i-SPY ( κάι, κάι, κάι...) - 1

Έρχονται μια μέρα στο σταθμό κάτι Κύπριοι, από το 3ο πρόγραμμα του ΡΙΚ. Ετοιμάζουν μια ζωντανή εκπομπή, για τον Ελληνισμό γενικά. Ζωντανές συνδέσεις με Λονδίνο, Λευκωσία, Μυτιλήνη, Τασκένδη, θα εκπέμψουν από τα studio μας. Μετάδοση σε δίκτυο σε όλη τη Μεσόγειο και την Βρετανία.

Θάχει ανταπόκριση κι από Τουρκία, αλλά έλα που στην Τουρκία δεν υπάρχει κάποιος;;; Κάποιος πρέπει να πάει, να βγει ζωντανά την ώρα της μετάδοσης και να πει για τον Ελληνισμό της Σμύρνης. Όλοι κάνουν την πάπια, τα ελληνοτουρκικά είναι σε άσχημη φάση (1994). Τσουπ! πετάγεται ο Heinz:

- "Θα πάω εγώ ρε παιδιά".
- "Ναι, λέει ο υπεύθυνος του ΡΙΚ, αλλά δεν μπορείς να πας μόνος σου. Χρειάζεται κι άλλος, ώστε να έχετε αλληλοστήριξη".

Που να βρεθεί άλλος; Βρέθηκε κάποια άλλη, αλλά μόλις της είπε ο άντρας της "θα αφήσεις τα παιδιά ορφανά", τα γύρισε και δεν ερχότανε.

Φτου! και θάχανα και τη βόλτα στη Σμύρνη, όλα πληρωμένα... Περί κινδύνου, ουδείς λόγος, δεν θεωρούσα τους Τούρκους κουτούς και δεν έβλεπα κανέναν κίνδυνο απολύτως.
Παίρνω τηλέφωνο έναν τύπο (τον μετέπειτα και έως τώρα αδελφο-κολλητό μου) που τον ήξερα μόνο στην φάτσα τότε, κι έκανε εκπομπή 11-12, δηλαδή πριν από μένα ακριβώς:

- "Τι κάνεις, καλάάά;;;" (ζαχαρώματα).
- "Είμαι στην τουαλέτα, χέζω"(σ.σ. ευγενέστατο παληκάρι).
- "Διαβατήριο έχεις;".
- "Με διέκοψες για να με ρωτήσεις αυτή τη μαλακία ρε;".
- "Έχεις;;;;", επιμένω.
- "Έχω, θα μ' αφήσεις τώρα να ξαναμπώ στην τουαλέτα;".
- "Αύριο στις 7 φεύγουμε για Σμύρνη, τέλος. Ανακουφίσου ελεύθερα".

Και, φύγαμε για Τουρκία.

Περίεργη χώρα, στο Αϊβαλί όλα ίδια με Μυτιλήνη. Ψάχνουμε να νοικιάσουμε αμάξι, αμάξι γιοκ. Τελικά μας κουβαλάνε ένα ταξί που τούχανε βγάλει το καρούμπαλο, ένα Mercedes προϊστορικό με το χειρόφρενο στο πόδι (..!!). Βρώμαγε κι έζεχνε άθλια μεσ' το κατακαλόκαιρο (Αύγουστος). Τι να κάνουμε, αυτό ήτανε.

Ξεκινήσαμε για Σμύρνη, ένα πράμα σε στυλ Λώρενς της Αραβίας φαντασίωση.

Αριστερά και δεξιά του δρόμου, κουβάρια παλιοσίδερα από παλιά τρακαρίσματα.
Πως διάολο τρακάρουν έτσι οι Τούρκοι;;; Δεν έμενε τίποτα.

Δρόμος που χωρούσε μέχρι δυο αυτοκίνητα, ίσαμε τη Σμύρνη, τρεις ώρες οδήγημα.
Σε κάποια φάση ουρά τεράστια.Ένα τρακτέρ μπροστά, με 15 χλμ, πίσω καμιά εικοσαριά αμάξια. Ξαφνικά, βγαίνει ο πρώτος να περάσει το τρακτέρ. Αυτόματα, βγαίνει κι όλη η ακολουθία στο αντίθετο ρεύμα, με τον πρώτο για ...προκάλυμα!!! ...να γιατί τρακάρουν έτσι οι Τούρκοι.

Πίσω, τιμητική συνοδεία. Ένα γκρίζο Dogan (Mirafiori τουρκικής παραγωγής), με κεραία στο καπώ, τεράστια και γυρισμένη σε καμπύλη. Ασφαλίτες. Λέω στον δικό μου:

- "Τους βλέπεις πίσω;".

