Χακί κύκλος - 2 * Ράμπο

Μπήκα λοιπόν στο στραό με ένα βαθύ μίσος για τους στρατιωτικούς. Και μια τεράστια αλαζονεία. Τους έβλεπα σαν τον "κώνωπα τον ανωφελή", αγράμματα μοσχάρια, φασίστες με δοτή εξουσία.

Στην μονάδα που μετατέθηκα, ο διοικητής κόλλαγε στο στερεότυπο μια χαρά. Σύμφωνα με τον μύθο που τον περιέβαλλε, ήταν ένας χουντικός, καταδικασμένος με στέρηση βαθμού γιατί πήρε μέρος στο πραξικόπημα εναντίον του Μακάριου. Κουτσός από τόνα πόδι, γιατί - λέει - τον πήρανε τ' αέρια από μια βολή ΠΑΟ κάτω στην Κύπρο, όταν μπήκε ο Αττίλας. Ποιός ξέρει?

Η φωνή του ήταν κυριολεκτικά σαν γάβγισμα. Οι τρόποι του, σαν τσομπάνη αγριόβλαχου.

- "Που πας από κει ρε ζώον θα σε φάνεεεε!!!! Ηλίθιο στρατιωτάκι φάε χώμα βλάκαααα!". Και πλάτς! μεγαλοπρεπώς βουτούσες στις λάσπες.

Ο τύπος μάλλον δεν έστεκε πολύ καλά. Στο νησί, όλοι, πολίτες και αξιωματικοί των άλλων μονάδων, τόνε φωνάζαν Ράμπο. Κι εμάς, τους στρατιώτες της μονάδας του, μας λέγανε Ραμπάκια. Σε μια άσκηση - ας πούμε - μας ρωτήσανε κάποιοι από άλλη μονάδα:

- "Ποιοί είστε σεις ρε παιδιά"?
- "Από το 5xx", απαντήσαμε.
- "Αααα... Ραμπάκια ε"?

Τον κακό τους τον καιρό. Λες και δεν είχαμε ονόματα, λες κι ο Ράμπο είχε σκεπάσει τη μοναδικότητα του καθένα μας με την τρέλα του.

Κι ήτανε μεγάλη τρέλα. Πρωί Δευτέρας (κάθε Δευτέρας) παίρναμε τα τσαμασφίρια μας και χανόμασταν στα βουνά και λαγκάδια. Μέχρι το μεσημέρι της Πέμπτης. Κάθε βδομάδα ο κερατάς, είτε έβρεχε, είτε έριχνε χαλάζι, έπαιζε πόλεμο!
Έκανα 35 χλμ. σε μια μέρα με χαλάζι. Και δεν ξέρω άλλες πόσες φορές με βροχή ή με καύσωνα. Ανταρτοπόλεμο, ένα άλλο αγαπημένο του σενάριο, ίσαμε έξι φορές, είχε καταντήσει αηδία.

Για να πούμε και του στραβού το δίκιο: συμμετείχε σε όλα. Έριχνε βροχή τις διαταγές ανακατεμένες με καντήλια, αλλά δε λούφαζε ποτέ. Τριάντα πέντε χλμ. εγώ κι οι άλλοι με χαλάζι? Άλλα τόσα κι αυτός από δίπλα με το ένα πόδι σακατεμένο. Οπότε, πως να διαμαρτυρηθείς?
Και δώστου μπογιές στη μούρη, να καμένα κωλόχαρτα στη μούρη, να κλαδιά στο κεφάλι και ουρλιαχτά στην ανηφόρα, να χώμα στα δόντια και να φτύνεις λάσπες. Να σφαίρες να σφυρίζουν, να πολυβόλα να ...οργώνουν τα ανυποψίαστα χώματα, να χειροβομβίδες να κουνιέται η γη....

Πήγαινες να βγεις εξοδούχος? Να μια σειρά με όλα τα όπλα του Πεζικού. Τα έλυνες, τα έδενες, όλα στη σειρά, μετά έπαιρνες τη δίωρη!!!

Πειθαρχίες, κουρέματα, χαιρετούρες και προσοχές δεν κοίταζε ποτέ. Ας ήσουν όπως ήθελες. Αλλά... έτσι και διαπίστωνε ότι το όπλο σου δεν ήταν του χεριού σου, καλύτερα να κατάπινες ένα μαγκάλι κάρβουνα!!!

Ο ίδιος, κυκλοφορούσε χωρίς διακριτικά, ούτε αστέρια, ούτε τίποτα. Με μια στολή σκέτη "ό,τι δίνει η υπηρεσία στους στρατιώτες!" χωρίς αμερικάνικες βελτιώσεις. Στην αναφορά πάντα εμφανιζόταν με κράνος και όπλο (και κατά συνέπεια κι όόόόλοι οι παρακάτω αξιωματικοί).

