In a body

Έχω πολλά κουσούρια, πολλούς κάλους (στον εγκέφαλο). Ένας απ' αυτούς είναι ο φετιχισμός μου (μάλλον κάπως έτσι θα χαρακτηρίζεται) με διάφορα χρηστικά αντικείμενα. Δεν έχει σημασία αν είναι αντικείμενα οικονομικής αξίας ή όχι - είναι πως μου τη βαράει κατά περιόδους. Ας πούμε, δανείζω άνετα το αυτοκίνητό μου, το μηχανάκι μου. Μου το γυρνάνε πίσω ξεχαρβαλιασμένο, δεν μιλάω καθόλου. Δανείζω την φωτογραφική μου μηχανή, μου τη γυρνάνε με ένα λεκέ λάδι - γίνομαι βαπόρι!!! Βέβαια, ένα αυτοκίνητο, κοστίζει όσο 10-15 φωτογραφικές μηχανές. Αλλά, έλα που δε μπορώ;! Με πιάνει πανικός. Άλλα αντικείμενα που με πιάνει τρέλα όταν τα σκαλίζουν: τον φορητό μου υπολογιστή, τον ελβετικό σουγιά (όλους - έχω 3), τα βιβλία, τις ταινίες σε DVD, το τρίποδο της φωτ. μηχανής, τις τσάντες της φωτ. μηχανής. Τα καλοκαιρινά μου μπλουζάκια (ξεθωριασμένα όλα), τις πίπες μου. Δεν αντέχω ούτε να τ' αγγίζουν. Ειλικρινά, πάρε δανεικά κι αγύριστα (αν έχω) και πάρε μια δική σου μηχανή, αλλά you-toucha-mine I smasha-...

Η πρώτη φωτογραφία, τραβηγμένη (και ρετουσαρισμένη στο χέρι), στην Κωνσταντινούπολη, γύρω στα 1952. Η δεύτερη, στη Μυτιλήνη το φθινόπωρο του 2007. Πέρασαν 55 χρόνια, μια ζωή αφιερωμένη στην ικανοποίηση του παράλογου και του αχόρταγου. Ανασφάλεια, δυστυχία, λεφτά, ταξίδια στην Ευρώπη, την Αμερική, την Ασία, κυνήγι πλούσιου γαμπρού κι έπειτα πλουσιότερου. Σπίτια κι αυτοκίνητα, ειρωνεία στις ανθρώπινες αξίες, παροιμίες και σοφιστείες για το ότι τα λεφτά καλύπτουν τα πάντα. Στο τέλος, η άνοια. Δεκάδες άνθρωποι που τους έβλαψε (ποτέ εκ λάθους) τώρα καγχάζουν: "καλά να πάθει, έχει το τέλος που της αξίζει!!!". Κανείς βέβαια, δεν της το 'πε κατάμουτρα όταν ακόμα μπορούσε να πολεμήσει τους άσκοπους πολέμους της. Εκτός από μιαν οικογένεια, που της έκοψε (η οικογένεια) την καλημέρα και την πέρασε στα αζήτητα. Που δεν σήκωνε το τηλέφωνο να της απαντήσει, και που δεν δέχτηκε λεφτά για να την ανεχτεί. Σ' αυτή την οικογένεια κατέφυγε, όταν ένοιωσε ότι η άνοια την κυκλώνει. Κι αυτή ...

Επαρχία με χίλια!! Αθήνα γεννήθηκα, μεγάλωσα, αλλά από τα 18 έφυγα και δε ξαναγύρισα. Όχι πως στην επαρχία είναι εύκολα τα πράγματα - κάθε άλλο. Αλλά να, είναι κάποια πράγματα που αξίζουν. Στη φωτό, τμήμα από το λιμάνι της Μυτιλήνης, στις 9 Σεπτέμβρη 2007, στις 5:30 μ.μ. Έπινα καφέ, κι είπα να τραβήξω και μια φωτό. Αυτά είναι... (τα της επαρχίας).

Τον τελευταίο καιρό, λόγω της ασθένειας - που αναφέρεται στο προηγούμενο post - και του κυκεώνα που έχει δημιουργήσει, έχω παραμελήσει το blog. Ζητάω συγγνώμη. Τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο που έχω, τραβάω καμιά φωτογραφία, να νοιώθω πως κάτι κάνω. Έβαλα μια απ' αυτές: ανατολή στο στενό ανάμεσα στη Λέσβο και την Τουρκία. Θα επανέλθω. Heinz

Για πολλά χρόνια, η σχέση μου μαζί της ήταν άθλια. Πόσα χρόνια; Τόσα όσα η ηλικία μου. Καθαρά, δεν το επέλεξα από τα γεννοφάσκια μου - πως θα μπορούσα άλλωστε; Αλλά κάπου στα δώδεκα χρόνια μου, αποφάσισα ότι πρέπει να ξεμπερδέψω μια και καλή με το πρόβλημα, δηλαδή με εκείνην. Κατάλαβα ότι ήταν ζήτημα επιβίωσης κι αν ήθελα να τη βγάλω καθαρή, έπρεπε να την αγνοήσω τελείως. Βέβαια, αγνοώντας κάποιον, δεν σημαίνει ότι αυτός σταματά να υπάρχει και να δρα. Απλώς εσύ αλλάζεις, διαμορφώνεις τις προσδοκίες σου, ακυρώνεις κάποιες άλλες, θωρακίζεσαι. Φυλάγεσαι. Κρύβεις ένα κομμάτι σου, περνάς από το αναπόφευκτο (και απαραίτητο ίσως) πένθος κι αν τα καταφέρεις, συνεχίζεις σε μια περίπλοκη ισορροπία. Ο άλλος, αυτός που έχεις απορρίψει ολοκληρωτικά, συνεχίζει να δρα, συνεχίζει ίσως να σε βλάπτει, κι εσύ κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις. Δεν γίνεται βέβαια να μην καταλαβαίνεις πράγματι - πρέπει να είσαι ηλίθιος ή τυφλός. Απλώς, εστιάζεις εκεί που ο άλλος δεν μπορεί να σε βλάψει, εκεί που δεν έχει προσβά...

