In a body

Και ποιος ενδιαφέρεται; Κανείς ίσως και γιατί άλλωστε... Αυτή είναι μια ανάρτηση για τους φίλους στο twitter. Σε 140 χαρακτήρες, δεν μπορώ να εξηγήσω τη βασική μου θέση. Οπότε, καταφεύγω εδώ, κι όποιος θέλει ας μου απαντήσει (ή ας με βρίσει - όλα καλοδεχούμενα είναι) στα σχόλια. Δεν θα επιχειρηματολογήσω γιατί θα καταψηφίσω ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ, ΔΗΜΑΡ και τα λοιπά κόμματα το μνημονίου. Απλώς το θεωρώ περιττό να αναλωθώ σε μια τέτοια επιχειρηματολογία για τα προφανή. Εδώ θέλω να εξηγήσω γιατί θα ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ και όχι ΑΝΤΑΡΣΥΑ . Τουλάχιστον σ' αυτές τις εκλογές. Καταρχήν, δεν ήταν μια απόφαση εύκολη. Για κάποιον που δεν είναι μαρξιστής, ποια είναι άραγε τα κριτήρια για να επιλέξει ένα κόμμα της Αριστεράς; Να εξηγήσω καταρχήν το «δεν είμαι μαρξιστής». Δεν σημαίνει ότι αρνούμαι την μαρξιστική ανάλυση, αλλά ότι δεν την ενστερνίζομαι άκριτα και σε καμιά περίπτωση δεν θεωρώ ότι ο ιστορικός υλισμός αποτελεί υπερ-εργαλείο ερμηνείας όλων των κοινωνικών φαινομένων. Αντίθετα, ακολουθώντ

Η κυρά - Μαρίτσα ήτανε γύρω στα 65-70 όταν της είχα πάρει εκείνη τη συνέντευξη, με αφορμή ένα αφιέρωμα στην 21η Απριλίου 1967. Η ζωή της, μια συνεχής προσήλωση στην ανθρωπιά. Κομμουνίστρια, μέλος του ΚΚΕ αρχικά, της ΕΔΑ παράλληλα, από το 1968 του ΚΚΕ εσ. Εξορία, και μετά ξανά εξορία. Και, από το 1974, ξανά στη σκληρή δουλειά να στηρίξει τη κόρη της, που πολύ την είχε στερηθεί. Τη μαζεύουν το ξημέρωμα της 21 του Απρίλη του 1967 και την οδηγούν με δεκάδες άλλους, στην Ασφάλεια της Μυτιλήνης. Μαζί κι ο άντρας της. Το παιδί, πέντε χρόνων, μένει μόνο του στο σπίτι - το αναλαμβάνουν οι γείτονες. Ούτε που φαντάζονταν για πόσο καιρό θα κράταγε το "έχε το νου σου στο παιδί μέχρι να γυρίσω". Στην Ασφάλεια, ο διοικητής προσπαθεί να την "συνετίσει": - Είσαι μέλος της ΕΔΑ; - Ναι. - Και γιατί; - Εργάτρια είμαι, το συμφέρον μου είναι με την ΕΔΑ. - Και δε μπορούσε η ΕΡΕ δηλαδή να προστατέψει το συμφέρον σου; - Όχι. -... Χμ, άμα σ' αφήσουμε να φύγεις, θα ξαναπάς στ

To παρόν κείμενο είναι σχέδιο υπό διαμόρφωση κειμένου Θέσεων και Αξιών για την κοινωνία που οραματιζόμαστε και θέλουμε να ζήσουμε. Καλούμε όσους συμφωνούν με αυτές τις θεμελιώδεις αρχές να συμβάλουν στη να συνδιαμόρφωση του κειμένου αυτού, εξειδικεύοντας, εμπλουτίζοντας και συμπληρώνοντας το. Επιθυμούμε, επιδιώκουμε και κτίζουμε  μια κοινωνία όπου ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ Το δικαίωμα στη ζωή και την αξιοπρέπεια υπερβαίνει κάθε είδους ατομικό συμφέρον Ισχύουν η απόλυτη ισονομία και η ισοπολιτεία ανεξαρτήτως θέσης στην κοινωνία. Η δικαιοσύνη υπηρετεί τις παραπάνω αρχές. Οι νομοθετικές, εκτελεστικές και δικαστικές δομές είναι σαφώς διαχωρισμένες, πηγάζουν από την κοινωνία, λειτουργούν για το συμφέρον αυτής, με πλήρη διαφάνεια και η κοινωνία ασκεί πλήρη έλεγχο σε αυτές. ΕΡΓΑΣΙΑ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, ΠΑΡΑΓΩΓΗ Κάθε άνθρωπος είναι δημιουργός και δικαιούται να απολαμβάνει τα αγαθά της εργασίας του και κανείς άλλος δεν μπορεί να τα καρπώνεται για ίδιον όφελος. Η ανθρωπότητα έχει εξίσου π

