Δέκα χρόνια

Τελειώνοντας την εφηβεία μου, που την πέρασα χωμένος στο δωμάτιό μου διαβάζοντας κι ακούγοντας μουσική, έγινα φοιτητής. Κάπου στα 1979.

Εκεί, εντάχθηκα στο ΠΑΣΟΚ.
Το ΠΑΣΟΚ που εγώ γνώρισα, ήταν το ΠΑΣΟΚ που εγώ κατάλαβα. Καθένας καταλαβαίνει ό,τι θέλει (αν ταυτόχρονα μπορεί να το καταλάβει).

Έμεινα εκεί μέχρι το 1985, καταλαμβάνοντας διάφορες "καρέκλες".
Κάπου εκεί διαπίστωσα ότι, κάτι στράβωνε πολύ κι εγώ δεν τόχα πάρει καν χαμπάρι. Οι σύντροφοι βρίσκονταν άλλος σε τράπεζα, άλλος στη ΔΕΗ, άλλος στον ΟΤΕ....
Τι ηλίθιος!!! Μόνον τότε πήρα χαμπάρι τι γινόταν γύρω μου. Ήμουν στέλεχος μιας οργάνωσης που το τελευταίο που την ενδιέφερε ήταν να πάμε την πατρίδα μας εκεί που λέγαμε... Και βέβαια, τα μάζεψα κι έφυγα.

Χρόνια μετά, γνώρισα παλιούς συντρόφους, τους ρώτησα αν πίστευαν τότε, όσα τότε λέγαμε. Δεύτερη σφαλιάρα: όχι μου απάντησαν. Και γω τι έκανα εκεί; Τον μαλάκα, προφανώς.

Τελοσπάντων, δεν είναι αυτό το θέμα τούτου του post.
Αλλά ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Δέκα χρόνια πέρασαν από τον θάνατο ενός ανθρώπου αμφιλεγόμενου. Ο θάνατός του, σχεδόν συμπίπτει με τα γενέθλιά μου, κι έτσι τον θυμάμαι κάθε χρόνο.

Ποτέ - ούτε και ως ΠΑΣΟΚος - δεν ένοιωθα εμπιστοσύνη στον "ηγέτη". Όποιος κι αν ήταν. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν ήμουν σε θέση να δω την μαγεία που ο Ανδρέας σκόρπιζε στους ανθρώπους γύρω μου. Εξάλλου, δεν ήθελε και πολύ μυαλό: φαινόμενα υστερίας, όπως αυτά των Beatles, συμπεριφορές άλογες και δυνητικά επικίνδυνες.

Ένα φασιστικό φαινόμενο; Ίσως...

Εκείνα τα χρόνια, 1980 - 1982, ήταν λες κι όλη η Ελλάδα είχε κρεμαστεί από τον Ανδρέα. Είτε ήταν ΠΑΣΟΚοι, είτε Νεοδημοκράτες, είτε ΚΚΕ, είχε συμβεί το απίστευτο: είχαν εναποθέσει τα όνειρά τους στην πλάτη του.
Τα όνειρά τους: ο καθένας το δικό του.

Άλλος μια θέση στο Δημόσιο για τον ίδιο ή τα παιδιά του.
Άλλος να γίνει επιχειρηματίας - αφεντικό.
Άλλος, ό,τι φανταστείτε.

Μια μέρα, πήρε τηλέφωνο στα γραφεία μια γιαγιά. Η εγγονή της είχε διοριστεί λέει δασκάλα στο Ηράκλειο. Την συνεχάρηκα (τι να πω;). Δεν ήθελε αυτό. Ήθελε, ή να την μεταθέσουμε κοντά στο σπίτι της, ή να της βρούμε γαμπρό γιατί "θα μείνει στο ράφι το κορίτσι εκεί κάτω που βρέθηκε και δεν ξέρει κανέναν".
Έχασα τη μιλιά μου. Ήμουν και πιτσιρικάς τότε κι έβλεπα μόνο την αστεία πλευρά. Δεσμεύτηκα να μιλήσω με τη νεολαία στο Ηράκλειο, να δουν τι μπορούν να κάνουν από πλευράς γαμπρού. Ναι, ειλικρινά αυτό είπα (ξεδιάντροπα). Η γιαγιά συγκινήθηκε και με καταευχαρίστησε.