Τους βλέπει, φρικάρει:

- "Πω ρε πούστη, την πατήσαμε!!!".
- "Κάτσε ρε", του λέω "δεν τρέχει τίποτα. Καλό είναι. Ανοικτά δηλώσαμε δημοσιογράφοι στην είσοδο, μας παρακολουθούν καλού-κακού, τι έγινε; Άσε που άμα μπλέξουμε θα μας ξεμπλέξουν. Και μας προειδοποιούν να μη μας μπουν και τίποτα μαλακίες ιδέες στο μυαλό, όπως φωτογραφήσεις εκεί που δεν πρέπει, κλπ.".

Από πίσω, το γκρίζο Dogan στρίβει και φεύγει. Σε 200 μέτρα, από παράπλευρο δρόμο, βγαίνει άλλο, πανομοιότυπο και ξανακολλάει πίσω μας: "αλλαγή ζώνης ευθύνης" λέγεται αυτό.

Έχουμε πάρει κι ένα τεράστιο χάρτη, από ένα βενζινάδικο που η αντλία του αέρα δούλευε με ...κούρδισμα. Κούρδιζες, έβαζες αέρα στο λάστιχο, ξανακούρδιζες, το επόμενο λάστιχο...
Εγώ οδηγώ, αυτός κρατάει το χάρτη και αγορεύει:

- "Δεξιά μας η πρώην ελληνική τάδε και τάδε. ΜΗΝ ΤΡΕΧΕΙΣ!!!!".

Μ' έχει ζαλίσει κι αυτός, κι η μυρωδιά του ταξί, και οι 4ο-τόσοι βαθμοί ζέστη και το οδήγημα, κι έχω στραβοξυπνήσει κιόλας. Λέω να του τη σπάσω:

- "Έχεις σκεφτεί ότι οι ασφαλίτες μπορεί να κολλάνε πίσω μας και να ακούνε με ασύρματο τι λέμε στο αμάξι;", λέω.
- "Άσε ρε μαλάκα, πολλά κατασκοπευτικά βλέπεις", απαντάει.
- "Α, ναι; Όποιος παρακολουθεί τι λέμε, να ξέρει ότι γαμιέται ο Κεμάλ κι η Τουρκία κι είσαστε αρχίδια και θα σας σκίσουμε!!!!", φωνάζω μέσ' τ ' αμάξι.
- "Σκάσε ρε μαλάκα, γαμώ το κέρατό σου, ηλίθιε, παλιομαλάκα!!!!", αντιδρά ο δικός μου.

Τρελάθηκα στα γέλια.... (είμαι κακός, το ξέρω...)

- "Ο Κεμάλ ήτανε παλιαδελφή!!! Τούρκοι τον παίρνετε τσιμπούκι, ηλίθιοι Μογγόλοι, κοπρίτες θα σας σκίσουμε", συνεχίζω.
- "Άμα δε σκάσεις θα σου ρίξω μπουνιά μαλάκα" μου λέει.

Κατουριέμαι στα γέλια, αλλά σκάω. Όχι και Λώρενς της Αραβίας με βουλωμένο μάτι, δε λέει.

Οι ασφαλίτες πίσω φαίνονται βαριεστημένοι και βρασμένοι στη ζέστη. Ε, ας πούνε κι αυτοί καμμιά μαλακία για τους Έλληνες, να γελάσουνε.

Φτάνουμε στα προάστια της Σμύρνης. Κυκλοφοριακή κόλαση. Ταμπέλες μόνο στα τούρκικα. Σταματάω στη μέση του δρόμου, στην κυριολεξία και προσπαθώ να καταλάβω τι λένε οι ταμπέλες.
Πίσω μου έχουν βγει από τ' αμάξια και με βρίζουν. Ας βρίζουν. Αναισθησία πλήρης: άμα δεν καταλάβω που είμαι, δεν πάω πουθενά. Έτσι δεν την πάτησαν κι οι δικοί μας, και φύγαν για την Άγκυρα, το '20; Αμ, την ξαναπατάω; Με τίποτα!!! Ακούω σιχτίρια, τους χαμογελάω ηλίθια, κάνω τον βλάκα Ευρωπαίο τουρίστα.

Ξαφνικά ξεχωρίζω την ταμπέλα που λέει LIMAN. Αυτό τόπιασα!!! Εμ, χαζός είμαι;;; Ξαναμπαίνω μέσα, στρίβω και βγαίνω στην προκυμαία της Σμύρνης.

(συνεχίζεται)