Για την αντιπαράθεση μέσα στα Πανεπιστήμια

Μιλάω για αντιπαράθεση μέσα στα Πανεπιστήμια κι όχι για αντιπαράθεση σχετικά με τα Πανεπιστήμια, μια και μέσα στο χώρο της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης υπάρχουν συγκρουόμενες απόψεις σχετικά με το νόμο της Διαμαντοπούλου.

Θα περίμενε κανείς λοιπόν, μια αντιπαράθεση με επιστημονικά επιχειρήματα γύρω από το μέλλον των ελληνικών ΑΕΙ. Παράλληλα, καθώς οι μήνες περνούν και οδεύουμε προς την κορύφωση του δράματος που τιτλοφορείται "Η Άννα και το Πανεπιστήμιο Playmobil", δημοσιεύονται όλο και περισσότερες απόψεις της μιας ή της άλλης πλευράς, συχνά είναι η αλήθεια, χωρίς να αποφεύγεται ο λαϊκισμός.

Σταδιακά όμως, μπορούμε να κάνουμε μια κατάταξη της επιχειρηματολογίας που κάθε πλευρά χρησιμοποιεί. Φαίνεται λοιπόν ότι, η πλευρά των αρνητών συγκλίνει (με τις όποιες μεταξύ τους διαφορές) σε μια επιστημονική προσέγγιση του ζητήματος. Ενδεικτικά δείτε αυτό. Από την άλλη πλευρά, η επιχειρηματολογία των υπερασπιστών του "νέου" Πανεπιστημίου, εξαντλείται σε επιχειρήματα υπέρ των "αγορών" (όρος επαρκώς αόριστος για να είναι πασπαρτού - πλην μη επιστημονικός έτσι όπως πέφτει στο τραπέζι).

Η μια πλευρά μιλά για υπεράσπιση της έρευνας και της εκπαίδευσης με ανοικτούς ορίζοντες και προσεγγίζει το ζήτημα ως επιστημονικό πρόβλημα (χρησιμοποιεί την επιστημονική μεθοδολογία για να αναλύσει το πρόβλημα των ελληνικών ΑΕΙ), η άλλη πλευρά μιλά για μετρήσιμα ποσοτικά αποτελέσματα με βάση τα κριτήρια των αγορών. Η δεύτερη μάλιστα, λειτουργεί και εντελώς λαϊκιστικά (με την κακή έννοια του όρου), μιλώντας για "κλίκες", "παρέες", "αδιαφάνεια" κλπ. Συμπληρώνει δηλαδή το αγοραίο της επιχειρηματολογίας της και με αγελαίες πινελιές.

Νομίζω ότι παραπέρα ανάλυση - από μένα τουλάχιστον - δεν χρειάζεται: η πλευρά των αρνητών προσεγγίζει το θέμα επιστημονικά, η πλευρά των υποστηρικτών αγοραία και αγελαία. Ποια από τις δυο πλευρές άραγε ενδιαφέρεται για την επιστήμη στην Ελλάδα;