i-SPY (κάι, κάι, κάι) -2

(συνέχεια από το προηγούμενο)

Βγαίνουμε λοιπόν στη προκυμαία της Σμύρνης. Ένα πράγμα σε Θεσσαλονίκη στυλ, αλλά με τρομερή ζέστη. Είναι περίπου μια το μεσημέρι.
Λίγο παρακάτω, το ελληνικό προξενείο, δίπλα στο γερμανικό.

Μέσα στο προξενείο κλιματισμός, όαση!!
Ανακρισούλα στους προξενικούς υπαλλήλους, να βγάλουμε το μεροκάματο στα γρήγορα, να πάμε και καμμιά βόλτα.

- "Και πόσοι είναι οι Ρωμιοί στη Σμύρνη;"
- "Τριάντα οκτώ".
- "Και τι προβλήματα έχετε;"
- "Τούτα και τ' άλλα".
- "Και ποιούς πρέπει να συναντήσουμε για συνεντεύξεις;"
- "Τον τάδε και την τάδε".

Και πάει λέγοντας....

Τα μαζεύουμε να φύγουμε. Η κυρία Τετοιοπούλου, προξενική υπάλληλος, ρωτάει:

- "Παιδιά, έχετε αυτοκίνητο;".
- "Έχουμε, είναι παρκαρισμένο στην πλατεία".
- "Κακώς. Εδώ κλέβουν. Έχουμε μια θέση ελεύθερη από τις τρεις που δικαιούμαστε μπροστά από το προξενείο. Βάλτε το εκεί, να το φυλάνε οι Τούρκοι αστυνομικοί που είναι φρουρά απέξω".

Πετάγομαι στην πλατεία και παίρνω το χωρίς-καρούμπαλο-ταξί. Αργά, παρκάρω μπροστά στο προξενείο, κάτω απ' τη γαλανόλευκη!!
(φαντασίωση: θριαμβευτική επιστροφή εκεί ακριβώς που φύγαμε, στην προκυμαία της Σμύρνης. Και μάλιστα με κελεμπία, όπως ο Λώρενς!!)

Μας παίρνουν και μας πάνε σ' ένα κυριλέ ξενοδοχείο, που μένουν λέει οι διπλωματικοί υπάλληλοι και θα μας κάνουν καλή τιμή.
Ο Λώρενς της Αραβίας σε χρυσοποίκιλτη σκηνή!!! Hotel Ege Palas....


Ώπα μεγαλεία!! Εμ, τι σκατά δημοσιογράφοι σε διεθνή αποστολή είμαστε... (άσε που πληρώνει άλλος δηλαδή...).

Σαν τη μύγα μεσ' το γάλα.
Αλλιώς: σα δυο ζητιάνοι σε δεξίωση του Μεγάρου Μουσικής. Εγώ με all-star-άκια, o άλλος (code name: "αρκούδος" - φέρνει κάπως σε αρκούδα) με κάτι μοκασίνια από καλάθι. Περπατάμε στη μοκέτα κι αφήνουμε τα ίχνη μας από το χώμα που κουβαλάμε... Τρίβω τη μοκέτα με το πόδι, μπας και σβήσει, απλώνει κι άλλο... Κοιτάω γύρω μου αθώα και φεύγουμε για το δωμάτιο.

Δωμάτιο στον 15ο όροφο. Ασανσέρ ύπουλο. Μπαίνουμε μέσα, όλα καλά. Μιλάω στον αρκούδο που εκφράζει τον θαυμασμό μου για το θάρρος μου, κι εγώ κορδώνομαι σα γαλοπούλος.

Ξαφνικά καταλαβαίνω ότι κάτι πολύ περίεργο συμβαίνει. Ο θάλαμος φωτίζεται. Το γαμημένο το ασανσέρ είναι στο εξωτερικό μέρος του ξενοδοχείου, μέσα σ' ένα γυάλινο σωλήνα!!! Η ακροφοβία μου με βαράει κατακούτελα και παγώνω. Αρπάζω τον αρκούδο από τα μπράτσα και χώνω τη μούρη μου στη μασχάλη του για μη βλέπω.

