέμβρη, να υποφέρω από στομαχόπονο.

Φορτωμένος με μια τσάντα δερμάτινη, βαριά από μόνη της, που μύριζε άθλια.
Ντυμένος με μια μπλε ποδιά και λευκό γιακαδάκι να πηγαίνω κακόκεφος και μουτρωμένος στο σχολείο.
(και τότε για Καραμανλή και Παπανδρέου λέγανε τα ραδιόφωνα)

Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί με στείλαν σχολείο.

Καθόμουν ήσυχος, δεν πείραζα κανέναν. Εντάξει, για να είμαι ειλικρινής, σφαλιάριζα κανένα παιδάκι που παίζαμε μαζί άμα με τσάντιζε, αλλά γενικά ήμουνα πονόψυχος κι ευγενικός.

Ό,τι μου λέγανε τόκανα.

Μη βρίζεις - δεν έβριζα.
Φάε το φαί σου - το έτρωγα (ή τόφτυνα στα κρυφά).
Βάλε αυτά τα ρούχα - τάβαζα.
Πες "ευχαριστώ" - τόλεγα.
Κάτσε μέσα - καθόμουν.
Κάτσε έξω - καθόμουν.
Μη μιλάς - έσκαγα.

Και ξαφνικά, μια μαύρη μέρα, χωρίς νάχω παραβιάσει κανέναν κανόνα, με παραδώσανε στην Πένυ, να με πάρει μαζί της στο σχολείο.
Η Πένυ, ήταν μια φίλη, 5 χρόνια πιο μεγάλη από μένα. Με παίρνει η Πένυ από το χεράκι, την ακολούθησα ανυποψίαστος - την εμπιστευόμουν και την θαύμαζα για τα πράγματα που ήξερε.
Παμε, πάμε, φτάνουμε στο σχολείο. Φρίκη! Γεμάτο άγνωστα παιδιά που ξεφώνιζαν και μεγάλους που μας κοιτούσαν όπως οι τσομπάνηδες τα κοπάδια τους. Ήρθε κι ένας παπάς, έψελνε και με πιτσίλισε πρωϊνιάτικο με τον βασιλικό, μπουρ-μπουρ, ούτε κατάλαβα και τι έλεγε...

Μόλις τέλειωσε ο παπάς, κινάω να φύγω για το σπίτι μου. Χλαπ! μ' αρπάζει η Πένυ, με κρατάει δίπλα της για μην την κοπανήσω. Κρατούμενος.
Ο διευθυντής βγάζει λόγο. Λέει, λέει, αδιάφορα πράγματα και βλακείες. Στο δωμάτιό μου περιμένουν τα παιχνίδια και χάνω την ώρα μου με μεγάλους που κάνουν τους τσομπάνηδες. Λέω "που θα πάει, θα τελειώσει κι αυτός και θα φύγουμε. Κι άμα ξαναπατήσω εδώ, γράψτε μου!!".

Αλλά δε! Μόλις τέλειωσε ο τύπος, αρχίσαν τα κοπάδια να χώνονται στο κτίριο. Με έπιασε πανικός πλέον. Με βάλανε στο κοπάδι της πρώτης, έτρεξα και χώθηκα στο κοπάδι της έκτης, δίπλα στην Πένυ, την μόνη που γνώριζα. Χώθηκα στην τάξη της, καθόμουν ήσυχος δίπλα της και σκεφτόμουν τι άλλο θα μου τύχει. Λέει εκείνη ξαφνικά "κύριε, μπορώ να πάρω τον μικρό να τον πάω στην πρώτη;". Βάλανε όλοι τα γέλια. Γελάγανε μαζί μου. Στα παλιά μου τα παπούτσια. Αφού δεν είχα σκοπό να ξαναπατήσω εκεί μέσα, μήπως θα τους ξανάβλεπα;

Με βουτάει η Πένυ, με πάει στη πρώτη. Λέω "Πένυ κάτσε μαζί...", με χαϊδεύει στο κεφάλι και με εγκαταλείπει εκεί.

Δεν κατάφερα βέβαια να μην ξαναπάω. Κάθε μέρα πήγαινα και πάλι. Ο δάσκαλος, κακή του ώρα όπου βρίσκεται, είχε ένα ξύλινο χάρακα. Ήτανε το εκπαιδευτικό του όργανο.

Δε διάβασες - χάρακας.
Δεν έγραψες - χάρακας.
Δεν κατάλαβες - χάρακας.
Γράφεις με το αριστερό - χάρακας (έγινα με το ζόρι δεξιόχειρας, στα 30 μου ανιχνεύθηκε ότι υπήρχε conflict στα ημισφαίρια του εγκεφάλου - έπρεπε νάμαι αριστερόχειρας, γι' αυτό συχνά τραύλιζα).

Ο χάρακας, ήταν επιεικής συμπεριφορά. Ο γυιός της αδελφής του δασκάλου, ήταν συμμαθητής μας. Τα δικά του παραπτώματα, γίνονταν αφορμές για επίδειξη αγριότητας του δασκάλου. Τον κλωτσούσε, τον χαστούκιζε, το παιδί ούρλιαζε πανικόβλητο, έπεφτε κάτω κι αυτός τον πάταγε. Ζαρώναμε τρομοκρατημένοι.