Τώρα πια, βλέπω την άγρια πλευρά εκείνων των χρόνων. Εκατομμύρια παραμελημένοι Έλληνες να ακουμπάνε πάνω στον Ανδρέα. Η γιαγιά, ακούμπησε πάνω σε μια εικόνα μου, που ήταν δανεική από τον Ανδρέα βέβαια.
Άνθρωποι που πάντα η χώρα τους τους αντιμετώπιζε ως ομήρους, ένοιωθαν να βγαίνουν στο προσκήνιο, σε ένα θέατρο που είχε στήσει ο Ανδρέας. Και να τον τραβάνε από το μανίκι και να αλλοφρονεί αυτός.

Κι ήταν πράγματι έξυπνος. Θυμάμαι σε σύσκεψη στελεχών, εκεί γύρω στα 1983, να μιλάει για την "επερχόμενη κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και έναν παγκόσμιο καταμερισμό με έναν μόνο πόλο - τις ΗΠΑ". Είπαμε μεταξύ μας "τάπαιξε ο γέρος, ό,τι θέλει λέει". Κι όμως...

Θυμάμαι - παρά την απέχθειά μου στον ηγέτη - να μην έχω χάσει κανέναν ιατρικό ανακοινωθέν από το Χέρφιλντ ή το Ωνάσειο. Γιατί; Μάλλον γιατί ένοιωθα ότι ήταν κάτι σημαντικό για την κοινωνία. Ποτέ δεν πέρασα τον Ανδρέα στο ντούκου. Πάντα άκουγα ό,τι έλεγε (άσχετα αν δεν μάσαγα).

Αλλά εκείνος πως άντεξε; Πως;

Εδώ, έρχεται ένα φοιτητής/τρια και λέει, "πες μου Heinz να κάνω αυτό ή το άλλο μεταπτυχιακό" και τσακίζω από το άγχος. Γιατί αν πω μαλακία, θα τον/την πάρω στο λαιμό μου.
Μια ολόκληρη χώρα, πως την σήκωνε; Γιατί την σήκωνε, και το ήξερε.

Σχόλια

Ο χρήστης heinz είπε…
στρουθίον said...

"πάντως δεν έχω νοιώσει περισσότερο θυμό για άλλον πολιτικό, ίσως γιατί σε αυτόν έβλεπα πως ήταν ο μόνος που είχε την δυνατότητα μα δεν την αξιοποιούσε..."

ναι, κι εγώ το ίδιο νοιώθω...
Ο χρήστης glenn είπε…
heinz, σε πάω. Πρέπει να τόχεις καταλάβει αυτό. Είσαι what you see is what you get, χωρίς κόλπα δεύτερα. Ίσιος και solid like a rock.

Στα δευτερεύοντα τώρα. Δεν πιστεύω στους γενικά χαρισματικούς. Όταν το ακούω αυτό, κάποια λέρα κρύβεται από πίσω, λέω.

Τον Αντρέα τον ξέρω απ' τις δουλειές του στη game theory που είναι αξιολογότατες. Για τον πολιτικό είχα πολύ μεγάλες επιφυλάξεις (για να το πω ευγενικά) απέναντί του.

Το ερώτημα είναι ΠΩΣ; Πώς κατάφερε τους μισούς Έλληνες να τον ερωτευτούν. Νομίζω βρήκα απάντηση. Ο Αντρέας ήταν ο μεγάλος αφηγητής. Αφηγήθηκε ένα όνειρο. Τα όνειρα δεν πέφτουν με την κριτική. Πέφτουν μόνο με ένα άλλο όνειρο. Η ΝΔ τη δεκαετία του 80 δεν έδωσε εναλλακτικό όνειρο. Γι' αυτό και αλώνιζε μόνος του.

