55 χρόνια
Η πρώτη φωτογραφία, τραβηγμένη (και ρετουσαρισμένη στο χέρι), στην Κωνσταντινούπολη, γύρω στα 1952.
Η δεύτερη, στη Μυτιλήνη το φθινόπωρο του 2007.Πέρασαν 55 χρόνια, μια ζωή αφιερωμένη στην ικανοποίηση του παράλογου και του αχόρταγου. Ανασφάλεια, δυστυχία, λεφτά, ταξίδια στην Ευρώπη, την Αμερική, την Ασία, κυνήγι πλούσιου γαμπρού κι έπειτα πλουσιότερου.
Σπίτια κι αυτοκίνητα, ειρωνεία στις ανθρώπινες αξίες, παροιμίες και σοφιστείες για το ότι τα λεφτά καλύπτουν τα πάντα.
Στο τέλος, η άνοια. Δεκάδες άνθρωποι που τους έβλαψε (ποτέ εκ λάθους) τώρα καγχάζουν: "καλά να πάθει, έχει το τέλος που της αξίζει!!!". Κανείς βέβαια, δεν της το 'πε κατάμουτρα όταν ακόμα μπορούσε να πολεμήσει τους άσκοπους πολέμους της.
Εκτός από μιαν οικογένεια, που της έκοψε (η οικογένεια) την καλημέρα και την πέρασε στα αζήτητα. Που δεν σήκωνε το τηλέφωνο να της απαντήσει, και που δεν δέχτηκε λεφτά για να την ανεχτεί.
Σ' αυτή την οικογένεια κατέφυγε, όταν ένοιωσε ότι η άνοια την κυκλώνει. Κι αυτή είναι η μοναδική οικογένεια που τη δέχτηκε, κι ανέλαβε την προστασία και την υπεράσπισή της...
Σχόλια
Δεν είμαι σίγουρη αν κατάλαβα καλά, αν δηλώνουν χρονική αλληλουχία κι επομένως προηγούνται στη σειρά των γεγονότων.
Αν το κατάλαβα καλά, σκεφτόμουν ότι μερικούς η δυστυχία κι η ανασφάλεια τους σκληραίνουν, τους κάνουν να θέλουν μόνο να επιβιώσουν με κάθε τρόπο, έστω και εις βάρος άλλων. Κι άλλοι προσπαθούν να δώσουν αυτό που δεν πήραν οι ίδιοι, σαν να θέλουν να "σπάσει ο κύκλος του κακού", να μη ζήσουν άλλοι ό,τι έζησαν αυτοί.
Δεν ξέρω γιατί άλλοι πάνε έτσι κι άλλοι αλλιώς. Έτσι είναι φτιαγμένοι? Έτσι τους έμαθαν? Δούλεψε κάτι μια πρώτη φορά -και μια δεύτερη- και μετά έγινε συνήθεια, "καλή" ή "κακή"? Κι αν η συνήθεια ήταν "κακή" μήπως δεν "φταίνε" μόνο αυτοί και "φταίνε" κι όσοι δεν μπήκαν στον κόπο ή δεν άντεξαν να βάλουν όρια?
Ώραία μάτια είχε πάντως... Μπορεί να συνετέλεσε κι αυτό, οι ευκολίες μας καμιά φορά μας κάνουν ζημιά.
Καλύτερα που τη δέχτηκε η οικογένεια, τώρα στο τέλος... Πιο πιθανό το βλέπω να μαλακώσει έτσι η στενοχώρια για τα παλιά...
αν δηλώνουν χρονική αλληλουχία κι επομένως προηγούνται στη σειρά των γεγονότων.
Ναι, υπήρξε χρονική αλληλουχία, αλλά μετά η ανασφάλεια παρέμεινε και βέβαια κι η δυστυχία (που πάει μαζί).
Δούλεψε κάτι μια πρώτη φορά -και μια δεύτερη- και μετά έγινε συνήθεια
Νομίζω ότι κάπως έτσι πάει. Θέλει μεγάλη προσπάθεια να αλλάξεις τον τρόπο με τον οποίο βιώνεις τον κόσμο γύρω σου...
..μήπως δεν "φταίνε" μόνο αυτοί και "φταίνε" κι όσοι δεν μπήκαν στον κόπο ή δεν άντεξαν να βάλουν όρια?
Αυτό νομίζω ότι είναι επίσης απόλυτα σωστό.
