In a body

Έχω πολλά κουσούρια, πολλούς κάλους (στον εγκέφαλο). Ένας απ' αυτούς είναι ο φετιχισμός μου (μάλλον κάπως έτσι θα χαρακτηρίζεται) με διάφορα χρηστικά αντικείμενα. Δεν έχει σημασία αν είναι αντικείμενα οικονομικής αξίας ή όχι - είναι πως μου τη βαράει κατά περιόδους. Ας πούμε, δανείζω άνετα το αυτοκίνητό μου, το μηχανάκι μου. Μου το γυρνάνε πίσω ξεχαρβαλιασμένο, δεν μιλάω καθόλου. Δανείζω την φωτογραφική μου μηχανή, μου τη γυρνάνε με ένα λεκέ λάδι - γίνομαι βαπόρι!!! Βέβαια, ένα αυτοκίνητο, κοστίζει όσο 10-15 φωτογραφικές μηχανές. Αλλά, έλα που δε μπορώ;! Με πιάνει πανικός. Άλλα αντικείμενα που με πιάνει τρέλα όταν τα σκαλίζουν: τον φορητό μου υπολογιστή, τον ελβετικό σουγιά (όλους - έχω 3), τα βιβλία, τις ταινίες σε DVD, το τρίποδο της φωτ. μηχανής, τις τσάντες της φωτ. μηχανής. Τα καλοκαιρινά μου μπλουζάκια (ξεθωριασμένα όλα), τις πίπες μου. Δεν αντέχω ούτε να τ' αγγίζουν. Ειλικρινά, πάρε δανεικά κι αγύριστα (αν έχω) και πάρε μια δική σου μηχανή, αλλά you-toucha-mine I smasha-...

Η πρώτη φωτογραφία, τραβηγμένη (και ρετουσαρισμένη στο χέρι), στην Κωνσταντινούπολη, γύρω στα 1952. Η δεύτερη, στη Μυτιλήνη το φθινόπωρο του 2007. Πέρασαν 55 χρόνια, μια ζωή αφιερωμένη στην ικανοποίηση του παράλογου και του αχόρταγου. Ανασφάλεια, δυστυχία, λεφτά, ταξίδια στην Ευρώπη, την Αμερική, την Ασία, κυνήγι πλούσιου γαμπρού κι έπειτα πλουσιότερου. Σπίτια κι αυτοκίνητα, ειρωνεία στις ανθρώπινες αξίες, παροιμίες και σοφιστείες για το ότι τα λεφτά καλύπτουν τα πάντα. Στο τέλος, η άνοια. Δεκάδες άνθρωποι που τους έβλαψε (ποτέ εκ λάθους) τώρα καγχάζουν: "καλά να πάθει, έχει το τέλος που της αξίζει!!!". Κανείς βέβαια, δεν της το 'πε κατάμουτρα όταν ακόμα μπορούσε να πολεμήσει τους άσκοπους πολέμους της. Εκτός από μιαν οικογένεια, που της έκοψε (η οικογένεια) την καλημέρα και την πέρασε στα αζήτητα. Που δεν σήκωνε το τηλέφωνο να της απαντήσει, και που δεν δέχτηκε λεφτά για να την ανεχτεί. Σ' αυτή την οικογένεια κατέφυγε, όταν ένοιωσε ότι η άνοια την κυκλώνει. Κι αυτή ...

Επαρχία με χίλια!! Αθήνα γεννήθηκα, μεγάλωσα, αλλά από τα 18 έφυγα και δε ξαναγύρισα. Όχι πως στην επαρχία είναι εύκολα τα πράγματα - κάθε άλλο. Αλλά να, είναι κάποια πράγματα που αξίζουν. Στη φωτό, τμήμα από το λιμάνι της Μυτιλήνης, στις 9 Σεπτέμβρη 2007, στις 5:30 μ.μ. Έπινα καφέ, κι είπα να τραβήξω και μια φωτό. Αυτά είναι... (τα της επαρχίας).

Τον τελευταίο καιρό, λόγω της ασθένειας - που αναφέρεται στο προηγούμενο post - και του κυκεώνα που έχει δημιουργήσει, έχω παραμελήσει το blog. Ζητάω συγγνώμη. Τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο που έχω, τραβάω καμιά φωτογραφία, να νοιώθω πως κάτι κάνω. Έβαλα μια απ' αυτές: ανατολή στο στενό ανάμεσα στη Λέσβο και την Τουρκία. Θα επανέλθω. Heinz