Ωστόσο η ομαδική παράκρουση της δεκαετίας του 80 έδωσε τη θέση της στη σκληρή αλήθεια της δεκαετίας του 90 και του 2000. Αλήθεια που είναι εν πολλοίς συνέπεια των οικονομικών επιλογών του Αντρέα. Δυστυχώς.
Ο χρήστης dodo είπε…
Προικισμένος άνθρωπος ο Ανδρέας -εκτός από ευφυία διέθετε και ιδιαίτερη ακτινοβολία, γοητεία, θα έλεγα: κοίταζε τον συνομιλητή του, άνδρα ή γυναίκα, νέο ή λιγότερο νέο, οποιονδήποτε, με ένα τρόπο, σαν να ήταν (ο συνομιλητής) το σημαντικότερο πρόσωπο εκείνης της στιγμής. Και τον ...έβαζε στην τσέπη του! Χάρισμα...
Ο χρήστης Ρωξάνη είπε…
Ξεσήκωσε πάντως από κρυφή κρήνη τα δάκρια του θείου, τότε.. και όχι μόνο του θείου.

Ο θείος... δεξιόφρων άνθρωπος, στριμωγμένος ανάμεσα σε αριστερούς που κράδαιναν με ανυπομονησία την κόκκινη σημαία...
Περίμεναν όλοι μαζί την άφιξη του πρωθυπουργού της Ελλάδας στην Κύπρο. Του πρώτου πρωθυπουργού που αποφάσισε να έρθει στο νησί..
Ο χρήστης Debby είπε…
Δεν θα ήθελα να απαξιώσω τόσους πολλούς ανθρώπους λέγοντας ότι αυτός ο οποίος θαύμαζαν ήταν τελικά μια φούσκα που ξεφούσκωσε.

Για μένα όμως αυτό ήταν. Δεν είδα αυτό το χάρισμα που είδαν οι άλλοι. Οσο έξυπνος και να ήταν το αποτελεσμα μετρά τελικά.

Για μένα αυτός ο πολιτικός ήταν αυτός που με "δάνεια", με ξένο κόπο, έκανε τον έλληνα να παραληρεί από την αφθονία του χρήματος που έρρεε.

Δεν πιστευω να υπάρχει κανείς που να ισχυρίζεται ότι η παραγωγικότητα μας σαν κράτος έφερε όλη εκείνη την ευημερία?
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Η οικογένειά μου έβλεπε πάντα με καχυποψία το παπανδρέικο. Χρέωνε στο γέρο τον εμφύλιο και την ήττα της αριστεράς, και δεν θεωρούσε ότι τον εξηλεώνε ο ανένδοτος κλπ.

Τον Ανδρέα τον βλέπαμε ως τον άνθρωπο που κατάφερε να εκτρέψει το ποτάμι της μεταπολιτευτικής αριστεράς και να δημιουργήσει τα λιμνάζοντα των "μικρομεσαίων".

Προσωπικά, μεγαλώνοντας, αυτό που κυρίως με ενοχλούσε στο παπανδρέικο είναι ότι μας έβλεπαν λίγο σαν ιθαγενείς. Ο Ανδρέας είχε "το λαό" να τρώει από τη χούφτα του και το ήξερε, μπορούσε να τον κατευθύνει. Υπήρχε σε αυτό μια περιφρόνηση.

Τέλος, heinz γι' αυτό που λες "Μια ολόκληρη χώρα, πως την σήκωνε;", ένα περιστατικό. Υπουργός Παιδείας ο Αρσένης, μιλάω με έναν καθηγητή πανεπιστημίου που υπήρξε σύμβουλος στη μεταρρύθμιση. Στις επιφυλάξεις μου αντιτείνει:"ε, δε μπορεί να μας απασχολεί πώς οι ρυθμίσεις θα επηρεάσουν και τον τελευταίο μαθητή! Δε θα αρρωστήσουμε κιόλας!" Κατάλαβες;
Ο χρήστης Αλεξία Ηλιάδου (synas) είπε…
Γύρω στο ’90 είχα κυριολεκτικά φρικάρει με τον Ανδρέα Παπανδρέου. Μας δούλευε μες στα μούτρα και γέλαγε μαζί μας –ήταν ολοφάνερο. Σκάνδαλα, Κοσκωτάδες, Λούβαροι, ελικόπτερα… Κι εκείνο το νεύμα, όλη αυτή η ξεφτίλα, που ακολούθησε… με την Μεμέ (όπως την έλεγε ο ίδιος, μ’ εκείνη την ιδιότυπη προφορά του). Και όμως ξαναβγήκε! Το γεγονός αυτό με είχε τότε πραγματικά σοκάρει. Μα τόσο μαλάκες πια;;
Υ.Γ. Σ’ ευχαριστώ πολύ, Heinz, για το link!
Ο χρήστης Αλεξία Ηλιάδου (synas) είπε…
Α! Και χρόνια πολλά
για τα γενέθλιά σου!
Να είσαι πάντα ευτυχισμένος.
Κι όταν δεν είσαι…
Always look on the bright side of life...
που λέγανε κι οι Monty Python's.
Ο χρήστης ΕΡΜΙΠΠΟΣ είπε…
@synas

