Άσχετα από το αν πιστεύω ή όχι στη συγκεκριμένη Ανάσταση, συχνά λέω τη φράση αυτές τις ημέρες και απαντώ ανάλογα (και σωστά) σε όποιον μου την πει - πιστεύω άλλωστε ότι πίσω της κρύβεται ένα πολύ σημαντικό νόημα ;)
Τόσο βαθύ, που θες βαθυσκάφος για να με βρεις.... Επειδή, διάφορα τρολλάκια στο twitter, αλλά και κάποια «κυρία», μια (1) επωνύμως, με στόλισαν με μια γενική προπαγάνδα χτες το βράδυ (9/5/2013), κάποιοι φίλοι πρότειναν, εκτός των νομικών ενεργειών στις οποίες ήδη προχωρώ, να γράψω και μια πιο εκτενή απάντηση στο παρόν blog. Θα τα διατρέξω χρονικά κι όχι κατά θέμα, για να βγει συμπέρασμα, γιατί - η αλήθεια είναι - ότι δεν είμαι ήσυχος άνθρωπος. Πάμε: - Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Καλαμάκι (Αθήνα) το 1961. - Το 1977, εντάχθηκα στην Ε.ΚΟ.Ν. «Ρήγας Φεραίος» (την τότε νεολαία του ΚΚΕ εσ.). Το τί καταλάβαινα από πολιτικές θεωρίες (τίποτα) είναι άλλο θέμα: απόδειξη ότι μια μέρα ο καθοδηγητής με ενημέρωσε ότι δεν είμαστε πλέον Ε.ΚΟ.Ν. «Ρήγας Φεραίος», αλλά Ε.ΚΟ.Ν. «Ρήγας Φεραίος - Β' Πανελλαδική» και είπα μόνο «ΟΚ»! Μας διέγραψαν και δεν το πήρα χαμπάρι, αλλά τέλος πάντων... - Το 1978, πέρασα στο Τμήμα Μηχανολογίας του ΚΑΤΕΕ Λάρισας. Εκεί, εντάχθηκα στην ΠΑΣΠ (μέλος του ΠΑΣΟΚ). Στ...
Κατά κόσμον: Αργυρόπουλος Κωνσταντίνος . Βασικά, αχώνευτος . Ισχυρογνώμων, είρων και αλαζονικός και - κυρίως - δεξιός. Δηλαδή, ούτε που ξέρω τι ψήφιζε, αλλά σ' εμένα και πολλούς άλλους, για δεξιός φαινόταν· τουλάχιστον, δεν συνάντησα κανέναν που να μη τον θεωρεί δεξιό. Διοικητής (ως αντισυνταγματάρχης) του 542 ΤΕΑ, στη Ρόδο. Γνωστός και ως « Ράμπο », δεν ξέρω αν το παρατσούκλι του το έλεγαν κάποιοι και κατάμουτρα. Σ' εμάς πάντως, όταν το τάγμα συναντούσε άλλες μονάδες στις ασκήσεις, το έλεγαν στα ίσα: «542, ααα, καλώς τα ραμπάκια ». Και δώστου γέλια και συμπάθεια για τα όσα τραβάγαμε από τη μούρλα του Ράμπο. Κλαδιά στερεωμένα παντού, από το κράνος μέχρι τη μέση, ουρλιαχτά και τρέξιμο στα υψώματα, πού στο διάολο είσαι ρε Τούρκο να σε φάω, να μ' αφήσει ήσυχο ο παλαβός; Αλλά οι κερατάδες οι Τούρκοι απτόητοι. Πότε κατεβαίνανε με Σινούκ κοντά στο στρατόπεδο, πότε στήνανε προγεφύρωμα στο στρατιωτικό αεροδρόμιο, πότε επιχειρούσαν να αποβιβαστούν σε κάποια παραλία, πότε ε...
Θα καταγράψω εδώ την ουσία της αντιπαράθεσής μου με τον κ. Νίκο Δήμου (ΝΔ). Γιατί μου ζητήθηκε, αλλά και γιατί νοιώθω ο ίδιος την ανάγκη. Πριν μπω στο blog του ΝΔ, τον είχα υπόψη μου ως συγγραφέα, λίγο διανοητή, λίγο φιλόσοφο, αλλά όχι ως δάσκαλο . Η επαφή όμως με το blog του, με ξάφνιασε. Διαπίστωσα ότι πολλοί άνθρωποι τον αποκαλούν " Δάσκαλο ", επιδαψιλεύουν τιμές, του απονέμουν εύσημα, εκδηλώσεις θαυμασμού... Πολλοί μάλιστα, τον θεωρούν τον υπέρτατο κριτή μιας άποψης. Αν υπάρχει μια διαφωνία, περιμένουν από εκείνον να πάρει θέση κι έπειτα στοιχίζονται πίσω από τη θέση αυτή. Ο ίδιος δε, δέχεται με συγκατάβαση τις εκφράσεις σεβασμού - και συχνά λατρείας. Συχνά, σημειώνει - με έναν χλιαρό τρόπο - ότι "κι αυτός μαθαίνει από τους άλλους", αλλά καθόλου δεν θίγει την εικόνα του δασκάλου που έχει απλωθεί γύρω του και βέβαια, όλη την συνακόλουθη διεργασία δάσκαλου-μαθητών. Μπορώ προφανώς με copy&paste να καταγράψω εδώ πάμπολλα τέτοια παραδείγματα αυτής της ιδιότυπης...
Σχόλια
Χριστός Ανέστη!
Άσχετα από το αν πιστεύω ή όχι στη συγκεκριμένη Ανάσταση, συχνά λέω τη φράση αυτές τις ημέρες και απαντώ ανάλογα (και σωστά) σε όποιον μου την πει - πιστεύω άλλωστε ότι πίσω της κρύβεται ένα πολύ σημαντικό νόημα ;)