Πριν από ένα περίπου χρόνο, επισκέφτηκα για πρώτη φορά το ( πρώτο ) blog του Νίκου Δήμου. Δεν είμαι σε θέση να διευκρινίσω, τι σόι σχέση είχα με αυτό το blog. Σε κάποια φάση, όταν το blog αυτό έκλεισε και πριν δημιουργηθεί η συνέχειά του , βρέθηκα ο ίδιος κατηγορούμενος από έναν τύπο δημοσιογράφο (ούτε θυμάμαι το όνομά του), που με στόλιζε ως "φασιστοειδές", "εθνικιστή" κι άλλα και με υποδείκνυε ως υπεύθυνο για το κλείσιμό του. (αλλά είμαι εντελώς αναίσθητος άνθρωπος όταν αντιμετωπίζω την ανοησία, οπότε δεν συγχύστηκα). Εκείνο το βράδυ ( 19/5/06 10:13 μμ) που έκλεισε το nikosdimou.blogspot.com , σε κάποιο διαδικτυακό χώρο, συγκεντρώθηκαν όλοι οι άνθρωποι που "ζούσαν" το blog αυτό, μαζί κι εγώ. Πιστοί φίλοι του nikosdimou όλοι, άνοιξαν την καρδιά τους ο ένας στον άλλο για το ό,τι ένοιωθαν. Λύπη, πανικός, άγχος, πένθος, μια σειρά από συναισθήματα που όποιος δεν είχε ζήσει τη λειτουργία του nikosdimou, θα τα έβρισκε ίσως παράλογα κι αδικαιολόγητα. Συζητούσα...

Ένας τύπος, ονόματι Μάνος Μακράκης (ΜΜ) , αποφάσισε να καταγγείλει το blog του Νίκου Δήμου ως περιέχον objectionable content (προσβλητικό περιεχόμενο). Το ιστορικό: Η highvoltagepress (ή depressed?) σημειώνει - σε ένα post για τον έρωτα - τα εξής: Έπειτα, για την κατανόησή τους, οι άνδρες είναι τόσο απλός φυσικός μηχανισμός, amoebas, μονοκύτταρος. Ατυχώς πολλές γυναίκες τον θεωρούν πιο σύνθετο. Εγώ πάντως, έστω και σ' αυτή τη μη-εξελιγμένη μορφή, χαίρομαι ιδαίτερα που υπάρχει το είδος των ανδρών, και το εκτιμώ πολύ. Είναι πολύ χρήσιμο, χαριτωμένο, εμπνέει, και σηκώνει εκπαίδευση. Δεν είναι για πολύ σύνθετα πράγματα, αλλά είναι ωραίο που κινείται γύρω μας, στη φύση προς άγραν και τέρψιν οφθαλμών . Πεμ Μαρ 29, 03:30:00 μμ ο Κ2825 σημειώνει στη συνέχεια: Οι γυναίκες, ως οργανισμοί πλησιέστερoι προς το ζωικό βασίλειο και την τάξη των κατώτερων θηλαστικών από τους άνδρες, ... Ο δε Μακράκης, απαθής στο πρώτο, ενοχλείται από το δεύτερο σχόλιο και στέλνει email στον Νίκο Δήμου όπου μεταξύ...

Αναδημοσίευση από το : http://locandiera.blogspot.com/2007/03/blog-post_14.html " Kατ’ αρχάς ζητώ συγγνώμη σε όσους θεωρήσουν αυτό το e-mail spam, εν τούτοις συνεχίζω να θεωρώ ότι το θέμα είναι αρκετά σημαντικό ώστε να λάβουν όλα τα μέλη του συλλόγου άμεση γνώση. Επίσης, ζητώ να με συγχωρήσετε που δεν ήμουν στη γενική συνέλευση για να πω αυτά που θα σας πω, αλλά δεν μπόρεσα τελικά να κατέβω στην Πάτρα στην ώρα μου. Θα λείπω και από την επόμενη Γ.Σ., αφού θα είμαι εν αναμονή του δικαστηρίου. Να σημειώσω ότι δεν ανήκω σε καμία παράταξη, και πιστεύω ότι οι φίλοι φοιτητές που ανήκουν σε οποιαδήποτε παράταξη θα διαβάσουν το κείμενο, παρά το γεγονός ότι εγώ δεν ανήκω κάπου. Θα προσπαθήσω να είμαι σύντομος (αν και δεν νομίζω να τα καταφέρω) στην περιγραφή των γεγονότων, μιας και λίγο πολύ θα τα έχετε ακούσει (παραμορφωμένα)στις ειδήσεις. Επίσης, συγχωρήστε την απουσία λογοκρισίας στις άσεμνες λέξεις, αλλά θεωρώ ότι δεν υπάρχει λόγος να κρυβόμαστε πίσω απ’ τα δάχτυλα μας και να προβά...