Στομαχόπονος του Σεπτέμβρη

Θυμάμαι κάθε Σεπτέμβρη, να υποφέρω από στομαχόπονο.

Φορτωμένος με μια τσάντα δερμάτινη, βαριά από μόνη της, που μύριζε άθλια.
Ντυμένος με μια μπλε ποδιά και λευκό γιακαδάκι να πηγαίνω κακόκεφος και μουτρωμένος στο σχολείο.
(και τότε για Καραμανλή και Παπανδρέου λέγανε τα ραδιόφωνα)

Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί με στείλαν σχολείο.

Καθόμουν ήσυχος, δεν πείραζα κανέναν. Εντάξει, για να είμαι ειλικρινής, σφαλιάριζα κανένα παιδάκι που παίζαμε μαζί άμα με τσάντιζε, αλλά γενικά ήμουνα πονόψυχος κι ευγενικός.

Ό,τι μου λέγανε τόκανα.

Μη βρίζεις - δεν έβριζα.
Φάε το φαί σου - το έτρωγα (ή τόφτυνα στα κρυφά).
Βάλε αυτά τα ρούχα - τάβαζα.
Πες "ευχαριστώ" - τόλεγα.
Κάτσε μέσα - καθόμουν.
Κάτσε έξω - καθόμουν.
Μη μιλάς - έσκαγα.

Και ξαφνικά, μια μαύρη μέρα, χωρίς νάχω παραβιάσει κανέναν κανόνα, με παραδώσανε στην Πένυ, να με πάρει μαζί της στο σχολείο.
Η Πένυ, ήταν μια φίλη, 5 χρόνια πιο μεγάλη από μένα. Με παίρνει η Πένυ από το χεράκι, την ακολούθησα ανυποψίαστος - την εμπιστευόμουν και την θαύμαζα για τα πράγματα που ήξερε.
Παμε, πάμε, φτάνουμε στο σχολείο. Φρίκη! Γεμάτο άγνωστα παιδιά που ξεφώνιζαν και μεγάλους που μας κοιτούσαν όπως οι τσομπάνηδες τα κοπάδια τους. Ήρθε κι ένας παπάς, έψελνε και με πιτσίλισε πρωϊνιάτικο με τον βασιλικό, μπουρ-μπουρ, ούτε κατάλαβα και τι έλεγε...

Μόλις τέλειωσε ο παπάς, κινάω να φύγω για το σπίτι μου. Χλαπ! μ' αρπάζει η Πένυ, με κρατάει δίπλα της για μην την κοπανήσω. Κρατούμενος.
Ο διευθυντής βγάζει λόγο. Λέει, λέει, αδιάφορα πράγματα και βλακείες. Στο δωμάτιό μου περιμένουν τα παιχνίδια και χάνω την ώρα μου με μεγάλους που κάνουν τους τσομπάνηδες. Λέω "που θα πάει, θα τελειώσει κι αυτός και θα φύγουμε. Κι άμα ξαναπατήσω εδώ, γράψτε μου!!".

Αλλά δε! Μόλις τέλειωσε ο τύπος, αρχίσαν τα κοπάδια να χώνονται στο κτίριο. Με έπιασε πανικός πλέον. Με βάλανε στο κοπάδι της πρώτης, έτρεξα και χώθηκα στο κοπάδι της έκτης, δίπλα στην Πένυ, την μόνη που γνώριζα. Χώθηκα στην τάξη της, καθόμουν ήσυχος δίπλα της και σκεφτόμουν τι άλλο θα μου τύχει. Λέει εκείνη ξαφνικά "κύριε, μπορώ να πάρω τον μικρό να τον πάω στην πρώτη;". Βάλανε όλοι τα γέλια. Γελάγανε μαζί μου. Στα παλιά μου τα παπούτσια. Αφού δεν είχα σκοπό να ξαναπατήσω εκεί μέσα, μήπως θα τους ξανάβλεπα;

Με βουτάει η Πένυ, με πάει στη πρώτη. Λέω "Πένυ κάτσε μαζί...", με χαϊδεύει στο κεφάλι και με εγκαταλείπει εκεί.

Δεν κατάφερα βέβαια να μην ξαναπάω. Κάθε μέρα πήγαινα και πάλι. Ο δάσκαλος, κακή του ώρα όπου βρίσκεται, είχε ένα ξύλινο χάρακα. Ήτανε το εκπαιδευτικό του όργανο.

Δε διάβασες - χάρακας.
Δεν έγραψες - χάρακας.
Δεν κατάλαβες - χάρακας.
Γράφεις με το αριστερό - χάρακας (έγινα με το ζόρι δεξιόχειρας, στα 30 μου ανιχνεύθηκε ότι υπήρχε conflict στα ημισφαίρια του εγκεφάλου - έπρεπε νάμαι αριστερόχειρας, γι' αυτό συχνά τραύλιζα).