Στο τάγμα υπήρχανε δυο παρατάξεις: Κάποιοι αξιωματικοί που τον μισούσαν από τη μια, κάποιοι αξιωματικοί που τον είχαν πρότυπο από την άλλη, μαζί με το 90% των στρατιωτών που τον λάτρευαν.

Τις πολιτικές του απόψεις δεν τις έκρυβε:

- "Ήρθε τώρα ο σοσιαλισμός να μας σώσει. Κατευθείαν από την Αμερική χαχαχα!". Στην πρωϊνή αναφορά, εν ψυχρώ. Ό,τι υπήρχε στην πολιτική επικαιρότητα δεν έμενε ασχολίαστο...

Και ξαφνικά, την ώρα της αναφοράς ξεφώνιζε:

- "Αεροπορίαααααααααα!!!!!!!!!" και τρέχαμε σαν αρουραίοι να πιάσουμε θέση μάχης και βαράγαμε με άδεια κλείστρα τον ουρανό.
- "Κύριε διοικητά! Κύριε διοικητά!".
- "Τι θέλεις λοχία?".
- "Κύριε διοικητά το χτύπησα, έφυγε βγάζοντας καπνούς!".
- "Άντε βρε ζώον σκάσε, χαχαχα!!! Άμα γίνεις πόλεμος θα κλαις!".

Ή, πάλι στην πρωινή αναφορά, αν ήσουν αναφερόμενος και το παράπτωμά σου ήταν βαρύ:
Μόλις έλεγες τη στραβή που είχες κάνει, έχωνε το χέρι στη τσέπη του τζάκετ. Αν είχες μυαλό κι ήξερες τη φάση, έφευγες τρέχοντας. Αν όχι, περίμενε μέχρι να σου φωνάξουν από κάτω:

- "Φύγε θα τη φααααααααααας!!!!!!!!".

Και μόλις την έκανες από κει, αμόλαγε μια επιθετική χειροβομβίδα βλαστημώντας ιερόσυλα:

- "Το θεό σου μαλάκα!!!!". Η (ανώδυνη αλλά με τρομερό θόρυβο και ωστικό κύμα) έκρηξη, ήτανε μάλλον το bold στη φράση του.

Μια ωραία εβδομάδα, έγινε επιθεώρηση απ' τα "μεγάλα κεφάλια", τη Γενική Επιθεώρηση Στρατού, σ' όλες μαζί τις μονάδες του νησιού. Η δική μας, σε θέματα ατομικής και ομαδικής τακτικής και ηθικού, βγήκε πρώτη με τεράστια διαφορά.
Σε θέματα πειθαρχίας όμως, κάτι κόλπα βάλε-βγάλε ξιφολόγχες, κλινάτε απ' εδώ κι απ' εκεί, πατώσαμε οικτρά!! Στο επ' ώμου, όπλα πέφταν κάτω, τις ξιφολόγχες τις κοιτάζαμε σαν περίεργα ζώα, φαντάροι ξεραίνονταν στα γέλια την ώρα των ασκήσεων ακριβείας, τσίρκο πλήρες!!!

Ο επιθεωρητής, έβγαλε λόγο στην πρωινή αναφορά, παρουσία του Ράμπο:

- "Ο Γενικός Επιθεωρητής Στρατού με διέταξε να διαβιβάσω τα συγχαρητήριά του στους Αξκους και οπλίτες του 5xx TEA, για την άριστη απόδοσή τους σε όλες τις τακτικές ασκήσεις. Η ανακατάληψη του αεροδρομίου xxx έγινε σε 45 λεπτά με ακαριαίο αιφνιδιασμό του εχθρού και ελάχιστες απώλειες στις φίλιες δυνάμεις (σ.σ. ...και μπλα, μπλα, μπλα...). Πλην όμως, (σ.σ. εδώ είμαστε...) υπάρχουν σοβαρές ελλείψεις σε θέματα πειθαρχίας και φρονώ ότι με το κατάλληλο πρόγραμμα, είναι θέμα χρόνου να καλυφθούν κι αυτές!!! Συμφωνείτε κύριε διοικητά?", ξέρασε ο χαρτογιακάς του ΓΕΣ. Τι τόθελε το συμφωνείτε, ο αφελής??
- "Οι στρατιώτες μου, είναι πολεμιστές, όχι μπαλαρίνες!!!" μούγκρισε - δημοσίως - ο Ράμπο.
Πάνιασε ο χαρτογιακάς.
- "Καλώς θα το συζητήσουμε μόνοι!".

Και το συζήτησαν. Αναψοκοκκινισμένο τον είδαμε τον χαρτογιακά να βγαίνει από διοικητήριο και να ξεκουμπίζεται...

(to be continued) <-- καλό το αμερικάνικο, έ?