και συ αϋπνίες;
Ο χρήστης cyberdustz είπε…
Τέτοιες περιπτώσεις σαν τον Α. Παπανδρέου με κάνουν να αναρωτιέμαι αν ήταν μόνος του στην πλάνη, ή απλώς ένα πιόνι των περιστάσεων. Με απλά λόγια, ο Ανδρέας μόνος του παραπλάνησε ένα ολόκληρο λαό, ή βοηθούσαν και άλλοι, και όχι πάντα άθελά τους? Πολλές φορές ολόκληρος ο κομματικός μηχανισμός εξέφραζε θέσεις που ήταν πέρα για πέρα γελοίες και ο χαρακτηρισμός αυτών των θέσεων ως ακραίες θα ήταν εξίσου γελοίο να τις χαρακτηρίσεις. Εν τούτοις, άνθρωποι που ήταν μέσα στα πράγματα και θα έπρεπε να μπορούσαν να ξέρουν καλύτερα, ή τουλάχιστον να έκαναν χρήση της απλής κοινής λογικής, τον στήριζαν περισσότερο. Ήταν η εποχή που αναρωτιόμουν αν στην Ελλάδα υπήρχαν ακόμη οι διανοούμενοι και οι καθηγητές πανεπιστημίων που θα μπορούσαν να αρθρώσουν μια σωστή κουβέντα. Δεν υπήρχαν, ο κομματισμός είχε σαρώσει τα πάντα. Δεν τολμούσες να πεις λέξη για την οικονομία ή την τότε ΕΟΚ και αμέσως σε χαρακτήριζαν ως φασίστα, και αυτό όχι μόνον από αγράμματους ανθρώπους αλλά κυρίως από (δήθεν) μορφωμένους και με πτυχία να σε κάνει να ντρέπεσαι, και αυτό ήταν ακόμα πιο χειρότερο. Η εποχή των μπλε και πράσινων καφενείων. Τελικά η ερώτηση μου έμεινε αναπάντητη. Ήταν ο Ανδρέας μόνος του? Ο Σαντάμ, ο Καντάφι, Πολ Ποτ και όλοι αυτοί είναι μόνοι τους?
Ο χρήστης gravoura είπε…
Eίχαμε τότε ανάγκη από την υπόσχεση ενός ονείρου, κι εκείνος αποδείχτηκε ο πιο καλός παραμυθάς. Και ονειρευτήκαμε για λίγο, μέχρι να ξυπνήσουμε.
Από τότε όμως κοπήκαν και τα όνειρα.
Τα λέω στην κόρη μου, φοιτήτρια, με ενεργή θέση στα προβλήματά τους, και προσπαθώ να την κάνω να δει ρεαλιστικά. Δεν τα καταφέρνω. Και δεν ξέρω αν πρέπει να επιμένω ή να την αφήσω να τα δει μόνη της.
Ο χρήστης heinz είπε…
Κι όμως, νομίζω ότι αυτό που ονειρευόμασταν, μια Ελλάδα δίκαιη, μπορούσε μέχρις ενός σημείου να γίνει πραγματικότητα.

Λέω "μέχρις ενός σημείου", γιατί, όταν σήμερα κλονίζονται και το Γαλλικό και το Σκανδιναβικό μοντέλο, τι να έλεγε κι η Ελλάδα;

Πρέπει εδώ να ξεκαθαρίσω ότι, για δυο - τρεις από εμάς τότε, τα όνειρα συμπυκνώνονταν στον όρο "τρίτος δρόμος για τον σοσιαλισμό". Το 1980, είχε γίνει στην Πάντειο ένα συνέδριο με θέμα "Προβλήματα μετάβασης" (στον σοσιαλισμό), όπου έιχε έρθει κι ο Σαμίρ Αμίν, κι ο Αρσένης είχε κάνει μια πολύ καλή ομιλία, κλπ. κλπ.