Ο χάρακας, ήταν επιεικής συμπεριφορά. Ο γυιός της αδελφής του δασκάλου, ήταν συμμαθητής μας. Τα δικά του παραπτώματα, γίνονταν αφορμές για επίδειξη αγριότητας του δασκάλου. Τον κλωτσούσε, τον χαστούκιζε, το παιδί ούρλιαζε πανικόβλητο, έπεφτε κάτω κι αυτός τον πάταγε. Ζαρώναμε τρομοκρατημένοι.

Έπινε συνέχεια γκαζόζα το κάθαρμα. Τον μίσησα βαθιά, σπάνια στη ζωή μου έχω μισήσει κάποιον έτσι - ίσως ποτέ ξανά. Μιλούσε, καθάριζε τα δόντια του με μια καρφίτσα, ξέπλενε το στόμα με την γκαζόζα και την έφτυνε στο πάτωμα. Πλήρες πρόγραμμα στοματικής υγιεινής παράλληλα με το μάθημα. Δηλαδή ποιό μάθημα, δεν θυμάμαι τίποτε άλλο εκτός από απειλές, ξύλο και αγριάδες. Τον καταριόμουν συνέχεια, όπως τον έβλεπα να κάθεται με τον χάρακα να ανεμίζει στο ένα χέρι, και την καρφίτσα να σκαλίζει τα δόντια του στο άλλο. Ευχόμουν να την καταπιεί κι έδινα υποσχέσεις στον Θεό ότι, αν μ' άφηνε να φύγω από κει μέσα, θα ήμουν πάντα το πιο καλό παιδί του κόσμου.

Μια μέρα, ο Θεός με άκουσε. Το θηρίο κατάπιε την καρφίτσα!!!
Γούρλωσε τα μάτια του και βγήκε τρέχοντας από την αίθουσα. Νοσοκομείο και χειρουργείο. Τον ξεφορτωθήκαμε για κανένα μήνα. Αλλά, επέστρεψε βέβαια.

Με είχε τρελάνει στα εξάρια. 6 6 6 6 , ούτε ο αντίχριστος να ήμουνα. Καμμιά διάθεση δεν είχα να πάρω 7 ή παραπάνω. Βρε άι σιχτίρ!! Εγώ ζήτησα να με χώσουν εκεί μέσα; Τώρα θέλανε να κάνω και τον καλό; Τον σιχαινόμουν βαθιά κι εκείνος το ίδιο.
Και το σχολείο γενικά δεν το ήθελα. Ούτε μια μέρα, για έξι συνεχή χρόνια, δεν πήγα με καλή καρδιά. Ούτε μια.
Κάθε πρωί, έφευγα από το σπίτι μου στραβολαιμιάζοντας, κοίταζα πίσω σαν τον ναυτικό που βλέπει το λιμάνι να απομακρύνεται. Το στομάχι μου ήταν πάντα χάλια. Μεγάλος πια, διαγνώστηκε έλκος. Αλλά, μέχρι να πάω σχολείο, δεν με πονούσε καθόλου.

Προσπαθούσα βέβαια να γλυτώσω. Δεν συμβιβάστηκα ποτέ με την ιδέα. Το πιο αφελές σχέδιό μου ήταν, να κρύβω την σάκκα μου μόλις ξυπνούσα.
- "Πάρε την σάκκα σου και πήγαινε".
- "Δεν μπορώ να βρω τη σάκκα μου, τι να κάνω;".
Βέβαια, ποτέ δεν απέδωσε το τέχνασμα. Όσο ευρηματικός κι αν ήμουν στις κρυψώνες, τόσο έξυπνοι ήταν και εκείνοι στην έρευνα και ανεύρεση. Κι έτσι, κάθε πρωί, με το στομάχι να ανακατεύεται, έπαιρνα τον ίδιο δρόμο...

---------------------------------

Τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη, όταν οι γυιοί μου πάνε στο σχολείο, με πιάνει πάλι το στομάχι μου. Καταναλώνω Zantac με τις χούφτες κάθε αρχή του Σεπτέμβρη.
Ηλίθιοι δάσκαλοι, υπάρχουν και σήμερα. Κι όσοι έχουν άποψη, γονείς ή δάσκαλοι, προτιμούν να μη μιλάνε. Δεν ανήκω σ'αυτούς. Μιλάω, φωνάζω στις συναντήσεις με τους δασκάλους, κι άμα δω να ορθώνεται μπροστά μου η αυθεντία τους, τους κοιτάω με τρομακτική αλαζονεία - και τους ισοπεδώνω δημοσίως με δεκαπλάσια αλαζονεία.

Αλλά, ποιός θα σώσει τα παιδιά μας; Το θέμα μας δεν είναι να μάθουν γράμματα. Ούτε "να γίνουν άνθρωποι". Ούτε να "κοινωνικοποιηθούν". Πολύ περισσότερο, δεν είναι να μάθουν να είναι "υπάκουα και πειθαρχημένα".

