In a body

Διάβασα το κείμενο με τίτλο "Ποιοι είμαστε", στο site που ονομάζεται Πραγματική Δημοκρατία . Ομολογώ ότι δεν είδα κάτι άγνωστο, οι απόψεις αυτές είναι διαδεδομένες, αλλά πάντως ξαφνιάστηκα: δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι είναι τόσο διαδεδομένες. Και, δεν κρύβω ότι το χάρηκα... Ένα απόσπασμα: Υπάρχουν βασικά δικαιώματα που πρέπει να προστατεύονται στην κοινωνία μας: το δικαίωμα στη στέγαση, την απασχόληση, τον πολιτισμό, την υγεία, την εκπαίδευση, την πολιτική συμμετοχή, την ελεύθερη προσωπική ανάπτυξη, τα δικαιώματα του καταναλωτή, το δικαίωμα για μια υγιή και ευτυχισμένη ζωή. Με τον τρόπο που λειτουργούν σήμερα η κυβέρνηση και το οικονομικό μας σύστημα αδυνατούν να αντιμετωπίσουν αυτές τις προτεραιότητες και αυτό αποτελεί πλέον εμπόδιο για την πρόοδο των ανθρώπων Βέβαια, καμιά συγκεκριμένη επιχειρηματολογία δεν παρατίθεται, ως προς το γιατί αυτά τα δικαιώματα "πρέπει" να προστατεύονται. Υποθέτω ότι οι συντάκτες το θεωρούν προφανές - μια μορφή γενικής αλήθειας

Ναι, καλά, αναμφίβολα θα 'θελα να γράψω κάτι εξαιρετικά μακροσκελές και βαθυστόχαστο, που θα λεγόταν ας πούμε "Είναι και Χρόνος", αλλά πρόλαβε και το 'γραψε κάποιος άλλος (άκου θράσος που έχουν μερικοί!!!) οπότε ξέμεινα με κάτι υπόλοιπα.... Ή κάτι πιο γενικό, με τίτλο...  ...μμμμ - για να δούμε..., "Κριτική του καθαρού Λόγου" ας πούμε, αλλά πάλι κάποιος ξεφύτρωσε και μου στέρησε τη δόξα... Τελοσπάντων, πορευόμαστε με ό,τι έχουμε... Πέρα όμως από την πλάκα: Αυτό που με τρομάζει στις μέρες που ζούμε, δεν είναι η οικονομική κρίση, ούτε η πολιτική, ούτε η κρίση αξιών κοκ. Ο πανικός μου δημιουργείται από το πρόβλημα του χρόνου. Να εξηγήσω τι εννοώ, μη κατηγορηθώ ότι το ρίχνω στα βαθυστόχαστα. Η ίδια η ιδέα του χρόνου, ως ανεξάρτητη μεταβλητή από κάποιον παρατηρητή, μου φαίνεται τελείως παράλογη. Δηλαδή, αυτή η γραμμικότητα που "υπάρχει" στον χρόνο, θεωρώ ότι είναι μια κατασκευή. Πολύ σημαντική, πολύ πρακτική (γενικά μιλώντας αλλά όχι πάντα). Το

Αυτό είδα σήμερα το πρωί στο πρόσωπο του Strauss-Kahn όπως τον μετέφεραν με χειροπέδες στο αυτοκίνητο της αστυνομίας -το βλέμμα του Ocalan. Αυτό το βλέμμα του ανθρώπου που τον έχει αρπάξει μια τυφλή μηχανή και τίποτε πλέον που να τον αφορά προσωπικά δεν βρίσκεται υπό τον έλεγχό του. Οι φωτογράφοι που τον αντιμετώπιζαν με δέος, προσπαθούν τώρα να καταγράψουν αυτό το βλέμμα που συμβολίζει την πτώση του ισχυρού - αυτού που ξέχασε για τα καλά την θνητότητα και κάτι απρόβλεπτο τον προσγείωσε μέσα σε ώρες... Ομολογώ ότι αρχικά αντέδρασα με κακία. Σκέφτηκα "να δούμε τώρα ποιος είναι βυθισμένος στα σκατά" - να δούμε αν ο Γιωργάκης θα τον αποκαλεί ακόμα "ο φίλος μου Ντομινίκ"... Αλλά μόλις είδα αυτά τα μάτια... Μια ζωή ολόκληρη, λυσσώδους προσπάθειας, σχεδιασμού, μηχανορραφιών ναι, αδίστακτων συμφωνιών και κόλπων στο ψηλότερο δυνατό επίπεδο (αυτό της παγκοσμιοποίησης), μια καλά σχεδιασμένη πορεία διαλύεται και καταρρέει. Η εικόνα που χτίστηκε μέσα σε δεκαετίες σκορπ