Ωστόσο, υπάρχει κι η περίπτωση κάποιοι να μη βάζουν όρια, απλώς επειδή έτσι βολεύονται: αυτοί κάνουν τους καλούς (αλλά ανήμπορους) κι αφήνουν άλλους να αλωνίζουν, και καρπώνονται οι ίδιοι ό,τι μπορούν από την "δουλειά" των "κακών".
Πιο πιθανό το βλέπω να μαλακώσει έτσι η στενοχώρια για τα παλιά...
Κι αυτό αλήθεια είναι. Βέβαια, η στενοχώρια η δική μας. Γιατί η δική της - αν υπήρξε, δεν ξέρω... - έχει εξατμιστεί μαζί με όποια άλλη μνήμη της.
Τώρα που γράφω, η γυναίκα μου (που είναι κι ο πιο στενός μου φίλος), έχει πάει στο σπίτι της και το στολίζει για τα χριστούγεννα, μαζί με την γυναίκα που την προσέχει. Δε μένει μαζί μας, μένουμε σε νοίκι, αλλά έχει ένα σπίτι δικό της κοντά κι έτσι την προσέχουμε.
Άσε που νομίζω ότι, κανείς δεν είναι σοφό να συμβιώνει με ασθενή Alzheimer ούτως ή άλλως.
Να που έσπασε ο "κύκλος του κακού" (της ανασφάλειας και της συνακόλουθης δυστυχίας). Μπορεί να συνετέλεσαν και τα παλιά, άθελά τους έστω...
:)
και το κάτι αυτό είναι τόσο ουσιαστικό!!!!
πολύ χαίρομαι.......
σου στέλνω email αλλά εσύ χάθηκες...
νάσαι καλά!!!
ο πάλαι ποτέ paramethorios!!!
νομίζω ότι υπάρχει "δυνατό δέσιμο" όσο οδυνηρό κι αν είναι, νομίζω λέω, δεν είμαι σίγουρη, γιατί αυτά είναι δύσκολα πράγματα και κανείς δεν μπορεί να βγάζει αυθαίρετα συμπεράσματα...είσαι πολύ τυχερός ωστόσο που έχεις δίπλα σου μια σπουδαία σύντροφο που σου συμπαραστέκεται και όχι μόνο...
Από αυτά που είδαν;
Ή από αυτά που δεν είδαν;
doctor
Έχω μια φίλη που έχει το ίδιο πρόβλημα με τη μητέρα της.Η γιαγιά έχει βγάλει ένα απίστευτα καλοσυνάτο χαρακτήρα.Έχει γυρίσει δε στα παιδικά της χρόνια και ζεί εκεί.
Νομίζω κι απ' τα δυο. Κι είναι πολλά κι από τα δυο....
@Stavros P (isisdoros)
Χαίρομαι και γω που ξαναμιλάμε... Ελπίζω να 'μαστε όλοι καλά!
Δεν ξέρω αν είναι το δέσιμο της κουλτούρας ("η μάνα"), αλλά πάντως το δέσιμο κοινών εμπειριών ΔΕΝ είναι :-)
Αλλά υπάρχει κάτι ισχυρότερο: η υποχρέωση που νοιώθεις, όταν ο άλλος είναι εντελώς εκτεθειμένος κι αδύναμος κι αναλαμβάνεις να τον προφυλάξεις.
Πανέμορφη ήταν σαν νέα.
Ο χρόνος γιατρεύει όλα ακόμη και την τρέλα.
Είναι πολύ δύσκολο όμως να κρίνουμε κάποιον αν δεν γνωρίζουμε την ζωή του και το πως μεγάλωσε.
Αν δεν ζήσαμε τις ίδιες καταστάσεις που έζησε εκείνη μικρό παιδί ή σαν νέα.
Διακρίνουμε εύκολα αυτούς που ξεχωρίζουν στην αγάπη ή στο μίσος, αλλά τις περισσότερες φορές πολύ λίγα γνωρίζουμε τι τους οδηγεί σε τέτοιες συμπεριφορές.
Το ένστικτο της ανάγκης για επιβίωση αλλάζει την προσωπικότητα ενός ανθρώπου.
Η ζωή στην Μικρασία ποτέ δεν ήταν πραγματικά ανέμελη για τις μειονότητες.
Δεν είναι εύκολο για ένα παιδί, μια νέα ή μια οικογένεια να χάνει ξαφνικά συγγενείς, το σπίτι και να ξεριζώνεται με την βία.