Είναι, νομίζω, σαφές: Ο ρόλος του σχολείου, στη σημερινή κοινωνία της διάχυτης γνώσης, είναι να μάθει στα παιδιά να μαθαίνουν. Ασχολείται κανείς με αυτό;;;;
Σε ποιούς εμπιστευόμαστε τα παιδιά μας; Δεν είναι δικαίωμά μας να ξέρουμε; Από που αντλεί το Κράτος το δικαίωμα να παίζει ανεύθυνα με τις ψυχές των παιδιών μας;
Και σήμερα, υπάρχει μια ανεξέλεγκτη κατάσταση σε όλες, ΟΛΕΣ τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Κι αυτό πρέπει να λήξει. Άμεσα.

Σχόλια

Ο χρήστης Nicholas_Nerd είπε…
"Άμεσα"? Πόσο ρεαλιστικό είναι αυτό? Να μαθαίνει η παδεία τα παιδιά να μαθαίνουν? Και ποιός έμαθε τις γενιές που τελείωσαν από το '80 και μετά να μαθαίνουν? Το σύστημα πεπερασμένης ύλης και ασκήσεων που ξεκίνησε επί ΝΔ και μεταρρυθμίστηκε επί ΠΑΣΟΚ (για να δώσει μεν "ισότερες" ευκαιρίες στα παιδιά που δεν είχαν πρόσβαση σε ιδιαίτερα (επαρχία κτλ) αλλά που μετέτρεψε την προετοιμασία για εξετάσεις σε παπαγαλία)?

Βαριόμουν απόλυτα το σχολείο, κυρίως Γυμμνάσιο και Λύκειο. Τελείως βαρετά και άνευ ενδιαφέροντος μαθήματα (και ας ήμουν σε "καλό σχολείο" που είχα περάσει με εξετάσεις εισαγωγής στα 8-9). Από 16 χρονών ήθελα να γυρίσω τον κόσμο. Κατάφερα να αποφπιτήσω και να μπω σε ΑΕΙ στην Ελλάδα κάνοντας ότι διάβαζα στο σχολείο και μαντεύοντας αρκετά από τις ασκήσεις Μαθηματικών, Φυσικής, Χημείας ποτ δεν είχα διαβάσει από πριν ώστε να πάρω βαθμό για ΑΕΙ!! Στην Ιστορία δεν μπορείς να μαντεύσεις τι έγινε, στα Μα-Φυ-Χη μπορείς!

Δεν ήθελα να πάω ΑΕΙ. Ήθελα να βγω στον κόσμο και τον κόσμο της εργασίας! Μα που θα πας, μου έλεγαν οι γνωστικοί! Άμα αφήσεις τα βιβλία, δεν τα ξαναπιάνεις μετά. Έτσι έκανε πτυχίο και μάστερ. Μόνον το β' Μάστερ, μετά το στρατό και 2 χρόνια δουλειάς το χάρηκα. Και διάβασα περισσότερο από ποτέ. Και άρχισα να διαβάζω Ιστορία κ.α. θέματα από μόνος μου μετά, όταν ήμουν πλέον εργαζόμενος. Το σχολείο (αποφοίτηση 81) ήταν ένα κάτεργο. Μόνον κάνα δυό σχολικές δρατηριότητες έσωσαν κάπως την κατάσταση. Δεν ξλερω πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα σήμερα. Θέμα ΚΑΙ δάσκαλου/καθηγητή είναι να κάνει το σχολείο/μάθημα ενδιαφέρον! Πόσοι όμως θέλουν είτε μπορούν όταν είναι και αυτοί απόφοιτοι συστήματος παπαγαλίας (τουλάχιστον στο Γυ-Λυκ)?

Στείλε τα παιδιά σου στο Δημόσιο να κοινωνικοποιηθούν τουλάχιστον και κράτα τα λεφτά για ιδιαιτερα με "δασκάλους" όπως τουε θέλεις ή μάθε τα μόνος σου να μαθαίνουν, θα έλεγα! Και κυρίως, έμφαση στη γενικη παιδεία, την "μόρφωση".
Ο χρήστης Nicholas_Nerd είπε…
To μεγάλύτερο προσόν στην Ελληνική κοινωνία και εργασία σήμερα είναι η υποκριτική. Προτεινα σε φίλο που έχει ΚΕΣ να φτιάξει ένα τέτοιο σεμινάριο, υποκριτικής όχι για ηθοποιούς αλλά για όλους τους πολίτες που δεν κατέχουν την "τέχνη" στη ζωή, για να πάω να παρακολουθήσω και ο ίδιος. Διότι το προσόν δεν το κατέχω από φυσικού μου και το θεωρώ βασικό ντεσού στην κοινωνική και κυρίως επαγγελματική ζωή! Μιρή η χώρα, αβαθηής και στενή η Κοινωνία, σαν χωριό που αν δεν κρατάς τις ισορρόπίες, πρέπει να φύγεις για την "πόλη", ήτοι εκτός Ελλάδας. "Village & Small Town Dynamics". Suffocating! Γιατί οι Ελληνίδες κοπέλλες τη κοπανάνε σήμερα από την επαρχία και ψάχνουν οι άνδρες (και δήμαρχοι) να βρουν νύφες στην Αν. Ευρώπη? Analyse that!
Ο χρήστης heinz είπε…
@nicholas

Το ότι δεν τους μαθαίνουν να μαθαίνουν είναι η μια πλευρά του προβλήματος.
Η άλλη είναι ότι τους ξε-μαθαίνουν, ό,τι τους μαθαίνουμε από το σπίτι:
σεβασμός κι όχι ανταγωνιστικότητα, κατανόηση κι όχι αποστήθιση κλπ.

