Έχουμε πόλεμο;
Δείτε αυτό - από Βραζιλία... Όποιος έχει όπλο, αυτόματα το βγάζει - και μετά, χτυπάει το κεφάλι του, αλλά είναι αργά.
Συγκρίσεις
Δεκαοκτώ Οκτώβρη του '81, αχάραγα. Τρέχω να φτάσω στο εκλογικό τμήμα που είμαι ορισμένος σαν εκλογικός αντιπρόσωπος. Κουβαλάω ένα φάκελο με ψηφοδέλτια (μήπως ξεμείνουμε), κερί, βουλοκέρι, πέντε έντυπα ενστάσεων, το χαρτί του διορισμού μου, στυλό (δύο), το χαρτί με τα τηλέφωνα των εκλογικών υπευθύνων του "κινήματος". Πάνω μου έχω τρία πακέτα τσιγάρα (συνεταιριστικής εταιρείας βεβαίως), καμιά 20αριά αυτοκόλλητα (με τον πράσινο ήλιο), μια μεταλλική καρφίτσα στο μπλουζάκι (με τον πράσινο ήλιο). Μέσα μου έχω τρομερή ελπίδα. Μόλις έχω κλείσει τα 21, πρώτη φορά ψηφίζω. Θολά τα πράγματα στο κεφάλι μου, αλλά είμαι απόλυτα πεπεισμένος: Εθνική Ανεξαρτησία - Λαϊκή Κυριαρχία - Κοινωνική Απελευθέρωση, όλα θα γίνουν - και μάλιστα γρήγορα. Δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι η νίκη μας θα είναι τεράστια. Δεν εννοώ την εκλογική - εννοώ την ηθική νίκη. Από τη Δευτέρα, θα σαρώσουμε κάθε παλιά νοοτροπία που δίχαζε τους Έλληνες. Είμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε τους αγροτοβιομηχανικούς συνεταιρισμούς, ...
Σχόλια
Βαρύ το κλίμα. Νομίζω έχουμε ένα βουβό πόλεμο, με θύματα που άλλοτε φαίνονται κι άλλοτε όχι...
Και δυστυχώς, δεν φαίνεται δομημένη αντι-πρόταση στα χάλια που ζούμε...
Δεν είμαι οπαδός της σχολής Βία στην Βία άσε που η κοινωνία της Βραζιλίας σίγουρα δεν είναι πρότυπο για κανένα...
Νομίζω ότι δεν θα είχες επιλογή - δεν πιστεύω όμως ότι θα χρειαστεί...