Κι έτσι, η ηρωΐδα μας (όχι με την καλή έννοια), έφυγε. Σήμερα το πρωί, στο ύπνο της, ξημερώματα μάλλον. Σε ηλικία 85 ετών.

Από μια σκοπιά, αυτά που ζούμε είναι τρομερά ενδιαφέροντα. Μέσα σε περίπου 24 μήνες, όλη η διάρθρωση του ελληνικού πολιτικού συστήματος καταρρέει παταγωδώς. Δημιουργείται έτσι ένα κενό στο σύστημα διακυβέρνησης που δε φαίνεται εύκολο να μπορεί να καλυφθεί. Βέβαια, η ταχύτητα της αποδόμησης υποδεικνύει ότι οι συνθήκες για την κατάρρευση είχαν δημιουργηθεί ήδη ∙ μπορούμε πιθανόν να αναζητήσουμε την αρχή τους στις πρώτες εκλογές του 1974, όταν μπήκε το δίλημμα "Καραμανλής ή τανκς", παραβιάζοντας έτσι τη βασική αρχή της Δημοκρατίας: το δικαίωμα επιλογής. Η μεν κοινωνία, που επιδεικτικά - και συχνά βίαια - απαξιώνει το δεδομένο πολιτικό σύστημα δεν φαίνεται να αντιπροτείνει κάποιες άλλες δομές διακυβέρνησης. Η "αμεσοδημοκρατία" παραμένει μια αόριστη προοπτική ∙ παρ΄ ότι οι τεχνικές δυνατότητες υπάρχουν, δεν φαίνεται να προωθείται ως αίτημα και οι αναφορές στην "ηλεκτρονική διακυβέρνηση" εξαντλούνται στα όρια της "πάταξης της γραφειοκρατίας". 

Κανονικά, δε θα έπρεπε να το γράψω αυτό, θα 'πρεπε απλώς να προτείνω το βιβλίο που το διάβασα. Αλλά έχοντας καταλάβει ότι λίγοι μεταξύ μας προλαβαίνουν στις μέρες μας να ...κάνουν σχέση με βιβλία, ενώ διαβάζουν στα πεταχτά κανένα blog, είπα να το βάλω. Πρόκειται για το πρόβλημα του " Συνεταιρισμού φύλαξης νηπίων στο λόφο του Καπιτώλιου ". Αναφέρεται από τον Paul Krugman στον έργο του "Η κρίση του 2008" (2009, Καστανιώτης). Το γεγονός είναι πραγματικό και δημοσιεύεται από τους Τζόαν και Ρίτσαρντ Σουίνι σε ένα άρθρο τους του 1978 με τίτλο "Η μονεταριστική θεωρία και η κρίση του συνεταιρισμού φύλαξης νηπίων του Λόφου του Καπιτώλιου". Τη δεκαετία του 1970, ζευγάρια νέων κυρίως, που δούλευαν στο Λόφο του Καπιτώλιου, κρατούσαν εναλλάξ τα παιδιά τους ώστε οι γονείς να χαρούν τη βραδινή έξοδο. Επειδή τα ζευγάρια ήταν αρκετά (150) και ήταν δύσκολη η δίκαιη διαχείριση του χρόνου του ...νταντέματος, κάποιοι μπορούσε να θεωρηθεί ότι ήταν ριγμένοι και κάποιο