Λες: "Και ποιός έμαθε τις γενιές που τελείωσαν από το '80 και μετά να μαθαίνουν?"
Απαντώ: Η κοινωνία. Τότε, λειτουργούσε ακόμη.

@eyge

Κι εγώ επαρχία μένω. Νομίζω όμως ότι πρέπει ίσως να αγριέψετε για χάρη της κορούλας σας. Δεν χρειάζεται να το μάθει η ίδια. Ο δάσκαλος όμως, πρέπει να μάθει ότι αυτό που έκανε είναι παράνομο - κι ότι το γνωρίζετε. Υπάρχουν και οι σχολικοί σύμβουλοι, κάτι κάνουν κι αυτοί.
Άμα αυτό από πιτσιρικάς, το ρίχνει στις παραδοσιακές τιμωρίες, στα 40 του θάναι απίστευτος....
Ο χρήστης it is είπε…
Καλημέρα. Δε νομίζω πως μπορεί κανείς να ξεμάθει στο παιδί σου εύκολα αυτά που του έχεις μάθει όσο είχε αποκλειστική επαφή με την οικογένεια (γινείς και αδέρφια ή και παππού γιαγιά αν συμμετέχουν στενά στη διαπαιδαγώγηση) και αυτό γιατί νομίζω πως τα βασικά χαρακτηριστικά ενός χαρακτήρα διαμορφώνονται κυρίως μέχρι τα 6-8 το πολύ. Από κει και πέρα χτίζεις πάνω σ'αυτά.
Από την αρχαία Ελλάδα το πίστευαν αυτό (και απ'ότι ξέρω πολλοί το πιστεύουν και σήμερα).

Στο σχολείο είναι αδύνατον να σου μάθουν να μαθαίνεις κατά τη γνώμη μου. Δεν είναι μόνο λόγω αδυναμίας του συστήματος και των δασκάλων-καθηγητών, είναι και θέμα του ότι δεν είναι αρκετά ώριμα τα παιδιά σ'αυτήν την ηληκία να το μάθουν αυτό.
Μαθαίνεις να μαθαίνεις στο Πανεπιστήμιο και πάλι αυτό γίνεται μόνο αν το θες πραγματικά εσύ. Η νοοτροπία του "μαθαίνω να μαθαίνω" δε μαθαίνεται από εξωτερικούς φορείς αλλά μόνο από τον ίδιο μας τον εαυτό. Το μόνο που μπορεί να κάνει κανείς για να βοηθήσει κάποιον σε αυτή τη διαδικασία είναι να του δείξει πως λειτουργούν ορισμένα εργαλεία: ιντερνετ, βιβλιοθήκες, φορείς κτλ.

Πάντως πολύ σωστά έθεσες το θέμα "μαθαίνω να μαθαίνω" γιατί σήμερα οι αλλαγές είναι τέτοιες που όσο καλά και να ξέρεις τις γνώσεις του σήμερα σε 6 μήνες το πολύ είναι παρωχημένες οι γνώσεις σου άρα πρέπει να είσαι σε διαρκή διαδικασία μάθησης και αλλαγής και μάλιστα να σου αρέσει αυτό (αυτά βεβαίως δεν ισχύουν ακριβώς έτσι στην Ελλάδα αλλά σιγά σιγά πάμε κι εμείς προς τα εκεί).
Εγώ πάντως στο σχολείο πέρασα τέλεια κι ας είχα και δασκάλους που χτυπάγαν είτε με χαστούκια είτε με χάρακα. Με έβαζαν να φέρνω το χάρακα από άλλες τάξεις για να με βαρέσουν και μετά τον ξαναπήγαινα πίσω. Τα περισσότερα παιδάκια κλαίγανε αλλά εγώ πίσμωνα να μην κλάψω για να μη δώσω την ικανοποίηση στον καθηγητή. Βέβαια από το σπίτι και από πολύ μικρή ηληκία ο πατέρας μου με είχε εκπαιδεύσει σε φωνές αλλά και ξύλο να μην "κολώνω" και να μη θεωρώ πως επειδή κάποιος είναι μεγαλύτερός μου αυτόματα έχει δίκιο...Όταν από 6 χρονών ακούς χριστοπαναγίες και τρως και μερικές ξυλιές, αλλά όταν πας να λουφάξεις ο ίδιος που σου έδωσε τις ξυλιές σου λέει να μη φοβάσαι και να σηκώνεις κεφάλι να τον κοιτάς στα μάτια με το θάρρος της γνώμης σου....τι να σου πει ο καθηγητάκος ή ο δάσκαλος και πως να σε τρομάξει...
Επικοινωνία εσωτερικά της οικογένειας να υπάρχει και καλλιέργια της αυτοεκτίμησης του παιδιού και μετά το εκπαιδευτικό σύστημα γίνεται απλώς ένα interface μεταξύ ατόμου και κοινωνίας (γιατί όπως και να το κάνουμε χρειάζεται ένας θεσμός που να δίνει μια κάποια διαβεβαίωση πως κατέχεις τις γνώσεις που υποστηρίζεις πως κατέχεις..κάτι σαν ISO, λέμε τώρα....).


