Το βλέμμα του Ocalan

Αυτό είδα σήμερα το πρωί στο πρόσωπο του Strauss-Kahn όπως τον μετέφεραν με χειροπέδες στο αυτοκίνητο της αστυνομίας -το βλέμμα του Ocalan.

Αυτό το βλέμμα του ανθρώπου που τον έχει αρπάξει μια τυφλή μηχανή και τίποτε πλέον που να τον αφορά προσωπικά δεν βρίσκεται υπό τον έλεγχό του.
Οι φωτογράφοι που τον αντιμετώπιζαν με δέος, προσπαθούν τώρα να καταγράψουν αυτό το βλέμμα που συμβολίζει την πτώση του ισχυρού - αυτού που ξέχασε για τα καλά την θνητότητα και κάτι απρόβλεπτο τον προσγείωσε μέσα σε ώρες...
Ομολογώ ότι αρχικά αντέδρασα με κακία. Σκέφτηκα "να δούμε τώρα ποιος είναι βυθισμένος στα σκατά" - να δούμε αν ο Γιωργάκης θα τον αποκαλεί ακόμα "ο φίλος μου Ντομινίκ"... Αλλά μόλις είδα αυτά τα μάτια...

Μια ζωή ολόκληρη, λυσσώδους προσπάθειας, σχεδιασμού, μηχανορραφιών ναι, αδίστακτων συμφωνιών και κόλπων στο ψηλότερο δυνατό επίπεδο (αυτό της παγκοσμιοποίησης), μια καλά σχεδιασμένη πορεία διαλύεται και καταρρέει. Η εικόνα που χτίστηκε μέσα σε δεκαετίες σκορπίζει σε ώρες. Η ενέργεια που επενδύθηκε χωρίς φειδώ για να πετύχει υπερφίαλους προσωπικούς στόχους πήγε χαμένη...

Ναι, βεβαίως, και παρασιτικός ήταν ο ρόλος του, και βλαπτικός (κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά) και αντιπαθής ήταν και αδίστακτος και ανελέητος και ό,τι άλλο μπορεί να πεις κανείς - και δικαίως. Αλλά, αυτή η ξαφνική πτώση, με το περιτύλιγμα της γελοιοποίησης, τον πανικό στα μάτια, τη μεταφορά υπό το φως των προβολέων και όλο το σχετικό πλαίσιο, μου χάλασε τελείως το κέφι και μου 'κοψε τελείως τη διάθεση για αστειάκια και πονηρά ανεκδοτάκια.

Προφανώς, αν είναι ένοχος πρέπει να πληρώσει. Αλλά βέβαια, η ενοχή του για τη σημερινή κατάσταση στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, δεν θα περάσει από την αίθουσα κανενός δικαστηρίου. Ο επιτυχημένος βιαστής της παγκόσμιας κοινωνίας, θα δικαστεί σαν αποτυχημένος βιαστής μιας καμαριέρας...