In a body

Στην απαρχές της ελληνικής κρίσης, διάβασα με ενδιαφέρον το βιβλίο της Naomi Klein «Το δόγμα του σοκ». Ομολογώ ότι ήταν κάπως ανατριχιαστικό να διαβάζω τις ίδιες εκφράσεις που χρησιμοποιούσαν ο Γιωργάκης Παπανδρέου κι η κουστωδία του στην περίπτωση της Ελλάδας. Ωστόσο, το βιβλίο της Klein, καταγράφει βασικά τη φαινομενολογία της νεοφιλελεύθερης επίθεσης σε μια χώρα , ενώ μπλέκει κάπως αυθαίρετα, ψυχολογικούς με κοινωνικούς μηχανισμούς. Αυτό βέβαια, δεν μειώνει καθόλου την αξία του βιβλίου. Αυτό όμως που έχει μεγάλη σημασία στην περίπτωση της Ελλάδας, είναι ο χρόνος . Η έννοια του σοκ, αποκτά υπόσταση μόνον αν το σύστημα - στόχος δεν έχει χρόνο να προσαρμοστεί ανάλογα. Αν το σοκ - ο ίδιος τύπος σοκ - επαναλαμβάνεται, απλώς παύει να είναι σοκ. Δεν είναι πλέον πληροφορία , γίνεται μια εκ των προτέρων δεδομένη κατάσταση, κάτι το γνωστό. Τι σημασία έχει αυτό στη περίπτωσή μας; Όλη τη σημασία του κόσμου - τα πάντα κυριολεκτικά! Ας δούμε τι σημαίνει λοιπόν... Στην Ελλάδα που γνωρίσα...

«Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι έτοιμος να κυβερνήσει», είπε ο Παναγιώτης Λαφαζάνης και προκάλεσε αμηχανία στη Κουμουνδούρου αλλά και την οργή κάποιων υποστηρικτών του ΣΥΡΙΖΑ· άλλων γιατί θεωρούν ότι κάνει λάθος, κι άλλων γιατί πιστεύουν ότι έχει δίκιο μεν, αλλά καλύτερα να κρατά το στόμα του κλειστό. Δεν θα πάρω θέση στο σημείο αυτό - ίσως αργότερα. Στόχος μου είναι να αποδείξω ότι ο Λαφαζάνης απάντησε ανόητα, όχι γιατί έδωσε αρνητική απάντηση (πιθανότατα έχει δίκιο), αλλά γιατί δέχθηκε καταρχήν ν' απαντήσει. Το ερώτημα λοιπόν, είναι αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι έτοιμος να κυβερνήσει. Αφορά δηλαδή τη «κυβερνησιμότητα», μια έννοια που εφηύραν οι εταιρείες δημοσκοπήσεων και που προσωπικά αδυνατώ να κατανοήσω τη σημασία της. Φαίνεται βέβαια απλό: ή είσαι έτοιμος να κυβερνήσεις ή όχι· ή έχεις ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα διακυβέρνησης ή όχι. Ισχυρίζομαι ότι η απλότητα του ερωτήματος, είναι στην πραγματικότητα απλοϊκότητα και μάλιστα ιδιαίτερα αφελής - αν όχι κι επικίνδυνη. Να δώσω μερικά παραδείγματα: ...

The end of freedom of speech in #Greece ΔΕΙΤΕ ΤΗ ΛΙΣΤΑ: ΣΕΛΙΔΑ 1 ΣΕΛΙΔΑ 2  ΣΕΛΙΔΑ 3  ΣΕΛΙΔΑ 4  ΣΕΛΙΔΑ 5 ΣΕΛΙΔΑ 6 ΣΕΛΙΔΑ 7  ΣΕΛΙΔΑ 8  ΣΕΛΙΔΑ 9