ΥΓ Έχω σταματήσει εδώ και κάποιο καιρό να γράφω στον Δήμου μια και τα θέματα ήταν λίγο εκτός των ενδιαφερόντων μου και έχουμε χαθεί αλλά θα επικοινωνώ από εδώ....Είσαι από τους bloggers που έχω ψηλά στην εκτίμησή μου :)
Ο χρήστης heinz είπε…
it is said....


Στο σχολείο είναι αδύνατον να σου μάθουν να μαθαίνεις κατά τη γνώμη μου. Δεν είναι μόνο λόγω αδυναμίας του συστήματος και των δασκάλων-καθηγητών, είναι και θέμα του ότι δεν είναι αρκετά ώριμα τα παιδιά σ'αυτήν την ηληκία να το μάθουν αυτό.
Μαθαίνεις να μαθαίνεις στο Πανεπιστήμιο και πάλι αυτό γίνεται μόνο αν το θες πραγματικά εσύ. Η νοοτροπία του "μαθαίνω να μαθαίνω" δε μαθαίνεται από εξωτερικούς φορείς αλλά μόνο από τον ίδιο μας τον εαυτό. Το μόνο που μπορεί να κάνει κανείς για να βοηθήσει κάποιον σε αυτή τη διαδικασία είναι να του δείξει πως λειτουργούν ορισμένα εργαλεία: ιντερνετ, βιβλιοθήκες, φορείς κτλ.


Μάλλον έχεις δίκιο.
Σε όλα τ' άλλα, σίγουρα έχεις.
Ωστόσο, το πως μαθαίνω να μαθαίνω, είναι ένα τεράστιο θέμα. Γιατί συνήθως - και δυστυχώς - η διαδικασία απόκτησης γνώσης, παραμένει υπόρρητη και κρυφή.

Απλώς δεν ενδιαφερόμαστε. Άμα πέσει κι ο βαρύγδουπος όρος "επιστημολογία" (αυτό είναι), τότε στρίβουν όλοι μακρυά. Άλλοι το ξορκίζουν ως πολύ δύσκολο θέμα, κι άλλοι ως ασήμαντο θεωρώντας ότι αυτό που μετράει είναι το προϊόν (η γνώση), κι οχι η διαδικασία (η επιστημολογία).
Ο χρήστης zoifio είπε…
''Το θέμα μας δεν είναι να μάθουν γράμματα. Ούτε "να γίνουν άνθρωποι". Ούτε να "κοινωνικοποιηθούν". Πολύ περισσότερο, δεν είναι να μάθουν να είναι "υπάκουα και πειθαρχημένα".''

Εδώ θα συμφωνίσω μαζί σου.

''Είναι, νομίζω, σαφές: Ο ρόλος του σχολείου, στη σημερινή κοινωνία της διάχυτης γνώσης, είναι να μάθει στα παιδιά να μαθαίνουν. Ασχολείται κανείς με αυτό;;;;''
Εδώ πάλι δεν ξέρω...... υπάρχει κανόνας για το πως μαθαίνει κανείς;Πρέπει να πάει στο σχολείο γι΄αυτό; Ως γονιός δεν του έχεις μάθει να μαθαίνει από μικρό;
Ανοίγεις ένα πολύ μεγάλο θέμα σχετικά με το Ρόλο του σχολείου.Ενδιαφέρον.
Ο χρήστης heinz είπε…
zoifio said...

Εδώ πάλι δεν ξέρω...... υπάρχει κανόνας για το πως μαθαίνει κανείς;Πρέπει να πάει στο σχολείο γι΄αυτό; Ως γονιός δεν του έχεις μάθει να μαθαίνει από μικρό;

Το θέμα είναι πράγματι τεράστιο. Οι επιστήμονες το λένε "επιστημολογία" - με ποιά διαδικασία οικοδομείται η επιστήμη, δηλαδή η γνώση.

Οι ψυχολόγοι τώρα, μιλάνε για τη "μαγική σκέψη". Ότι τα παιδιά, αποδίδουν ιδιότητες ανθρώπινες σε αντικέιμενα, κι ότι ακόμα, νομίζουν πως ό,τι φαντάζονται μπορεί να υλοποιηθεί. Οι μεγάλοι, αυτό το λέμε παράδοξο.