Δηλαδή: είχαμε λύσει τα ιδεολογικά μας, ξέραμε τι θέλαμε, και εστιάζαμε στα προβλήματα μετάβασης.

Που να φανταστούμε πως θα κατέληγε στη Μιμή και τον Κατσιφάρα...
Ο χρήστης heinz είπε…
Σε μια πρόταση, γύρω στο 1984, για εκλογή καθηγητή, ήμουν εκπρόσωπος των φοιτητών.
Θέλαμε κάποιον με M.Sc.
Ήρθαν δυο, ένας με M.Sc. (ΠΑΣΟΚος), κι ένας με PH.D.

Οι εισηγητές (καθηγητές) πρότειναν τον διδάκτορα (Ph.D.). Συμφώνησα, τι να 'κανα; Αφού ήταν το δίκαιο αυτό.
Ο ΠΑΣΟΚος λύσσαξε, κατέβασε χίλιες θεωρίες συνομωσίας, ότι θέλαμε να τον φάμε, ότι είχαμε δική μας ομάδα στην οργάνωση κι άλλες ηλιθιότητες.
Ζήτησε να με διαγράψουν. Φυσικά, δεν μάσησε η δική μου οργάνωση. Αλλά, αυτή ήταν η λογική που επικρατούσε από το 1982 και πέρα.

(Λεπτομέρεια: όπως αποδείχθηκε μετά, κι ο διδάκτορας ΠΑΣΟΚος ήταν. Αλλά από άλλη οργάνωση και δεν το ξέραμε)
Ο χρήστης heinz είπε…
Δεν είπα εγώ όμως ότι οι θεωρίες ήταν σωστές...
Είπα ότι νομίζαμε πως ήταν ξεκάθαρο το προς τα που θα πηγαίναμε, και κολλάγαμε μόνο στο ...μονοπάτι.
Ο χρήστης ΕΡΜΙΠΠΟΣ είπε…
@Heinz

Στα σύγχρονα κράτη δικαίου η διοίκηση (άρα και η πολιτική) δεν γίνεται ούτε με εφαρμογή ηθικών κανόνων, ούτε με ανταγωνισμό καλών προθέσεων, ούτε με εκδήλωση αγαθών πρωτοβουλιών. Γίνεται με άσκηση αρμοδιοτήτων. Η χώρα απέκτησε ημερομηνία λήξης από την στιγμή που ο Ανδρέας διακήρυξε τον θάνατο των θεσμών. Θεσμός από τότε είναι μόνον ο λαός. Αλλά επειδή ο λαός συνήθως ούτε μπορεί, ούτε προλαβαίνει, θεσμοί γίνονται όσοι διαγκωνίζονται θρασύτατα για να νομιμοποιηθούν ως εκφραστές του.
Άσχετα από το τι ειδικότερο έφταιξε τότε, -είναι πολύ μεγάλη η συζήτηση-, το επίκαιρο πρόβλημα είναι ότι η κληρονομιά του Ανδρέα είναι αυτή που καθορίζει ακόμη και σήμερα τα πρότυπα στην ελληνική πολιτική, την κρατική διοίκηση και την κοινωνική συμπεριφορά. Το μοίρασμα της τράπουλας γίνεται, -και πιστεύω ότι θα γίνεται για πολύ πολύ καιρό ακόμη-, με τους όρους που καθόρισε ο μακαρίτης. Εξ ου και η κολακεία προς αυτόν μετράει ακόμη. -και μετράει πολύ-. Φέρνει ακόμη ψήφους έχοντας μετονομασθεί, στα πλαίσια του life style που προσδιορίζει την αισθητική μας στάση, σε πολιτικό πολιτισμό. Δείτε την εξαίρετη γελοιογραφία του Πετρουλάκη στην Καθημερινή της περασμένης Κυριακής.