Αν ανατρέξουμε 35-40 χρόνια πριν, θα δούμε ποια ήταν τα βασικά επιχειρήματα για την ένταξη της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ (Ευρωπαϊκή Οικονομική Ένωση). Διασφάλιση της Δημοκρατίας Εκσυγχρονισμός του Κράτους Εκμοντερνισμός των κοινωνικών δομών/θεσμών Διασφάλιση της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας Πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι, τέσσερις βασικοί παράγοντες ήταν που έκαναν το εγχείρημα εκείνο θελκτικό. Ο πρώτος, οι μνήμες από την επτάχρονη δικτατορία . Η Ελληνική κοινωνία φαινόταν έντονα αβέβαιη για την αντοχή των δημοκρατικών θεσμών της χώρας. Έτσι, η ένταξη στη "μεγάλη, δημοκρατική ευρωπαϊκή οικογένεια" φαινόταν σαν "φυγή προς τα εμπρός". Η χώρα ήθελε ν' αφήσει πίσω της το παρελθόν των αντιδημοκρατικών εκτροπών και - ει δυνατόν - να το ξεχάσει. Η "δημοκρατική Ευρώπη" που είχε αποβάλλει από το Συμβούλιο της Ευρώπης την Ελλάδα στα χρόνια της χούντας, που είχε φιλοξενήσει σε Ιταλία, Γαλλία, Γερμανία, Σουηδία, Αγγλία κι αλλού αντιστασιακούς, θα ήταν μια  -...

Με αρκετή καθυστέρηση, διάβασα το τελευταίο βιβλίο του Σταύρου Λυγερού . Ομολογώ καταρχήν ότι είναι το μοναδικό βιβλίο του συγγραφέα που έχω διαβάσει κι επίσης, το μοναδικό βιβλίο δημοσιογράφου που έχω ανοίξει εδώ και 5-6 χρόνια. Θεώρησα ότι έπρεπε να γράψω δυο λόγια σχετικά, μια και η ανάγνωσή του ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Το βιβλίο αναφέρεται (και) στην πορεία του ελληνικού πολιτικού συστήματος, από το 1974 μέχρι σήμερα, με μια επικέντρωση είναι η αλήθεια στα τελευταία χρόνια, που είναι πιο πυκνά σε εξελίξεις. Ο Σ. Λυγερός θεωρεί ότι μια πολυδαίδαλη διαδικασία αυτοαναπαραγωγής του πολιτικού συστήματος, θνησιγενής ωστόσο, ενώ εκδήλωνε τις παθογένειές της από την αρχή, άρχισε να διαρρέει ανεξέλεγκτα τα αποτελέσματά της στην κοινωνία τα τελευταία 20 χρόνια. Είναι αυτή ακριβώς η περίοδος που εγκαθίσταται σε μαζική κλίμακα το υπερ-καταναλωτικό μοντέλο, που βρίσκεται σε πλήρη εναρμόνιση με τις διεργασίες που αναπαράγουν το συγκεκριμένο πολιτικό σύστημα: η κοινωνία δημιουργεί ανάγκ...

Παρακολουθώ, ομολογώ με εντεινόμενη έκπληξη και κάποια ιλαρότητα, το τι γίνεται αυτές τις μέρες τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην ΕΕ. Παρατηρώ κινήσεις πανικού , όπως αυτή της Ευρωζώνης που φαίνεται να καλεί τα κράτη-μέλη να ετοιμαστούν για το ενδεχόμενο ξαφνικής εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη. Συμβουλή που, αν τα κράτη-μέλη την πάρουν στα σοβαρά κι ενεργήσουν ανάλογα, δε θα χρειαστεί καμιά κίνηση εκ μέρους της Ελλάδας: η Ευρωζώνη θα διαλυθεί μόνη της. Η (ας πούμε «φυσική») τάση κάθε κρατικής οντότητας να αυτοπροστατευθεί, σε συνδυασμό με την μέχρι στιγμής απύθμενα βλακώδη και εξόχως αντιευρωπαϊκή Γερμανική στάση, θα εκδηλωθεί σαν κρατικός προστατευτισμός· ό,τι πρέπει για να πάει το «ευρωπαϊκό όνειρο» 35-40 χρόνια πίσω. Βλέπω απίστευτα ξεκατινιάσματα , όπως αυτό του «πολύ» Ευάγγελου Βενιζέλου, να ρωτά τον επικεφαλής του SPD Ζ. Γκάμπριελ «πως του φάνηκε ο Τσίπρας». Σκεφθείτε αν ο Τσίπρας έκανε κάτι ανάλογο - αν δηλαδή ρωτούσε κάποιον ξένο ηγέτη τη γνώμη του τελευταίου για τον Σα...