Και ξεχνάμε έτσι πως, το "παράδοξο", είναι επίσης κατασκευασμένο. Ο τρόπος που βλέπουμε τον κόσμο μας, είναι κάτι που έχουμε διδαχθεί.
(Παρένθεση: Θυμάμαι μια γειτόνισσά μας. Είχε ένα πλυντήριο, αλλά ποτέ δεν το εκτίμησε σαν τέτοιο. Γέμιζε τον κάδο με φασόλια κι άλλα, το χρησιμοποιούσε σαν ντουλάπι για όσπρια. Τα ρούχα, τάπλενε σε μια σκάφη στην αυλή. Αυτό για μένα ήταν παράδοξο. Μια χρήση του πληντυρίου διέκρινα μόνο. Αυτή όμως, διέκρινε τελικά δυο).

Νομίζω λοιπόν, ότι αν πάψουμε να βλέπουμε τον κόσμο σαν μια διάκριση ανάμεσα σε παράδοξα και μη (γιατί, αυτό ακριβώς κάνουμε), ανακτούμε τη δημιουργική ικανότητά μας.
Αυτό που λέμε "χρειάζεται τρέλλα"? Αυτό νομίζω ότι είναι. Την "τρέλλα" αυτή, την διαθέτουν τα παιδιά. Και το σχολειό προσπαθεί να την ξεριζώσει, και την ξεριζώνει για να την αντικαταστήσει με μια δομημένη εικόνα του κόσμου, που εξυπηρετεί την συνέχεια της κοινωνίας όπως έχει. Δηλαδή, μια συντήρηση της κατάστασης. Και δώστου πάλι στην επόμενη γενιά....
Ο χρήστης Aphrodite είπε…
Μου πήρε πάρα πολύ καιρό να καταλάβω γιατί οι δάσκαλοι "ζάρωναν" μπροστά στη μάνα μου. Δεν άκουσα ποτέ τι τους έλεγε. Δεν μπορούσα να φανταστώ... Σε μένα ήταν τόσο αυστηρή, που ήμουν σίγουρη ότι ήταν με το μέρος τους.

Μετά κατάλαβα πως δεν περνούσε μία ηλιθιότητα που να έκαναν όχι μόνο σε μένα, αλλά και σε πολλούς συμμαθητές & συμμαθήτριες, που ως πιο δυναμική από τις υπόλοιπες μητέρες, δεν άφηνε να περάσει στο ντούκου.

Εγώ είχα έλκος παρόμοιο με το δικό σου.

Τελικά είχε και η μάνα μου...

Αλλα οι δάσκαλοι νομίζω ότι δεν είχαν ούτε ιδρωμενο αυτί...

Ε, μαντεύεις ποιά πήρε την σκυτάλη, ε?

Με το καλό, ευγενικά, αλλά διαπλάθονται χαρακτήρες κάθε μέρα... Και ναι, πρέπει να μάθουν να μαθαίνουν, και μάλιστα ΓΡΗΓΟΡΑ!!!

;))))
Ο χρήστης dodo είπε…
Το σχολείο εντάσσεται στο μαζικό, ισοπεδωτικό, εκπαιδευτικό σύστημα. (Που δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό, βεβαίως).
Αν είναι κανείς τυχερός, πετυχαίνει κάποιον δάσκαλο, που μπορεί να εμπνεύσει τους μαθητές του...
Ο χρήστης J. είπε…
"Δεν είναι αργία, είναι απεργία". Μήπως αυτό μαθαίνουν τελικά;
Ο χρήστης Nicholas_Nerd είπε…
@ heinz

"Λες: "Και ποιός έμαθε τις γενιές που τελείωσαν από το '80 και μετά να μαθαίνουν?"
Απαντώ: Η κοινωνία. Τότε, λειτουργούσε ακόμη"

Η Κοινωνία; Μπα! Ίσως η ζωή και η βιοπάλη. Ίσως κανένας, τελικά! Αν και μάλλον συμφωνώ με τον "It is" για τον ρόλο της οικογένειας, όταν αυτή "λειτουργούσε ακόμα"!

Nicholas_Nerd
(πρώην "Nicholas_on-Europe")
Ο χρήστης Nicholas_Nerd είπε…
Στην περίπτωση μου, με έμαθαν να μαθαίνω οι σπουδές μου στις ΗΠΑ, όπου πήγα να σπουδάσω με θυσίες της μεσοαστικής οικογένειας μου (αντί του ΑΕΙ στο οποίο είχα πετύχει), στη (μεσοαστική) λογική του "χρήματα έχουμε γαι ένα σωστό ρούχο, σωστή διατροφή και μόρφωση" (όχι για χλιδές και σπατάλες). Αυτήν την λογική και κοινωνική "τάξη" (Πατήσια, Κυψέλη, κ.α.) την οποία τόσοι "πολέμησαν" και προσπάθησαν να διαλύσουν, στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, διότι η λογική της, οι αρχές της και η ύπαρξη της ήταν εμπόδιο στα σχέδια τους, κε Χάινζ!
Ο χρήστης heinz είπε…
@nicholas

Κανείς δεν μπορεί να διαλύσει κάτι, που δεν είναι ήδη υπό διάλυση - δηλ. που δεν έχει αρχίσει να αποσαθρώνεται ή είναι ασταθές.