- "Τι έπαθες μωρέ μαλάκα;;;", απορεί.
- "Σκάσε μαλάκα κι άκου. Δε μπορώ να κουνηθώ. Άμα σταματήσει το μπουρδέλο κι ανοίξουν οι πόρτες, τράβα με να βρεθώ μέσα στο κτίριο!!!".
- "Ε, δεν είμαστε καλά!!!", καγχάζει.
(εκδίκηση: δεν ομολόγησε όμως τότε ότι αυτός φοβάται τα αεροπλάνα. Από τότε, τον πάω παντού αεροπορικά, χιχιχιχι...)

Μπανάκι και έξοδος για ρεπορτάζ. Τρείς το μεσημέρι, θερμοκρασίες τροπικές.
Οι φωτογραφικές μηχανές στο αμάξι. Πάμε να τις πάρουμε.

Το προξενείο κλειστό. Η βάρδια των Τούρκων φρουρών έχει αλλάξει. Παίρνω το βαλιτσάκι με τις μηχανές, πάω να φύγω. Ένα μπατσάκι, με υφάκι (έχω πει ότι απεχθάνομαι τους μπάτσους;;;) με πλησιάζει:

- "Ζουρ, μπουρ, ντουρντούρ!!!" λέει (ή κάτι τέτοιο). Τι σκατά θέλει; Μπας και με πέρασε για βομβιστή;
Ανοίγω το καπώ, ανοίγω και τις πόρτες, και του κάνω νόημα "ψάξε".
- "No No" λέει το μπατσάκι, "ζουρ, μπουρ, ντουρντούρ!!!" . Το κέρατό μου μεσημεριάτικα κι έχουμε και δουλειά. Αρχίζω να φορτώνω. Αυτός επιμένει, αλλά εγώ δε μιλάω τούρκικα κι αυτός δε μιλάει αγγλικά, οπότε τζίφος.

Ξαφνικά καταλαβαίνω τι θέλει: να βγάλουμε το αμάξι από εκεί, είναι διπλωματικός χώρος και δεν επιτρέπεται.
Αμ δε!!! Άπαξ και επιστρέψαμε στη Σμύρνη, και με τη γαλανόλευκη μάλιστα, δε πάω πουθενά. Άσε που, άμα κλέψουνε το αμάξι, δεν έχουμε να το πληρώσουμε...
(δεύτερος ξεριζωμός με εμένα πρωταγωνιστή, δεν προβλέπεται, τελεία!)

Το ρίχνω στη νοηματική:

- "Εδώ, ελληνικό έδαφος (δείχνω τη σημαία και την πινακίδα του προξενείου), εγώ Έλληνας (δείχνω το διαβατήριο), το αμάξι μένει εδώ. Τέλος διαπραγματεύσεων!" (κοφτή κίνηση με την παλάμη).

Απαντά με τον ίδιο τρόπο:

- "Diplomat (δείχνει ένα αμάξι με διπλωματικές πινακίδες), diplomat (δείχνει κι άλλο), no diplomat!!! (δείχνει την ταξάρα μας). Δρόμο!!!" (χειρονομία με την παλάμη).

Μάλλον δεν κατάλαβε ότι είχα διακόψει ήδη την διαπραγμάτευση κι έφευγα. Του το ξαναεξηγώ εν συντομιά:

- "Νο!!" του λέω και στρίβω να φύγω.

Το μπατσάκι απλώνει το χεράκι του και με πιάνει από το μπράτσο. Ζέστη, κούραση, νεύρα, (έχω πει ότι απεχθάνομαι τους μπάτσους;;;) , το μπατσάκι αρπάζει μια σφαλιάρα στο ξερό του και μαζεύεται έκπληκτος.

- "Μη με πιάνεις ρε κωλόμπατσο, α σιχτίρ!!!" βλαστημάω σε άπταιστα ελληνικά.

Αν μη τι άλλο, το "siktir" το κατάλαβε. Γουρλώνει τα μάτια του και κρεμάει το σαγόνι του δυο πήχες. (αμ, τι νόμιζες μαλάκα, τζάμπα έγινα Λώρενς;;)

Η πόρτα του προξενείου ανοίγει ξαφνικά και πετάγεται ένας τύπος έξω έξαλλος.

