Σχέσεις

Να το πω από την αρχή: είμαι εξίσου περήφανος για το ποιοι άνθρωποι με εκτιμούν, όσο και για εκείνους που με αντιπαθούν ή και με απεχθάνονται.

Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να αρέσω σε εκείνους που δεν μου αρέσουν. Και δεν το κάνω. Αντίθετα, φροντίζω να είμαι αντιπαθητικός και σπαστικός. Δεν είναι πως δεν μπορώ να το συγκρατήσω, είναι απλώς ότι δεν θέλω.

Υπάρχουν βέβαια συμφέροντα και συμβάσεις - "ποτέ δεν ξέρεις ποιόν μπορείς να χρειαστείς" λένε... Αλλά πάλι, αυτός που χρειάζομαι περισσότερο απ' όλους, είμαι εγώ ο ίδιος. Κι αν εγώ δεν μπορώ να είμαι (αυτό που ο Heidegger αποκαλούσε "το αυθεντικό Είναι"), τότε πως μπορώ να είμαι το "Είναι-στον-κόσμο"; (του ιδίου).

Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει είμαι τόσο καλός (ή κάλος) σ' αυτά που κάνω, που - ακόμα και αντιπαθή - να με ανέχονται. Αλλά, κανένα πρόβλημα: οι απαιτήσεις μου από τον εαυτό μου είναι εξαιρετικά υψηλές και είμαι εν γένει ανελέητος απέναντί μου (ευτυχώς είμαι πολύ ελαστικός στους άλλους, δείγμα ίσως μεγαλομανίας). Οπότε τη βγάζω...

Σήμερα πήγα σ' ένα βιβλιοπωλείο, στο ταμείο αντίκρισα καθισμένη μια γυναίκα που μας συνδέει αμοιβαία απέχθεια. Ο χαιρετισμός της ήταν με μισό στόμα. Ο δικός μου ανοιχτόκαρδος, μου έφτιαξε τη μέρα που την είδα να με βλέπει με μισό μάτι!

Το ξαναλέω: περηφανεύομαι για το ποιοι με εκτιμούν, αλλά και για το ποιοι με αντιπαθούν...

(η φωτό, όπως πάντα δική μου)