Δεν δέχομαι ότι το ΠΑΣΟΚ, ή η ΝΔ, προσπαθούν να "διαλύσουν" την κοινωνία, το κράτος ή ό,τι άλλο.

Η υπόθεση "Ελλάδα" είναι σαθρή εκ γενετής νομίζω.
Ο χρήστης heinz είπε…
@αφροδίτη

Όπως πάντα, είσαι η φωνή της ελπίδας και της συγκρότησης.

Να΄σι καλά Θεά!!
Ο χρήστης Nicholas_Nerd είπε…
@ heinz

"Δεν δέχομαι ότι το ΠΑΣΟΚ, ή η ΝΔ, προσπαθούν να "διαλύσουν" την κοινωνία, το κράτος ή ό,τι άλλο"

Δεν είπα (έγραψα) αυτό, Χάινζ. Ήταν σαφές αυτό που έγραψα για την μεσαία αστική τάξη.
Ο χρήστης test είπε…
Ωραίο το ποστ σου, φίλε heinz, με πολύ χιούμορ και δυστυχώς εξαιρετικά επίκαιρο...

Κι εγώ είχα αντίστοιχο "στομαχόπονο" κάθε Σεπτέμβρη - τουλάχιστον μέχρι τις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου.
Μετά ποιος μας έπιανε...

Αυτό που θέλω να καταθέσω εδώ είναι η εμπειρία μου με τα Αρχαία.
Έξι χρόνια έκανα αρχαία, σχεδόν σε καθημερινή βάση (αν τις ίδιες ώρες μάθαινα κινέζικα θα μιλούσα και θα έγραφα καλύτερα κι από μανδαρίνος).

Και το αποτέλεσμα ποιο ήταν; Να τα μισήσω - παρόλο που ήμουν και καλός μαθητής. Ίσως επειδή ήμασταν πρακτικό τότε, δεν είχαμε καλούς φιλολόγους.
Μετά από κάποια χρόνια, βρεθήκαμε με μια παρέα στην Επίδαυρο και λέμε δεν πάμε να δούμε Αριστοφάνη. Το αποτέλεσμα; Καλός ο Αριστοφάνης παρότι αρχαίος.:).

Την επόμενη χρονιά, αφού είχαμε δει εν τω μεταξύ κι άλλα έργα του Αριστοφάνη, είπαμε να δοκιμάσουμε την τύχη μας και με τραγωδία, και με πολλές επιφυλάξεις είδαμε πάλι στην Επίδαυρο ένα έργο του Σοφοκλή. Ε, μείναμε όλοι άφωνοι! Που ήταν κρυμμένοι αυτοί οι αρχαίοι όλα αυτά τα χρόνια στο γυμνάσιο και δεν τους πήραμε είδηση;

Χωρίς να πάσχω από κανένα είδος προγονοπληξίας, αυτό που θέλω να πω, με λίγα λόγια, είναι το εξής:
Μήπως θα ’πρεπε το σχολείο να μας αφήσει να ανακαλύψουμε τους αρχαίους μόνοι μας - από το μηδέν- αντί να μας φορτίζει αρνητικά τόσα χρόνια;

Ξέρω άλλους ανθρώπους που αυτό που έπαθα εγώ με τ' αρχαία το είχαν πάθει με τα μαθηματικά, τη φυσική, κ.λ.π.

Δηλαδή τελικά στο σχολείο λειτουργούσε τελείως αντίθετα από τον σκοπό ύπαρξής του.

Θέλω να ελπίζω ότι τα πράγματα έχουν καλυτερέψει κάπως από τότε (δεκαετία του 70).
Ο χρήστης paragrafos είπε…
Οι σκέψεις σας για την... αναγκαιότητα του σχολειου μου έφεραν στο νου παρόμοια σχόλια του Παπαδιαμάντη (διήγημα "Η δασκαλομάνα") αν θυμάμαι καλά.

Με αγάπη

Α.
Ο χρήστης petalida είπε…
Θα το ελαφρυνω λίγο το θέμα heinz:
πήγαινες σχολείο με μπλέ ΠΟΔΙΑ γιακαδάκι αλλά ήσουν κακόκεφΟΣ?
Τι είδους στολή ήταν αυτἠ?
Ο χρήστης heinz είπε…
@petalida

Αχ, πως φαίνεται ότι είσαι νέα...
Λοιπόν, και γιακαδάκι και ποδιά προβλεπόταν για τους μαθητές στα δημοτικά το 1967.

Μάλιστα, για καμμιά βδομάδα, τα μαγαζιά δεν είχαν στη αρχή σακάκια σχολικά (= ποδιές για αγόρια), φοράγαμε κανονική ποδιά κοριτσίστικη κι από κάτω παντελόνι.
Μέχρι που ξεφώνισα κι η μάνα μου έκοψε τη φούστα, κι έμεινε το πάνω. Μετά, πουλάγανε και σκέτα σακάκια.