Έπινε συνέχεια γκαζόζα το κάθαρμα. Τον μίσησα βαθιά, σπάνια στη ζωή μου έχω μισήσει κάποιον έτσι - ίσως ποτέ ξανά. Μιλούσε, καθάριζε τα δόντια του με μια καρφίτσα, ξέπλενε το στόμα με την γκαζόζα και την έφτυνε στο πάτωμα. Πλήρες πρόγραμμα στοματικής υγιεινής παράλληλα με το μάθημα. Δηλαδή ποιό μάθημα, δεν θυμάμαι τίποτε άλλο εκτός από απειλές, ξύλο και αγριάδες. Τον καταριόμουν συνέχεια, όπως τον έβλεπα να κάθεται με τον χάρακα να ανεμίζει στο ένα χέρι, και την καρφίτσα να σκαλίζει τα δόντια του στο άλλο. Ευχόμουν να την καταπιεί κι έδινα υποσχέσεις στον Θεό ότι, αν μ' άφηνε να φύγω από κει μέσα, θα ήμουν πάντα το πιο καλό παιδί του κόσμου.

Μια μέρα, ο Θεός με άκουσε. Το θηρίο κατάπιε την καρφίτσα!!!
Γούρλωσε τα μάτια του και βγήκε τρέχοντας από την αίθουσα. Νοσοκομείο και χειρουργείο. Τον ξεφορτωθήκαμε για κανένα μήνα. Αλλά, επέστρεψε βέβαια.

Με είχε τρελάνει στα εξάρια. 6 6 6 6 , ούτε ο αντίχριστος να ήμουνα. Καμμιά διάθεση δεν είχα να πάρω 7 ή παραπάνω. Βρε άι σιχτίρ!! Εγώ ζήτησα να με χώσουν εκεί μέσα; Τώρα θέλανε να κάνω και τον καλό; Τον σιχαινόμουν βαθιά κι εκείνος το ίδιο.
Και το σχολείο γενικά δεν το ήθελα. Ούτε μια μέρα, για έξι συνεχή χρόνια, δεν πήγα με καλή καρδιά. Ούτε μια.
Κάθε πρωί, έφευγα από το σπίτι μου στραβολαιμιάζοντας, κοίταζα πίσω σαν τον ναυτικό που βλέπει το λιμάνι να απομακρύνεται. Το στομάχι μου ήταν πάντα χάλια. Μεγάλος πια, διαγνώστηκε έλκος. Αλλά, μέχρι να πάω σχολείο, δεν με πονούσε καθόλου.

Προσπαθούσα βέβαια να γλυτώσω. Δεν συμβιβάστηκα ποτέ με την ιδέα. Το πιο αφελές σχέδιό μου ήταν, να κρύβω την σάκκα μου μόλις ξυπνούσα.
- "Πάρε την σάκκα σου και πήγαινε".
- "Δεν μπορώ να βρω τη σάκκα μου, τι να κάνω;".
Βέβαια, ποτέ δεν απέδωσε το τέχνασμα. Όσο ευρηματικός κι αν ήμουν στις κρυψώνες, τόσο έξυπνοι ήταν και εκείνοι στην έρευνα και ανεύρεση. Κι έτσι, κάθε πρωί, με το στομάχι να ανακατεύεται, έπαιρνα τον ίδιο δρόμο...

---------------------------------

Τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη, όταν οι γυιοί μου πάνε στο σχολείο, με πιάνει πάλι το στομάχι μου. Καταναλώνω Zantac με τις χούφτες κάθε αρχή του Σεπτέμβρη.
Ηλίθιοι δάσκαλοι, υπάρχουν και σήμερα. Κι όσοι έχουν άποψη, γονείς ή δάσκαλοι, προτιμούν να μη μιλάνε. Δεν ανήκω σ'αυτούς. Μιλάω, φωνάζω στις συναντήσεις με τους δασκάλους, κι άμα δω να ορθώνεται μπροστά μου η αυθεντία τους, τους κοιτάω με τρομακτική αλαζονεία - και τους ισοπεδώνω δημοσίως με δεκαπλάσια αλαζονεία.

Αλλά, ποιός θα σώσει τα παιδιά μας; Το θέμα μας δεν είναι να μάθουν γράμματα. Ούτε "να γίνουν άνθρωποι". Ούτε να "κοινωνικοποιηθούν". Πολύ περισσότερο, δεν είναι να μάθουν να είναι "υπάκουα και πειθαρχημένα".

Είναι, νομίζω, σαφές: Ο ρόλος του σχολείου, στη σημερινή κοινωνία της διάχυτης γνώσης, είναι να μάθει στα παιδιά να μαθαίνουν. Ασχολείται κανείς με αυτό;;;;
Σε ποιούς εμπιστευόμαστε τα παιδιά μας; Δεν είναι δικαίωμά μας να ξέρουμε; Από που αντλεί το Κράτος το δικαίωμα να παίζει ανεύθυνα με τις ψυχές των παιδιών μας;
Και σήμερα, υπάρχει μια ανεξέλεγκτη κατάσταση σε όλες, ΟΛΕΣ τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Κι αυτό πρέπει να λήξει. Άμεσα.