Χακί κύκλος - 0

Από την εφηβεία και πέρα είχα μια παθολογική αντιπάθεια στον στρατό. Μάλλον όχι την συνηθισμένη. Κοιτούσα να παρατείνω όσο περισσότερο μπορούσα μιαν αδιαφόρη φοιτητική ιδιότητα, για να αποφύγω το αναπόφευκτο: την θητεία. Ξυπνούσα ιδρωμένος τη νύχτα, από εφιάλτες που έβλεπα να με παίρνουν φαντάρο με το ζόρι. Φυσικά, δεν τη γλύτωσα. Έτσι μια Δεκεμβριανή νύχτα, πέρασα τις πύλες ενός στρατοπέδου και μπήκα στη μεγάλη, παρανοϊκή, γελοία και αστεία ταυτόχρονα στρατιωτική οικογένεια - τρομάρα της!!!

Ξέρω, είναι μονότονοι οι άντρες που μιλάνε για τη θητεία τους. Η δικιά μου, φαίνεται να είχε πολλά ευτράπελα και πολλά άσχημα (ίσως γιατί ήταν δικιά μου και την πήρα προσωπικά).

:-)

Μετά από πολλά χρόνια, τα είχα ξεχάσει. Πρόσφατα, είδα το "Σειρήνες στο Αιγαίο". Τρελάθηκα στα γέλια!!!! Λες και ο Περάκης κρυβόταν με μια κάμερα και τράβαγε όλα τα τρελά που έζησα (μαζί με άλλους) την περίοδο '86-'88. Μέσα σε δυο ώρες ταινία, πολλά (κι όχι όλα) από τα ευτράπελα του στρατού μιας χώρας - ανέκδοτο, πραγματικά γεγονότα, παρουσιάστηκαν ξανά μπροστά μου.

Λέω λοιπόν να πω, (και) για την περίοδο εκείνη, μέσα από τον χακί κύκλο.

Κι ας ξεκινήσουμε...