Show ε????
Ο χρήστης petalida είπε…
:-))
Έχω υπ όψη μου τα περί ποδιάς και στολής. ΟΚ, δεν τα έζησα αλλά υπάρχουν φωτό και περιγραφές γονιών.
Αλλά η λέξη ποδιά μου πήγαινε σε φουστανάκι, και είπα "αυτό δεν το έχω ξαναδεί!!!" Αλλά να που είναι αλήθεια!

Θα θελα να μάθω πώς βλέπεις το ρυθμό εξέλιξης της παιδείας μας τα τελευταία 30 χρόνια, σε σχέση με τη γενικότερη εξέλιξη της χώρας. Μπορείς να βάλει το χέρι στην καρδιά και να πεις ότι δεν υπάρχει σχετική πρόοδος?
Ο χρήστης heinz είπε…
@petalida

Πρόοδος;
Το σίγουρο είναι ότι είναι πολύ λιγότερο αυταρχική, κι αυτό είναι καλό.

Τώρα, τι μαθαίνουν τα παιδιά, αυτό δεν το ξέρω. Αν κρίνω από φοιτητές που βλέπω, μάλλον τίποτα. Κι είναι τρομερό, ότι περνάμε από την βιομηχανική κοινωνία στην κοινωνία της γνώσης, κι έχουμε φτιάξει στρατιές παπαγάλων (οι παρόντες εξαιρούνται - ειλικρινά!).

Τώρα, γιατί δεν μαθαίνουν τίποτα; Παίρνουν γνώσεις αποσπασματικές, που δεν συνδέουν το ένα με το άλλο, π.χ. τη φυσική με τα μαθηματικά ή τα μαθηματικά με τη γλώσσα (τα μαθηματικά ΕΙΝΑΙ γλώσσα). Αποστηθίζουν βουνά από λόγια, αλλά λίγα κατανοούν.
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Βλέπω στο προφίλ σου να λες ότι δουλεύεις στην εκπαίδευση.
Βλέπω εκείνος ο απαίσιος δάσκαλος, δεν σε επηρέασε να μη θες καμιά σχέση με τον χώρο.
Σοβαρά τώρα: Επειδή κι εγώ έχω ένα παιδί που μόλις αρχίζει την σχολική του ζωή, είστε να κλείσουμε εμείς οι ίδιοι οι γονείς όλα τα σχολεία για 3 βδομάδες, να δείτε πως πέφτει όχι ο υπουργός αλλά η κυβέρνηση όλη!!
Συμφωνώ ότι ο ιδανικός σκοπός της παιδείας είναι να μαθαίνει στον νέο πως θα μαθαίνει, όμως ο πρακτικός για τους κρατούντες, είναι να μαθαίνει στον νέο πως θα αντέχει. Και όποιοι αντέξουν πιο πολύ θα είναι στο τέλος η αυριανή ελίτ που θα διαχειρίζεται τα "επενδυτικά κεφάλαια".
Ο χρήστης heinz είπε…
Aν είμαι λέει!!!

Αλλά δεν θα μας ακολουθήσει κανείς. Βλέπεις, το βασικό επιχείρημα των αντιτιθέμενων γονιών στις πρόσφατες απεργίες των δασκάλων είναι "που θ' αφήσουμε τα παιδιά μας;". Δυστυχώς, αυτό είναι τα σχολειά: αποθήκες.

όσο για μένα, δουλεύω σε ΑΕΙ.
Ο χρήστης ange-ta είπε…
Επεσα στο μπλόκ σερφάροντας. Σηκώνει πολύ συζήτηση το θέμα παιδίας. Αλλά γενικά δεν μπορείς να ασκείς κριτική με χαοτικό τρόπο! Ή Ελληνική παιδεία δεν κολάει μόνο στον χάρακα του δάσκαλου, γιατί θα ακούσεις το άλλο το γνωστό, - το ξήλο βγήκε από το παράδεισο-. Ούτε οι δάσκαλοι είναι από τον Αρη. Ελληνες είναι και αυτοί. Ούτε οι γονείς είναι οι αγιοι, που βλέπουν τα παιδιά τους να βασανίζονται. Η κατάσταση είναι περίπλοκη και πρέπει να αρχίσεις να ξεδιπλώνεις ένα κουβάρι και να βάζεις αιήματα συγκεκριμένα. Βέβαια δεν είπα τίποτε, αλλά δεν έχω αυτό τον στόχο, απλώς είπα να πω μια καλησπέρα.
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Φίλε
Εεκίνος ο απαίσιος δάσκαλος μάλλον σε έκανε να θυμώσεις πολύ και ο θυμός σου έγινε κίνητρο.
Ο χρήστης heinz είπε…
Αλλά κι ο θυμός είναι κίνητρο, δεν είναι;
Και μάλιστα, δεν είναι χειρότερο από οποιοδήποτε άλλο, αρκει να γνωρίζεις ότι είσαι θυμωμένος κι επίσης, με ποιόν και γιατί.

:-)
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
οκ συμφωνώ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Υποστράτηγος ε.α. Ράμπο

Συγκρίσεις

Συνδιαμορφώνοντας την κοινωνία που οραματιζόμαστε