Οι κύκλοι
Και τώρα λοιπόν, τι να γράψω?
Η ανωνυμία είναι βολικό πλαίσιο. Γι' αυτό και υφάρπαξα το όνομα κάποιου άλλου...
Αλλά, μιλώντας για τη ζωή σου, αν είσαι γνωστός στο χώρο σου, εύκολα κλείνουν οι συνάψεις και εντοπίζεσαι. Δεν έχω να κρύψω τίποτα, όλα τα λέω ανοιχτά ούτως ή άλλως, αλλά να πω την αμαρτία μου, βαριέμαι. Να τα συζητήσω με τον Α και μετά με τον Β, πάλι τα ίδια και "τι λες βρε παιδί μου" και "χιχιχι τι αστείο αυτό για ξαναπές μας" και "τι έγινε με κείνη την υπόθεση που λέγαμε τις προάλλες".
Και πως να τους ξεφορτωθείς, που το θεωρούν αγένεια να μην τους απαντήσεις. Οπότε, θα γράφω εδώ, ότι μούρχεται στη κεφάλι, με άλλα ονόματα πρωταγωνιστών και χώρων.
Μέχρι τώρα, έχω ζήσει μια ζωή που τη βρήκα ενδιαφέρουσα. Κι αν αύριο πέθαινα, δε θα διαμαρτυρόμουν ότι αδικήθηκα. Ό,τι με ενδιέφερε να κάνω, τόκανα. Κι ότι δεν έκανα, πείστηκα ότι δεν ήταν και τόσο σημαντικό. Μόνο που, από τότε που απόκτησα παιδιά, έχω ένα άγχος μη φύγω, όσο τουλάχιστον με χρειάζονται. Αλλά μέχρις εκεί. Αν θες να με καταραστείς, ευχήσου μου την αθανασία. Δε μπορώ να φανταστώ πιο άθλιο σενάριο απ' αυτό, όλοι να φεύγουν και γω να μένω πίσω.
Θα προσπαθήσω να πω ιστορίες από ό,τι (ασήμαντο) έζησα. Κοινές όπως όλων των ανθρώπων. Και να διασφαλίσω την ανωνυμία κι όσων ενεπλάκησαν. Τι φταίνε αυτοί που εγώ αποφάσισω να το ρίξω στο Blogging? Και, όποτε μούρχεται, θα λέω τι ζω...
Τι ζω δηλαδή? Τίποτα σημαντικό, αλλά είναι η ζωή μου όπως - εγώ και μόνον εγώ - την έστησα. Με πολύ κόπο και με σφιγμένα δόντια.
Ποιός φταίει για τα ζόρια που πέρασα? Εγώ (από ένα σημείο και πέρα). Ποιός κάνει τη ζωή μου καλή? Εγώ πάλι. Α, ναι... Υπάρχει κι η "δομική σύζευξη". Όταν δηλαδή ταιριάζουν τα χνώτα σου με τον άλλο. Αλλά ποιός το φροντίζει αυτό? Εγώ πάλι.
Αυτό που πολύ μεγάλος έμαθα, είναι ότι στη ζωή υπάρχουν κύκλοι. Μη γελάτε, απαγορεύονται τα γέλια!!! :-) Τι κι αν εσείς το ξέρατε από μικροί? Εγώ τόμαθα μετά τα 40!!. Κι έτσι άρχισα να κλείνω κύκλους, να μην ξοδεύομαι δεξιά - αριστερά, μήπως μπορέσω να ανοίξω καινούργιους.
Υπάρχει ένας στίχος, από ένα ποίημα του Robert Frost, που τόχω ερωτευθεί:
The woods are lovely, dark and deep.
But I have promises to keep.
And miles to go before I sleep.
And miles to go before I sleep.
Στη λέξη woods και στη λέξη sleep, βάζετε ό,τι θέλετε...
Η ανωνυμία είναι βολικό πλαίσιο. Γι' αυτό και υφάρπαξα το όνομα κάποιου άλλου...
Αλλά, μιλώντας για τη ζωή σου, αν είσαι γνωστός στο χώρο σου, εύκολα κλείνουν οι συνάψεις και εντοπίζεσαι. Δεν έχω να κρύψω τίποτα, όλα τα λέω ανοιχτά ούτως ή άλλως, αλλά να πω την αμαρτία μου, βαριέμαι. Να τα συζητήσω με τον Α και μετά με τον Β, πάλι τα ίδια και "τι λες βρε παιδί μου" και "χιχιχι τι αστείο αυτό για ξαναπές μας" και "τι έγινε με κείνη την υπόθεση που λέγαμε τις προάλλες".
Και πως να τους ξεφορτωθείς, που το θεωρούν αγένεια να μην τους απαντήσεις. Οπότε, θα γράφω εδώ, ότι μούρχεται στη κεφάλι, με άλλα ονόματα πρωταγωνιστών και χώρων.
Μέχρι τώρα, έχω ζήσει μια ζωή που τη βρήκα ενδιαφέρουσα. Κι αν αύριο πέθαινα, δε θα διαμαρτυρόμουν ότι αδικήθηκα. Ό,τι με ενδιέφερε να κάνω, τόκανα. Κι ότι δεν έκανα, πείστηκα ότι δεν ήταν και τόσο σημαντικό. Μόνο που, από τότε που απόκτησα παιδιά, έχω ένα άγχος μη φύγω, όσο τουλάχιστον με χρειάζονται. Αλλά μέχρις εκεί. Αν θες να με καταραστείς, ευχήσου μου την αθανασία. Δε μπορώ να φανταστώ πιο άθλιο σενάριο απ' αυτό, όλοι να φεύγουν και γω να μένω πίσω.
Θα προσπαθήσω να πω ιστορίες από ό,τι (ασήμαντο) έζησα. Κοινές όπως όλων των ανθρώπων. Και να διασφαλίσω την ανωνυμία κι όσων ενεπλάκησαν. Τι φταίνε αυτοί που εγώ αποφάσισω να το ρίξω στο Blogging? Και, όποτε μούρχεται, θα λέω τι ζω...
Τι ζω δηλαδή? Τίποτα σημαντικό, αλλά είναι η ζωή μου όπως - εγώ και μόνον εγώ - την έστησα. Με πολύ κόπο και με σφιγμένα δόντια.
Ποιός φταίει για τα ζόρια που πέρασα? Εγώ (από ένα σημείο και πέρα). Ποιός κάνει τη ζωή μου καλή? Εγώ πάλι. Α, ναι... Υπάρχει κι η "δομική σύζευξη". Όταν δηλαδή ταιριάζουν τα χνώτα σου με τον άλλο. Αλλά ποιός το φροντίζει αυτό? Εγώ πάλι.
Αυτό που πολύ μεγάλος έμαθα, είναι ότι στη ζωή υπάρχουν κύκλοι. Μη γελάτε, απαγορεύονται τα γέλια!!! :-) Τι κι αν εσείς το ξέρατε από μικροί? Εγώ τόμαθα μετά τα 40!!. Κι έτσι άρχισα να κλείνω κύκλους, να μην ξοδεύομαι δεξιά - αριστερά, μήπως μπορέσω να ανοίξω καινούργιους.
Υπάρχει ένας στίχος, από ένα ποίημα του Robert Frost, που τόχω ερωτευθεί:
The woods are lovely, dark and deep.
But I have promises to keep.
And miles to go before I sleep.
And miles to go before I sleep.
Στη λέξη woods και στη λέξη sleep, βάζετε ό,τι θέλετε...
Σχόλια