- "Τι κάνεις ρε φίλε, που νομίζεις ότι είσαι εεεε; Στον Περαία που μας βρίζετε και δε βγάζουμε κιχ;;; Θα σε χώσει μέσα ρε ο Τούρκος, πάρε τ' αμάξι και φύγε!!!".

Άλλο πάλι και τούτο!!!

- "Εσύ ποιός είσαι ρε φίλε;" ρωτάω.
- "Έλληνας αστυνομικός, ανήκω στο προξενείο. Μη κάνεις φασαρία ρε κι έχω μόλις δέκα μέρες πούχω έρθει και δε θέλω μπλεξίματα".
- "Ε, πες του μπάτσου ότι έχουμε άδεια από την κυρία Τετοιοπούλου".
- "Άσε με σε παρακαλώ, μη μ' ανακατεύεις!!!", λέει ξαναμπαίνει μέσα και στήνεται πίσω από τις γρίλιες. (αρχίζω να καταλαβαίνω γιατί χάσαμε τη Σμύρνη)

Εν τω μεταξύ το μπατσάκι πήγε στον αξιωματικό του να κλαφτεί, που μέχρι τότε έκανε την πάπια χωμένος στο φυλάκιο. Ο αξιωματικός, μιλούσε κι αγγλικά (μεγάλεεεεε...):

- "Η κυρία Τετοιοπούλου, δεν μας άφησε σχετική εντολή, άρα πρέπει να φύγετε".
- "Έχω το τηλέφωνό της, να την πάρουμε να σας το πει".
- "Καλή ιδεά, αλλά δυστυχώς δεν έχουμε τηλέφωνο", χαμογελάει το γομάρι.(στην έφερα κωλοέλληνα)
- "No problem, έχουμε τηλέφωνο στο προξενείο".
- "Αλλά το προξενείο είναι κλειστό", επιμένει.
- "No, just a moment", απαντάω.

Βαράω τις γρίλιες:

- "Άνοιξε ρε!!!". Ησυχία... "Ανοιξε λέω γιατί θα έχουμε επεισόδιο!!!". Ανοίγει ο ηρωϊκός εκπρόσωπος της ΕΛ.ΑΣ.

- "Τι θες ρε φίλε πάλι;"
- "Πάρε τηλέφωνο την Τετοιοπούλου να της μιλήσει ο Τούρκος".
- "Είναι μεσημέρι, θα την ενοχλήσω".
- "Πάρε λέμε!!!!".

Παίρνει. Η Τετοιοπούλου ζητάει να μιλήσει στον Τούρκο. Αυτός ξεκινάει και πάει να μπει μέσα. Μπαίνει και πηδάει έξω σα να τον δάγκωσε ...κροκόδειλος!!!

- "Δε μπορώ να μπω. Διπλωματικό άσυλο".

Δίκιο έχει.

- "Φτάνει ρε το τηλέφωνο μέχρι την πόρτα", λέω στον δικό μας (συμφορά μας!!)

Τραβάει το καλώδιο, λείπει ένα μέτρο μέχρι την πόρτα. Λέω του Τούρκου:

- "Θα πατάς έξω, θα γείρεις μέσα και θα σε κρατάω από τη ζώνη να μην πέσεις, οπότε δεν υπάρχει παραβίαση του ασύλου, άμα τα πόδια σου είναι έξω από το προξενείο". (σιγά μην τόξερα, απλώς είπα να το κάνουμε σε στυλ "που πάταγε ο τερματοφύλακας όταν έπιασε τη μπάλλα").

Έτσι κι έγινε. Τέλος συναγερμού, κι η δεύτερη καταστροφή της Σμύρνης αποφεύχθηκε!!! Το αμάξι έμεινε κάτω από τη γαλανόλευκη!!! (τώρα που το σκέφτομαι εκτός από Λώρενς, φέρνω λίγο και του συνταγματάρχη Πλαστήρα, με ταξί βεβαίως αντί για άλογο)

Και φύγαμε για το ρεπορτάζ.

(συνεχίζεται)