Σε κάθε περίπτωση ότι και αν έκανε το παλιό ΠΑΣΟΚ θα μπορούσαμε να το ξεχάσουμε και να ξεκινήσουμε κουτσα στραβά πάλι από την αρχή. Μικρή η ζημιά από την στιγμή που το μαγαζί παρέμενε δικό μας. Το κακό άρχισε επί εκσυγχρονισμού και συνεχίζεται με αμείωτη ένταση και σήμερα. Είναι η εγχώρια έκδοση ενός καπιταλισμού που θεωρεί ότι μπορεί να ρυθμίζεται με τους "σοσιαλιστικούς θεσμούς" της παπανδρεικής αντίληψης. Καπιταλισμός τριτοκοσμικής χαβούζας. Με τους όρους αυτούς ξεκίνησε το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, με τους όρους αυτούς έγινε η μεγάλη αναδιανομή στο χρηματιστήριο, με τους όρους αυτούς ολοκληρώνει τον εκσυχρονισμό της η Νέα Δημοκρατία. Η ντουλάπα με τα ασημικά αδειάζει.
Ο χρήστης glenn είπε…
Πάντως, δεν περίμενα να "πέσει" ο μύθος του Ανδρέα τόσο γρήγορα. Περίμενα να υπάρχουν υποστηρικτές του, έστω και λίγοι. Η πιο κατάλληλη λέξη για το πολιτικό του πρόσωπο βρίσκω να είναι η "controversial".

Κάποιες φορές βρίσκω ότι ο Ανδρέας δεν έκανε ακριβώς "πολιτική". Πειραματιζόταν που και που. Έπαιζε.

Τι έπαθε αυτός ο άνθρωπος στο τέλος με τη Μιμή. Γιατί έτσι; Θέλω να πω δηλαδή ότι η Μάργκαρετ δεν θα μιλούσε αν ήθελε να την έχει γκόμενα. Ποιος θα μιλούσε; Γιατί χώρισε; Αυτό μου δείχνει ότι δε νοιάστηκε καθόλου για την υστεροφημία του.
Ο χρήστης Debby είπε…
Διαφωνώ Glenn!! Ισα ίσα που νοιάστηκε για την υστεροφημία του!!
Τουλάχιστον σε μένα αυτόν τον ανέβασε στα μάτια μου.

Σκέψου το λίγάκι.
Σκεπτόμενη αν γυναίκα θεωρώ ότι ενήργησε έντιμα ως προς και τις δυο τις γυναίκες (άσχετα αν δεν αρεσε στην Μαργκαρετ) και κατ' επέκταση και προς τον λαό. Θα μπορούσε όπως λες να πει ψέμματα για να κερδίσει κάποιους ψήφους από αυτούς που θα σκανδάλιζε.
Ο χρήστης Debby είπε…
x-watcher αν το πάρουμε έτσι, εξωθεσμικά ποτέ δεν μπορουμε να είμαστε σίγουροι ποιος κυβερνά.

Να το πάρουμε και λίγο αλλιώτικα. Φταίει ο Παπανδρέου που τα "έχασε" στα γεράματα ή εμείς που τον ψηφίσαμε παραταυτα για πρωθυπουργό της χώρας μας?
Ο χρήστης glenn είπε…
@debby: Αυτό που λες είναι η προσωπική λογική και ηθική διάσταση του θέματος. Ως άτομο με βρίσκεις απολύτως σύμφωνο.

Το θέμα είναι ότι στην πολιτική, η οποία έχει να κάνει με μεγάλα σύνολα ανθρώπων, η ηθική και η λογική δεν πάει έτσι. Κι επειδή στην πολιτική μετρά το αποτέλεσμα πρέπει να συμμορφώνεσαι ανάλογα. Να κι ένα ισχυρότερο επιχείρημα αν δεν σε πείθουν αυτά: Κατά τη γνώμη μου ποτέ δεν θα φύγει η ρετσινιά της "γκόμενας που πήρε το ραμολί". Είναι λογικό αυτό που έιπα; Όχι σύμφωνα με την ατομική λογική. Κι όμως, στέκει...
Ο χρήστης Debby είπε…
Εκεί ακριβώς είναι που χωλαίνει το πράγμα glenn.

Η ατομική ηθική είναι διαφορετική από την κοινωνική ηθική.