Δυστυχώς μερικές φορές η απανθρωπιά που τους σάρωσε και τους ποδοπάτησε αφήνει την σφραγίδα της στην ψυχή τους.
Το μόνο έγκλημά τους είναι ότι δεν μπόρεσαν να αλλάξουν την ροή της Ιστορίας ή τα τραύματα στην ψυχή τους.
Αυτή είναι η μεγάλη ενοχή τους.
Μέσα στο μένος της εκδίκησης που θέλουν να πάρουν εναντίον της ανθρωπότητας για το κακό που έπαθαν βλάπτουν τον εαυτό τους, την ίδια την οικογένειά τους, τα παιδιά τους, τον άνθρωπο που αγάπησαν.
Τα θύματα που έχασαν την αθωότητά τους με την βία ή την πανουργία όταν μεγαλώνουν παίρνουν εκδίκηση και ευχαρίστηση πάνω σε άλλα παιδιά.
Τα θύματα γίνονται θύτες.
Αυτοί που κάνουν τέτοιες πράξεις δεν θεραπεύονται με τίποτα γιατί είναι τόσο βαθιά και μακρόχρονη η πληγή στην καρδιά τους.
Δεν είναι αθώοι αλλά δεν είναι και οι μόνοι ένοχοι.
Το κακό έχει μία αρχική ρίζα αλλά πολλά διακλάδια.
Καλά έκανες και το έκοψες όσο νωρίτερα μπορούσες.
Δες την όμως αν μπορείς σαν το μικρό κορίτσι ή σαν την νέα μέσα στην αθωότητά της τότε είδε και άκουσε τόσα φρικτά πράγματα που συνέβησαν σε εκείνη για το γεγονός και μόνο ότι γεννήθηκε εκείνη την εποχή από Έλληνες γονείς και βρέθηκε αντιμέτωπη με τέτοιο μεγάλο μίσος από τόσο μικρή ηλικία.
Άκης
Μιά ιστορία ζωής, γροθιά στο στομάχι του οικοδεσπότη, αλλά και όσων από μάς την έχουμε παρακολουθήσει.
Προσωπικά την έχω διαβάσει πανω από μια φορά.
Καλή επάνοδο, μετά από απουσία μηνών.
Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές, να 'σαι καλά!
@Ακης
Δίκιο έχεις, αλλά: όταν ο άλλος (εγώ) είναι ανυποψίαστος, καλά είναι να είσαι λίγο προσεκτικός. Κι όχι να διοχετεύεις οχετούς οργής κι απέχθειας σε άσχετους ε?
Εν πάση περιπτώσει, δεν έχει σημασία πλέον....
Ήταν μεγάλα και ανθρώπινα τα σφάλματα της.
Αλλά δεν ήταν τα πιο απάνθρωπα.
Εδώ δυναμιτίζονται αθώοι άνθρωποι εξαιτίας μιας παρεξήγησης.
Τί μυστικά κρύβει μιά ανθρώπινη ψυχή...
Το ένστικτό της αισθάνεται ότι σε αδίκησε αλλά στην κατάσταση που βρίσκεται δεν θυμάται πως και πότε.
Η συγχώρεση της δεν έχει σημασία πια για κείνη αλλά έχει για σένα.
Συγγνώμη αν υπέρβηκα τα όρια μια και δεν με ξέρεις από κοντά αλλά σαν παθών, μου θύμησες παλιά και επώδυνα συναισθήματα.
Ζούμε μακρυά ο ένας από τον άλλο τώρα σε καλύτερη σχέση από πρώτα.
Καταλαβαίνω φίλε πόσο πιο δύσκολο είναι για σένα να βλέπεις τέτοιον άνθρωπο συχνά.
Έχει ακόμη μεγάλη σημασία...
Αν δεις μάτια ανθρώπου χαμένου στην άνοια, ξεχνάς (όπως κι αυτός έχει ήδη ξεχάσει) το παρελθόν του, έχεις μονάχα μπροστά σου ένα απροστάτευτο παιδί. Αγκαλιάζεις. Τίποτε άλλο δε χρειάζεται εξάλλου.
Με τον καιρό, θα ξεχάσει και να τρώει, να το ξέρεις. Πάντα όμως θα περνάει κάτι σαν σκιά μπροστά από τα μάτια της-σαν να κάτι να θυμάται, όταν ακούει γνώριμες φωνές κι όταν την αγκαλιάζουν. Δεν έμεινε και πολύς καιρός μπροστά της, εξάλλου.