Γιατί άραγε? Ποιοι αποτελούν την κοινωνία? Άλλοι? Οχι εμείς με τις ατομικές ηθικές μας?

Να πάω και παρακάτω στην ρετσινιά. Εγώ αν είναι να πεθάνω σε ένα χρόνο λίγο με ενδιαφέρει τι θα πει ο κόσμος. Ο Παπανδρέου πάνω από όλα ήταν πρώτα άνθρωπος και μετά πολιτικός. Εξού και άλλαξε τόσες γυναίκες και αν δεν κάνω λάθος έκανε και ένα ξώγαμο ( με κάθε επιφύλαξη αυτό)
Η για να το πω πιο σωστά. Οταν η ζωή του έφτανε στο τέλος της επέλεξε να είναι άνθρωπος παρά πολιτικός.
Τώρα που έχουν λιώσει τα κοκαλάκια του, λες να δίνει μία για την ρετσινιά που του έμεινε? Δεν νομίζω καθόλου.
Ολοι οι υπόλοιποι που είχαν ακόμα συμφέροντα και περίμεναν να γεμίσουν κι'άλλο τις τσέπες τους, ναι... αυτοί μπορεί να νοιάζονται για την ρετσινιά.
Ο χρήστης glenn είπε…
@debby: Για τις ρετσινιές κλπ συμφωνούμε απόλυτα, αν και θυμίζω τις απόψεις περί εδωκοσμικής αθανασίας.

Για το "Ποιοι αποτελούν την κοινωνία? Άλλοι? Οχι εμείς με τις ατομικές ηθικές μας?" που είπες, εδώ χτυπάμε σε βράχο. Μιλάμε για ψυχολογία μαζών. Περισσότερα δεν μπορώ να πω. Αν δεν το έχεις υπόψη σου, επίτρεψέ μου να σου συστήσω το "Ψυχολογία των Μαζών" του Le Bon. Εκπλήσει με την απλότητά του, ευχάριστο ανάγνωσμα.
Ο χρήστης Debby είπε…
glenn
Eδωκοσμική αθανασία. Δεν ξέρω αν έχει να πει κάτι περισσότερο από αυτό που δίνουν να καταλάβουμε οι λέξεις. Αλλά έχω την αίσθηση ότι σε αυτό το κομμάτι τουλάχιστον έχω ξεκαθαρίσει αρκετά τις θέσεις μου.

Για την ψυχολογία των μαζών δεν αντιλέγω ότι όντως υφίσταται και πάνω της έχουν καταστρωθεί σχέδια επί σχεδίων για την χειράγώγηση των ανθρώπων. Το βιβλίο που μου προτείνεις θα το ψάξω πάντως να το βρω. Δεν φαντάζεσαι πόσο χαίρομαι όταν μου προτείνουν κάτι!

Παρόλα αυτά εμένα σαν άτομο μου φαίνεται τόσο μα τόσο λάθος να μετράμε με δύο μέτρα και δύο σταθμά ή το χειρότερο, να ξέρουμε αυτό που θέλουμε και μας ευχαριστεί αλλά να κάνουμε αυτό που δεν θέλουμε και δεν μας ευχαριστεί απλά και μόνο για να μην βρεθούμε αντιμέτωποι με το "κοινό αίσθημα".
Ο χρήστης heinz είπε…
debby said...

"και αν δεν κάνω λάθος έκανε και ένα ξώγαμο ( με κάθε επιφύλαξη αυτό) "

Καμμία επιφύλαξη. Νορβηγίδα, εμφανίστηκε και στην κηδεία του.

Αλλά, εδώ έχουμε γάμο με την Ελλάδα. Και δεν κεράτωσε την Ελλάδα με την Μιμή, την κεράτωσε με την αλαζονεία του νομίζω...

Εγώ τουλάχιστον, τα προσωπικά του δεν τα εξετάζω καθόλου. Αλλά η προσωπική του σχέση με τους Έλληνες, αυτό είναι άλλο πράγμα.

Από την άλλη, τώρα που το σκέφτομαι, φέρθηκε στην Ελλάδα, όπως φέρθηκε στην Μαργαρίτα....
Ο χρήστης Debby είπε…
Φυσικά Heinz!
Την γνώμη μου σαν πολιτικό την είπα και δεν διαφέρει σχεδόν καθόλου απο την δική σου.

Αλλά νομίζω ότι ένας λόγος που τράβηξε τόσους πολλούς με το μέρος του ήταν γιατί ήταν αυτό που ήταν σαν άνθρωπος. Και αυτό δεν κρύβεται ξέρεις...
Ο χρήστης glenn είπε…
@debby: Eδωκοσμική αθανασία = μνήμη των άλλων για μας αφού πεθάνουμε.
Ο χρήστης dodo είπε…
Σουηδέζα, νομίζω. Γιά την εξώγαμη θυγατέρα, λέω.
Μόνον για τον Ανδρέα διερωτώμεθα "πώς σήκωνε ολόκληρη την χώρα" ή για οποιονδήποτε πρωθυπουργό;
Ο χρήστης bidibis είπε…
¨οχι νορβηγίδα, αλλά σουηδέζα είναι η κόρη του
Ο χρήστης heinz είπε…
dodos said...

"Μόνον για τον Ανδρέα διερωτώμεθα "πώς σήκωνε ολόκληρη την χώρα" ή για οποιονδήποτε πρωθυπουργό; "

Ε, δε νομίζω ότι ο Σημίτης ζορίστηκε πολύ ΛΟΛ.
Ούτε κι ο Κωστάκης ή ο Γιωργάκης πιστεύω.
Ο χρήστης dodo είπε…
Γιατί, ο Σημίτης είχε "πλάτες" γιά να σηκώνει καλύτερα; Άτλαντας!

Ο Γιωργάκης έγινε... πρωθυπουργός;
Ο χρήστης heinz είπε…
@dodos

Όχι. Απλώς ο Σημίτης, προσπαθούσε να πουλήσει το δικό του όραμα, δηλαδή το δικό του νόημα στους Έλληνες. Άλλοτε το πετύχαινε (ΟΝΕ) κι άλλοτε όχι (Ολυμπιακοί).
Αντίθετα, ο Ανδρέας, σου πούλαγε το δικό σου όραμα.

Ο δε Γιωργάκης, βαδίζει στα χνάρια του Σημίτη: αυτισμός.
Ο χρήστης dodo είπε…
Λέτε ο αυτισμός να βελτιώνει και τις επιδόσεις στο ζεϊμπέκικο, που είναι, ως γνωστόν, μοναχικός χορός; Όχι ότι έχει ανάγκη περαιτέρω βελτίωσης σ' αυτό ο πρόεδρος....
Ο χρήστης heinz είπε…
Και ναι παιδιά, έχετε δίκιο:

Σουηδίς, ουχί Νορβηγίς!
Ο χρήστης heinz είπε…
@dodos

Τραγουδάω, παίζω πιάνο αλλά ΔΕΝ χορεύω, οπότε δηώνω αναρμόδιος. Άμα χορεύεις ζεϊμπέκικο μόνος σου (χωρίς θεατές), τότε είσαι ...κάπως.

Το θέμα (Γιωργάκης) είναι, άμα άλλα είναι οι θεατές, κι άλλοι νομίζεις ότι είναι....
Ο χρήστης glenn είπε…
Είπες heinz: "Αντίθετα, ο Ανδρέας, σου πούλαγε το δικό σου όραμα."

Καλό.
Ο χρήστης Αλεξία Ηλιάδου (synas) είπε…
Ο Αντρέας σ' έκανε να πιστεύεις, πως το όραμα, που σου πούλαγε, ήταν δικό σου. Εκεί ήταν όλη η μαγκιά. Μόνο τον τίτλο του δικού μας οράματος χρησιμοποιούσε: Αλλαγή.
Τα υπόλοιπα ήταν... αλλουνού.
Ο χρήστης guerrero762 είπε…
Ειχες τοποθετηθει στο ποστ μου περι του αυστριακου μπογιατζη.
Τα ιδια αναρωτιεσαι και εσυ για τον Ανδρεα.
Καμμια σχεση μεταξυ τους φυσικα αλλα ειναι αυτο που λεμε cult of personality

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Υποστράτηγος ε.α. Ράμπο

Συγκρίσεις

Συνδιαμορφώνοντας την κοινωνία που οραματιζόμαστε